ฝากฝัน...ปันรัก...พักใจ

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 - ตอนที่ 2

“นี่นักเรียนเข้าใหม่ใช่ไหม” คำถามเดิม “ใช่ค่ะ ชื่อฝากฝันค่ะ” ฉันตอบอย่างนี้มา 2 คาบติดๆกันแล้วนะเหมือนว่ามนัจะน่าเบื่อแต่จริงๆแล้วมันก็สนุกดีนะ “วันนี้เราจะมาเรียนเรื่อง วงกลมหนึ่งหน่วยกัน” ฉันยังนึกแปลกใจว่าทำไมครูคนนี้ยังไม่ยอมบอกชื่อซักทีระหว่างนั้น “ฝากฝัน ลุกขึ้นตอบซิว่า วงกลมหนึ่งหน่วยมีรัศมีเท่าใด” คำพูดจากปากครู “เออ...” พูดได้แค่นั้น จริงๆแหละ ฉันไม่รู้เรื่องนี้แม้แต่น้อยด้วยซ้ำ แล้วเสียงสวรรค์โผล่ออกมา “ไพร์ ค่ะ” ฉันตอบตามที่ฉันได้ยิน “เชิญนั่งลง” แล้วก็ได้แต่นั่งจด บนกระดาน จนหมดชั่วโมงอีกเหมือนเดิม และแล้วก็ได้เวลาพัก ฉันเพิ่งรู้สึกว่าเรียนมปลายนี่มันไม่ใช่ง่ายแบบที่ฉันเคยเรียนมาก่อนเลย แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้วได้มาเรียนก็จงเรียนต่อไปเหอะ อนาคตจะเป็นอะไรก็ไม่รู้ แต่ฉันก็เคยตั้งความหวังไว้เหมือนกันว่าจะเป็นหมอ แต่ตอนนี้ชักอยากเป็นครูแล้วซิ “ฝันๆ ไปห้องน้ำกัน” คำพูดชวนของสายใจ แล้วเราสองคนก็เดินลงมาที่ห้องน้ำ ต่างคนต่างทำธุระส่วนตัว “หิวรึเปล่าฝัน ไปหาอะไรกินกัน” สายใจชวน “ไปซิ” แล้วสายใจก็พาฉันไปที่ร้านสหกรณ์โรงเรียน ระหว่างทางฉันก็มองทางไปเรื่อยกลับหลงแล้วกลับไปถูก แต่ไม่เป็นไรมีเพื่อนนำทางตั้งคนนึง “ฝากฝัน เป็นงัยบ้างเนี่ย” ฉันหันไปมองตามทางที่เสียงมา เป็นหญิงชายคู่หนึ่ง ผู้หญิงยิ้มให้ฉัน “ปันรัก” เพื่อนฉันเองตั้งแต่อยู่โรงเรียนเก่า เราสองคนวิ่งเข้าสวมกอดกันด้วยความคิดถึง “เป็นงัยมาไงเนี่ย ถึงได้มาอยู่ที่เนี่ย หา” “ก็ พอดีย้ายบ้านน่ะ ที่เดิมมีปัญหานิดหน่อยด้วย” “มานี่ๆ เด๋วแนะนำให้รู้จัก” “เอก ค่ะ นี่ฝากฝันเพื่อนเก่าฉันค่ะ ฝัน นี่เอก แฟนฉันเอง” จะว่าไปเพื่อนเราก็เก่งมิใช่น้อย สามารถเลือกผ็ชายหน้าตาดๆอย่างนี้ได้ ฉันเห็นยังแอบปิ๊งเลย และแล้วต่างฝ่ายต่างพยักหน้า เกือบเผลอตัวจับมือไปแล้วไหมหล่ะ “ฝันๆ ขึ้นห้องเหอะ เด๋วเข้าห้องไม่ทัน” “จ้ะๆ” แล้วก็หันมาพูดกับเพื่อน “เด๋วกลางวันเจอกันนะ” แล้วฉันกับเพื่อนก็เดินขึ้นห้องมา แต่ระหว่างที่เดินขึ้นบันได้คนมันเยอะเพราะว่ากำลังจะเข้าห้องเรียนแล้ว ต่างคนต่างรีบ จู่ๆก็มีคนเดินมาชนฉัน “ขอโทษครับ” “ม่เป็นไรค่ะ” แล้วเข้าก็ส่งยิ้มให้ฉันหนึ่งที หายากนะ ผู้ชายหน้าหวานเนี่ย - - - - - และแล้วก็ก้าวเข้าสู่ชั่วโมงที่สาม - - - - - “นี่มากันครบทุกคนรึยังเนี่ย ฉันหวังว่าคงจะไม่มีใครวิ่งเข้ามาระหว่างที่ฉันกำลังสอนอยู่นะ” ครูคนนี้สอนสังคม ... เห้อ จะเรียนอะไรนักหนาว่ะ สังคมเนี่ย หาาาาาา เรียนไปไม่ได้ใช้ ที่จริง มันก็เกือบทุกวิชาที่เรี่ยนนั่นแหละ “นี่เธอ เด็กนักเรียนใหม่ใช่ไหม ฉันไม่เคยเห็นหน้า” เอาอีกแล้วไงฉันโดนถามอีกแล้ว ที่จริงฉันเคนเห็นหน้าครูเขามาก่อนแล้ว ครูปรกครองนั่งเอง แต่ทำไมต้องสอนสังคมด้วย ไม่เข้าใจ “ชื่อ ฝากฝันค่ะ” รายงานตัวเป็นรอบที่ 4 แล้วนะชักจะเบื่อ “ชื่อเธอน่ารักดีนะ นิสัยก็ขอให้ดีเหมือนชื่อนะค่ะ” และแล้วระหว่างที่เรียนฉันรู้สึกว่าเหมือนมีคนเรียกชื่อฉันอยู่ จนกระทั่งมีคนเขย่าตัว ฉันสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา มองไปข้างหน้า เห็นหน้าครูจะๆ ฉันถึงกับผง่ะ ตื่นโดยไม่ต้องล้างหน้า “ฝากฝัน นี่เธอเป็นอะไรของเธอเนี่ย” ครูถาม “เออ.. คือ หนูๆๆ” “ไม่ต้องพูดอะไร ไปล้างหน้า แล้วฉันจะลงความประพฤติเธอ ว่าหลับในห้อง” แล้วฉันก็เดินลงไปล้างหน้าตามที่ครูบอก “ตุ๊บ” เสียงของอะไรหล่นซักอย่าง “มาๆ ฉันช่วยเก็บ” ของที่หล่นเป็นหนังสือหน้าปึกของวิชา ภาษาอังกฤษ วิชาไหนก็ไม่ว่า แต่ทำไมภาษาอังกฤษต้องหนาอย่างนี้ด้วยนะ “ขอบคุณ ครับ” “นายชื่ออะไรหล่ะ วันนี้เราเจอกัน 2 ครั้งแล้วนะ” “ผมชื่อ สายน้ำครับ” “ฝากฝันค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก” “อยู่ห้องไหนหรอค่ะ” “ห้อง 3 ครับ” “ห้อง 1 ค่ะ” แล้วฉันก็ไปล้างหน้าและแล้วก็เดินขึ้นห้องไป แต่ว่าเสียออดหมดเวลาดังขึ้น ตายหล่ะหว่า ทำไงดี ฉันมัวแต่ช่วยนายนั่นเก็บของ และแล้วพอฉันเดินขึ้นมาถึงห้อง สิ่งที่ฉันคิดไว้ก็เกิดขึ้นมา “นี่ เธอ ตกส้วม มาหรือไงจ้ะ” พอพูดประโยคน้ำจบทำเอาคนทั้งห้อง หัวเราะลั่น “ป่ะ เปล่าค่ะ... คือช่วยคนอื่นเก็บของอยู่ค่ะ” “ทีหลังอย่าให้เป็นอย่างนี้อีกนะ” และแล้วเมฆฝนที่ครึ้มๆ ดำทะมึนมืด ก็เดินออกจากห้องไป ทำให้ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอก ฉันเดินไปที่ริมประตู “วันวาน เธอชื่อวันวานใช่มั๊ยอ่ะ” “ใช่ เราชื่อวันวาน” “ฝันๆ เราชื่อน้ำฝนน่ะ” คนที่นั่งต่อจากวันวานอีกคนนึง “เราชื่อพระน่ะ” เสียงผู้ชายจากข้างหลังตะโกนบอกชื่อตัวเองทำให้ฉันต้องเงียบหน้าชึ้นมอง “เห้ย เขาไม่ได้ถามมึง” เพื่อนข้างๆบอก พร้อมกับตบกระบาลไอ้คนที่ตะโกนไปทีนึง