ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ยาพิษ (วอน-ซิน) 2
ยาพิษ (2)
“อันยอง ฮีซอล”
ร่างบางดึงมือผู้มาเยือนเข้ามาและวาดนิ้วลงไป
/อันยอง ทึกกี้/
แล้วทึกกี้ก็ยิ้มให้
ตั้งแต่ฮีซอลออกจากโรงพยาบาลมารักษาตัวที่บ้าน จนถึงตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบสองเดือนแล้ว ซีวอนไม่ค่อยได้กลับบ้านเท่าไหร่ เวลาที่เขาเหงาก็จะมีแต่ทึกกี้หรือชื่อจริงคือ ลีทึก เพื่อนบ้านที่อยู่บ้านข้างๆมาคุยด้วยเท่านั้น และอาจจะเป็นเพราะทั้งสองนั้นสปีชี่เดียวกัน(?) จึงทำให้สนิทสนมกันอย่างรวดเร็ว
ในช่วงแรกที่เพื่อนบ้านหน้าหวานมานั้น ออกจะมีปัญหากับการสื่อสารนิดหน่อย ทำให้ค่อนข้างที่จะเกิดการผิดใจกันอยู่นาน แต่ไปๆมาๆก็กลายเป็นเพื่อนสนิทกันเสียแล้ว
/วันนี้คังอินไม่กลับหรอ ถึงมาได้น่ะ/
“ก็งั้นแหละ เห็นบอกว่างานที่บริษัทมีปัญหา วันนี้อาจจะกลับไม่ได้ เชอะ ข้ออ้างเดิมๆแอบไปหาสาวล่ะไม่ว่า”ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ฮีซอลก็รู้ว่าทั้งหมดเป็นแค่การประชด ผู้ที่ถูกพาดพิงไม่ได้ทำจริงดั่งที่ถูกว่า
แต่หากเป็นเค้า..ซีวอน ชายหนุ่มที่เดือนนึงเห็นหน้ากันแทบนับครั้งได้ ทุกครั้งที่กลับมาจะมีหญิงสาวตามมาไม่ซ้ำหน้ากัน แต่ยังดีที่ไม่เคยที่เธอคนไหนได้เข้ามาในบ้านหลังนี้
...ก็ลองหน้าด้านเข้ามาดูสิ
จะด่าให้ลืมบ้านเลขที่เลย
ฮีซอลเองก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกันว่า ทำไมตัวเขาถึงได้มีอารามณ์ที่รุนแรงอย่างนี้ ทั้งๆที่สำหรับเขาซีวอนก็ยังคงเป็นแค่คนแปลกหน้า แต่กลับรู้สึกอิจฉาผู้หญิงทุกคนที่ได้เข้าใกล้ชายหนุ่ม
อิจฉา...งั้นหรอ?
“โอ๊ะ นี่จะทุ่มนึงแล้วเหรอ ฉันต้องกลับแล้วล่ะ ซินก็ดูแลตัวเองดีๆนะ”
ฮีซอลพยักหน้าน้อยๆเป็นการรับรู้ แล้วโบกมือให้ด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม
แล้วทั้งบ้านเข้าสู้ความเงียบงัน
ฮีชอลนั่งขดตัวอยู่บนโซฟา รอยยิ้มที่เคยมีอยู่..หายไป
เขาไม่ชอบความเงียบ...มันอึดอัด
เขาไม่ชอบการอยู่คนเดียว...มันเหงา
เขาไม่ชอบที่แห่งนี้...มันเดียวดาย!
/ฮึก ฮือออออๆ/
หยาดน้ำใสไหลออกจากดวงตาคู่งาม แม้กระทั่งยามร้องไห้ยังไม่มีคนมาปลอบใจ ...เหงาเหลือเกิน
************************************
/ตะวันลับฟ้าเมื่อตอนเย็นๆ จะเป็นเวลาที่ใจหาย
ไกลเท่าฟ้ากับแดดรำไร ฉันเหมือนใจจะขาด.../
ร่างบางนั่งอยู่หน้าเครื่องเล่นแผ่นเสียงเก่าๆ น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่ขาดสายกับบทเพลงที่ได้ยิน
เหมือนคุ้นเคยมานาน
เรื่องราวต่างๆไหลผ่านไปอย่างรวดเร็วจนจับใจความไม่ได้
แต่ทุกภาพของความทรงจำจะมีเค้าคนนั้นอยู่
ชอย ชีวอน
/เพลงนี้เพราะจังเลย/
/หรอ แต่วอนว่ามันฟังดูเศร้าๆนะ/
/แต่ว่ามันเพราะนิ่/
/งั้นเดี๋ยววอนซื้อให้นะ/
ความทรงจำที่อบอุ่น
แต่..ทรมาณ
รอยยิ้มของเขา
ปารถนา..
