คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 หม่ามี๊?
ณ ใจกลางของเมืองแห่งการเริ่มต้นนามว่า บอร์นดี มีบ่อน้ำพุแห่งชีวิตขนาดใหญ่ ประดับประดาไปด้วยดอกไม้งามนานาพรรณ มันเป็นสถานที่ที่เหล่าเพลเยอร์หน้าใหม่จะลงมาเกิดกัน แน่นอนว่ารวมไปถึงผู้เล่นที่เสียชีวิตจากการต่อสู้ด้วย
ที่นี่จึงเป็นจุดรวมตัวของผู้คนมากมายที่มีจุดมุ่งหมายอันหลายหลาก บ้างก็มาเพื่อรับสมัครคนเข้ากิลด์ บ้างก็มาเพื่อประกาศขายไอเทมต่างๆ บ้างก็แค่มานั่งๆนอนๆหาคนคุยเล่นสบายๆ พร้อมกับชื่นชมความงามของน้ำพุแห่งชีวิตไปด้วย และนั่นก็ทำให้คนที่ปีนขึ้นมาจากบ่อน้ำพุนั้นกลายเป็นเป้าสายตาอย่างเลี่ยงไม่ได้
“เฮ้ยดรๅก้oน นายเห็นคนตรงนั้นหรือเปล่า ฉันอยากเข้าไปทักเค้าจัง” เพลเยอร์คนหนึ่งแอบสะกิดเพื่อนแล้วมองไปยังชายหนุ่มรูปงามที่เพิ่งปีนขึ้นมาจากบ่อน้ำพุ เหนือศีรษะของเขามีตัวหนังสือสีเขียวโปร่งแสงลอยอยู่ว่า [ไอหน้าโง่]
“ฉันก็เหมือน อย่างกับมีแรงดึงดูดให้เข้าไปหาเลยว่ะชิกiก้N” เขาตอบพร้อมกับแอบขำจนไหล่สั่นเบาๆ
“งั้นพวกเราลองไปคุยดูไหม”
“เอาสิ บางทีเขาอาจต้องการความช่วยเหลือ”
“อย่ามาทำเป็นพูดดีไปหน่อยเลย นายแค่อยากเรียกชื่อหมอนั่นใช่ไหมล่ะ” ชิกiก้Nเหมือนจะรู้ทันเพื่อนสนิท
“ไอ้บ้า แกเห็นฉันเป็นคนยังไงวะ” ดรๅก้oนเถียงกลับ
ในระหว่างที่ทั้งสองมัวแต่คุยกันก็มีสาวสวยคนหนึ่งเดินมากระซิบจากข้างหลัง “โทษทีหนุ่มๆ คนนี้ฉันขอนะ”
ทั้งสองสะดุ้งโหยง “ละ เลดี้ชูครีม!? มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับเนี่ย”
“ฮิฮิ ฉันเพิ่งมาถึงนี่แหละ พอดีต้องไปทักทายเพื่อนใหม่สักหน่อยแล้วเจอกันนะ” เธอยิ้มหวานแล้วเดินผ่านทั้งสองไป
ไอหน้าโง่มองหญิงสาวที่เดินเข้ามาหาจนตาไม่กะพริบ สิ่งที่กวนใจเขาที่สุดคือชื่อของเธอ
[เลดี้ชูครีม]
อย่าบอกนะว่าผู้หญิงคนนี้คือ... เขาเริ่มขมวดคิ้ว
“ชื่อเก๋ไม่เบานี่คุณลูกสาว” เธอคนนั้นเอ่ยทัก
“ปะ เป็นพ่อจริงๆเรอะ!?” ชายหนุ่มกล่าวอย่างไม่เชื่อสายตาแล้วแอบตะโกนในใจว่า เพราะแกสร้างตัวละครแบบนี้ไง ไอ้พ่อบ้า! แล้วไอ้ท่าทางที่คุยกับสองคนเมื่อกี้มันอะไร อ่อยเค้าเหรอ!?
“ทำไมหน้ามุ่ยแบบนั้นล่ะ ยังโมโหกับระบบตั้งชื่ออยู่อีกเหรอ” คุณพ่อในร่างสาวงามเอียงคอถามด้วยความห่วงใย
“เปล่า ไม่มีอะไรหรอกพ่อ” ร่างสูงส่ายหน้า พลางคิดว่าแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ถ้าฉันต้องช่วยเขาอีกในวันข้างหน้าจะขอคิดเพิ่มเป็น 20 เท่าเลย “แล้วหมอนั่นล่ะ เจ้าสตาร์คิงอะไรนั่นน่ะ”
“สตาร์คิลเลอร์888น่ะเหรอ ตอนนี้เขาออฟไลน์อยู่ เรายังมีเวลาเตรียมตัวกันอีกนิดหน่อย”
“เตรียมตัวอะไร”
หญิงพ่อไม่ตอบ แต่เธอยกนิ้วชี้ซนเหนือศีรษะเป็นวงกลม ร่างสูงจึงนึกได้แล้วโพล่งออกไปด้วยความตื่นเต้น “มีวิธีเปลี่ยนชื่องั้นเหรอ!?”
