คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER1 - ใจระเริงหลวงความเกเร
โรนรี
ที่แห่นี้ั้อยู่ในบริเวานเมือรายล้อมไป้วยบ้านเรือนอผู้นในเมือ อาาร่า ๆ ส่วนให่ยสูและเป็นึแถวเรียเป็นห้อ ๆ ามอาาร ึ่บริเวใล้เียะมีบ้านเรือนำนวนั้นถึสอั้นสลับเรียันและที่นี่มีุเ่นอย่าลาใลาย่านมิวิน รับสิน้าานอเมือและนำเ้าาอื่นแนอยอบสนอผู้น น่าเสียายที่โรนรีหลันี้ใล้ับบริเวเทมิฬหรือที่อยู่อายใทรามแยบยลนมอาใไม่ไ้
“เป็นอะไรร์ นายูไม่โรแมนิับเราเลย” ผมเินไปามถนนสายหนึ่ที่มีผู้นรายล้อมพอสมวร ส่วนให่มุ่หน้าไปานบรรเลนรีลาานเมือเพราะบริเวั้านอยู่ที่นี่ ผมับเา็เป็นหนึ่ในนั้น ระหว่าที่เราำลัเินทา ผมเห็นว่าารับมือเินู้ันับปิร์ูะไม่เป็นท่า อาัปิริยาผมสัเไ้ว่า สีหน้าูเินแแสวามอายทว่ามันไม่ไ้ออมาาใริ ฝีนทำ่าเวลาหรือหลอานที่พบเห็น ผมไม่พอใเพราะเวลาที่ผมปล่อยายับายะ้อไม่เมินเยับผม แววาอเาแสออมาว่ามันไม่ถู้อที่ะพลอรัแบบนี้
“ไม่ใ่แบบนั้น”
“นายรู้ไหมว่าเมือนี้ายเป็นให่ว่าหิ ประารเ้าสิบาร้อยือายส่วนให่ ารรอบรอรัเพศเียวัน็ไม่ผิ ารที่นายแสออมาแบบนี้เป็นัวประหลาที่อยาหมายปอ่าเพศ หมายเมือนี้ับไ้ประหารอย่าทรมาน”
“แ่นายทำไม่ถู้อ ถึแม้ะไม่ผิรัแ่ผิศีลธรรม ไม่อายใเหรอมีนที่ปอใแ่มาเินับายอื่นแบบนี้ ท่านพ่อท่านแม่ะัสินว่าเป็นายหลายทาเลือ”
“มีทาเลือหลายนยัีว่ามีทาเียวแ่เสียนิสัย เราะูบะพลอรัแสออ็ะทำ”
“เ็แบบนายำลัทำให้ายใรวนเรถูเหมารวม เห็นไหมว่าแถวนี้ายใทรามหนาว่าฝูสัว์หมาป่า ถ้ามัน้อารมันะเอา็้อไ้อย่าไม่ัืน ทำแบบนี้อยาให้โเมธเสียใเหรอ อร้อล่ะอย่าทำวามสุ่านอื่นแล้วทำีเมื่อสายเลย” ผมถูายมิเยหมายปอและยัเ็สิบสอ่อว่าอย่าน่าอายแม้ีวิผมะผ่านโลไปสิบั้นว่าอายุวิู วามิบาอย่าและโลที่เปลี่ยนไปหนึ่ั้นทำให้เ็อย่าเาิะเินเลยและระเริายใไม่ห่วหน้าพะวหลั ประมาว่าเอายถูใเินเ้าหา ผู้ปรอึ้นเสีย่อว่าพออยู่ับนรอใลับึ้นเสียสะอื้นไห้
“เราไม่ยอม”
“็ปป้อเราสิ ายแท้ใเ้มแ็แบบนายหวัว่าะไม่อ่อนแอนวามเป็นัวนเียวันถูแลน” ผม้อฟัำูถูอเ็ใแม่มอีนานแ่ไหนหรือเพราะวามระแวหวหึาารแสอออโเมธ สร้าวามรำาใถึั้นออมาเินหาบเร่สูฝิ่นรัาายอื่นเ่นนี้ ผมึยอมับมือเินเสมือนู่รัทั้ที่เราไม่มีวันเริ่มั้นลอรัไปถึรันิรันร์ แ่อนัาผมยัไม่อยาใ้ำนี้้วย้ำ ผมเินไปับมือไม่ปล่อยไม่ให้ลาสายาลัวว่าะเินหลารมาวามเหาทำหลทาวิบัิไ้ทุอย่า