ทั้งที่ทุกภาพความทรงจำมีแต่รอยยิ้มของเขา
ทั้งที่เป็นอย่างนั้น
แต่ในอกซ้ายมันเจ็บ
เพราะรอยยิ้มนั่น..เค้าไม่ได้ยิ้มให้เรา
/...คิดถึงเธอทุกทีที่อยู่คนเดียว/
ฉันคิดถึงนาย..
ชีวอน
ฮึกๆ เมื่อไหร่นายจะกลับมา
ฉันเหงานะ
แล้วอยู่ๆความรู้สึกคลื่นไส้ก็ตีขึ้นมา
เขาเดินไปห้องน้ำอย่างใจเย็น ตั้งแต่ที่เขาออกจากโรงพยาบาลมาเดือนกว่าๆ อาการแบบนี้ไม่ได้หายไปเลย เวลาคิดอะไรมากๆก็จะอาเจียน แล้วก็เพลียอยู่ตลอดเวลา แต่เขาก็ไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง
ไม่เว้นแม้กระทั่งคนที่อยู่บ้านเดียวกัน
คนที่บอกว่าเป็นคนรักของเขา
ซีวอน
เครื่องเล่นแผ่นเสียงยังคงหมุนไป ตามกลไกที่ถูกสร้างขึ้นมา เพลงเดียวที่มีอยู่ถูกเล่นซ้ำไปซ้ำมาราวกับไม่มีวันจบสิ้น มันทำให้รู้สึกปวดใจจนไม่อาจจะทนฟังต่อได้ มือเรียวเอื้อมไปหมายจะปิดเครื่อง แต่แขนกลับปัดไปโดนแจกันที่วางข้างๆกันแทน
เศษแจกันที่แตกกระจายอยู่เต็มพื้น ถูกเก็บทิ้งอย่างลวกๆเพราะเจ้าตัวไม่ค่อยชอบการทำความสะอาดสักเท่าไหร่ จนกระทั่งชิ้นสุดท้ายที่หล่นไปอยู่หลังตู้
มือที่กำลังหยิบเศษกระเบื้องนั้นรับรู้ถึงอะไรบางอย่างที่อยู่ใกล้ๆกัน จึงเปลี่ยนเป้าหมายจากเศษแจกันเป็นสิ่งนั้นแทน
เมื่อเขาหยิบออกมาจึงได้รู้ว่าของสิ่งนั้นคือไดอารี่เล่มโต ปกหนังสีแดงเก่าๆและมีรอยขาด ทำให้รู้ว่ามันคงถูกใช้งานมานานมาก เขาปัดๆฝุ่นที่เกาะปกอยู่ออกแล้วเริ่มต้นอ่าน
- 4/8/1997 -
โห เก่าจัง
กระดาษที่เหลืองจนกรอบ ทำให้ต้องใช้ความระมัดระวังอย่างมากในการที่จะเปิดไปแต่ละหน้า เพราะไม่อย่างนั้นกระดาษอาจกลายเป็นฝุ่นก็ได้
แค่ก แค่ก
ฝุ่นที่ฟุ้งออกมาจากสมุดนั้น มีมากจนฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง แต่ฮีซอลก็ยังพยายามที่จะอ่านมันต่อไป
หน้ากระดาษที่เปิดไปแต่ละหน้า.. ความทรงจำของแต่ละวันที่ผันผ่าน.. ความสุข.. ความทุกข์.. ทรมาณ.. น้อยใจ.. ริษยา.. ความทรงจำที่ถูกลืมเลือนไป ความรักที่ทำหล่นหาย ความรักที่มีมากเกินไป จนกลายเป็นยาพิษ ทำร้ายตัวเขาเอง ทำร้ายคนที่เขารัก
เขารู้สึกราวกับแคว้งคว้างอยู่ในอากาศ ภาพของความทรงจำสีเทาลอยเข้ามาอย่างไม่มีสิ้นสุด ตั้งแต่เกิดมา.. ถูกทิ้ง.. เติบโต.. ถูกรังเกียจ.. พบเจอ.. มีเพื่อน.. มีคนรัก..
