แผนลับจับหัวใจนายจอมกวน

ลำดับตอนที่ #2 : โรงเรียนใหม่

แผนลับจับหัวใจนายจอมกวน : 2

                “ขออนุญาตครับมาสเตอร์” นายฟีนด์พูดอย่างสุภาพ

                “เชิญ”

                ฉันเดินตามนายฟีนด์เข้าไปในห้องทำงาน

                แม่เจ้า O_O อะไรจะอลังการงานสร้างขนาดนี้

                ห้องทำงานมาสเตอร์ชีล่าปูพรมสีเลือดหมูอย่างดี โต๊ะทำงานจัดเรียบร้อยเป็นระเบียบ ด้านตรงข้ามมีเก้าอี้กับโต๊ะเล็กเข้าชุดกันตั้งอยู่ข้างตู้หนังสือ ติดกันมีชั้นวางของเตี้ยๆ ด้านบนมีทีวีเครื่องเล็กๆ กับวิทยุแบบพกพา

                แน่ใจนะว่านี่ห้องทำงานมาสเตอร์ไม่ใช่ห้องทำงานของประธานาธิบดี =.=

                ก็ตอนอยู่โรงเรียนเก่ามันมีงี้ซะที่ไหนล่ะ

                “นั่งก่อนสิทั้งสองคน”

                “ครับ / ค่ะ” ฉันกับฟีนด์ทิ้งตัวลงนั่งตรงข้ามกับมาสเตอร์ชีล่า

                รู้สึกเหมือนมีคลื่นรังสีอะไรซักอย่างไหลเวียนอยู่รอบๆ มาสเตอร์คนนี้ตลอดเวลา

                อึ๋ย น่ากลัว~

                “ที่ฉันเรียกมานี่ก็ไม่มีอะไรมากหรอกนะ แค่จะให้พวกเธอเขียนชื่อลงไปในสมุดเล่มนี้น่ะ” มาสเตอร์พูดพร้อมกับส่งสมุดปกสีน้ำเงินเข้มกับปากกาหมึกซึมมาให้เรย์

                แล้วจะเขียนไว้ทำไมล่ะพี่น้อง =_=^

                “เขียนเพื่ออะไรครับ?”

                มีคนถามให้เรียบร้อย

                “บันทึกชื่อคิงกับควีนแต่ละรุ่นไว้พร้อมรูปถ่าย เดี๋ยวฉันจะนัดมาถ่ายทีหลัง เธอสองคนรีบเซ็นซะจะได้ไปรวมกับเพื่อนคนอื่นๆ”

                “อ้อ ครับ” ฟีนด์พยักหน้าแล้วก้มลงเขียนชื่อตัวเอง

                “ขอแสดงความยินดีที่ได้รับตำแหน่ง มีอะไรปรึกษาฉันก็ได้นะ พวกเธอรู้จักห้องทำงานฉันแล้วนี่ แล้วเธอสองคนชื่ออะไรล่ะ เอาชื่อเล่นก็ได้”

                “หนูอีสค่ะ” ฉันยิ้มเล็กน้อยแล้วก้มลงเขียนชื่อตัวเอง

                “ผมฟีนด์ครับ”

                “อืม ถ้างั้นพวกเธอรีบลงไปข้างล่างเถอะ เดี๋ยวพวกรุ่นพี่จะคอย”

                “ครับ / ค่ะ มาสเตอร์” ฉันกับฟีนด์ยกมือไหว้มาสเตอร์ชีล่าแล้วเดินออกจากห้อง

 

                “น้องอีสกับน้องฟีนด์ยังไม่มาเหรอครับ” รุ่นพี่คนนึงถามแองเจิ้ล

                “มาแล้วค่าาา~” ฉันโบกมือให้รุ่นพี่หนุ่มแล้วเดินไปรวมกับเรย์

                “โอเค ทีนี้ก็ครบแล้วนะ หวัดดีน้องๆ เกรดสิบห้องเอชที่สวยๆ หล่อๆ ทุกคนครับ พี่ชื่อเอส เป็นคิงของโรงเรียนแล้วก็คิงของเกรดสิบสองเอชนะครับ” รุ่นพี่คนนั้นแนะนำตัว

                อ้อ! คิงกับควีนของโรงเรียนก็คือประธานนักเรียนนั่นแหละนะ

                “พี่ชื่อเมแกนค่ะ เป็นควีนห้องแล้วก็ควีนของโรงเรียนที่น่ารักนิสัยดีกว่าไอ้คิงเยอะแยะ” รุ่นพี่สาวที่อยู่ทางซ้ายของพี่เอสแนะนำตัว ทำเอาหนุ่มๆ หลายๆ คนมองตาค้าง

                “หวัดดีครับรุ่นพี่คนสวย ผมไดจิคร้าบ!”

