ปลาทองน้ำเย็น

ลำดับตอนที่ #2 : Baby Love

          อ่อนเดินเข้ามาในร้านไอศกรีมในร้านเดิมที่เธอนั้นมาทานกับเพื่อนๆอยู่เป็นประจำ  จนมาถึงในวันนี้นั้นเธอเดินเข้ามาในร้านเดิมแต่ความรู้สึกนั้นช่างเปลี่ยนไป  เมื่อก่อนที่เห็นเข้าออกร้านเป็นว่าเล่น  แต่วันนี้เธอเข้ามาในร้านไอศกรีมมีเพียงแต่ความว่างเปล่าเท่านั้น  รอเพียงเด็กรุ่นใหม่ๆที่ผันเปลี่ยนมานั่งทานกันเหมือนกับที่เธอเคยมาทานกับเพื่อน
 
          อ่อนเดินเข้าไปที่โต๊ะประจำเมื่อเธอนั้นมาทานกับเพื่อน  ถ้าโต๊ะนี้ไม่ว่างล่ะก็เธอเองก็จะรอให้คนนั้นลุกไปแล้วเธอถึงจะได้ทานกัน  และพวกเธอนั้นจะไม่ยอมไปนั่งทานไอศกรีมที่โต๊ะอื่นอีกด้วย  อ่อนเห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่เพียงลำพัง  ก้มหน้าก้มตาไม่สนใจใครที่แม้แต่ผ่านมาทักเขา  อ่อนรวบรวมสมาธิก่อนที่เธอนั้นจะตัดสินใจที่จะทักทายตามประสาเพื่อนคนหนึ่ง
 
               “ผู้ชาย…เค้าเสียใจแค่เรื่องความผิดหวังแค่นี้หรอกนะ”  อ่อนพูดทำให้ผู้ชายที่นั่งหันหลังให้กับเธอนั้นต้องหับขวับมาที่เธอ  เขาคือกอล์ฟจริงๆ  อย่างที่เธอนั้นคาดคิดเอาไว้  สายตาของกอล์ฟที่มองอ่อนนั้นมันมีอะไรซ่อนอยู่มากมาย จากนั้นอ่อนก็ยังจะพูดประโยคต่อไปอีก  “หากเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับอ่อน  อ่อนเองก็อาจจะเสียใจ แต่อ่อนจะไม่ยอมแพ้ด้วยเรื่องแค่นี้หรอก”  อ่อนพูดครั้งนี้ทำให้กอล์ฟนั้นเริ่มมีน้ำตาของเขานั้นคลอบ้างแล้ว   อ่อนเลยหยิบกระดาษทิชชูที่อยู่โต๊ะถัดไปนั้นมาให้กับเขา
 
          กอล์ฟมองหน้าของอ่อน  เขานั้นเพียงแต่อยากจะมองหน้าผู้หญิงที่เขาแอบมองมาโดยตลอดอย่างชัดเจน  และสายตาที่ชัดเจนกว่าทุกครั้ง  เขาเอื้อมมือหวังเพียงได้จับมือผู้หญิงคนนี้  แต่ความคิดช่วงสุดท้ายก็ทำไม่ได้  เขาหยิบกระดาษที่มีความหวังดีของเธอแทน  “อ้าว! อ่อนนั่งก่อนสิ”
 
               “กอล์ฟ…แกนี่ก็ยังเหมือนเดิมนะ  เปลี่ยนๆบ้างก็ได้”   อ่อนพูดเชิงล้อเล่น
 
              คำพูดติดตลกของอ่อนนั้นมันทำให้กอล์ฟนั้นเริ่มยิ้มออกบ้างแล้ว    จากนั้นเขาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมกับพูดว่า  “ก็ได้…กอล์ฟเสียใจกับที่กอล์ฟหวังมากเกินไป”
 
               “ไม่เห็นเป็นไรเลย..เออ..นี่  อ่อนเอาข่าวที่เค้ารับรอบสองมาให้กอล์ฟมากมายเลยน่ะ  ลองดูก่อนดิ”  อ่อนพูดพร้อมนั้นหยิบยกข่าวสารนั้นให้ดู
 
