คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : So Sassy ! So Love !
วันต่อมา คิบอมก็มาโรงเรียนสายอีกตามเคยก่อนจะปีนข้ามกำแพงมาอย่างสบายเพราะไม่เห็นอาจารย์ซุงซกมายืนคุมเค้า
“ สบายหล่ะเรา ^^ ” คิบอมยิ้มในใจ ก่อนจะก้าวขาเดินต่อ แต่ก็ได้ยินเสียงหวานๆเรียกเค้าไว้
“ คิบอม ! ”
ดงแฮตะโกนเรียกคิบอมที่พึ่งกระโดดออกจากกำแพง ร่างสูงหรี่ตามองไปยังหน้าต่างที่ร่างบางเปิดและโบกมือเรียกเค้าอยู่ คิบอมอมยิ้มเล็กน้อยและวิ่งไปหาดงแฮทันที
“ นายพึ่งมาหรอ ? ” ดงแฮถามขณะเกาะขอบหน้าต่างไว้ คิบอมหอบน้อยๆขณะวิ่งมาหาดงแฮ ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
“ แล้วนาย มาทำอะไรที่ห้องนี่หรอ ? ” คิบอมถาม ก่อนจะมองไปทั้งซ้ายและขวาของห้อง .. ห้องพยาบาลนี่ ..
“ อ๋อ .. พอดีซองมินเจ็บเท้านะ ขาแพลงตอนเช้านี้เอง ..รู้สึกจะสะดุดล้มอะไรบางอย่าง แต่ก็โวยวายว่าเป็นพวกนายทำเพราะเมื่อวานเพิ่งเจอพวกนาย วันนี้เลยเจ็บตัวเลย คิกๆ ” ดงแฮหัวเราะในตัวเพื่อนเค้า คิบอมยิ้มให้ดงแฮนิดๆ
“ แล้ววันนี้นายตื่นสายหรอ ถึงมาโรงเรียนสายหน่ะ ” ดงแฮถามและยกนาฬิกาข้อมือมาดู เข็มนาฬิกาชี้บอกเวลาว่านี่จวนจะเที่ยงแล้ว
“ อ๋อ อืม ..ปกติชั้นก็จะมาเวลานี้หน่ะ วันนี้โชคดีอาจารย์ไม่อยู่ .. สุดยอดเด็กดีอย่างนายอย่าเผลอไปบอกครูเข้าหล่ะ รู้ไหม ! ” คิบอมแกล้งชี้หน้าดงแฮ ดงแฮหัวเราะกับท่าทางของคิบอม
“ ดงแฮ ชั้นเสร็จแล้ว .. นายคุยกับใครอยู่รึเปล่า ” เสียงซองมินตะโกนถามมาโดยที่ไม่เห็นเค้ากับคิบอม
“ เปล่าหรอก ... บ่นกับตัวเองหน่ะ ! ”ดงแฮตะโกนกลับไป และหันมามองหน้าคิบอม
“ งั้น ชั้นไปก่อนดีกว่า ก่อนที่เพื่อนนายจะมา ”
“ อืม ดะ..เดี๋ยวสิ ”
ดงแฮรีบท้วงเมื่อเห็นคิบอมจะวิ่งไป คิบอมหันมาหา ดงแฮยิ้ม ก่อนจะพยายามเอื้อมตัวออกนอกหน้าต่างไปจับเน็กไทสีน้ำเงินของคิบอม ก่อนที่มือเรียวจะจัดการผูกให้ร่างสูงอย่างเสร็จสรรพเป็นที่เรียบร้อย
“ อ่ะ .. เสร็จแล้ว ... ”
“ เอ่อ .. ขอบใจ ” คิบอมยิ้มอายๆ ก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากดงแฮทันที ดงแฮคิ้วขมวดอย่างงุนงงเล็กน้อย ก่อนจะอมยิ้มจางๆ และเดินกลับเข้าไปหาซองมินเพื่อนของเค้า
‘ คนอะไรน่ารักเป็นบ้า ! ’
คิบอมคิดในใจขณะวิ่งมาถึงโรงอาหารแล้ว ร่างสูงพยายามส่ายหัวไล่ความคิดบ้าๆนั่นออก แล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโต๊ะของโรงอาหาร
