โครงการรักแลกเปลี่ยนหัวใจของสาวสวยใสกะเจ้าชายจอมแสบ

ลำดับตอนที่ #2 : Heart Exchange : Chapter 2

Heart Exchange โครงการรักแลกเปลี่ยนหัวใจของสาวสวยใสกะเจ้าชายจอมแสบ

           ฉันนั่งรถมาประมาณ2ชั่วโมงเห็นจะได้-_-ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะถึงโรงเรียนเซนต์มอนเตอร์เลย ฉันเลยตัดสินใจถามผู้ชายคนนั้น

                “เอ่อ...คือ...อีกนานมั้ยอ่ะคะกว่าจะถึง”

                “อีกไม่นานหรอกครับ^^เดี๋ยวผ่านป่าอีกนิดเดียวก็ถึง”

                ป่า ? ไม่ทราบว่าเซนต์มอนเตอร์เป็นโรงเรียนหรือคุกกันแน่คะ

                ใจจริงฉันก็อยากจะถามอ่ะนะ -_- แต่กลัวถามไปจะไปไม่ถึงจุดหมายอ่ะดิ

                แล้วฉันก็ผ่านป่าที่ว่า ป่าใหญ่มากเลยอ่ะ-_-คงไม่ให้เด็กโดดเรียนสินะ ฟุดฟิดๆฉันได้กลิ่นหอมๆเหมือนมะกอกเลย ฟุดฟิดๆ ยิ่งดมยิ่งหอม

                “ถึงแล้วครับ^^”

                ในที่สุดก็ถึงจนได้โรงเรียนเซนต์มอนเตอร์

                “เชิญคุณซาซากิเข้าไปพบประธานนักเรียนก่อนเลยครับ”

                ผู้ชายคนนั้นนำทางฉันไปยังห้องประธานนักเรียน เท่าที่เดินมาโรงเรียนนี้จัดว่าเป็นโรงเรียนที่ใหญ่พอสมควร แต่ถ้าดูดีๆมันจะมีความคล้ายคลึงกับคุกมาก

                “ทานากะ ซาซากิใช่มั้ย^^”

                ประธานนักเรียนทักทายฉัน

                “ใช่ค่ะ^^”

                ประธานนักเรียนหันเก้าอี้มาทางฉันเพื่อให้ฉันเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาชัดเจนมากยิ่งขึ้น

                “ฉันคิมแฮอิน^-^ประธานนักเรียนของโรงเรียนเซนต์มอนเตอร์”

                ว้าว ! ยิ่งดูใกล้ๆยิ่งหล่ออ่ะ หน้าเหมือนเซเว่นเลย กรี๊ดๆ >O<

                “ไหนๆ เธอก็มาถึงแล้ว ไปกันเถอะ^_^”

                แล้วเซเว่นก็ลากฉันออก

                เฮ้ยยย O-O จะพาฉันไปไหนล่ะ

                “เดี๋ยวสิ ฉันเพิ่งมาถึงนะจะพาฉันไปไหน”

                “เดี๋ยวเธอก็รู้เอง^^”

                ฉันชักไม่ชอบรอยยิ้มแบบนั้นซะแล้ว...

                แอ๊ดดด ~

                O_O

                ภาพที่ฉันเห็นก็คือนักเรียนทั้งโรงเรียนเซนต์มอนเตอร์มาชุมนุมกันที่ห้องนี้ อย่าบอกนะว่าทั้งหมดนี่...เพื่อฉันงั้นเหรอ ?

                “ขอบคุณมากทุกคน^^ฉันรู้ว่าพวกเราต่างรอเวลานี้มานานแล้ว งั้นฉันขอแนะนำอย่างเป็นทางการเลยแล้วกัน”

                รอเวลานี้มานาน ?

                “ทานากะ ซาซากิ คู่หมั้นของฉัน”

                เฮ้ยยย -_- ว่าไงนะ !!!!!!!

                “เซเว่นจ้ะ^^นี่คงเป็นการเข้าใจผิด คือฉันไม่ใช่...O_O”

                ก่อนที่ฉันจะพูดจบประโยคเซเว่นก็ประกบริมฝีปากลงมาอย่างรวดเร็ว ตามมาติดๆกับเสียงเฮสนั่นหวั่นไหว

                “ต่อไปนี้เธอคือคู่หมั้นของฉัน”

                อะไรกันเนี่ย ฉันงงไปหมดแล้ว นี่มันความฝันหรือความจริง นี่คือความจริงหรือความฝัน ?

               

                “กรี๊ดดดดดดดดด”

                อะ...อ้าว ฉันมาอยู่ในห้องนี้ได้ยังไงล่ะเนี่ย ? แล้วที่นี่ที่ไหน ?

                “อ้าว ตื่นแล้วเหรอ ^^”

                “อยู่ๆเธอก็สลบไป ฉันตกใจหมดเลย”

                ฉันไม่ตกใจกว่าเหรอที่มาค้นพบว่าตัวเองมีคู่หมั้นน่ะ !

