ยัยโก๊ะสุดเซ่อ กะ นายHyperสุดขั้ว

ลำดับตอนที่ #2 : ยัยตัวร้าย

“โอย~อะไรกันเนี่ยวันนี้มันวันอะไรกันเนี่ย”-_- ผมบ่นกับตัวเอง 
ผมไม่ได้บ้าน่ะ แต่ก็เกือบแล้วล่ะ     ก็คิดดูน่ะเมื่อคืนผมนอนไม่หลับเกือบทั้งคืน เพราะว่าดีใจสุดๆที่นุ่นเลิกกับแฟน(ไอ้หน้าวอก)แล้ว แต่ฝัน(ลมๆแล้งๆ)ของผมก็ต้องสลาย เพราะวันนี้ไอ้หน้าวอกกับนุ่นก็คืนดีกัน   โอ้มายก๊อดTOT ถ้าคุณเป็นผมบ้างแล้วคุณจะรู้สึก   และแล้วความคิดของผมก็ต้องสะดุดกึก เพราะมีคนคนหนึ่งทำของหลุด “ตุ๊บๆๆๆๆๆๆๆๆ”เสียง (แอกโค่)นั้นทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมาดูภาพที่อยู่ข้างหน้าผม ผู้หญิงคนเมื่อเช้าที่วิ่งชนผม    ทำสมุดการบ้านตั้งเบ่อเร่อหลุด(คนอะไรน้าซุ่มซ่ามได้ทั้งวัน) ความจริงผมก็เป็นคนมีน้ำใจนะ แต่ว่าขอทีเถอะวันนี้มัน ไม่มีอารมณ์ ผมก้อเลยหน้าด้าน(ประมาณนั้นมั้ง) เดินไปเฉยเลย   แต่ทันใดนั้น “ตุ๊บ”(คราวนี้ไม่มีแอกโค่) เสียงผมล้มลมกับพื้น ยัยนั่นสกัดขาผม O_O

 

 

“โอย” คราวนี้ผมเริ่มคราง ยัยนี้ประสาทรึไงเนี่ยอยู่ดีๆมาสกัดขา ผมทนไม่ไหวแล้วน่ะ O_O+

“นี่” หลังจากที่ดันตัวเองขึ้นจากพื้นได้ ผมก็ตะคอกใส่หล่อน   แต่ไม่ทันไรยัยนั่นก็ด่าสวนกลับมา 
“นี่ไม่เห็นรึไงว่าฉันทำสมุดตก...คุณนี่มันแล้งน้ำใจจริงๆ...เป็นผู้ชายแท้ๆกลับไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาซ่ะเลย...ฮึ่ย” ยัยนั่นด่าแบบไม่เว้นช่องว่างให้ผมเถียง   แต่เอาเถอะผมไม่อยากทะเลาะกับผู้หญิง 
“เอาเถอะไม่อยากมีเรื่องกับผู้หญิง” เท่านั้นแหละครับยัยนั่นก็เลยเจ้าเข้าด่ากลับมา
“ทำไม...เป็นผู้หญิงแล้วมันเป็นยังไงฮ่ะ ...คิดว่าตัวเองเก่งตายเหรอ...แหวะเบื่อจะตายอยู่แล้ว...พวกผู้ชายที่ชอบคิดว่าตัวเองเก่งอยู่คนเดียว...แต่สุดท้ายก็ดีแต่ปาก...ท่าดีทีเหลว...จะบอกให้เอาบุญน่ะ...ถ้าแม่นายไม่ยอมอุ้มท้องนายก็คงไม่มีปัญญามาดูถูกเพศแม่ของนายแบบวันนี้หรอก...รู้ไว้ซ่ะด้วย...อ้อแล้วตั้งสมุดนี้น่ะมันเป็นของห้อง...มีของนายด้วย...ถ้าไม่อยากช่วยก็เอาไป”หล่อนด่า(เป็นพรืด)พร้อมกับยัดสมุดการบ้านคณิต(ของผม)ให้ผม เก็บสมุดที่หล่น แล้วก็เดินกระแทกเท้าออกไป ปล่อยให้ผมยืนอึ้งกับคำด่าของเธอต่อไปT^T

 

