รักกุ๊กกิ๊กของผู้หญิงปากร้าย

ลำดับตอนที่ #2 : เปิดเทอมวันแรก

ตอนที่ 2

“เสร็จซักทีนะรับน้องเนี่ย เหนื่อยเป็นบ้าเลย” ฉันพูดพร้อมถอดหายใจแรงๆหนึ่งที

“นี่ยัยแป้งฝุ่น ตอนที่เธอเต้นกับนายไนซ์น่ะ โคตรน่ารักมากๆเลย”

“หยุดพูดเรื่องนี้ซักทีได้มั้ย ฉันนึกภาพตอนที่ฉันเต้นแล้ว ยี่! อุบาทสิ้นดี” ฉันพูดจบก็เดินไปหยิบผ้าขนหนูและมุ่งไปที่ห้องน้ำทันที

“รีบอาบนะโว้ย ฉันหิวข้าวแล้ว จะได้ลงไปกินข้าวกัน” ยัยกี้ตะโกนบอกฉัน

“เออ...รู้แล้วน๊า” เสียงของฉันเล็ดลอดออกมาจากห้องน้ำ

            เรานั่งกินข้าวกันก็เกือบชั่วโมง ฉันจึงชวนยัยกี้กลับเข้าหอพัก แต่ก่อนที่จะเดินกลับ ฉันแวะซื้อน้ำโออิชิรสข้าวญี่ปุ่นที่ร้านเซเว่นไว้เผื่อตอนกลางคืนฉันกระหายน้ำจะได้หยิบมาดื่มแล้วจะได้มีแรงฝันถึงรุ่นพี่ต่อ ฮิฮิ...

“ยัยแป้งฝุ่น ตายแล้ว!! ใครเอากล่องระเบิดสีแดงมาวางไว้หน้าห้องเราว่ะ” ยัยกี้ร้องตะโกนบอกฉันซึ่งฉันกำลังเดินกินขนมตามหลังของมันมาอยู่

“ไหนว่ะ!?!” ฉันเดินตรงมาที่หน้าห้อง และก้มลงดูกล่องสีแดงใบนั้น

“ว่าไงว่ะแป้งฝุ่น ได้ยินเสียงติ๊กต๊อก ติ๊กต๊อก มั้ยว่ะ” ยัยกี้ถามพร้อมก้มตัวลงฟังกับฉันด้วย

“ได้ยินว่ะ สงสัยจะเป็นระเบิดจริง” \(TOT)/\(TOT)/ กริ๊ด......ด

“......”

“โอ้ย! จะร้องทำไมเนี่ยคนกำลังจะหลับจะนอน อ้อ! นั้นน่ะไม่ใช่ระเบิดหรอก เมื่อกี้ฉันเห็นมีคนเดินมาวางไว้ แล้วเค้าก็บอกว่าฝากให้คนชื่อแป้งฝุ่นด้วย” คนข้างห้องโผล่หน้าออกมาบอก

“เห๊ย! โล่งอก นึกว่าเป็นระเบิดจริงๆ” ยัยกี้พูดจบพร้อมก้มลงหยิบกล่องสีแดงใบนั้นขึ้นมา

ฉันเปิดประตูเข้าไปในห้องและคิดไปด้วยว่ากล่องสีแดงใบนี้มันจะเป็นของฉันจริงๆน่ะเหรอ...

“ลองเปิดดูซิว่ะ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร เปิดเลยๆ” ยัยกี้ยัดเหยี้ยดให้ฉันเปิดกล่องใบนั้น

แกร็ก!!

 “นาฬิกามิคกี้เมาส์สีแดง ^0^ โฮ้! ใครซื้อให้เธอว่ะยัยแป้งฝุ่น น่าอิจฉาจังเลย”

“นาฬิกามิคกี้เมาส์สีแดง O_O” ฉันตกใจเล็กน้อยและคิดขึ้นมาทันทีว่าจะต้องเป็นนายไนซ์แน่ๆเลยที่เอามาให้ฉัน เพราะนายไนซ์บอกว่าจะซื้อให้ถ้าฉันเต้นเพลงไก่ย่าง

“ใครน้า! ช่างรู้ใจเพื่อนฉันจริงๆ”