                ไม่เว้นแม้แต่ไอ้เพื่อนเวรของฉัน =_=^

                “ฮึ่มๆ พี่ชื่อไอริค เป็น’แฟน’ ของพี่เมแกนครับน้องไดจิ” รุ่นพี่หนุ่มหล่ออีกคนเอ่ยเสียงเข้มแล้วโอบเอวพี่เมแกนไว้เหมือนเด็กหวงของเล่น แถมยังส่งสายตาอาฆาตมาให้เจ้าไดจิทำเอาเจ้านั่นหงอยไปเลย

                “ฮ่าๆ”

                แน่นอนว่าเรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนๆ ในห้องได้มากโข

                “พี่เป็นแฟนตานี่จะน้อง โทษที” พี่เมแกนว่ายิ้มๆ พลางเอนหัวไปซบไหล่กว้างของพี่ไอริค

                “เลิกสวีทกันซักแป๊บเถอะ ฉันจะเป็นเบาหวานตาย @_@” รุ่นพี่สาวสวมแว่นกรอบเหลี่ยมส่ายหัวอย่างหน่ายๆ เหมือนจะบอกว่าคนรอบข้างเค้าจะสำลักน้ำตาลตายเพราะความหวานของรุ่นพี่สองคน

                “ใช่ๆ พี่ชื่อมิกซ์ครับส่วนพี่แว่นคนเมื่อกี้คือพี่มุกฝาแฝดพี่เอง” รุ่นพี่หนุ่มหน้าละม้ายคล้ายพี่แว่นแนะนำตัว

                “คนหล่อมาแว้ว~ พี่บราวน์ครับน้องๆ ^^” รุ่นพี่คนสุดท้ายที่เพิ่งปั่นจักรยานแอลเอไบซิเคิลมาจอดดังเอี๊ยดตรงหน้าพี่มุกพอดี ทำเอารุ่นพี่สาวถึงกับหน้ามุ่ย

                “ให้ตายสิเจ้าบ้า กว่าจะเสด็จมา”

                “เอาน่าๆ จะทะเลาะกันทำไม เข้าเรื่องๆ” พี่เอสดึงความสนใจของทุกคนกลับมาที่ตนอีกครั้ง

                “เดี๋ยวเราจะไปทัวร์โรงเรียนกันนะ พี่ๆ มีทั้งหมดหกคน จะนำน้องๆ ไปเป็นกลุ่มหกกลุ่มนะ กลุ่มละเก้าพอดี ให้น้องๆ จับกลุ่มกันเองละกัน พี่ขี้เกียจบังคับ ให้เวลาห้านาทีครับผม”

                สิ้นเสียงของรุ่นพี่ประธาน นักเรียนในห้องฉันก็ส่งเสียงเอะอะกันใหญ่ว่าใครจะอยู่กลุ่มใคร ฉันจึงได้แต่เดินไปดึงมือเรย์

                “เราจะอยู่กลุ่มไหนดีอ่ะ”

                “ถ้ารวมเธอก็มีสี่คนพอดีนะ ก็เธอ ฉัน ไอ้ไดจิแล้วก็ไอ้เบส”

                “อืม ขนาดห้าคนใช่มะ”

                ฉันสอดสายตาหาเพื่อนที่ดูน่าจะยังไม่กลุ่มแล้วสายตาก็ประสบกับ

                แองเจิ้ล!

                “ไงอีส ไปอยู่ด้วยกันเปล่า”

                “กลุ่มเธอมีใครบ้างล่ะ”

                “ก็มีฉัน เมล มูน แล้วก็เกี๊ยวจ้ะ”

                “โอเคป่ะเรย์?” ฉันหันไปถามเพื่อนสนิท

                “โอเคอยู่แล้วคร้าบ ได้อยู่กับคนน่ารักๆ แบบคาราเมลแล้วค่อยชุ่มชื่นหัวใจดวงน้อยๆ ของเบสหน่อย ฮ้า~ >.<” นายเบส (ที่โผล่มาเสนอหน้าตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่อาจทราบได้) ตอบแทน

                “อืมๆ งั้นก็ขาดแค่คนเดียวสินะ” มูนพูด

                “จะเอาใครเข้ากลุ่มดีล่ะ” เกี๊ยวพูดบ้าง

                “อืม...” ฉันมองซ้ายมองขวา อ๊ะ!

                “ฉันรู้แล้วล่ะ! เดี๋ยวมานะ” ฉันวิ่งไปทางมุมมืดที่นายฟีนด์นั่งอยู่ ดูเหมือนว่าหมอนี่ยังไม่มีกลุ่มนะ

                แหงสิ เก๊กขรึมตลอดเวลายังงี้ใครจะกล้าชวน =_=^

                แต่ก็แปลก ทีเวลาคุยกับฉันล่ะก็ทำเป็นกวนฝ่าตีน เดี๋ยวปั๊ดจะโดนตบเข้าซักวัน!

