ทะลุมิติไปจีนโบราณมาพาสามีเป็นนายช่างใหญ่

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2

นิดาเดินมาตามทางที่ตนเองแผ้วถางมาเรื่อย ๆ ก็เจอพื้นที่โล่งทางเดินโล่งแต่กลับมีต้นไม้ใหญ่ขึ้นสลับกันจนเต็มไปหมด เท้าของเธอเปียกไปด้วยน้ำค้างที่แสงแดดไม่อาจส่องลงมาถึงด้านล่างได้เป็นบางที่

"เห็ดนี่"นิดามองเห็นเห็ดสีแดงขึ้นด้วยกันหลายดอกเป็นหย่อม ๆ ก็ไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปเก็บใส่ลงในตะกร้าหลังของตนจนเห็นว่ามันเต็มอย่างรวดเร็ว

"แค่เห็ดแดงกุหลาบ (เห็ดก่อแดง) เพียงอย่างเดียวก็ทำให้ตะกร้าข้างหลังเต็มเข้าให้แล้ว หากมีที่เก็บมันไว้อีกที่ก็ดีสิ..."พอนิดาพูดจบเธอก็แทบจะตาถลนเมื่อเห็นเห็ดแดงกุหลาบหายไปต่อหน้าต่อตา

"หายไปไหน!"

"หายไปไหนแล้วเนี่ย!"นิดาหันซ้ายเหลวขวาดูก็ไม่เห็นเห็ดที่ตนเองเก็บได้ถึงกับต้องนั่งลงกับพื้นกันเลยทีเดียว

"อย่าบอกนะว่าลงแรงไปเสียเปล่า..."

"เอ๋..หรือว่ามันจะไปอยู่ในนี้..."นิดาพูดเองเออเองเป็นวรรคเป็นเวรอยู่คนเดียวกันเลยทีเดียว

ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตนเองมีพื้นที่มิติจึงรีบเข้าไปดูก็พบว่ามีเห็ดแดงกุหลาบอยู่ในนั้นมันถูกเก็บอยู่ในตะกร้าอย่างดีในพื้นที่โล่งห้องหนึ่งซึ่งมันมีเพิ่มขึ้นมาเพราะนิดาจำได้ว่าห้องนี้ผู้เป็นพ่อไม่เคยสร้างมันมาก่อน

"หรือว่าจะเป็นห้องให้เราเก็บของ"

"ว่าแต่ตะกร้าสะพายก็อยู่ข้างนอกทำไมเห็ดถึงมีตะกร้าใส่เรียบร้อยแบบนี้นะ..."

"บรึ๊ย! พื้นที่มิตินี้จะลึกลับเกินไปแล้ว..."

นิดาไม่รอช้าออกมาจากพื้นที่มิติก่อนจะเดินลัดเลาะไปตามริมน้ำเห็นสัตว์แหวกว่ายอยู่ในนั้นเป็นจำนวนมากก็ไม่ได้คิดจะหาทางเอามันกลับไปเมื่อคิดว่าต้องเสียเวลากว่าจะประดิษฐ์อุปกรณ์เสร็จต้องใช้เวลานานพอสมควรจึงเดินลัดเลาะมาเรื่อย ๆ

"เอ๋..นั่นใช่ป่าข้าวโอ๊ตหรือเปล่านะ..."นิดาเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ ทันที

เมื่อเห็นต้นมันเป็นปล้องกลวงบริเวณข้อจะมีขน ใบเดี่ยวเรียงสลับ ปลายแหลม บางใบมีขอบเกลี้ยงบางใบขอบก็มีขน

"อืม..เหมือนฝักข้าวโพดย่อส่วนมากขนาดนี้ใช่ข้าวโอ๊ตอย่างแน่นอน..."นิดาจับดูรวงที่มีผลขนาดเล็กห้อยเป็นพวงก็มั่นใจขึ้นมาทันที

จึงไม่รอช้ารีบตัดไปเก็บไว้ในพื้นที่มิติทันที เธอตั้งหน้าตั้งตาตัดพวงข้าวโอ๊ตจนเวลาผ่านไปก็ได้มามากพอจะเก็บไว้กินได้สักเจ็ดวันก็หยุด

เดินไปหาของป่าอย่างอื่นต่อขณะที่เธอเดินไปตามทางมาเรื่อย ๆ ก็เห็นหมูป่ากำลังต่อสู้กันอยู่จึงรีบเดินเข้าไปหลบดูอยู่ตรงพุ่มไม้ใหญ่

"ในความโชคร้ายยังมีความโชคดีอยู่บ้างล่ะน่า..."

