คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ที่ปรึกษา 100%
ที่ปรึกษา *กอล์ฟไมค์
เครดิต * คุณพี่จมูกโต มีทุกอย่างจริงๆค่า!!
ที่ปรึกษา
หลายคนเคยบอกกับผมว่า.....
หากเพื่อคนที่เรารักแล้ว เราสามารถทำได้ ทุกอย่าง เพื่อเค้า เป็นได้ทุกอย่างสำหรับเค้า อยู่ในฐานะอะไรก็ได้ หากมันจะทำให้เค้ามีความสุข หากมันจะทำให้ตัวเราสามารถอยู่ข้างๆเค้าได้เหมือนทุกวัน
เราจะสามารถทำอะไรก็ได้.......
ตอนนั้นสำหรับผมแล้ว มันก็เป็นเพียงคำพูดของผู้คนที่มัวแต่งี่เง่าอยู่กับความรัก ผมไม่เคยสนใจ ไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าวันหนึ่งผมจะได้พบเจอเหตุการณ์แบบนั้น
.........ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะงี่เง่าอย่างทุกวันนี้
ตอนนี้ผมรับรู้เองได้ด้วยหัวใจ และสัมผัสได้อย่างลึกซึ้งถึงความหมายของมัน
จากที่เคยเป็นเพียงแค่เด็กหนุ่มติดเกม เดี๋ยวนี้เพียงแค่คนที่ผมรักโทรมา...... ผมก็พร้อมที่จะสลัดเกมที่ผ่านด่านยากมหาโหดไปทันที ไม่เคยต้องนั่งคิดตัดสินใจ ไม่เคยแม้แต่จะปฏิเสธ.....
เคยคิดจะตัดใจเหมือนกัน
..........แต่ก็ไม่เคยทำได้ซักที
เพราะ รัก........... รักมากเกินกว่าจะทิ้งไปเพราะความเจ็บปวดของตัวเอง
รู้ตัวดีว่าหากเค้าไม่มีใคร........ เค้าจะเจ็บปวดขนาดไหน
...........ผมเลยยอมเจ็บเอง
“ยุนโฮจ๋า วันนี้ไปซื้อของสดเป็นเพื่อนแจจุงหน่อยสิ ของเกลี้ยงตู้เย็นเลย”
หน้าสวยหวานโผล่มาอย่างไม่ทันตั้งตัว คางเล็กเกยไว้กับโต๊ะเลคเชอร์ของยุนโฮอย่างน่ารัก
“ไปสิๆ แต่เย็นนี้แจจุงต้องทำให้ยุนโฮกินด้วยนะ”
คนตัวเล็กยิ้มจนตาหยีเป็นเส้นโค้ง ก่อนที่ปากแดงฉ่ำจะสัมผัสเข้ากับแก้มอิ่มของร่างสูงทันที
“จ้ะ งั้นก็ต้องซื้อกิมจิเยอะๆเลยเนอะ ก็หมียุนชอบกินแกงกิมจินี่นา อ้อ!! แล้วก็ต้องซื้อข้าวด้วย ข้าวหมดแล้ว......”
มือขาวหยิบกระดาษโน้ตสีหวานออกมาก่อนจะค่อยๆจดรายการของที่ต้องซื้อลงไป ปากอิ่มไล่จำนวนของที่ต้องซื้อไปเรื่อย ก่อนที่จะเดาะปากกากับคางเล็กเบาๆอย่างใช้ความคิด....
“ซื้อนมด้วยสิ วันนั้นที่ยุนไปเห็นนมจะหมดแล้วนี่นา...”
“อ๋อ.......ยูชอนซื้อเข้ามาแล้วล่ะยุน อ้อ!! ไข่ด้วยๆ......”
หน้าเล็กเงยขึ้นมาตอบก่อนจะรีบก้มหน้าลงไปเขียนอีกครั้ง ยุนโฮได้แต่ทำหน้าให้เป็นปกติต่อไปแม้ว่าภายในใจจะหงุดหงิดไม่น้อย.....
คงต้องบอกว่าหงุดหงิดตัวเอง......... ที่พูดเรื่องที่ทำให้แจจุงสามารถทำร้ายเค้าได้อีกแล้ว.....
ฟันคมกัดปากล่างของตัวเองอย่างระงับจิตใจก่อนจะแสร้งทำเป็นก้มหน้าลงเก็บหนังสือ
“เป็นอะไรรึเปล่ายุน?? ทำไมทำหน้าเครียดๆล่ะ ปวดหัวหรอ??”
มือเล็กเอื้อมมาสัมผัสหน้าผากกว้างด้วยอยากวัดอุณหภูมิ ร่างสูงรับสัมผัสของแจจุงอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่มือเล็กจะผละออกไปเอง
“ตัวอุ่นๆนะยุน งั้นยุนกลับบ้านเถอะ ไม่ต้องไปซื้อของกับแจก็ได้นะ”
“ไม่เป็นไรน่าแจ เราไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย”
“แต่ว่า....”
ยังไม่ทันให้คนสวยพูดขัดจนจบ ยุนโฮก็ลุกขึ้นจากโต๊ะเลคเชอร์ หยิบเป้ของตัวเองและกระเป๋าสะพายของแจจุงขึ้นมา
“ไปกันเถอะ”
“อื้อ”
ร่างสูงสะพายเป้ของตัวเองก่อนจะสะบัดกระเป๋าสะพายของแจจุงทับลงไปที่บ่าขวา
“ยุน วันนี้เราถือเองก็ได้นะ ยุนยิ่งไม่ค่อยสบายอยู่...”
“เราบอกแล้วว่าเราไม่ได้เป็นอะไรนี่แจ อย่าห่วงเลยนะครับ”
ร่างสูงคลี่ยิ้มบางๆให้แจจุงพร้อมๆกับมือใหญ่ที่สัมผัสผมสีน้ำตาลของคนสวยอย่างเบามือ แจจุงตบทับไปบนมือยุนโฮสองสามครั้ง ก่อนที่จะค่อยพูดออกมา
“จะไม่ให้ห่วงได้ไงล่ะ ยุนโฮเป็นคนสำคัญของแจจุงนะครับ ^^”
หน้าหวานระบายยิ้มออกมาอย่างไม่ปกปิด ร่างสูงเองก็ยิ้มตอบ มือใหญ่ที่สัมผัสอยู่ที่ผมนิ่มเกลี่ยผมสีสวยนั่นไปมาอย่างเอ็นดู นิ้วโป้งของร่างสูงเลื่อนมาปัดผมหน้าม้าที่ไม่เป็นทรงออกให้
........ตาประสานตา
เหมือนทุกอย่างหยุดการเคลื่อนไหว.......
ยุนโฮจะค่อยๆเคลื่อนใบหน้าของตัวเองเข้าใกล้แจจุงขึ้นเรื่อยๆ หวังจะสัมผัสริมฝีปากกับหน้าผากเกลี้ยง กำลังจะได้ดอมดมกลิ่นหอมจากผิวผ่องอยู่แล้ว
........แต่ก็เปลี่ยนใจ
“ไปกันเถอะแจ ช้อปปิ้งกันเถอะ เย้”
ตาโตค่อยๆลืมขึ้นก่อนที่จะเม้มปากด้วยความไม่เข้าใจ .......นึกว่าจะโดนยุนโฮจูบซะแล้ว
ว่าแต่ทำไมเราถึงไม่ต่อต้านอะไรเลยนะ??
กะ....ก็.......แค่ที่หน้าผาก............เพื่อนกันก็คงทำกันล่ะมั้ง.......เราไม่ได้นอกใจยูชอนซักหน่อย
ใช่มั้ย??
ร่างเล็กรีบสาวเท้าตามยุนโฮไปทันทีเมื่อเห็นว่าร่างสูงไม่มีท่าทีจะรอเลย กำลังจะตามยุนโฮทันแล้วอีกแค่สามก้าวเท่านั้น และ........
//ปั้ก//
“โอ๊ยยยยยยย ยุนจะหยุดทำไมไม่บอกหน่อยล่ะเนี่ย เจ็บจังเลย”
หากแต่บ่าหนาของยุนโฮกลับยังนิ่งไม่ขยับไปไหน จนร่างเล็กต้องส่งมือไปเขย่าเบาๆ
“เป็นอะไรอ่ะยุน ทำไมนิ่งไปเลยล่ะ เห็นอะ........”
หน้าสวยยื่นออกจากจากด้านหลังของยุนโฮ มองไปที่สนามสนามบอลที่ทั้งยุนโฮและนักศึกษาแทบทุกคนมองไป
ไม่ทันได้พูดให้จบแจจุงก็ยกมือเล็กขึ้นปิดปากอิ่มของตัวเองเอาไว้ทันที สองตาเบิกโตราวกับเห็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในชีวิต มืออีกข้างที่ว่างอยู่กำแขนเสื้อนักศึกษาของยุนโฮจนยับย่น....
ยุนโฮที่มีอาการไม่ต่างกันรีบหันมามองปฏิกิริยาของคนตัวเล็ก เสียงอื้ออึงจากรอบข้างทำเอายุนโฮรีบเอามือทั้งสองข้างปิดหูของแจจุงทันที มือเล็กสัมผัสทับมือหนาลงไปอีกที ตาสวยเบนออกมาจากจุดสนใจนั้น ก่อนจะหยีตาด้วยอาการไม่อยากรู้เห็นอะไรอีก....