“พูดมากน๊า ไปนอนได้แล้วไป” ฉันไล่ยัยกี้ให้ไปนอนเพราะฉันเขินมากเลยตอนนี้

ฉันไม่เป็นอันทำอะไรได้แต่นั่งอมยิ้มและมองดูนาฬิกามิคกี้เมาส์สีแดงเรือนนี้ ฉันไม่ยักจะรู้ด้วยว่าคนอย่างนายไนซ์จะทำอะไรอย่างนี้เป็นกับเขาด้วย ทั้งๆที่ชอบด่าฉันว่าเตี้ย และไม่เคยคิดจะพูดดีกับฉันเลย แปลกดีแหะคนพันธุ์นี้

กริ่ง.........กริ่ง........

ตุบ.......ฉันปัดนาฬิกามิคกี้เมาส์สีแดงเรือนโปรดของฉันตกพื้น

“อ้าว! นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย ห๊า!! O[]O เจ็ดโมงครึ่งแล้วเหรอเนี่ย ตายแล้ว...ยัยแป้งฝุ่นตื่นเร็วเข้า ตื่น...เดี๋ยวจะไม่ทันเข้าเรียน”

“อาราย...เพิ่งจะหกโมงเช้าเอง จะรีบไปไหน”

“เช้าบ้าอะไรของเธอ นี่มันสายแล้วนะ งั้น! ฉันไปอาบน้ำก่อน ถ้าเธอยังไม่ตื่นฉันจะไม่รอ”

“ไอ้เพื่อนใจร้าย” ฉันพูดจบก็เผลอหลับต่อไปอีก

เวลาผ่านไป 20 นาที ฉันรู้สึกว่ามีใครกำลังนั่งจ้องฉันอยู่ พอฉันลืมตาขึ้นมา

“กริ๊ด......ไอ้บ้า นายเข้ามาในห้องฉันได้ไง” ฉันโวยวายใหญ่

“อ้าว! ก็เห็นกี้บอกว่าปลุกเธอไม่ตื่นซักที ฉันก็เลยเข้ามาปลุกเธอไง เมื่อกี้ท่านอนของเธอน่าเกลียดชะมัด นอนยังกะปลาพะยูนขึ้นอืดแน่ะ ฮ่าๆๆ” นายไนซ์หัวเราะกิ๊กกั๊ก

“ไอ้บ้า ไอ้ทุเรศ ไอ้คนไม่มีมารยาท” \(TOT)/

“ตกลงจะไปเรียนมั้ย!!”

“ก็ไปซิ แต่เอ...แล้วยัยกี้มันหายหัวไปไหนแล้วล่ะ ทำไมมันไม่รอฉันเลย”

“เค้าคงจะรอเธออยู่หรอกมั้งครับคุณหนู” นายไนซ์ทำหน้าตาหน้าทะเล้น

“พูดมากน๊า...ออกไปเลยไป ฉันจะอาบน้ำแต่งตัว”

“เหลือเวลาอีก 10 นาทีก็จะถึงเวลาขึ้นเรียนแล้วนะ รีบๆหน่อยล่ะกัน” น้ำเสียงของนายไนซ์ดูเป็นห่วยเป็นใยฉันมาก

ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัว และจัดหนังสือเข้ากระเป๋าให้เรียบร้อย พร้อมที่จะไปเข้าเรียนให้ทัน แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันคิดขึ้นมาได้ทันทีก็คือนาฬิกาข้อมือมิคกี้เมาส์สีแดง ฉันหยิบมันขึ้นมาใส่ และเดินลงไปข้างล่างอย่างมั่นใจ

“ลงมาแล้วเหรอคุณหนู” นายไนซ์เอ่ยปากทัก

“อ้าว! นี่นายยังไม่ไปอีกเหรอ มันจะถึงเวลาขึ้นเรียนแล้วนะ หรือว่านายกำลังรอฉันอยู่ หา!” O_o

“ใช่ ฉันรอเธออยู่ เพราะกี้บอกว่าเธอน่ะจำตึกเรียนไม่ได้ กี้ก็เลยให้ฉันรอเธอให้ไปพร้อมกันไง”

