อารันเทร่า นครมหาเวท

ลำดับตอนที่ #2 : วันแรกในอารันเทร่า กับ นางฟ้าของฉัน

ฉันใช้เวลา 8 ชั่วโมงในการเดินทางมาจนเห็นประตูเมืองอารันเทร่า ด้วยม้าแก่ ๆ ของคุณลุงที่ช่างแสนจะเอาใจยาก

“อ้าว...แล้วนี่แกหยุดทำไมล่ะ หญ้าก็ให้กินแล้ว น้ำก็อาบให้แล้ว นี่ฉันต้องถูกีบให้แกด้วยใช่ไหม”

                เจ้าม้าโง่ยังคงยืนเฉย ฉันเลยเอามือตบบั้นท้ายของมันตูมเบ้อเร่อ

“เหย่อ...”

                เจ้าม้าบ้านั่นอยู่ก็ออกวิ่งเต็มแรงกีบ ไม่ว่าฉันจะสั่งให้มันหยุดเท่าไหร่ มันก็ไม่ยอม กว่าฉันจะเงยหน้าขึ้นมา ฉันก็เห็นต้นไม้ต้นใหญ่อยู่ตรงหน้าฉันแล้ว และนั้นก็ทำให้ฉันต้องกระโดดลงจากหลังมันอย่างรวดเร็ว

“โอ้ย...เจ้าบ้านี่ คุณลุงสั่งแกมาให้ฆ่าฉันหรือไงวะ แต่เดี๋ยว...แล้วนั้นแกจะไปไหนน่ะ ฉันยังไม่ได้ขึ้นเลยนะ เฮ้!!!”

                ตายละหว่า...เจ้าม้านั้น หลังจากที่มันจะพาฉันวิ่งชนต้นไม้ มันก็วิ่งหนีฉันไปดื้อ ๆ อีก เอาวะ ทำไงได้ ฉันไปหาม้าเอาในเมืองก็ได้ ว่าแต่...แกคงกลับบ้านถูกใช่ไหมน่ะ ไม่งั้นคุณลุงคงจะเป็นห่วงแย่เลย

            ฉันเดินต่อไปจนมาหยุดยืนอยู่หน้าประตูเมืองอารันเทร่า ประตูขนาดใหญ่สูงเต็มขอบปราการ ทำให้ฉันต้องเงยหน้าจนสุดคอเพื่อที่จะมองมันให้ครบทั้งบาน และฉันก็ได้เห็นว่า ทั้ง 2 ข้างของประตูบานใหญ่ มีทางเข้าที่กว้างพอที่รถม้าจะผ่านได้อยู่ ผู้คนจะใช้ประตูนั้นในการเข้าออกเมือง ฉันจึงเดินผ่านประตูนั่นเข้ามาแต่ถนนเบื้องหน้าของฉันมันก็ทำให้ฉันต้องอ้าปากค้าง...ถนนทั้งเมืองนี้ปูด้วยหินสีขาวสะอาด และเมื่อฉันมองไปจนเกือบสุดสายตา ฉันก็เห็นปราสาทสีขาวตั้งเด่นอยู่พร้อมด้วยปราการบริวารอยู่ทั้ง 4 มุมของเมือง

                ขณะที่ฉันกำลังยืนตะลึงกับความงดงามของอารันเทร่าอยู่นั้นก็มีใครคนหนึ่งวางมือลงบนไหล่ของฉัน

“ไงพ่อหนุ่ม...ไม่ใช่คนเมืองนี้ล่ะสิ”

“คะ...ครับ”

“มาทำไมกันล่ะ หรือว่ามาหาใคร ฉันน่ะรู้จักคนเกือบทั้งเมืองนะ ถามฉัน ฉันอาจช่วยได้”

            ชายมีอายุสวมหมวกประหลาดพูดกับฉันอย่างเป็นกันเอง

“คือ...ผมกำลังหาคนที่ชื่อ ซูซูกิ ยามะโมโต น่ะครับ ไม่ทราบว่า...”

“อ๋อ ๆ ๆ นึกว่ามาทำไม ที่แท้ก็จะมาสมัครเหมือนกันล่ะสิ คนนี้สบายมาก เธอเดินตรงไปเรื่อย ๆ ก็จะเห็นบ่อน้ำผุกลางเมือง ที่นั้นกำลังรับสมัครอยู่ แล้วซูซูกิก็อยู่ที่นั่นน่ะแหละ”

“สะ...สมัคร”

                ฉันพูดออกมาด้วยความมึนงง

“ใช่...วันนี้เป็นวันสุดท้ายพอดี”

“อ่ะ...ดะ..เดี๋ยวก่อน นี่มันอะไรกัน”

                แต่ก่อนที่ฉันจะพูดอะไร ฉันก็ถูกฉุดไปซะแล้ว แล้วขณะที่ฉันกำลังฟังชายที่พูดจาไม่รู้เรื่องพูดอยู่นั้น เสียงประหลาดก็ดังขึ้น