“ดูสิเธอพี่ยูชอนนี่ใจกล้าสุดๆไปเลยอ่ะ อยู่ๆก็กระชากดาน่าเข้ามาจูบซะงั้นน่ะ ยัยนั่นก็พอกัน ทำตัวหยั่งกับอยู่เมกา”
“โถๆๆๆ ชั้นว่าเรื่องใจกล้าเนี่ยคนไม่แปลกแล้วล่ะมั้ง เห็นพี่ยูชอนก็นัวเนียคนนู้นคนนี้ไปทั่วน่ะแหละ”
“แต่เห็นเค้าบอกว่าความจริงแล้วพี่ยูชอนมีแฟนแล้วนะเธอ เห็นบอกว่าอยู่กันแล้วซะด้วย”
“ใช่ๆๆ ชั้นก็ได้ข่าวมาเหมือนกัน แต่เห็นเค้าบอกว่าเป็นผู้ชายอ่ะ”
“หา?? ผู้ชายเนี่ยนะ?? พี่ยูชอนเป็นไบรึไงเนี่ย??”
“ชั้นก็ไม่รู้อ่ะ รู้แต่ว่าเป็นผู้ชายที่สวยมากกกกกกกกกกกกกก แต่พี่ยูชอนก็คงคบไว้เล่นๆล่ะมั้ง”
“ถึงจะสวยขนาดไหนก็คงสู้ผู้หญิงแท้ๆไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ!!”
น้ำตาเม็ดโตค่อยๆไหลรินออกจากดวงตาหวานช้าๆ มือเล็กที่พยายามดันให้มือยุนโฮปิดหูให้แน่นขึ้นค่อยๆอ่อนแรงลงเหลือแรงเพียงแค่จะจับมือหนาไว้เป็นที่พึ่งพิง ปากอิ่มสีสดเม้มเข้าหากันด้วยความเสียใจ
ร่างสูงรีบพาดพิงแขนของตัวเองไปรอบเอวคอด มือข้างซ้ายกดหัวเล็กของแจจุงให้ซบอยู่กับไหล่กว้างของตัวเอง ไม่ถึงอึดใจผ้าบริเวณบ่าก็เปียกชื้นเป็นวงใหญ่ แขนเล็กของแจจุงโอบรอบเอวหนาของยุนโฮด้วยอยากหาที่พึ่งพิง ภาพที่พึ่งได้เห็นนั่นทำเอาหัวใจของตัวเองเจ็บราวกับถูกบีบ
.............ปาร์คยูชอนแฟนของเขากำลังจูบกับผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้กลางสนามฟุตบอล โดยมีสายตากว่าสี่สิบคู่มองไป
.......ไหนจะเสียงพูดคุยจากรอบข้าง ที่สามารถบอกได้เลยว่า ไม่มีใครเคยรู้จักเค้า
ไม่มีใครเคยรู้ด้วยซ้ำว่าแจจุงคบกับยูชอนมาปีกว่าแล้ว!!!
เมื่อก่อนแจจุงเคยเป็นผู้ชายหน้าสวยที่หนุ่มๆค่อนมหาลัยอยากได้ไปเป็นแฟน เพราะรู้ถึงฤทธิ์ความหยิ่งยโสของลูกคนใหญ่คนโตคนนี้ ........ยิ่งจีบยาก ก็ยิ่งอยากได้
.......และยูชอนก็เป็นคนแรก และคนเดียว ที่แจจุงยอมคบด้วย
ข่าวที่ว่าแจจุงมีแฟนแล้วดังออกไปทั้งมหาลัย ทำเอาหนุ่มๆเสียใจกันเป็นแถว
.......ถึงแจจุงจะไม่เคยบอกก็เหอะว่าแฟนที่ว่าน่ะ คือใคร?? แต่เรตติ้งของร่างสวยก็ตกไปตั้งแต่วันนั้น
ทำไมแจจุงไม่เคยบอกน่ะหรอ??
.
.
.......ก็เพราะยูชอนไม่อยากให้ใครรู้
“ว้ายยยยยยยย พวกเธอพี่ยุนโฮกอดใครอยู่น่ะ!!”
“โอ๊ย ชั้นอยากจะบ้า!! พี่ยูชอนก็โดนงาบ พี่ยุนโฮก็ยังจะโดนงาบไปอีกเหรอเนี่ย!!”
“เอ๊ะ!! ชุดนักศึกษาผู้ชายนี่!! พี่ยุนก็เป็นเกย์เรอะ!!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“ไม่มีอะไรทำนอกจากกรี๊ดผู้ชายรึไงน่ะ??”
เสียงหวานค่อยๆพูดออกมาอย่างเนิบนาบไม่ได้กลัวว่าตัวเองจะโดนฝูงสัตว์สงวนพวกนี้เหยียบหรือไม่ สาวๆพวกนั้นหันขวับมามองเป็นตาเดียว....
แจจุงเอานิ้วโป้งปาดน้ำตาหยดสุดท้ายให้ออกจากใบหน้า ก่อนจะยืนเท้าเอวมองอย่างดูถูก ข้างๆคือชองยุนโฮคนที่พวกเธอพึ่งจะพูดถึงเมื่อกี๊ มือหนาของยุนโฮวางอยู่บนบ่าเล็กนั่นพยายามปรามไม่ให้แจจุงมีเรื่องกับใคร...
“ใครน่ะแก?? ผู้ชายใช่มะ??”
“เออสิ สวยชิบ หน้าคุ้นมากเลยด้วย แต่คิดไม่ออก”
“หึ!! ทำไมหรอคะคุณ อดีตดาวมหาลัย ช่วงนี้เรตติ้งไม่ดี เลยมาหาเรื่องรุ่นน้องหรือไงคะ??”
แจจุงย่นจมูกของตัวเองด้วยความไม่พอใจ หญิงสาวอีกคนก็ยิ้มพรายที่สามารถทำให้คนตรงหน้าเริ่มหงุดหงิดแล้ว
“ไม่ได้หาเรื่องสักหน่อย แต่อยากจะเตือนให้รู้ซะบ้างว่าที่มามหาลัยเนี่ย มาเพื่อเรียน ไม่ใช่เพื่ออย่างอื่น”
“แล้วเมื่อกี๊พี่แจจุงไม่ได้ทำเรื่องอื่นอยู่รึไงคะ??”
ร่างบางเผลอชักสีหน้าไปด้วยความไม่พอใจ หากแต่ปากอิ่มก็ยังคงระดับน้ำเสียงเอาไว้ได้คงที่...
“อย่ามาหาเรื่องน่าสเตฟานี่ เธอยังไม่หายแค้นที่ชั้นแย่งเป้าหมายของเธอรึไง??”
“อย่างพี่ยูชอนน่ะก็แค่ดอกไม้ริมทางเท่านั้นแหละค่ะ พอดีชั้นมีเป้าหมายที่ใหญ่กว่าซะแล้ว ..........ใช่มั้ยคะพี่ยุนโฮ??”
แจจุงพึ่งจะสังเกตว่าสาวสวยตรงหน้าส่งสายตาเจ้าชู้มาทางยุนโฮที่ตอนนี้ได้แต่ทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ร่างสวยรีบดันยุนโฮให้ถอยหลังไปสองก้าวก่อนจะพูดต่อ
“อย่ามาเล่นเกมกับชั้นสเต!! อย่าคิดเข้าหายุนโฮเพราะอยากแย่งยุนโฮจากชั้น เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน!!”
เสียงหวานเต็มเปี่ยมด้วยโทสะประกาศก้องออกไปมือเล็กกำอยู่ที่ชายเสื้อนักศึกษาของยุนโฮด้วยความหวง ยุนโฮที่ยืนอยู่ข้างหลังพยายามเก็บความรู้สึกที่กำลังจะแสดงออกมาทางสีหน้าเอาไว้ ได้แต่ผ่อนลมหายใจออกทางจมูกแรงๆ
ใช่สิ!! เราไม่ได้เป็นอะไรกัน แจจุงก็ย้ำมาตลอดอยู่แล้ว
.........แต่ทำไมคนโง่อย่างนายถึงไม่ยอมเข้าใจเสียที !!
“สำคัญตัวผิดไปแล้วมั้งคะคุณพี่?? ชั้นรู้ค่ะ ว่าพี่แจรักพี่ยูชอนขนาดไหน ชั้นเลยยอมถอยออกมาให้พี่ไงคะ ยิ่งพี่ไม่ได้เป็นอะไรกับพี่ยุนโฮก็ยิ่งดีน่ะสิคะ ชั้นจะได้ไม่ต้องเสียคนของชั้นไปให้พี่อีกครั้ง”
“ทั้งยูชอนและยุนโฮ ไม่มีใครเคยเป็นคนของเธอทั้งนั้นสเตฟานี่!!”
“แต่พี่ยุนโฮอาจจะกำลังจะเป็นก็ได้นะคะ ^^”
“ไม่มีวัน!!!”
