คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คำขอร้องของรัชทายาท
ตึ่กๆๆๆๆ!!!!
เสียงฝีเท้าย่ำอย่างหนักกำลังสาวแรงขึ้นเรื่อยๆ.........
เสียงพื้นรองเท้ากระทบเข้ากับพื้นหินขัดของทางเดินในปราสาท ทำให้เหล่าคนรับใช้และนางสนองพระโอษฐ์ทั้งหลายที่กำลังยืนคุยเม้าท์กันจ้ออย่างออกรสต้องเปลี่ยนท่าทีทันควัน........
“หลบเร็วๆๆๆ องค์ชายเสด็จแล้ว” เหล่าข้าราชบริวารต่างพากันวิ่งออกไปอีกมุมหนึ่ง ทำให้เห็นแยกเป็นสองฝั่ง และทุกครั้งที่เจ้าชายรัชทายาทอันดับหนึ่งเร่งฝีเท้าเดินผ่านพวกเขา เหมือนกับอัตโนมัติที่ศีษระของทุกคนต้องก้มลง 90 องศา เพื่อแสดงความเคารพยิ่ง
“องค์ชาย....ท่านจะทรงเสด็จกลับห้องบรรทมหรือเพคะ?” นางสนมนางหนึ่งที่ยังคงย่อตัวอยู่เงยดวงหน้าขึ้นมามอง ทันใดนั้น รอยยิ้มฉีกกว้างออกจากมุมปากสวยของมูเป็นเหมือนกับเครื่องหมายต้อบรับ
“อืม.......แต่ไม่ต้องเข้าไปรบกวนนะ ข้าอยากอยู่คนเดียวสักหน่อย” มูเอ่ยพร้อมรอยยิ้มละลายโลก ก่อนที่จะหันใบหน้าหวานและก้าวเดินต่อไปจนกระทั่งแทบเลี้ยวหายลับไปกับมุมของปราสาท
โดยที่ทิ้งสาวใช้เอาไว้เบื้องหลัง....................
ใช่แล้ว....................ตอนนี้..................เวลานี้.................องค์ชายคนสวยดีใจอย่างเป็นที่สุด.....................
ทั้งๆที่พระราชินีจำต้องทำตาม “กฎ” แต่ท่านก็ยอมอภัยโทษให้พร้อมกับให้เวลากลับไปคิดถึง 3 วัน 3 คืน
แม้ว่าเขาอาจต้องคาดโทษแล้วก็ตาม............แต่การยืดเยื้อเวลาให้แบบนี้แสดงถึงกรุณาธิคุณของผู้เป็นกษัตริย์
ประตูบานเหล็กสวยค่อยๆแง้มออก.....ก่อนที่ร่างบางจะก้าวเข้ามาด้วยความรีบร้อน ใบหน้าที่ยังคงยิ้มแย้มอยู่หันกลับไปล็อคกลอนประตูห้องอย่างแน่นหนา เพราะเมื่อครู่นี้เขาพึ่งไล่พวกนางสนมและทหารเฝ้ายามไปเมื่อครู่นี้เอง
ด้วยความยินดีปรีดาเกินเหตุ ทำให้เจ้าชายน้อยเก็บอาการไม่ไหวจำต้องระบายออกมาด้วยการกระโดดล้มขึ้นเตียงนอนเหมือนเด็ก 5 ขวบ = =!!!
“ลุ้นแทบตาย~…..ไม่น่าเชื่อว่าเสด็จแม่ที่แสนจะเข้มงวดทุกฝีก้าวกับเราตั้งแต่เด็กๆจะกลายเป็นแบบนี้” เจ้าของร่างที่กำลังนอนแผ่หลาบนเตียงสูงคลุมด้วยม่านบางๆเอ่ยเสียงทึ่งเล็กๆ.........เขายังไม่สามารถลืมเหตุการณ์เมื่อครู่ที่ท้องพระโรงของราชวังหลวงได้......
จะว่าไป.........................ไอ้ที่ว่า ไอโอเรีย มา เราก็ไม่ได้สงสัยอะไร.......................
แต่ ชากะ ล่ะ?......................................
มันมาได้ยังไง???...............................
....................เป็นไปไม่ได้...............ที่เสด็จพ่อหรือเสด็จแม่ของเราจะลงทุนขนาดไปเรียกมาเอง.......................
แล้วก็ไม่ได้มีสายสืบด้วย...............................คงไม่กล้าพอที่จะขัดในพระราชโองการของราชินีแห่งอาริเอสที่รู้ๆกันอยู่ว่ายามโมโหโกรธาแล้วน่าสยองขนาดไหน
แล้วไอ้ชากะมันมาได้ยังไงเนี่ยยยยย!!!!!~~????!!!!!!
องค์ชายหน้าหวานกลิ้งเกลือกอยู่บนเตียง กลับซ้ายไปขวา ตลบหน้าตลบหลังยิ่งกว่าตีลังกาซัลเมอร์ซอล 3 รอบ ทำให้คนที่เกาะหน้าต่างอยู่เกือบเวียนหัวตาลายตกลงไปอีกรอบ ทั้งๆที่มันอุตส่าห์ลอบปีนขึ้นมาหา.......?!!
“......หยุดทำแบบนั้นสักที เจ้าแกะ......เจ้ากำลังทำให้ข้าต้องตกลงไปอีกรอบ”
เสียงเรียบ เย็น วาบ ที่คุ้นเคยกันอยู่ดังขึ้นจากด้านหลังรัชทายาทหนุ่ม มูเบิกเนตรสีเขียวออกกว้าง....ก่อนที่จะรีบผุดลุกขึ้นมามองไปยังข้างหลังอย่างตกใจ......เรือนผมชมพูที่ถูกปล่อยยาวระไปกับเตียงขาวนุ่มดูแล้วเป็นภาพที่ออกจะยั่วตายั่วใจผู้มาเยือนเสียเหลือเกิน...................