“ แหมๆ ~~ ไอ้คุณคิบอม วิ่งหนีอะไรมาตั้งแต่เช้าจ้ะ !~ ” เสียงคยูฮยอนเอ่ยขึ้นข้างหลังคิบอม
“ จะวิ่งหนีอะไรหล่ะ ก็วิ่งหนีหนุ่มหน้าหวานคนนั้นหล่ะสิ ~ ” คังอินตอบแทน คิบอมถอนหายใจเฮือกใหญ่กับพวกเพื่อนๆเค้า
“ อะไรของพวกแกเนี่ย พอๆ เอาก๋วยเตี๋ยวมาเลย ชั้นหิว ! ” คิบอมดึงก๋วยเตี๋ยวชามของคังอินมาทันที ก่อนจะโซ้ยเข้าปากอย่างรวดเร็ว
“ โหย แกอ่ะ มีอะไรไม่บอกกันเลยนะเว้ย .. ถามจริง ชอบดงแฮใช่มะ ” คยูฮยอนนั่งลงข้างหน้าคิบอม และคังอินก็ทิ้งตัวนั่งข้างๆ
“ จะบ้าหรอ เจอกันแค่ครั้งเดียว จะชอบได้ไง .. ไม่มีทางหรอกน่า ” คิบอมเอ่ย และหันไปมองหน้าคยูฮยอน
“ โธ่แก ก็พวกรักแรกพบไง มีเยอะแยะออก .. ไม่แน่น้า แกกับดงแฮอาจจะเป็นคู่แท้กันก็ได้ ”
“ เหอะ ไม่มีทางหรอกแก ชั้นเป็นผู้ชายนะเว้ย แล้วเค้าก็เป็นผู้ชาย ” คิบอมอธิบายก่อนจะแย่งน้ำจากคยูฮยอนมาดื่ม .. หัดซื้ออะไรเองมั่งได้มะ ไอ้เพื่อนเวร !!
“ งั้น ถ้ามึงไม่จีบ .. กูจีบละกัน !! ”
คยูฮยอนแกล้งพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง คิบอมหันขวับมามองทันที ... ไหนมึงบอกไม่ชอบไง - - *
“ ไม่ได้ว้อยยย แกจะบ้าหรอ .. เค้าเป็นคนดีออกขนาดนั้นจะไปยุ่งให้เค้าลดตัวมายุ่งกับพวกเราทำไม .. พวกเค้าสุดยอดเด็กดีนะ แล้วพวกเราหล่ะ สุดยอดนักเลง !! ” คิบอมเอ่ยถึงฉายาที่พวกคนอื่นตั้งให้อย่างหมันไส้ คยูฮยอนหัวเราะ
“ ไม่เกี่ยวหว่ะ ถ้ากูรักใครแล้ว ไม่มีคำว่าแตกต่าง! ” คยูฮยอนเอ่ยอย่างแน่วแน่ คิบอมหันไปมองคยูฮยอนด้วยสายตาจริงจัง
“ ไม่ได้ก็ไม่ได้ กูไม่ให้จีบ ! เข้าใจไหมว่ากูไม่ให้ ! ” คิบอมเถียง
“ เห้ย ! ไหนมึงบอกว่าไม่ชอบไง แล้วแหงหวงดงแฮเค้าหล่ะ ! ”
“ เห้ย เปล่า ชั้นไม่ได้หวงโว้ย !! ” คิบอมหน้าแดงที่เผลอพูดไป ร่างสูงรีบก้มหน้าลงมองชามก๋วยเตี๋ยวทันที .. รู้สึกร้อนที่หน้ายังไงก็ไม่รู้ว้อยยยยยย
“ เห้อ ... ไอ้คนปากแข็ง ”
“ เออน่า ชั่งมันเหอะ .. เอ้า มึงวันนี้กูจะเข้าเรียนคาบบ่ายซะหน่อย ” คิบอมเอ่ยก่อนจะเอื้อมมือไปเกาท้ายทอย
“ โอโห้ ! ขยันขึ้นมาเชียวนะมึง แล้ววันนี้คิดยังไงผูกเน็กไทมาวะ ! ” คังอินมองไปยังเน็กไทของคิบอม
“ เปล่า .. พอดีตอนมาเจอดงแฮพอดีหน่ะ เค้าก็เลยผูกให้ ” คิบอมตอบเสียงเบา คยูฮยอนและคังอินหันมามองหน้ากันยิ้มๆ