นิดาพูดเบา ๆ ด้วยความดีใจเมื่อเห็นว่าทั้งสองตัวพากันเหนื่อยล้าจากการต่อสู้กันมาอย่างยาวนาน นิดาเองก็มีความอดทนมากนั่งรออยู่ตรงพุ่มไม้อย่างใจเย็น

"น่าจะมีอะไรที่ทำให้เจ้าหมูป่าทั้งสองตัวนั่นหมดสติลงได้อย่างรวดเร็วนะ..."

"พรึบ!"

"เย้ย..."นิดาอึ้งไปทันทีเมื่อเห็นที่ช็อตไฟฟ้าโผล่ออกมาอยู่ในมือของตน

"นี่มันไม่ใช่ที่ช็อตหรอกหรือ เอามาทำอะไรได้น่ะ..."

"จิ้มไปที่ก้นของหมู่สองตัวนั้นเหรอ..."นิดามองที่ช็อตไฟฟ้ามีสายเสียบแบตแห้งสายยาวมากด้วยสายตาอ่านยาก

"จะได้ผลจริงเหรอเนี่ย..."เธอยังคงไม่แน่ใจหยิบที่คีบแบตคั่วบวกกับคั่วลบไปคีบตรงที่แบตแห้งก่อนจะลองกดปุ่มดูก็เห็นว่ามันใช้ได้

"หว้า..."เธอร้องขึ้น

พอเห็นว่ามีจังหวะที่ทั้งสองตัวพากันเข่าอ่อนหลังจากต่อสู้กันมาเป็นเวลานานนิดาไม่รอช้ารีบลากสายช็อตที่ใช้แบตเตอรี่แทนไฟฟ้าวิ่งเข้าไปจิ้มตูดของสัตว์ทั้งสองตัวทันที

"อู๊ดดด..."หมูสองตัวร้องขึ้นได้เพียงเท่านั้นก็หมดสติล้มลงทันที นิดาไม่รอช้ารีบเก็บไว้ในมิติทันที

"สุดยอด ไม่คิดว่ามันจะแรงได้มากขนาดนี้..."

"เอ๋..หรือว่าเราจะใช้เจ้านี่ไปดักสัตว์ป่าเพิ่มดี..."

นิดามีความคิดแผลง ๆ ขึ้นมาโดยไม่รอช้านางรีบไปหาพืชผลที่สัตว์เล็กชอบกินมากองไว้ใกล้ ๆ ที่ช็อตก่อนจะกดปุ่มทิ้งไว้ จากนั้นก็วิ่งมาหลบซ่อนตรงพุ่มไม้ใหญ่รอคอยอย่างใจเย็นพร้อมกับกินผลไม้ป่าไปด้วย

"ดีที่มีผลไม้ป่ากิน..."นิดานั่งพิงต้นไม้เตี้ยต้นหนึ่งพูดขึ้น

"กะต๊าก ๆ ๆ!"

เสียงไก่ป่าสองสามตัวที่เดินเขี่ยหาของกินไปตามกอหญ้าเตี้ยจนมาเจอเข้ากับอาหารที่นิดาได้วางกองไว้ทั้งสามตัวรีบเดินเข้ามาเขี่ยกินจนพวกมันไปโดนเข้าที่ช็อตเข้าให้

"เฮ้ย..."