“.....ชะ....ชากะ!!!!!!!” องค์ชายแกะน้อยร้องตะโกนอย่างตกใจ.........และบางทีอาจได้ยินถึงข้างนอก........
ทันใดนั้น......ไม่รอช้า ที่ร่างสูงของนักบวชหนุ่มรีบปีนขึ้นเข้ามาทางหน้าต่างบานสูง......และด้วยความเร็วทัดเทียมแสง มือข้างหนึ่งก็โผล่ออกมาทางข้างหลังมูและตรงไปปิดปากเรียวสวยของคนหน้าหวานทันที........
“เงียบ..........ข้ายังไม่อยากให้พวกคนรับใช้ของเจ้าได้ยิน........” ชากะเปรยเบาๆ........ทั้งคู่ได้ยินเสียงๆหนึ่งกำลังตรงเข้ามาหน้าห้องบรรทม....................
“เจ้าชาย!!! เจ้าชายเพคะ!!! ทรงเป็นอะไรหรือเปล่าเพคะ!!!!??”
.............เจ้าชาย ที่เหล่าเสียงเรียกของนางสนมรับใช้ในวังต่างเพรียกหากันใหญ่ตอนนี้อยู่ในอาการเหงื่อตกเป็นสายน้ำตกโรซัน.........ไม่ใช่เพราะเสียงเรียกอันตรายของพวกองครักษ์.......แต่เป็นเพราะ.......ตอนนี้ไอ้คนข้างหลังมันอยู่ใกล้เขามากเกินไปน่ะเซ่!!!!!!!!!!!!!!! =[]=!!!!!!!!!!!!!!!! เรียกได้ว่าแทบจะ..........พวงแก้มทั้งคู่ชนกันเลยทีเดียว....................................
“เอ้า..........เจ้าแกะเซ่อ........บอกพวกนั้นไปสิว่าไม่มีอะไร” ส่วนไอ้คนข้างหลังที่ว่าก็ไม่ได้มีอีโมชั่นอะไรกับเค้าเล้ยยยยยยยยยยยยยยยย = =!!!!!! แถมยังเรียกสรรพนามแปลงของเจ้าชายรัชทายาทอันดับหนึ่งแห่งอาริเอสได้หยาบคายเสียนี่กระไร!!!!!! มูเหลือบสายตาไปทางซ้าย.......มองชากะ.....มือที่พันธนาการโอษฐ์ของเขาอยู่ก็ค่อยๆคลายออก.......
“..........อ้า.........มะ...........ไม่มีอะไรหรอก............ข้า..............ข้าแค่...........” คำพูดขององค์ชายน้อยเริ่มติดๆขัดๆ.......ก็แล้วจะให้ทำยังไงเล่า......เล่นกะทันหันแบบนี้ก็ไม่รู้ว่าจะแก้ตัวไปยังไงดี........คิดไม่ออกก็ส่งสายตาไปหาคนข้างๆที่ยังคงไร้อารมณ์เช่นเคย............
“บอกอะไรไปก็ได้......ไม่รีบบอกพวกนั้นเข้ามาเห็นข้ากดเจ้ากลางพื้น มันวิ่งโร่ไปบอกราชินีให้เปลี่ยนคำพูดไม่รู้ด้วย......” ชากะกระซิบด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆเนิบๆเดาไม่ออกอย่างยิ่งว่าพี่แกรู้สึกยังไง........แกะน้อยก็แทบจะหน้าแดงสุกทันใด.............
กดกลางพื้น!!!!!!!!!!!!!!!! O///////////////O มันพูดเรื่องแบบนี้ได้หน้าตาเฉย!!!!!!!!
“.....ฮึ่ย.....ก็ได้ๆ” มูกระซิบดุ ก่อนที่จะตะโกนออกไปอีกรอบ.........
“ข้าแค่ทำชาช่า แมวของข้าตกจากหน้าต่างไปน่ะ......ฮะๆๆๆๆ~”
“เอ๋?.....แมวของท่าน??.....แล้วจะทรงให้พวกเราลงไปเก็บมันขึ้นมาไหมเพคะ?”
“มะ....ไม่ต้องๆๆๆๆ มันมาทำของในห้องข้าพังน่ะ ข้าเลยถีบมันลงไปเอง” =[]=!! บอกงั้นไปเดี๋ยวเค้าหาว่าองค์ชายรัชทายาทใจยักษ์ใจมารทำร้ายสัตว์โลกไม่รู้ด้วยนะท่านมู
“อ่า.............เพคะ........” ถึงไม่ต้องดูหน้า....ก็รู้ว่าพวกนี้งงเต็กสุดขีด.....”ถ้าไม่มีอะไรแล้วพวกเราไปก่อนนะเพคะ”
“อืม ^^” ข้าไม่เป็นอะไรหรอก ไปเถอะ”
“เพคะ..........................ว่าแต่? องค์ชายทรงเลี้ยงแมวด้วยเรอะ?” ประโยคหลัง เหล่าองครักษ์กระซิบกระซาบกันโดยที่คนในห้องไม่ทันรู้ไม่ทันเห็นไม่ทันได้ยิน
...........................................................................................................
“......ไปแล้วสินะ.....” ชากะเอ่ย.....ก่อนที่จะเงียบเสียงเช็คให้แน่ใจอีกรอบ เมื่อไม่ได้ยินอะไรจากหน้าประตูแล้วจึงหันกลับมาหาองค์ชายตัวดี
“ข้าไม่ยักรู้.....ว่าเจ้าก็เลี้ยง “แมว” ด้วย” ร่างผมทองหันมาหาพร้อมกับรอยยิ้มบางๆที่มุมปาก....เจ้าเล่ห์อะไรอย่างนี้.......