“ เอ้า ถ้ามึงไม่ชอบ กูถอดให้ละกันนะ ” คยูฮยอนแกล้งก่อนจะยกมือจะไปจับเน็กไท แต่ร่างสูงก็รีบเอามือมาจับที่เน็กไทและเบี่ยงตัวออกจากมือของคยูฮยอนทันที
“ ไม่เป็นอะไรหรอก ปล่อยไว้ก็ได้ .. ”
ร่างสูงพูดอ้อมค้อม จนคยูฮยอนอดจะขำก๊ากไม่ได้
“ พอๆ ไปๆ เรียนแล้ว ”
คิบอมเอ่ยปากชวนเรียนก่อนเจ้าตัวจะรีบวิ่งออกจากเพื่อนไป คยูฮยอนและคังอินหัวเราะกับท่าทีของเพื่อนสนิทตนเองแล้ววิ่งตามคิบอมไปพร้อมๆกัน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังเลิกเรียน
“ เฮ้อออ ~ วันนี้ก็หลับอีกแล้ว ” คยูฮยอนบ่นให้คังอินกับคิบอมฟังเบาๆเมื่อเค้าเพิ่งจะออกจากวิชาประวัติศาสตร์ ทั้ง 3 เดินลงมายังโรงจอดรถของนักเรียน คิบอมเดินเข้าไปหยิบรถมอเตอร์ไซด์ดูกาตี้สีแดงส่วนคังอินก็เดินเข้าไปหยิบรถช็อปเปอร์ออกมาเหมือนกัน
“ คุณลุงเค้าต้องเอามาเก็บให้มึงตลอดเลยหรอวะ ” คยูฮยอนถามเมื่อเห็นคิบอมหยิบรถดูการ์ตี้ออกมา
“ อืม พอดีลุงยามเค้าใจดีหน่ะ เห็นกูกระโดดกำแพงเสร็จก็เดินจูงรถมาเก็บให้เลย ” คิบอมเอ่ย ก่อนจะขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซด์ตัวเอง แล้วหยิบหมวกกันน็อกที่มีกระจกบังลมสีดำมาสวมใส่
บรื้น !!
เสียงสตาร์ทรถของคิบอมและคังอินดังขึ้น คยูฮยอนกระโดดขึ้นนั่งกับคังอินและหันมามองคิบอมที่กำลังจะออกรถ
“ เย็นนี้ไปเที่ยวกับพวกกูปะวะ ” คยูฮยอนถาม
“ อืม .. กูว่าจะไม่ไปหน่ะ .. พวกมึงไปกันเหอะ ” คิบอมบอก คังอินกับคยูฮยอนพยักหน้า
“ งั้นพวกกูไปก่อน เจอกันพรุ่งนี้ละกัน .. บายหว่ะ ” คยูฮยอนโบกมือรอพร้อมกับคังอินที่แล่นรถออกไปอย่างรวดเร็ว คิบอมยิ้มให้กับเพื่อนๆ ก่อนจะเร่งคันบิด ออกรถไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน
รถดูการ์ตี้เร่งไปอย่างรวดเร็วตามถนนของมหาลัยที่ไม่มีผู้คนเนื่องจากเย็นมากแล้ว ทำให้คิบอมสามารถบิดคันเร่งได้สะดวก ระยะทางจากโรงจอดถึงหน้าประตูระยะทางเกือบ 2 กม. อาจารย์จึงอนุญาตให้นักเรียนขับรถออกได้ หญิงสาวที่นั่งตามโต๊ะหันมามองคิบอมก่อนจะโปรยยิ้มให้เป็นประจำ เพราะรู้ว่าร่างสูงจะออกทางนี้เสมอ พวกเธอเลยมารอดักไว้ แต่คนอย่างคิบอมก็ไม่ได้สนใจผู้หญิงพวกนี้อยู่แล้ว ถามยังรู้สึกรำคาญด้วยซ้ำ คิบอมเอนตัวไปด้านซ้ายตามทางโค้งของโรงเรียนก่อนจะต้องหยุดเมื่อเห็นป้ายที่เขียนว่า
‘ ทางกำลังซ่อมแซม โปรดเลี้ยวขวา’
คิบอมมองป้ายก่อนจะบ่นอย่างโมโหในใจ .. เมื่อวานไม่เห็นจะมีเลยฟะ ..