“เออ...จริงด้วยแหะ งั้นก็รีบไปกันเถอะ” (^_^)a

ระหว่างที่เดินไปตึกเรียนด้วยกัน นายไนซ์เดินไปและก็ยิ้มไป ฉันเองก็เลยงงๆ สงสัยไอ้นี้มันคงจะเป็นบ้าไปแล้วล่ะมั้ง

“นี่นายเป็นบ้าหรือยังไง เดินไปยิ้มไป”

“เปล่าหนิ ฉันแค่ตลกที่ฉันได้เดินกับเสาหลักกิโล ฮะๆๆ”

“งั้นก็ไปเดินไกลๆฉันเลยไป ไอ้เสาไฟฟ้าบ้า” >O< ฉันร้องตะโกนใส่หน้านายไนซ์และก็รีบวิ่งหนีด้วยขาสั้นๆของฉันไป

“ถึงเธอจะวิ่ง ฉันก็เดินตามเธอทันน๊า ฮะๆๆ” นายไนซ์หัวเราะชอบใจ

ฉันวิ่งไปไม่ไกลนัก ฉันก็หยุดทันที และเสียงเดินตึกๆก็ตามหลังของฉันมา

“โธ่เอ๊ย! แค่นี้ก็ไปต่อไม่ได้”

“พูดมากน๊า!!”

และแล้วฉันกับนายไนซ์ก็เดินทางไปถึงห้องเรียน และเรื่องที่ไม่น่าคาดฝันก็เกิดขึ้น

ทำไมเธอสองคนถึงมาสาย ไม่รู้หรือยังไงว่าเค้าขึ้นเรียนแปดโมง แล้วนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ห๊า! เป็นนักศึกษาต้องมีความรับผิดชอบ ไม่ใช่ทำเหมือนเด็กๆ เข้าใจมั้ย!?!

“.......”

“.......”

อ้าว! แล้วยืนบื้ออยู่ทำไม ไปนั่งซิ ฉันจะสอน

“เห็นมะยัยแป้ง ฉันบอกเธอแล้วว่าให้รีบมา แต่เธอก็ดันตื่นสายอีก” ยัยกี้เอ่ยทักตอนที่ฉันกำลังนั่งข้างๆมัน

“โธ่...ใครจะรู้ว่าอาจารย์จะโหดขนาดนี้เหล้า” O~O

“เอ๊ะ...เธอใส่นาฬิกามิคกี้มาด้วยเหรอ สวยเนอะ”

“^_____^” ของมันแน่อยู่แล้ว ฮิฮิ...

“แล้วรู้ยังง่ะว่าใครให้”

“(-.-“)(“-.-)” ฉันแกล้งส่ายหัวเพราะฉันไม่กล้าบอกยัยกี้ตรงๆว่านายไนซ์ซื้อให้

“แต่ฉันรู้นะว่าใครให้เธอ”

“ห๊า! O[]O เธอรู้เหรอ! ยัยกี้” ฉันตกใจและงงที่ยัยกี้รู้

“แหม! ฉันก็รู้เรื่องหมดนั้นแหละ เธอคนเดียวนั้นแหละที่ยังไม่รู้”

“หมายความว่าไงยัยกี้ ที่เธอรู้เรื่องทั้งหมด” (-_-)a

“ก็ฉันรู้ว่านายไนซ์ซื้อนาฬิกาให้เธอ ใช่มะๆยัยแป้งฝุ่น” ยัยกี้แซวฉัน

“ทำไมเธอคิดอย่างนั้นล่ะ นายไนซ์เนี่ยนะจะให้ฉัน เกลียดกันยังกะอะไร” ฉันตีหน้าซื่อและแอบแฝงอาการเขินเล็กน้อย

“ไม่รู้ล่ะ แต่ฉันคิดว่าต้องเป็นนายไนซ์” ^__^

“....” ฉันไม่พูดไม่จาได้แต่นั่งเขินอยู่คนเดียว

นี่! เธอยิ้มอะไรย่ะ นางสาวเกวลิน นั่งเหม่อลอยอยู่ได้ ตั้งใจเรียนหน่อย!!

“ค่ะ...” (-////-)

ตั้งแต่ฉันเดินเข้ามาในห้องเรียน ฉันก็โดนจับเป็นเป้าหมายสายตาของอาจารย์ไปเสียแล้วล่ะซิ ทำอะไรก็ผิดไปหมด