มือเล็กกระชับเข้ากับข้อมือแข็งแรงของคนข้างหลัง แล้วรีบลากคนตัวใหญ่ให้ออกเดินไปด้วยกันทันที สาวสวยคู่แข่งของแจจุงยังไม่ยอมแพ้ ส่งจูบมาให้ยุนโฮอย่างยั่วยวน หากแต่เจ้าแม่แจจุงทำท่าคว้ามันไว้ และกระทืบๆๆจูบจินตภาพลงกับพื้นซีเมนต์อย่างอาฆาต
สายตายั่วยวนของสาวสวยยังคงไม่ละไปจากยุนโฮ หากแต่ยุนโฮกลับไม่ได้สนใจเลยสักนิด มือใหญ่ลูบหลังเล็กของแจจุงอย่างเบามือ ร่างสวยพ่นลมหายใจออกราวกับว่ามันจะช่วยระงับอารมณ์ร้ายๆของตัวเองไว้ได้บ้าง นิ้วเล็กชี้ไปทางสเตฟานี่ ก่อนที่ปากสีสดจะประกาศก้องออกมาอย่างท้าทาย
“อย่ามายุ่งกับคนของชั้น!! ไม่งั้นอย่าหาว่าชั้นไม่เตือนนะ!!”
ตาโตสวยจิกสเตฟานี่สุดฤทธิ์แม้ว่าหญิงสาวจะดูไม่หวั่นเกรงกับคำขู่นั่นเลย สเตฟานี่ยกไหล่ของตัวเองไปมาอย่างไม่ยี่หระ ก่อนที่จะพูดตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มอาบยาพิษ
“พี่ก็รู้นี่คะ ว่าห้ามคนอย่างชั้นมันง่ายซะที่ไหนกัน?? เอาเป็นว่าพี่ดูแลคนของพี่ให้ดีเถอะค่ะ ก่อนที่เค้าจะเปลี่ยนใจมาหาชั้น ไปก่อนนะคะพี่ยุนโฮ จุ๊บๆนะคะ”
สเตฟานนี่ส่งจูบให้ยุนโฮอีกสองที ก่อนที่จูบที่ว่าจะลงไปอยู่ใต้บาทาของแจจุงเหมือนเดิม
ยุนโฮได้แต่ยืนเกาหัวด้วยความขำขัน.....
อะไรกัน??
สองคนนี้ทะเลาะกันอย่างกับจะแย่งเค้าอย่างนั้นแหละ??
........เอ๊ะ!! เหมือนเมื่อกี๊ ผมจะได้ยินแจจุงเรียกผมว่า “คนของชั้น”
.....พูดอย่างกับแฟนกันอย่างนั้นแหละ??
แต่ก็ดีใจกว่าที่บอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกันล่ะนะ.....
“ยุนยิ้มอะไรน่ะ?? ยิ้มให้ยัยนั่นหรอ??”
“ยุนขำแจนั่นแหละ ทำตัวอย่างกับหึงยุนอย่างนั้นแหละ”
“แจเปล่าหึงนะ แต่แจหวง ยุนห้ามยุ่งกับยัยนั่นด้วย ไม่งั้นแจจะโกรธจริงๆนะ”
“คร้าบๆ เลิกทำหน้าอย่างนี้ได้แล้ว อย่างกับปลาทองโดนอดอาหารเลย ^^”
มือใหญ่สองจับแก้มใสที่ป่องออกมาด้วยความงอนของแจจุงส่ายไปมาอย่างเอ็นดู มือเล็กค่อยๆหยิบมือใหญ่ออก ก่อนจะดึงแขนเสื้อชายหนุ่มให้เดินตามกันไป
“ซื้อของกันเถอะยุน เดี๋ยวไม่ได้กินกันพอดี”
“จ้าๆ”
ว่าแล้วทั้งสองคนก็สาวเท้าออกจากอาณาเขตบริเวณนั้น โดยไม่ได้รู้เลยว่าสายตากว่าสี่สิบคู่ที่เคยไปมองไปทางดาน่าและยูชอน กลับมาจ้องเขม็งอยู่ที่ตัวเองแล้ว....
สองเสียงที่ทะเลาะกันอยู่เรียกความสนใจจากคนรอบข้างได้ในทันที แล้วยังจะคำพูดแปลกๆของสเตฟานี่ที่พอฟังแล้วก็รู้ทันทีว่า ผู้ชายหน้าสวยที่ยืนอยู่ ต้องมีความสัมพันธ์พิเศษกับ “ยูชอน”
..........แต่ยูชอนไหนกันหล่ะ?? ในเมื่อพี่ยูชอน เดือนของมหาลัย ตอนนี้ยังโสดสนิท มีก็แต่คู่ขาไปวันๆเท่านั้น
ไหนจะท่าทางที่ “ยุนโฮ” เดือนมหาลัยอีกคนที่ความหล่อหักกันไม่ลง.....
ท่าทางที่แสดงออกมาว่าไม่ได้รักผู้ชายหน้าสวยคนนี้ แค่ “เพื่อน” แน่ๆ
.........คงมีเรื่องเม้าท์ไปได้อีกเป็นสัปดาห์ล่ะนะ ^^
“พูดมาให้รู้เรื่องเลยยูชอน!! วันนี้ไปทำอะไรมา อย่าคิดนะว่าเราไม่รู้น่ะ!!”
“โอ๊ยยย!! เราก็บอกแจแล้วไงว่าไม่มีอะไร ดาน่ากับเราก็สนิทกันตั้งแต่ตอนที่อยู่’เมกาแล้ว แจก็รู้นี่ ว่าที่นั่นเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องธรรมดา”
เสียงแหบเอ่ยแก้ตัวอย่างไม่ยี่หระในความโกรธาของแฟนตัวเอง ขายาวยกขึ้นไขว่ห้างบนเก้าอี้บางอย่างสบายใจ จนตาหวานต้องถลึงใส่ด้วยความโมโหยิ่งนัก
“แต่ตอนนี้ตัวก็รู้นี่ ว่าตัวไม่ได้อยู่เมกาน่ะ ทำไมต้องทำให้แจเสียใจด้วยหล่ะ!!”
“เอ๊ะ!! แล้วจะให้เราทำยังไงหล่ะ ปัดโธ่เอ๊ย!! หาเรื่องอย่างนี้เลิกคุยกันเหอะแจ ตัวก็รู้นี่ว่าเราไม่ชอบคนไม่มีเหตุผล”
เพียงเท่านั้นร่างใหญ่ก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะมองหน้าสวยนิ่งๆ แจจุงส่งมือเล็กของตัวเองออกมาจับชายเสื้อของยูชอนเบาๆ ก่อนที่ปากจะพูดต่อ
“ใช่ซี่!! ได้แจแล้วนี่!! แจก็เลยกลายเป็นคนไม่มีเหตุผลของตัวไปแล้วใช่มั้ยหล่ะ!!”
“อย่าพูดอย่างนี้นะ!! แจก็รู้ว่าเรารักแจ ไม่เคยคิดอย่างที่แจพูดซักหน่อย!!”
“แล้วทำไมหล่ะยูชอน!! ทั้งๆที่เรารักกัน แต่ทำไมตัวถึงไม่ยอมให้คนอื่นรับรู้ว่าเราคบกัน ทำไมหล่ะยูชอน!!”
มือเล็กทุบไปที่อกของคนรักถี่ๆ หน้าสวยก้มลงต่ำไปกล้าสู้หน้าคม ไม่นานนักแขนหนาก็ค่อยๆดันร่างบางออกไปจากเขตร่างกายของตัวเอง
“เราคุยกันเรื่องนี้แล้วนะ?? ตัวสัญญาแล้วนี่ว่าจะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก แจคบกับเราไม่แฮปปี้หรือไง?? ทำไมจะต้องไปบอกใครๆเค้าด้วยล่ะว่าเราคบกัน?? อยู่อย่างนี้ก็สบายดีแล้วไม่ใช่รึไง??”
“สบายเรอะ!! ตัวไม่รู้รึไงว่าทุกวันนี้มีแต่คนเข้าหาตัว เรารู้ เราเข้าใจว่าตัวรักเรา แต่ว่า คนอื่นเค้าไม่รู้นี่!! แจเบื่อที่จะต้องมานั่งหึงตัวอยู่ห่างๆแล้วนะยูชอน!!”
“งั้นจะเลิกกันมั้ยหล่ะ!!”
เสียงแหบที่เคยเป็นเสียงแห่งความสุขของแจจุงตวาดออกมาด้วยอารมณ์หงุดหงิดยิ่งนัก มือหนาปัดมือของแจจุงออกจากชายเสื้อของตัวเอง ก่อนจะยืนมองร่างบางที่ตอนนี้นิ่งสนิท ปากอิ่มถูกฟันขาวขบแรงจนเป็นรอยช้ำ ตาหวานที่เริ่มเอ่อไปด้วยน้ำตามองสบกับดวงตาคมของยูชอน ร่างบางง้างมือของตัวเองขึ้นก่อนจะฟาดไปที่ใบหน้าหล่อแรงๆทันที
//เพียะ!!
“โอ๊ย!! ทำอะไรเนี่ยแจ เราเจ็บนะ”
“ไอ้บ้า!! ยูชอนบ้าๆๆๆ กล้าพูดอย่างนี้กับเราได้ยังไง!! เราอุตส่าห์ยอมลงจากตำแหน่ง ยอมทิ้งอะไรต่างๆมากมายเพียงแค่จะมาคบกับตัว แต่ทำไมตัวถึงทำอย่างนี้กับเราล่ะ!!”
“อย่ามาพูดจาไม่รู้เรื่องน่ะ วันนี้นอนคิดไปก่อนแล้วกันว่าจะเอายังไง?? จะเลิกกันไปหาคนใหม่ที่พร้อมจะตามใจตัว หรือ จะยอมคบกับเราต่อไป?? เราต้องไปก่อนล่ะ!! พอดีนัดดาน่าเอาไว้ วันนี้ไม่กลับบ้านนะจ๊ะ กู๊ดไนท์นะฮันนี่!!”
