บอดี้การ์ดสุดวุ่นกับวันรุ่นสุดกวน

ลำดับตอนที่ #2 : เริ่ม...at Japan

1

                23.50น.   ใจกลางกรุงโตเกียว~

“วะ ฮะๆฮ่า  วะฮะๆฮ่า  วะฮะๆฮ่า ”

                เสียงหัวเราะดังสนั่นลั่นฟ้าทะลวงปฐพีเช่นนี้ไม่มีใครสามารถทำได้นอกจาก มิซากิ เด็กสาวม.ปลายที่แสนจะธรรมด๊าธรรมดา แต่ไม่ธรรมดาอย่างฉัน (ตกลงคืออะไรกันแน่หว่า -__-?)

                “นี่! มิสะ หยุดบ้าได้แล้ว ฉันอ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง”

                ฮิคารุว้ากใส่ (ป.ล.มิสะคือชื่อเรียกย่อๆของฉันเอง)

                ฮิคารุที่ว่านี่เป็นเพื่อนสนิท ที่เป็นทั้งเพื่อนร่วมห้องและเพื่อนร่วมชายคาเดียวกับฉัน (แว้ก!!หยุดจินตนาการทั้งหมดนะคะทุกท่าน) ที่ว่า ’เพื่อนร่วมห้อง’ เนี่ยห้องเรียนนะคะ มิใช่ห้อง...-/ / /- และที่ว่า ’ร่วมชายคาเดียวกัน’ เนี่ย หมายถึงว่าอยู่บ้านเดียวกันเฉยๆค่า มิได้มีอะไรไปมากกว่านั้น >O< อีกอย่างฉันชอบผู้ชายนะคะ มิได้เป็น Y หรือเลสเบียนแต่อย่างใด -__-“

                “แหมก็คนมันดีใจนี่นา~”

                “ดีใจบ้าอะไรของเธอ หัวเราะอย่างงี้มาตั้งแต่ 4 โมงเย็น นี่ก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืนแล้วนะ”

                บ่นๆๆอีกเช่นเคยค่ะ สงสัยฉันจะต้องมอบตำแหน่ง ’ผู้อำนวยการสภาการบ่นแห่งชาติ’ ให้แล้วล่ะมั้งเนี่ย –O-

                “ชิ! หยุดก็ได้ย่ะ!”

                แล้วคุณท่านฮิคารุก็บ่นต่อไปเจ้าค่ะ  -__-^

                ทุกคนคงมีคำถามอยู่ในใจแล้วล่ะสิ ว่า ‘ อะไรเอ่ย? สามารถทำให้คนๆหนึ่งหัวเราะได้ติดต่อกันนานกว่า 7 ชั่วโมง ’ และคำตอบก็คือ...

การที่บอดี้การ์ดสุดสวยตลอดกาล(คิดไปเอง)อย่างฉัน ได้รับมอบหมายงานเป็นงานแรกของชีวิตตั้งแต่ได้รับการอบรมเป็นบอดี้การ์ดมา (ฉันเป็นบอดี้การ์ดที่อายุน้อยที่สุด เพราะอายุไม่ถึง แต่สำหรับฉันนั้นเป็นกรณีพิเศษ ^O^) และงานนี้ยังได้บินลัดฟ้าข้ามมหาสมุทรไปทำงานถึงประเทศไทยอีกต่างหาก และนั่น สามารถทำให้ฉันไม่ต้องอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบกลางภาคสุดนรกที่จะมีขึ้นในอาทิตย์หน้า โฮ่ะๆ ^O^

                และบุคคลผู้โชคดีได้ฉันไปเป็นบอดี้การ์ดนั่นก็คือ ‘แบงค์’ นักแสดง (ซึ่งอยู่แค่ม.ปลาย) สุดฮอตนัมเบอร์วันของเมืองไทย ซึ่งครั้งแรกที่ฉันเห็นรูปเขาแล้ว...โอ้ว! ใจละลายลงไปกอบกับพื้นเลย ก็แหม...คนอาร๊ายตาคมกริบ จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางได้รูป แก้มก็ใส๊ใส น่ารักน่าหยิก >/ / /< สเปคฉันเลย อ๊ายย ถึงเมืองไทยเมื่อไหร่นะจะจับไปปล้ำเลยคอยดูสิ >O< เทพบุตรของฉัน~

“พรุ่งนี้เธอมีเวรตอนเช้าไม่ใช่หรอ ไม่รีบนอนเดี๋ยวก็ตื่นสายหรอก”

“ฮิๆ ฮุๆ...เทพบุตรของช้านนนนน >_<”

“นี่เธอฟังฉันอยู่รึเปล่าเนี่ย”

เปล่าเลยจ้า...ฮิฮิ^O^

“แล้วอย่าหาว่าไม่เตือนละกัน...”

