ลำดับตอนที่ #2
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 บทรักกับซุปเปอร์สตาร์ Ep2
เสียฝีเท้าอหนิเหอและเหอุนัแผ่วเบาไปามโถทาเินที่เียบสบ ลิ่นไม้หอมาเรื่อปรับอาาศละลุ้ในอาาศ
ท่ามลาวามเียบ มีเพียเสียลมหายใที่สม่ำเสมออทั้สอ หนิเหอเินนำหน้า สีหน้ามเ้มแฝวามเย็นา
ะที่เหอุนเินามหลั ใบหน้าเ้าเล่ห์แ้มรอยยิ้มล้ายำลัรอูละรเรื่อสนุ แววาสะท้อนประายวามบัน แม้สถานาร์ะูริั แ่เาลับไม่ไ้ใส่ในั
เมื่อมาถึหน้าห้ออเหอุน ลูน้อนหนึ่ในุสูทสีำสนิท ยืนเฝ้าอยู่ ใบหน้าีราวผ่านพายุหนั “บอสรับ… ผู้บุรุยัอยู่้าในรับ… เราล็อประูไว้แล้ว…” เารายาน้วยน้ำเสียสั่นเรือ
เหอุนหัวเราะเบาๆ เสียหัวเราะที่ฟัูเยือเย็น “ยัอยู่เหรอ? น่าสนใ… ใรมันล้าบุรุห้อัน?”เาหันไปมอหนิเหอที่ยืนนิ่อยู่้า ๆ วามริบออีฝ่ายับ้อไปยัประูอย่าเบื่อหน่าย ทำให้เาื่นเ้นึ้นมาอย่าอารม์ี
“นายะไม่พูอะไรหน่อยเหรอ?” เหอุนถาม้วยน้ำเสียที่แฝไป้วยวามสนุสนาน แ่หนิเหอลับอบ้วยสายาเย็นา ราวับน้ำแ็
“เปิประู” เหอุนเอ่ย น้ำเสียเรียบนิ่ แ่แฝไป้วยอำนา ราวับำสั่อัรพรริ
ลูน้อรีบใ้ีย์าร์ เปิประูห้อ บานประูเปิอออย่า้าๆ เผยให้เห็นภายในห้อที่มืมน มีเพียแสันทร์ ที่ลอผ่านม่านบาๆ ส่อสว่า ให้เห็นเาร่าบา อหิสาว ที่นอนอยู่บนโฟา ราวับุ๊า ที่ถูทิ้ไว้
“ุเป็นใร?” เหอุนถาม้วยน้ำเสียนุ่มนวลแ่แฝไป้วยอำนา ราวับูเห่าที่ำลัะเมือบเหยื่อ
หิสาวลืมาึ้น วาลมโ ใ้เส้นผมที่ยุ่เหยิ สบเ้าับสายาอเหอุน ใบหน้าาวีแ่ริมฝีปาแ่ำราวับผลเอร์รี่ที่ำลัสุอม “อโทษ่ะ… ัน… ันเ้าห้อผิ…” เธอพู้วยน้ำเสียหวานแ่แฝไป้วยวามเ้าเล่ห์
ทันทีที่แสันทร์สาส่อลมา ุระโปรยาวสีมพู ทีู่เรียบร้อยลับเผยให้เห็นราบไวน์แที่เปื้อนอยู่รายระโปร
หนิเหอมวิ้ววามริบ้อมอหิสาว อย่าระแวระวั
“เ้าห้อผิ?” หนิเหอถาม ้วยน้ำเสียเย็นา
หิสาวหัวเราะเสียหัวเราะที่ฟัูเย้ายวนเธอไม่สนใใรนอาเหอุน “ันื่มไปหน่อย่ะ… เลยเผลอเินเ้าห้อผิ… ุเหอุน…” เธอพู พลาลุึ้นยืนท่าทาเ ๆ แ่วาลับายแววเ้าเล่ห์
“แล้วทำไมถึไม่ออไป?” เหอุนถาม้วยรอยยิ้มที่แฝไป้วยวามเย็นา
หิสาวเินเ้ามาใล้เหอุน ร่าายอเธอแนบิับร่าอเหอุน “ัน… ันไม่ล้า่ะ…” เธอพู ้วยน้ำเสียหวาน มืออเธอ่อย ๆ ลูบไล้ไปามแน อเหอุน
เหอุนไม่ยับเยื้อน เา้อมอหิสาว้วยวามริบราวับำลัประเมินสถานาร์
“ื่มมาแ่ไหน?” เหอุนถาม ้วยน้ำเสียเรียบนิ่
หิสาวยิ้ม รอยยิ้มที่เย้ายวน “พอที่ะทำให้ัน… ล้าทำอย่านี้…” เธอพูพลาโน้มัวล ระิบ้าหูเหอุน “ุเหอุน… ุหล่อั…”
เหอุนหัวเราะเสียหัวเราะที่ฟัูเย็นาราวับน้ำแ็ “นายิว่าไ หนิเหอ? เธอูไม่เหมือนนเมาเลยสันิ”
