คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : BLACK DEVIL=_="บทที่1..พรหมลิขิตหรือความบังเอิญกันนะ
�
�������� “เธอไม่เป็นอะไรมากใช่มั้ย..?"�นายคาร์ถาม หลังจากที่พยุงฉันมานั่งในโรงอาหาร�
��������
����������พูดจบ ฉันพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น เตรียมจะเดินออกไปให้พ้นจากหมอนี่...
�
����������แต่ความเจ็บปวดที่นายหัวดำมันก่อไว้ ทำให้ฉัน....��������
�������� ”ทำเก่งอีก ก็เห็นๆอยู่ว่าเดินไม่ไหว” ฉันเซไถลเตรียมจะล้ม ดีนะ..ที่นายคาร์มารับได้ทัน ไม่งั้นฉันคงได้แผลเพิ่มอีกแหงๆ
��������� “..........” ช่วยเอาหน้าหล่อๆของนายไปไกลๆฉันสักทีได้มั้ย ไม่อย่างนั้นฉันคงต้องตกหลุมความหล่อที่นายขุดไว้ แบบพวกผู้หญิงคนอื่นๆแน่ๆ
��������� “เดี๋ยวฉันพาไปส่งบ้านดีกว่า”
��������� “ไม่ได้นะ ไม่ได้!!” ฉันรีบปฏิเสธ ก่อนที่อะไรมันจะเกินเลยไปมากกว่านี้�����
����������"ทำไมจะไม่ได้ ก็ฉันอยากไปส่งเธอนี่หน่า ฉันเป็นห่วงเธอนะ.."�
�����������ฉันเป็นห่วงเธอนะ...
���������� ฉันเป็นห่วงเธอนะ...
���������� น้ำเสียงที่ดูจริงใจของเขา ดังก้องในหูของฉัน นี่ฉัน..เป็นอะไรไปเนี่ย ทำไมหน้าฉันต้องร้อนผ่าวด้วยนะ
�����������ฉันมัวแต่ตกใจกับเหตุการณ์เมื่อกี้ จนไม่ได้สนใจว่าตอนนี้หมอนี่พาตัวฉันขึ้นรถไปซะแล้ว บ้าชะมัด..นี่ฉันเป็นอะไรไป
��������� ฉันมองทะลุหน้าต่างหลังจากที่นายหัวทองแล่นรถอย่างช้าๆ แฟนคลับหมอนี่แทบทั้งโรงเรียนยืนมองฉันที่นั่งอยู่บนรถหมอนี่ด้วยสายตาประมาณว่า..พรุ่งนี้เมื่อไหร่ แกตายแน่ยัยนินิว..!
��������� “ปีนี้อายุเท่าไหร่แล้วล่ะ” จู่ๆนายคาร์ก็ถามฉัน ทำลายความเงียบในรถ
��������� “อ๋อ..จะสิบแปดแล้ว ทำไมเหรอ” ฉันถามเขา แต่หมอนี่กลับเบี่ยงที่จะตอบ แต่กลับเป็นฝ่ายถามฉันต่อ
��������� “มอหกแล้วสิ”
���������
��������� “อือ”
��������� ฉันตอบ ก่อนความเงียบจะมาเยือนภายในรถอีกครั้ง หลายครั้งที่ฉันแอบหันไปมองหน้าของนายคาร์ มันทำให้ฉันใจสั่นทุกที เพราะภาพที่เห็นคือนายนั้นกำลังยิ้มตลอดทาง เฮ้อ..ทำไมต้องมาทำดีแบบนี้กับฉันด้วยนะ
��������� "อ๊ะ! ถึงแล้วบ้านฉันแล้วเหรอเนี่ย " ฉันหันมองบ้านปูนสองชั้น ที่ทั้งเก่าและเล็ก�รั่วโดนสนิมขึ้นเขรอะ แถมตัวบ้านยังมีรอยคราบดำจากน้ำฝนอีก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคือบ้านฉันเอง “เอ๊ะเดี๋ยวนะ ฉันยังไม่ทันบอกเลยว่าบ้านหลังไหน นี่นายรู้ได้ไง”
��������� “อ๋อ..ฉันเดาเอา อย่าถามมากเลย รีบเข้าบ้านเถอะ เดินไหวมั้ย ฉันช่วยพยุง”
��������� “ไม่...ไม่ต้องหรอก ฉันไม่อยากเดือดร้อนน่ะ”
��������� “เดือดร้อนอะไรกัน ในเมื่อพ่อเธอก็ไปทำงานที่ต่างประเทศ ส่วนแม่เธอก็เสียแล้ว ไม่เห็นมีไรต้องเดือดร้อน”
��������� “นี่นายรู้??”