มือหนาโบกลวกๆให้ก่อนจะกระชากตัวเดินออกไปจากห้องทันที ร่างบางเอื้อมแขนไปจะคว้าร่างกำยำเอาไว้ หากแต่ความเร็วของยูชอนก็มีมากมายเสียเหลือเกิน
แจจุงปล่อยร่างบอบบางของตัวเองลงกับพื้นปาร์เก้เย็นเฉียบ มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาสายใหญ่ของตัวเองออกไป แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าละอองน้ำเหล่านั้นจะหมดไปเสียที...
ไม่นานนักก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ปกคลุมร่างกาย...
แจจุงรีบหันร่างกายตัวเองไปหาความอบอุ่นที่ว่านั่นทันที แขนเรียวโอบรอบคอร่างสูงเอาไว้ก่อนจะปล่อยน้ำตาออกมาทั้งหมด แขนแข็งแรงของอีกคนโอบรอบเอวบางและลูบหลังเบาๆอย่างปลอบโยน
“ไม่เป็นไรนะครับ โอ๋ๆ อย่าร้องเลยน้าาาา”
“ฮึกกกกกกก....ยุน....ยูชอนทำ.....เราเสีย...ใจอีกแล้.....วว”
“เป็นอะไรไปหล่ะครับ พี่เค้าทำอะไรแจ??”
“ยูชอนถามแจว่า จะเลิกกันมั้ย??”
“หาาาาา??”
“ฮึกกกกกกกก.....จริงๆ......ทำไงดียุน......ยูชอนต้องเลิกรักแจแล้วแน่ๆเลย..”
“ไม่หรอกแจ เดี๋ยวพรุ่งนี้ลองเคลียร์กับพี่เค้าก่อนแล้วกัน พี่ยูชอนอาจจะไม่ได้ตั้งใจพูดอย่างนั้นก็ได้นะ”
ทะเลาะกับเขามาทีไรทีไร ก็จะเป็นหน้าที่ฉัน
เช็ดน้ำตาให้เธอ บอกให้เธอทำใจเย็นๆ
ต้องพูดว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ อาจจะเป็นแค่เรื่องเล็ก
และในวันพรุ่งนี้เธอและเขาก็คงเข้าใจกัน....
“ฮึกกกกกกกก.....ยูชอนบอกว่าเรา.....เป็นคนไม่มีเหตุผลด้วย....ฮึก...เราเป็นอย่างนั้นหรอยุน??”
“แจอย่าเอาแต่ใจมากสิ ยุนเข้าใจนะว่าแจน่ะเป็นลูกคนเดียว แต่แจก็อย่าลืมนะครับ ว่าพี่ยูชอนเองก็เป็นลูกคนเดียวเหมือนกัน ยอมๆพี่เค้าบ้างสิครับ??”
“แต่แจก็ยอม.....ฮึก...เยอะแล้วนะยุน....ฮึกกกก”
“แล้วแจอยากจะเลิกกับพี่ยูชอนหรอ??”
“ไม่ๆๆๆ แจไม่อยาก.....ฮึกกกกก.....ถ้าไม่มียู.....ชอน....แจจะทำยังไง??”
“งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้แจก็ไปเคลียร์กับพี่ยูชอนให้รูเรื่องนะครับ รีบๆดีกันเถอะ ยุนไม่อยากเห็นแจร้องไห้อย่างนี้เลย....”
“อื้อ......ฮึก......แจจะพยายามนะยุน”
ทุกครั้งต้องพูดคำเดิมคำเดิมว่าอย่าเอาแต่ใจนัก
ให้ทำตัวดีๆ คงรักกันไปได้อีกนาน
บอกเธอให้คืนดีกับเขา แต่ใจฉันมันจะละลาย
ก็กลั้นน้ำตาแทบจะไม่ไหวรู้บ้างไหมเธอ....
“ฮึกกกก......ยุน....วันนี้เรา.....ไปนอนห้องยุนได้มั้ย??....ยูชอนไปเที่ยวกับดาน่า.....จะไม่กลับห้อง...”
“ได้สิ มาๆ เดี๋ยวขี่หลังยุนไปเนาะ ^^”
“555+ มาเลยๆ มาให้แจขี่เลยน้า!!”
ยุนโฮย่อตัวลงต่ำเพื่อจะรับน้ำหนักของร่างบาง ก่อนที่แจจุงจะกระโดดขึ้นหลังของร่างสูงอย่างเคยชิน แขนเล็กโอบรอบคอก่อนจะหน้าสวยลงข้างหน้าของยุนโฮจนแก้มชนกัน
ยุนโฮลอบยิ้มเล็กๆที่สามารถเรียกรอยยิ้มของแจจุงกลับมาได้แล้ว...
......รอยยิ้มของแจจุงที่แลกมาด้วยความเจ็บเจียนตาย......
.......เจ็บเพราะคำพูดของตัวเอง......
สองร่างตระกรองกอดกันบนฟูกสะอาด อ้อมกอดแข็งแรงของยุนโฮรวบตัวคนร่างบางให้มารับความอบอุ่นได้เป็นอย่างดี หากแต่เวลาแห่งความสุขคงอยู่ได้ไม่นาน เมื่อพระอาทิตย์เริ่มขึ้นจากขอบฟ้า..
ยุนโฮยันตัวลุกขึ้นจากเตียงนุ่ม มือหนาเอื้อมไปสะกิดร่างสวยนั่นให้ตื่นจากห้วงฝัน แม้ว่าใจจริงยุนโฮไม่ได้อยากปลุกด้วยนิ้วเลยแม้แต่น้อย
......แต่ก็รู้ตัวดีว่าไม่เคยมีสิทธิ์อะไรในตัวร่างบางเลย.....
แจจุงเผยอเปลือกตาขึ้นทีละน้อย ยิ้มสว่างไสวถูกเจ้าของปล่อยออกมาให้ร่างสูงได้เชยชมอีกครั้ง ยุนโฮยิ้มรับ ก่อนจะช่วยแจจุงลุกขึ้นจากเตียง แจจุงเป็นคนลุกไปอาบน้ำก่อน เมื่อเสร็จแล้ว ยุนโฮก็ไปอาบบ้าง
วันที่อากาศแจ่มใสขนาดนี้คงมีน้อยคนนักที่จะมัวอารมณ์ขุ่นมัวอยู่ แจจุงเองก็ไม่ยอมที่จะทิ้งตัวเองลงไปในห้วงอารมณ์เช่นกัน ร่างสวยพูดคุยหัวร่อต่อกระซิกกับยุนโฮไปเรื่อย ท่าทางสนิทสนมนั่นทำให้คนรอบข้างอดที่จะไปไม่ได้ว่า “สองคนนี้มีอะไรในกอไผ่”
คาบเรียนที่แสนน่าเบื่อค่อยๆผ่านไปช้าๆ วันนี้ทั้งวันแจจุงไม่ได้เห็นหน้ายูชอนเลยแม้แต่น้อย แจจุงไม่รู้ว่าร่างสูงหายไปไหน และในอีกด้านหนึ่งของหัวใจ..
........แจจุงก็รับรู้ดีว่า ถึงไม่มียูชอน แจจุงก็อยู่ได้......
ร่างสวยกรีดยิ้มออกมากับความคิดของตัวเอง ... ยุนโฮมองใบหน้านั้นฉงนๆหวังจะให้แจจุงตอบถึงสาเหตุที่ยิ้มออกมา แต่ร่างสวยเพียงแต่เอื้อมมือไปหยิกปลายจมูกคนอยากรู้นั่นเบาๆ
“แจไม่ได้เป็นอะไรหรอกน่า... ไม่ต้องเป็นห่วง”
ยุนโฮส่ายหน้าตัวเองไปมาน้อยๆหวังจะให้มือปลาหมึกหลุดออกจากจมูกของตัวเอง รอยยิ้มถูกส่งเข้าหากันดูเปี่ยมสุขจนหลายคนอิจฉา... รวมถึงคนที่แอบมองมานานแล้วด้วย...
“เป็นอะไรไปหรอมิกกี้??”
“ไม่เป็นอะไรหรอกดาน่า ช่างเหอะ”พูดเพียงเท่านั้นร่างสูงก็เดินจูงหญิงสาวให้ตาม ยูชอนรู้สึกโมโหอย่างบอกไม่ถูก แจจุงเป็นของของเค้า จะให้ไอ้เดือนคนใหม่นั่นมาแย่งไปได้ยังไง!!
แจจุงยอมรับว่าตัวเองลืมความโศกเศร้าทั้งหมดที่มีเมื่อวานไปหมดสิ้น.. คงเป็นเพราะว่าเค้ายังมียุนโฮ...
มือเล็กรวบเข้ากอบกุมมือหนาของยุนโฮอย่างสบายใจ ร่างสูงก็ไม่ได้ว่าอะไร หากแต่ขายาวยังคงสาวนำเพื่อจะกลับหอ.. แต่ไม่ทันได้เดินไปไกลกว่านั้น ร่างสูงของใครบางคนก็เดินมาขวางไว้เสียก่อน แจจุงมองที่ใบหน้าหล่อนั่นก่อนปากบางจะพูดออกมาแบบไร้เยื้อใย
“มีอะไรยูชอน??”