หนิเหอมอหิสาว้วยวามเบื่อหน่าย “ัารเอ” เาพูพลาหันหลัเินออไปทิ้ให้เหอุนอยู่ับหิสาวเพียลำพั
เหอุน้อมอหิสาว้วยวามริบ “ันไม่อบผู้หิที่เ้าเล่ห์ และไม่อบนอย่าเธอ” เาพู้วยน้ำเสียเย็นา “ออไป”
หิสาวยิ้ม รอยยิ้มที่เ็มไป้วยวามเย้ายวน และวามท้าทาย “ุแน่ใเหรอะ… ุเหอุน…” เธอพูพลาโน้มัวล ระิบ้าหูเหอุนอีรั้
เหอุนับมือหิสาว บีบอย่าแร “ันเือนเธอแล้วนะ” เาพู้วยน้ำเสียเย็นา “ออไป… ่อนที่ันะเปลี่ยนใ”
หิสาวรีร้อ้วยวามเ็บปว เหอุนผลัเธอ ออไปอย่าแร เธอเถลาล้มลไปบนพื้น
เหอุนมอามหิสาว ้วยสายาเย็นาเาหันไปทาลูน้อที่ยืนรอำสั่ “ลาเธอออไป อย่าให้เ้ามาในพื้นที่อันอี ”
หิสาวไม่มีแรที่ะิ้นรนอี ลูน้อ็ลาเธอออไปไม่เปิโอาสให้เธอพูอะไร่อที่ะทำให้บอสอารม์เสีย
เมื่อห้อลับมาเียบสบอีรั้ เหอุนปรายามอรอยไวน์ที่เปื้อนโฟา รอยยิ้มเหยียปราึ้นบนใบหน้า “่าน่าำ” เาพึมพำ
่อนะเินออาห้อไปพร้อมรอยยิ้มที่เ็มไป้วยเล่ห์เหลี่ยม “อย่าให้ันเอเธออี” เาพู พลาหันไปมอหนิเหอที่ยืนอยู่ ้านนอ “เสร็แล้ว”
หนิเหอไม่อยาพูอะไรให้มา “ไปันเถอะ” เาพูพลาเินออไป
ห้อพัอหลานหนิเหอหรูหราแ่แฝไว้้วยวามอบอุ่น แสไฟนวลอ่อนาโมระย้าริสัลส่อประายบนเฟอร์นิเอร์ไม้เนื้อี แะสลัลวลายวิิร สะท้อนถึรสนิยมอันประีอนัห้อนี้
“เ้ามา่อน” หนิเหอเอ่ยเิ วามริบแ่แฝไป้วยวามอ่อนโยน เามอเหอุน้วยวามเบื่อหน่าย
เหอุน้าวเ้ามาใบหน้าามวามริบ ายแววเหนื่อยล้า แ่็ยัวามส่าาม เาไม่พูอะไรมา เพียแ่พยัหน้ารับ สัมผัสไ้ถึวามห่วใยที่แผ่่านออมาาหนิเหอ
“อบุ” เหอุนล่าวน้ำเสียร่าเริ แ่แฝไป้วยวามาบึ้
หนิเหอเินไปที่โ๊ะ หยิบเมนูอาหารึ้นมา “หิวไหม? ะไ้สั่อาหาร” เาถาม้วยน้ำเสียอ่อนโยน
เหอุนมอไปรอบๆ ห้อวามริบ ับ้อไปทั่วห้อที่เาแ่ึ้นมาอย่าพิเศษ เาเินไปนั่ลบนโฟาัวให่นุ่มนวลที่วาอยู่ลาห้อ
“อมะหมี่ทะเลอุ้เยอะๆ ับเส้นเหนียวนุ่มๆ ้วยนะ หนิเหอ~” เหอุนเอ่ย ้วยน้ำเสียอ้อนๆ พลาล้มัวลนอน ยึพื้นที่โฟาไปทั้หม ราวับแมวเหมียวัวให่ที่ำลัพัผ่อนอย่าสบายใ ใบหน้าสวย ุอยู่ับหมอนูน่าทะนุถนอม
หนิเหอมอเหอุน ้วยสายาอ่อนโยน เปี่ยมไป้วยวามเอ็นู เาส่ายหัวเบา ๆ พลายิ้มรอยยิ้มหวานละมุน ที่ทำให้หัวใอเหอุนเ้นรัว
“เี๋ยวันสั่ให้” หนิเหอพู พลาหยิบโทรศัพท์ึ้นมา สั่อาหาร ามที่เหอุน้อาร
" ลูบหัวหน่อยไ้ไหม " เหอุนเอ่ยพลายิ้มเ้าเสน่ห์วาับ้อไปที่เพื่อนอย่าอออ้อน
หนิเหอเินเ้าไปใล้เหอุน่อย ๆ นั่ล้า ๆ มือบาลูบไล้เส้นผมนุ่มๆ อเหอุนเบา ๆ
เหอุนหลับาล สัมผัสถึวามอบอุ่นาฝ่ามืออหนิเหอที่สัมผัสับเส้นผมอเา
“หนิเหอ…” เหอุนระิบเบา ๆ น้ำเสียแผ่วเบา
หนิเหอยิ้มเบา ๆ “หืม?”