“ใช่......เอ็นดูมันมากด้วย....แต่จะถีบมันตกหน้าต่างเหมือนที่พูดไว้แล้วถ้ามันไม่ยอมปล่อยข้า.....” มูตอบกลับ ก่อนที่จะส่งยิ้ม~~~พรายงดงามน่ารักน่าถนอม~~~ แต่ดันร้ายพอกัน - -!!!!!
ส่วนคนที่โดนหาว่าเป็นสัตว์ทรงเลี้ยง.......ยิ้มกว้างขึ้นไปอีกนิด......และเริ่มกระชับเอวของอีกฝ่ายดึงเข้าหาพร้อมกับกอดแน่นขึ้น.................
“แล้วเจ้าก็แปลงชื่อข้าไปเป็นชื่อของ “แมว” ตัวนั้นด้วยนะ ข้าไม่เข้าใจความคิดของแกะอย่างเจ้าเลยจริงๆ” น่าน......- - หลวงพี่เองก็เพิกเฉยต่อคำขู่ของคนที่กำลังนัวเนียอยู่เหมือนกันแหละ.................
“ข้าก็ไม่เข้าใจความคิดของเจ้า...........!!!!!!!!! เวลาแบบนี้ยังจะมามีอารมณ์หื่นอีกเร๊อออออ~~~!!!!!! =[]=!!!!!!!” หนูน้อยแกะชมพูแทบจะกรี๊ดเสียงเรียก รปภ.(?) อีกรอบ แต่คราวนี้ไม่ตบะแตกสาแหรกขาดก็คงไม่ได้แล้ว.....................
เพราะไอ้เจ้านักบวชนั่น...................มันกำลังลากเขาขึ้นเตียงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ก็เจ้าบอกข้านี่.....ว่าเจ้าน่ะ “เอ็นดู” โกหกมันผิดศีลนะ เจ้าแกะ...........” ชากะเอ่ยแบบไม่ทุกข์ร้อนหรือใส่ใจกับเสียงตะโกนนั่นเลย........... (ทำไมทีตอนนี้ไม่มีแม้แต่เสียงนินทาสักแอะของพวกองครักษ์ฟร้า...?)
“ก็ใช่!!!!!! แต่เจ้าจะมาหาข้าก็มาแบบธรรมดาไม่ได้รึไง!!!! ทำไมเจ้าต้องเลียนแบบไอ้นิทานก่อนนอนเรื่อง ราพันเซล อะไรนั่น ปีนขึ้นหน้าต่างห้องนอนข้าแล้วเข้ามากดแบบนี้ด้วยห๊า!!!!!!!!!!!” แกะน้อยยังตะโกนโหวกเหวกต่อไป................ทุกทั่นคงทราบดีแล้วใช่ไม๊?........ว่ามีอยู่วิธีเดียวที่จะทำให้เจ้าแกะขี้อาละวาดขี้บ่นตัวนี้สงบปาก.........................
......................บทเรียนขั้นแรก....................”วิธียอดนิยม ที่เหล่าเมะใช้ สยบ เคะ”.........................................
หลวงพี่.............................ดึงไหล่ข้างหนึ่งขององค์ชาย....................................ด้วยแรงกระตุกเบาๆก็ทำให้ร่างเพรียวบางวูบไปข้างหน้าแล้ว.....................
ด้วยความรวดเร็ว........................เอื้อมมือข้างหนึ่งไปดันศีรษะของอีกฝ่าย.........................ให้โน้มลงมาข้างหน้า..................
ตอนนี้.........................ภายในตาของมู.................เห็นเพียงแต่ใบหน้าขาวของชากะเท่านั้น.............................
...................................ก่อนที่................................ภาพทั้งหมดจะถูกปิดกั้น.................................
อย่างแรง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ราวกับจะบดขยี้ให้ลิ้นชมพูหลอมละลายไปพร้อมกับไอร้อนที่แทรกซึมผ่านเข้ามาทางปากของอีกฝ่าย................
............................ทำใจเสียเถอะ..........................ไม่ว่าเมื่อไหร่.................................
.............................แกะ.........................ก็ต้องถูกรุกล้ำอาณาเขตอยู่วันยันค่ำ......................................
เป็นเวลาไม่นานมากนัก......ที่ริมฝีปากของอีกฝ่ายจะถอนออกเพื่อให้คนร่างบางผู้น่าสงสารได้หยุดพักหายใจ.......เมื่อเห็นว่ามูอยู่ในอาการสงบลงและเตรียมพร้อมที่จะช้อนมองขึ้นเพื่อต่อว่า นักบวชหนุ่มก็แทบจะเรียกได้ว่าถาโถมเข้าไปกดร่างเพรียวอย่างแรงจนเตียงขาวสวยยุบเลยทีเดียว........
“......ถ้าเจ้าบอกว่า “เอ็นดู” ข้าจริง......ก็แสดงออกมาให้ข้าเห็นสิ.......” ชากะผุดยิ้มขึ้นน้อยๆอย่างเจ้าเล่ห์.......ราวกับว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของความสนุกในชีวิตไปเสียแล้วที่ได้เห็นเจ้าแกะน้อยตรงหน้าขึ้นสีแดงเลือดฝาด กับท่าทีที่อ้ำอึ้งลนลาน........
“อ่ะ......ไอ้บ้า!!!!!!!!! นี่ไม่ใช่เวลาที่คนอย่างเจ้าจะมากดข้า...................................”
โครมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงประตูเปิดดังขึ้น..............พร้อมกับร่างๆหนึ่งที่ก้าวฉับๆๆๆตรงเข้ามาอย่างรีบเร่ง....................
“มู!!!!!!!!!!!!!!!! ชั้นได้ยินหมดแล้วนะว่านาย...........................................” จะให้เป็นอะไรล่ะ ก็ช็อคสิครับท่าน........................