                “ว่าไงนาย” ฉันทัก

                “อ้อ เธอเองเหรอ มีอะไรล่ะ -_-^” ตาฟีนด์ทำหน้ารำคาญมากมาย

                “นี่ คุยกับฉันก็ไม่ต้องเก๊กวางฟอร์มให้มันมากนักหรอกน่า นายมีกลุ่มยังล่ะ แบบนี้คงยังน่ะสิ”

                “ทำไมเธอรู้”

                “เซ้นส์คนสวยมันบอก หุหุ ^.^”

                “หน้าไม่อาย -__-^”

                “เหอะน่า คนหน้าไม่อายอย่างฉันกำลังจะทำให้นายมีกลุ่มนะ ไปๆ อยู่กลุ่มเดียวกับฉัน โอเค้?” ฉันฉุดแขนฟีนด์ให้ลุกขึ้น แต่หมอนี่กลับไม่ขยับซักนิด แถมยังหรี่ตามองฉันแบบจับผิดอีก

                “นี่นาย ฉันมาชวนนายเข้ากลุ่มเพราะหวังดีไม่ได้มาฉุดนายเข้าม่านรูดแล้วเพื่อข่มขืนแล้วฆ่าตัดตอนเอาศพไปถ่วงแม่น้ำซะหน่อย เลิกทำหน้าตาทุเรศๆ แบบนั้นได้มะ =_=^”

                “ไม่แน่นะ เห็นเธอพูดมาเป็นฉากๆ ตอนๆ สงสัยกำลังคิดลึกกับหุ่นอันเย้ายวนของฉันล่ะสิ กิ๊วๆ ฉันรู้หรอกน่า หุๆ >.<”

                “กวนรองเท้านักเรียนฉันมากเลยนะนาย แต่เอาเถอะ เรื่องนี้ช่างมันก่อน นายร่ะลุกซะทีสิวะ ตัวหนักอย่างกับช้างร้อยเชือกผสมวาฬสีน้ำเงินทั้งมหาสมุทรแอนตาร์คติก -_-^”

                ฮึ้บๆ

                แล้วฉันก็ใช้ความพยายามในการฉุดเขาให้ลุกขึ้นได้สำเร็จ

                “เธอเป็นผู้หญิงแน่หรอเนี่ย ทำไมแรงอย่างกับโคถึก -_-;”

                “ฟีนด์!!!”

                “เออๆ เข้ากลุ่มก็เข้า”

                “เย้!” ฉันร้องดีใจแล้วลากคนตัวสูงไปรวมกับเพื่อนๆ

                “กลุ่มครบแล้วครับ” เรย์รายงานพี่เอสพร้อมกับเขียนชื่อเล่นทุกคนลงในใบรายชื่อของพี่เอส

                “โอเคๆ กลุ่มนี้ไปกับบราวน์นะ ไอ้บราวน์ ไอ้บราวน์โว้ย!! =_=^” พี่เอสหน้ามู่ทู่ทันทีที่เห็นรุ่นพี่หนุ่มหน้าใสกำลังนอนหลับอย่างไม่เกรงอกเกรงใจใครในโลก

                “บราวน์ๆ นี่ไอ้บราวน์!!! เดี๋ยวพี่ไปตามพี่มุกมาปลุกก่อนนะ เฮ้อ~!” คิงของโรงเรียนทำหน้าเหนื่อยใจแล้วเดินไปหารุ่นพี่สาวสวมแว่นกรอบเหลี่ยม

                “เดี๋ยวฉันลองปลุกให้ดีเปล่า” ฉันเสนอ

                “หะ...หา เธอจะอะ...เอาจริงง่ะ” เรย์ทำเสียงสั่นๆ

                เสียงสั่นๆ แบบนี้สงสัยยังจำเรื่องตอนเกรดแปดได้อยู่แหงๆ

                งั้นฉันจะเล่าให้ฟังนะคะ

                เมื่อสองปีก่อน...

                “เรย์ เรย์นายอยู่ไหนเนี่ย” ฉันเรียกหาเรย์ทันทีที่เดินเข้าบ้านของเขา วันนี้พ่อกับแม่ของเรย์ไปดูงานต่างจังหวัดทั้งคู่ ส่วนแม่บ้านก็ยังไม่มา เรย์จึงชวนฉันไปเที่ยวสวนสนุกโดยอาสาจะเลี้ยงฉันทั้งวัน หุๆ แบบนี้ใครจะไม่ไปด้วยล่ะ ^..^

                “ตื่นรึยังวะเนี่ย”

                ผ่านไปซักสิบนาทีเห็นจะได้แต่คุณชายก็ยังไม่เสด็จลงมาซักที ขึ้นไปปลุกซะหน่อยดีกว่า ฉันเคยมาบ้านมันหลายครั้งแล้ว เพราะฉะนั้นเลยหาห้องนอนเรย์เจอในเวลาอันรวดเร็ว

                “คร่อก...อือ แจ๊บๆ _ _ZzZz”

                “กะแล้วเชียว สงสัยต้องปลุกด้วยวิธีนี้ซะมั้ง หึๆ”

                ฉันเดินออกไปหน้าบ้านตรงไปยังสวนดอกไม้แล้วหยิบกระแป๋งของคุณคนสวนแล้วใส่น้ำไปพอประมาณ

                อืม น้ำแข็งๆ

                ฉันเปิดตู้เย็นแล้วเทน้ำแข็งลงไปในกระแป๋งแล้วรีบคนๆ ให้มันละลายแล้วยกกระแป๋งขึ้นไปบนห้องนอนของเรย์

                เรียบร้อย

                แอ๊ด...