               “ขอบใจนะอ่อน…แต่สิ่งที่กอล์ฟนั้นเสียใจ  นั่นหมายถึง  กอล์ฟเลือกที่เดียวกับอ่อนหมด  แต่กอล์ฟไม่ได้…และอีกต่อไปนี้กอล์ฟเองจะไม่ได้อยู่ใกล้อ่อนอีกเหมือนเคย”  กอล์ฟพูด
 
               “…..”  อ่อนนั่งนิ่งและเงียบ  เธอนั้นไม่สามารถตอบอะไรได้เลย
 
               กอล์ฟถือโอกาสพูดต่อไปอีก  “อ่อนเป็นแฟนกับกอล์ฟนะ”
 
               “คงไม่ได้น่ะกอล์ฟ”  อ่อนตอบปฏิเสธด้วยเสียงที่เรียบนิ่ง
 
               “ทำไมหรออ่อน…กอล์ฟไม่ดีพอ…หรือกอล์ฟดูน่ารังเกียจ”  กอล์ฟพยายามถามเธอ  และรอเพียงคำตอบที่หลุดออกมาจากปากของเขา
 
               “มันไม่ใช่ที่กอล์ฟไม่ดีพอ  หรืออ่อนจะรังเกียจใครอย่างไม่มีเหตุผล  แต่ว่า  อ่อนคิดกับกอล์ฟว่าเพื่อน  เพื่อนที่ดี  เพื่อนที่อ่อนนั้นคิดว่าอีก 20 ปีหรือ 30 ปี  เราก็ยังพอจะคุยกันรู้เรื่อง  หากเรานั้นเป็นแฟนกันขึ้นมาจริงๆ  อีกปีหรืออย่างเก่งก็สองปี  เราก็เลิกกัน  แต่กอล์ฟลองคิดดูสิ  เรารู้จักกันมากี่ปี  ทำลายไปกี่ปี  คุ้มไหมกับเพียงแค่ความต้องการของเรา  ที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะใช่หรือเปล่าก็ไม่รู้”  อ่อนพูดและอธิบายให้เพื่อนของเธอนั้นได้เพียงเข้าใจเธอบ้างก็พอแล้ว
 
               “ถ้าอย่างนั้น  กอล์ฟจะขออะไรสักอย่างจะได้ไหม”  กอล์ฟก้มหน้าถาม
 
               “อืม…อะไรล่ะ”  อ่อนนึกสักพักก่อนที่จะถามเขากลับไป
 
               “กอล์ฟเพียงขอกอดกับอ่อน  ซึ่งอาจเป็นครั้งสุดท้ายของกอล์ฟ  และกอล์ฟก็ไม่รู้ด้วยว่ากอล์ฟขอมากไปหรือเปล่า”  กอล์ฟไม่ค่อยแน่ใจกับสิ่งที่เขาขอไป
 
               “แบบไหนล่ะกอล์ฟ”  อ่อนถามพร้อมกับพยายามมองตาเขา
 
               “เพื่อน”  กอล์ฟตอบออกมาอย่างเสียงเบาบางเปรียบเหมือนลมที่พัดออกมาจากปากของเขา
 
               “อืม….”  อ่อนนึกอยู่สักพักก่อนที่เธอนั้นจะตัดสินใจลุกขึ้นยืน  ใจของกอล์ฟเองก็แป๋วไปครึ่งหนึ่งแล้ว  แต่เขากลับเห็นอ่อนนั้นกางแขนออกทั้งสองข้าง  เหมือนเป็นสัญญาณบอกแล้วว่าเธอนั้นพร้อมที่จะถูกกอดในแบบเพื่อนเท่านั้นแล้ว
 
