คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คนนิสัยไม่ดี
ที่ห้อทำานอเอริ
เอรินั่หน้านิ่วิ้วมว แ่็ไม่ไ้ทำให้รูปใบหน้าที่หล่อเหล่าอเาเสียทรไป ายหนุ่มรูปาม นามเพราะ และมีุสมบัิเพียบพร้อมทุอย่า สายาอเอริพุ่มอไปที่โน้ใบนั้น พร้อมิถึเ้าอลายมือรหน้า
เาอิไม่ไ้ว่าพลอยใสเธอ่าเป็นผู้หิที่อทนเสียริ ๆ เธอไม่เบื่อบ้าหรือไที่ะโทรามเาทุั่วโม และยัมาพบเาที่บริษัทอี ่าน่ามเยริ ๆ
พรพรรเ้ามาหาเ้า้วยใบหน้ายิ้มระรื่น แล้วยัโน้มใบหน้าลมาุ๊บูบเาที่แ้มหนึ่ที “ทำอะไรอยู่เหรอะเอริ” เาไม่อบ แ่ยื่นระาษแผ่นเล็ในมือให้เธออ่าน
“อุ๊ยาย! ูแม่นนี้สิ หน้า้านพิลึ่ะ”
“พรรไม่เยพบเยเห็นผู้หิเ่นนี้มา่อนเลย นาเาเพิเยนิ่ไมุ่ย้วย ยัามอแยอยู่ไ้ น่าเบื่อนะะ” ทำสีหน้าแย่ ๆ าหน้าสวย ๆ บิเบี้ยวปาเบะ
“อื้อ... ไม่เอาน่าพรร” เาโอบร่าบาเามาอ ่อนะพู้วยท่าทาอารม์ี
“พรระโมโหไปทำไหมันฮึ ุะไปใส่ใมันทำไมัน ในเมื่อบ้านนี้หลุำนอมานานแล้ว เรา็วรมีสิทธิ์ยึไ้” ท่าทาเอริไม่ยินียินร้าย
ึ่ผิับเธอ พรพรรมอ้อนให้เานิหนึ่ เธอรู้ีว่าเอริเป็นนเ้าู้ เบื่อ่ายอย่าร้ายา ลอว่าเาไ้รัใร เ้าแล้วเป็นไม่ยอมถอยนว่าะสมใ ที่หัวเสียไป พรพรรเริ่มอารม์ีึ้นมา เมื่อเธอนึถึบ้านหลัให่ และเิปิ๊ไอเีย
“พรรรู้มาว่า บ้านหลันั้นเป็นบ้านทรไทยหลัให่และสวยามวิิรารามาใ่ไหมะ พรริว่า เราสอนน่าะใ้บ้านหลันั้นเป็นเรือนหออเรา่ะ ะไ้ไม่้อเสียเวลาสร้า แล้วเราะไ้แ่านันเร็วึ้น เอริุิอย่าไระ” น้ำเสียื่นเ้น และมอหน้าอนรหน้าอย่ามีวามหวั
“ ไม่รู้สิ” เาพูหน้าาเย พร้อมทั้ผลัร่าอเธอที่นั่อยู่บนัอเาให้ลุึ้นอี
พรพรรใเล็น้อยับอาารผีเ้าผีออแบบนี้อเอริ แม้ะบอทำใให้ิน แ่แวบแร็รู้สึเสียเลฟ์ไม่ไ้
“พรรเบื่อนะะ ทีุ่มีอารม์เปลี่ยนแปลปรวนแปรไ้ลอเวลาน่ะ่ะ” หิสาวเริ่มัสีหน้า ่อานั้น็ทำหน้าว่ำ
“ั้นมั้” ายหนุ่มอบน้ำเสียไม่แยแส
“อะไรันเนี่ย นอย่านี้็มี้วย” พรพรรเือโรธึ้นมา เธอรำพึรำพรรเบา ๆ ับัวเอ เพราะใบอนเอว่า้อทน
เอริลุึ้นเินออมายืนที่หน้า่าห้อทำานอย่าไม่ยินียินร้าย่ออะไรทั้สิ้น สายาทอผ่านระใส ๆ นั้นมอไปวิว้านอ