ไม่ช็อคได้อย่างไร...................................
ก็ดันเข้ามาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย แถมยังได้จังหวะพอดิบพอดีเป๊ะๆ.........................
ดวงเนตรสีฟ้าใสเบิกกว้างขึ้น.................เมื่อเห็นภาพตรงหน้าแล้วก็กลายเป็นว่าอยากจะปิดตาแทบตายแต่ก็เหมือนปิดไม่ลง
“............อ่า.............คือ..............คือว่า...................ขอโทษ!!!!!!!!!” แล้วก็เข้าฟอร์มเดิมของคนที่เข้ามาขัดจังหวะอารมณ์สุนทรีย์บนเตียงก็ต้องโค้งก้มหัวอย่างรักษามารยาทด้วยความรวดเร็ว ก่อนที่จะรีบหันหลังก้าวออกจากห้องนอน.....................
“เดี๊ยวววววววววววว!!!!!!!!!!!!!!!!! อะโฟร!!!!!!!!!!!!!!! อย่าเพิ่งทิ้งข้าปายยยยยยยยยยยยย!!!!! TT[]TT~~~!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เสียงโหยหวนอย่างรงกล้าแผดร้องดังขึ้นทันที พร้อมกับมือทั้งสองข้างที่ไขว่คว้าหาผู้กู้ภัย(?)สุดชีวิต เจ้าชายที่เกือบจะกลายเป็นลูกแกะในอุ้งมือของบุรุษผู้ใกล้เคียงกับพระเจ้าแทบจะร้องไห้ออกมาด้วยความปิติยินดีปรีดาเสียเหลือเกินที่อุตส่าห์เมตตาโปรดให้มีคนมาช่วย เพื่อรอดจาดเงื้อมมือของนักบวชจิตหื่นกาม
“...อ่ะ....เอ๋??....มะ.....ไม่ใช่ว่าชั้นเข้ามาขัดจังหวะหรอกเหรอ?” อะโฟรจังหันขวับ........ชี้นิ้งเรียวยาวเข้าหาตัวเองอย่างงงเต็ก...........................
“ใช่.....เจ้าเข้ามาขัดจังหวะ......” เสียงเรียบๆเย็นๆเอ่ยแทรกทันที!!!! =[]=!!!! ชากะส่งสายตาเยือกๆมองไปด้านหลังตรงเข้าหาร่างบางที่ยืนอยู่หน้าประตูด้วยความรู้สึกเคืองๆ
“ม่ายยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!~~ อะโฟร!!!!! อย่าเพิ่งป๊ายยยยยยยยยยยยยยย TT^TT ข้าขอร้องล่ะ!!!!!!!” หนุ่มน้อยผมชมพูยาวพยายามอย่างยิ่งที่จะโงศีษระขึ้น แต่ก็ได้เพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้นเพราะร่างทั้งร่างของหลวงพี่หน้าคมกำลังกดทับเขาอยู่..........................(หนักไม๊นั่น?)
“เงียบ เจ้าแกะ.......ถ้ายังส่งเสียงร้องอีกเดี๋ยวข้ากดเจ้าสดๆดีไม๊? มีคนดูแบบนี้มันคงสนุกขึ้น.......” ชากะพูดขู่ด้วยน้ำเสียงไร้ซึ่งอีโมชั่นใดๆตามเคย...............ไม่นับไอ้รอยยิ้มแปลกๆที่มันชักจะแสยะสยองผองเกล้าขึ้นเรื่อยๆนะ..................
องค์ชายสุดน่ารักน่าสงสารที่สุด....................ส่ายหน้าเป็นพัลวันทันใด...................พร้อมกับส่งสายตาวิงวอนอย่างยิ่งยวดไปให้ผู้มาเยือน......................
---------------------------------------------------------------------------------------------------
“..............อ๋อ.............ชั้นก็ตกใจหมด...............= = นึกว่านายโดนหมอนี่ปล้ำกลางวันแสกๆซะอีก”
“จะบ้ารึไง!!!!!!!!!!! TT[]TT แต่...................ถ้านายไม่เข้ามาช่วยข้า.......ข้าอาจจะโดนยิ่งกว่าปล้ำกลางวันแสกๆอย่างที่เจ้าว่าก็ได้...........”
“ช่วยอะไร???? ชั้นแค่จะมาเยี่ยมนาย = =” ร่างบางเอื้อมไปหยิบก้องน้ำตาลเพื่อเติมในชา และเอ่ยอีกครั้ง
“ถ้านายไม่คิดจะเข้ามาหาข้า.....ป่านนี้ข้ายังเดาอนาคตตัวเองไม่ออกเลย........TT^TT”
“............โดนอยู่ทุกวันยังไม่ชินอีกรึไง............เจ้าแกะ................”
คนที่ไม่จำเป็นต้องเอ่ยชื่อก็รู้แล้วว่ามันเป็นใครเอ่ยเรียบๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น.....= =!!! นักบวชหนุ่มยกถ้วยชาจิ๋วขึ้นมาจิบน้อยๆ..........ทันใดนั้น คนข้างๆก็เกิดอาการเลือดขึ้นหน้าทันใด
“เจ้าจะให้ข้าชินงั้นเรอะ!!!!!!!!!!!!!! ไอ้ของแบบนี้มันชินกันได้ด้วยเรอะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“มู!!! อย่าพึ่งอาละวาด!!!! ชานายมันกำลังจะหกแล้ว!!!!!!”
แขนบางสวยของคนตรงข้ามรีบเอื้อมไปคว้าถ้วยชาใบน้อยที่กำลังจะคว่ำแหล่มิคว่ำแหล่ด้วยฝีมือขององค์ชายสุดเซี้ยว มูผุดลุกขึ้นยืนโดยที่ลืมไปหมดเปลือกแล้วว่าตัวเองกำลังยกถ้วยชาขึ้นมาดื่ม..............