ตึ้ง----ง

“นั้นเสียงอะไรน่ะครับ”

“อืม...เสียงทหารถอนกลอนประตูน่ะ สงสัยจะเป็นราชวงศ์ เราหลบไปข้าง ๆ ก่อนดีกว่า”

                เมื่อฉันกับชายคนนั้นมายืนด้านข้าง ประตูที่ใหญ่โตมโหฬารนั่นก็กำลังถูกเปิดออก และเมื่อประตูทั้ง 2 ถูกเปิดออกเต็มที ม้าสีขาวที่งดงามจนฉันไม่คิดมาก่อนเลยว่าม้าสีขาวบริสุทธิ์แบบนี้มีอยู่จริงในโลกก็โจนตัวขึ้นสูงอย่างสง่างาม ก่อนจะควบเข้ามาในเมือง คนขี่ดูสูงศักดิ์ และสง่างาม ผ้าคลุมไหล่สีแดงเลือดหมูดูจะตัดกับเครื่องแต่งกายที่มีพื้นเป็นสีเทาประดับประดาสวยงามนั้นเหลือเกิน และทันทีที่เขากำลังจะผ่านหน้าฉันไป สายตาของเขาก็มองมาที่ฉันอย่างจัง ฉันเองก็มองดูเขา รู้สึกแปลก ๆ ยังไงบอกไม่ถูก กว่าจะรู้สึกตัวเขาก็อยู่ห่างจากฉันไปเกือบ 10 เมตร ก่อนที่สะบัดหน้ากลับไปทางเดิม แล้วชายในชุดทหารอีก 4 คนควบม้าตามเขาไป

“นั่นน่ะท่านชายไซเซนซาอิ สายเลือดบริสุทธิ์แห่งราชวงศ์กุหลาบเพลิง ว่ากันว่าเขาถูกวางให้เป็นรัชทายาทลำดับที่ 1 ต่อจากพระบิดา”

                ชายคนนั้นพูดพร้อมมองตามท่านชายอะไรนั้นไป   ก่อนที่จะลากฉันไปยังบ่อน้ำผุ

                เมื่อถึงที่นั้น ผู้คนทั้งชายและหญิงจำนวนมากกำลังยุ่งวายอยู่กับการเขียนอะไรบางอย่างที่ชายประหลาดคนนี้เรียกว่าการสมัคร ว่าแล้ว เขาก็เดินพาฉันแหวกฝูงชนเข้าไป

“อ้า...ซูซูกิ ฉันเอาคนมาส่ง”

                คุณซูซูกิ...เงยหน้าขึ้นมามองฉัน เขาขมวดคิ้วแน่นอย่างไม่พอใจ อาจจะเพราะเขากำลังยุ่งอยู่ก็ได้ ฉันจึงรีบเอาซองที่คุณลุงฝากมาให้กับเขาโดยเร็ว

“ใครฝากเธอมา ฉันไม่รับเด็กฝากของใคร”

“อ่ะเอ่อ...คือลุงของผม เอ้ย...คุณลุงคาสึไซฝากผมมาให้คุณน่ะครับ ไม่ได้จะฝากฝังอะไรหรอกครับ”

“คาสึไซงั้นหรอ”

                คุณซูซูกิตาโตมองฉันทันทีที่ได้ยินชื่อคุณลุง ที่แท้คุณลุงก็ดังจริง ๆ หรือเนี้ย ไม่ยักรู้มาก่อน เขารีบเปิดดูซองที่ฉันมอบให้ ฉันสังเกตเห็นว่าเขากวาดสายตาอ่านมันเพียงครู่เดียว ก่อนที่จะคว้าแขนฉันแล้วเดินไปยังบ้านที่อยู่ใกล้ๆ กันนั้น ที่นั้นมีผู้ชายอายุราว ๆ 20 กว่าอีก 3 คนนั่งอยู่

“นี่คือทีมของเธอ”

“ทะ...ทีม ทีมอะไรหรอครับ นี่มันอะไรเนี้ย คุณลุงบอกอะไรคุณหรอครับ”

“ในจดหมายนั้นมีแค่ประโยคเดียว”

“บอกให้ผมทำอะไรบ้า ๆ อีกล่ะครับ”

“จดหมายบอกแค่ว่า ‘เขาคือโทคิมูระ เร’ และหมายความว่า คาสึไซส่งเธอมาให้ฉันเพื่อเข้าประลองคัดเลือกหน่วยพิทักษ์แห่งอารันเทร่า”

“ประลอง...บ้าน่า...ไม่ได้หรอกครับ คุณลุงบอกผมว่าไม่ให้ต่อยตีกับใคร ผมกลับดีกว่า”

