It's that me.?? * ย้อนเวลาตามหาหัวใจ

ลำดับตอนที่ #2 : หมิงไป๋....อนาคตไปในอดีตเพิ่อแก้ไข....อดีตไปยังอนาคตเพื่อเรียนรู้..."

มีแสงสีทองออกมาจากแผ่นป้ายสีแดงที่เธอถือประกบกันเอาไว้ พลอบรู้สุกเหมือนถูกดูดเข้าไปข้างใน เธอรู้สึกว่ามีไอสีน้ำเงินเย็นๆจำนวนมากมาล้อมรอบตัวเธอ เธอมองดูไอเหล่านั้นด้วยความมึนงงและเหมือนจะเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ..แต่ทันที่เธอจะคิดได้กลับมีเสียงกระดิ่งดังขึ้นจากข้างหลัง เธอหันไปดูต้นเสียงก็ต้องตกใจมากเพราะพบว่ามีหลุมสีดำๆลอยอยู่ข้างหลังเธอคล้ายๆกับหลุมมิติที่เธอเคยเห็นในหนังการ์ตูน พลอยลองเอื้อมมือไปแตะหลุมสีดำนั้น แต่แล้ว!!! มันกดูดพลอยเข้าไปทั้งตัว เธอร้องกรี้ดดังลั่น

"กรี้ดดดดดดดดด !!!!!!"

"พลอยเป็นอะไรไปลูก"มีเสียงผู้ชายที่พลอยคุ้นเคยกับน้ำเสียงเค้าถามขึ้น

พลอยเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับำพ่อของเธอ พอมองไปรอบๆ เธอก็พบว่าตัวเองอยู่ในร้านอาหารจีน

เอ๊ะ นี่เราเพี้ยนถึงขนาดฝันเหมือนจริงเลยรึเนี่ย พลอยคิด

"พ่อค่ะ"พลอยพูดกับพ่อ"พ่อคงอยู่ในความฝันของหนูอ่ะค่ะ เพราะตอนนี้พ่อเลิกกับคุณแม่แล้ว..หนูไปอยู่บ้านหลังใหม่ของแฟนใหม่คุณแม่.. พ่อก็ไปอยู่อังกฤษแล้วไงคะ"

"แต่พ่อคะ.."พลอยยังคงพูดไปเรื่อยๆ โดยไม่เห็นสีหน้างงๆของพ่อแม่ "หนูคิดถึงพ่อทุกวันเลย...ไม่ว่าบ้านหลังใญ่นั้นมันจะใหญ่ขนาดไหน ใหญ่ขนาดหนูมีห้องส่วนตัวเองด้วย.และมีห้องเก็บของอีกห้อง แต่หนูต้องการที่จะอยู่กับพ่อที่บ้านหลังเล็กๆนั้น"

"พลอย..พูดอะไรนะลูก ละเมอเหรอ เห็นฟุบลงไปพ่อก็นึกว่าอิ่ม พ่อกับแม่ก็นั่งอยู่นี่ไง" พ่อพูด

'สงสัยเมือคืนจะอ่นนิยายจนดึกไปหน่อยละมั้งยายพลอย ถึงละเมออะไรเป็นตุเป็นตะขนาดนั้น นี่!ถึงพ่อกับแม่จะทะเลาะกันบ้างแต่เราก็ไม่ถึงขนาดจะแยกกันอยู่หรอกนะลูก"

"เอ๋...แต่"พลอยพูดพรน้อมกับหยิกแก้มตัวเองแรงๆ เธอเจ็บ!!!แสดงว่าเธอไม่ได้ฝันไป

"ถ้าลูกอิ่มแล้วพ่อว่าเรากับกันเถอะ..พ่ออยากจะไปดูถ่ายทอดสดแข่งเทนนิสซะหน่อย" พ่อพูดพลางเรียกพนักงานเก็บเงิน