“ใจเย็นๆก่อน....ทั้งสองคน” เสียงหวานกระซิบด้วยท่าทางเหนื่อยๆ พยายามแล้วพยายามอีกกับการปรามศึกให้คู่นักบวชหน้าซีเมนต์กับแกะน่ากด(=[]=) ซึ่งดูเหมือนว่าทั้งสองจะไม่มีใครยอมลดราวาศอกให้ ท่าว่าศึกครั้งนี้ยังอีกยาว.............
“ใช่......ใจเย็นๆแล้วดื่มชาให้หมดก่อนซะ.....แล้วค่อยมาทะเลาะกับข้า.....” ชากะเปรยเรียบๆพร้อมกับยกถ้วยชาขึ้นมาจิบอีกอึกนึง........ด้วยท่าทีสบายอารมณ์ไม่ทุกข์ร้อนอะไร ก็ยิ่งเหมือนเป็นเครื่องหมายแสดงถึงความสะใจที่ได้ยั่วโมโหเจ้าแกะสุดน่ารัก
“ไม่กงไม่กินมันแล้วโว้ย!!!!! >.<!!!!!” เจ้าชายรัชทายาทถึงกับสบถคำหยาบออกมา =[]=!!!! สงสัยว่าจะเหลืออดจริงๆ..............มูทรุดนั่งกับเบาะ(มันนั่งเป็นเบาะเรอะ???) และผลักถ้วยชากับที่รองจานออกไปข้างๆ
ดวงเนตรสีฟ้าใสมองไปยังใบหน้าของเพื่อนรักพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่........................
ไม่ว่าเขาจะมาเจอกี่ครั้ง...................ก็ยังคงเหมือนเดิม......................
ยังคงเป็นรัชทายาทอันดับหนึ่งที่แสนขี้บ่นและขี้งอน.....................................
“เอ้อ.....จริงด้วย ยังไม่ได้แนะนำตัวเลย” ร่างบางผมฟ้ายาวเป็นเกลียวคลื่นคล้ายกับน้ำทะเลโคลงศีษระเล็กๆ ทำให้ลอนผมจยับเป็นจังหวะ ใบหน้าที่สวยสะดุดตาประกอบกับผิวขาวผมชมพูทำให้ใครต่อใครคิดมากันหมดแล้วว่า.........เป็นผู้หญิงแหงแซะวันฮันเดรดเปอร์เซ็นชัวร์ป้าด - -!!!!
“ชั้นชื่อ พิซเซส อะโฟรดิเต้ อยู่ในตำแหน่งเหมือนกับมูล่ะนะ เพียงแต่ชั้นเป็นเจ้าชายจากอาณาจักรพิซเซส” หนุ่มหน้าสวยกล่าวต่อพร้อมกับรอยยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตร “และก็เป็นเพื่อนสมัยเด็กของมูด้วย”
“......อาณาจักรพิซเซส เมืองแห่งการปลูกกุหลาบส่งนอกล่ะสิ......” หนุ่มผมทองยาวว่าต่อ ตอนนี้เขาได้วางมือลงจากชาหอมกรุ่นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ใช่จ้า ^^~” อะโฟรดิเต้ตอนรับอย่างอารมณ์ดี “แหม~ เป็นเพื่อนกันมานานนะมู แต่นายไม่เห็นเคยบอกเลยว่านายมีแฟนแล้ว~” เจ้าชายแห่งพิซเซสเอ่ยสัพยอกน้อยๆพลางใช้ศอกเรียวกระทุ้งเข้าที่แขนบางของเพื่อนสนิท
“จะให้ข้าบอกได้ยังไง ขนาดเสด็จแม่ข้ายังไม่อยากให้ท่านรู้เล้ย.....” มูตอบกลับหน้ามุ่ย เห็นทีว่าไม่ช้าไม่นานระเบิดมันอาจลงกลางห้องบรรทมสุดหรูนี่ก้ได้.............- -!!!!
“ก็รู้ไปแล้วนี่ เพราะแบบนี้แหละชั้นถึงอุตส่าห์ขี่ม้ามาหานายถึงที่ แต่เห็นพวกองครักษ์ยืนเต็มเลยนะตรงระเบียงนั่น......ชั้นก็นึกว่าเกิดอะไรขึ้นซะอีก”
ทันใดนั้น.................เจ้าชายแกะน้อยถึงกับเหงื่อตก..............
..............ไอ้พวกนั่น.............- -!!!! มันคอยเฝ้าเราอยู่ตลอดเลยเรอะ..........................
ไล่ก็ไม่ยอมไป..........หน้าด้านหน้าหนาดีนะ..........อย่าให้จับได้คาหนังคาเขาล่ะ.........*[]* เตรียมสวดให้วิญญาณตัวเองด้วย สตาร์ไลท์ เอ็กซ์ทิงชั่น แน่..........
“.............จะทำหน้าแบบนั้นไปถึงเมื่อไหร่ เจ้าแกะ..........”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วย!!!!!!! =[]=!!!!!”
นักบวชผมทองคลี่ยิ้มเล็กน้อย.........ยิ้มที่......แปลกตา.......ต่างไปกับทุกที.............
รอยยิ้มที่แสนอ่อนโยน...............แม้ว่ามันจะบางเบามากเสียก็เถอะ.........................
“เจ้ายิ้มแล้วข้าว่าน่ารักดี.......................”
..............................................O.O…………………………………
อึ้งกันอีกรอบ................................................................................
“........///////////////// อ่ะ............เอ่อ.................” หนูน้อยมูของพวกเราช็อคซีนีม่าไปแล้ว.........