"สามตัวเลยหรือ!"นิดาลุกขึ้นยืนดูอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นไก่ป่าทั้งสามตัวล้มตัวนอนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้นจึงรีบวิ่งไปปิดที่ช็อตพอเก็บไก่ทั้งสามตัวเสร็จแล้วก็ไม่รอช้ารีบเดินเปลี่ยนที่ก่อนจะเปิดที่ช็อตอีกครั้ง

"นั่น ๆ ๆ!"

"ไม่ใช่หลุมกระต่ายหรอกเหรอนั่น..."นิดาเอาที่ช็อตไปวางไม่เห็นว่ามีหลุมหรอกเพราะมันมีหญ้าปกคลุมไว้จนมาเห็นหูกระต่ายโผล่ขึ้นมาจากกอหญ้าเตี้ย

"หนึ่งตัว สองตัว สามตัว..เจ็ดตัว..."

"ป้าด..."

"มาทางนี้สิ..มาทางนี้..."นิดาลุ้นจนตัวโก่งกันเลยทีเดียว

" มา ๆ ๆ..."

"นั่นแหละ ๆ ๆ..."

"..."

นิดาไม่ได้ยินเสียงของกระต่ายดังขึ้นมาสักตัวเมื่อมันโดนที่ช็อต ช็อตเข้าให้ก่อนจะมีสองตัวเห็นพรรคพวกของตนล้มลงแน่นิ่งก็รีบหนีหายไปเมื่อรับรู้ถึงอันตรายตรงหน้า

"ฉลาดไม่ใช่เล่น..."นิดารีบเดินมาปิดที่ช็อตจากนั้นก็เก็บกระต่ายทั้งห้าตัวเข้าไปไว้ในมิติ เมื่อเห็นว่าถึงยามบ่ายแล้วใกล้จะได้เวลาอาหารเย็นนิดาจึงเดินเก็บผักป่าตามทางกลับบ้านไปทันที

พอมาถึงหน้าบ้านก็เห็นกู่ฝูเหยียนกลับมาแล้ว เขานั่งตัดไม้ไผ่เพื่อทำแก้วน้ำไปขายอยู่หน้าบ้าน นิดาจึงยืนทำใจยอมรับความเป็นจริงอยู่หน้าบ้านสักครู่ก่อนจะพูดกับตนเองในใจขึ้นว่า

นับแต่นี้ต่อไป ข้าคือหลี่หยานหรูมิใช่นิดาอีกต่อไป ก่อนจะปั้นหน้ายิ้มเดินเข้าไปในบ้าน

"..."

"กลับมาแล้วหรือ?"หยานหรู

"อืม"

"ไม่สบายอยู่ไปไหนมา?"ฝูหยวนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม

"ข้าเข้าป่าไปหาของกินมา..."

"หือ!"ฝูหยวนอึ้งไปทันทีรีบเงยหน้ามองภรรยาของตนก็พบว่านางมีตะกร้าสะพายอยู่ด้านหลังการแต่งตัวก็ดูเปลี่ยนไปโดยเฉพาะผมที่ไม่ยุ่งเหยิงอีกต่อไป

แน่นอนว่าระหว่างรอสัตว์ป่ามาติดกับดักหยานหรูได้เดินไปนั่งเล่นที่ลำธารเห็นหน้าตาของตนเข้า ตอนนั้นก็แทบรับไม่ได้กันเลยทีเดียวจึงรีบลงไปอาบน้ำสระผมจนมีสภาพดีขึ้นมาอย่างที่กู่ฝูหยวนเห็น

"ได้อะไรมาบ้างล่ะ?"ฝูหยวนไม่ได้คาดหวังว่าคนขี้เกียจอย่างหลี่หยานหรูจะได้อะไรกลับมาด้วย ก่อนจะเบิกตากว้างอ้าปากค้างเมื่อเห็นสัตว์ป่าหล่นจากอากาศมากองตรงหน้าของตน

"ตุบ ๆ ๆ!"

"นี่..นี่..."

ฝูหยวนอึ้งไปทันทีก่อนจะแลซ้ายเหลวขวามองดูมาเผื่อจะเห็นว่ามีคนเขวี้ยงไก่เข้ามาหรือไม่ทันที แต่เขาก็พบแต่ความว่างเปล่า

"..."