คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การแข่งขันไม่เป็นทางการ
"ในที่สุดก็โผล่มาแล้ว" สุึรุงิพูดพลางแสยะยิ้ม
"ฉันชื่อ ชินโด ทาคุโตะ เป็นกัปตันของไรมงอีเลฟเว่น"
ชินโดเอ่ยพลางจ้องมาทางฉันกับเท็นมะ ก่อนจะถามคำถามที่แค่มองก็น่าจะรู้แล้ว
"พวกนายกำลังทำอะไรที่สนามอันศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้"
"เล่นฟุตบอล แค่ดูก็รู้แล้วไม่ใช่รึไง" สึรุงิเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดเล่น
ชินโดเหลือบมองสมาชิกชมรมฟุตบอลที่นั่งอยู่ข้างสนาม ซึ่งสมาชิกชมรมต่างอยู่ในสภาพสะบักสะบอม จากนั้นเขาก็เดินลงในสนาม
"เด็กปีหนึ่งที่ไม่รู้จักมารยาทงั้นหรอ โค่นทีมสำรองได้อย่าได้ใจไปหน่อยเลย!" ชินโดพูดพลางเดินไปหาโค้ชคุโด
"โค่นได้งั้นหรอ ก็แค่มาเล่นด้วยนิดหน่อยเอง"
"โค้ชครับ หมอนั่นคือใคร"
"คิดว่าเป็นคนที่ถูกส่งจากฟิฟเซ็กเตอร์"
"ฟิฟเซ็กเตอร์?" เท็นมะเอ่ยขึ้นมาอย่างสงสัย
ฟิฟเซ็กเตอร์? คืออะไรอะแก๊งนักเลงของญี่ปุ่นหรอ?
"มาทำอะไรที่นี่" โค้ชคุโดถาม
"ฉันได้รับคำสั่งมาให้เปลี่ยนชมรมฟุตบอลใหม่น่ะสิ พวกนายทุกคนถูกไล่ออกจากชมรมแล้ว"
"ว่าไงนะ?!"
"ฉันขอแนะนำทีมฟุตบอลใหม่"
พอสึรุงิพูดจบก็มีคนสิบกว่าคนมายืนข้างหลังเขา
“นี่คือทีมใหม่ของไรมงอีเลฟเว่นเป็นตัวแทนของพวกนาย”
"ตัวแทนไรมงอีเลฟเว่นงั้นหรอ ทีมหลักคือพวกเราต่างหากล่ะ!"
"ใช่กำลังรออยู่เลยละ ถ้างั้นเริ่มแข่งของจริงได้" สึรุงิกล่าว
"ฉันไม่คิดจะแข่งกับพวกอันธพาลอย่างพวกนายหรอก ยกเว้นนายจะไปดำเนินการแข่งอย่างเป็นทางการ"
"หึ ดูเหมือนว่ายังไม่เข้าใจสถานการณ์ของทีมตัวเองเลยสินะ"
สึรุงิกล่าวพร้อมโยนบอลขึ้นก่อนจะเตะมันใส่ห้องชมรมฟุตบอลเก่า ซึ่งมันน่าจะได้รับความเสียหายพอตัว
ปั้ง!!
ทุกคนที่เห็นภาพนั้นต่างตกใจ
สึรุงิเดินไปจับไหล่ชินโดและเอ่ยด้วยสีหน้าชั่วร้าย
"หึหึ ฟังให้ดีนี่ไม่ใช่การเสนอ แต่เป็นคำสั่ง"
"นี่แก!" ชินโดพูกำหมัดแน่น
"งั้นมาเริ่มกันเถอะกัปตัน"
อาคารฟุตบอล / สเตเดียม
ทีมไรมงอีเลฟเว่นและทีมของสึรุงินั้นยืนประจันหน้ากันอยู่ในสนาม ส่วนฉันกับเท็นมะนั่งกันอยู่ข้างสนามเพื่อรอดูเหตุการณ์
“โห ใหญ่โตดีนี่ สมกับเป็นโรงเรียนฟุตบอลชื่อดััง” สึรุงิกล่าว
“ไม่ต้องพูดมากนัก คุณฟุรุคาบุช่วยเป็นกรรมการให้หน่อยนะครับ”
คนที่คาดว่าน่าจะชื่อฟุรุคาบุเดินเข้ามาในสนามในมือของเขาถือลูกฟุตบอลไว้อยู่
“ถ้างั้นเริ่มการแข่งได้ระหว่างชมรมฟุตบอลไรมงกับทีม…” ฟุรุคาบุลังเลอยู่พักใหญ่เนื่องจากไม่รู้ว่าอีกทีมชื่ออะไร