คนรัก..ที่รักมากเสียจนอยากครอบครองไว้คนเดียว
อยากเป็นคนเดียวที่เขาจะยิ้มให้
อยากเป็นคนเดียวที่เขาแคร์
อยากเป็นคนเดียวที่เขารัก
อยากเป็นเพียงหนึ่งเดียวในใจเขา
ไม่อยากให้มองใคร
ไม่อยากให้จากไปไหน
ไม่อยากให้เขาเกลียด
ไม่อยากให้ใครได้หัวใจเขาไปนอกจากเรา
จะเป็นคนที่ดีสำหรับเขา
จะมอบความรักให้ไม่ขาด
..เพียงแค่เขาจะไม่ทิ้งเราไป
จะทำทุกอย่างเพียงแค่นั้น
นั่นคือตัวตนที่เขาได้ลืมไปอย่างนั้นหรือ?
“ฮึกๆ วอนบ้ากลับมาสักทีสิ”
*************************************
เสียงเครื่องยนต์ถูกดับลงเมื่อวิ่งมาถึงที่หมาย เรียกให้ใครบางคนตื่นจากภวังค์ ขาเรียวก้าวยาวไปที่ประตูสีขาว
“ซีวอนค่ะ ไว้พบกันใหม่นะค่ะ”
หญิงที่ชื่อเจสสิก้ารั้งคอร่างสูงลงมา เมื่อเห็นว่ามีอีกคนกำลังยืนดูเหตุการณ์อยู่
“ครับ”
ยิ้ม...ซีวอนยิ้มให้เจสสิก้า ไม่นะ! ไม่!! เขาเป็นของฉันนะ!
“นังหน้าด้าน!!”
“อ่ะ.”
เพี้ยะ! เพี้ยะ!
“อ่ะ โอ้ย”
“ร่านนักใช่มั้ย ถึงได้มาแย่งของๆคนอื่นน่ะ”
เพี้ยะ! เพี้ยะ! ตุบ!
“ว้ายย”
หญิงสาวล้มลงไปอย่างแรงเมื่อถูกร่างเล็กผลัก
“ซิน หยุดนะหยุดเดี๋ยวนี้!!”
“...วอนดุซินหรอ ซินทำผิดอะไร? วอนดุซินทำไม?”
“แล้วซินไปทำร้ายเจสทำไม?”
“แล้ววอนไปจูบกับมันทำไมล่ะ วอนยิ้มให้มันทำไม ซินผิดหรอที่จะหึงคนที่ซินรักน่ะ ห๊า!! วอนตอบมาสิว่าซินผิดตรงไหน!!!”
“...ผิดสิยะ ผิดตรงที่เธอเป็นของตาย ผิดตรงที่เขาไม่ได้รักเธอแล้วไงล่ะ”
หญิงสาวที่พึ่งยันตัวขึ้นมาได้พูด แล้วก็คล้องแขนซีวอนเอาไว้
“เธอโกหก มันโกหกใช่มั้ยซีวอน บอกชั้นที่ว่ามันไม่จริง”
“ขอโทษนะซิน..”
.
.
“...เราเลิกกันเถอะ”
...ถ้อยคำอันเฉือดเฉือน
คำบอกลา..
มันไม่จริงใช่มั้ย
“ซิน...”
อย่าเรียกชื่อฉัน...
ในอกซ้ายมันเจ็บ...
ไม่รักกันแล้วจริงๆหรอ...
จะทิ้งกันแล้วจริงหรอ...
วอนไม่รักซินแล้ว ทั้งๆที่ซินยังมีแต่วอนอยู่เต็มหัวใจเนี่ยนะ
“..คนใจร้าย..”
*************************
“คนใข้ฉุกเฉิน! หลีกทางหน่อยค่ะ”
“ใครก็ได้ไปตามหมอคิบอมมาเร็ว!!”
“เตรียมห้องผ่าตัดด่วน!”