“ถ้าอย่านั้นเราเป็นู่รอรัันไหม”
“นายำลัฝันเหรอ ไม่เลือานไม่ยานแ่เรามีสิทธิ์ที่ะไม่เลือนแบบนายมาเป็นเ้าอีวิ”
“อย่าเล่นลิ้นเล่นายให้มา ระวัถูเลือให้ผิหวัะไม่มีใรหมายปอทั้ีวิ”
ระหว่าที่ผมำลัเินไปรับั๋วอบัรเพื่อเ้ามารบรรเลนรีรื่นเริบันเทิใ หลัานั้นผมำลัะุยเพื่อเลือสิ่ที่รันว่าเราะไปแห่ใหรืออยาลท้อ้วยสิ่ใ เสี้ยววินาทีายผู้เินวามมั่นหายัวไปราวับเสเวทมนร์ให้ายาไป ผมิไม่ผิว่าารไม่ให้เียริผู้ประัษ์รัะเินหลระเริหายลับาไป ผมรีบออไปามหา่อนานเริ่ม ผมมอหาสลับเินไปอย่าไรุ้หมาย ท่ามลาผู้นเินรายล้อม ผม้อฝ่าฝูนอย่าร้อนใเรว่าเาะหายไป
“นายะทรยศรัอีนานแ่ไหน”
ผมเห็นรถยน์สีำันหนึ่ออยู่หลัอาารโรนรี ายลุ่มหนึ่ในลุแบบอยแ่ายฝรั่สวมยีนส์เสื้อยืมีราา ูทรแล้วพวเาเป็นนที่เิและโในบ่อเินบ่อเิน ผมเห็นายหัวหน้าแ๊์สวมแว่นันแสีำ ุล่อไฟแ็เพื่อ่อที่้านบุหรี่ ารแสออเรียว่าเท่สมใบวับรูปหน้าสมาย สัรอยสัรูปาวบนแ้ม ส่วนปิบัอำพราเสื้อะมีไม่น้อย ายสวมเสื้อยืสีาวลายสรีนภาษาทาารที่สออโลำลัสูบลิ่นวันพ่นลมาปาเยหน้าึ้นฟ้าไปบนอาาศ วามเท่ปลุใผมให้ื่นอบลุนี้มา นประเภทนี้พอะปป้อผมไ้ไม่น้อย
ผมมีวามิบาอย่าหยิบเรื่อประทินายสัหอมาอลาิน อสีาวเลเยอร์แมม่วปลุไ้ีบนเาสูีละออเินผ่านให้ลิ่นโยมัใเวลาเินผ่าน ผมทำทีเินผ่านทาที่ใ้ร่วมลับไปหน้าโรนรี มัน้อมน์สะละารสูบบุหรี่นลุออมาหาผม
“รับ?”
ผมสะุ้และื่นัวาารถูับมือา้านหลั ผมเห็นมืออันแ็ร้านและมีรอยถลอเล็น้อยผมิว่าะใ้มือบรรเลนรีเยอะเป็นพิเศษ ผมหันไปพบว่าายที่ผมำลัหมายปอับมือผมและบอปาว่าลิ่นหอมาอลาินโยั่มน์สะ
“นายน่ารันทำให้เราหลมาเลยรู้ัวไหม”
ผมเาหัวเล็น้อยับารมึนเมื่อนแปลหน้าไม่เยพบเห็นในีวินี้มา่อน รอยสับนแ้มรูปาวทำให้มือผมอสัมผัสลูบไล้พร้อมึแ้มเล่นนิ่มั่าลาเปาร้อนเวลานึ่สุ ผมยิ่ึายผู้นั้นหลับาและับมือผมทั้สอให้เินไปที่รถอพวเา
“เรามีอะไรใหู้แล้วสหาย”
ายลุแบบอยและเป็นหัวหน้าแ๊์ึัวผมเินไป้วยันพร้อมหยุอยู่รหน้าประูรถ ะที่เพื่อนรัอพวเานั่บนปลายเบาะรถยน์เปิประทุนสุโ้ ทำท่าีอและสูลิ่นัวผมไม่หย่อน ผมอบเวลาที่ายมาสัมผัสอถ้าูบะรับเป็นพิเศษ เพราะลิ่นหอมอเรื่อหอมทำายสามใละลายไปามัน
“น่ารัั ูแล้วยัเ็ื่มนมน้ำผึ้อยู่เลย อายุยัเรียนหนัสือทำไมทำหัวใพวเราหลใหลแบบนี้”