ร่างสูงหมุนล้อเลี้ยวขวาก่อนจะเร่งความเร็วไปเหมือนเดิม ...ก่อนเจ้าตัวจะเห็นตึกสีขาวเกลี้ยงสะอาดที่เคยเดินเอาเอกสารมาส่งให้อาจารย์ คิบอมต้องชะลอความเร็วเมื่อลืมไปว่าแถวนี้อาจารย์ดุๆเยอะ และเด็กนักเรียนที่อยู่ตอนเย็นเพื่อเรียนพิเศษแถวๆนี้ก็ค่อนข้างเยอะ ผิดกับตึกเค้าที่พอกริ๊งปุ๊บก็รีบวิ่งลงกันเป็นแถว คิบอมส่ายสายตามองไปรอบๆ เผื่อหวังในใจลึกๆบ้างว่าจะเจอคนที่เค้ารู้จัก ..
“ บ้าน่า จะเจอได้ไง ” คิบอมบ่นตัวเองเบาๆที่เผลอคิดอะไรไม่เป็นเรื่อง และก่อนที่ร่างสูงจะตัดสินใจบิดคันเร่งอีกครั้ง สายตาก็ดันไปมองเห็นดงแฮ กำลังนั่งบนม้าหินอ่อน เหมือนรอคอยอะไรสักอย่าง คิบอมอมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะค่อยๆขับรถไปตรงหน้าโต๊ะม้าหินที่ดงแฮนั่ง
“ ใครหน่ะ ” ดงแฮถามอย่างกังวลเมื่อเห็นรถมอเตอร์ไซค์แปลกๆจอดข้างหน้าเค้า ร่างบางรีบคว้ากระเป๋ามากอดในอกแน่น แล้วรีบมองหาใครสักคนเพื่อช่วยเค้า
“ ชั้นไม่ทำอะไรนายหรอกน่า ” คิบอมแซว ก่อนจะค่อยๆถอดหมวกกันน็อกสีดำออกมา ดงแฮถึงกับยิ้มหวานเมื่อเห็นคิบอม
“ นายยังไม่กลับบ้านอีกหรอ ” คิบอมถาม ดงแฮยิ้มก่อนจะวางกระเป๋าลงบนโต๊ะตามเดิม
“ วันนี้ชั้นต้องรอพอยั้นดึกหน่ะ พอดีพ่อตัดประชุม ” ดงแฮเอ่ย
“ อ่าว .. หรอ .. แล้วนานมากไหม ดึกของนายหน่ะ ”
“ อืม ..ก็ประมาณ 3-4 ทุ่ม แหละ ” ดงแฮบอก คิบอมตาโต
“ จะบ้าหรอ 3-4 ทุ่มเนี่ยนะ ! แล้วนายก็รอคนเดียวแบบนี้ไม่กลัวรึไง ตอนดึกพวกภารโรงก็อยู่ และไหนจะพวกคุณครูอีก ไม่กลัวหรอ !! ” คิบอมถึงกับถามคำถามรัวเมื่อเค้ารู้ว่าดงแฮต้องอยู่ดึกคนเดียว ใบหน้าคิบอมดูจริงจังและดูเป็นห่วงดงแฮมาก
“ ไม่เป็นไรหรอก แปบเดียวเอง ^^ ” ดงแฮยังคงยิ้มให้คิบอมเหมือนเดิม ร่างสูงถอนหายใจ
“ ขึ้นมา ... ชั้นจะไปส่ง .. ”
คิบอมกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง พลางหันไปมองหน้าร่างบางเมื่อพูดจบ
“ เอ๋ ?? ” ดงแฮเอียงหน้าอย่างงงๆ
“ ชั้นบอกว่าชั้นจะไปสั่ง ขึ้นมาสิ ” คิบอมบอกอีกครั้ง ดงแฮส่ายหัว
“ ไม่เป็นไร เกรงใจนายเปล่าๆ ชั้นนั่งรอพ่อที่นี่แหละ ”
“ ไม่ได้ ! ชั้นบอกให้ขึ้นก็ขึ้นสิ !!! ”
คิบอมตะโกนเสียงดังจนคนแถวนั้นหันมามอง ดงแฮสะดุ้งกับคำพูดของคิบอม
“ เฮ้อ .. นายนะนาย คนมองเลยเห็นไหม ” คิบอมเอ่ย ก่อนจะลงจากรถโดยทิ้งเครื่องไว้ ร่างสูงคว้าหมวกกันน็อคสีชมพูแบบเด็กๆมาไว้ในมือ แล้วจึงเดินเข้าไปหาดงแฮ
