คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การต่อสู้ที่ป้อมสลาวา
( 4 ปีต่อมา )
ฉันนั่งอยู่ในสนามเพลาะข้างๆเหล่านักรบฝึกหัดยกเว้นฟัลโก้
ฮาเวิร์ด : กาบิ ฟัลโก้อยู่ไหน
กาบิ : ฉันไม่รู้เหมือนกันคุณวิลเลียม ฉันคิดว่าเขายังอยู่ข้างนอก
ฮาเวิร์ด : ฉันจะลองหาเขาดู
ฉันกำลังจะสำรวจสนามรบ เมื่อมีกระสุนปืนกลเริ่มยิงออกมา หยุดไม่ให้ฉันสำรวจ เเต่ทันใดนั้นโคลต์ก็ล้มลงหน้าสนามเพลาะ ฉันคว้าตัวเขาเเละฟัลโก้เเล้วลากพวกเขาสองคนลงไปในสนามเพลาะ
ฮาเวิร์ด : กาบิพาฟัลโก้ไปหาคนอื่นๆ เเล้วทำเเผลให้เขา เเละโคลต์สนายก็ทำความสะอาดตัวเเล้วไปรายงายผู้บังคับบัญชา มากัธ
กาบิ : ได้เลยคุณวิลเลียม
โคลต์ : โอเค
โคลต์เดินจากไป เเละตอนนี้ฉันกำลังเดินไปหาพวกนักรบฝึกหัด
ฮาเวิร์ด : เฮ้ พวกเธอเป็นยังไงบ้าง
กาบี : ก็ดี
อูโด้ : มันโอเค
โซเฟีย : เยี่ยมมากเลย (คุณได้ยินเสียงประชดประชันในน้ำเสียงของเธอ)
ฟัลโก้ : ……….
ฮาเวิร์ด : ฟัลโก้ (คุณโบกมือไปมาต่ิหน้าเขาเเต่เขาไม่ตอบสนอง) ตอนนี้พวกเธอคงเข้าใจเเล้วว่ามีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นกับเขาเเล้ว โซเฟียฉันมีเรื่องที่จะคุยกับเธอหน่อย
เธอพยักหน้าเเละคุณก็พาเธอไปที่หลุมสไนเปอร์ของคุณ
ฮาเวิร์ด : ตอนนี้ขึ้นอยู่กับเธอเเล้วโซเฟีย เธอต้องฝึกเเละทำผลงานให้ดี ฉันอยากให้เธอสืบทอดพลังของฉัน ฉันจะฝึกพวกคุณทุกคนให้เเข็งเเกร่ง
โซเฟีย : เเน่นอน ฉันจะพยายาม
ฮาเวิร์ด : ดีเเต่ผู้บัญชาการต้องรู้ด้วย กับเรื่องนี้
มากัธ : วิลเลียมนายมาหาฉันที่นี้ทำไม
ฮาเวิร์ด : ท่านผู้บัญชาการ ฉันจะขอให้นักรบฝึกหัด โซเฟียสืบทอดพลังของฉัน บุคลิกของเธอเหมาะกับ มือปืนอย่างสมบูรณ์แบบ และฉันจะฝึกให้เธอใช้ปืน และทุกสิ่งที่จำเป็นและอื่นๆ อีกมากมายครับ
มากัธ : ฉันโอเคเเล้วนักรบละ
โซเฟีย : ฉันสบายใจกับเรื่องนี้ค่ะท่าน
มากัธ : ตอนนี้ไม่มีเรื่องอะไรเเล้ว เอาละพวกเธอกลับไปทำหน้าที่ของพวกเธอได้เเล้ว
ฮาเวิร์ด : ครับท่าน คุณเเละโซเฟียกลับไปหาคนอื่นๆ โซเฟียเธอจะบอกเรื่องนี้กับเพื่อนๆของเธอมั้ย
โซเฟีย : ค่ะ ( เเล้วเธอก็เดินจากไป)
(มุมมองของโซเฟีย)
ฉันเดินกลับไปหาเพื่อนๆคนอื่นๆ ตอนนี้พวกเขา กำลังคุยกับฟัลโก้