            ฉันตั้งท่าเตรียมใส่เกียร์หมาหนี แต่ดาบของคุณซูซูกิก็มาจ่ออยู่ที่คอหอยของฉันเนี้ยน่ะสิ ทำให้ฉันต้องนิ่งราวโดนสาป

“เอ่อ...คิดดูอีกที...ไม่มีปัญหาก็ได้ครับ แหะ ๆ ๆ ว่าแต่ดาบนี่คมจังนะครับ บาดล่ะคงยุ่ง”

“แน่นอน...ดังนั้น เธอก็หยุดฟุ้งซ่านแล้วไปทำความรู้จักกับทีม”

“ค้าบผม”

                ฉันจำใจก้มหน้ารับการประลองบ้าอะไรนั่นโดนที่ไม่รู้เรื่องอะไรมาก่อน นี้ถ้าไม่ติดดาบคม ๆ นั้นกับไอเวทรุนแรงของตาลุงซูซูกิล่ะก็ฉันคงหนีไปไหนต่อไหนแล้ว ที่แท้คุณลุงก็จะฆ่าฉันนี่เอง ทำไมล่ะ...ฉันก็แค่กินเยอะ ขี้เกียจ ตื่นสาย  ไม่ค่อยเชื่อฟังเท่านั้นเอง ไม่เห็นต้องหลอกฉันมาแบบนี้เลย

                ฉันนั่งฟังคนอื่น ๆ ในทีมพูดคุยกันอยู่พักใหญ่ มันก็ทำให้ฉันรู้ว่า แต่ละคนต่างก็อยากจะเป็นผู้ชนะ และได้รับคัดเลือกเข้าเป็นหน่วยพิทักษ์กันทั้งนั้น มันดียังไงกันนะ 

เช้าที่ท้องฟ้ายังไม่ทันสว่าง ฉันก็รู้สึกว่าถูกเขย่าอย่างแรง และมีเสียงหวาน ๆ มาเรียกฉัน

“ตื่นได้แล้ว นายต้องไปรายงานตั้งแต่เช้านะ”

“หือ...รายงานอะไร...”

                ฉันพูดโดยไม่ได้ลืมตาขึ้นมามอง

“ก็ประลองไง วันนี้เธอต้องเข้าประลองนะ พ่อฉันไม่ได้บอกนายหรอ”

“หา!!!”  

                ฉันอยากจะบ้าตาย พอฉันได้ยินสิ่งที่เธอพูดก็ต้องถึงกับลุกพรวดขึ้นมาทันที แต่สิ่งที่ฉันเห็นกลับทำให้ฉันแทบจะตกอยู่ในความฝันอีกครั้ง...อ้า...นางฟ้าชัด ๆ หญิงสาวนัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลใส กับเรือนผมสีน้ำตาลเช่นกันกำลังมองมาที่ฉันด้วยแววตาสงสัย

“ดะ...เดี๋ยว พ่อเธอ...”

“ซูซูกิ ยามะโมโต คือพ่อของฉันเอง ฉันชื่อซูซูกิ ซายูริ แล้วพ่อของฉันก็บอกให้มาเรียกนาย”

“เอาะ...อ๋อ...”

            ว่าแล้วฉันก็รีบลุกขึ้นเพื่อไปอาบน้ำแต่งตัว แต่เสียงหวาน ๆ นั่นก็เรียกฉันเอาไว้จากด้านหลัง

“แล้ว....นี่นายจะไม่บอกกันเลยหรอ ว่าฉันควรจะเรียกนายว่าอะไร”

“อ่ะ...เอ่อ...จริง ๆ ด้วยสินะ...ฉันนี่โง่จังเลย ทำไมฉันเสียมารยาทแบบนี้นะคือเอ่อ....”

            ฉันเกาหัวเกาหูอย่างเขิน ๆ แต่สิ่งที่ฉันได้รับกลับมาก็คือรอยยิ้มน้อย ๆ ที่ดูน่ารักจากนางฟ้าที่กำลังอยู่ตรงหน้าฉัน

“ตกลงจะบอกฉันวันนี้หรือพรุ่งนี้ดีล่ะหือ...”

“อ่ะ...วันนี้ ๆ คือ...โทคิมูระ เร...เรียกว่าเรเฉย ๆ ก็ได้นะ”

“งั้นโอเค...แล้วฉันจะไปดูนายนะ เร”

                ประตูห้องที่ฉันนอนอยู่ปิดลงพร้อมกับรอยยิ้มจากใบหน้าของนางฟ้า ทันทีที่ประตูปิด ฉันก็ล้มตัวลงนอนกับที่นอนอีกครั้ง แขนขามันเหมือนกับไร้เรียวแรงขึ้นมากะทันหันเมื่อเห็นรอยยิ้มนั้น ให้ตายเถอะ...นี้ฉันต้องฝึกวิชาวิ่งหนีคมดาบของคุณซูซูกิไว้หรือป่าวเนี้ย