“โทษทีที่ขัดจังหวะอีกรอบ - -~!!!” คราวนี้แม้แต่อะโฟรจังก็เหงื่อตก.....สงสัยว่าโดนรังสีคู่สวีทวี๊ดวี้วมากไปหน่อย.......
“...ห่ะ...!!! ห๊ะ? ^[]^” อะไรเหรอ?.....” องค์ชายแห่งอาริเอสเอ่ยด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ไม่สามารถซ่อนใบหน้าที่แดงซ่านไว้ได้...............เขาหันมาหาเพื่อนรักที่กำลังนั่งเท้าคางมอง...........
“คือว่า.......จะบอกว่านายคนนี้คือ เวอร์โก้ ชากะ นักบวชที่เดินทางระหว่างชายแดนอาริเอสสินะ” อะโฟรดิเต้เอ่ยพาดพิงไปถึงบุคคลที่กำลังนั่งนิ่งอย่างไม่มีปฎิกิริยาอะไรนอกจากพยักหน้าน้อยๆครั้งนึง
“แล้วพวกนายเจอกันได้ยังไง?”
อะโฟรดิเต้เอ่ยถามทั้งสองด้วยน้ำเสียงปกติแต่แฝงไว้ด้วยความอยากรู้อยากเห็น..............ทันใดนั้น............มูก็หน้าขึ้นสีอีกรอบซะเฉยๆ!!!!!!!!! =[]=!!!!!!!!!!!!
“...เอ่อ.............เอ้อ................ก็.................ก็..............///////////////////////” เจ้าชายหน้าสวยเอ่ยด้วยน้ำเสียงตะกุกจะกัก..............ใบหน้าที่หวานน่ารักก็ดั๊นนนนนนนนนขึ้นสีเลือดฝาดระเรื่อเสียเฉยๆ จะพูดก็พูดไม่ได้....จะเงียบก็ใช่ที่เดี๋ยวหาว่ามีอะไรปิดบัง
“ก็แค่อาตมากำลังเข้าสมาธิตรงเขนแดนนอกเมืองอาริเอสอยู่ดีๆ.........ก็มีเจ้าแกะบ้าที่ไหนก็ไม่รู้เดินหลงทางเข้ามาเจอน่ะสิ......แถมยังเพิ่งเมามาสดๆจากในเมือง......สงสัยว่าคงจะแอบหนีจากวังแล้วออกมาเที่ยวล่ะมั๊ง?”
พอเห็นว่าเจ้าตัวอ้ำอึ้งไม่ยอมพูดสักที หนุ่มผมทองก็แฉล่ะสิ................พร้อมด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากอีกตังหาก...........
“มูเมาเหรอ!! แล้วทำอะไรรึเปล่าล่ะ?” อะโฟรจังก็เกิดความสนใจในเรื่องราวเผาๆของเพื่อนสนิท - -!!! รีบนั่งตัวตรงแล้วหันมามองใบหน้าของนักบวชหนุ่มอย่างตั้งอกตั้งใจ
“ก็เปล่านี่............แต่ท่าทางตอนนั้นทำเอาข้าเกือบหลุดจากเข้าญาณ.........” หลวงพี่ช่าของพวกเรายิ่งยิ้มสยองมากขึ้นเรื่อยๆ =[]=!!!!! ด้วยคำพูดที่สุดแสนจะชวนจิ้นมโหราฬ ส่วนแกะน้อยน่ารักก็สุกไปแล้ว..............
“เหรอ.....มูน่ะ......เป็นแบบนี้ล่ะ = = ต้องเข้าใจหน่อยนะ เวลาว่างๆก็ชอบแอบหนีเที่ยวไปอยู่ในเมืองประจำ แอบเที่ยวไม่พอยังลากชั้นไปด้วย = =~~ งานนี้เลยต้องตามมาเก็บกวาดให้มันอีก แกะอาร้าย......เป็นรัชทายาทแต่ดันทำตัวเหมือนอายุสมองลดไป 10 ปี.........” อะโฟรจังก็บ่นสิ......- -!!! คิ้วเรียวขมวดกันจนแทบจะผูกเป็นโบว์ เจ้าตัวนั่งกอดอกทำท่าปลงตกเห็นใจในตัวนักบวชผมทองนี้เสียเหลือเกิน ที่ดันมาเป็นผู้โชคร้ายหลงติดแกะอย่างจัง....
“เฮ้ยๆ - - อะโฟร....นินทาทีให้มันเบาหน่อยนะ ข้านั่งอยู่ด้วยแบบนี้” ผู้เป็นเป้าหมายการนินทาหันขวับ......ทำสีหน้าได้บูดบึ้งและขี้ระแวงเป็นอย่างยิ่งใส่เพื่อนรักเพื่อนเลิฟของตน
“อ่า....^^ ล้อเล่นจ้า~ ว่าแต่?...........”
ทั้งนักบวชทั้งแกะน้อย..............ลืมใบหน้าที่หม่นหมองไปชั่วครู่ ก่อนที่จะหันกลับมาทำหน้าแบบสนใจ....ดวงเนตรของเจ้าชายอาริเอสเบิกกว้าง..............ในขณะที่อีกด้านหนึ่ง ชากะนั่งเงียบๆรอฟังคำพูดของหนุ่มร่างบาง.....
“...........จะเอายังไง? เรื่องการตัดสินใจในอีก 3 วันข้างหน้าน่ะ?..........”
แกะร่างเพรียวหันไปหาอีกฝ่าย...............ที่ตกเป็นคู่กรณีเช่นเดียวกัน.............อย่างจะถามว่า “เอายังไง?”
แล้วท่านพี่นักบวชก็ช่วยได้มากเหลือเกิ๊นนนน~~~~~ หันหน้ามาหาพร้อมกับส่งสัญญาณประมาณว่า “อาตมาจะไปรู้ได้ยังไง...”