“ เอ่อ ..คิบอม ชั้นไม่ .. ” ร่างบางต้องเงียบเมื่อเห็นร่างสูงก้มลงมาใส่หมวกกันน็อคสีชมพูให้เค้า ดงแฮหน้าแดงซ่านที่คิบอมก้มหน้ามาใกล้เค้ามาก แต่ก่อนที่ใจจะคิดอะไรไปไกล คิบอมก็เอ่ยขึ้น
“ มา เดี๋ยวชั้นไปส่ง .. ”
ร่างสูงกล่าวประโยคนี้เป็นครั้งที่ 3 ดงแฮหันไปมองคิบอมที่ขึ้นคร่อมรถพลางมองมายังเค้า ดงแฮอมยิ้มน้อยๆ พร้อมกับค่อยๆลุกขึ้นจากม้าหินอ่อน เดินเข้าไปหาคิบอม มือบางของดงแฮจับไหล่ของคิบอมไว้เมื่อเค้าจะพยายามขึ้นรถมอเตอร์ไซด์ ขาเรียวก้าวขึ้นไปซ้อนมอเตอร์ไซดูกาตี้สีแดง และจับเอวคิบอมแข็งๆ
“ ไม่เคยขึ้นมอเตอร์ไซด์หรอ ? ” คิบอมหันไปถามขณะกำลังใส่หมวกกันน็อก ดงแฮส่ายหัวอายๆ
“ .. ก็ไม่เคยหน่ะสิ ...อย่าทำชั้นตกนะ .. ” ร่างบางหน้าแดงตอนพูดทำเอาคิบอมถึงกับยิ้มกับท่าทางอายๆไร้เดียงสานั่น ร่างสูงหันไปจับแฮนด์อีกครั้ง
“ จับดีๆหล่ะ ”
“ ห๊ะ ! อะไรนะ ...อ๊ายยยยยยยยยยยย !!! ”
ดงแฮแทบจะหลุดกรี๊ดเมื่ออยู่ๆรถมอเตอร์ไซด์ของคิบอมก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ร่างเล็กจับเอวคิบอมแน่นในตอนแรกเมื่อรถวิ่งตัดหน้ารถยนต์สีดำ และต้องเปลี่ยนไปโอบกอดเอวคิบอมทันทีเมื่อร่างสูงเลี้ยวโค้งที่ผ่านจากสี่แยกแล้ว !
“ ดงแฮ นายจับเอวชั้นเบาๆหน่อยได้ไหม ” คิบอมรีบบอกเมื่อมือบางที่กอดเอวเค้าแน่นทำเอาคิบอมใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
“ ก็นายขับเร็วนี่ ! ” ดงแฮเถียง
“ นายว่าอะไรนะ .... ” คิบอมหันกลับไปถามเมื่อเค้าไม่ได้ยิน
“ ชั้นบอกว่านายขับเร็ว !! ”
“ อะไรนะ .. ” ดงแฮส่ายหัวเมื่อคิบอมถามกลับมาอีก .. สงสัยจะไม่ได้ยินแฮะ ..
รถมอเตอร์ไซด์ของคิบอมแล่นออกไปสักพัก ก่อนจะหยุดข้างถนน แล้วเปิดประจกหันไปหาดงแฮ
“ บ้านนายอยู่แถวไหน ? ” คิบอมถามเมื่อเค้าลืมถามดงแฮ ดงแฮหัวเราะเบาๆ
“ ตรงถนนโชอันหน่ะ หมู่บ้านกันนัน ซอยที่ 3 บ้านหลังสีขาว ” ดงแฮบอกละเอียดซะจนคิบอมหัวเราะ ดงแฮอมยิ้มอีกคราเมื่อเห็นใบหน้าของคิบอมยามยิ้ม
“ นายไม่บอกชั้นเลยหล่ะ ว่านายนอนห้องไหนหน่ะ ”
“ แล้วจะให้ชั้นบอกไหมหล่ะ ” ดงแฮย้อนกลับ ทำเอาคิบอมหัวเราะอีกรอบแล้วจึงปิดกระจกลง พร้อมกับออกรถไปอีกครั้ง รถมอเตอร์ไซด์คิบอมขับเบาลงขึ้นตามความเร็วปกติ แต่ดงแฮก็กลับกอดเอวคิบอมซะแน่น ร่างสูงยิ้มดีใจในใจเล็กน้อย แต่เวลาแห่งความสุขก็ต้องหมดเมื่อคิบอมจอดรถที่หน้าบ้านดงแฮแล้ว
