เรื่องสั้นคั่นเวลา

ลำดับตอนที่ #2 : บทละคร 5 นาที - 2

  "ไอเหี้ยนิว..." ผมเรียกพร้อมยกขาถีบมันจากทางด้านหลังซึ่งแน่นอนว่ามันหลบไม่ทัน

          "อะไรของมึงวะไอกริช...มึงมาถีบกูเรื่องไรเนี่ย" ไอนิวบ่นโวยวายนั่งจ้ำเบ้าอยู่ที่พื้น...มันลุกปัดฝุ่นที่ก้นแล้วขึ้นมายืนเถียงกับผม

          "เรื่องที่มึงหลอกกูเรื่องปูไง" ผมตอบ...จริงๆก็ไม่เกี่ยวกับมันหรอก...แค่หงุดหงิดไอแม็กซ์เรื่องไม่ gent เท่านั้นเอง

          "อารายยยยย...กริชเอ๊ย...อย่านึกว่ากูไม่รู้เรื่องมึงกับไอเหี้ยแม็กซ์มันนะ...ถึอสะว่าพอมึงได้จีบผู้ชายสักคนมึงก็ได้รู้ตัวว่าที่แท้มึงก็ชอบผู้ชาย...โอ๊ย!!" ไอนิวพูดไม่จบเพราะผมถีบมันไปอีกรอบ...

          "แม่.ง...เอาเบอร์อ้อนคืนมาเลย..." ผมทวงแกล้งมันเฉยๆ...แต่มันกลับทำหน้าตาไม่รู้ร้อนรู้หนาวแล้วยื่นกระดาษจดเบอร์อ้อนคืนมาให้อย่างง่ายดาย

          "อะไร...ให้ง่ายๆอย่างนี้แสดงว่ารู้ตัวบ้างแล้วสิว่าได้เบอร์ไป...มึงก็จีบไม่ติด" ผมทับถมมันเพิ่มอีก

          "นั่นก็ใช่...แต่หลังจากนี้กูคงไม่รบกวนมึงขอเบอร์ให้กูแล้วละ...เพราะคงไม่มีสาวไหนยอมให้เกย์ตามจีบหรอก...เฮ้ย..." คราวนี้มันรู้ทัน...วิ่งหนีฝ่าเท้าของผมไปเสียแล้ว...

          "น่าหงุดหงิดที่สุด.." ผมตะโกนด่าไอนิวไล่หลัง...แล้วทรุดตัวลงนั่งบนม้านั่งที่ไอนิวลุกไปแล้ว...

          จะทำไงละ...จีบผู้หญิงมามากมายแต่ก็ไม่เคยคบด้วยสักที...เพราะไม่ได้ชอบจริงจังจะทำอะไรก็ไม่เขิน...เพราะทำทุกอย่างตามสิ่งที่ควนจะทำ...ทรีทดีๆ...ให้ของแพงๆหรูๆ...ป้อนคำพูดหวานๆ...ง้อตอนงอน...อะไรๆก็ทำได้หมด...แต่พอมาเป็นไอแม็กซ์ที่เป็นผู้ชายนี้สิ...จะทำอะไรก็ไม่ได้...ที่สำคํญก็ตรงที่...พอมาเป็นคนที่"รัก"นี่สิ...แค่มองหน้าตรงๆก็ไม่ได้แล้ว...

          "แย่ชะมัด..." คนหล่ออดที่จะบ่นกับตัวเองไม่ได้

          "อะไรที่แย่" คนที่ยืนมองอยู่ข้างหลังนานแล้วถามขึ้นบ้าง...ทำเอาสะดุ้งสุดตัว...แต่ก็ไม่ได้หันกลับไปมอง

          "เปล่า" อีกละ...เป็นงี้ทุกที...ตอบได้แต่สั้นๆ...แล้วหน้าที่แต่ก่อนเคยมองเนี่ย...ก็มองไม่ได้อีก...ทำไมๆๆๆๆ

          "กินลูกอมมั้ย?" คำถามแปลกๆถูกถามออกมาจากไอคนไม่หล่อทำเอาผมต้องหันไปมองคนถาม...มันก็มองตอบมา...เลยหลบหน้าไปมองทางที่ไอนิววิ่งหนีไปแทน

          "มีก็กิน" ไอนี่มาแปลกอีกละ

          "อืม" มันตอบ..แต่ไม่ส่งมาให้...เลยหันไปมอง...พอดีที่มือข้างนึงก็เข้ามาดึงตัวเข้าไปใกล้...หน้าเข้ามาประชิดกันจนน่าตกใจ...ก่อนที่ริมฝีปากจะประกบแนบแน่น...ลิ้นอุ่นสอดแทรกเข้ามา...รสบ๊วยหวานไปทั่วโพรงปาก...ทำให้คิดได้ในใจว่า...ถ้ามันมีลูกอมเม็ดเดียวทำไมไม่บอก...มาถามให้อยากกินทำไมเนี่ย

          "อืม..." รสสัมผัสรุนแรงขึ้น...จนหายใจติดขัด...มือที่ดันแขนไอแม็กซ์ก็กลายเป็นเกาะไว้เสียแน่นแทน...จนกระทั่งมันยอมปล่อมให้ริมฝีปากเป็นอิสระเสียที...

          "อร่อยมั้ย" มันถามหน้านิ่ง...ผมมองค้อนมันอย่างหงุดหงิดใจ...หงุดหงิดตัวเองที่รู้สึก"ชอบ"การป้อนลูกอมของมันนี่สิ...มันยิ้ม...ไอเหี้ยแม็กซ์รู้อยู่แล้วว่ามัน"อร่อย"รึป่าว...แล้วจะมาเจือกถามทำไมละวะเนี่ย....

          "กินอีกมั้ยละ" คำถามที่ผมไม่ตอบแล้วปรือตาลงขณะที่มันค่อยๆโน้มตัวเข้ามาหา..แต่แล้วต้องสะดุ้งสุดตัวเพราะคำพูดที่ตะโกนมาเสียงดังจนต้องอายแทบแทรกแผ่นดินหนี

          "แหม...เป็นคนหล่อเนี่ยจะจูบโชว์ชาวบ้านชาวช่องก็ไม่เป็นไรนะเนี่ย...มาดูกันเร็ว"

          "ไอเหี้ยนิว!!!"ผมลุกจากม้านั่งแล้ววิ่งไปถีบไอนิว...ใบหน้าแดงซ่านด้วยความอาย...มองเห็นไอแม็กซ์ส่ายหัวอย่างเซ็งๆแล้วมองตามมา

          ผิดที่ไอแม็กซ์...

          ถ้าลูกอมมันไม่อร่อยก็คงไม่อยากกินหรอก...

          เสียภาพพจน์คนหล่อหมด..

------------------------------------------------------------