ไม่สนว้อยยยย

                เช้าวันรุ่งขึ้น~

                “อ้ากกกก!!!!! สายแล้วๆๆๆๆ  รอฉันด้วยสิฮิคารุ”ฉันแหกปากตะโกนลั่นบ้าน ขณะที่กำลังวิ่งลงบันได

                “นี่ ฉันบอกเธอตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะว่า...”

                ฟึบ!  โครม!

                “โอ๊ย! เจ็บเป็นบ้าเลย T^T”ฉันครางพลางคลำหัวป้อยๆ

                “ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ”

                “ตกบันไดเนี่ยนะ...ดี?”

                “อย่างน้อยมันก็ทำให้เธอลงบันไดได้เร็วขึ้นไม่ใช่รึไง”

                โอ้ว! นี่รึเพื่อนช้านนน T^T

“เฮ้ย! ฮิคารุ แล้วข้าวเช้าฉันล่ะ”

“ก็เธอตื่นสาย ฉันก็เลยเก็บไปหมดแล้ว”

“แง้ ฮิคารุใจร้ายยยยยย TOT”

“ช่วยไม่ได้นะ ฉันไปล่ะ”

“....”

“อ้อ...เห็นอาจารย์บอกว่าวันนี้จะเดินตรวจเวรตอนเช้านี่นา ไปสายระวังวิ่งรอบสนามนะจ๊ะ”

ฟิ้ว~

หายพระเศียรไปในพริบตาเจ้าค่ะ -__-“

เฮ้ย! มัวแต่ยืนเซ่ออยู่ไม่ได้แล้วเรา ก่อนอื่นต้องรีบหาอะไรรองท้องซะก่อน

ฉันเดินไล่เปิดตู้ที่มีของกินทุกตู้ แต่ทั้งหมด...ว่างเปล่า...อ้ากกกก!!!!!ยัยฮิคารุมันไม่เหลืออะไรให้ฉันกินเลยรึง๊ายยยยยย  

ฉันไล่สายตาดูว่ามีอะไรที่ฉันพอจะกินได้บ้าง แล้วสายตาอันเฉียบคมของฉันก็ไปสะดุดอยู่กับขวดนมจืดที่วางอยู่ด้านในสุดของตู้เย็น ฉันรีบคว้าขวดมาแล้วกระเดือกนมที่เหลืออยู่ครึ่งขวดหมดเกลี้ยงไปในทันที

ทำไมที่ขวดมันเขียนนมจืดแล้วมันเปรี้ยวๆว่ะเนี่ย -__-?

แล้วคำตอบก็อยู่ที่ฉลาก...

อ้วกกกกกกก!!!!!!!!!!! นมหมดอายุมาครึ่งปีแล้วหรอเนี่ย

เต๊ง! เต๊ง!

เสียงนาฬิกาบ้านฉันดังขึ้นบ่งบอกถึงเวลา 8 โมง

สายของจริงแว้ววววววว (กรุณาอ่านให้เป็นเสียงเซอร์ราวน์) ฉันใส่เกียร์หมาแล้วแจ้นออกจากบ้านทันที

แล้วฉันวิ่งมาถึงโรงเรียนใน 5 นาทีต่อมา

หมับ!

ในขณะที่ฉันกำลังวิ่งตรงไปที่อาคารเรียน มีสัมผัสหนึ่งมาแตะไหล่ฉัน

“ไงจ๊ะ น้องสาว”

เสียงหื่นแบบนี้ มีอยู่คนเดียวนั่นแหละ

“ฉันจำได้ว่าฉันไม่เคยนับญาติกับนายนะ”ฉันพูดโดยไม่แม้แต่จะเหลียวหลังกลับไปมอง

“แหม...โกรธอะไรพี่อีกล่ะจ๊ะ”

แล้วฉันเคยไปดีกับนายตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย -__-^

“อย่ามายุ่ง ฉันจะไปเรียน”

“ไปกับพี่ก็ดะ...”

ปึ๊ก!

อย่างสวยงามค่ะท่านผู้ชม ในขณะนี้พระรองบาทา(ที่ไม่เคยซัก)ของข้าพเจ้าได้ประทับอยู่บนหน้าของไอ้หื่นประจำโรงเรียนเป็นที่เรียบร้อยโรงเรียนญี่ปุ่นแล้วค่ะ...จบข่าว

ฮ่าๆๆ...ไอ้ตัวซวย แกมาเล่นกับฉันผิดเวลาแล้วเฟ้ย

กรี๊ดดดด!!!!! สายมากแล้ว

“ไปนะจ๊ะ พ่อหน้าหื่น”

พลั่ก!