“เรียกว่าทีมอัศวินสีดำก็แล้วกันนะครับ”
อยู่ดี ๆ ก็มีชายใส่ชุดสูทสีดำมายืนอยู่ข้างสนามเขาแนะนำตัวเองว่าชื่อ คุโรกิ และยังบอกอีกว่าเป็นโค้ชของทีมอัศวินสีดำหรือทีมของสึรุงินั้นเอง
“ถ้างั้นก็ ต่อจากนี้จะเริ่มการแข่งของทีมชมรมฟุตบอลไรมงกับทีมอัศวินสีดำขอให้ทั้งสองทีมเล่นกันด้วยความบริสุทธิ์ยุติธรรม”
“ครับ” ชินโดขานรับ
“แน่อยู่แล้ว” สึรุงิขานรับเช่นกัน
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน…” เท็นมะพึมพำอยู่ข้างฉัน
“พวกเขาแข่งกันยังไงละ ดูเหมือนเราจะโดนหลอกแล้วละ ถ้าจะแข่งกันตั้งแต่แรกแล้วจะให้เราไปแย่งลูกฟุตบอลอย่างเอาเป็นเอาตายกันทำไม คนโกหก…” ประโยคสุดท้ายฉันเอ่ยอย่างแผ่วเบาเพื่อไม่ให้เท็นมะได้ยิน
อีกไม่นานจะเริ่มแข่งแล้วนะครับระหว่างทีมหลักของไรมงกับทีมอัศวินสีดำปริศนา ดูเหมือนว่าจะเป็นการต่อสู้ที่เดิมพันด้วยชะตาของชมรมฟุตบอลนะครับ! ผมทำหน้าที่พากย์การแข่งชื่อว่า คาคุยะ อายูมุ ครับ! การแข่งทั้งหมดที่ไรมงผมจะขอทำหน้าที่พากย์ทั้งหมดเองนะครับ!
เสียงของผู้บรรยายการแข่งขันดังขึ้นทำให้เท็นมะสะดุ้งเล็กน้อย ฉันเดินไปนั่งแถวใกล้ ๆ โค้ชคุโดโดยไม่ลืมดึงเท็นมะมานั่งด้วย
ดูเหมือนว่าการแข่งครั้งนี้จะน่าสนใจอยู่หน่อยๆ ละนะ
เอาละครับ เริ่มเขี่ยบอลแล้วครับ
ชินโดเขี่ยบอลให้กับอีกคนที่ยืนอยู่ข้างเขา
หลังจากดูเชิงเสร็จแล้วไรมงบุกก่อนเลยครับ
ชินโดส่งบอลเขาจุดโทษไปให้ผู้ชายผมสีม่วงจากนั้นเขาก็เตะบอลเข้าโกล แต่ผู้รักษาประตูรับบอลของเขาไว้ได้ด้วยมือเดียว
มินามิซาว่ายิงลูกโดดครับ แต่ผู้รักษาประตูรับไว้ได้ครับ
ผู้รักษาประตูส่งบอลให้สึรุงิ จากนั้นสึรุงิก็ส่งบอลทางอากาศต่อให้อีกคนและส่งต่อกันไปเรื่อย ๆ จนถึงหน้าโกลฝั่งไรมง ทีมอัสวินสีดำยิงลูกบอลเข้าโกลฝั่งไรมงได้อย่างง่ายดาย
โกลลล!!! ทีมอัศวินสีดำนำไปก่อน ผู้รักษาประตูไรมงถึงกับอึ้งลูกเข้าประตูโดยไม่ทันตั้งตัว!
ส่งบอลทางอากาศแถมยังเล่นเกมเร็ว…ถือว่าน่าสนใจ แค่นี้ก็น่าจะรู้ผลแล้วละดูจากการเล่นของทั้งสองฝั่งแล้ว ฝีมือต่างชั้นกันเกินไป
“ส…สุดยอด” เท็นมะพึมพำ
หลังจากแค้นเสร็จแล้วก็เริ่มการแข่งขันต่ออีกครั้งนะครับ ไรมงเริ่มเขี่ยฟุตบอลก่อน
คนพากย์ พาย์บ้าอะไรเนี่ย
การแข่งขันดำเนินต่อโดยไรมงเริ่มเขี่ยฟุตบอลแต่ไม่ทันไรสึรุงิก็วิ่งเข้ามาแย่งไปในทันที เขาใช้สเต็ปเลี้ยงบอลไปอยู่หน้าโกลฝั่งไรมง
“จะใช้ท่านั้นหรอ!!” เท็นมะเอ่ย
สึรุงิตั้งบอลไว้บนขาก่อนจะปล่อยให้มันลอยขึ้น จากนั้นเขาก็เตะอัดบอลเข้าไปอย่างจัง บอลลอยขึ้นโดยมีควันสีดำน้ำเงินล้อมรอบ
“ดาบสังหาร!!”
ผู้รักษาประตูไรมงเองก็ใช้ท่าเช่นกัน เขาหมุนตัวโดยมีไฟล้อมรอบมือ
“เบรินนิ่งเอส!!”
แต่ถึงอย่างนั้นก็หยุดลูกของสึรุงิไว้ไม่ได้
“หึ จะสิ้นชื่อโรงเรียนซะแล้วน่าสมเพชจริง ๆ เลย” สึรุงิเอ่ยยั่วยุ
ปากดีชะมัด แต่ทำยังไงได้ละในเมื่อหมอนั่นมันเก่งจริง…แบบนี้ไรมงแย่แล้วละ
การแข่งขันดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ โดยที่ไรมงนั้นถูกยิงอยู่ฝ่ายเดียวจนโดนนำประตูไปก่อนถึง 10 ต่อ 0 เรียกได้ว่าตอนนี้ไรมงนั้นสิ้นหวังสุด ๆ
“โค้ชครับ! ทำอะไรไม่ได้เลยหรอครับ!” เท็นมะลุกขึ้นไปหาโค้ชคุโด
“คนที่ควรทำอะไรไม่ใช่โค้ช แต่เป็นผู้เล่น”
“ผู้เล่น?” เท็นมะผุดสีหน้าประหลาดใจ
“มัทสึคาเซะ เท็นมะ ยูนะ ฟูมิโกะ พวกเธอไปเปลี่ยนชุดยูนิฟอร์สำรองมา”
“เอ๋!!?” เท็นมะส่งเสียงร้องตกใจ
“ห๋า!!?” ยูนะเองก็ตกใจเหมือนกัน
“พวกเธอขอเข้าชมรมแล้วไม่ใช่เหรอ?” เขาหันมามองฉันกับเท็นมะ
“ก็ใช่ครับแต่ว่า…”
“ฉันจะทดสอบพวกเธอ” พอโค้ชพูดจบก็เปลี่ยนตัวพวกเรากับผู้เล่นในสนามทันที
เท็นมะนั้นส่งเสียงร้องตกใจลั่น ส่วนยูนะนั้นนิ่งอึ้งไปพักใหญ่
ตัดสินใจเองเฉยเลย ไม่ถามความสมัครใจของนักกีฬาสักนิด!
หลังจากที่พวกเราไปเปลี่ยนชุดยูนิฟอร์มเสร็จแล้วก็มายืนกันอยู่ข้างสนาม
ฉันมัดผมเป็นหางม้า สวมเสื้อสีเหลือง กางเกงสีน้ำเงินและสวมถุงน่องสีดำไว้ข้างใน แน่นอนว่าแว่นก็ถูกถอดออกไปแล้วเช่นกัน
ฉันเหลือบมองเท็นมะอยู่สักพัก เท็นมะยืนตัวสั่นอยู่ข้างสนามด้วยความตื่นเต้น
ดูเหมือนว่าเขาพึ่งจะเคยลงสนามครั้งแรก ก็แหงละคนที่ทำได้แค่เลี้ยงลูกจะเคยลงสนามได้ไง แต่ว่าฉันควรพูดให้กำลังใจอะไรสักหน่อยไม่งั้นมีหวังหมอนี่ได้ไปยืนขาสั่นอยู่ในสนามแน่
“เท็นมะไม่ต้องกังวลไปหรอก ฉันจะช่วยนายเท่าที่ทำได้ก็แล้วกัน”
เท็นมะหันมามองหน้าฉันเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถาม
“ยูจังเคยลงสนามมาก่อนงั้นหรอ”
“ไม่รู้สิ ยังไงดีนะ” ฉันคลี่รอยยิ้มบาง ๆ ส่งให้เท็นมะเพื่อให้เขาสบายใจมากขึ้น
“ยังไงก็ขอบใจนะยูจัง” เท็นมะส่งยิ้มบาง ๆ กลับ
ไอยะ ที่ใส่ชุดยูนิฟอร์มลงมาดูเหมือนจะเป้นเด็กใหม่ถอดด้ามทั้งสองคนเลยครับ ไม่รู้ว่าโค้ชคุโดมีเจตนาอะไรกันแน่
เมื่อนักกีฬาคนเก่าออกไปแล้ว ฉันกับเท็นมะก็เข้าไปประจำตำแหน่งโดยเท็นมะอยู่กองหน้าคู่กับชินโด ส่วนยูนะอยู่กองกลาง
ในขณะเดียวกันนั้นครูโอโตนาชิก็ตั้งคำถามกับโค้ชคุโดเนื่องจากให้เด็กใหม่ที่ยังไม่ทันได้เข้าชมรมลงสนามในครั้งนี้มันค่อนข้างจะเกินไปหน่อย
“โอโตนาชิ เธอเห็นเด็กคนนั้นแล้วไม่รู้สึกอะไรบ้างหรอ”
“เอ๊ะ”
“แววตาของมัทสึคาเซะที่กล้าเผชิญศัตรูมีบางอย่างมีเหมือนกับเขา”
“เหมือนคุณเอนโดงั้นหรอคะ…”
เด็กใหม่ถอดด้าม มัทสึคาเซะ เท็นมะ กับ ยูนะ ฟูมิโกะ ลงสนามเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับไม่รู้ว่าโค้ชคุโดกำลังมีแผนอะไรอยู่กันแน่
สึรุงิจ้องยูนะก่อนจะเปลี่ยนไปมองเท็นมะด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์
“นายอีกแล้วหรอ”
เท็นมะถอนหายใจเข้าออกอยู่หลายครั้งก่อนจะบอกว่าตัวเองไหว ยูนะมองเท็นมะอย่างห่วง ๆ
ปรี๊ด! เสียงนกหวีดดังขึ้นบอกเวลาเริ่มการแข่งขันอีกครั้ง
ทางทีมอัศวินสีดำเริ่มโยนบอลก่อนเขาส่งบอลให้สึรุงิ เท็นมะวิ่งเข้าไปจะขวางแต่สึรุงิหลบได้ จากนั้นสึรุงิก็เตะบอลใส่คิริโนะอย่างจังจนบอลเด้งกลับไปหาเขา เท็นมะวิ่งเข้าไปจัขวางอีกรอบแต่สึรุงิก็หลบเขาได้สบาย ๆ และเตะบอลใส่อีกคน เป็นอย่างนั้นไปเรื่อย ๆ จนสมาชิกในชมรมฟุตบอลบาดเจ็บกันสะบักสะบอมยกเว้นยูนะที่ยังมีสภาพดีอยู่เนื่องจากโดนลูกบอลไปครั้งเดียวและดูเหมือนลูกบอลนั้นจะเบากว่าคนอื่น ๆ ด้วย แต่มันก็ทำให้ยูนะล้มลงอยู่ดี
เจ็บหลังเป็นบ้า
ในเหตุการณ์ยูนะเบี่ยงตัวหลบบอลของสึรุงิได้ แต่อยู่ดี ๆ บอลมันก็ลอยกลับเข้ามาโดนหลังซะงั้น
“เป็นอะไรไป? ความรักที่มีต่อฟุตบอลของนายมีแค่นี้หรอ?”
“โธ่เอ้ยย!” เท็นมะยืนหอบหายใจสักพักก่อนจะวิ่งเข้าไปแย่งบอลอีกครั้งแต่สึรุงิก็หลบได้อยู่ดี
ปรี๊ด เสียงหมดเวลาครึ่งแรกดังขึ้น
หมดเวลาครึ่งแรกครับในครึ่งแรกกลายเป็นเกมบุกของทีมอัศวินสีดำฝ่ายเดียวเลยล่ะครับ!
เท็นมะ ฉันวิ่งผ่านสึรุงิเข้าไปพยุงเท็นมะ
“เท็นมะนายเป็นอะไรมั้ย?” น้ำเสียงของยูนะอ่อนลงด้วยความเป็นห่วง
เท็นมะเงยหน้าขึ้นมามองฉันพร้อมรอยยิ้มและถามกลับด้วยความเป็นห่วง
“ฉันไม่เป็นอะไรหรอกแล้วยูจังละ ยังไหวอยู่มั้ย?”
“อืม ฉันแทบไม่เป็นอะไรเลยมีแต่นายนั้นแหละที่โดน”
เท็นมะหัวเราะออกมาเล็กน้อย
“เหอะ สมเพชชะมัดต้องให้ผู้หญิงคอยช่วย” สึรุงิที่เห็นยืนฟังเงียบ ๆ อยู่นานเอ่ยแขวะ
ฉันหันไปมองตาขวางใส่ทันทีก่อนจะเมินหมอนั่นมาสนใจเท็นมะต่อ
“อย่าไปฟังเสียงนกเสียงกาเลย ฉันว่านายไปพักดีกว่านะเดี๋ยวฉันช่วยพยุง”
“ไม่เป็นไร ฉันพอลุกเองได้” ถึงเท็นมะจะพูดอย่างนั้นแต่ฉันก็เข้าไปพยุงเขาอยู่ดี เราสองคนพากันมานั่งพักที่ข้างสนาม ก่อนเท็นมะจะลุกขึ้นไปหาชินโดที่กำลังดื่มน้ำอยู่
“ต้องขอโทษด้วยครับกัปตัน พอผมลงสนามไปก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไรเลย…แต่ผมน่ะไม่อยากให้ชมรมฟุตบอลถูกชิงไปทั้งอย่างงี้ครับ!”
“ใจเย็นก่อน ฉันก็ไม่ได้อยากให้พวกนั้นได้ชมรมฟุตบอลไปเหมือนกัน แต่พวกนั้นไม่ธรรมดาเลยถึงจะเจ็บใจที่ต้องพูดแต่เขาก็เหนือว่าเรา”
“นี่แหละคือวิธีของฟิฟเซ็กเตอร์” รุ่นพี่เซนโกคุที่เพิ่งเดินมาพูดขึ้น
“ฟิฟเซ็กเตอร์?” เท็นมะผุดสีหน้างุนงง
“พวกนายคงยังไม่รู้จักฟิฟเซ็กเตอร์สินะ เมื่อ 10 ปีก่อนฟุตบอลเยาวชนเป็นที่ 1 ของโลก เพราะแบบนั้นจึงทำให้ความนิยมของฟุตบอลมีมากขึ้น ความแข็งแกร่งของฟุตบอลกลายเป็นสิ่งที่กำหนดไปถึงหน้าตาทางสัมคม ยิ่งเก่งมากยิ่งมีเกียรติถ้าอ่อนแอก็จะถูกทำลาย และตอนนี้ฟุตบอลก็กำหนดค่าของคนและโรงเรียนไปด้วย”
อย่างงี้นี่เอง พอจะเข้าใจอะไรขึ้นมาหน่อยแล้วละ
“พวกนายเองก็เข้าไรมงเพราะดังด้านฟุตบอลเหมือนกันไม่ใช่หรอ”
ฉันไม่ได้เข้าเพราะเรื่องนั้นสักหน่อย…
“เปล่านะไม่ใช่ครับ ผมใฝ่ฝันมานานแล้วว่าอยากจะเล่นฟุตบอลที่ไรมงน่ะครับ”
“ใฝ่ฝันงั้นหรอ…มีแต่นายละมั้งที่พูดแบบนี้ ผลการแข่งขันคือทุกสิ่ง ถ้านายเล่นอ่อนละก็จะถูกมองว่าไร้ค่าทันทีและสิ่งที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อแก้ไขสถานการณ์นี้คือองค์กรจัดการฟุตบอล ฟิฟเซ็กเตอร์”
อาจารย์โอโตนาชิที่ยืนอยู่ข้างโค้ชคุโดเอ่ยขึ้น
“ถึงเป็นฟิฟเซ็กเตอร์ก็ไม่น่าทำถึงขนาดนี้…”
“ใช้ชื่อของผู้จัดการระบบตัดสินแพ้ชนะตามใจชอบ ถ้าขัดแย้งก็จะถูกล้างแค้นโครงสร้างของโรงเรียนมีชื่อตอนนี้รวมถึงผู้เล่นพวกเขาก็จะควบคุมจัดการทั้งหมด”
“ไม่สามารถนำทีมฟุตบอลอันเร่าร้อนแบบที่พวกคุณเอ็นโดเคยสร้างไว้กลับมาได้เหรอคะ..” อาจารย์โอโตนาชิเอ่ยด้วยสีหน้าเศร้า ๆ
“บางทีนี่อาจไม่ใช่ฟุตบอลเพราะฟุตบอลถูกครอบครองไปแล้ว”
ไม่นึกว่าฟุตบอลญี่ปุ่นมันจะเน่าเฟะขนาดนี้ นี่น่ะหรอโรงเรียนไรมงที่คุณใฝ่ฝันน่ะ…
“ยูจังเป็นอะไรไปหรอ” เท็นมะเดินมาถามฉันด้วยความเป็นห่วง
“เปล่าหรอก แค่คิดว่าควรจะทำยังไงต่อไปดีน่ะ”
“ไม่ต้องคิดมากไปหรอก แค่พยายามให้เต็มที่ก็พอแล้วละ”
“อืม” ฉันตอบรับเท็นมะสั้น ๆ ก่อนที่พวกเราจะเดินเข้าสนาม
ขอโทษนะเท็นมะแต่ฉันไม่คิดจะสู้ทั้งที่รู้ว่าจะแพ้หรอกนะ
เอาละ ครับครึ่งหลังเริ่มแล้วครับ ไรมงที่ถูกนำไปก่อนจะแก้เกมยังไง
เปิดมาทีมอัศวินสีดำเริ่มเขี่ยบอลก่อน ชินโดสไลด์พยายามจะลูกบอลแต่ก็ไม่เป็นผล
“เป็นอะไรไป? จะยอมแพ้อย่างงั้นหรอ”
“โธ่เว้ยย!” ชินโดลุกขึ้นไปเเย่งลูกบอลอีกครั้งแต่สึรุงิที่หลบได้ก็เอ่ยแขวะ
“ยอมแพ้ไปดีกว่ามั้ง ยังไงพวกนายก็ถูกไล่ออกอยู่ดี”
จากนั้นสึรุงิก็ทำการเตะลูกบอลอย่างรุนแรงเข้าโกลฝั่งไรมงและทำประตูได้ ตอนนี้เป็น 11 ประตูต่อ 0 ประตู แล้วเข้าก็ยิงเข้าประตูไปอีกลูกทำให้ตอนนี้สกอคือ 12 ประตูต่อ 0 ประตู
“พวกนายชนะไม่ได้หรอก ชมรมฟุตบอลของพวกนายน่ะจบลงแล้ว” สึรุงิบอกกับชินโดที่มีท่าทีหมดแรง
“จบ…เหรอ”
“ชมรมฟุตบอลของไรมงมันจะไม่จบ” เท็นมะพูดเรียกร้องความสนใจของสองกับตันทีม
“ผมน่ะจะไม่ยกชมรมฟุตบอลให้ใครเด็ดขาด!”
“ถ้างั้นฉันจะแย่งมาจากแกเอง!”
พอสึรุงิพูดจบเขาก็ทำการเล่นแรงใส่ทีมของไรมงทำให้สมาชิกส่วนใหญ่บาดเจ็บสะบักสะบอมเหลือเพียงแค่สามคนเท่านั้นที่ยังเล่นต่อไหว
“เข้าใจหรือยัง? สุดท้ายไรมงที่นายใฝ่ฝันมันก็ได้แค่นี้และ”
และในจังหวะนั้นเองก็มีเสียงหนึ่งในสมาชิกชมรมไรมงดังขึ้น เขาเอ่ยตัดพ้อและขอออกจากชมรมถึงแม้ว่าชินโดจะเอ่ยห้ามเขาแต่เขาก็เลือกจะออกอยู่ดี
“โธ่เว้ย…ถ้าขืนปล่อยไว้ทุกคนถูกทำลายแน่”
“ทุกคนจะถูกทำลาย…” เท็นมะพึมพำออกมา
“สู้ต่อสิ เข้ามา!” สึรุงิส่งบอลให้กับเท็นมะและเอ่ยท้าทาย
เท็นมะหลุบตามองบอลที่อยู่ตรงเท้าก่อนจะหันไปหายูนะที่กำลังมองสมาชิกชมรมคนอื่น ๆ ที่นอนบาดเจ็บกันอยู่และตะโกนเรียกชื่อเธอ
“ยูจัง!!”
ยูนะหันไปหาเท็นมะตามเสียงเรียก เท็นมะส่งรอยยิ้มกว้างและแววตาที่จริงจังมาให้ ทันใดนั้นแววตาของยูนะก็สั่นไหวเธอพยักหน้าราวกับว่าเข้าใจอะไรบางอย่างที่เขาต้องการจะสื่อถึงอะไร
“เอาล่ะนะ!!” เท็นมะตะโกนแล้วเริ่มเลี้ยงบอลผ่านสมาชิกทีมอัศวินสีดำจนถึงหน้าโกลเขาหยุดและหันหน้าไปหายูนะจากนั้นก็ส่งบอลกลับมาให้ฝั่งไรมง
ยูนะรับบอลด้วยความมึนงงเล็กน้อยแต่ไม่ทันจะเอ่ยถามก็มีสมาชิกทีมอัศวินสีดำสองคนวิ่งตรงมาทางเธอ หนึ่งในสมาชิกวิ่งตรงเข้ามาส่วนอีกคนสไลด์เพื่อสกัดบอล ยูนะยืนรอศัตรูเข้ามาใกล้อย่างไม่ทุกข์ร้อน เมื่อศัตรูเข้ามาใกล้เธอก็เดาะบอลข้ามหัวคนที่วิ่งตรงมาและกระโดดหลบสไลด์ของอีกคนอย่างสบาย ๆ ใครเห็นก็สามารถรับรู้ได้เลยว่ามันไม่ใช่สเต็ปธรรมดา
เธอเลี้ยงบอลผ่านสมาชิกอัศวินสีดำที่เข้ามาแย่งจนมาถึงหน้าโกลอีกครั้ง
แต่จู่ ๆ เธอก็หันไปถามเท็นมะที่ยืนอยู่อีกฝั่งด้วยประโยคที่ไม่ว่าใครก็รู้คำตอบ
“เท็นมะนายต้องการให้ฉันยิงเข้าโกลมั้ย?” เมื่อทุกคนได้ยินคำถามก็ต่างแสดงท่าทีตกใจ
เท็นมะส่ายหน้า และเมื่อทุกคนเห็นเท็นมะบอกปฎิเสธก็ยิ่งตกใจกันเข้าไปใหญ่
“เข้าใจแล้ว” ยูนะส่งบอลยาวกลับไปให้เท็นมะโดยตำแหน่งของลูกบอลนั้นพอดีตรงเท้าของเขาเป๊ะราวกับว่ามันรู้ตัวว่าจะต้องมาตรงไหน
“พวกนายทำบ้าอะไรน่ะ!” หนึ่งในสมาชิกชมรมฟุตบอลตะโกนขึ้น
เท็นมะเริ่มเลี้ยงลูกบอลอีกครั้งโดยไม่ส่งให้คนอื่นยกเว้นยูนะแม้จะมีคนตะโกนขอบอลก็ตาม
“ทำไมถึงไม่ยอมส่งลูกให้คนอื่นกันละ?” ชินโดพูดขึ้นด้วยความสงสัย
ทั้งสองคนเลี้ยงลูกบอลไปเรื่อย ๆ จนสึรุงิพูดขึ้น
“หึ จะไปรอดได้แค่ไหนกัน” เขาดีดนิ้วทำให้ทีมอัศวินสีดำวิ่งมาล้อมรอบยูนะกับเท็นมะ จากนั้นยูนะก็เห็นโค้ชทีมอัศวินสีดำส่งสัญญาณอะไรบางอย่างให้สึรุงิ เขาพยักหน้าและเดินเข้ามาใกล้เรา
“มัทสึคาเซะ เท็นมะ น้ำหน้าอย่างนายฉันเกลียดนักและก็เธอ ยูนะ ฟูมิโกะ ฉันนึกว่าเธอจะมีอะไรดีกว่านี้แต่ฉันคิดผิดสินะ”
หลังจากสึรุงิพูดจบเขาก็เรียกร่างอวตานออกมา
ไม่น่าเชื่อเลยครับ! สิ่งที่ปรากฎบนสนามคือร่างอวตารที่เขาล้ำลือกันในหมู่ผู้เล่นฟุตบอลนั้นเองครับ!!!
“นี่คือร่างอวตานของฉันเทพดาบแลนซาล็อต!!”
อาจารย์โอโตนาชิที่อยู่ข้างสนามเอ่ยขึ้น
“โค้ชคุโดคะนี่มัน…”
“พลังจิตที่มนุษย์สร้างขึ้นไม่สามารถมองด้วยตาเปล่าได้แต่เมื่อพลังนั้นถึงขีดสุดมันจะปรากฎออกมาเป็นรูปร่างให้เห็นได้” โค้ชคุโดเอ่ยตอบ
ทุกคนในสนามต่างตกใจกับร่างอวตานของสึรุงิ
“สุดยอด…นี่มัน” เท็นมะพึมพำ
ร่างอวตาน…แบบนี้มันแย่แล้วไม่ใช่หรอเท็นมะจะตกอยู่ในอันตราย
“เท็นมะนายถอยไปซะ” ยูนะผลักเท็นมะไปข้างหลังตน
“ไม่ได้ ยูจังน่ะผมจะเป็นคนปกป้องเอง”
“ห๋า!! อย่างนายเนี่ยนะจะเป็นคนปกป้องฉัน”
ขณะที่ยูนะกำลังเถียงกับเท็นมะ สึรุงิที่มองภาพนั้นอยู่นานก็เอ่ยขึ้นมาอย่างไม่สบอารมณ์ว่า
“มัวแต่คุยอะไรกันอยู่ได้น่าหงุดหงิดชะมัด” พูดจบเขาก็พุ่งเข้ามาพร้อมร่างอวตาน
“คิดจะเล่นแบบนี้งั้นหรอ…” ยูนะก้าวขึ้นมาข้างหน้าและเตรียมจะทำอะไรบางอย่าง
แต่ในจังหวะสุดท้ายที่สึรุงิพุ่งเข้ามาใกล้เท็นมะก็ผลักยูนะหลบไปอีกทาง
“อ๊ะ” ยูนะเสียสมาธิและล้มลงไปอีกทาง ส่วนเท็นมะถูกดาบของสึรุงิแทงจนปลิวออกไปไกล
ดวงตาของยูนะเบิกกว้างเธอรีบลุกขึ้นเตรียมจะวิ่งไปหาเท็นมะ แต่สึรุงิก็ทำการเตะบอลอัดเท็นมะเข้าไปอีกครั้ง เท็นมะกระเด็นมาใกล้ชินโด
“แก…” ยูนะมองตาขวางใส่สึรุงิ
ในขณะเดียวกันโค้ชคุโดก็ลุกขึ้นเตรียมจะขอยกเลิกการแข่ง แต่ทว่าเท็นมะก็พูดห้ามเอาไว้ก่อน
“โค้ช…ผมไม่เป็นไรครับ…ให้ผมเล่นต่อจนจบด้วยเถอะครับ”
“เท็นมะนายพล่ามบ้าอะไรน่ะ!!” ยูนะวิ่งมาพยุงเท็นมะที่กำลังพยายามลุกขึ้น
เธแช่วยดึงเท็นมะลุกขึ้นเขาเซเล็กน้อยแต่เธอก็ช่วยประครองเท็นมะเอาไว้
“ให้ผมสู้จนถึงจบเกมนะครับ”
“ถ้าสู้จนจบได้ละก็เราต้องมองเห็นเส้นทางแน่!!”
ชินโดกับยูนะนิ่งไปพักใหญ่กับคำพูดของเท็นมะ
ทั้งที่ตัวเองสู้ไม่ไหวแล้วแต่ก็พยายามยืนหยัดเพื่อสู้ให้จนถึงที่สุด…ต่างจากฉันที่ถอดใจไปตั้งแต่ยังไม่เริ่มแข่ง นายช่างเหมือนกับเขาคนนั้นจริง ๆ เลยนะ
ส่วนสึรุงิที่ได้ยินคำพูดของเท็นมะก็ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดกว่าเดิม
“เอานี้ไปซะ!!” สึรุงิเตะบอลใส่เท็นมะอีกครั้งแต่ยูนะที่ความรู้สึกไวกว่ารีบเอาตัวเองมาบังเท็นมะไว้ แต่ถึงอย่างงั้นเท็นมะก็โดนลูกหลงอยู่ดี ทำให้ทั้งสองคนล้มลงไปอีกครั้ง
“มัทซึคาเซะ! ยูนะ! อย่าฝืนอีกเลยน่า” ชินโดนวิ่งเข้ามาพยุงเท็นมะกับยูนะไว้
“หมดแรงกันแล้วสิ!!” สึรุงิแสยะยิ้มร้ายออกมา ยูนะที่เห็นก็จิกตาใส่พลางกำหมัดแน่น
"แกชักจะมากเกินไปแล้วนะ" ยูนะพึมพำออกมา
“ผมน่ะ! อยากเล่นนะครับ อยากเล่นฟุตบอลกับทุกคน”
“นี่นาย…ทำไมถึงทำขนาดนี้”
“ขอร้องล่ะครับ…กัปตันอย่าเลิกเล่นฟุตบอลนะครับ” เท็นมะเอ่ยพลางเอื้อมมือไปกุมเสื้อเขาไว้
ยูนะมองภาพตรงหน้าอย่างอึ้ง ๆ แววตาของเธอดูเศร้าลงจากนั้นเธอก็พึมพำอะไรสักอย่างที่ทั้งสองคนไม่ได้ยิน
“มัทสึคาเซะ…” ชินโดจับมือเท็นมะออกจากเสื้อ เขาลุกขึ้นยืนและอยู่ดี ๆ น้ำตาของชินโดก็ไหลอาบแก้มทั้งสองข้างเขาสะอื้นเบา ๆ
“ฉันเองก็..ฮึก..ทำไม..ทำไมกันนะ!...ฉันถึงปกป้องทีมไว้ไม่ได้ กัปตันประสาอะไรกัน ของพันนี้น่ะ"ชินโดกุมปอกแขนที่แสดงถึงสัญลักษณ์กัปตัน
เมื่อชินโดพูดจบยูนะก็รู้สึกถึงพลังงานบางอย่างรอบตัวชินโด ดวงตาของเธอเบิกกว้างอีกครั้ง
หรือว่าจะเป็น…
“โธ่เว้ยยยยยยย!!” ชินโดตะโกนกึกก้องไปทั่วสนาม ทันใดนั้นเองร่างอวตานของชินโดก็ปรากฎ
31/3/67 ยังไม่ได้แก้คำผิด
กำหนดการอัพเรื่องนี้คือวันอาทิตย์เวลา 16.00 เย็นนะคะ ถ้าไรท์หายไปโปรดรู้ไว้ว่าเขียนไม่ทัน
ความคิดเห็น