“อบุนะ” เหอุนพูพลาึมืออหนิเหอมาุมไว้แน่น ๆ เายิ้มแย้มเมื่อไม่ถูสะบัออ
เหอุนุมมือหนิเหอไว้แน่น ับ้อรอยยิ้มอหนิเหอสวยามริ ๆ ามที่นในเวยป๋อพูัน เหอุนรู้่อนใรว่าเพื่อนรัอ เานั้นไม่เพียแ่มีวามสามารถแ่ยัมีวามอ่อนโยน และวามเอาใใส่ที่หาไ้ยาและเา็รู้ีว่า เาโี แ่ไหนที่มีหนิเหออยู่้า ๆ …
รุ่เ้าแสแอ่อนโยนสาส่อผ่านม่านบาๆ ระทบผืนน้ำทะเลเบื้อหน้า สร้าประายระยิบระยับ ราวับลานเพร
หนิเหอลืมาึ้น วามรู้สึสื่น และผ่อนลาย แผ่่านไปทั่วร่าาย เาหันไปมอเหอุน ที่นอนหลับอยู่บนโฟา ใบหน้าหล่อเหลา ูสบ และน่าทะนุถนอม รอยยิ้มอ่อนโยนปราึ้นบนใบหน้า อหนิเหอ
เา่อยๆลุึ้นาเีย เินไปที่ห้อน้ำ อาบน้ำแ่ัว ้วยวามระมัระวั ไม่ให้ปลุเหอุน หลัาอาบน้ำเสร็ เา็เินไปปลุเหอุน อย่าเบามือ
“เหอุน… ื่นไ้แล้ว” หนิเหอเอ่ย ้วยน้ำเสียเบื่อหน่าย
เหอุนลืมาึ้น ใบหน้ายัูัวเียแ่็ยิ้มให้หนิเหอเบา ๆ
“อืม… ื่นแล้ว” เหอุนพู พลาลุึ้นอย่าเื่อ้า
ทั้สออาบน้ำแ่ัว แล้วไปทานอาหารเ้า้วยัน
หลัาทานอาหารเ้าเสร็ ทั้สอ็แยย้ายันไปทำาน หนิเหอนั่มอทะเลหน้า่าสีแปราึ้นอยู่เบื้อหน้า วามิ่าๆ ผุึ้นมาในหัว เาหยิบโทรศัพท์ึ้นมา นั่นเป็นสายาผู้่วยอถ่าย
“ุหลาน...ยินี้วยรับับราวัลุเหมาะสมับมันมาไม่ทราบว่าุิยัไับ ี่รีย์ำนานรัเหนือเมาที่ทาเราไ้ส่ไป” ผู้่วยอถ่ายล่าว ้วยน้ำเสียสุภาพ
“ผมลรับุเีย” หนิเหออบอย่าสุภาพเ่นัน
“นั่นเป็นเรื่อที่ยอเยี่มไปเลยรับผมะส่เอสารไปใหุ้หลานทาอีเมลและะนัหมายุหลานเพื่อทำสัาอย่าเป็นทาารอีรั้ อบุริ ๆ รับ…” ผู้่วยเียล่าว น้ำเสียริัึ้นมา เาพยายามอธิบายทุอย่าให้ีที่สุและไม่ทำให้ผู้ถือสายรู้สึรำา
“รับ ผม็เ่นันรับ” หนิเหออบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น