“สาบานว่าเราจะไม่มีวันพรากจาก”

ลำดับตอนที่ #2 : act.2 ใจมันเกิดเต้นตึกตัก

                  ผมรู้สึกอยากกอดโบลิ่งเหลือเกินเมื่อการสอบช่วงเช้าผ่านไป  ข้อสอบออกตรงกับที่ผมอ่านเมื่อเช้าเป๊ะๆ  แนวข้อสอบของเธอนั่นไม่ว่าเมื่อไหร่ก็สุดยอดเสมอ  ผมออกจากห้องสอบก่อนหมดเวลาเกือบชั่วโมง  โบลิ่งยังคงนั่งทำข้อสอบอยู่ เธอไม่เคยออกจากห้องสอบก่อนหมดเวลาซักครั้งเรื่องนั้นผมรู้ดี 

                ผมเดินไปตามระเบียง ผมสอบคนละชั้นกับไอ้ฟ้า ป่านนี้เธอก็คงทำข้อสอบเสร็จแล้ว  ผมว่าจะไปชวนมันกินข้าวกลางวันด้วยกันซะหน่อย  แต่พอผมมาถึงหน้าห้องสอบไอ้ฟ้าก็ไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว  เอาวะ!! ไม่อยู่ก็ไม่เป็นไร  ผมกินอะไรง่ายๆคนเดียวก็ได้    

            ผมเดินไปซื้อขนมปังกับนมเอามานั่งกินรอโบลิ่งที่หลังโรงเรียน  ก็ถ้าผมยังนั่งอยู่ในโรงอาหารเดี๋ยวเพื่อนๆผมมันก็มาแล้วมันก็จะตามผม  ผมไม่อยากให้พวกมันรู้เรื่องโบลิ่ง 

                ผมนั่งลงกับโต๊ะนักเรียนหักๆที่โรงเรียนเตรียมทิ้ง  บรรยากาศที่นักเรียนส่วนหนึ่งยังสอบไม่สร็จนี่มันเงียบจริงๆ  เงียบจนได้ยินเรื่องบางเรื่องที่ไม่สมควรได้ยิน

                “มีอะไร  เรียกพี่มาทำไม” 

            เสียงคุ้นหูที่ผมได้ยินทุกเช้าดังแว่วมาจากด้านหลังตึก  ไอ้ฟ้ามาทำอะไรที่นี่??  ด้วยความสงสัยผมจึงลุกขึ้นไปดู  เพื่อนผมยืนนิ่งอยู่ต่อหน้าผู้ชายอีกคน  ตอนนี้เธอกำลังอารมณ์ไม่ดีแน่ๆเพราะไอ้ท่าทางน่ารักเหมือนตุ๊กตาที่ไอ้ฟ้าจะทำเสมอเมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่นมันหายไป  กลายร่างเป็นเจ้าหญิงบ้าอำนาจที่สามารถสั่งประหารได้อย่างไม่ลังเล   สาเหตุที่ไอ้คนนี้เงียบคงเป็นเพราะอึ้งจนพูดไม่ออก

                “ก็บอกมาสิ  เรียกพี่มาแล้วไม่พูด?? คิดว่าพี่ว่างนักเหรอ มีอะไร?”

                อ้าวๆๆ  ...ที่เค้าเรียกออกมาแบบนี้  ไอ้ฟ้ากำลังจะโดนสารภาพรักนี่หว่า  แต่ท่าทางไอ้นี่จะซวย..ทำนางฟ้าคนนั้นโมโหซะแล้ว  ผมก็เป็นเพื่อนกับเธอมานาน เพิ่งมีครั้งนี้แหละที่ผมเห็นว่ามีคนกล้ามาบอกชอบเธอ  ปกติก็มีคนมาชอบไอ้ฟ้าเยอะแยะ..แต่ไม่เคยมีใครกล้า  ไอ้หนุ่มนี่ช่างกล้าจริงๆ ดูท่าจะเป็นรุ่นน้องซะด้วยสิ  เด็ก ม.4 .... ผมจำหน้าน้องคนนี้ไม่ได้ แต่เหมือนจะเคยรู้จัก  น้องคนนี้ก็หน้าตาดีแต่น่าสงสาร  เล่นกับใครไม่เล่น...เล่นกับนางฟ้า 