ผมเดินกระเผลกกระเพลก ไปตามทางเดินอาคารวิทย์ เเล้วก็ทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้ไปด้ย    “นี่นาย”มีเสียงหนึ่งเรียกไล่หลังผมอยู่ พอหันไปก็เห็นยัยคนที่สกัดขาแล้วก็ด่าผมเมื่อกี้ยืนอยู่    ในมือของหล่อนถือผ้ายืดแล้วก็กล่องยาสามัญ(ประจำห้อง) ยายนี่เนี่ยประหลาดคนจริงๆ “มีอะไร”ผมถามห้วนๆ   หล่อนวิ่งมาหาผม “จะมาทำแผลให้”  “มาทำไม”ผมถาม    “ความจริงก็ไม่ได้อยากจะมาทำให้หรอกน่ะ” ยัยคนนี้นี่ตอบกวนจริงๆเลย-_- 
 “ก็แค่กลัวว่ามันจะบาปเท่านั้นเอง” ดูเถอะครับตอบมาแบบนี้ไม่ต้องมาทำให้กันดีกว่า “งั้นก็ไม่ต้องมาทำให้หรอก” ผมพูด (เพราะว่าผมก็มีศักดิ์ศรี)แล้วก็เดิน(กระเผลก)หนี   “นี่นาย” ยายบ๊องนั่นจับข้อมือผมเอาไว้ 
“ทำแผลก่อนเถอะ เลือดออกขนาดนั้น”เพราะยัยนั่นพูดผมถึงได้สติก้มไปดูที่หัวเข่าของตัวเอง แล้วก็เห็นว่าเลือดออกเยอะจริงๆ 
“เอาเหอะน่า...ฉันมือเบาน่ะ”ยัยนั่นชื่นชมตัวเอง 
“มือเบาแต่หน้าแข้งแข็ง”=_=
“เอ้า...แล้วตกลงจะให้ทำแผลรึเปล่าเนี่ย”หล่อนพูดด้วยท่าทีรำคาญสุดๆ  
“ก็แล้วแต่”ผมพูดแบบไม่ค่อยเต็มใจ (ศักดิ์ศรีมันค้ำคอนะครับรู้จักป่าวT-T) สุดท้ายผมก็ต้องยอมให้ยัยนั่นทำแผลให้

 

ถึงยัยคนที่นั่งอยู่ข้างๆผมตอนนี้จะทำให้ผมเป็นแผลก็ตาม (ความจริงมันก็เป็นความผิดของผมครึ่งหนึ่งด้วยแหละ) แต่ยัยนี่ก็ยังมีความรับผิดชอบมานั่งทำแผลให้ผมด้วย ผมก็เลยตัดสินใจ(หาทาง)ที่จะขอโทษ 
“ขอบใจที่มาทำแผลให้”
“ไม่ใช่หรอกฉันตั้งหากที่ต้องขอโทษนาย ความจริง...” ไม่ทันที่จะพูดจบผมก็แทรก “ไม่ใช่หรอก...”แล้วผมก็เงียบ 
เพราะว่าผมกับยัยบ๊องนี่ดันเผลอไปสบตากัน ทำให้ ไม่มีคำพูดใดๆออกจากปากเราทั้งสองคน O//O

 

ผมนั่งอยู่ตรงนี้นานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้แต่สำหรับความรู้สึกของผมน่ะมันนานมากเลย   ผมรู้สึกแน่นหน้าอกแปลกๆ เเล้วก็หัวใจเต้นรัว (ที่มันมีอาการมาตั้งแต่เผลอไปมองตายัยบ้านั่นแล้ว)   แต่โชคดีตอนนี้ยัยคนนี้ทำแผลให้ผมเสร็จพอดี 

“ขอบใจน่ะ”ผมรีบลุกขึ้น(แบบทุลักทุเล)เพราะตอนนี้อาการหายใจไม่ค่อยออกมันเป็นหนักมากจนผมเริ่มทนไม่ไหวเหมือนกัน 
“อืมไม่เป็นไร” ตอนนี้ผมเริ่มออกเดินด้วยขาที่โดนพันผ้ายืดที่หัวเข่าหมาดๆมา 



“นี่นาย”เสียงใสของยัยเบ๊อะทำให้ผมต้องหันหลังกลับไปอีกครั้ง^-^”
“นายชื่อเล่นว่าอะไรเหรอ” 
               คำถามนี้ทำให้ผมตั้งตัวไม่ถูกเหมือนกัน เพราะธรรมดาผมไม่เคยบอกชื่อเล่นของผมกับใครแม้แต่กับเพื่อนสนิท แล้วก็ไม่มีใครเคยถามผมด้วย 
“ปื๊ด...ชื่อเล่นชื่อว่าปื๊ด” ยัยนั่นอมยิ้ม (ก็แน่นอนอยู่แล้วหละชื่อผมออกจะเชย)  “เราชื่อรุจิรา...เรียกเราเต็มๆน่ะ^v^”
“อ้อ...แล้วก็เดินระวังด้วยน่ะ” คราวนี้เธอยิ้มกว้างกว่าเดิมเกือบเท่าแนะ แถมโบกมือบ๊ายบ่ายด้วย มันทำให้สติผมหลุดลอยไปชั่วขณะ(อ๊ากT0T)แล้วผมก็เผลอยิ้มตาลอยเธอ