“ชีพจรเต้นช้าลงแล้ว คนไข้มีอาการเสียเลือดมาก ไปเตรียมเลือดมาด้วย”
“หมอคิบอมมาแล้ว”
“คุณหมอค่ะ นี่ประวัติคนไข้คะ”
“ใช้ห้องผ่าตัด3 สแตนบายให้พร้อม”
เตียงคนไข้ถูกเข็นเข้าห้องผ่าตัดอย่างรวดเร็ว ชั่วครู่ก่อนที่ประตูห้องจะถูกปิดลง คุณหมอในชุดกราวสีขาวหันมองออกไป ยังร่างของชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่กลางทางเดินท่ามกลางความเงียบงัน ด้วยใบหน้าที่ไม่ได้บ่งบอกถึงอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น
ประตูห้องปิดลง และการผ่าตัดก็เริ่มขึ้น
มันเป็นเวลากว่า9ชั่วโมงแล้ว หลังจากที่ประตูห้องสีขาวถูกปิดลง แต่สัญญาณหน้าห้องที่ขึ้นว่ากำลังผ่าตัด ก็ยังไม่ดับไปสักที
ว่ากันว่าอารมณ์ของคนที่ต้องรออะไรบางอย่าง หรือใครสักคน มีอยู่4อย่าง
โกรธ... เบื่อ... รำคาญ... และว่างเปล่า
เขาเป็นอย่างสุดท้าย...
เวลาร่วม9ชั่วโมงที่ผ่านมา ไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มเขยื้อนตัวไปไหน หรือเอื้อนเอ่ยคำพูดใดออกมา เขายังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
แล้วประตูห้องก็เปิดขึ้น...
*************************
เจ็บ...
ห้องสีขาว....
ที่นี่อีกแล้ว...
เหมือนฝัน..
การถูกบอกเลิกมันเป็นแบบนี้นี่เอง
กริ๊ก
บานประตูถูกเปิดออก โดยร่างของชายหนุ่มที่เดินยิ้มเข้ามาพร้อมกับดอกกุหลาบช่อโต
ยิ้ม...
นายยิ้มได้หลังจากที่บอกเลิกฉันงั้นหรอ?...
“...มาทำไม?”
ร่างสูงไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่เปลี่ยนดอกไม้ในแจกันเท่านั้น
“ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง”
“....”
“...ไม่ ฮึก รักกันแล้ว ฮึก ไม่ใช่ระ..”
ยังไม่ทันได้พูดจนจบ ริมฝีปากหยักก็ประทับจูบลงมา
“วอนพูดว่าไม่ได้รักซินตอนไหนครับ”
“ก็วอนบอกให้เราเลิกกัน ถ้าวอนรักซินวอนจะบอกเลิกซินทำไม”
“....”
“ฮึก คนบ้า ไม่รักกันแล้วก็ไปเลย ไม่ต้องมาเจอกันอีก”
“ซินครับ วอนบอกให้เราเลิกกัน แต่วอนไม่ได้บอกว่าวอนเลิกรักซินแล้วนะครับ”
“แล้วมันต่างกันยังไงล่ะ”
“ต่างสิครับ”
ซีวอนล้วงหยิบของบางอย่างในกระเป๋าออกมา มันเป็นแหวนเงินที่ไม่มีลวดลายอะไรเลยวงหนึ่ง และเขาบรรจงสวมมันเข้าที่นิ้วนางข้างซ้ายของฮีซอล
“ซินครับ เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ เริ่มจากคบกันแบบตอนที่เราเพิ่งรู้จักกันก็ได้ บางทีเรื่องต่างๆมันอาจดีขึ้น ซินจะได้สบายใจขึ้นด้วยไงล่ะ”
“แล้วเจสสิก้าล่ะ”
“วอนจัดการให้เธอออกไปจากชีวิตของเราแล้วครับ ขอโทษนะสำหรับสิ่งที่ผ่านมา”
“...”
“ซินจะยกโทษให้ผมได้มั้ย มาเริ่มต้นใหม่ด้วยกัน”
จังหวะนั้นเองประตูก็ถูกเปิดขึ้น...
“เรากลับไปเป็นแบบตอนเริ่มคบกันไม่ได้แล้วล่ะ..”
***********************
หน้าห้องผ่าตัดเมื่อ2ชั่วโมงก่อน
“ตัดสินใจแน่แล้วหรอ”
“อืม”
“พี่ซินคงตกใจน่าดู”
“...”
“แต่คราวหลังนายห้ามทำแบบนี้อีกนะ พี่ซินเค้าอาจจะตายได้ถ้าเจอแบบนี้อีก”
“มันไม่มีครั้งต่อไปแล้วล่ะ”
“มีเรื่องนึงที่ฉันต้องบอกนายเอาไว้...”