                “เงียบ.....เรียกพี่มาเงียบ  งั้นพี่ก็จะไปล่ะ”

            เจ๊งมาก!! พี่สาวไปซะแล้วไอ้น้อง  คนอย่างน้องไม่คู่ควรกับพี่นางฟ้าหรอก  เสียใจด้วยนะ  เฮ้!! นี่มันอะไร  ไอ้ฟ้าเดินไปแค่สองก้าวไอ้เด็กนี่ก็กระชากไว้  แถมยัง....เฮ้ย!! รุ่นน้องคนนั้นแม่ง  กระชากไอ้ฟ้ามาจูบ...ผมตกใจมากกับภาพที่เห็น  ความรู้สึกเหมือนโดนน้ำเย็นสาดใส่หน้า รู้ว่าไอ้ฟ้าไม่พอใจแน่ๆแต่พอจะขยับตัวออกไปช่วย ร่างกายมันกลับชาวาบไปทั้งตัวจนกระดิกไม่ได้  สุดยอด...รู้สึกเหมือนโดนผลักตงลงมาจากตึก 9 ชั้น  ผมรู้สึกไม่มีแรงจนต้องจับกำแพงไว้  เป็นครั้งแรกที่รู้สึกเหมือนโดนคนอื่นกระซวกหัวใจออกจากร่าง เจ็บแปลบไปทั้งร่างกายจนทำอะไรไม่ถูก  สมุดของโบลิ่งที่อ่านไปเมื่อเช้าตอนสอบชีวะรู้สึกจะบรรยายอาการแบบนี้ว่า ‘หัวใจขาดเลือดกะทันหัน’ เป็นอาการเบื้องต้นของโรคหัวใจ  นี่ผมกำลังจะตายรึเปล่าเนี่ย....

                เพี๊ย!!  เสียงผ่ามือกระทบผิวหน้าดังสนั่นเรียกสติผมกลับมา  ไอ้ฟ้าตบเด็กนั่นเต็มแรง เพราะไม่ได้ตั้งตัว ร่างของรุ่นน้องที่ตัวโตกว่าเซออกจากจุดที่ยืนอยู่  ..เหมือนกับผมที่ทรุดนั่งลงกับพื้น ความอึดอัดค่อยๆจางลง ในใจลึกๆรู้สึกโล่งอกที่นางฟ้าไม่ได้โอนอ่อนตามเด็กนั่น  ผมก็ไม่รู้ว่าตัวผมคิดอะไรอยู่...ทั้งๆที่เรื่องของไอ้ฟ้ามันไม่ใช่เรื่องของผมซักหน่อย

                “ไอ้เด็กเลว!!  ทำบ้าอะไรไม่ทราบ  เป็นบ้าไปแล้วเหรอทำแบบนี้  อย่ามาให้ชั้นเห็นหน้าอีก...ไปตายซะไป๊!!  ถ้ายังทำพฤติกรรมแบบนี้  ชาตินี้ทั้งชาติอย่าหวังจะมีเมียเลย  ไร้ซึ่งความเป็นมนุษย์ อย่าเข้ามาใกล้ชั้นนะ น่าขยะแขยง...” นางฟ้าเธอขยับหนีออกมาจนเด็กนั่นแตะเธอไม่ถึง  แม้เด็กนั่นทำท่าจะขอโทษและไอ้ฟ้าก็มองด้วยสายตาเหยียดหยาม  เล่นเอาผมที่แอบมองอยู่รู้สึกเหมือนโดนรังเกียจไปด้วย  ไม่เคยเห็นนางฟ้าเธอเป็นแบบนี้เลย  แต่สิ่งที่ทำให้ผมตกใจยิ่งกว่าก็คือ..ผมรู้สึกเป็นเดือดเป็นร้อนที่เธอถูกผู้ชายอื่นจูบ 