“นี่.........มันเกี่ยวพันกับชีวิตของพวกนายนะ.............” เสียงอ่อนแกมห่วงไม่น้อยดังขึ้น ร่างบางผมฟ้าค่อยๆขยับเข้าไปหาทั้งสอง.................... “ถ้าไม่ยอมตัดสินใจ.....สุดท้ายแล้วก็ต้องโดนประหารนะ....”
“มู.............” เสียงเรียบเฉยดังขึ้นเมื่อผ่านไปประมาณ 20 วินาที ชากะค่อยๆเอื้อมมือข้างหนึ่งแตะไหล่ของคนข้างๆเบาๆราวกับจะเตือนสติ......
แหง.........เวลาแบบนี้ถ้ามันแอบหลับในขึ้นมาก็น่าตบไม่เบา........
เจ้าชายอาณาจักรอาริเอส....................ค่อยๆเงยดวงหน้าหวานขึ้นมา....................สบตากับนักบวชหนุ่ม
พร้อมคลี่รอยยิ้ม....................อย่างมั่นใจ................!!!!!!!!!!!
“.......ข้ารู้แล้ว....”
..................ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง...................
“รู้?.....รู้อะไร มู??” อะโฟรดิเต้เอ่ยขึ้นเป็นครั้งแรก....หลังจากที่เจ๊คลายจากไอ้ท่าตกใจกุมหน้ากุมตา ดวงเนตรเบิกกว้างเท่าไข่นกกระจอกเทศ...............
“.....แต่ว่า.....ต้องขอความช่วยเหลือจากนายหน่อยนะ อะโฟร....” ไม่ว่าปากเปล่า.....มูรีบคลานตรงเข้าไปจับมือเพื่อนสนิท....พร้อมกับสายตาอ้อนวอน =[]=!!!!
.............ไม่รู้เอาเสียเลย ว่าจะทำให้คนแถวนี้สุกเหมือนสมาธิบนกระทะทองแดง.................
“...........อะ.........อะไรเหรอ?” คนโดนขอร้องที่แทบจะเหงื่อตกไปกับไอ้สายตานั่น....= = ขนาดเคะยังต้องอาย...แล้วมหาเมะหื่นอย่างช่าจะเรียกว่าอะไร............
“ช่วยเปิดทางให้ชั้นกับชากะที!!!!!!”
“...........หา?..........อธิบายอีกซิ มู - -“” ชั้นไม่เข้าใจ....? เปิดทางอะไร??” อะโฟรจังเหงื่อตกเป็นสายน้ำมากกว่าเดิม............เมื่อมือที่กุมมือขาวของเขาเริ่มบีบแน่นขึ้น อีกทั้งสายตาที่วิงวอนขอร้องมันก็เพิ่มขึ้นตามลำดับ = =~!!!
“....คือว่า....ชั้นกับชากะ....จะเข้าไปในเมืองน่ะ.....ก็เลยอยากจะขอให้อะโฟร....นายช่วยเปิดทางให้พวกเราที”
สิ้นสุดคำพูดนั้น...........บุคคลที่สามที่โดนพ่วงไปด้วยถึงกับต้องหันขวับ
“เข้าไปในเมือง?.....เจ้าจะไปทำไมกัน แกะน้อย......” หลวงพี่ถึงอาการตกใจบ้างก็คราวนี้ล่ะ.......ทั้งสีหน้าและท่าทางก็เกือบจะหลุดมาด ผู้ใกล้เคียงกับพระเจ้า มากที่สุด ไปแล้ว........ก็ในเมื่อร่างบางตรงหน้าไม่รู้ว่ามันจะเกิดความคิดพิเรนท์ๆอัศ จอ รอ หัน การันย์ ยอ ยังไงอีก = =”” แต่ที่ได้รับกลับมาคือสัญญาณขยิบตาเท่านั้น =[]=!!!
“เอ่อ........เดี๋ยวสิ มูเทเลพอตได้นี่ = =~ มันดีกว่าให้ชั้นช่วยอีกนะ” องค์ชายแห่งพิสเซสกล่าวพลางขมวดคิ้ว....ใช่.....เจ้าเพื่อนคนนี้มันสามารถเทเลพอตไปไหนมาไหนตามใจมันได้.......ทำไมไม่ใช้วิธีนั้นเล่า.........
มูถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างเหนื่อยๆ.................ก่อนที่จะขมวดคิ้วบาง.................
“ทำได้ซะที่ไหนเล่า......ทำได้ป่านนี้ชั้นไม่อยู่ที่นี่มันแล้ว ที่นี่น่ะ.......กางเขตอาคมขององค์เทพี อาเธน่า เอาไว้......ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม......ไม่สามารถต่อต้านหรือเอาชนะพลังของท่านได้......” เจ้าชายแกะบ่นพึมพำ......ก่อนที่จะกลับมามีสีหน้าขอร้องวิงวอนเหมือนลูกแกะถูกทิ้งอีกรอบ = =”
“ขอร้องล่ะนะ!!!! อะโฟร!!!!”
“..........อ่า......= = จ่ะๆ......ก็ได้ๆ แล้วให้ชั้นทำอะไรบ้างล่ะ?”
ทันใดนั้น..................รอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์สุดแสนจะเจ้าเล่ห์ผสมผสานกับรอยยิ้มจิตอาฆาตและความสะใจในจิตใต้สำนึก....(=[]=!!!!) พลันผุดขึ้นมาภายใต้ใบหน้าอันงดงามราวอิสตรีสาววัยแรกแย้มนั่น!!!!!! =w=!!!!!
---- -- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
....................สวบ.................สวบ..........................
เสียงฝีเท้าที่ย่ำลงบนพื้นดินอย่างเบาๆดังขึ้น บริเวณสวนหลังวัง........................