                “เวลาแม่มดสลบ เขาปฐมพยาบาลกันยังไงเหรอ= =”

                เซเว่นเขยิบเข้ามานั่งบนเตียงเดียวกับฉัน           

                “แบบนี้รึเปล่า ^-^”

                เซเว่นก้มหน้าลงมาจะหอมแก้มฉัน

                ไม่ได้ๆๆๆๆๆๆๆ ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ดีแน่ๆ

                “ปล่อยนะ>O<”

                ฉันกลิ้งตัวลงมาจากเตียงอย่างหวุดหวิด

                “มันเป็นสิทธิ์ของคู่หมั้นอยู่แล้วไม่ใช่เหรอไง -_-?”

                คู่หมั้น คู่เหมิ้นอะไร ฉันไม่รู้เรื่องงงงงง

                “อย่าพูดเอาเองสิ ฉันยังไม่เคยเจอคุณมาก่อนเลยนะ แล้วฉันจะเป็นคู่หมั้นของคุณได้ยังไง”

                “ก็พ่อของเธอตกลงกับพ่อของฉันไว้แล้วไงล่ะ^-^ว่าถ้าเธออายุ16จะยกให้เป็นเจ้าสาวของฉัน”

                “เอาเถอะ ตอนนี้เธอมากินอาหารก่อนเถอะ”

                อยู่ไม่ได้แล้วๆๆ>O<ต้องหนีลูกเดียว

                ระหว่างที่เซเว่นกำลังเดินออกไป ฉันก็ใช้จังหวะนี้ร่ายเวทมนต์เพื่อกลับสู่เมืองแม่มด

                “LET’S EAT A BREAD WITH JAM

                PLEASE TAKE ME BACK TO ANTIVAM”

                พรึ่บ !

                ที่นี่มันที่ไหนกันล่ะเนี่ย -_- ฉันบอกจะกลับบ้านแต่ที่นี่ไม่ใช่บ้านฉันอย่างแน่นอน

                “อ้าว นั่นซาซากิคนสวยนี่นา เห็นเจ้าแฮอินหวงนักหวงหนาแต่ทำไมปล่อยให้มาเดินคนเดียวแบบนี้ล่ะ”

                ผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นเดินเข้ามาฉัน พร้อมกับลูกสมุนอีก3-4คน

                “คือ...ฉันจะกลับบ้าน แต่ฉันกลับไม่ได้TOT”

                “เพิ่งจะมาถึงทำไมอยากกลับซะล่ะ -_- แฮอินทำอะไรให้เธอไม่พอใจรึเปล่า”

                “เปล่าหรอก แต่ฉันไม่อยากเป็นคู่หมั้นของเขา”

                “งั้นฉันจะช่วยเธอเอง =_=”

                “ช่วยพาฉันกลับบ้านใช่มั้ย^^”

                “หึ ก็พาเธอไปสนุกกับพวกเราไงล่ะ”

                ตายล่ะ ! หนีเสือปะจระเข้ชัดๆเลย

                ฉันกำลังจะหนีแต่ลูกสมุนของไอ้บ้านั่นก็จับแขนฉันไว้ก่อน

                “พาไปที่บ้านหลังนั้น”

                ผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นสั่งให้ลูกน้องพาฉันไปไว้ที่นั่น พร้อมกับมัดฉันไว้กับเสาต้นหนึ่ง

                “อืม แม่มดนี่น่ารักสมคำร่ำลือจริงๆ ฉันชักอยากจะรู้รสชาติของแม่มดซะแล้ว”

                ไอ้บ้านั่นแกะผ้าที่มัดปากฉันเอาไว้ ก่อนที่จะประกบริมฝีปากลงมาหาฉัน

                “หยุดนะ !”

                เซเว่นมาช่วยฉันแล้วเหรอ เย่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ^_^

“นั่นมันเจ้าชายคิมแฮลีนี่นา หนีเร็วๆๆๆ”

เหมือนพวกนั้นจะมีความสามารถในการหายตัว -_-

ว่าแต่คนที่มาช่วยฉันไม่ใช่เซเว่นแล้วเขาคือใครกันล่ะ ?

เจ้าชายแฮลีแก้มัดผ้าที่ผูกฉันไว้ก่อนจะประคองฉันให้ออกจากบ้านหลังนั้น

“หนีออกมาทำไม ฮะ ?”

เขาตะคอกใส่ฉัน

“...”

“ฉันถาม ทำไมไม่ตอบ อยากโดนตัดหัวรึไง”

“ฮึกๆ ฮือๆ TOT”

ด้วยความที่เจ้าชายทรงกดดันดิฉันมาก หม่อมฉันเลยจำใจต้องบีบน้ำตาเพคะ

“เฮ้ย ฉันล้อเล่น หยุดร้องเดี๋ยวนี้นะ พี่แฮอินฆ่าฉันตายแน่ๆเลย”

อะไรนะ ? พี่แฮอิน ? เซเว่นน่ะเหรอ ?