จังหวะนั้นมีกลุ่มเพลเยอร์ผ่านมาพอดี พวกเขาพร้อมใจกันทักทายชายหนุ่มอย่างเริงร่า “หวัดดีไอหน้าโง่ ชื่อนายแม่งโคตรเท่เลยว่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า”
ทั้งสองไม่ได้โต้ตอบอะไร พอคนกลุ่มนั้นเดินผ่านไปไอหน้าโง่ก็รีบหันมาหาหญิงพ่อ
“รู้แล้วน่า” เธอยักไหล่เบาๆ “เรารีบไปจากตรงนี้กันก่อนดีกว่า เดี๋ยวพ่อ...อะแฮ่ม! เดี๋ยวหม่ามี๊จะสอนวิธีเปลี่ยนชื่อให้ลูกเอง” เธอกระดิกนิ้วเรียกเขา ก่อนจะเริ่มเดินนำหน้าไปทางประตูเมือง
แต่หนุ่มหล่อยังยืนอึ้งอยู่ หม่ามี๊!? หม่ามี๊อะไร ยัยนี่ใช่พ่อฉันแน่เหรอ
แต่จะว่าเป็นคนอื่นก็คงเป็นไปไม่ได้ เพราะหลังจากตั้งชื่อตัวละครเสร็จ เธอก็โทรไปบ่นกับเขาชุดใหญ่ จนสุดท้ายก็นัดแนะให้มาเจอะกันที่นี่พร้อมกับบอกชื่อในเกมกันเรียบร้อย เลดี้ชูครีมคือพ่อของเธอไม่ผิดแน่ และเขาก็เป็นคนเดียวที่รู้ว่าไอหน้าโง่คือเธอ
“มาเร็ว” สาวสวยหันมาเรียกย้ำ
“คะ...ครับ” จะขานรับแบบผู้หญิงมันก็กระไร อุตส่าห์ได้อยู่ในร่างสุดหล่อทั้งทีก็ต้องสวมบทบาทให้ตรงกับคาแรคเตอร์สิ ถ้าพ่อทำแบบนั้นได้ทำไมฉันจะทำไม่ได้
ไอหน้าโง่พยักหน้าเข้าข้างตัวเอง ก่อนจะเริ่มก้าวเท้าวิ่งตามพ่อไป แต่ร่างของเขาก็เกิดเซไปมาเล็กน้อยเพราะยังไม่ชินกับส่วนสูง
จากเดิมเคยสูงแค่ 166 แต่ตอนนี้สูงถึง 187 หัวก็โล่งๆเบาๆเพราะผมสั้น แต่นั่นไม่ประหลาดเท่าความรู้สึกที่เหมือนมีอะไรห้อยโตงเตงอยู่ตรงหว่างขา จนเขานึกสงสัยว่าตอนสร้างตัวละครก็ไม่มีให้ปรับตรงนี้นี่หว่า แล้วมันโผล่มาได้ยังไง
เอาน่า เดี๋ยวคงชิน
...
ณ ทุ่งราบโซเฟีย สถานที่ฟาร์มเลเวลสำหรับมือใหม่ แม้จะชื่อว่าทุ่งราบแต่ก็มีเศษซากของเมืองเก่ากระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ ตามเนื้อเรื่องกล่าวไว้ว่ามันเคยเป็นส่วนหนึ่งของเมืองบอร์นดี ซึ่งเคยมีขนาดใหญ่กว่าปัจจุบันนี้ถึงสามเท่า แต่ถูกทำลายไปเพราะสงครามเก้าอาณาจักร
เลดี้ชูครีมเดินไปนั่งลงตรงกองอิฐที่ถูกปกคลุมไปด้วยหญ้าและมอสส์ รอสักพักไอหน้าโง่ก็ตามมาทัน
“พ่อจะรีบไปไหนเนี่ย หนูยังเดินไม่ชินนะ” เขาออกปากบ่นทันทีที่มาถึง
“ไม่ใช่พ่อ หม่ามี๊ต่างหาก” เธอตอบสั้นๆก่อนจะถามกลับ “อะไรดลใจให้ลูกใช้ชื่อนี้ล่ะ หืม?”
“จะอะไรล่ะ ก็เอไอเฮงซวยนั่นไง ตอนอยู่ในเมืองเมื่อกี้หนูโคตรอายเลย” ถึงกระนั้นเขาก็ไม่อยากทิ้งค่าขนมสิบเท่าเพียงเพราะเรื่องแค่นี้หรอก
“ฮิฮิฮิ งั้นนั่งลงก่อนเถอะ เดี๋ยวมี๊จะบอกวิธีเปลี่ยนชื่อให้”
มี๊? คราวนี้เรียกตัวเองว่ามี๊เหรอ หล่อนเป็นใครกันแน่หะ เอาพ่อฉันไปไว้ที่ไหนรีบบอกมาเดี๋ยวนี้เลย ถึงอยากจะพูดไปแบบนั้นแต่เขาก็เลือกปั้นหน้านิ่งนั่งลงเงียบๆดีกว่า ดูเหมือนว่าพ่อที่เขาเคยรู้จักจะมีด้านที่คาดไม่ถึงอยู่ด้วยสินะ
ตัวเขาเองก็ไม่ได้อคติกับรสนิยมของใครหรอก ต่อให้คนคนนั้นจะเป็นพ่อของเขาก็ตาม เพียงแต่ทุกครั้งที่เขามองสาวงามตรงหน้า ภาพของตาลุงพุงพลุ้ยที่ใส่เฮดเกียร์นอนแผ่ทั้งวันจนชินตา ก็ยิ่งผุดขึ้นมาในหัวเป็นฉากๆ ...อา รู้สึกเหมือนไมเกรนจะขึ้นเลย เอาไงเอากันวะ
“ว่ามาเลย...มี๊!”