ยุนโฮค่อยๆดึงมือของตัวเองออกจากมือเล็กช้าๆก่อนจะเดินออกไปให้ทั้งสองคนได้เคลียร์กัน...ร่างสูงเดินกลับหอไปคนเดียวโดยไม่ได้รอแจจุง เพราะรู้ดีอยู่แล้วว่าร่างบางคงไม่ได้กลับกับเค้าอยู่แล้ว.. พลันหญิงสาวคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นขวาง ยุนโฮเงยหน้าขึ้นมองหน้าสาวนั่นช้าๆ ก่อนจะเอ่ยปากถาม
“มีอะไรรึเปล่าสเตฟานี่??”หญิงสาวยิ้มแพรวพราวให้ยุนโฮก่อนปากจะเอ่ยคำ
“ชั้นแค่มาอยู่เป็นเพื่อนพี่ยุนน่ะค่ะ กลัวพี่ยุนจะเครียด..”ยุนโฮย่นคิ้วน้อยๆเพราะความรู้ดีของหญิงสาว ร่างหนาเอี้ยวตัวหลบน้อยๆ
“จะยอมให้เค้าหลอกอยู่อย่างนี้หรอคะ?? จะยอมเป็นตัวสำรองอย่างนี้อีกนานแค่ไหน?? ถึงพี่แจจะไม่รัก แต่ชั้นก็รักพี่นะคะ”ยุนโฮสะบัดหน้ามามองหญิงสาวทันที ร่างสูงกัดฟันน้อยๆเพราะคำพูดของสเตฟานี่
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรารึเปล่าล่ะ??”ยุนโฮย้อนไปเพียงเท่านั้นก่อนจะรีบสาวขาออกไปทันที สเตฟานี่แทบจะกรีดร้องออกมา หากแต่หญิงสาวก็ยังระงับอารมณ์เอาไว้ได้ เสียงหวานตะโกนดังด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยโทสะ
“อยากจะโง่ก็ตามใจพี่ยุนเถอะ ยังไงเค้าก็ไม่มีทางเลือกพี่อยู่แล้ว!!”
ยุนโฮรีบเดินออกกลับหอทันทีด้วยความหงุดหงิด ความคิดตีกันวุ่นเพราะความรู้สึกที่อึดอัดอยู่ในใจมานาน ร่างสูงทิ้งตัวลงกับฟูกนิ่มที่เมื่อคืนได้นอดกอดแจจุง..
กลิ่นหอมที่ยวนใจมาเสมอลอยขึ้นมาแตะจมูก
..... หากวันนึงขาดไป เค้าจะเป็นยังไงนะ??
“มีอะไรยูชอน??”หน้าคมมองแจจุงด้วยความหงุดหงิดน้อยๆ มือใหญ่เอื้อมไปจับต้นแขนเล็กนั่นให้มาอยู่ในอุ้งมือ ร่างบางสะบัดตัวไปมาด้วยความรังเกียจ หากแต่ยูชอนก็ไม่ยอมให้แจจุงหลุดออกจากพันธนาการ มือใหญ่จับเชิงกรามของแจจุงเอาไว้ก่อนจะบังคับให้ตาหวานมองเข้าไปในดวงตาของเค้า สายตาคมที่พยายามส่งความรู้สึกผิดออกมานั้นทำให้แจจุงนิ่งไปได้พักใหญ่
“ขอโทษ”เสียงเอ่ยแผ่วนั่นทำให้แจจุงได้แต่อึ้งไป... แขนแข็งแรงโอบร่างบอบบางนั่นเข้ามาในอ้อมกอดก่อนจะซุกหน้าคมของตัวเองลงกับหัวสวยนั่นอ้อนๆ จนร่างบางต้องปล่อยร่างกายสบายๆอยู่อย่างนั้น แขนเล็กโอบกลับไป โดยไม่สนว่าสายตาของคนรอบข้างจะเป็นอย่างไร..
ไม่นานนักร่างสูงก็ดันตัวแจจุงออกเบาๆ ปากหยักค่อยๆเอ่ยคำ..
“เราขอโทษ... ถึงเราจะเจ้าชู้ แต่เราก็รักตัวคนเดียวนะ...”แจจุงมองเข้าไปที่ดวงตาของยูชอนอย่างตื่นเต้น เพราะคำหวานเช่นนี้เค้าไม่ได้รับมานานมากแล้ว คนสวยพรายยิ้มออกมาก่อนปากอิ่มจะเอ่ยคำ..
“เราก็รักตัวเหมือนกัน”
...อย่าคิดจะมาแย่งของๆชั้นไปเลย ชองยุนโฮ...
*ติ๊งต่องๆๆ เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นเรียกให้ยุนโฮที่กำลังครึ่งหลับครึ่งตื่น ให้ลุกขึ้นไปเปิดประตูด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีนัก.. ร่างสูงเดินงุ่นง่านไปยังหน้าประตูก่อนจะกระชากบานประตูแรงๆด้วยความรำคาญ
....ยิ่งเห็นหน้าหวานที่เป็นเจ้าของหัวใจปรากฏกายอยู่ตรงหน้า ยิ่งหงุดหงิด....
“ยุนอารมณ์ไม่ดีเหรอ?? เราเข้าไปได้มั้ย??”
เสียงหวานเอ่ยเกรงๆจนยุนโฮต้องรีบคลายปมคิ้วทันที ร่างสูงพยักหน้าน้อยๆก่อนที่แจจุงจะเดินเข้าไปนั่งที่โซฟาอย่างเคยชิน...
“ยุนไม่สบายรึเปล่า??”
“เปล่าไม่ได้เป็นอะไรหรอก แล้วแจมีอะไรรึเปล่า??”สิ้นคำพูดของยุนโฮหน้าสวยก็เปรยยิ้มหวานออกมาทันที แก้มสีขาวผ่องเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อจนใจของยุนโฮสั่นไหว... เหมือนหัวใจของตัวเองกำลังหวังว่าท่าทางเขินอายของร่างบางจะมาจากการกระทำของเค้า..
“เมื่อกี๊ยูชอนบอกว่ารักแจหล่ะยุน >.,< แจดีใจมากๆเลย”
มือเล็กถูกแจจุงยกขึ้นบังเอาไว้ด้วยความเขินอาย หน้าหวานก้มงุดลง ไม่รู้เพราะอะไรเค้าถึงอยากจะบอกให้ยุนโฮรู้....
ร่างสูงมองไปที่ร่างบางนั่นด้วยสายตารวดร้าว ท่าทางเขินอายนั่นไม่ได้มาจากเค้า.... และไม่มีทางมาจากเค้า...
“อยากจะโง่ก็ตามใจพี่ยุนเถอะ ยังไงเค้าก็ไม่มีทางเลือกพี่อยู่แล้ว!!”
เสียงกระแทกกระทั้นจากสเตฟานี่ปักเข้ากลางใจจนเจ็บรวดร้าวไปเสียหมด ร่างสูงเอื้อมมือออกไปจับข้อมือของแจจุงเอาไว้ด้วยความโมโหก่อนจะยันมันเข้ากับพนักโซฟานุ่ม
“ยุนจะทำอะ.....อุ๊บ”ไม่ปล่อยให้แจจุงพูดอะไรไปมากกว่านี้ ปากหยักก็ประกบเข้ากับปากอิ่มที่อยากลิ้มลองมานาน ลิ้นแข็งแรงถูกส่งเข้าไปกวาดความหวานออกมาทุกหยาดหยดด้วยอารมณ์โมโห
......จะต้องเป็นรองไปอีกนานแค่ไหนกัน!!.....
ร่างสวยสะบัดหน้าไปมาด้วยความตกใจ มือพยายามจะผลักไสร่างสูงออกไป หากแต่ก็ทำไม่ได้ ยุนโฮรวบข้อมือเล็กสองข้างไว้ด้วยมือข้างเดียวก่อนจะส่งมืออีกข้างเข้าลูบไล้เข้าไปในเสื้อเชิ้ตสีสะอาด แล้วปลดมันออก
ปากหยักละออกจากปากอิ่มก่อนจะเลื่อนตัวมาไล้เลียแถวตุ่มสีสดที่ยังอ่อนนุ่ม ความชื้นจากลิ้นร้อนแทรกตัวเข้าไปตามรูขุมขนของร่างสวย ..แจจุงรู้ดีว่าหากเค้ายังไม่ทำอะไรซักอย่าง เรื่องนี้มันจะจบลงอย่างไร....
“ยุน.....อ่า......หยุด...น....ะ”หากแต่ยิ่งร้องห้ามปากหยักที่มอบความสุขให้ก็ยิ่งดูดรั้งที่ตุ่มสีหวานนั่นแรงขึ้น ปากหยักอ้าออกมากขึ้นพยายามไล้เลียให้ทั่วเนื้ออก ก่อนจะส่งฟันขาวออกไปกัดมันเบาๆ
“ยุน...ไม่เอา....อืมมม....ฮึกกกกก”ก้อนสะอื้นที่พยายามเก็บไว้มานานถูกดึงออกมาจนได้ น้ำตาสายใหญ่ไหลออกมาจากหน้าต่างของหัวใจ ร่างสูงชะงักร่างกายของตัวเองทันที มือหนาตั้งใจจะเอื้อมไปปาดน้ำใสๆนั่นออก หากแต่ก็ต้องยั้งมือไว้เมื่อได้ยินเสียงของร่างบาง..