โซเฟีย : ฉันกลับมาเเล้ว ฟัลโก้หายดีเเล้วหรอ
กาบิ : ใช่ เฮ้ เธอคุยกับคุณวิลเลียมเรื่องอะไร (ฉันคิดอยู่ครู่หนึ่งว่าจะบอกพวกเขาหรือไม่)
ฟัลโก้ : โซเฟีย เธอจะบอกพวกเราไหม (ฉันตัดสินใจที่จะไม่บอกพวกเขา)
โซเฟีย : นั่นไม่ใช่เรื่องของนายที่เราพูดถึง
(มุมมองของฮาเวิร์ด) เจ้าหน้าที่ระดับสูงของตะวันออกกลางที่ฉันติดตามการเคลื่อนไหวนี้ในสนามรบ ในที่สุดมันก็ตัดสินใจยื่นหัวออกมา
ฮาเวิร์ด : บิงโก (คุณพึมพำ)
เสียงปืนดังขึ้นขณะที่กระสุนพุ่งออกจากกระบอกปืน กระสุนพุ่งเข้าหาศีรษะของเจ้าหน้าที่ระดับสูงของตะวันออกกลาง กระสุนพุ่งเข้า ใส่เขาอย่างหมดจดในหัว ขณะที่กระสุนเจาะกะโหลก ของเขาเเละเข้าไปที่สมอง และพุ่งตรงเข้าออกอีกด้าน อีกหนึ่งราย ฉันลุกขึ้นเพื่อรายงานผู้บังคับบัญชาขณะที่ฉันเข้าไป หาพวกเขา ฉันเห็นกาบิถอดปลอกแขนของเธอออก ฉันจึงรีบเข้าไปหยุดเธอ
ฮาเวิร์ด : กาบิ เธอก็รู้ว่าเธอไม่สามารถถอดปลอกแขน ได้ !!
มากัธ : ใจเย็นๆ ฉันยอมให้เธอทำ แล้วทำไมคุณถึง มาที่นี่ คุณควรอยู่ที่ตำแหน่งของคุณ
ฮาเวิร์ด : ขอโทษครับท่่าน แต่ผมมารายงานว่าเจ้าหน้าที่ที่ท่านสั่งให้ผมกำลังตามล่านั้นถูกผมยิงที่หัวเเล้วครับ
มากัธ : ดี (แล้วเขาก็เดินจากไป)
ฮาเวิร์ด : ขอโทษสำหรับเมื่อกี้ด้วยนะกาบิ
กาบิ : ไม่เป็นไร คุณไม่รู้ (ขณะที่เธอปืนออกจากสนามเพลาะ โดยมีฟัลโก้พยายามหยุดเธอ)
ฮาเวิร์ด : เธอบอกพวกเขาหรือเปล่า? (คุณกระซิบกับ โซเฟีย)
โซเฟีย : ไม่ พวกเขาไม่จำเป็นต้องรู้ (เธอกระซิบกลับ)
ฮาเวิร์ด : คือว่าฉันอาจจะต้องบอกนักรบคนอื่นๆ (คุณ กระซิบอีกครั้ง)
โซเฟีย: ไม่เป็นไร (เธอกระซิบกลับ)
ฮาเวิร์ด : ยังไงก็ตาม ฉันต้องไปก่อนที่จะถูกผู้บัญชาการ มากัธ ดุอีกครั้ง
ฉันเดินกลับไปที่ซุ่มยิงเเละ ได้ยินเสียงระเบิด จึงมองผ่าน ไปที่เขตของศัตรู พบว่ามีรถไฟระเบิด และกาบิก็วิ่ง หนีไปเเล้วหัวเราะ ขณะนั้นเอง ปืนกลทั้งหมดก็เริ่มยิงใส่ ตำแหน่งของเธอ ฉันเตรียมสไนเปอร์แล้วเล็งไปที่ บังเกอร์ปืนกล ฉันเล็งปืนหัวพวกเขาแล้วยิงกระสุน เข้าบังเกอร์ และมันก็เป็นการโจมตีที่ช่วยฟัลโกที่ ออกมาจากสนามเพลาะเพื่อไปช่วยกาบิในขณะที่ฟัลโก้ พากาบิเข้าไปในหลุม