พรพรรสูลมหายใเ้าเ็มปอ หาเป็นายนอื่นที่สนใ และุสมบัิเหมือนเา เธอะไปแบบรู่ไม่ลับ บารั้เธอ็ยัถามัวเอว่า ทำไมถึไ้ยอมให้เอริทำับเธอนานี้
พรพรรปั้นหน้าอีรั้ ทำเป็นยิ้มระรื่น “เอริะ ถ้าุไว้ใ เรื่อเรือนหอเรือนไทย ปล่อยให้พรรัาร็ไ้นะะ” เธอยัพยายามอออ้อน่อไป เินเ้าไปล้อแน และบใบหน้าอนเอลไป ้อนสายามอเอริอย่าเ็มไป้วยวามหวั
“พรรอยาไ้บ้านหลันั้นมาเป็นเรือนหออเรา” ทว่าเอริยันิ่เย เา็ยัไม่แสอาารยินียินร้ายอะไร่อไป
พรพรรใอ่อนเธอไม่สามารถเ้าใและเ้าถึวามรู้สึนึิอเอริไ้ เธอไม่รู้เลยว่าเอริำลัิอะไรอยู่
“ว่าไะเอริ พรรถามุแล้ว แุ่ยัเียบแบบนี้ พรรอเหมาว่าุลนะะ” เธอผละห่า แล้วพูอย่าที่้อารออไป
“เรื่อนีุ้ปล่อยให้ผมัารเอีว่า” แล้วเา็หันหลัให้เธอ ยัไม่แยแส่อพรพรร และมอออไปนอหน้า่าอย่าใ้วามิ ทำเหมือนพรพรรเป็นอาาศธาุ ไม่มีัวนอยู่รนั้น พรพรรมอูเา้วยวามน้อยใ
‘อะไรัน ทำไม?’ ำถามที่มีเ็มหัว
พรพรรไม่เ้าใทำไมเอริทำเยเมยับเธอเ่นนี้ ทั้ที่่อนหน้า เาเ้าหาเธออย่าร้อนแรทุรั้ แทบะทำให้พรพรรหลอมละลาย
‘หรือว่าเาะเบื่อันแล้ว’ หิสาวิ
‘แ่เธอะ้อไม่ท้อแท้อย่าเ็า’ พรพรรยับอัวเอ และบอให้พยายาม่อไป ำว่า... เป็นนโปรอเอริ ยัย้ำอยู่ในหัวอหิสาวเสมอ
พรพรรพยายามใหม่ เธอเินเ้ามาใล้พร้อมใ้สอมือนุ่มนิ่มอเธอบีบนวไปบน้นออเา เพื่อ่วยให้ผ่อนลายเส้นประสาทบาส่วน
“เหนื่อยหรือะวันนี้ สสัยประุมเรื่อสำั ุ็เลยูเรียั”
เธอเล้นมือลน้ำหนัลไปบนมัล้ามเนื้อ “รนั้นแหละ อืม... ี ีมาเลย ลแรอีนิพรร ุนวไ้ถูใผมมาเลย” เพียำมแ่นี้ เธอ็ยิ้มนแ้มแทบปริ รู้สึีที่สามารถทำให้เาพอใไ้
เอริสามารถเปลี่ยนอารม์อเาไ้รวเร็วลอเวลา นที่ใล้ิเาึไม่สามารถเ้าใไ้ว่า... ะนี้เาำลัิอะไรอยู่
“พรรุนวไ้ีมาเลยนะ อย่าับหมอนวมืออาีพ เบอร์อหรือเปล่านะเนี่ย”
แ่ำพู่อมา่าหา ที่ทำให้พรพรรไม่พอใ เธอรู้สึร้อนผ่าวไปทั้ใบหน้า เาล่าวหาว่าเธอเป็นสาวในอ่าอบนว
ปึ... เธอเผลอทุบเาที่้นออย่าแร นเอริร้อโอ้ยึ้นทันที
“อูย... พรรเบา ๆ หน่อยสิ นี่อผมเือบหั แล้วถ้าเิเล็ึ้นมาะทำอย่าไร ไม่เอาล่ะ! หยุเหอะ!”
