ดีเจสุดเฟี้ยวเกี่ยวหัวใจกับสาวป๊อป

ลำดับตอนที่ #2 : 2

"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"ว้อย ไอ้วิทยุบ้าบอ ( ไม่มีใครสนใจจะมาดูมันหรอกนะ เพราะว่ามันเป็นอย่างนี้ประจำ แต่ก็ไม่มีอะไรมาก มันร้องไปงั้นอ่ะ )T.T วิทยุฉันเสียได้ไงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เป็นไปไม่ได้มันไม่ใช่เรื่องจริง แล้วคืนนี้ จะให้ฉันฟังนายดีเจคินนั่นได้ไงอ่ะ โห้ เศร้านะเนี่ย ( ฉันเห็น คิดว่าฉัดคิดว่าแกดีใจเรอะ นังบ้านี่ )
เต็งหนึ่งก็ฟังวิทยุนี่น่า ไปขอยืมดีกว่า
ว่าแล้วก็ โมเม ก็ลุกขึ้งลงไปข้างล่างเพื่อขอยืมวิทยุของเต็งหนึ่ง ( บรรยายอย่างงี้ จะให้ใครเค้าคิว่าจะยืมของคนอื่นอ่ะ ) ( โถ ตู ด่าตัวเองก็เป็นวุ้ย )
แล้วโมเมก็วิ่งขึ้นมาพร้อมกับวิทยุ
เย้ๆๆๆๆ ดีใจจัง ได้ฟังแฟนฉันเป็นดีเจ ออกรายการวิทยุด้วยนะ เง้อ แฟนหรอ แฟนที่ไหน ฉันไม่มีแฟนนี่นา คงจะมึน ท่าทางอาการหนังนะเนี่ยเรา ได้ยินแค่เสียงเค้า แถมไม่เคยเจอ ไม่เคยคุย ดันบอกว่าเค้าเป็นแฟนซะงั้นเลย เรา บ้าแล้วแน่ๆ ฟงแฟนอะไรกัน ฉันมีที่ไหนล่ะ ( ยัยนี่ อีกไม่นาน คงจะเป็นโรคจิตตายแน่ )
ว่าแล้วเหมือนโมเมจะรู้สึกว่าลืมอะไรบางอย่าง แล้วเธอก็นึกออก
อ๋อ เฮ้ย เลยรายการของดีเจคินมาสิบนาทีแล้ว ดีนะยังไม่จบ
แล้วเธอก็เปิดวิทยุฟังอย่างสบายใจเฉิบ เธอไม่ได้ลืมเรื่องแผนการ แต่เธอตัดสินใจที่จะยังไม่ลงมือ เพราะคงจะยังไม่ถึงเวลา อย่างที่เธอรู้สึกจริงๆนั่นแหละ

                    แอบเก็บเธออยู่ในฮาทร์ๆ ข้างในหัวใจ จนมันเฮิดท์ๆ ไม่รู้ว่าทำไม โธ่เอ๋ยเรา พูดไม่ออกได้ไง   


                                                                                                 ( msn - เฟร์ ฟาง แก้ว FFK )