พอร์โกเข้ามาและเป็นโล่ป้องกันให้ พวกเขาตอนนี้ไรเนอร์ได้รับการโจมตี โดนกระสุนที่ถล่มจากปืนใหญ่ของกองเรือ ซีคระเบิดกองทัพเรือ ตอนนี้เรากลับมาพักผ่อนหลังจากสงครามที่เเสนยาวนานจบลง ฉันเดินเข้าในห้องและฉันเห็น พอร์โกอยู่ในห้องที่ไรเนอร์หลับอยู่บนเตียง พอร์โก้กำลังกินแซนด์วิชขณะที่มองไปนอกหน้าต่าง และฉันก็ทำความสะอาดกระบอกปืนที่หันหน้าเข้าหากำแพงอย่าง ปลอดภัย ไรเนอร์บังเอิญตื่นขึ้นมาด้วยสีหน้าอ่อนเพลียเเละด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
พอร์โก้ : ดูเหมือนนายจะฝันดีหวานเลยหนิ ฉันเลยตัดสินใจไม่ปลุกนาย
ไรเนอร์ : ขอบคุณที่ช่วยฉันนะพอร์โก้
พอร์ : ฉันไม่ได้ช่วยนาย ฉันกำลังทำหน้าที่ของฉัน สิ่งเหล่านี้จะไม่เกิดขึ้นถ้าฉันสืบทอดไททันเกราะ เเละมาร์เซลจะมีชีวิตอยู่
ไรเนอร์: นายเห็นความทรงจำของมาร์เซลบ้างไหม
พอร์โก้ : ไม่ ฉันเห็นนายผ่านสายตาของผู้หญิงที่ชื่อยูมีร์ ว่านายทำอะไรเหมือนผู้ชายที่ไว้ใจได้ ทำไมนายถึงทำตัวเหมือนมาร์เซล
ฮาเวิร์ด : ฉันรู้ว่าเรื่องนี้จะเป็นยังไง และไม่จำเป็นต้องดูถูกเขา พอร์โก อดีตก็คืออดีต และนายไม่สามารถ เปลี่ยนแปลงได้ ดังนั้นลืมมันไปซะ
พีค : นายควรฟังฮาเวิร์ดนะ ไม่จำเป็นต้องดูถูกผู้ชายที่เพิ่ง ถูกปืนใหญ่ยิง มานะป๊อกโกะ (พีคเดินเข้ามาโดยที่ยังสวมหมวกของคุณอยู่)
พอร์โก้ : อย่าเรียกฉันอย่างนั้นพีค
ฮาเวิร์ด : ไรเนอร์ นายควรไปพบเด็กๆ พวกเขากังวลเกี่ยวกับนาย
ไรเนอร๋: ฉันจะไป (เขาลุกขึ้นและออกจากห้อง)
พีค: ฉันเหนื่อย (เอาหัวซบตักฉัน)
พอร์โก้ : เหมือนฉันจะไม่ได้เจอเธอมานาน
พีค : นายกำลังพูดถึงอะไร ในสนามรบเราก็อยู่กันตลอด (เธอมองมาที่ฉัน) แต่ฉันไม่เห็นเธอมาสักพัก แล้ว (เธอก็จิกแก้มฉัน) ไปไหนมาวิลกี้?
ฮาเวิร์ด : ฉันอยู่ในที่ซุ่มยิงของพลซุ่มยิงเพื่อเก็บเป้าหมายที่มี ตำเเหน่งสูง ไม่มีประโยชน์เลยที่ฉันจะอยู่ในแนวหน้า พร้อมกับพลซุ่มยิง ฉันเห็นเธอยังสวมหมวกของฉันนะพีค
พีค : ก็จริง และแน่นอนว่าฉันชอบที่บอกว่าสบายมาก (แล้วเธอก็หลับบนตักของคุณ)
ฮาเวิร์ด : เอาล่ะ ฉันติดดูเหมือนฉันต้องอยู่ตรงนี้และต้องรอจนกว่าเธอจะตื่นอีกครั้ง
พอร์โก้: โชคดี (แล้วเขาก็ลุกขึ้นเดินจากไป)
ความคิดเห็น