���������� “อ่ะ..อ๋อ ฉันก็เดาไปเรื่อยเปื่อย ไม่มีไรหรอก เอ้อ..จะเข้าบ้านไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวฉันช่วยพยุง” นายหัวทองทำท่าเปิดประตูรถ
��������� “อย่าเลย...ฉันกลัวจะเป็นขี้ปากชาวบ้านเอาน่ะ ไปก่อนนะ” ฉันค่อยๆก้าวลงจากรถ ก่อนจะโบยมือบ๊ายบายให้หมอนั่น ก่อนเปิดประตูรั่วเตรียมเข้าบ้าน
��������� “เฮ้ยเดี๋ยว! เอ้อ..คือว่า..เธอเกิดวันที่เท่าไหร่เหรอ”
������ ���“หืม..อ๋อ 17 พฤจิ”
��������� “อ๋อ เฮอะๆ ไปก่อนนะ เข้าบ้านดีๆล่ะ”
��������� “อื้ม นายก็ขับรถดีๆล่ะกัน” ฉันยิ้มให้หมอนั่น ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
Car Says:
��������� "เฮ้อ...จะเรียกว่าพรหมลิขิตดีมั้ยเนี่ยหรือความบังเอิญดีนะ" ผมพึมพำกับตัวเองหลังกลับจากการส่งนินิว�เธอดูน่ารักขึ้นจากแต่ก่อนมาก�ไม่น่าเชื่อ...เพียงแค่ครั้งแรกที่เราเจอกัน ทำให้ฉันฝันถึงเธอมาตลอด แต่ในวันนี้ฟ้ากลับเล่นตลกกับเรา ทำให้ฉันมาเจอเธออีกครั้ง....
ย้อนกลับไปตอนต้นเทอมของต้นเทอมที่ผ่านมา(นั้นก็คือ 2 ปีที่แล้ว)
��������� "นี่� แกอย่ามาหยิ่งหน่อยเลยหน่า กะแค่ให้ทำงานให้แค่นี้ ทำไม่ได้รึไง ฮ่ะ" เสียงโวยวายของพวกผู้หญิงดังลั่นออกมาจากซอกตึกเก่าๆที่คั่นระหว่างสองสถาบัน นั่นคือโรงเรียนมัธยม และมหาวิทลัยเอกชนชื่อดัง�
��������� ผมผละจากลูกบาสที่กำลังซ้อม มายังต้นเสียงทันที
��
��������� "ก็บอกแล้วไงว่าไม่ทำ ปล่อยฉันนะ งานพวกเธอก็ทำเอาเองสิ"
��������� "หืย! ก็ฉันจะให้แกทำน่ะ� จะทำไม่ทำ จะไม่ทำใช่มั้ย!"
ผลัวะ ผลัวะ ผลัวะ
����������เฮ้ยนั้นมัน...บิว��
��������� บิวฟาดมือลงกับใบหน้าของเด็กผู้หญิงคนนั้นอย่างไม่บันยะบันยัง จนทำให้เธอ..
��������� เธอล้มลงไปกองกับพื้นแล้ว!!!
��������� "หยุดเดี๋ยวนี้นะ! พวกเธอทำอะไรกันน่ะ ปล่อยผู้หญิงคนนี้เดี๋ยวนี้!"