ฉันถีบร่างของไอ้ตัวซวย (ที่ช็อคค้างอยู่กลางอากาศ) ลงมากองอยู่กับพื้น แล้วเผ่นไปในทันใด

“โทคิวะ มารินะ”

“ค่ะ”

“มิสึอากิ  ฮิคารุ”

“ค่ะ”

เสียงขานชื่อดังแว่วมาจากห้องที่ฉันกำลังจะวิ่งไปถึงในอีกไม่กี่วินาทีนี้

“ฟูจิวาระ มิซา...”

เย้ย นี่มันชื่อฉันนิ  ฉันกระชากประตูอย่างรวดเร็ว แต่...เฮ้ย! เปิดไม่ออก จำได้ว่าประตูนี้มันฝืดแต่มันไม่ถึงขนาดนี้นี่นา

ได้เลย...ไอ้ประตูบ้าเปิดดีๆไม่ออกใช่มะ? งั้นต้องอย่างงี้

ปัง! โครม!

“มาแล้วค่ะ...แฮ่กๆ”

แล้วสายตาทั้งสามสิบห้าคู่ก็จ้องมาที่ฉันแบบนี้ --->>> (O๐O)

“นี่คุณฟูจิวาระ”

อาจารย์หน้าเหี่ยวยิ้มเย็น

หยึย...กรุณาอย่ายิ้มอย่างนั้นได้ไหมคะ อาจารย์ขา มันสยองค่ะ

“ค่ะ? ^_^”

เอาวะยัยมิซากิ ยิ้มเข้าไว้ ต้องทำใจดีสู้เสือ (เหี่ยว) ซะก่อน

“คุณทำอะไรลงไป รู้ตัวมั๊ย?”

ถีบประตูไง แค่นี้ดูไม่ออกรึ?

“รู้อยู่เสมอทุกลมหายใจค่ะ...^^”

“แล้วลองหันไปดูผลงานเธอสิ”

“หนูดูตั้งแต่เดินเข้ามาแล้วค่ะ...อย่างสวยงาม ^_^”

“อืม...งั้นฉันก็จะตอบแทนเธออย่างงาม...ขัดห้องน้ำทั้งอาคารภายใน 1 อาทิตย์”

เฮือก!

“พอใจมั๊ยคะ? หรือจะเอาอาคาร 1 ด้วย”

“ง่า...อย่าดีกว่าค่ะ เกรงใจ”

“งั้นถ้าไม่มีอะไรก็กลับไปนั่งที่ได้แล้ว”

“ค่า ~_~”

ฉันเหลือบกลับไปมองก็เห็นอาจารย์เหี่ยวยิ้มอย่างผู้มีชัย

ชิ! หงุดหงิดว้อย

“คิกๆ”

“เงียบไปเลยนะยัยฮิคารุ ข้าวเช้าฉันก็ยังไม่ได้กิน เธอก็ไม่เหลือให้ฉันซักอย่าง”

“อ้าว ก็มีนมเหลืออยู่ในตู้เย็นขวดนึงไม่ใช่หรอ”

“ขวดที่หมดอายุไปครึ่งปีแล้วใช่มะ?”

“-__-^”

และแล้วคาบเช้าก็ผ่านไปอย่างยากลำบาก ฉันรู้สึกว่าท้องปั่นป่วนอย่างมาก สงสัยจะเพราะฤทธิ์ของนมเมื่อเช้า พอฉันขอไปเข้าห้องน้ำอาจารย์เหี่ยวก็แกล้งฉันโดยการบอกว่าเดี๋ยวไปแล้วเรียนไม่ทันเพื่อน หนอย...จะทันหรือไม่ทันฉันก็ไม่ต้องสอบอยู่ดีแหละย่ะ อากาศในห้องก็ร้อนตับแตกอย่างกะห้องอบซาวน่า (เพราะประตูพังอาจารย์เหี่ยวเลยไม่ให้เปิดแอร์) ไม่รู้ว่าจะประหยัดไปถึงหน๊ายยย
                “นี่มิสะ ไปกินข้าวกันเถอะ”
                “เธอไปก่อนแล้วกันเดี๋ยวฉันตามไป”
                 เพราะสิ่งที่ฉันคิดถึงในตอนนี้คือ ห้องน้ำ เท่านั้น!
                                                                             ++++++++++