          กอล์ฟเห็นอย่างนั้นก็ไม่รอช้าที่จะกระโจนเข้าไปกอดกับเธออย่างแนบแน่นเท่าที่ตัวเขาเองจะทำได้  และพยายามซึมซับในความรู้สึกนี้ให้มากที่สุด  อ่อนเองสัมผัสได้ถึงความอยากรักของเขาอย่างแรงกล้า  แต่เธอนั้นก็ปล่อยมันไป  เพราะโอกาสอย่างนี้คงไม่มีกันง่ายๆ  ที่ใครจะเข้ามาสวมกอดเธอนอกเสียจากญาติพี่น้องของเธอเอง  เขากอดเธอไป  น้ำตาก็หล่นบนไหล่ของอ่อนไป  ระยะเวลาที่กอล์ฟกอดอ่อนนั้นมันล่วงเลยไปถึง 15 นาทีกว่า  แต่ความรู้สึกของกอล์ฟนั้นเหมือนผ่านไปเพียงครู่ยามเท่านั้น  และมันน่าเสียดายนักเพราะเวลานั้นก็หมดลงเหมือนกับนาฬิกาทรายนั่นเอง 
 
          หนึ่งเดือนผ่านไป  อ่อนได้เข้ามาอยู่ในมหา’ ลัยแห่งศักดิ์ศรีของเธอมาได้แล้ว  ด้วยความอัธยาศัยที่ดีทำให้ตัวเธอนั้นเข้ากับเพื่อนใหม่รวมไปถึง พี่น้องของที่นี่ได้เป็นอย่างดี  และดูท่าน่าจะไม่มีปัญหาอะไร  จนมาถึงวันนี้วันที่เธอเองก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเลย
 
                                  รับหน่อยได้ไหมคนสวย….  นั่นเป็นเสียงเรียกเข้าของอ่อนดังขึ้น  เธอลงทุนไปโหลดมากับมือเลยทีเดียว
 
               “ดีจ๊ะ  กอล์ฟ”  อ่อนทักไปยังปลายสายได้อย่างถูกต้องเพราะเธอดูเบอร์ที่โชว์นั่นเอง
 
               “ดี  อ่อน”  กอล์ฟทักด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง
 
               อ่อนได้ยินเสียงกอล์ฟที่ผิดปกติไปสักหน่อยเพราะเขานั้นเป็นคนเฮฮาในหมู่เพื่อนแต่เขากลับทำเสียงเหมือนหนึ่งเดือนที่ผ่านมา  “กอล์ฟมีอะไรหรือเปล่า  มีอะไรบอกอ่อนมาได้เลยนะ  อยากระบายอะไรก็ได้เหมือนกัน”
 
               “ห้าๆๆ”  กอล์ฟหัวเราะรื่นขึ้นในหูโทรศัพท์  เพราะเขาได้ยินเสียงที่อ่อนเป็นห่วงเขาเสียเหลือเกินแต่ก็อาจในฐานะเพื่อน
 
               “แกล้งเปล่า?”  อ่อนถามเพราะความสงสัย
 
               “อืม  แกล้ง”  กอล์ฟพูดไปก็หัวเราะไป
 
               “ดี..ที่หลังมีอะไรจริงๆขึ้นมา  ฉันจะไม่ฟังแกเลยไอ้กอล์ฟ”  อ่อนเริ่มโมโหเล็กๆ
 
               “อย่าโกรธเลย  ที่กอล์ฟโทรมาก็จะมาขอบคุณ  คิดว่าอ่อนคงรู้ข่าวของกอล์ฟบ้างแล้วใช่ไหม”  กอล์ฟถามกลับ
 
               “อืม…”  อ่อนตอบสั้นๆ
 
               “อืม….พอกอล์ฟรู้ข่าวก็โทรไปบอกเพื่อนไม่กี่คนหรอก  ว่าจะโทรมาขอบคุณอ่อนที่แนะนำตั้งนานแล้ว  แต่ก็ไม่มีเวลา”  กอล์ฟพูดอยู่ช่วงหนึ่งแต่เร็วจนลิ้นของกอล์ฟแทบจะพันกัน
 
               “อ่อนดีใจนะที่กอล์ฟในที่สุดก็ทำได้  ตั้งใจเรียนล่ะ”  อ่อนพูดด้วยน้ำเสียงแห่งความปลื้มปิติไปด้วย
 
               “ลมจะพัดหวนหรือเปล่าหนา”  กอล์ฟพูดขึ้นมาโปรยๆ
 
               “อ่านะ  พูดดีไม่กี่คำวกกลับมาเรื่องเดิมๆอีกแล้วนะ”  อ่อนพูดดักคอกอล์ฟเอาไว้ก่อนเลย
 