����
��������� "นั้น..พี่คาร์� พี่คาร์มาได้ยังไง� คือ..มันไม่ใช่อย่างนั้นนะค่ะพี่คาร์ พวกนี้มันบังคับให้บิวทำคะ บิวไม่อยากทำจริงๆนะ เชื่อบิวนะ" บิวถลาเข้ามากอดขาผมไว้ ทำไมผมถึงรู้สึกขยะแขยงอย่างงี้�ทุกๆคำที่หลุดออกมาจากปากคนรักของผมมันล้วนเป็นคำโกหกทั้งสิ้น
��������� "อ้าว
ทำไมแกทำงี้อ่ะบิว ก็แกไม่ใช่เหรอที่สั่งให้พวกเราทำแบบนี้อ่ะ" �เพื่อนบิวค้านเสียงแหลม
�
��������� "พอเหอะบิว�พี่เห็นทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว� ต่อไปนี้พี่จะไม่เชื่ออะไรบิวอีกต่อไปแล้ว ให้เราจบกันแค่นี้เถอะ" ผมสะบัดขา ก่อนจะวิ่งเข้าช้อนร่างคนที่นอนกองอยู่กับพื้น
��������� "ไม่นะ!� พี่คาร์จะทำอย่างงี้ไม่ได้นะ บิวไม่ยอมนะ" อยู่ๆบิวก็เข้ามาดึงขาผมไม่ได้เดินต่อ
��������� "ปล่อยบิว ปล่อย!!" ผมสั่งเสียงเฉียบขาด ทำให้บิวปล่อยมือจากขาของผม
��������� "ฮื่ออ..พี่คาร์..."
������
��������� ผมเดินลิ่วๆมาทางรถยนต์ที่จอดไว้ ก่อนจะวางร่างในมือลงกับเบาะรถ...
�แกร๊ก
��������� ผมรูดบัตรทันทีเมื่อมาถึงคอนโดย่านอ่อนนุช�ที่ผมและเพื่อนอีกสองคนพักอยู่ด้วยกัน� เป็นธรรมดาเของเด็กมหาลัยที่อยากอาศัยอยู่กับเพื่อนมากกว่าครอบครัว
��������� "ว่าไงไอ้คาร์ วันนี้พาเด็กมาด้วยเหรอ" ดูเร็กซ์ทัก
�
��������� "บ้าบอหน่า ฉันไปเจอยัยนี้ถูก... ถูกรุมทำร้ายน่ะ".....จากบิว
��������� "ฉันไม่ค่อยอยากจะเชื่อแกสักเท่าไหร่เลย แต่เอาเหอะ.."
��������� "อืม"
����������ผมอุ้มยัยนี่วางลงบนเตียงในห้องอย่างเบามือ� ก่อนจะเอื้อมมือปัดปอยผมและแว่นตาหนาเตอะที่ปกปิดใบหน้าออก
��������� ...น่ารัก น่ารักจริงๆ นี่ฉันคงไม่หลงรักเธอตั้งแต่แรกเจอหรอกนะ...
��������� �"แม่คะ แม่มารับหนูแล้วใช่มั้ย เดี๋ยวสิค่ะแม่ แม่ รอหนูก่อน อย่าพึ่งไป! อย่าจากหนูไปไหนนะ!!"
���������� "เธอ..เธอ ตื่นสิ เป็นไรรึเปล่า" ผมเขย่าแขนยัยนี่เบาๆเป็นการเรียกสติ
���������� เปลือกตาคู่สวยเปิดขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับเหงื่อที่ผุดขึ้นเต็มใบหน้า�
��������� "อ้าว ตื่นแล้วเหรอ เธอเป็นอะไรรึเปล่า"
��������� "นายเป็นใคร?"
��������� "ฉันชื่อคาร์นะ ฉันช่วยเธอไว้จากพวกนั้นไง จำไม่ได....."
��������� "ขะ..ขอบใจนะ ฉันจะกลับแล้ว"
��������� "เดี๋ยวฉันไปส่ง นี่มันก็มืดแล้ว เธอกลับคนเดียวคงไม่ปลอดภัยแน่"
��������� "ไม่เป็นไร ฉันกลับเองได้"�เธอลุกพรวดไปยังประตู
��������� "เฮ้ยเดี๋ยว..งั้น..ฉันจะเดินไปส่งที่ BTS"�
��������� ให้ตายเถอะ จะสามทุ่มแล้วเหรอเนี่ย ถึงว่าทำไมถนนถึงได้เงียบฉี่ขนาดนี้ เงียบจนได้ยินเสียงฝีเท้าแต่ละก้าวของเราสองคน
�������� "เธอชื่ออะไรล่ะ" ผมถามทำลายความเงียบที่เริ่มก่อตัวขึ้นช้าๆ
�������� "นินิว..."