                “ปลาดาว”  มือเล็กที่แตะลงมาบนไหล่ทำเอาผมสะดุ้ง...โบลิ่งนั่นเอง  เธอมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

                “ปลาดาว....ร้องไห้ทำไม”  เธอค่อยๆแตะมือลงบนหางตาผม  มันทำให้ผมรู้ตัวว่าตัวเองน้ำตาไหล  น้ำอุ่นๆยังคงไหลไม่หยุดอย่างไม่รู้สาเหตุ  ผมดึงมือเธอเบาๆให้นั่งลง โบลิ่งนั่งลงตามแรงของผม  ผมกอดเธอแน่น ไม่รู้ทำไม แต่ตอนนี้ผมรู้สึกทรมานมากๆ  ทรมานอย่างไร้เหตุผล ไอ้อาการหัวใจถูกบีบกลับมาอีกครั้ง แต่ผมคงไม่ได้เป็นโรคหัวใจหรอก มันเป็นความรู้สึกเจ็บปวดที่ต่างออกไป  เจ็บจนทนแทบไม่ได้

                “ปลาดาว...ปลาดาวเป็นอะไร”  เธอถามผมอย่างร้อนใจด้วยความเป็นห่วง  แต่ผมก็ตอบเธอไม่ได้ว่าผมเป็นอะไร  เพราะขนาดตัวผมเองยังไม่รู้เลยว่าผมเป็นอะไรไป

                “ไม่เป็นไรหรอกโบลิ่ง  ขอปลาดาวอยู่อย่างนี้ซักพักนะ”  ผมกอดโบลิ่งอยู่อย่างนั้นจนเกือบหมดเวลาพัก  เธอเตือนผมให้อ่านหนังสือ  แต่อารมณ์ในตอนนี้ ถึงอ่านไปก็ไม่เข้าหัว  ผมอ่านเท่าที่จะทำได้ แต่สุดท้ายมันก็ไม่รู้เรื่อง  ผมไปสอบทั้งๆที่ยังมีเรื่องของไอ้ฟ้าอยู่เต็มหัว  ไม่มีอารมณ์คิดโจทย์ฟิสิกส์เลยซักข้อ  ดีที่สอบแค่วิชาเดียว...ผมคงต้องพึ่งดวงแล้วล่ะไอ้เกรดวิชานี้  แต่ช่างเถอะอาจารย์ใจดีคงไม่ให้ติดศูนย์  ขณะที่ผมกำลังเพ้อคิดเรื่องจะติดศูนย์รึเปล่าเดินออกจากห้องสอบ ตัวต้นเหตุของความวุ่นวายใจของผมก็มารออยู่แล้ว

                “ไปกันเถอะ  ปลาดาว”  จู่ๆไอ้ฟ้าก็จับมือผมลากให้เดินตามเธอ  ผมยังรู้สึกควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้ตอนนี้ผมจะไม่ไปไหนกับเธอทั้งนั้น  ผมออกแรงหยุดเธอไว้

                “ไป??  ไปไหน  ไม่ไปอ่ะ”  ผมสะบัดมือเธอออก  สัมผัสอุ่นๆที่ต่างจากมือของโบลิ่งมันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ ทั้งๆที่ไอ้ฟ้ากับผมก็ไม่ได้เพิ่งเคยจับมือกัน เรื่องแค่นี้มันเป็นเรื่องธรรมดาด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้มันกลับทำให้ผมหน้าแดง  ผมพยายามควบคุมไม่ให้มีท่าทางแปลกๆแต่ดูเหมือนมันจะยากเหลือเกิน