               “กอล์ฟล้อเล่นน่ะ  ความจริงกอล์ฟก็มีคนที่ดูใจกันอยู่นะ”  กอล์ฟพูด  ดูน้ำเสียงของเขาเขินมิใช่น้อย
 
               “โมเมเปล่า”  อ่อนพูดดักคออีกรอบ
 
               “นักร้องน่ะสิ  คนนี้กอล์ฟพูดกันรู้เรื่องแล้ว  เราจะค่อยๆพัฒนา   อย่างที่อ่อนเคยบอกกอล์ฟไว้ไง”  กอล์ฟพูด
 
               “ก็ดีแล้วถ้าอย่างนั้นจริง”  อ่อนพูด
 
               “แต่ยังไงกอล์ฟก็ต้องมากวนอ่อนอีกนะ”  กอล์ฟยอกอ่อน
 
               “ตามใจ   อย่าให้แฟนกอล์ฟมาฉีกอกอ่อนก็ละกัน”  อ่อนพูดจบก็หัวเราะตาม
 
          แต่อ่อนยังไม่ทันพูดกับกอล์ฟจบเลย  ก็มีเสียงมาก่อกวนจากทางฝ่ายของอ่อน  และนั่นก็เป็นเสียงของจุ้น  เพื่อนผู้ชายที่อยู่ในรุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอ  เหมือนว่าเขานั้นกำลังมาบอกข่าวในส่วนที่ไม่ดีกับเธอ  “อ่อน…อ่อน”  จุ้นทักขึ้นปนเสียงหอบ
 
               อ่อนเอาโทรศัพท์ออกจากท่าทางของการโทรศัพท์พร้อมทั้งเอามือข้างหนึ่งปิดหูที่ใช้ในการพูดเพื่อเป็นมารยาทแก่ฝ่ายโน่น  พร้อมกับถามจุ้นกลับ  “มีอะไร  จุ้นวิ่งตามหาอ่อนซะหอบเลย”
 
               “ก็พี่โอ่ง  …  กับไอ้จน  กำลังจะต่อยกัน” จุ้นพูดไปก็ยังมีเสียงหอบปนไป
 
               “ต่อยกัน  แล้วทำไมมาบอกฉันไปบอกอาจารย์สิ”  อ่อนถามด้วยความสงสัย  และเริ่มมีน้ำเสียงที่ไม่พอใจขึ้นมาบ้างแล้วเพราะเขาดันมาขัดการคุยโทรศัพท์กับเพื่อนเก่าของเธออย่างนี้
 
               “ก็เธอเท่านั้นที่หยุดได้”  จุ้นพูดขึ้นอีกครั้งดูท่าคราวนี้เขาไม่นี้เสียงหอบปนเข้ามาอีกแล้ว
 
               “ฉัน….ทำไมต้องเป็นฉันด้วย”  อ่อนถามกลับไปอีกครั้งด้วยความสงสัย
 
               “ก็ไม่ว่าจะพี่โอ่งหรือ   ไอ้จน เขาก็แอบชอบเธอ  เธอเท่านั้นที่จะหยุดการทะเลาะครั้งนี้ลงได้”  จุ้นพูดเรื่องราวจนจบ
 
               “อะไรนะ  จุ้น”  อ่อนตกใจในสิ่งที่เกิดขึ้น  พอเธอมีสติขึ้นมาได้  เธอก็ไปคุยโทรศัพท์ต่อเพื่อที่จะขอตัวแล้วว่างเธอเองจะเป็นคนโทรกลับไป  “ฮัลโหลกอล์ฟ” 
 
               “กอล์ฟได้ยินหมดแล้ว   อ่อนไปเถอะ  เดี๋ยววันหลังกอล์ฟโทรไปเล่นก็ได้  ขอให้อ่อนโชคดีนะ”  กอล์ฟพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูจะเป็นห่วงอ่อนด้วยเหตุการณ์ในตอนนี้
 
               “ขอบใจนะกอล์ฟ  บายนะ”  อ่อนลาปลายสายโทรศัพท์    ก็ได้เดินตามจุ้นไปอย่างติดๆ  ด้วยความรีบร้อนเพราะว่ากลัวเรื่องทั้งหมดมันจะดูบานปลายไปกันใหญ่