Slaughter of death เพชรฆาตแห่งความตาย

ลำดับตอนที่ #2 : รัตติกาลที่ 1 เพชรฆาตผู้ต้องคำสาปแห่งเรทีเซีย

        “...ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่ความฝัน...แต่ผมก็ยังเลือกที่จะกลัวมัน...”รีเวน เรลาคลอฟ

      “นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น”น้ำเสียงห้าวตะโกนขึ้นพลางดิ้นไปมาเพื่อให้หลุดจากการพันธนาการแน่นหนา

“โธ่เว้ย!”น้ำเสียงดังสบถลั่น แผ่นหลังกว้างที่ถูต้นไม้ใหญ่อยู่นานหยุดลงก่อนน้ำเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่จะตามมา

“...สวัสดียามฝัน...รีเวน เรลาคลอฟ เพชฌฆาตแห่งเรทีเซีย”น้ำเสียงเย็นเยียบชวนขนหัวลุกดังขึ้นพร้อมกับศรีษะที่ห้อยลงมา

อ๊ากกกก...เสียงร้องดังลั่นก้องไปทั่วจนมือเล็กต้องอุดหูเอาไว้

“ข้าไม่ใช่ผี รีเวน...”ร่างเล็กทิ้งตัวลงมาจากต้นไม้มาอยู่หน้าเด็กหนุ่ม ก่อนนัยน์ตาสีทับทิมสว่างจะค่อยไล่มองร่างเล็กที่อยู่ข้างหน้าตั้งแต่ฝ่าเท้าไล่มาก่อนสะดุดที่มือสีขาวซีดที่มีเล็บแหลมงอกยาวที่เท้าเอวเอาไว้ก่อนมองไล่ขึ้นมาต่อและหยุดมองที่ริมฝีปากเรียวที่มีเขี้ยวสีขาวยื่นออกมา

“ข้าขอย้ำอีกที รีเวน ข้าไม่ใช่ผี”ริมฝีปากเรียวขยับขึ้นเอ่ยช้าๆชิงก่อนที่เด็กหนุ่มจะแหกปากร้องขึ้นอีกครั้ง

“...แต่ข้าเป็นปีศาจ”คำพูดที่เอ่ยออกจากปากเรียวทำให้เด็กหนุ่มเริ่มดิ้นอีกครั้ง

“เชือกนั่นข้าเอาออกได้เพียงคนเดียว ต่อให้เจ้าดิ้นให้ตายก็ไม่หลุดหรอก”ผู้เป็นเจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าเอ่ยขึ้นก่อนยกนิ้วเรียวแตะเชือกหนาก่อนเชือกนั้นจะหลุดอย่างง่ายดาย

“อย่าคิดหนีเลยรีเวน...มาคุยกันดีๆดีกว่า”น้ำเสียงเย็นเอ่ยก่อนแสยะยิ้มออกมา

“เจ้าต้องการอะไร”เด็กหนุ่มถามขึ้นอย่างตรงไปตรงมาโดยไม่หลบหนี...เนื่องจากถูกปีศาจข้างหน้าตรึงกายเอาไว้

“ในเมื่อเจ้าถามมาตรงๆข้าก็จะตอบตรงๆเช่นกัน”น้ำเสียงเย็นเยียบกล่าวออกมาพลางใช้นัยน์ตาสีอควอมารีนจิกสายตาใส่เด็กหนุ่มเบื้องหน้า

“...ข้าชื่อ ซาเทล่า เมียวเวน จะมาสาปเจ้า...เด็กหนุ่มผู้น่าสงสาร”ร่างเล็กคลี่ยิ้มออกมา

“ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยทั้งๆที่ฉันไม่เคยยุ่งเกี่ยวอะไรกับเธอซักอย่าง แล้วทำไมต้องเป็นฉันล่ะ...ทำไมฉันต้องเป็นคนที่ต้องมาโดนคำสาปของเธอด้วยล่ะ”เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างไม่เข้าใจ

“แล้วไงล่ะถึงฉันจะพอรู้จักเธออยู่บ้าง แต่มันก็ไม่เห็นเป็นประเด็นสำคัญอะไร...ทีเมื่อก่อนเจ้าทำข้าเจ็บปวดมากกว่านี้ข้าก็ยังไม่เห็นเป็นอะไรเลย...และก็น่ะเห็นอย่างนี้ข้าน่ะอายุมากกว่าเจ้าเสียอีก แต่ที่ข้าอยู่ในร่างเด็กแบบนี้ก็เพราะข้าโดนคำสาปอย่างที่เจ้ากำลังโดนนี่แหละ”ซาเทล่าแสยะยิ้มออกมาอย่างขบขัน

“อ้อ...ข้ารู้แล้วว่าเจ้าต้องการจับข้าเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆล่ะสิถึงได้สร้างเรื่องพวกนี้ขึ้น...แต่รสนิยมข้าไม่ได้ชอบเด็กหญิงตัวเล็กๆหรอกนะ”รีเวนเอ่ยขึ้นพลางคิดว่าสันนิษฐานของเขาคงจะถูกเป็นแน่

“ไม่ใช่!” เด็กหญิงตวาดก่อนใช้มือกุมขมับเอาไว้ กระแสลมหมุนวนเกิดขึ้นรอบตัวของเด็กหญิง เรือนผมสีทองกับผ้าคลุมสีเดียวกับรัตติกาลสะบัดไหวไปมาอย่างรุนแรง

“…ข้าเบื่อที่จะมาคุยกับเจ้าแล้วล่ะ...มาเริ่มบทเรียนที่เจ้าจะต้องจำไปตลอดชีวิตเถิด!”มือเล็กซีดสะบัดออกเข้าหาเด็กหนุ่มก่อนร่ายมนต์ออกมา

“บากาแรต...เหล่าสาวกแห่งข้า!”น้ำเสียงกร้าวประกาศก้อง ค้างคาวสีดำจำนวนหนึ่งออกมาจากผ้าคลุมของเด็กหญิง

“จงเปิดหนทางสู่อเวจี...”นัยน์ตาสีอควอมารีนแปรเปลี่ยนเป็นสีเพลิง

“จงสาปแช่งชายผู้นี้ ด้วยธุลีวิญญาณของพวกเจ้า!”ซาเทล่าคำรามมือที่กางออกหุบลง ค้างคาวสีดำพุ่งเข้าไปในตัวของรีเวน แสงสีแดงพุ่งออกจากตัวของเด็กหนุ่มไม่หยุดพร้อมกับไอสีขาวที่เวียนอยู่โดยรอบ

“...รีกาเน็ต...ออนไอร์เซน”ซาเทล่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา หยาดน้ำตาที่ไหลรินจากนัยน์ตาสีอควอมารีนร่วงหล่นกระทบใบหน้าขาวนวลของเด็กหนุ่มที่หมดสติที่พื้น ร่างเล็กโน้มตัวลงจุมพิตที่หน้าผากเบาๆก่อนเอ่ยออกมา

“ข้าทำดีที่สุดแล้วใช่ไหม...สำหรับฐานะที่ข้ายืนอยู่ ณ ขณะนี้...”