เปิดเพลง โดนใจดีจังเลยนะ ชอบอ่ะ เพลงนี้ ชอบมากๆเลยนะ เพราะมากอ่ะ เหมาะกับคนเล่น เอ็มเอสเอ็นอย่างเรา ก็คนมันไฮโซอ่ะ ถ้าไม่รู้จักการแชทที่มีคนติดกันงอมแงมนะ เชยมาก แต่เผอิญว่าฉันรู้จัก ไม่เชยอ่ะ 555+ ( - - นางนี่มันบ้าขึ้นทุกวันเลย )
เฮ้อ สองทุ่มครึ่งแล้วหรอ นอนดีกว่า ดึกและ ง่วงด้วย แถมรายการแฟ. เฮ้ย ไม่ใช่ ของนายดีเจนั่น ก็จบแล้ว นอนดีกว่า จริงมั้ยๆ จริงป่ะ จริงใช่มั้ยค่ะ คนเขียนขา
( จะเอากี่ขาล่ะย่ะ ไม่รู้สิว่าแฟนกันป่าว ตอบไม่ได้อ่ะ โง่อ่ะ ) ( แต่ว่านะ แกนอนเถอะ โมเม เดี๋ยวนอนไม่พอแล้วจะอาละวาดนะ )
อ๊ากกกก อย่ามาพูดอย่างนี้ พูดอย่างนี้ มันหาว่าบ้ากันชัดๆเลย ( ก็ใช่อ่ะสิ พึ่งรู้เหรอ โง่ด้วยนะเนี่ย แก )
หึหึ เดี๋ยวก็ฆ่าหมกป่าซะหรอก ( รอนิยายเรื่องนี้ออกก่อนเถอะ ฉันจะหุบเงินไว้คนเดียวพร้อมกับเชือดแกทิ้ง แล้วหานางเอกคนใหม่แทน โฮะๆๆ แผนชั่ว )
เอาเลย แล้วจะรู้ว่า ขาดนางเอกหน้าตาดี แล้วก็น่ารักอย่างฉันเนี่ย มันจะเป็นยังไง เชอะๆ ไม่ง้อๆ
นอนๆ เถอะนะย่ะ จะได้ตื่นสักที
เช้าแล้ว ( สายมั้ง )
วันนี้ฉันไม่ไปโรงเรียน เพราะว่าต้องไปถ่ายโฆษณาให้กับดีเจชื่อดัง แต่ฉันไม่รู้อ่ะสิ ว่าใครอ่ะ เห็นบอกว่าหล่อมาก แม่โทรไปลาอาจารย์ให้เรียบร้อย แต่เอ๋ กี่โมงแล้วนะ เอ้อ มองนาฬิกาก่อนนะ 7.50 น. ดอ้ สาย สายมาห แต่ว่า ไปถ่ายตอน 10.00 น. หึหึ นอนต้อโว้ยยย
( กินแรงจริงๆเลย ขนาดเขียนให้ตื่น คิดดู ขอแก้บท เป็น ขอนอนต่อจน 9.00 น. คิดดู กินแรงขนาดไหน วันไหนทนไม่ได้นะ จะจับตบล้างน้ำสักหน่อย สั่งสอนให้รู้มั่งว่าฉันเป็นใคร"
คนไงย่ะ
( อันนั้นรู้แล้ว )
นึกว่าโง่เหมือนกัน เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะว่าเราเกิดมาจากกระบอกไม้ไผ่ท่อนเดียวกันไงย่ะ
( เหอะๆ มุขฉัน โดนแย่งไปแว้วอ่ะ )
หึ๋ย อะไร ให้ฉันพูดเยอะๆบ้าง ไม่ตายหรอกนะ
[อ่าว เฮ้ย มันเถียงกันเอง จนไม่มีบทพูดแล้วอ่ะ น่าตีกระเด็นออกจากกองทั้งคู่อ่ะ]
( ก็แหม มันคิดไม่ออกแล้วนี่ ว่าจะให้เนื้อเรื่องเป็นไง ก็ทะเลาะกับนังนี่ไปก่อนล่ะกัน )
ใครคือนั่งนี่ ฉันชื่อ โมเม
( ฉันรู้น่า ฉันเป็นคนเขียนนะ ไม่ได้โง่ แล้วก็ความจำเสื่อมหรอกนะ )
พอเหอะ บทฉันและ
เวลา 9.30 น.
โมเมขับรถออกจากบ้านกับคุณแม่ ไปถ่ายดฆษณา
ณ กองถ่าย
"น้องเมต้อง เดินเข้าไปหาดีเจนะค่ะ แล้วก็ทำท่ากอดเขา แล้วพูดว่า ฉันรักคุณนะค่ะ แค่นี้แหละค่ะ"พี่แหม่มอธิบายสคิป
"ค่ะ ว่าแต่ดีเจคนนี้ชื่ออะไรหรอค่ะ"
"คือว่าเรารู้กันแค่ในกองนะค่ะ ตัวจิงของดีเจเค้าก็คือ ดีเจคินเคียวจี อย่าบอกคนนอกนะจี"แหม่มย้ำ แล้วก้เดินจากไป
เหวอ อะไรกันนะ มาเจอกันโดยบังเอิญจริงๆเลย อย่างนี้ ก็ง่ายที่จะขอบคุณหน่อยล่ะ