                “ไอ้ปลาดาวบ้า!!  ไหนนัดกันว่าสอบเสร็จจะไปกินพิซซ่าไง”  เธอขึ้นเสียงอย่างเอาแต่ใจ

                “ไปนัดกันตอนไหนฟะ”  ผมเถียงขึ้นทันที  ทุกทีพอสอบเสร็จผมจะไปเล่นเกมส์คลายเครียด  แล้วผมจะไปนัดกับเธอตอนไหน  แต่สีหน้าที่ดูเหมือนมีเรื่องไม่สบายใจและการหลบตาระหว่างคุยกับทำก็ทำให้ผมรู้ว่าเธอจะตอบว่าอะไร

                “ก็ตอนนี้ไง” อย่างที่คิด  เธอมาชวนผมตอนนี้ แล้วก็จะให้ผมไปด้วยเลยทันที  เธอคิดว่าผมว่างสำหรับเธอเสมอรึไง...  แต่ถ้าคิดดูดีๆ ผมก็ไม่เคยปฏิเสธเธออ่ะนะ  เธอก็ไม่เคยปฏิเสธคำชวนผมเหมือนกัน  แต่วันนี้ผมคงไปด้วยไม่ได้  การตอบปฏิเสธเพื่อนคนนึงซักครั้งคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง??

                “ตอนนี้ชั้นรู้สึกแย่...แกไปเป็นเพื่อนหน่อยดิ”  มือเล็กๆที่ผมสะบัดออกเมื่อกี้กลับมาที่แขนผม  นางฟ้าที่ปกติชอบบังคับวันนี้กลับขอร้องอย่างออดอ้อน  เมื่อก่อนไม่ว่าเธอจะทำท่าน่ารักซัดแค่ไหนผมก็ไม่เคยหวั่นไหว แต่ท่าทางของเธอตอนนี้กับแววตาเศร้าๆมันทำให้ผมแทบจะยอมทำตามเธอทุกอย่าง...ผมกำลังอ้าปากจะตอบตกลง แต่อะไรบางอย่างในหัวผมห้ามเอาไว้  มันเตือนสติผม...ผมเป็นอะไรไป  ปกติผมยึดมั่นในการตัดสินใจของตัวเอง ไม่ว่าใครจะพูดอะไรผมก็โอนอ่อนตามหรอก

                “ไปเพื่อนคนอื่นก็ได้นี่” ผมตอบปัดไปง่ายๆ  พร้อมๆกับที่กำลังจะเดินหนี  อยู่ๆมืออุ่นๆที่จับแขนผมอยู่กลับเอื้อมมากอดผมไว้

                “ไม่เอาอ่ะ!! จะไปกับปลาดาว...เราเป็นเพื่อนสนิทกันไม่ใช่เหรอ”  เธอซุกหน้าลงกับแผ่นหลังผม ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากยกมือขึ้นปิดหน้า ผมรู้สึกว่าเลือดในร่างกายมันซูบฉีกขึ้นมาอยู่ที่หน้า

                “โทษที..วันนี้ไม่ได้จริงๆ” ผมแกะมือเธอออกและเดินหนีออกมาอย่างเร็วที่สุด ให้ตายเถอะ!! ถ้าผมอยู่กับเธอมากกว่านี้ซักวินาทีผมจะต้องหัวใจระเบิดตายแน่ ผมอยู่กับเธอมาตั้ง 16 ปี ผมไม่เคยคิดเลยว่าไอ้เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น !! เธอเงียบไปซักพักก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงของเธอตะโกนต่อว่า

                “อีตาบ้าหน้าตุ๊ด!!  ไปไหนก็ไปเลยไป๊!!  ไม่ง้อก็ได้  จำไว้เลยนะ เป็นเพื่อนกันซะเปล่า  เพื่อนกำลังไม่สบายใจแท้ๆดันมาทิ้งกัน  จำไว้เลย...ทิ้งกับแบบนี้ ชั้นขอแช่งให้แกโดนผู้ชายข่มขืน...”  ขนาดผมวิ่งออกจากตรงนั้นมาแล้วยังได้ยินทุกคำชัดเจนเลย  ผมคงทำให้เธอโกรธมากแน่ๆ

                ................................................