“ฮึกกก....ยูชอน.....แจจุง.....กลัว....”เหมือนมีเข็มเป็นพันเล่มทิ่มแทงเข้ากับผิวหนัง ตอนนี้ยุนโฮรู้สึกเจ็บแสบไปทั่วตัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ร่างหนายันตัวขึ้นจากโซฟานั่นแล้วยืนนิ่งๆมองแจจุง
“อยากจะโง่ก็ตามใจพี่ยุนเถอะ ยังไงเค้าก็ไม่มีทางเลือกพี่อยู่แล้ว!!”
.....รู้ดี และรู้มานาน แต่จะไม่มีอีกแล้ว.....
.......ความเจ็บช้ำมากขนาดนี้ ทนมันไม่ไหวแล้ว......
“ยุนจะไม่ขอโทษ.... เพราะยุนอยากจะให้มันเป็นอย่างนี้...”
หน้าหวานที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา ใช้มือเล็กของตัวเองขยำเสื้อจนยับยู่ไปหมด.. ท่าทางหวาดกลัวนั่นทำเอายุนโฮอยากจะบ้า หากแต่มือเล็กก็ค่อยๆเอื้อมออกมาหวังจะสัมผัสร่างใหญ่..
“ยุนเป็นอะไรรึเปล่า??”เสียงหวานสั่นพร่าด้วยความหวาดกลัว จนยุนโฮต้องส่งสายตาผิดหวังไปให้..
“เรารักแจ...”
เสียงทุ้มเอ่ยมั่นคงจนแจจุงรีบเก็บมือของตัวเองกลับมาแทบไม่ทัน.. ร่างเล็กมองตรงไปยุนโฮอย่างไม่เข้าใจ
“ตลอดเวลาที่ผ่านมา เรารักแจมากตลอด ตั้งแต่ครั้งแรกที่แจมาทักเรา ที่แจอ้อนเรา หรือแม้แต่ตอนที่ยืมไหล่เราซับน้ำตา ไม่ว่าตอนไหน ก็ไม่เคยเลยที่เราจะไม่รักแจ....”
คนหน้าสวยยังคงนิ่งเงียบ หน้าขาวก้มลงต่ำเหมือนจะรับไม่ได้กับคำที่พึ่งได้ยิน
“แต่หลังจากนี้จะไม่มีอีกแล้ว... เราจะไม่ยื้อแจไว้อีกแล้ว.. แจอยู่กับพี่ยูชอนแจก็ดูมีความสุขดี... แจไม่จำเป็นต้องมียุนก็ได้.. ถ้าแจอยากจะร้องไห้... แจก็ยังมีจุนซู... ถ้าแจอยากจะหาคนติวหนังสือแจก็มีชางมิน... ถ้าแจอยากจะหาคนไปซื้อของด้วยแจก็มีพี่ยูชอน..... ยุนจะไม่ห่วงอีกแล้ว... จะไม่ดูแล.. จะไม่ปลอบ.. จะไม่ทำอะไรอีกแล้ว”
“เพราะยุนรู้ดี ว่าไม่ว่ายังไงยุนก็ไม่เคยมีค่าสำหรับแจ...”
ยุนโฮพูดเพียงเท่านั้น สายตารวดร้าวสั่นระริกที่ส่งมาทำให้แจจุงอยากจะร้องไห้...
น้ำตาที่เคยไหลออกมาเพราะความหวาดกลัว บัดนี้มันกลับไหลออกมาเพราะความเสียใจ....
“ถ้ายุนไม่มีแจ... ยุนจะไม่เป็นอะไรเลยใช่มั้ย??..”เสียงหวานสั่นพร่าบางเบา
ยุนไม่จำเป็นจะต้องมีแจ... ยุนไม่ต้องการคนคอยปลอบ... ไม่ต้องการอ้อมกอดอบอุ่นที่มีให้เสมอ... ยุนไม่ต้องการเพื่อนที่คุยได้ตลอดเวลา...
แล้วแจล่ะ?? ยุนเคยคิดบ้างมั้ยว่าแจจำเป็นต้องมียุน??
ไหล่หนาอบอุ่นที่คอบให้ซบยามร้องไห้ อ้อมกอดที่คอยปลอบประโลม หมอนข้างที่ใช้กอดหาความอบอุ่น คำพูดที่ทำให้ยิ้มได้ เสียงหัวเราะที่ส่งให้กันเสมอ...
.....ทุกอย่าง.....
....ไม่ว่าจะพลิกสมองคิดอย่างไร ทุกเวลาแจก็จะมียุน.....
ถ้าแจอยากจะร้องไห้... แจก็ยังมีจุนซู...
แต่แจอยากได้กอดของยุน....
ถ้าแจอยากจะหาคนติวหนังสือแจก็มีชางมิน...
แต่แจอยากได้เสียงทุ้มที่จริงจังเสมอนั่น....
ถ้าแจอยากจะหาคนไปซื้อของด้วยแจก็มีพี่ยูชอน.....
แต่แจอยากไปกับยุน!!
“ฮึกกกกกกก... อย่าทิ้งแจนะยุน... อย่าไปจากแจเลย....”
สายตาน้ำตาไหลหลั่งออกมาอย่างบ้าคลั่ง คนตัวเล็กถลันตัวออกไปก่อนจะกอดคนตรงหน้าไว้ แขนเล็กเหนียวหนึบด้วยความกลัวว่าหากปล่อยไปคนตรงหน้าอาจจะไม่หันกลับมาอีก....
.....ทำไมแจจะไม่รู้ว่าหากยุนโฮพูดแล้ว.... ยุนโฮทำเสมอ......
มือหนาผลักคนตัวเล็กออกเบาๆ ก่อนที่ปากได้รูปจะสัมผัสกับเนื้อปากนิ่มโดยที่แจจุงก็ไม่ได้ขัดขืน... รสจูบหวานที่ยุนโฮมอบให้เรียกน้ำตาจากแจจุงได้มากขึ้นเรื่อยๆ... จูบหวานที่ต่างจากจูบแรก..ไม่เร่ง.. ไม่ดุดันเกินไป...
....หากแต่ที่ส่งถึงกันคือความรู้สึกที่เข้าใจกันเพียงสองคน....
ร่างสูงแตะปลายลิ้นไปกับปากอิ่มอย่างขออนุญาตก่อนร่างบางจะเปิดปากออกให้เข้าสำรวจได้เต็มที่ สองลิ้นเกี่ยวกระหวัดเข้าหากันอย่างไม่เร่งรีบ แขนเล็กโอบเข้ากับลำคอของยุนโฮพร้อมๆกับมือหนาที่รั้งท้ายทอยสวยให้เข้ามาชิดรับสัมผัสจูบได้ล้ำลึกยิ่งขึ้น หยาดน้ำลายปะปนกันมั่วไปทั่วโพรงปากจนคิดว่าเป็นคนๆเดียวกัน ไม่นานนักก็เป็นยุนโฮเองที่ละออกมา...
“ยุน...”หน้าหวานมองไปที่ยุนโฮด้วยสายตาเว้าวอน... มือเล็กยังคงจับอยู่ที่ชายเสื้ออย่างหวงแหน หากแต่มือหนากลับค่อยๆแกะมือเล็กนั่นออกไปช้าๆ...
“ยุนรักแจนะครับ... แต่ลาก่อนสำหรับความรักผิดๆของยุน... ขอเวลายุนสักหน่อย... แล้วยุนจะกลับมาหาแจ... ในฐานะ เพื่อน อย่างที่แจต้องการ...”
ร่างสูงสัมผัสปากของตัวเองลงไปที่ริมฝีปากแดงอีกครั้ง แค่เพียงบางเบา
......เบาเสียจนน่าใจหาย......
ยุนโฮหันหลังเดินออกจากห้องของตัวเองทันทีโดยไม่สนใจร่างบางที่ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นแล้วร้องไห้จะเป็นจะตาย เสียงสะอื้นที่เรียกความสนใจได้ทุกครั้ง ครั้งนี้กลับต้องพยายามตัดมันออกไป...
.....เป็นครั้งแรกที่ตัวเค้ามีค่าพอให้แจจุงร้องไห้ให้.....
....เป็นครั้งแรกที่หัวใจเจ็บเจียนตาย.....
ร่างบางนั่งอยู่ที่เดิมตรงนั้นไม่ได้ย้ายตัวเองไปไหน ผ่านมาหลายชั่วโมง.. ความหวังที่ยุนโฮจะกลับเข้าห้องก็ค่อยๆริบหรี่ลง แจจุงยันตัวลุกขึ้นก่อนจะค่อยเดินออกไปเพื่อกลับไปยังห้องนอนของตัวเอง...
มือเล็กค่อยๆบิดลูกบิดประตูเข้าไปหากแต่เสียงแรกที่ได้ยินก็ทำให้หัวใจดวงน้อยสั่นไหวอย่างไม่เคยเป็น...
“อ๊าาาาาาาา....มิกกี้....ลึกกว่านี้ได้มั้ย...อ้าาาาาา”
“อ่า....เธอมันร้อนแรงจริงๆดาน่า...”
เสียงครางสุขสมยังคงดำเนินไปพร้อมๆกับเสียงเตียงที่ลั่นเอี๊ยดอ๊าดบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าแรงกระแทกที่ผู้กระทำนั้นมันแรงแค่ไหน...
......แปลก....
...ทั้งๆที่ตอนนี้รับรู้ว่าแฟนตัวเองกำลังมีอะไรกับคนอื่น น้ำตากลับไม่ไหลออกมา....
.....แต่ฉับพลันคำพูดของยุนโฮก็ลอยขึ้นมา....
...เท่านั้น เขื่อนกักน้ำตาก็แตกอย่างช่วยไม่ได้...
