คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : No.1
“ โอ๊ย...อีกแค่สามวัน ...ก็จะเปิดเทอมแล้วหรอเนี้ยยยย!!! ” ฉันบ่นกับตัวเอง รู้สึกเสียดายกับช่วงเวลาแสนสุขสบายในช่วงปิดเทอมไม่ได้
“จ่า มา จ๊ะ ทิง จา มา จ๊ะ ทิง จา.....” ใครโทรมาแต่เช้าอีกล่ะ [ ตอนนี้ 9 โมงเองค่ะ …นี่คือความหมายของคำว่าเช้าของฉันเอง -_-‘’]
“ ฮัลโหล คนกำลังนอนนะย่ะ อยากตายหรอไง? ” ฉันกดรับมือถือโดยไม่ได้ดูเบอร์ที่เรียกเข้ามาเลยแม้แต่น้อย เพราะมั่นใจว่าต้องเป็นยัยนาวเพื่อนสนิทของฉันแน่ๆ
“….” ดูยัยนี่ซิ ทำเป็นอึ้ง เงียบกับคำทักทายของฉัน...ฉันหงุดหงิดแล้วนะ!
“ เอ่อๆๆ รู้แล้วน่า นาวจะชวนไปเที่ยวก่อนเปิดเทอมใช่มั้ยล่ะ อื้ม… งั้นเราเจอกันที่ไอศกรีมโฮม ตอนสิบโมงล่ะกัน แค่นี้นะ บาย!” ฉันนัดสถานที่ เวลาเรียบร้อย แล้ววางสายทันที
“ง่ะ …อะไรเนี้ย แบตหมด...” หลังจากฉันวางสายปุ๊บ มือถือก็ดับปั๊บ แต่ฉันไม่สนหรอก โหะๆ
หลังจากนั้นฉันก็นอนๆกลิ้งๆบนเตียงแสนนุ่มอีกหนึ่งชั่วโมง แล้วแต่งตัวด้วยเสื้อสีขาวและกางเกงยีนส์สบายๆ ออกจากไปบ้านเพื่อฉลองวันใกล้เปิดเทอมกับเพื่อน
เมื่อฉันเดินทางมาถึงที่นัดหมาย นั่นก็คือร้านไอศกรีมชื่อดังในใจกลางเมือง ต่อให้คุณไม่เคยมาเมืองนี้ คุณก็สามารถหาร้านนี้ได้สบายๆ ลองถามใครสักคนดูสิคะ รับรองว่าไม่มีใครไม่รู้จักร้านนี้แน่นอน… ฉันบอกพี่พนักงานคนสวยว่าขอจองโต๊ะติดกับกระจกใสที่สามารถมองดูผู้คนที่เดินผ่านไปมาได้ ทำไมน่ะหรอ ก็เอาไว้วิจารณ์แฟชั่นวัยรุ่นสมัยนี้น่ะสิ อ๊ากกก!!! น่าอายจัง
ฉันมาถึงก่อนเวลาสักสิบนาที ยัยนาวคงช็อคแน่ๆ แล้วฉันนั่งรอที่โต๊ะเบอร์ 13 แหม ช่างเป็นลักกี้นัมเบอร์อะไรอย่างนี้ ดูท่าวันนี้ฉันคงได้พบเนื้อคู่แหงๆ ( คิดไปนู้น!!??)
“11 โมงแล้ว ทำไมมันช้างี้เนี้ย” ฉันบ่นเพราะเริ่มรู้สึกหิวนั่นเอง
10 นาที ...
20 นาที...
30 นาที ...
คร่อก...ฟี้ ZzzzZzzz
“อ๋อย.... ฮ้าวววว ”
เวลาผ่านไปนานถึง 30 นาที ฉันเผลอหลับไปได้ไงล่ะเนี่ย ... เวงกำแล้วสงสัยคนในร้านคงขำฉันน่าดู ฉันไม่กล้าลืมตาเลย ทำไงดีล่ะ ฮือๆๆ
“ นี่เธอ!! ตื่นแล้วก็ลืมตาซิ… ลืมตา!” ผู้ชายคนนึงกำลังพูด หมอนี่ต้องหน้าตาห่วยแตกบรม ไม่สุภาพกับผู้หญิงซะเลย !! ผู้หญิงสวยซะด้วย ( โหมดหลงตัวเอง!!??)