                ฉันค่อยๆ เปิดประตูอย่างแผ่วเบา อีตาเรย์ก็ยังหลับไม่รู้เรื่องแถมยังกอดหมอนข้างไว้อีก ฉันค่อยๆ ดึงหมอนข้างออกจากตัวเขาเบาๆ และ...

                ซ่า!

                ฉันสาดน้ำทั้งกระแป๋งใส่เรย์ที่นอนบนที่นอนแบบเต็มๆ ตรงเป้ากางเกงไอ้เพื่อนตัวดี มันเลยได้ลุกขึ้นมาเต้นแร้งเต้นกาไปสามสี่สเต็ปโดยมีฉันยืนดูอย่างสะใจ พอคุณแม่บ้านมาฉันเลยได้ทีฟ้องไปว่าคุณหนูเรย์ฉี่ราดบนที่นอน หุๆ เจ๋งใช่เปล่าล่ะ ลองเก็บไปใช้กันดูก็ได้นะเคอะ >.<

                กลับสู่ปัจจุบัน แว้บ!

                “เอาจริงเด่ะ เดี๋ยวคอยดู อืม...” ฉันเริ่มสอดสายตาหาอุปกรณ์ที่พอจะเป็นอาวุธได้แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองเอาเอ็มพีสี่ใส่กระเป๋ากระโปงมาด้วย

                เสร็จแน่ๆ พี่บราวน์ หึๆ ^^

                ฉันค่อยๆ เอาหูฟังเสียบที่หูพี่บราวน์อย่างแผ่วเบาด้วยกลัวว่าพี่แกจะตื่นก่อน แล้วจึงเปิดเครื่องแล้วเลือกไปยังเพลง Don’t Don ของซูปเปอร์จูเนียร์ที่จำได้ว่าเมื่อคืนแม่ฟังค้างไว้

                เพื่อนๆ ในกลุ่มยืนมองอย่างลุ้นๆ ยกเว้นเรย์ที่ยืนเอามือกุมขมับแล้วทำหน้าเหมือนจะบอกพี่บราวน์ว่าไปดีนะครับพี่

                ฉันเร่งโวลลุ่มไปจนดังสุดแล้วจึงกดปุ่มเพลย์แล้วรอดูปฏิกิริยา

                สองวินาทีผ่านไป...

                “โว้ย ใครเอาตัวอะไรมาหอนข้างหูผมคร้าบ!!!!!!!!!!!!!!!!!!” พี่บราวน์สะดุ้งตื่นแล้วรีบเอาหูฟังออกอย่างรวดเร็ว

                หนอย กล้าว่าเอสเจที่รักของแม่ฉันได้ไงเนี่ย เดี๋ยวปั๊ดเตะ (จริงๆ ชอบดงบังแต่แม่ฉันคลั่งเอสเจมากฉันเลยพลอยได้อานิสงไปด้วย)

                ว่าแต่ว่าเอ็มพีฉันนี่คุณภาพดีจังแฮะ ขนาดไม่ได้เสียบหูฟังเวลาเปิดดังสุดนี่ได้ยินไปถึงอำเภอเบตงจังหวัดยะลาเลย ^_^

                “ฮ่าๆ” ไดจิหัวเราะออกมาซะเสียงดังลั่น เพื่อนๆ คนอื่นก็หัวเราะตามกันอย่างดังสุดๆ แม้แต่ฟีนด์ที่ปั้นหน้านิ่งมาตั้งแต่เข้ากลุ่มก็ยังกลั้นหัวเราะจนหน้าเขียวเหมือนไฟจราจรหน้าโรงเรียน ^.^

                “หูตรู~! T^T” พี่บราวน์เริ่มโหยหวนอีกรอบ

                “พี่มาละ...อ๊ะ! ตื่นแล้วนี่นา” พี่มุกที่เพิ่งมาเอ่ยขึ้น

                “อ้าว ตะกี้ยังนอนกินบ้านกินเมืองอยู่เลย ใครปลุกมันล่ะเนี่ย” พี่เอสถาม

                “นั่นสิ ใครมันกล้าแกล้งคนอย่างฉัน” พี่บราวน์ละจากการโหยหวนแล้วหันมาสนใจแถมยังพูดเสียงเข้มอีกต่างหาก

                เสียงหล่อดีนะจ๊ะเฮีย T.T

                แล้วทุกคนก็พร้อมใจกันชี้มาทางสาวน้อยหน้าสวยที่ดวงกำลังจะถึงฆาตอย่างนังอีสคนนี้ T_T

                “แหะๆ ^^;”

                “น้องเองหรอ” พี่บราวน์พูดพลางส่งสายตาเหี้ยมเกรียมที่ทำให้ฉันขนลุกต่างจากพี่มุกที่เดินเข้ามาตบไหล่ฉันอย่างชอบใจ