ฮรึก! ฮ่าฮ่าฮ่า เลดี้ชูครีมหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น “ปรับตัวได้ไวสมกับเป็นลูกสาวฉันจริงๆ งั้นตั้งใจฟังนะ”
ไอหน้าโง่พยักหน้า
...
วันถัดมา ไอหน้าโง่กลับมาที่ทุ่งราบโซเฟียอีกครั้ง เป้าหมายตรงหน้าเขาคือโคเดียร่า มันเป็นมอนสเตอร์หน้าตาคล้ายลูกกวาง แต่มีลวดลายคล้ายวัวและมีเขาเล็กๆที่กลางหน้าผาก แววตาที่มันมองมายังชายหนุ่มช่างเต็มไปด้วยความไร้เดียงสา
“บ้าเอ๊ย นี่ฉันต้องฆ่าเจ้าตัวน่ารักนี่จนกว่าจะเลเวล 10 งั้นเหรอ” ไอ้จีเอ็มเฮงซวย ฉันจะไม่มีวันให้อภัยแกเด็ดขาด
ชายหนุ่มหลับตา แล้วกัดฟันหันดาบเข้าใส่เจ้าโคเดียร่าเต็มกำลัง
วืด!
พอลืมตาขึ้นก็พบว่ามันกำลังจะหนีโชคดีที่ยังไปไม่ไกล “เดี๋ยวก่อน กลับมานี่นะ” เขารีบก้าวเท้าวิ่งตาม
แต่เจ้ามอนสเตอร์เลเวล 1 ตัวนี้ว่องไวเกินคาด พอเขาใกล้จะตามทันมันก็เร่งฝีเท้าออกไปอีก จนเร็วขึ้น เร็วขึ้นเรื่อยๆ
“โว้ย! จะวิ่งไปถึงไหนฟะเนี่ย” เขาเขวี้ยงดาบออกไปด้วยความรำคาญ มันลอยไปเฉี่ยวขาหลังของเหยื่อผู้น่าสงสารตัวนั้นดัง ฉัวะ!
[ไอหน้าโง่ทำดาเมจ 3 หน่วย]
“ดะ โดนแล้ว”
[โคเดียร่าบาดเจ็บที่ขา"เล็กน้อย" ความเร็วลดลง 10%]
พอขาเจ็บก็เลยวิ่งช้าลงสินะ ดีล่ะ! ความฮึกเหิมเริ่มปรากฏในแววตา เขาเดินไปหยิบดาบขึ้นมาแล้วออกไล่ล่าด้วยวิธีเดิมอีกครั้ง
[โคเดียร่าบาดเจ็บที่ขา"ปานกลาง" ความเร็วลดลง 25%]
...
[โคเดียร่าบาดเจ็บที่ขา"รุนแรง" ความเร็วลดลง 50%]
ดีล่ะ ในที่สุดก็ตามทันแล้ว ชายหนุ่มพุ่งเข้าระยะแล้วเหวี่ยงดาบสุดแรง ฟันขาของมอนสเตอร์ผู้น่าสงสารจนขาดกระเด็น บาดแผลของมันแสดงออกมาเป็นภาพพิกเซลหยาบๆที่มีหลากสีสัน ช่วยตอกย้ำให้ไอหน้าโง่รู้ว่าตนยังอยู่ในเกม
[โคเดียร่าบาดเจ็บที่ขา"สาหัส" ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้]
โคดี้~ เจ้าสัตว์ตัวน้อยนอนร้องครวญครางอย่างน่าสงสาร ก่อนที่มันจะค่อยๆหมดแรงลงแล้วสลายไป
ไอหน้าโง่ที่เห็นภาพนั้นก็ยิ่งสะเทือนใจ เขาทรุดลงนั่งแล้วกรีดร้องออกมา “อ๊าก ฉันมันคนเลว!”
[เลเวลอัพ 2↑]
- ระบบกำลังวิเคราะห์สกิลจากพฤติกรรมของผู้เล่น
อะไรนะ มีระบบเกมแบบนี้ด้วยเหรอ ชายหนุ่มหันไปมองหน้าต่างระบบอย่างสงสัย หวังว่าจะมันคุ้มค่ากับที่แกบังคับให้ฉันทำเรื่องโหดร้ายลงไปนะไอ้เกมหมา
โคดี้~
ความคิดเห็น