“นายคิดว่านายเป็นใคร มาสั่งคนอื่นให้ทำตามน่ะ” ฉันยั้วแล้วนะ ถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่ยอมลืมตา
“เธอจะให้ฉันรอเธอถึงกี่โมง ฮะ! ยัยบ้า ลืมตาเดี๋ยวนี้นะ ฉันมีเรื่องต้องบอกเธอ” เขาบอกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
ยะ..ยัยบ้างั้นหรอ...ฉันเดือดปุ๊ดๆแล้ว ฉันลืมตาขึ้นแล้วจ้องหน้าหมอนั่นอย่างเอาเรื่องสุดขีด แต่แล้วก็ต้องช็อค!! เพราะสิ่งที่ฉันคาดไว้มันไม่ใช่เลยซักนิด
หมอนี่...หล่อชะมัด ! O-O
“จ้องหน้าฉันทำไม ปิ๊งฉันงั้นซิ ” =.=” หล่อแต่หลงตัวเองแบบนี้ฉันให้อภัยไม่ได้หรอกนะ
“ นายหลงตัวเองไปแล้วล่ะ ฉันเกลียดผู้ชายอย่างนายที่สุดตะหาก จำไว้นะ! แล้วนี่มีสิทธิ์อะไรมานั่งโต๊ะของฉัน นายประสาทรึเปล่า อ้อ...คงขาดความอบอุ่นซินะ ถึงชอบกวนประสาทคนอื่นน่ะ ฮะ!” ฉันพูด เอ่อ...ไม่ใช่สิ ด่าหมอนั่นอย่างเมามัน ฮ่าๆๆ สะใจจริงๆ หมอนั่นถึงกับอึ้งกิมกี่ไปเลย
“นี่ก็โต๊ะของฉันนะ เธอเองนัดฉันมาไม่ใช่หรือไง” เขาพูดพลางยื่นหมายเลขโต๊ะให้ฉันดู...
“13…” ฉันอ่านบัตรหมายเลขโต๊ะของเขาด้วยเสียงเบาแค่มดเดิน
“ใช่”
“….”
“เงียบทำไมล่ะ...หมดฤทธิ์แล้วหรอไง ยัยบ๊องส์” เขาพูดอย่างผู้ชนะที่ถือไพ่เหนือกว่า
“ฉันไม่ได้นัดนายซะหน่อยนะ นายเข้าใจผิดแล้วล่ะ เราไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ” ฉันบอกเขาไปแบบนั้นเพราะฉันไม่อยากแพ้
“นี่… เบอร์เธอรึเปล่า เมื่อเช้าฉันโทรผิด แต่เธอไม่เปิดโอกาสให้ฉันพูดเลย ฉันเลยต้องมาตามนัดเธอไงเล่า ยัยโง่ ”
“ง่ะ...เอ่อ... คือ คือ ...” ฉันอึกอักที่จะพูด ก็ฉันด่าเขาไปแล้วนี่นา ทำไงได้ล่ะ ซวยล่ะทีนี้
“เธอไม่คิดจะพูดขอโทษฉันหรือไง?” เขาถามอย่างรู้ทัน
“เอ่อ ๆๆๆๆ ขอโทษ พอใจรึยัง” ฉันพูดโดยไม่มองหน้าเขาแม้แต่น้อย
แล้วคำตอบไอโค-ตระหล่อก็ทำฉันอึ้ง!!
“ยัง !! ”
“ฉันขอโทษนายแล้ว จะเอาอะไรอีกล่ะย่ะ” ฉันเริ่มโมโหทันที คงเป็นเพราะฉันหิวด้วยมั้ง อารมณ์ถึงรุนแรงเหลือเกิน!! ว่าแต่ความดันจะขึ้นไหมเนี่ย T-T
“………….”
เขาเงียบไปพักนึง เหมือนกำลังใช้ความคิด ฉันไม่คิดว่าเขาจะมีความคิดที่ดีนักหรอก …หรือว่าคุณคิดว่ายังไงล่ะ? และเขาก็เอ่ยประโยคนั้นออกมา
“เธอต้องเลี้ยงข้าวฉันหนึ่งอาทิตย์” เขาพูดหน้าตาย มันเป็นหน้าตายที่ต้องยอมรับว่าหล่อมากจริงๆ เอ่อ ขอโทษพอดีฉันแพ้คนหล่ออ่ะ -_-‘’
“หา...นายจะบ้าหรอ ฉันไม่ได้ทำอะไรให้นาย
“ไม่เสียงั้นหรอ...ฉันโดดเรียนพิเศษเพื่อมาพบเธอนะ เธอจะไม่รับผิดชอบค่าใช้จ่ายงั้นหรอ”
เฮอะ!!...นาย
“OK. OK. ฉันจะเปิดเทอมอีกสามวันแล้วนะ แล้วฉันจะพบนายทุกวัน 1 อาทิตย์ได้ยังไง ฮะ?”
“เธอเรียนที่ไหน”
“กรกิจศึกษา” เพราะเขาถามเสียงห้วน ฉันจึงตอบกลับอย่างห้วนบ้าง ไอหมอนี่ไม่มีมารยาทเอาซะเลย
“ได้ ฉันเพิ่งย้ายมาเข้าโรงเรียนนี้พอดี แล้วเลี้ยงข้าวฉันที่โรงเรียน ฉันจะโทรตามเธอเอง” เขาลุกขึ้นทันทีที่พูดจบแล้วสะบัดก้นออกจากร้านไป
“อะ...อะไรกันเนี้ย ?!”
ฉันมองหมอนั่นที่เดินฉับๆ และหายไปกับฝูงชนในพริบตา เขาเป็นผู้ชายที่หยาบคายจริงๆ หยาบคายที่สุดที่ฉันเคยพบเจอมา แล้วก็หล่อที่สุดด้วย เอิ๊กๆ … ชีวิตฉันอีกสามวันข้างหน้าจะเป็นยังไงเนี้ย? ฉันก็แค่หวังว่ามันคงไม่เลวร้ายเกินไปหรอกนะ!! T-T
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอมอบรอยยิ้มและความสุขให้คุณ... ^-^
-โลมาน้อย-
ความคิดเห็น