                “ยอดไปเลยน้อง ว่าแต่น้องชื่ออะไรล่ะ พี่ชักสนใจขึ้นมาแล้ว @_@”

                “อ่า...อีสค่ะ อีส =_=^”

                จะมีเรื่องวุ่นๆ เกิดกับฉันอีกมั้ยเนี่ย ทำไมฉันเริ่มไม่มันใจ

                “ฉันว่าเราไปทัวร์โรงเรียนกันซักทีดีมะ คือแบบว่าเราไม่มีเวลาทั้งวัน” พี่เอสผู้เป็นคนกลางทำหน้าตาแสนลำบากใจ

                “ไปก็ไป ฉันไปล่ะ บายค่ะน้องๆ อ้อ! ยินดีรู้จักนะจ๊ะน้องอีส” พี่มุกทิ้งท้ายไว้ให้เสียวเล่นแล้วเดินไปรวมกับกลุ่มของตน

                “งั้นกลุ่มเราก็ไปกันบ้างดิ” พี่บราวน์พูดแล้วเริ่มออกเดินฉับๆ ดูท่าจะยังงอนเรื่องเมื่อกี้อยู่นะ =_=

                “เรย์ๆ” ฉันสะกิดไหล่เพื่อนหนุ่มเบาๆ

                “ทำไม สะกิดด้วยท่าทางสยิวกิ้วแบบนี้หมายความว่าไงวะ -_-^”

                “ไอ้บ้า! สยิวบ้านแกเด่ะ จะถามว่าฉันทำเกินไปมั้ยวะ”

                “คดีที่ไปแกล้งพี่บราวน์อ่ะนะ”

                “แกพูดอย่างกับมันมีหลายคดีงั้นน่ะ คนอ่านเค้าจะมองฉันยังไงเนี่ย =_=+”

                “เออๆ สำหรับฉันที่สนิทกะแกมานมนานมันก็ธรรมดาๆ ว่ะ โดนแกล้งแค่เนี้ย แต่สำหรับคนอื่นมันไม่แน่หรอกจริงป่ะ?”

                “อือ งั้นฉันไปง้อพี่บราวน์ดีก่ะ อย่างน้อยเขาก็หล่อดี >.,<”

                “ไปเอานิสัยแรดๆ แบบนี้มาจากใครกันฮะ -_-^”

                หนอยแน่ไอ้เพื่อนบ้า!

                “จากแกนั่นแหละ แบร่! >.<”

                ฉันผละจากเพื่อนปัญญาอ่อนแล้วเดินเข้าไปหารุ่นพี่สุดหล่อที่ตอนนี้กำลังทำหน้าบอกบุญไม่รับพลางบรรยายประวัติสถานที่ต่างๆ ในโรงเรียนไปด้วย เออใช่! ลืมบอกไปว่าหลังจากแยกไปเป็นกลุ่มแล้วแต่ละกลุ่มจะมีรุ่นพี่อีกคนมาคอยช่วย กลุ่มฉันคือรุ่นพี่สาวพราวเสน่ห์ชื่อพี่แพรไหม หุหุ แค่ชื่อก็บอกความไฮโซแล้ว

                แต่จุดประสงค์ฉันคือการไปขอโทษพี่บราวน์ไม่ใช่หรอฟะ แล้วนี่ฉันมายืนพล่ามอะไรอยู่ตั้งนมนานฟระเนี่ย =_=^

                ฉันเดินเข้าไปสะกิดยิกๆ ที่หลังพี่บราวน์เบาๆ พี่แกหันมามองนิดหน่อยและพอเห็นว่าเป็นฉัน พี่แกก็ เมิน!

                หนอยไอ้พี่บราวน์บ้า กล้าเมินใส่คนอย่างอีสหรอ ฮึ่ม!

                ฉันง้างหมัดทำท่าจะต่อยพี่บราวน์ซักเปรี้ยงแต่ตาเรย์ก็ขัดขึ้นซะก่อน

                “มาง้อเฟร้ยไม่ได้มาหาเรื่อง เธอนี่จริงๆ เล้ย” เรย์บ่นข้างหูฉันแล้วเดินหลบฉากไปหาเจ้าไดจิ

                “พี่บราวน์ๆ” ฉันใช้ความพยายามอีกรอบในการเรียกให้พี่แกหันมาสนใจ

                “อะไร =_=^” พี่บราวน์ทำเสียงรำคาญมากมาย

                “นี่ๆ ยังโกรธอีสอยู่ป่ะ”

                “ฮึ! -^-“

                แบบนี้ยังเคืองอยู่ร้อยเปอร์เซ็นต์เลยอ่ะ               

                “ถ้ายังไม่หายเคืองก็ดีกันน้า~!” ฉันทำเสียงหวานสุดๆ

                ดูดัจริตเหมือนกันนะเนี่ยเรา =O=’

                “ไม่!! -^-”

                “ง่ะ =O=!”

                “...”