“นายคงจะพอรู้มาบ้าง ว่าพี่ซินมีร่างกายที่ไม่เหมือนคนอื่น...”
“เพราะฉะนั้นตอนเด็กถึงได้มีแต่คนรังเกียจ..”
“ความจริงเกี่ยวกับร่างกายของพี่ซิน และอาการป่วยในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา...”
************************
“วอนรู้ใช่มั้ย เรื่องระหว่างเรามันยังมีอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่ มันอาจจะฟังดูสับสนแต่.. ทั้งๆที่เราคบกัน ทั้งๆที่ซินพูดได้เต็มปากว่า รักวอนมาก อาจจะมากกว่าชีวิตซินเลยก็ได้ มันก็ยังเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ขาดหาย เหมือนเรื่องระหว่างเรามีบางช่วงบางตอนที่หายไป”
“ซิน...”
“ในวันที่วอนมีผู้หญิงคนใหม่ ซินเจ็บ เจ็บมาก.....”
พูดถึงตรงนี้ดวงตากลมโตก็ได้หลั่งน้ำตาออกมา
“วันที่ซินเห็นวอนจูบกับเธอ ซินรู้สึกเหมือนโลกมันกำลังแตกสลาย”
“...”
“แต่ซินมาคิดดูแล้ว..ที่ผ่านมาซินอาจจะผิดมาตลอดก็ได้”
“ผิดที่รักวอนมากไป อยากให้วอนเป็นของซินเพียงคนเดียว ไม่อยากให้ใครแตะต้อง สัมพัส หรือแม้แต่มองก็ไม่ได้ ซินเก็บความรู้สึกนี้มาตลอด จนกระทั่งวันนั้นทุกอย่างก็ระเบิดออกมา..”
“ซินเราเริ่มต้นกันใหม่ได้นะ”
“วอนน่าจะพูดตั้งแต่วันนั้นเนอะ ไม่เอาแล้วล่ะ ซินเหนื่อย อยากพัก ซินรู้ตัวดีว่าเวลาของซินเหลือไม่มาก..”
น้ำตา..มักจะไหลเมื่อถูกบีบคั้นจนถึงที่สุด
“วอน..ร้องไห้ทำไม”
“นายเลิกพูดเรื่องแบบนี้ซักทีได้มั้ย นายบอกว่าจะไม่กลับมาคบกับชั้นยังพอทน แต่ชั้นขอร้องนายอย่าพูดถึงเรื่องนี้ ในเมื่อตอนนี้ คิม ฮีชอล ยังนอนป่วยอยู่หน้า ชอย ชีวอน และจะไม่มีอะไรแยกเราจากกันด้วย และเวลาขอนายที่เหลือฉันจะดูแลนายเอง ห้ามปฏิเสธด้วย!”
“แล้ว..เจสสิก้า..”
“มันแค่เรื่องเข้าใจผิด เดี๋ยววอนจัดการได้”
“แน่ใจนะ”
“อืม แล้วซินล่ะ?”
“อื้ม ฮะ ฮือๆๆ”
น้ำตาแห่งความสุขไหลออกมา หวังให้ช่วงเวลาต่อไปนี้มีแต่เรื่องดีๆ ถึงแม้ว่าเวลานั้นอาจจะเหลือน้อยเต็มทีก็ตาม
~: The End :~
-------------------------------------
(ปาดเหงื่อ)ในที่สุดก็จบฟิควายเรื่องเเรก โดยได้รับแรงอนุเคราะห์จากเพื่อน(ซึ่งตอนที่เรายังเเต่งไม่จบเเล้วเอาไปให้อ่าน ก็โดนจิกให้เเต่งต่อเช้า-เย็น)
-------------------------------------
(ปาดเหงื่อ)ในที่สุดก็จบฟิควายเรื่องเเรก โดยได้รับแรงอนุเคราะห์จากเพื่อน(ซึ่งตอนที่เรายังเเต่งไม่จบเเล้วเอาไปให้อ่าน ก็โดนจิกให้เเต่งต่อเช้า-เย็น)
เราไม่ได้เเต่งฟิคมาเกือบ 3 ปีเเล้วมั้ง รู้สึกฝืดๆยังไงไม่รู้ เรื่องเเรกในรอบเกือบ 3 ปี อาจจะไม่ค่อยดีนัก - -" แต่ต่อไปจะพยายาม สู้!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น