ก่อนที่.................เงาดำๆของใครคนหนึ่ง...........กำลังแทรกแซงไปตามเหล่าพุ่มไม้.......ต้นไม้.....ใบหญ้า......ตอลำต้น..............
ผมสีฟ้ายาวสยาย~~~~เป็นเกลียวคลื่น~~~โผล่ออกมาให้เห็นแว่บๆเป็นฉากๆ
...............ก่อนที่.............ใบหน้าสวยสดงดงามของ พิสเซส อะโฟรดิเต้ จะเผยออกมา.............
“............เป้าหมาย..........อีก
มันวาวค่อยๆเกาะไปตามต้นไม้ต่างๆ..........พร้อมกับ.....แว่นกันแดดสีดำที่เข้ากับใบหน้าเรียวรูปไข่ของเจ๊อย่างสุดๆ.....................
อะโฟรจัง.......โหมด สปายสาวคูณสาม........แอนด์ เมน อิน แบล็ค......กำลังปฎิบัติภารกิจลับ.....ภารกิจรัก......(=[]= ไปนู่น......)
ระยะอีก
“.....แหม.....เจ้าชาย เลโอ ไอโอเรีย ช่างไม่ระวังตัวเอาซะเล้ย~~~ อาวุธอะไรก็ปลดออกหมด ฮุๆๆ~~ แบบนี้ก็หวานคอเจ๊ล่ะ...........” อะโฟรดิเต้พึมพำด้วยน้ำเสียงสยิวกิ้วจนถึงหวีดสยอง =[]=!!!!! ก่อนที่จะ............รีบอำพรางตัวกับเหล่าพุ่งไม้ต่างๆ..............เพื่อเข้าไปให้ถึงระยะประชิด................
“...........เฮ่อ~~~~~~” เสียงถอนหายใจจากเจ้าชายเลโอดังขึ้น ไอโอเรียที่ใบหน้าหม่นหมองลงพร้อมกับนั่งลงบนก้อนหินในสวน...................
...............ทำไม?...........มูไม่เคยตอบรับเราเลย?.................
หรือเพราะเรามันไม่มีความสามารถพอที่จะจีบเจ้าชายด้วยกันเอง = =!!!!!!!! โอ้วมายอาเธน่า~~~ นี่ตรูมันไม่มีความสามารถรึงายยยย~~~~~ TT[]TT ตรูมันไม่มีน้ำยาพอที่จะสอยใครสักคนมาเป็นคู่ด้วยเลยเร๊อออ~~~~ TTwTT โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ~~~~ฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
ทันใดนั้นเอง..................................มือปริศนาที่หลอนมาจากข้างหลัง.......................
ก็คว้าหมับ............................................เข้าอุดปิดปากชายหนุ่ม...............................................
โดยที่เจ้าตัวไม่ได้ทันคิดอะไร.................ไม่ทันป้องกันอะไร.............................
ร่างปริศนานั่นก็ลากเจ้าชายไอโอเรียเข้าไปที่บานประตูในสวน =[]=!!!!!!!!!!!! ที่ใกล้ที่สุดทันที!!!!!!!!
ไอโอเรีย.................หายสาบสูญ................ภายในพระราชวังหลัง อาริเอส ไปเสียแล้ว..............
เสียงครางดังขึ้น................พร้อมกับภาพตรงหน้าที่มืดสลัว..............จนดูคล้ายกับอะไรบางอย่างเป็นของเหลวดำๆเทาๆ.............................
“.........อูย.......ซืด........”
มือกร้านค่อยๆเอื้อมไปจับท้ายทอยของตัวเอง............
..............เราเป็นอะไรเนี่ย?..................
................เหมือนมีใครอุดปากเรา? แล้วลากเราเข้ามาที่ไหนสักแห่ง?....................พร้อมกับเสียงปิดประตู?
ดีนะ.............ที่มันแค่ฟาดเบาๆพอเอาสลบ.............
ไอโอเรียค่อยๆยันกายลุกขึ้นนั่ง.........อย่างยากลำบาก............พร้อมกับมองซ้ายมองขวาช้าๆ.............
.......................ภาพที่เขาเห็นตอนนี้คือ................ความมืด?!!
มืด..............สลัว..............กลิ่นอับน้อยค่อยๆส่งโชยออกมารอบห้อง.............ถึงแม้ว่ามันจะมืด........แต่ก็รู้ได้ไม่ยากว่านี่คือห้องเล็กๆขนาดเท่าห้องน้ำ......................
.................ห้องน้ำ?..................
สิงโตทองคำสุดหล่อลุกพรวด!!!! พร้อมกับตะโกนออกไป
“ใครพาข้ามาที่นี่!!!!!!! เจ้าเป็นใคร!!!! บอกมา!!!!!!” น้ำเสียงตะโกนอย่างมีน้ำโหทำให้เกิดการเคลื่อนไหวเล็กน้อย......ตรงหน้าเขา.......
ทันใดนั้น ไฟขนาดเล็กก็ถูกจุดขึ้น.............จากเทียน.................
เพราะแสงที่วูบเข้ามาอยู่ในดวงตาสีมรกต......ทำให้เขาต้องเอามือข้างหนึ่งบังแสงนั่นไว้.......ก่อนที่จะ ค่อยๆลืมตา..........เพื่อปรับทัศนียภาพรอบด้าน................
..................อะโฟรดิเต้ยิ้มแสยะ.............พร้อมแล้วในชุดสายสืบสีดำสนิท...............มือเรียวถือเทียนข้างหนึ่ง อีกข้างก็ถือแส้เอาไว้.................................และดูเหมือนว่ามันจะมีหนามออกมาหน่อยๆด้วยในความมืด...................
เป็นภาพที่น่า..................สยอง..................ขนลุก...............หวาดกลัว..................และ............งดงาม...............=[]=!!
ความคิดเห็น