                “นี่พี่ ฉันไม่เคยง้อใครนะเฟ้ย มาง้อก็ดีเท่าไหร่แล้ว โอกาสสุดท้ายนะ นับถึงสาม ถ้ายังหายเคืองฉันไปล่ะ หนึ่ง สอง...”

                “เออๆ โอเคๆ หายงอนก็ได้ นี่เห็นว่าเป็นรุ่นน้องหรอกนะ” พี่บราวน์ตอบแบบไว้เชิงนิดหน่อย

                “ค่อยพูดกันรู้เรื่องหน่อย” ฉันยิ้มให้พี่บราวน์แล้วเดินไปรวมกลุ่มกับเรย์ตามเดิม

                “เรากำลังจะไปไหนกันวะเรย์”

                “ห้องสมุดมั้งนะ เมื่อกี้พี่แพรไหมเค้าพูดๆ อยู่”

                “อืมๆ (=_=) (_ _) (=_=) (_ _)” ฉันพยักหน้าแล้วเดินตามรุ่นพี่สาวกับเพื่อนๆ ไปยังห้องสมุด

 

                “นี่คือห้องสมุดโรงเรียนนะจ๊ะน้องๆ ตอนนี้มีคนมาใช้ห้องสมุดอยู่เราเลยเข้าไปไม่ได้ เอาไว้วันหลังน้องๆ ลองหาโอกาสมาใช้ห้องสมุดดูนะ” พี่แพรไหมชี้ให้ดูห้องสมุดที่เป็นอาคารทรงสี่เหลี่ยม ด้านหน้ามีโต๊ะม้าหินอ่อนตั้งเรียงรายอยู่สามสี่โต๊ะ ผนังชั้นล่างทั้งเป็นกระจกทั้งหมดทำให้สามารถมองเห็นภายในได้ชัดเจน ด้านในของชั้นล่างฝั่งซ้ายเป็นชั้นหนังสือเรียงเป็นแถวๆ อย่างเป็นระเบียบ ฝั่งขวาเป็นโต๊ะเตี้ยๆ พร้อมโซฟากับเก้าอี้เข้าชุดกัน ตรงกลางเป็นบันไดเวียนขึ้นไปยังชั้นสองเหมือนตึกเกรดสิบ

                “น่านอนชะมัด ^_^” ไดจิออกความเห็น

                “ถ้าบรรณารักษ์สวยๆ ก็คงดีละเนอะ >.<” เบสร่วมด้วย

                “พอเลยพวกแก” ฉันดีดหน้าผากมันคนละทีให้หายฟุ้งซ่าน

                “น้องๆ คะ เดี๋ยวเราจะไปเจอเพื่อนๆ ในห้องที่โรงอาหารเพื่อแวะทานข้าวกลางวันนะจ๊ะ พอตอนบ่ายพี่จะพาทัวร์ยิมแล้วก็เรือนกระจกนะ” พี่แพรไหมชี้แจง

                “หลังจากนั้นพี่จะพากลับไปหน้าตึกเกรดสิบแล้วก็จะชี้แจงกฎโรงเรียนคร่าวๆ ให้ฟังนะครับ” พี่บราวน์พูดต่อ

                คณะเดินทางของกลุ่มฉันก็เดินทางไปยังโรงอาหารที่ตอนนี่ถูกพี่ๆ เกรดสิบเอ็ดจับจองไปบ้างแล้ว แต่พี่เกรดสิบสองนั้นจะต้องมาช่วยดูแลเด็กเกรดสิบอ่ะนะ

                พี่แพรไหมเดินไปรวมกับพี่เอสที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว พี่เอสจึงเริ่มเช็คชื่อ

                “น้องอีส หึๆ” พี่เอสหัวเราะนิดๆ ทันทีที่อ่านชื่อฉัน

                สงสัยยังคิดเรื่องพี่บราวน์อยู่แน่ๆ =_=^

                “ค่ะ”

                “เรย์”

                “ครับ”

                พี่เอสเช็คชื่อจนครบทุกคนแล้วก็ให้พวกเราทั้งเก้านั่งลงที่โต๊ะข้างๆ กับเพื่อนกลุ่มอื่นๆ

                “น้องๆ แยกย้ายกันไปซื้ออาหารมาทานได้ครับ แต่ต้องมานั่งรวมกันเป็นกลุ่มเหมือนเดิมนะครับ” พี่

เอสกล่าว

                “ครับ / ค่ะ”

                ฉันเดินไปซื้ออาหารกับเรย์ พวกเราเป็นสองคนแรกที่กลับมานั่งโต๊ะ

                “เป็นไงมั่ง” เรย์พูดก่อนจะตักข้าวเข้าปาก

                “หมายถึงอะไรล่ะ” ฉันพูดแล้วทิ้งตัวลงนั่งตรงข้ามกับเรย์

                “โรงเรียนนี้อ่ะดิ”

                “ก็...ดีนะ หรูไม่ใช่ย่อย แกว่าไงล่ะ” ฉันตักข้าวตัวเองเข้าปากบ้าง

                “อืม ก็ดีมั้ง”