วันนี้...วันสุดท้ายของสัปดาห์

-ตื่นสาย-วิ่งไปโรงเรียน-นั่งหลับในห้อง-ขัดห้องน้ำ-กลับบ้าน-ดูทีวี-นอน-

นี่คือวงจรชีวิตของฉันตลอด 1 สัปดาห์ก่อนที่~ฉันจะบินๆไป ฉันจะไปเมืองไทย ลันล้า~ ^^

สรุปคือสิ่งที่ฉันทำมาตลอด 1 สัปดาห์นี้ยังหาสาระมิได้ ส่วนยัยฮิคารุนั่นฉันยังแทบไม่เห็นหน้ามันละจากหนังสือเลย ก็ท่านเล่นใช้เวลาทุกวัน ทุกชั่วโมง ทุกนาที ทุกวินาที ทุกเสี้ยววินาทีอ่านหนังสืออยู่ได้ ทั้งๆที่ทุกปีมันไม่เคยคิดที่จะแตะหนังเรียนเลยแม้แต่ปลายเล็บ กินยาผิดขนาดรึเปล่าค๊าเพื่อนเลิฟ

“นี่มิสะ พรุ่งนี้เครื่องออกตอนกี่โมงอ่ะ”

ว้าว~นี่เป็นประโยคแรกในรอบหนึ่งสัปดาห์ของฮิคารุ

“เก้าโมง”

ฉันว่าพลางหยิบมันฝรั่งทอดใส่ปากแล้วดูทีวีต่อ

“ไม่รีบขึ้นไปนอนเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ตกเครื่องหรอก นี่เครื่องบินนะไม่ใช่โรงเรียนที่จะอยู่เฉยๆรอเธอวิ่งไปหาน่ะ”

เดี๋ยวนี้เพื่อนฉันกลับตัวกลับใจมาเป็นคนดีแล้วหรือเนี่ย ?_? อย่างงี้ต้องแกล้งหยอกหน่อยแล้ว >_<

“แหม...เป็นห่วงกันด้วยหรอ เห็นสนใจแต่หนังสือไม่เห็นสนใจฉันเลย”

“เปล่าหรอก เดี๋ยวถ้าเกิดเธอไปไม่ทันแล้วไม่ได้เงินฉันก็อดให้เธอเลี้ยงไอติมสิ”พูดจบมันก็เบนความสนใจไปทางหนังสือเล่มหนาที่วางอยู่ตรงหน้าของมันต่อ

“-__-^”

ดูซิฉันอุตสาห์หลงคิดว่าเธอเป็นคนดี เป็นห่วงฉัน ที่ไหนได้...ห่วงตัวเอง...เชอะ! งอลล์  )+3+(

“ไปนอนก็ได้...เฮอะ!”

ฉันปิดทีวีแล้วก็เดินกระแทกส้นขึ้นไปบนห้อง แต่เรื่องอะไรฉันจะนอนละ เพิ่งสามทุ่มครึ่งเอง เปิดคอมเล่นเอ็มดีกว่า หุหุ ^^

วันรุ่งขึ้น~

พลั่ก! พลั่ก!

“ยัยบ้า! เธอตื่นเดี๋ยวนี้นะ “

พลั่ก!

“โอ้ย! ฮิคารุหยุดเดี๋ยวนี้นะ ฉันเจ็บ”

“ฉันหยุดแน่ถ้าเธอตื่น”

“ไม่อาวอ่ะ ขออีกห้านาทีน่า”

“บ้าหรอ นี่มันแปดโมงสิบห้าแล้วนะ”

“โห...ยังเช้าอยู่เลย...”

พลั่ก! โครม!

“โอ๊ย! เจ็บนะ ถีบมาได้ คนนะไม่ใช่หมา”

อูย...มึนตึ๊บ สงสัยเซลล์สมอง(ที่มีอยู่น้อยเต็มที)ของฉันได้ตายหมดหัวแหงแก๋

“ไม่ต้องมาบ่นตอนนี้เลย ไปอาบน้ำเร็ว เดี๋ยวก็ตกเครื่องหรอก”

เครื่อง?...เครื่องไรอ่ะ? งงนะเนี่ย

“?_?”

“แน่ะ ยังมาทำหน้างงอีก”

ก็งงอ่ะดิ

“จะไม่ไปไทยแล้วใช่มะ?”

ไทย? ไทย?...

“นึกออกแล้ว!!!”

“เพิ่มจะมานึกออกนะ ไปเลยไป๊ เดี๋ยวก็ตกเครื่องหรอก”