[TF] - Graffiti

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 50%

ฉันถือกระเป๋าเดินทางยี่ห้อหลุยส์ วิตตองขึ้น และเดินออกจากประตูบานเลื่อน         
กลิ่นเหม็นและสายลมเย็นต้อนรับฉัน ฉันเหลียวมองดูละแวกบ้านที่ฉันเคยอยู่ แล้วเดินไปตามถนนที่มีสภาพน่ากลัว มองหาป้ายรถเมล์ท่ามกลางหมอกที่ลงหนาและเดินไปที่นั่น

แม่ทิ้งพ่อและฉันภายหลังฉันเกิดได้2สัปดาห์ เธอวางแผนที่จะทำแท้งแต่ว่าพ่อบอกว่ามันผิดศีลธรรม เขาเป็นคนเคร่งศาสนามาก คุณก็เห็น และแม้ว่าเขาต้องการฉันน้อยกว่าแม่ เขาก็เชื่อว่ามันน่าจะไม่ยุติธรรมที่จะฆ่าเด็ก

ฉันถอนหายใจ  ความน่าสงสารทำให้พวกเขาไม่กำจัดฉันในตอนนั้น ซึ่งมันจะทำให้ชีวิตพวกเขาสบายกว่านี้

เมื่อเดินถึงป้ายรถเมล์ ฉันมองหาม้านั่งที่ว่าง ฉันหันไปเห็นม้านั่งที่มีคุณป้าแก่ๆที่ใส่วิกผมสีชมพูและใส่แว่นตาสีเขียว ซึ่งเธอนั่งสัปหงกอยู่  ฉันเห็นน้ำลายที่ไหลผ่านริมฝีปาก  แล้วหยดลงพื้นเมื่อเธอหายใจออกและถูกดูดเข้าเมื่อเธอหายใจเข้าคุณกำลังจะตกรถเมล์นะมาดาม ฉันควรจะบอกเธอ

ส่วนคนที่นั่งถัดจากเธอเป็นผู้ชายที่ใส่เสื้อผ้าหลวมๆตั้งแต่หัวจรดเท้า ศีรษะและหน้าของเขาถูกคลุมด้วยฮูดจากเสื้อแจ็คเก็ต ฉันกลับหลังหันและยืนอยู่ข้างๆป้าย เพื่อคอยรถเมล์

ตอนฉันอายุ 10 ปี พ่อเอ่ยคำขอโทษกับฉัน ว่าเขาคงไม่มีทางเป็นพ่อที่ดีหรือแสดงตัวเป็นพ่อให้กับฉันได้ เขารักแค่ฉันกับเงิน ในตอนที่เขามีชีวิตอยู่เขาเป็นคนรวยมาก ตลอดเวลาที่เขามีชีวิตอยู่เขาใช้ชีวิตอย่างหรูหรา

เขาตายไปเมื่อสองสัปดาห์ที่แล้ว

ฉันร้องไห้ไปนิดหน่อยแต่ แต่ไม่มีน้ำตาสำหรับการเสียใจสำหรับครอบครัวของฉัน สำหรับพ่อสุดที่รัก น้ำตาจะเป็นตัวขัดขวางทำให้วิญญาณของเขาไม่สงบ เขาเป็นคนดี แต่มันไม่ใช่ความผิดของเขา

โชคไม่ดีนัก ที่เขาถูกรถชน เขาชอบใช้ชีวิตอยู่ที่สามประเทศ คือ ญี่ปุ่น  อิตาลีและอเมริกาเขาชอบท่องเที่ยว เงินที่เขาเก็บถูกฝากอยู่ในบัญชีของฉันและจ่ายคืนโดยตัวแทน สำหรับเงินของครอบครัวเราและเงินสำหรับการเรียนต่อของฉันนั้น มันหายไปทั้งหมด

บรืนนนน.. ฉันหันไปมองรถเมล์ที่กำลังแล่นเข้ามาใกล้ มันวิ่งผ่านหมอกที่ลงหนาเหมือนกับรถเมล์ผีสิง พร้อมที่จะนำฉันไปสู่นรกที่มืดมิด ฉันเดินไปหาคุณป้าคนนั้นและจับหัวไหล่เธอเขย่าเบาๆเพื่อปลุกเธอ

ป้าแกตื่นและเอามือเหี่ยวๆปัดมือของฉันออกจากไหล่เธอทันที แล้วเช็ดน้ำลายออกจากแก้ม ค่อยๆกระพือเปลือกตาที่ทาอายลายเนอร์อย่างหนา ฉันมองตาของเธอที่กระพริบหลังแว่นตาพลาสติกสีเขียว

เธอโบกมือไล่ฉันแล้วพูดด้วยเสียงที่แตกว่า “ฉันไม่มีเงินหรอกย่ะ นังแพศยา” ผู้ชายข้างๆเธอขยับตัว และฉันสาบานได้เลยว่าฉันได้ยินเสียงเขาหัวเราะ

ฉันแค่ช่วยปลุกป้าแค่เนี้ยนะ ฉันเลยโดนเรียกว่านังแพศยาเลยหรอ ฉันก้มลงมองเสื้อผ้าที่ใส่อยู่ สงสัยว่าทำไมป้าแกถึงคิดว่าฉันเป็นแบบนั้น  เสื้อสเวตเตอร์สีขาวกับกางเกงยีนส์รัดรูป มันทำให้ฉันดูเหมือนนังแพศยาหรอ

รถเมล์แล่นเข้ามาจอดและเปิดประตู ทำให้เห็นบันไดทางขึ้น มีผู้ชายผอมแห้งนั่งอยู่หลังพวงมาลัยอันใหญ่ เขามองฉันด้วยดวงตาสีน้ำตาลอ่อน พยักหน้าให้ฉันเล็กน้อยแล้วหันกลับไปมองทางข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ฉันพยักหน้าให้เขาเช่นกัน แล้วก้าวขึ้นรถพร้อมกับจ่ายเงินค่าโดยสาร คนบนรถดูน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้

ฉันกลับมามองผู้โดยสารคนอื่นๆ มีอีก 3 คนอยู่บนรถ คนทำงานก่อสร้าง คุณยายและผู้ชายที่ดูรุ่นราวคราวเดียวกันกับฉัน หัวของเขาเอนมาข้างหน้า ฉันไม่คุ้นหน้าเขาเลย

ฉันเลือกนั่งแถวๆตรงกลางรถ แล้วเขยิบเข้าไปใกล้หน้าต่างและเอาแก้มแนบกับกระจกที่เย็น

หนึ่งสัปดาห์หลังจากพ่อฉันตาย ฉันคิดว่าควรจะไปอยู่กับแม่ ตั้งแต่เธอทิ้งเราไป เธอก็ไปอยู่ห่างจากเราไปไม่ไกลนัก  ฉันไม่เคยเจอเธอหรือเห็นเธอเลย แต่มันก็เป็นสิ่งที่ดี ฉันบอกกับพวกเขาว่าจะไม่ไปอยู่ด้วย แต่พวกเขากลับกำชับให้ฉันไปหา

แต่ฉันจะไปอยู่ที่อื่น