แจจุงปาดน้ำตาของตัวเองออกก่อนที่คนร่างเล็กจะลงมือเก็บสัมภาระจากห้องนอนของตัวเองเสียจนครบ เมื่อสมองและจิตใจได้ใช้เวลาร่วมกันในการไตร่ตรอง..
.....แจจุงเป็นแฟนของยูชอน แต่ทุกเวลาแจจุงมียุนโฮเคียงข้าง ต่างจากยูชอน....
.....แจจุงเป็นแฟนของยูชอน แต่ยุนโฮเป็นคนคอยปลอบ ขณะที่ยูชอนเป็นคนทำให้ร้องไห้
.....แจจุงเป็นแฟนของยูชอน แต่เมื่อแจจุงป่วยยุนโฮมาดูแล แล้วยูชอนออกไปเที่ยว
.....แจจุงเป็นแฟนของยูชอน แต่ไม่เคยมีใครล่วงรู้ต่างจากยุนโฮที่โดนจับคู่กันเสมอมา
.....แจจุงเป็นแฟนของยูชอน แต่แจจุงพึ่งจะรู้ว่าใจจริง แจจุงรักยุนโฮมากกว่ายูชอน !!
มือเล็กผลักไปที่ประตูห้องนอนของยูชอนแรงๆ หากแต่คนที่กำลังระเริงรักอยู่กลับไม่ได้สนใจ... ร่างสูงยังคงกระแทกด้วยความแรงกว่าเดิม ร่างเปลือยเปล่าของคนทั้งคู่เผยโฉมออกมาให้แจจุงดูเสียหมด จนร่างบางแทบจะอยากอาเจียน...
.....ความโสมมของคนที่เคยรักมากมาย... พึ่งจะได้เห็นวันนี้....
ร่างบางย่างสามขุมเข้าไปหาก่อนจะกระชากร่างของยูชอนเสียกระเด็น.. ส่วนแข็งขืนที่ใกล้จะปลดปล่อยหลุดออกมานอกช่องทางของหญิงสาวทันที ยูชอนนิ่งอึ้งไปเพียงเล็กน้อยต่างจากดาน่าที่รีบหาผ้าห่มพันร่างกาย ยูชอนมองหน้าแจจุงแบบเหยียดๆ แต่คราวนี้ร่างสวยก็ไม่ได้ยอมอีกต่อไป มือเล็กฟาดเข้ากับใบหน้าหล่อนั่นแรงจนหัน ก่อนที่เสียงหวานจะตวาดออกมาลั่น..
“เลิกกันเถอะยูชอน !! เรามันโง่เองที่มาคบกับคนเลวๆอย่างยูชอน !! ลาก่อน !!”
ร่างสูงตกใจมากกับท่าทางที่เปลี่ยนไปของร่างบาง มือหนายึดข้อมือเล็กเอาไว้ ก่อนจะโอบแจจุงไว้จากด้านหลัง... หวังจะให้ร่างบางใจอ่อนเหมือนเคยๆ
“ขอโทษ... จะไม่ทำแล้วนะแจ... ตัวก็รู้ว่าเรารักตัวนะ...”เสียงแหบเอ่ยเบาๆเหมือนหมดแรงที่ธรรมดาแจจุงคงจะใจอ่อน แต่ไม่ใช่ครั้งนี้... ร่างบางหันตัวมาหายูชอนก่อนปากอิ่มจะพูดออกไป
“คำว่ารักของตัว หลอกเรามากี่ครั้งแล้ว!! เลิกกันเถอะ!! ตัวจะได้มีใครก็ได้โดยไม่ทำให้เราเจ็บแบบที่แล้วมา!!”
แจจุงใช้แขนสอข้างผลักไปที่ไหล่ของยูชอนจนร่างสูงเซล้มลงกับพื้น ตาหวานตวัดไปทางร่างเปลือยบนเตียงด้วยสายตาเหยียดหยาม..
“ไม่ป้องกันอย่างนี้ระวังท้องนะฮะคนสวย...”
เพียงเท่านั้นก่อนที่ร่างบางจะสะบัดตัวออกไปทันทีโดยไม่สนใจเสียงเรียกของยูชอน ในมือมีกระเป๋าเดินทางใบใหญ่อยู่ด้วย
..เพราะจุดหมายตอนนี้คือห้องของคนที่ตัวเองพึ่งจะค้นหัวใจจนพบ..
....ห้องของยุนโฮ....
ใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่ร่างบางก็เดินมาอยู่หน้าห้องของยุนโฮแล้ว.. แจจุงชะงักร่างของตัวเองไว้ก่อน ในหัวสมองเริ่มคิดประมวลผลสิ่งที่ตัวเองสมควรจะพูดบอกออกไป
.....เมื่อเกือบชั่วโมงก่อนหน้านี้เค้าเดินออกมาจากห้องยุนโฮพร้อมน้ำตา....
....ตอนนี้ ก็ได้แต่หวังว่า คนใจแข็งอย่างยุนโฮจะยอมเข้าใจความรักของเค้าบ้าง....
มือเล็กเอื้อมไปบิดลูกบิดประตูเปิดออกอย่างเคยชิน ก่อนเท้าเล็กจะค่อยๆเดินเข้าไปในห้องกว้าง มือเล็กจัดการวางกระเป๋าสัมภาระของตัวเองลงแถวโซฟาที่ห้องนั่งเล่น... แต่ไม่นานนัก.. เสียงที่พึ่งจะได้ยินที่ห้องตัวเองกลับกลับมาอีกครั้ง.... หากแต่คราวนี้แจจุงต้องยกมือขึ้นมาจับหัวใจของตัวเองเอาไว้...
.....ไม่นะ......
“อ่า...พี่ยุน....อ้า....เสียววววว”เสียงครางหวานที่คุ้นหูแจจุงนักลอยมาให้ได้ยิน หากแต่แจจุงกลับไม่ได้ยินเสียงครางของคนที่ถูกเรียกเลยแม้แต่น้อย
ร่างบางค่อยๆเดินไปแง้มประตูห้องนอนที่เมื่อคืนตัวเองได้มาพำนัก โดนหวังว่าตัวเองจะแค่หูฝาด แต่ไม่ใช่เลย เพราะร่างหนาของคนที่เป็นเจ้าของหัวใจกำลังกระแทกตัวซอยถี่อยู่บนร่างเปลือยของหญิงสาวที่แจจุงรู้จักเป็นอย่างดี
......สเตฟานี่......
มือเล็กเอื้อมมาขยำเนื้อผ้าตรงตำแหน่งหัวใจเอาไว้พร้อมกับน้ำแห่งความเสียใจที่หลั่งไหลออกมาไม่หยุดหย่อน... แจจุงทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง หากแต่ดวงตาสวยกลับจับจ้องไปที่การกระทำตรงหน้าไม่วางตา...
นี่น่ะเหรอที่ยุนโฮบอกว่ารักกัน??...
นี่น่ะเหรอที่บอกว่ารักมานาน และไม่ว่าเวลาไหนก็รัก??
นี่น่ะเหรอยุนโฮคนที่แจจุงรู้จัก... ดวงตากร้าวกับร่างกายแข็งแรงที่แจจุงไม่เคยได้เห็นไม่เคยได้ครอบครอง กำลังแทรกตัวอยู่ระหว่างขาของสเตฟานี่
นี่น่ะเหรอคุณค่าของคำว่ารักของนายน่ะยุนโฮ??
น้ำตาพร่างพรูออกจากดวงตาที่ยังคงจับจ้องไปที่สองร่างบนเตียงนั่น มือเล็กถูกยกขึ้นปิดปากอิ่มด้วยอยากจะกลั้นสะอื้น.. ความปวดร้าวในวันนี้คงไม่ต่างอะไรจากที่ยุนโฮเคยได้รับมาเสมอ...
ยุนโฮจะเจ็บแค่ไหน ตอนที่โอบปลอบเค้า บอกว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวก็ดีกัน....
ทำไมเค้าถึงไม่เคยคิดถึงจิตใจของยุนโฮเลย...
ไม่แปลกใจเลยหากเค้าจะต้องเจ็บแบบนี้....
ถูกต้องแล้วสำหรับคนอย่างแจจุง....
“ฮึกกกกกกก....”เสียงสะอื้นที่ตั้งใจจะเก็บไว้ในลำคอหลุดออกมาจนหยุดไม่ได้ เสียงร้องอย่างเจ็บปวดของคนสวยที่คุ้นเคย..ถึงแม้จะไม่ดังมาก... แต่แจจุงจะรู้บ้างมั้ย ว่าไม่ว่าจะเบาขนาดไหนยุนโฮก็ได้ยินเสียงของแจจุงเสมอ...
ยุนโฮชะงักตัวน้อยๆ.. ในใจไม่ได้อยากให้แจจุงมาเห็นภาพแบบนี้เลย.. แต่ในเมื่อเลือกแล้วที่จะตัดใจ ยุนโฮจึงเริ่มขยับกายอีกครั้งโดยไม่หันไปมองเจ้าของร่างที่กำลังร้องไห้จนความเจ็บปวดส่งมาถึงเค้าแบบนี้..
.......ก็ในเมื่อแจจุงไม่มีทางเลือกเค้าอยู่แล้ว.......
ร่างบางสบตากับยุนโฮได้เพียงชั่ววินาทีเดียวก่อนที่ร่างสูงจะหันไปอย่างไม่สนใจ
....ยุนโฮไม่เคยไม่สนใจแจจุง....