แ่เธอ็ไม่ไ้หยุมือลอย่าที่เาบอ
“พอเถอะ พอไ้แล้ว เี๋ยวุะเหนื่อยเปล่า” เาพู้วยวามรู้สึหุหิ และิ้นยับัวหนี
“อะไร็ามเพื่อุ พรรทนไ้ และทำไ้ทั้นั้น่ะ” เาหันมาหาเธอ และับมืออพรพรรเอาไว้ บนใบหน้าอเอริ เาเลื่อนิ้วเ้าหาันเล็น้อย
สายามอ้อสบาับพรพรรเือวามสสัยใร่รู้ว่าเธอ้อารอะไร? พูริหรือเปล่า?
พรพรรยิ้มให้ ่อนะับเาให้หมุนัวลับไป เอริยัอยาให้เธอนวให้อีเล็น้อย เาำลัเริ่มผ่อนลาย เธอนวใหม่
“อ๊า... อย่านั้นแหละ” เอริลับมาอารม์ีอีรั้ พรพรรเริ่มพูใหม่ เธอพูเรื่อใหม่ เอ่ยวนเา
“เอริ่ะ พรรว่าเราออไป้านอันเถอะนะะ”
“ไปไหน ไปอนนี้อะนะ บ่ายอย่านี้ อาาศร้อนออนะ ุแน่ใหรือว่า อยาะออไป้านอริ ๆ”
“พรรอยาไปูอะไรหน่อย อสวย ๆ าม ๆ นะะ เอริา ุ่วยไปเป็นเพื่อนพรรหน่อยไ้ไหมะ”
“ุะไปไหนันแน่ บอผมมาร ๆ ีว่านะ”
“อืม... มีานแสเรื่อเพร น่าสนใมาเลยะ เอริไป้วยันนะะ อีอย่าถ้าเราไปอนนี้ ที่นั้น็ไม่มีนเยอะสัเท่าไร แ่ถ้าเรารอไปอนเย็น ๆ นเยอะแน่นอนเลย่ะ”
“หือ... บอร ๆ นะรับพรร ผมไม่อยาเินน่ะ น่าเบื่อัานแบบนี้น่ะ” สีหน้าบอว่าไม่อบริ ๆ
“ไปหน่อยเถอะนะะเอริ นีอพรร”
เาหันหน้ามาประันหน้าับเธออีรั้ ็พบับนัยน์าหวานแหววู่นั้น เธอยลำแนึ้นไปโอบรัรอบออเา และโน้มใบหน้าอเอริเ้ามาิ านั้นหิสาว็เย่ปลายเท้า ประอบริมฝีปาูบเอริอย่าประบเอาใ พรพรรส่ปลายลิ้นเ้าไปพัวพัน
“เอริาามใพรรหน่อยเถอะนะะ สัรั้นะนี ลอมาพรรามใุแบบไม่เยัใเลย ุน่ะอย่าทำให้พรรรู้สึน้อยใุเลยนะะเอริ” เธอมอเาอย่าเว้าวอน เอริมอเธออย่าั่ใ
แล้ว...
“โอเ ็ไ้ ผมะามใุสัรั้”
“เยส” เธอทำเสียออมาเบา ๆ แม้ว่า... แทบะรี๊ออมาั ๆ รนั้น แ่็ไม่ล้า พรพรรไ้แ่พูว่า
“ริ ๆ นะะเอริ อย่าเบี้ยวนะะ”
“ุอยาให้ผมไป ผม็ะไปับุรับ”
“พรรอยาใหุ้ไป้วยริ ๆ ะ แุ่้อไป้วยวามเ็มในะะ ไม่ใ่ำใ”
“เ็มใสิ นี่... แล้วะไปันไ้หรือยั”
“ไปสิะ” สอหนุ่มสาวเินลอเลียันออไป พรพรรนั้นีในเนื้อเ้น ว่าะหลอล่อเาออมาไ้็แทบแย่
านแสเรื่อเพรานนี้ มีเรื่อประับหลายิ้นที่เธอหมายาเอาไว้ ถ้าโีเธออาไ้าเาสัิ้น เอริถึแม้ะร่ำรวย แ่เา็รูุ้่าอเิน ารที่เาะใ้เินื้ออะไรสัอย่า อสิ่นั้น้อุ้ม่าุมราามา ๆ ้อนี้พรพรรรู้ี
ความคิดเห็น