                ผ่านไปซักพักฟีนด์ก็เดินมานั่งข้างๆ ฉัน

                …

                ความเงียบเข้าครอบคลุมเราทั้งสามคน

                ทำไมฉันรู้สึกว่าบรรยากาศเริ่มมาคุฟะเนี่ย =.=^

                “ไงอีส” เกี๊ยวทักเสียงใสพลางนั่งลงข้างฉันอีกฝั่ง

                “ก็ดีจ้ะ” ฉันเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ อย่างเอร็ดอร่อย อาหารที่โรงเรียนนี่ก็ไม่เลวนะเนี่ย

                ฉันคุยกับเกี๊ยวและเพื่อนผู้หญิงคนอื่นๆ อย่างออกรส ต่างกับตาเรย์กับนายฟีนด์ที่กินข้าวอยู่เงียบๆ พลางส่งสายตาเหมือนกับแค้นกันมาซักสิบชาติให้กันเป็นระยะๆ

                “เรย์”

                “หืม...?”

                “เป็นบ้าอะไรของแก นั่งเงียบไม่พูดไม่จา ทุกทีเห็นสอดทุกเรื่องไม่ใช่เหรอวะ” ฉันพูด

                “แล้วมันหนักหัวเธอมั้ยล่ะ”

                “อ้าว ไอ้นี่ ฉันถามเพราะเป็นห่วงนะ เดี๋ยวเหอะแก”

                ปึง!

                ฟีนด์ทำหน้าบูดแล้วกระแทกจานตัวเองอย่างไม่พอใจแล้วเดินออกไปเก็บจาน

                “อะไรของเค้านะ กระแทกจานแบบนั้นน่ะ” มูนทำท่าไม่พอใจ

                ฉันว่าเธอคงรับพฤติกรรมหมอนั่นไม่ได้แหงๆ

                “ปล่อยเค้าเหอะ เราก็ไปกันมั่งดีกว่า ฉันอยากกินขนมอ่ะ ไปซื้อกันเหอะเรย์” ฉันดึงเรย์ที่กำลังเก็บจานเบาๆ

                “ไปคนเดียวดิ ฉันขี้เกียจ”

                “ง๊า~ ไปเหอะน้า~!”

                “เดี๋ยวเราไปด้วยก็ได้จ้ะ” คาราเมลผู้แสนอ่อนหวานพูดอย่างใจดี

                นางเอกจริงๆ เลยอ่ะเธอ T_T ซาบซึ้งจ้ะ

                “อืมๆ ก็ได้จ้ะ” ฉันยิ้มให้แล้วเดินออกไปกับคาราเมล

                แน่ะ! ฉันแอบเห็นนายเบสทำท่าฮึดฮัดด้วยล่ะ เวลาไปป้อคนอื่นล่ะก็ไม่ค่อยจะแคร์เท่าไหร่ สงสัยคนนี้ตาเบสเพื่อนฉันมันจะเอาจริง หุๆ ^.,^

                “อีสชอบกินขนมอะไรเหรอจ๊ะ”

                “อ๋อ ฉันชอบกินไอศกรีมอ่ะ ชอบมากๆ คาราเมลล่ะ”

                “เมลชอบกินเค้กจ้า โปรดเวรี่ๆ”

                “เหรอ เออใช่! ฉันทำเป็นนะ เดี๋ยววันหลังทำมาใช้ชิม รับรองอร่อยเหาะ” ฉันคุยฟุ้ง

                อร่อยเหาะจริงๆ

แต่จะเหาะไปดาวเนปจูนเลยน่ะสิ =_=^

                ฉันเดินมาถึงร้านไอศกรีมแล้วก็เจอ…ฟีนด์!

                ช่างเขาสิ! ไม่พอใจอะไรก็ไม่รู้ ทำเป็นเด็กเวลาไม่ได้ของเล่นที่ถูกใจไปได้ งี่เง่าจริงๆ =_=

                “ไง”

                แต่ก็ยังอุตส่าห์ทักอีกคนได้ -_-

                “อืม” ฉันตอบกลับสั้นๆ

                “รับอะไรดีจ๊ะหนู” ป้าคนขายถามอย่างอารมณ์ดี

                “อืม...”

                “ผมเอาชอกโกแลตครับ” ฟีนด์สั่งแล้วจ่ายเงินแล้วเดินออกไป

                “ฉันเอาชอกโกแลตค่ะ”

                จริงๆ ฉันชอบคุกกี้แอนด์ครีมอ่ะนะ แต่พอดีที่นี่ไม่มี คนสวยเซ็งค่ะ -_-

                “จ้าๆ” ป้าตักไอศกรีมชอกโกแลตใส่โคนสวยให้ฉัน

                “นี่จ้ะป้า” ฉันส่งเงินให้

                “เพื่อนจ่ายให้แล้วจ้ะ”

                “เพื่อน เอ๋...”