....ยุนโฮเปลี่ยนไปแล้ว...
“ฮึกกกก...ฮืออออออออ”เสียงร่ำไห้ที่เจ้าของร่างกายปลดปล่อยออกมาอย่างไม่ปิดบังนั้นบีบหัวใจของยุนโฮจนแทบจะแหลก หากแต่ร่างสูงก็พยายามที่จะไม่สนใจต่อไป แม้ว่าจะได้เพียงชั่วครู่เท่านั้น... เพราะร่างบางที่เคยนั่งกองอยู่กับพื้นพยุงตัวขึ้นจากพื้นแล้วค่อยๆเอ่ยปากพูดด้วยเสียงติดสะอื้นบ่งบอกถึงความเสียใจอย่างเต็มเปี่ยมจนใจแกร่งของยุนโฮสั่นไหว... ไม่รู้ว่าด้วยความดีใจหรือเสียใจกันแน่...
“แจกลับมา....ฮึก....เพราะจะมาบ..อ..กยุน...ว่าแจก็รักยุน.....ฮึก....เหมือนกัน...แต่คงไม่ทันแล้ว.... แจคงมาช้าไปจริงๆ.....ขอโทษนะ...ฮึก…..ที่มาขัดจังหวะ....แล้วก็ขอบคุณ..สำหรับรักของยุน...ขอบคุณสำหรับคำพูด....ฮึก....ที่ทำให้แจรู้ใจตัวเอง....ขอบคุณสำหรับ....คำรักลวงๆของยุน...มันทำให้แจเชื่อเสียสนิทเลยล่ะ....”
สายตาผิดหวังที่ร่างบางส่งมาทำให้ยุนโฮหยุดการกระทำทุกอย่างทันที ร่างสูงเอื้อมไปหยิบกางเกงขายาวที่กองอยู่ปลายเตียงมาใส่ไว้ลวกๆแล้ววิ่งตามร่างบางที่วิ่งออกไปแล้วทันที ขาเพรียวยิ่งเร่งสาวถี่เข้าไปใหญ่เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนตามมา...
จะมาเย้ยกันอีกหรือไงยุนโฮ...
จะมาหลอกแจจุงอีกหรือไง??...
แจจุงรีบสะบัดข้อมือไปอย่างแรงเมื่อรับรู้ถึงมือหนาของใครบางคนที่มารวบไว้ แต่ก็สู้แรงไม่ได้ เมื่อนาทีต่อมาร่างทั้งร่างกลับเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของคนที่ว่า...
ร่างบางยิ่งสั่นระริกเมื่อหน้าของตัวเองปะทะกับอกหนาที่เต็มไปด้วยรอยลิปสติกสีแรง แจจุงปล่อยน้ำตาออกมาจนเปียกหน้าอกเปลือยของยุนโฮไปหมด มือเล็กทุบไปที่ไหล่หนานั่นเพราะอยากจะให้ร่างสูงปล่อยเสียที...
“ปล่อยเรา...เราไม่อยากได้กอดของยุนอีกแล้ว....มันไม่ใช่ของเราอีกแล้ว!!”
มือเล็กทุบตีไปตามร่างกาย พยายามทำทุกวิถีทางให้ยุนโฮปล่อยเค้า.. หากแต่ยุนโฮกลับยิ่งรวบร่างแจจุงเข้าไปกอดแน่นขึ้นอีก...
“ไม่รักกันแล้วก็ปล่อยไปสิ...อย่ามายุ่งกับแจจุง!!”
ร่างบางรวมแรงทั้งหมดก่อนจะผลักไปที่ไหล่หนาของยุนโฮอย่างแรง ร่างหนาที่เผลอไปสักพักก็เซถอยหลังอย่างช่วยไม่ได้...
....แค่เพียงไม่กี่เสี้ยวนาทีนั้น ก็ทำให้ร่างบางของแจจุงหนีไปได้เสียแล้ว....
“โธ่โว้ยยยยย !!”
ยุนโฮตะโกนออกมาเมื่อคิดย้อนถึงการกระทำผิดๆของตัวเอง
....ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้ จะไม่ยอมพาสเตฟานี่เข้าห้องมาเด็ดขาด....
......เพราะอยากจะลืมถึงได้ทำอะไรแบบนี้ลงไป.....
.....อยากจะขอโทษ อยากจะบอกแจจุงว่ายังรัก.....
ร่างสูงหุนหันวิ่งกลับห้องของตัวเองไป จัดการเชิญหญิงสาวบนเตียงกลับไป รีบจัดการใส่เสื้อผ้า แล้ววิ่งตามหาร่างบางทันที ร่างสูงวิ่งมาเรื่อยจนถึงห้องของยูชอนและแจจุง... ยุนโฮเปิดประตูเข้าไปด้วยอยากจะลองเชิง ก่อนจะพบยูชอนนั่งดูทีวีอยู่กับดาน่า..
“แจหล่ะ??”
“โทษที เลิกกันแล้ว... ข้าวของก็เก็บไปหมดแล้ว จะรู้มั้ยหล่ะ??”
สิ้นคำพูดกวนประสาทของยูชอน ยุนโฮก็ผลุนผลันออกไปทันที ใจแกร่งตอนนี้กลับอ่อนยวบจนเจ็บ สายฝนห่าใหญ่พร้อมใจกันตกลงมาสร้างความหดหู่ให้มากขึ้นอีก ร่างสูงเร่งวิ่งไปทั่วหอหากแต่ไม่มีแม้แต่วี่แววของร่างบาง..
ยุนโฮยืนท้าวแขนกับระเบียงหน้าห้องของตัวเองด้วยอยากจะพัก พลันสายตาก็พบกับร่างที่ตามหามานาน... ร่างสูงรีบวิ่งลงบันไดไปทันทีโดยไม่ยอมรอแม้แต่ลิฟท์ ไม่นานนักยุนโฮก็พาร่างของตัวเองลงมาถึงชั้นล่าง..
........แค่เข้าไปในห้องนั้นก็พอจะเดาเหตุการณ์ได้แล้วว่าร่างบางได้เห็นอะไรมาบ้าง
.....แต่ตัวเค้ากลับใจร้าย ทำร้ายแจจุงด้วยอีกแรง
......ในยามที่แจจุงเศร้าแบบนี้ มันก็เป็นหน้าที่ของเค้าที่จะอยู่เคียงข้างกาย......
ร่างบางนั่งกอดเข่าอยู่ท่ามกลางสายฝน มือเล็กสองข้างยกขึ้นเป็นร่มเงาให้กับดอกไม้ดอกเล็กที่เค้ากับยุนโฮได้ช่วยกันปลูกขึ้นมา...
......เคยมานั่งกางร่มให้ดอกไม้ดอกนี้ด้วยกัน แต่วันนี้คงไม่มี......
พลันอ้อมกอดอบอุ่นก็เอื้อมกอดแจจุงจากข้างหลัง ร่างสวยไม่ได้ดิ้นรนอย่างครั้งก่อนแต่กลับนิ่งงันจนยุนโฮใจหาย
“แจจุง....”
“.........”
“แจจุงพูดกับยุนโฮสิครับ...”
“........”
แจจุงนั่งนิ่งโดยไม่ยินทำอะไรซักอย่าง ยุนโฮเห็นแบบนั้นก็ใจเสีย หน้าคมซุกลงกับไหล่บางนั่นอ้อนๆ
“ยุนโฮขอโทษ.....”
“ขอโทษที่โกหกเราเหรอยุน??”
“ในเมื่อยุนไม่ได้รักเราแล้ว จะมาหาเราทำไม?? กลับไปหาสเตสิ!!”
ยุนโฮไม่ได้ตอบอะไรเป็นคำพูด แต่มือหนากลับจับร่างบางให้หันมาหา มือใหญ่เชยคางเล็กขึ้นมาก่อนจะประทับจูบลงไปอีกครั้ง แจจุงไม่ได้ต่อต้านอะไรแต่เพียงแค่สัมผัสปาก น้ำตาก็ไหลทะลักออกมาจนยุนโฮรับรู้...
.....เพราะฝนที่กระทบใบหน้านั้นเย็นเฉียบ หากแต่น้ำตานี่กลับอุ่นจนทำให้ร้อนใจ
“ยุนโฮรักแจจุงจริงๆ ไม่เคยหลอกอะไร... ยุนขอโทษที่เมื่อกี๊ไปมีอะไรกับสเตฟานี่ แต่ยุนอยากให้รู้ว่าที่ยุนทำไปเพราะยุนอยากจะลืมแจ...”
“ทำไมยุนต้องอยากลืมแจด้วย...ฮึกกกก”
“แต่ยุนจะไม่ทำอีกแล้ว เพราะแจอยู่ตรงนี้แล้ว ยุนรักแจนะ คบกับยุนนะครับ”
“อื้ม แจก็รักยุนนะ”
สายฝนเย็นเฉียบสร้างความเปียกปอน หากแต่สำหรับยุนโฮกับแจจุงแล้ว... สายฝนนี้นำมาซึ่งความชุ่มฉ่ำหัวใจ....
สองร่างตระกรองกอด มอบจูบรสหวานให้กันโดยไม่รีบร้อน
.....ในยามที่แจจุงเสียใจ ผมต้องอยู่เคียงข้าง....
...เมื่อก่อนอาจจะในฐานะ “ที่ปรึกษา” แต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้วครับ...
END
ความคิดเห็น