“ ถึงแล้ว ”
คิบอมกล่าว ดงแฮค่อยๆลงจากรถมอเตอร์ไซด์ช้าๆอย่างเก้ๆกังๆ คิบอมถอดหมวกกันน็อคมาดูร่างบางที่ลงจากรถมอเตอร์ไซด์ของเค้า
“ กว่าจะลงได้เนอะ ”
คิบอมหันไปแซว ดงแฮมุ่ยปากใส่คิบอมนิดๆ
“ อะ .. หมวกกันน็อคของนาย ” ดงแฮค่อยๆถอดหมวกกันน็อคสีชมพูให้คิบอม คิบอมรับมาแล้วยัดไปเก็บไว้ที่เดิม ก่อนจะหันหน้ามาเจอดงแฮที่ยังยืนอยู่หน้าบ้านสีขาวใหญ่อันนี้..สงสัยคงรวยน่าดู
“ ไม่เข้าบ้านซะทีหล่ะ ” คิบอมถามเมื่อเห็นร่างบางยืนอยู่นอกรั้ว หรือก็คือข้างหน้าเค้า ดงแฮก้มหน้าลงพื้น
“ ...วันนี้ขอบคุณนะ ... ”
คำเบาๆที่ออกมาจากร่างบางอย่างอายๆ ดงแฮมองขึ้นมาด้วยใบหน้าแดงซ่านจนทำให้คิบอมต้องหน้าแดงไปด้วย คิบอมรีบเสหน้าออกมาทันที
“ ไม่เป็นไรหรอก .. แค่นี้เอง ”
“ อืม..”
“ อืม .. ”
ไม่มีคำใดๆเอ่ยออกมาจากทั้ง 2 คน
... โอ๊ยย ทำไมสุดยอดนักเลงอย่างชั้นจะต้องมาใจสั่นกับดงแฮด้วยนะ !
... อ๊ายยย ทำไมเราต้องใจเต้นกับคิบอมด้วยเนี่ย !!
“ เอ่อ งั้น ชั้นเข้าบ้านก่อนนะ .. ” เมื่อเงียบมานาน ดงแฮก็เป็นคนเอ่ยขึ้น คิบอมพยักหน้าช้าๆ ร่างบางพยักหน้าตอบก่อนจะเดินเข้าไปเปิดประตูรั้วบ้านตนเอง คิบอมเองก็หยิบหมวกกันน็อกสีดำขึ้นมาใส่และสตาร์ทรถเตรียมออกตัวเช่นกัน
“ คิบอม .. เดี๋ยว ! ” ดงแฮรีบเรียกเมื่อเห็นคิบอมกำลังปิดกระจกหมวกกันน็อค คิบอมหันมามองดงแฮที่เข้าไปอยู่ในรั้วบ้านแล้ว ร่างบางเกาะขอบรั้วก่อนจะตะโกนออกไปหาคิบอม
“ ขับรถดีๆนะ ”
ร่างบางเอ่ย
“ ราตรีสวัสดิ์ ! ”
ดงแฮตะโกนมาอีกและยิ้มหวานให้ คิบอมอมยิ้มกับคำพูดของร่างบาง
“ ราตรีสวัสดิ์เช่นกัน .. ”
คิบอมหันไปบอก ก่อนจะปิดกระจกหมวกกันน็อคลงและขับออกไปอย่างรวดเร็ว ดงแฮมองคิบอมที่ขับรถเร็วจนวับหายไปก่อนจะหันหลัง และกอดกระเป๋าอย่างมีความสุข รอยยิ้มหวานๆผุดขึ้นบนใบหน้าสวย
เมื่อขับรถออกมาไกลมากแล้ว ร่างสูงเองก็ยิ้มจนแทบจะหุบปากไม่ได้เหมือนกัน ..ทำไมกันนะ ทำไมเค้าถึงคิดว่าดงแฮถึงได้น่ารักเพียงนี้ ..
คิบอมหัวเราะกับความคิดก่อนจะรีบบิดลูกบิดเพื่อกับไปที่หอพักของตน
.....อะไรกันคิบอม .....
ก็แค่นาย...
ตกหลุมรักดงแฮไง...
...แค่นี้เอง ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ดีจ้า หลานๆ
เม้นกันเยอะๆหน่อยนะ มาครั้งนี้รู้สึกว่าเรตติ้งตัวเองจะตก T-T
KIHAE 4 EVER 
ความคิดเห็น