�������� "อืมนินิว ฉันชื่อคาร์นะ"
�������� "นายบอกฉันไปรอบนึงแล้วนะ"
�������� "เออเนอะ นั้นสิ เหอะๆ"
�������� จบเสียงผม ก็เหมือนจบทุกอย่าง ยัยนี่ไม่คิดจะถามหรือตอบโต้อะไรผมบ้างเลยหรือไงนะ�อืม..จะทำยังไง จะคุยอะไรให้เธอสนใจดีนะ...คิดๆๆ
�������� อ๋อออ..
���������"นินิว.."
�������� "ห๊ะ ว่าไง.."
���������"เธอ..อยู่บ้านกับใคร"�ได้ผล ยัยนี่เงยหน้าขึ้นมามองผม�ก่อนจะก้มหน้ามองลงที่ปลายเท้า..เหมือนเดิม
���������"คนเดียวน่ะสิ ถามทำไม"
������� "พ่อแม่เธอล่ะ"
������� "จะอยากรู้ไปทำไม มันไม่ใช่เรื่องที่นายจำเป็นต้องรู้" ดูเหมือนวิธีแบบนั้นมันจะไม่เป็นผลเอาซะเลย ดูเหมือนยัยนี่จะโกรธเอามากๆซะด้วย
������� "แต่ฉันอยากรู้นี่หน่า"
������� "แต่ฉันไม่อยากตอบนาย โอเคมั้ยล่ะ!"
������� "แม่เธอเสียแล้วใช่มั้ย" บ้าเอ้ย�นี่ผมถามอะไรออกไปเนี่ย
������� "............"
������ "ฉัน..ฉันขอโทษ ฉันเห็นเธอละเมอเมื่อกี้น่ะ"
�������"นายมันบ้า! แม่ฉันยังไม่ตาย แม่ฉันยังไม่ตาย จำเอาไว้!!"
�������นินิวผลักอกผม ก่อนเธอจะวิ่งร้องไห้หนีไป โอ้ยย..ผมมันโง่จริงๆที่อยากรู้กับเรื่องไม่เป็นเรื่อง แล้วจะทำยังไงดีล่ะที่นี่ ฝนก็จะตกแล้วด้วย
�������"เฮ้ยนินิว เดี๋ยวก่อน�ฉันขอโทษ..." ผมรีบวิ่งตามเธอไป อยู่ๆ ฟ้าเกิดเล่นตลก เม็ดฝนเม็ดใหญ่ค่อยๆตกลงมาสู่พื้น รู้นะว่ามันอาจเหมือนนิยายน้ำเน่าทางช่อง7� แต่มันเป็นเรื่องจริง� "นี่รอฉันก่อนสิ"
�������ผมรีบวิ่งไปจับข้อมือของนินิวไว้ ก่อนจะดึงให้เข้าไปหลบใต้เครื่องเล่นของเด็กในสวนสาธารณะ��
������� ..ถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่หยุดร้องไห้� เธอคงเสียใจมากจริงๆ
������ �"ฉันขอโทษนะนินิว.."
������� "จะมาขอโทษฉันเรื่องอะไร ใช่สิ..นายไม่มีทางเข้าใจฉันหรอก ฉันไม่ได้บีบน้ำตาให้นายสงสาร แต่ในเมื่อตอนนี้นายยังมีแม่นายคอยอยู่ที่บ้าน นายก็ไม่มีทางรู้หรอกว่าความรู้สึกฉันตอนนี้มันเป็นยังไง!"
��������"ขอโทษนะ ฉันมันโง่เองน่ะ" ผมลูบหัวนินิวอย่างเบามือ�ถึงจะเป็นครั้งแรกที่เราเจอกัน เป็นครั้งแรกที่เราคุยกัน เป็นครั้งแรกที่เรารู้จักกัน แต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก คุณเชื่อกับรักแรกพบมั้ยล่ะ..?
������� "ฉันขอโทษ...."
��������
�����������
ความคิดเห็น