“พระองค์ทรงเป็นอะไรกับเซเว่นเหรอเพคะ^^”

ฉันถาม

“เซเว่น ? อ๋อ ฉันเป็นญาติห่างๆของเซเว่นเองแหละ เชื้อไม่ถึงแถวใช่มั้ยล่า ฮ่าๆๆๆๆ”

เอ่อ...เนี่ยนะเจ้าชายของอาณาจักรหมาป่าที่สูงส่ง

“หม่อมฉันหมายถึงประธานนักเรียนของเซนต์มอนเตอร์น่ะค่ะ”

“อ๋อ พี่แฮอินน่ะเหรอ ฉันเป็นน้องชายของเขาไงล่ะ”

“ถ้าพระองค์ทรงเป็นน้องชายของเซเว่น งั้นเซเว่นก็เป็นเจ้าชายเหรอเพคะ”

“ก็ใช่อ่ะดิ= =นี่เธอรู้อะไรเกี่ยวกับสามีตัวเองบ้างมั้ยเนี่ย”

คู่หมั้นฉันก็ยังไม่ค่อยจะยอมรับเลย นี่ถึงขั้นสามีเชียวเหรอ

“เอาเถอะ เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปหาสามีเธอเอง”

ว่าแล้วเจ้าชายแฮลีสุดหล่อก็กลายร่างเป็นหมาป่าอย่างเต็มตัว โอ้โห ! ขนาดเป็นหมาป่ายังหล่อเลยคนอะไรเนี่ย -_-

“อย่ามัวอึ้งสิ^^คุณพี่สะใภ้ เดี๋ยวพี่แฮอินโกรธผมไม่รู้ด้วยนะ”

แล้วจะให้ฉันขึ้นยังไงล่ะจ้ะ^^คุณน้องสามี

“กระโดดขึ้นมาเลยพี่ ผมไม่กัดหรอก”

ฉันค่อยๆกระโดดขึ้นไปอย่างกล้าๆกลัว

แล้วเจ้าชายแฮลีในร่างหมาป่าก็วิ่งๆไปที่โรงเรียนเซนต์มอนเตอร์

 

“หนีออกไปทำไม ฮะ ?”

                เซเว่นตะคอกใส่ฉัน

                “...”

                “ฉันถามทำไมไม่ตอบ”

                ถ้าพูดต่อว่า ’อยากโดนตัดหัวรึไง’ นี่ใช่เลย พี่น้องคู่นี้ -_-

                “พี่ครับ-_-พี่ก็อย่าตะคอกพี่ซาซากิเลย พี่เขาคงไม่รู้จักเมืองหมาป่าดีน่ะครับ”

                “แล้วทำไมถึงหนีไปล่ะ ?”

                “พี่ก็ลองคิดทบทวนสิครับ พี่ไปทำอะไรให้พี่สะใภ้ไม่พอใจรึเปล่า เขาเลยหนีพี่ไป”

                “ใช่ๆๆๆๆๆๆ แฮลีพูดถูก อย่าโทษคนอื่นฝ่ายเดียวสิ”

                เจ้าชายทั้งสองพระองค์หันมามองหน้าฉันพร้อมๆกัน

                เงียบไว้จะดีกว่านะเรา = =

                “แล้วฉันทำอะไรให้เธอไม่พอใจรึเปล่า”

                เซเว่นหันมาจ้องหน้าฉันแทน

                “เปล่า”

                “พี่สะใภ้ครับ^-^พี่แฮอินเขาไม่โกรธพี่หรอกครับ มีอะไรก็พูดมาเถอะ”

                “ก็มันไม่มีแล้วจะให้ฉันพูดอะไรล่ะ”

                จนตอนนี้ฉันก็ยังนึกไม่ออกเลยว่าฉันจะหนีไปทำไม -_- รู้แค่ว่าในตอนนั้นสมองมันสั่งให้หนี

                “อ่าว -_- แล้วพี่หนีพี่ชายผมทำไมอ่ะ”

                “ก็ฉันกลัวนี่”

                “เธอกลัวฉันงั้นเหรอ-_-ฉันไปทำอะไรให้เธอกลัว”

                ดูจากน้ำเสียงของเซเว่นรู้สึกเขาจะกังวลมากๆเลยนะ

                “ฉันแค่ยังไม่คุ้น...เท่านั้นเอง”

                “งั้นก็คุ้นซะสิครับ”

                ฉันกับเซเว่นหันไปมองเจ้าชายแฮลีพร้อมกัน

                “แฮลี-_-ถ้าแกไม่มีธุระอะไรแล้วก็ออกไปได้แล้ว”

                “ความจริงผมมีครับ^^แต่ผมออกไปรอข้างนอกได้”

                แล้วมารผจญก็ออกไปจากห้องเป็นที่เรยบร้อย

                เซเว่นหันกลับมาสนใจฉันอีกครั้ง

                “ถ้าเธอมีอะไรก็บอกฉันได้นะ^^ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก”

                เซเว่นพูดก่อนจะลูบหัวฉันเบาๆ

                ทำไมเวลาอยู่ใกล้เซเว่นแล้วมันรู้สึกปลอดภัยอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลยนะ...