คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ประกาศตัวอย่างเป็นทางการ
ข่าวลือของเด็กสาวผู้ซึ่งกลายเป็นที่โปรดปรานของดาวเด่นทั้งสามนั้นแพร่ออกไปทั่วโรงเรียนเพียงข้ามคืน
ในตอนเช้าวันถัดมานั้นทั้งที่ปกติแล้วโรงอาหารของหอพักมักจะไม่ค่อยมีคนมาใช้บริการแต่ว่าวันนี้กลับมีคนนั่งอยู่จนเต็มและไม่ยอมให้เด็กสาวที่เป็นต้นเหตุของข่าวลือนั้นนั่งร่วมโต๊ะด้วย
เด็กสาวที่ในมือนั้นถือถาดอาหารที่ค่อนข้างหนักมองไปรอบโรงอาหารเพื่อจะหาที่นั่งว่างๆแต่ก็ไม่มีเลยแม้แต่ที่เดียว
"เฮ้ หนูแฮมมานั่งนี่สิ" การเรียกด้วยชื่ออย่างนี้มีเพียงกลุ่มเดียวที่พูด เด็กสาวเดินไปยังโต๊ะริมหน้าต่างที่เจ้าของเสียงนั่งอยู่กับเพื่อน
"เอ่อ......อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณอายาโกะ คุณนานะ คุณชิอากิ" เด็กสาวเหลือบมองคนที่ตนเองหลงใหลในขณะที่กล่าวทักทาย
"อรุณสวัสดิ์ ยัยตัวเล็ก" นานะยังคงพูดด้วยท่าทางกวนเหมือนเดิม
"อรุณสวัสดิ์จ้ะ ทาช่า นั่งสิ" รอยยิ้มของอายาโกะยังคงดูอบอุ่นเหมือนเดิม
"อรุณสวัสดิ์ แม่หนูแฮมสเตอร์" ชิอากิตอบช้ากว่าคนอื่นแต่ภายในหัวนั้นคิดวิธีการแกล้งเด็กสาวที่มานั่งข้างตนต่างๆนาๆ
"ค่ะ....." แก้มของเด็กสาวแดงขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะตักอาหารในจากขึ้นมาใส่ปาก
ทั้ง 4 คนยังคงทานอาหารของตนเองไปเรื่อยๆจนหางตาของหญิงสาวผมสีนิลเหลือบมองไปเห็นว่าเด็กสาวข้างๆตนนั้นพยายามที่จะเลี่ยงบล็อกโคลี่และหน่อไม้ฝรั่งในจาน
"ไม่ชอบบล็อกโคลี่กับหน่อไม้ฝรั่งเหรอ? ทาช่า" หญิงสาวถามเด็กสาวที่นั่งอยู่ด้านข้าง
"ค่ะ........ขอโทษที่เลือกกินค่ะ" เด็กสาวคิ้วตก ห่อไหล่เหมือนกับเด็กเล็กๆที่ถูกผู้ใหญ่ดุไม่มีผิด
"อย่างนั้นเหรอ.........." หญิงสาวที่คิดออกแล้วว่าจะเริ่มเล่นกับเด็กสาวคนนี้ยังไงก็เผยรอยยิ้มที่พออีกสองคนที่อยู่ด้านตรงข้ามเห็นก็เข้าใจในทันทีขึ้นมา
"ทาช่าจะเลือกทานแต่ของที่ชอบหรือว่าเกลียดไม่ได้นะ" อายาโกะพูดขึ้นมาโดยที่ขยิบหางตาให้กับคนที่นั่งอยู่ด้านข้างตนได้รู้หน้าที่
"ใช่ ใช่ ที่เธอตัวเล็กแบบนี้ก็เพราะว่าเลือกกินนะรู้ไหม ยิ่งไม่ชอบเท่าไหร่ก็ต้องพยายามกินนะ" นานะไม่พูดเฉยแต่ยังใช้ช้อนและส้อมหยิบผักชนิดเดียวกันกับที่เด็กสาวเกลียดจากจานของตนมาใส่จานของเด็กสาวที่เริ่มเหงื่อไหลออกมา
"ใช่แล้วล่ะ เธอตัวเล็กเกินไปแล้วนะต้องทานเยอะๆนะรู้ไหม?" ชิอากิลูบหัวของเด็กสาวไปมาและยิ้มอย่างสนุกสนาน
"........ค่ะ" เด็กสาวใช้ส้อมจิ้มชิ้นผักขึ้นมาและหลับตาลงก่อนที่จะพยายามเคี้ยวและกลืนลงไป
สีหน้าของเด็กสาวที่ต้องทานในสิ่งที่ตนเองไม่ชอบเรียกเสียงหัวเราะให้กับหญิงสาวทั้งสามไม่น้อย
ทันทีที่ทานจนหมดจานเด็กสาวก็รีบหยิบแก้วน้ำดื่มน้ำข้างในจนหมด สภาพของเด็กสาวตอนนี้เหมือนกับผ่านสนามรบมาก็ไม่ปาน
"เก่งมากๆ เธอเป็นเด็กดีนะ" หญิงสาวผู้เป็นคนต้นคิดลูบหัวคนข้างๆก่อนที่จะโน้มใบหน้าลงไปสัมผัสที่ริมฝีปากเบาๆต่อหน้าเพื่อนทั้งสองคนของตนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้าม
"เฮ้ เฮ้ �ชิอากิเกรงใจพวกเราบ้างสิ" นานะท้าวคางตนเองกับโต๊ะและแซวเพื่อนของตนเอง
"นั่นสิแถมน่าสงสารเด็กน้อยผู้ไร้เดียงสาแย่เลย" คนข้างๆก็แสดงสีหน้าสนุกไม่แพ้ผู้ที่กระทำเลยแม้แต่น้อย
"ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่นาก็เหมือนกับจูบสัตว์เลี้ยงล่ะนะ" ทั้งสามคุยกันโดยที่ไม่ได้หันไปมองผู้เคราะห์ร้ายตัวน้อยเลยซักนิด
"เอ่อ.....เมื่อครู่นี้ คุณชิอากิทำอะไรผิดเหรอคะ?" เด็กสาวพูดตอบออกมาด้วยความงุนงงกับบทสนทนาของทั้งสามคน
"อ้าว ไม่ตกใจแฮะผิดคาดเลยนะ"��� "นั่นสิ ทาช่าไม่ตกใจมั่งเหรอ?" สองสาวผู้นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามถามด้วยความแปลกใจ
"ก็การจูบนี่เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอคะ? ป่าป๊ากับหม่าม๊าก็จูบกันทุกวันและก็จูบชั้นทุกครั้งที่เจอด้วยนี่นา" เด็กสาวพูดออกมาด้วยความไร้เดียงสาของเด็กที่คิดว่าการจูบนั้นเป็นเรื่องปกติธรรมดา
"ฮะ ฮะ ฮะ สมแล้วที่เป็นลูกครึ่งตอบได้เจ๋งจริงๆ" นานะหัวเราะออกมาเสียงดังโดยที่อีกสองคนใช้มือปิดริมฝีปากและกลั้นหัวเราะเอาไว้
"ชั้น.......พูดอะไรผิดเหรอคะ?" เด็กสาวยังคงทำหน้าไร้เดียงสาเพราะไม่เข้าใจว่าทั้งสามคนหัวเราะเพราะอะไร
"นี่นะทาช่า อย่าไปบอกคนอื่นเขาแบบนี้ล่ะแล้วก็อย่าไปให้คนที่เราไม่ชอบจูบนะ" อายาโกะที่กลั้นหัวเราะอยู่พยายามที่จะบอกกล่าวกับเด็กน้อยผู้ใสซื่อตรงหน้า
"ค่ะ" เด็กสาวยังงุนงงกับคำถามของอีกฝ่ายแต่ก็ยังตอบปากรับคำไป
"นี่ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปคนที่เธอจะจูบด้วยได้นอกจากพ่อกับแม่แล้วคือ ชั้นนะ เข้าใจไหม?" ชิอากิลูบหัวสัตว์เลี้ยงของตนไปมา
"ค่ะ" เด็กสาวไม่เข้าใจทั้งความหมายที่อีกฝ่ายถามและความหมายของสิ่งที่ตนเองได้พูดออกมา
"อ้าว ทำไมปลอกคอของน้องหนูแฮมถึงผูกเบี้ยวอย่างนั้นล่ะ ชิอากิ" อายาโกะชี้ให้ชิอากิมองตามนิ้วตนไปยังริบบิ้นสีเขียวของตนเองที่สั่งให้ใส่
"จริงสิ พวกเธอว่าเด็กคนนี้เหมาะกับการผูกแบบโบว์หรือว่าแบบเนคไทล่ะ?" หญิงสาวถามเพื่อนทั้งสองของตนในขณะที่ใช้นิ้วมือแก้ริบบิ้นที่ผูกเป็นรูปโบว์ออก
"......เนคไท" ทั้งสองคนมองหน้ากันและตอบออกมา�
"เอ่อ.......แต่ว่าผูกแบบเนคไทผิดระเบียบไม่ใช่เหรอคะ?" ของเล่นของทั้งสามคนพูดออกมาด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อเพราะใบหน้าของคนที่ตนเองหลงใหลนั้นอยู่ห่างจากใบหน้าของตนแค่ไม่กี่ซม.
สองสาวผู้ร่วมโต๊ะนั่งมองท่าทางของเด็กน้อยข้างหน้าแล้วก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้ ด้วยความคิดที่ว่า
ตอนที่ถูกชิอากิจูบยังทำหน้าเฉยๆแต่พอชิอากิแค่ผูกริบบิ้นให้กลับหน้าแดงเป็นมะเขือเทศยิ่งมองยิ่งหน้าคล้ายหนูแฮมสเตอร์จริงๆ
ผู้ที่ไม่เชื่อว่าข่าวลือเป็นจริงนั้นได้มายืนกันอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียนเพื่อที่จะพิสูจน์ความจริงและก็ต้องผิดหวังเพราะสิ่งที่ทุกคนเห็นนั้นก็คือ ดาวเด่นทั้งสามคนที่เดินมาโรงเรียนตามปกติโดยที่หนึ่งในนั้นจูงมือเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่ตอนนี้ก้มหน้าเพื่อที่จะซ่อนใบหน้าที่แดงก่ำเอาไว้ใต้เส้นผมสีน้ำตาลแดง
"แล้วเจอกัน แม่ลูกท้อ"���� "เจอกันตอนเที่ยงนะ ทาช่า" สองสาวคู่ซี้กล่าวกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆก่อนที่จะเดินขึ้นไปยังชั้นเรียนของตน
"ไปนะ" ผู้ที่เด็กสาวคนนี้อยากจะให้พูดที่สุดกลับพูดเพียงแค่นี้และเดินตามหลังเพื่อนทั้งสองของตนขึ้นไป
เด็กสาวเดินไปห้องเรียนของตนเองด้วยความรู้สึกที่อึดอัดเพราะสายตาของทุกคนที่มองตนเอง
บนโต๊ะของเด็กสาวนั้นถูกเขียนด้วยปากกาเมจิกต่างๆนาๆ พวกเพื่อนภายในห้องก็ไม่มีใครที่จะสนใจเด็กสาวผู้นี้เลยแม้แต่คนเดียว
"ยัยลูกครึ่งเอ๊ย กลับประเทศของเธอไปซะ!!"��� "น่ารังเกียจชะมัดคิดว่าตาสีเขียวแล้วเด่นนักรึไง"� "เจียมตัวซะมั่งสิ"
เสียงพูดถากถางเสียงดังเหมือนกับจงใจให้เด็กสาวได้ยินและเจ็บปวดดังขึ้นเรื่อยๆจนกระทั่งระฆังเรียนวิชาแรกดัง
เสียงฮัมเพลงด้วยความสนุกกับวิธีการต่างๆที่ถูกคิดเอาไว้ภายในหัวของหญิงสาวผู้เป็นเจ้าของสัตว์เลี้ยงตัวน้อยดังขึ้นเป็นจังหวะ
ในมือก็จดสิ่งที่อยู่บนกระดานดำลงในสมุดโน้ต
"เฮ้ ทำท่าทางสบายใจอย่างนั้นจะดีเหรอ? ชิอากิ" นานะที่เรียนอยู่ห้องเดียวกับชิอากิและยังนั่งข้างๆกันเอ่ยถาม
"แล้ว...มีอะไรที่ชั้นจะต้องกลุ้มใจงั้นเหรอ? นานะ" ผู้ที่ถูกถามตอบกลับไปด้วยความแปลกใจ
"ก็เด็กคนนั้นน่ะดูเหมือนกับว่าจะถูกเพื่อนๆในห้องไม่พอใจที่เธอไปทำดีด้วยอ่ะนะ น่าสงสารแม่หนูน้อยนั่นจริงๆเลยแฮะ" นานะเริ่มที่จะพูดยั่วอีกฝ่ายเพราะรู้จักนิสัยอีกฝ่ายดี��� นิสัยที่ไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับของที่เป็นของตนไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นอะไร
"งั้น.......เหรอ....." คำพูดที่หลุดออกมาด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยแต่ความจริงแล้วร้อนใจเป็นอย่างมาก
ทันทีที่ระฆังหมดคาบเรียนดังขึ้นร่างบางก็ลุกขึ้นจากที่นั่งและเดินออกไป
"ชั้นไปทำธุระเดี๋ยวมานะ นานะ"�� "รับทราบ" อีกฝ่ายตอบพร้อมกับโบกมือให้
หญิงสาวเดินสวนกับอาจารย์ที่เพิ่งจะออกมาจากห้องของสัตว์เลี้ยงของตนพอดีและก็ได้ยินสิ่งที่พวกเด็กภายในห้องนั้นพูดถึงสัตว์เลี้ยงของตนไปต่างๆนาๆ
ครืด� ทันทีที่หญิงสาวได้เปิดประตูเข้าไปเสียงพูดก็เงียบลงและมองตนเองกับสัตว์เลี้ยงเป็นตาเดียว
ฝุ่นและเศษกระดาษชิ้นเล็กๆที่ติดอยู่บนเส้นผมสีน้ำตาลแดงของเด็กสาวทำให้หญิงสาวพอจะเดาออกว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
"............ทาช่า โดนรังแกงั้นเหรอ?" คำถามนี้ทำให้เด็กสาวถึงกับสะดุ้งเพราะความตกใจ
"ปล.......เปล่าค่ะ..." เด็กสาวตอบอีกฝ่ายโดยพยายามที่จะไม่หันไปสบตา
"งั้นเหรอ? แล้วนี่มันอะไรกันน่ะ" แขนเรียวยาวดึงร่างกายเล็กๆให้ลุกขึ้นมายืนตรงหน้าตนเองได้อย่างง่ายดาย
"เอ่อ.....คือว่า........ชั้นหกล้มน่ะค่ะ ไม่มีอะไรจริงๆ..." เด็กสาวเหลือบไปมองเพื่อนของตนก่อนที่จะพูดออกมา
"รู้ไหม? ว่าชั้นไม่ชอบคนพูดโกหกน่ะ ทาช่า" นัยน์ตาสีดำของพญางูสีนิลจ้องมองสัตว์เลี้ยงของตนเหมือนกับเหยื่อ
"ข........ขอโทษค่ะ ชั้นบอกไม่ได้จริงๆ...." นัยน์ตาสีเขียวมรกตเริ่มดูขุ่นมัวเพราะน้ำตาที่เริ่มเอ่อล้นขึ้นมา
"งั้นก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ......." รอยยิ้มที่ดูมีเลศนัยผุดขึ้นก่อนที่เจ้าของรอยยิ้มนี้จะดันร่างเล็กตรงหน้าให้ร่างกายท่อนบนลงไปนอนกับโต๊ะข้างหลังอย่างง่ายดาย
"จ.........จะทำอะไรคะ!! คุณชิอากิ" ผู้ที่ถูกดันให้นอนอยู่บนโต๊ะนั้นสับสนและตกใจกับการกระทำของอีกฝ่ายที่ดึงริบบิ้นสีเขียวออกจากคอของตนและปลดกระดุมเสื้อเม็ดบนสุดออก
ทุกคนภายในห้องส่งเสียงร้องออกมาด้วยความตกใจและไม่อยากที่จะเชื่อในสายตาของตนเอง
ริมฝีปากที่ทาด้วยลิปสติกสีชมพูอ่อนประทับลงบนต้นคอสีไข่มุกเนียนขาวของเด็กน้อยตาสีมรกตที่ตกอยู่ในอาการตกใจสุดขีด
บริเวณที่ถูกริมฝีปากสัมผัสนั้นมีรอยแดงผุดขึ้นมาบนผิวที่ขาวนวลของเด็กสาว
"ต่อไปนี้ ถ้าหากใครไม่พอใจที่ชั้นกับเด็กคนนี้ให้มาหาชั้นเข้าใจมั้ย!!" ทันทีที่หญิงสาวถอนริมฝีปากออกนั้นก็พูดออกมาเสียงดัง
"แต่ว่าพวกเราเองก็ชอบคุณเหมือนกันนะคะ คุณชิอากิ" เสียงพูดดังขึ้นเหมือนกับการพูดเรียกร้อง
"ใช่ค่ะ ชั้นเองก็ชอบคุณ"��� "ชั้นด้วย" "ชั้นด้วย" มีเสียงตอบรับพูดขึ้นมาเป็นระยะๆ
"ชอบ? แล้วพวกเธอชอบชั้นที่ตรงไหนงั้นเหรอ?" คำถามนี้ทำให้ทุกคนที่พูดออกมาเมื่อครู่นี้เงียบลงไปและมองหน้ากัน
"แล้วเธอล่ะ? ทาช่า" ผู้ที่ตั้งคำถามก้มหน้าลงไปถามร่างเล็กๆในอ้อมกอดของตนเองหวังว่าจะได้คำตอบที่ตนเองต้องการ
"ชั้นชอบคุณชิอากิที่......บรรยากาศรอบตัวของคุณค่ะ" เด็กสาวตอบออกมาอย่างชัดเจน
"บรรยากาศเหรอ?"� ผู้ตั้งคำถามงงกับคำตอบที่อีกฝ่ายตอบออกมา
"ค่ะ บรรยากาศรอบตัวของคุณให้ความรู้สึกต่างจากที่ตามองเห็น......." ก่อนที่เด็กสาวจะพูดจบอาจารย์ในวิชาต่อไปของห้องนี้ก็เข้ามา
"เจอกันตอนเที่ยงก็แล้วกัน" ผู้มาเยือนนั้นปล่อยร่างของเด็กตัวเล็กๆในอ้อมกอดออกและเดินออกไปเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
�ส่วนผู้ที่เป็นเหมือนกับสัตว์เลี้ยงนั้นรีบติดกระดุมและผูกโบว์ทันที
วันนั้นทั้งวันเวลาที่เด็กสาวพบหรือว่าสบตาอีกฝ่ายก็จะไม่พูดได้แต่หน้าแดงและหันหน้าหนี
เวลาที่กลับไปยังห้องพักก็เอาแต่นั่งฟังวิทยุอยู่บนที่นอนภายในห้องพักใหม่ที่เป็นห้องเดี่ยวไม่เหมือนห้องเก่าที่ต้องมีรูมเมท
ก๊อก ก๊อก�� เสียงเคาะประตูที่เชื่อมห้องของตนเองและคนที่ตนเองชอบดังขึ้น� ประตูที่ไม่สามารถล็อกได้
ร่างบางไม่รอช้าที่จะให้อีกฝ่ายมาเปิดประตูจึงได้ก้าวเข้ามาภายในห้องนั้นเอง
"ไม่ลงไปทานข้าวเหรอ?" ผู้ที่เข้ามานั้นก็คือ ชิอากิผู้ที่ตอนนี้เป็นเจ้าของเด็กสาวผู้นี้
"คือว่า.......ชั้นยังไม่หิวเลยค่ะ" เด็กสาวรู้สึกร้อนที่ใบหน้าทันทีที่คิดถึงเรื่องเมื่อตอนเช้าจนต้องหันหน้าหนี
"เมื่อตอนเช้าเธออยากที่จะพูดอะไรงั้นเหรอ? เกี่ยวกับสิ่งที่เธอคิดกับชั้นน่ะ" เจ้าของเสียงทิ้งร่างกายลงนั่งกับที่นอนของอีกฝ่าย
"เรื่องนั้น..........ก็คือว่า.......ตามความรู้สึกของชั้น...คุณชิอากิน่ะไม่ใช่คนแบบที่เห็นในตอนนี้เลยซักนิด.....คุณน่ะว้าเหว่แล้วก็โหยหาความรัก ความอบอุ่น ยังไงก็ไม่รู้สิคะ…แต่ว่า...." สิ่งที่พูดหยุดชะงักทันทีที่เหลือบไปเห็นใบหน้าของอีกฝ่าย ใบหน้าที่ทำให้รู้สึกเย็นเข้าไปถึงกระดูก
"งั้นเหรอ? บรรยากาศรอบตัวชั้นเป็นแบบนั้นเองเหรอเนี่ย?" แววตาของผู้ที่พูดดูขุ่นมัวแว่บหนึ่งก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นสีหน้ายิ้ม
"เลิกพูดเรื่องที่ชวนปวดหัวแล้วลงไปทานข้าวเย็นดีกว่านะ เย็นวันนี้มีของชอบเธอด้วยนะ" รอยยิ้มที่ดูมีเลศนัยเผยออกมา
"ของชอบของชั้นเหรอคะ?" เด็กสาวผู้นี้ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตนเองชอบอะไร รู้เพียงแต่ว่าตนเองนั้นไม่ชอบอะไรเท่านั้น
"ก็วันนี้มีผัดผักหลากหลายชนิดสไตล์จีนไงล่ะ" แค่ผู้ที่พูดเอ่ยเมนูหนึ่งขึ้นมาก็สามารถทำให้อีกฝ่ายสะดุ้งขึ้นมาทันที
"หรือว่า........." "ใช่ มีบล็อกโคลี่กับหน่อไม้ฝรั่งลงไปผัดด้วยไงล่ะ" เสียงหัวเราะด้วยความสนุกสนานดังขึ้นเพราะสีหน้าของเด็กสาวที่ทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้
แต่ก่อนที่ทั้งคู่จะออกจากห้องของเด็กสาวนั้น หญิงสาวก็ได้ก้มหน้าลงมาสัมผัสที่ริมฝีปากเล็กๆของเด็กสาวนั้นอย่างแผ่วเบา
"ชั้นแต่วันนี้ไปตอนเช้าเธอจะต้องจูบชั้นรวมทั้งก่อนนอนด้วย เข้าใจไหม? ทาช่า"�
"ค่ะ" ผู้ที่ถูกถามตอบกลับไปด้วยแววตาที่ใสซื่อและดูเหมือนกับว่าจะไม่คิดมากนักกับการกระทำเช่นนี้
ตั้งแต่วันนี้ไปเธอจะเป็นสัตว์เลี้ยงของชั้นอย่างเป็นทางการล่ะนะ แม่หนูแฮมสเตอร์ตัวน้อย
ความคิดเห็น