                “ก็พ่อหนุ่มคนเมื่อกี้ไง” ป้าพูด

                “อ่ะ...ค่ะๆ”

                “ขอบใจมากนะจ๊ะ” ป้าคนขายพูดอย่างใจดี

                “ค่ะ”

                ฉันเดินออกมาหาคาราเมลด้วยใบหน้างงๆ

                “อีสๆ ไปกันเถอะ เดี๋ยวพี่ๆ เค้าจะคอย” คาราเมลเขย่าตัวฉันที่กำลังงงนิดๆ

                “อะ...จ้ะๆ”

                วิญญาณยังกลับร่างไม่ทันอ่ะนะ โปรดเข้าใจ =_=^

                “โอเค น้องๆ มากันครบแล้วนะครับ ตอนบ่ายก็จะแยกตามกลุ่มเดิม แต่จะเปลี่ยนรุ่นพี่ที่นำนะ เอาล่ะ แยกย้ายๆ” พี่เอสสั่ง รุ่นพี่คนอื่นๆ ก็แยกกันเข้าตามกลุ่มน้องๆ   

                “ไงจ๊ะเด็กซนทั้งหลาย” พี่เมแกนทักพวกเราอย่างอารมณ์ดี

                “หวัดดีครับพี่เมแกนคนสวย ^_^” ไดจิรีบเสนอหน้าไปทันที

                พอพี่ไอริคไม่อยู่ก็เอาใหญ่เลยนะไอ้เพื่อนหน้าหม้อ -O-^

               

                ทัวร์รอบโรงเรียนที่เรียกเหงื่อของทุกคนได้ไม่น้อยในที่สุดก็เสร็จสิ้นลง พี่เมแกนกับพี่อีกคนคือพี่นุ่นก็พาฉันกับเพื่อนๆ กับไปรวมกลุ่มที่หน้าตึกเกรดสิบเหมือนเดิม

                “กลุ่มนุ่นครบจ้า” พี่นุ่นสาวผิวแทนรายงานพี่เอสอย่างอารมณ์ดี พี่นุ่นเป็นคนชอบต้นไม้มากๆ สังเกตเอาตอนที่ไปทัวร์ที่เรือนกระจกพี่นุ่นจะดูถูกใจรุ่นพี่สาวคนนี้เป็นพิเศษ

                “โอเค น้องๆ นั่งตามกลุ่มเลยครับ ชี้แจงเรื่องกฎเสร็จแล้วพี่ๆ จะให้กลับบ้านนะ ส่วนพรุ่งนี้ก็จัดตารางสอนมาเรียนตาปกตินะครับ” พี่มิกซ์ฝาแฝดสุดหล่อของพี่มุกพูดขึ้น

                “ตารางสอนพี่จะแจกให้คนหน้าแถวแล้วก็ส่งต่อๆ กันไปนะ” พี่ไอริคเดินแจกตารางสอนให้หัวแถวทั้งหกแถว

                “เรื่องกฎก็ไม่มีอะไรมากนะครับ ที่น้องๆ ควรจะรู้คือน้องๆ จะต้องอยู่เรียนแต่ในตึกเกรดสิบ กับโรงยิม เรือนกระจกแล้วก็อาคารอื่นๆ ทั่วไป ส่วนอาคารของเกรดอื่นๆ จะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปยกเว้นมาสเตอร์จะอนุญาต” พี่เอสพูด

                “อีกข้อที่สำคัญมากๆ โรงเรียนเราจะเลิกตอนสามโมง ส่วนจะปิดเวลาหกโมงนะ ห้ามนักเรียนอยู่เลยเวลาที่โรงเรียนปิดเด็ดขาดไม่ว่าจะกรณีใดๆ ก็ตาม ไม่งั้นจะโดนโทษหนักนะคะ จะไม่มีการตักเตือนหรือทัณฑ์บนใดๆ ทั้งสิ้นนะ” พี่เมแกนพูดต่อ

                “ส่วนระเบียบการใช้สถานที่ก็คงไม่มีอะไรอธิบายนะ เพราะน้องๆ ก็น่าจะพอรู้กันบ้างแล้ว ต่อไปเชิญพี่มุกกับพี่มิกซ์เลย”

                “ค่ะ พี่จะชี้แจงเรื่องรับน้องนะ น้องๆ จะได้เจอพี่เกรดสิบเอ็ดห้องเอชนะคะ”

                “งานจะจัดวันศุกร์หน้านะครับ วันนั้นให้น้องๆ ใส่ชุดพละของโรงเรียนมานะ ไม่ต้องเรียนเพราะจะต้องทำกิจกรรมกันทั้งวัน มีใครสงสัยอะไรมั้ยครับ” พี่มิกซ์พูดต่อแล้วถามทุกคนในตอนท้าย

                “...”

                “โอเค งั้นคิงห้องบอกทำความเคารพเลยครับ” พี่เอสกล่าว

                “นักเรียน เคารพ” ฟีนด์สั่งเสียงดัง

                “ขอบคุณครับ / ค่ะ”

                “โอเค กลับบ้านได้”

                รับน้องหรอ

                มันจะวุ่นวายมั้ยฟระเนี่ย =_=^

                ฉันเกลียดการทำกิจกรรมของโรงเรียนที่สุด!