พลอยลุกตามพ่อกับแม่ไปอย่างงงที่สุดในโลกเท่าที่เธอเคยเจอมา

พอกลับมาถึงบ้าน บ้านของเธอซึ่งพ่อเธอเป็นคนสร้าง เธอเดินขึ้นไปบนห้องชั้นบนซึ่งเธอกั้นเป็นฉากเล็กๆ เพราะเธอไม่กล้าที่จะนอนคนเดียวจึงขอนอนกับพ่อและแม่

ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมเหมือนก่อนที่เธอจะจากมา เธอมองดูหน้าตัวเองในกระจก เธอพบว่าทรงผมของเธอยังเป็นทรงแบบจะยาวหรือสั้นเนี่ยกระดกไปมา เพราะเธอเพิ่งเริ่มไว้ผมยาวหลังจากขึ้นม.4 แต่ตนนี้เธอยู่ม.5แล้วนะผ่านไปหนึ่งปีผมเธอยาวตรงสลวย แต่นี่มันอะไรกัน!!!!!!!เรื่องอื่นฉันอาจจะอยากให้มันเป็นไปแบบงงๆอย่างนี้นะแต่เรื่องผมนี่สิ แงT_T อุตส่าไว้อ่าาาาาา

พลอยเดินไปนั่งบนเตียงเล็กๆของเธอ บนเตียงมีซองพลาสติกใสๆ บางอยากวางอยู่ เธอหยิบขึ้นมาดก็พบว่ามันรูปร่าเหมือนกับป้ายที่คุณยายที่ร้านอาหารจีนให้มา แต่แทนที่มันจะมีอักษรจีนอยู่มันกลับหายไปเหลือแต่ซองเปล่าๆ

พลอยเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมด แม้เธอจะคิดว่าเรื่องที่เธอคิกอยู่ทั้งหมดมันเหลวไหลมาก แต่เธอคิกว่าคงไม่มีเหตุผลอื่นๆแน่ๆที่จะทำให้มันเป็นอย่างนี้!!! พลอยหยิบเสื้อกันหนาวสีแดงแล้วรีบวิ่งออกจากบ้านไปที่ร้านอาหารจีน

พอมาถึงเธอหอบแฮ่กๆเพราะจากบ้านถึงร้านนั้นห่างกันประมาณสามช่วงตึก เธอเดินเข้ามาในร้านก็มองหาคุณยายเจ้าปัญหาคนนั้น นั่นไงแกกำลังพึมพำอะไรอยู่ตรงมุมๆร้าน พลอยเดินตรงเข้าไปหาเธอ

'คุณยายค่ะ...นี่คุณยายทำอะไรกับหนูเนี่ย" พลอยถามคุณยาย

"เอ๋ อะไรหรือจ้ะ..." คุณยายตอบ

นั่นไงเป็นอย่างที่พลอยคิดจริงๆ ถ้านี่เธอย้อนกลับมาในอดีต แล้วตัวในอนาคตเธอล่ะ

อยู่ดีๆคุณยายก็พูดขึ้นมาเหมือนจะพูดคนเดียวว่า "อนาคตไปในอดีตเพิ่อแก้ไข....อดีตไปยังอนาคตเพื่อเรียนรู้..."

" อะไรนะคะคุณยาย"

"หมิงไป๋ไงละ" คุณยายตอบพร้อมกับทำหน้าจริงจัง

"คุณยายหมายความว่าไงค่ะ"

อยู่ดีๆคุณยายก็ลงไปนั่งหลับซะอย่างนั้น แม้พลอยจะเรียก คุณยายก็ทำหน้ารำคาญแล้วก็หลับต่อ

พลอยไม่รู้จจะทำอย่างไรจึงเดินกลับบ้าน ระหว่างทางเธอคิดว่า นี่ถ้าเราอยู่ในอดีตหมายความว่าตัวในอนาคตของเราที่เราเพิ่งจากมานั่นคืดตัวในอดีตของเรารึนี

ไอฉันนะไม่เป็นไรหรอก แต่ตัวฉันในอนาคตนะสิคงจะงงน่าดูเลยหล่ะ