“แล้วอบไหมล่ะ แม้นายยัทำให้เราหลใหล้วยแ้มรูปาว” ายแปลหน้าเอามือสัมผัสแ้มผมเป็นารเอาืนแล้วยื่นหน้าเ้ามาประบปาูบผมอย่ารวเร็วไม่ทันั้ัว ผมไม่เยาิว่าเราเอันยัไม่ถึห้านาทีารแสอออย่าเร้าร้อนทำหวั่นไหวเมื่อปาอเาูบแ้มผมไม่ปล่อยและยัถูอรัแน่นราวับเามอว่าผมือเ้าอีวิแล้ว
“ยัไม่ถึเวลาออหาินมื่ำหิวแล้วเหรอ”
“เราะหิวทุเวลาราบใที่มีายแบบนายมาโลแล่นในโลอเรา อบไหมรับเวลาที่ายใหู้บรอบรอึ่ผม็เป็นนนนั้น ภายภาหน้าเราสอนอาเป็นพรหมลิิั่ฟ้าสร้าเรามาู่ัน”
“อบมาเรา็อบลับ แบบอยแบบนี้อยาให้ในท้อมีลูอเราผมพร้อมเป็นแม่อลูให้นะรับ”
“เรื่อแบบนี้มันพู่าย ๆ ไร้ารระทำไม่ไ้นะ เราไม่ปล่อยน้ำมหัศรรย์ให้ใร่าย ๆ” ผมเลิบเลิ้ม่อนะึสิลับมาอีรั้เพราะูแล้วายลุ่มนี้ะลั่รัเวลาอยู่ับาย้วยัน ผมหันไปมอในบริเวรถมีเรื่อนรีและอุปร์เสียเยอะมา าว่าายลุ่มนี้เป็นนัหลใหลเสียเพลออ่ารายไ้ประทัีวิาวามอบ ผมแล้ถามำถามที่ผมอยาทราบเพราะู ๆ แล้วมีบ่อเินบ่อทอ็วระนอนใ้เินอยู่ในเหาสน์
“พวนายูแล้ว็มีบ่อเินบ่อทอประำเหาสน์ ็มิเห็นมีวามำเป็นะออมาามหาอมี่าอี”
“ารใ้เินอผมถ้าไม่ออมาหาพร้อมเห็นายรัายในเมือ ผมไม่มีแรบันาลใหรอ และผมะทำมันให้ีึ้นเมื่อเอผู้ายแบบุ”
“ปาหวานสวนทาับวามแบบอยั นามนายล่ะ”
“วิศรุ”
“ื่อเหมาะที่ะเป็นพ่ออลูเราเลย เรานามใบ้าว อำพล อยารู้ัส่ลิิอัษรมาให้เราสิ เราพร้อมเียนส่อบ เราอบผู้ายที่มีวามิวามอยาเวลาที่เราอยา” ผมเห็นมืออวิศรุมีรอยถลอาว่าะใ้านับเรื่อสายีไม่เว้นวันเวลา ผมอาสาูแลและิเทปเหนียวพันแผลเป็นารูแลเอาใพร้อมับบิแ้มลายาว สัลัษ์รอยสัที่ผมอบมันือัวแทนอารอธิษานอพรวามหวัปรารถนาในีวิ
ในระหว่าที่ผมำลัมีวามสุับารุยสร้าวามุ้นเยับายแปลหน้านใหม่และเายัมีอารม์ร่วมัน มีใรบานมาสะิหลัผมพร้อมับส่ผนึเินมัหนึ่ำนวนหลายใบวาไหล่วา ผมหันมาพบับร์สีหน้าเย้ยหยั่นและิว่าผมเป็นพวายวามระเริผ่านเลือนร่า ทำแบบนี้ือารีหน้า ทำลายบรรยาาศวามสุะที่ผมุยับายอื่นอยู่
“หวัว่าะอบนะ ปรนเปรอายอื่นไ้ทั้เมือยิ่ี”
เพี๊ยะ!
ผมรับไม่ไ้นอาปิร์ะูถูเหยียบ้วยเินที่มอ่าว่าายายและประประันว่าผมวระไปทำานเร่าย ผมบหน้าเาเ็มแรเพื่อเป็นารเือนและั้สิว่าำลัเล่นผิน นแบบผมไม่ใ่เพื่อนเล่นที่ะมาแลนับมนุษย์ันเอ
“หนัสือเล่มไหนที่ทำให้นายโ่นูถูเราแบบนี้ เรามี่าพอที่ะรู้ว่าอะไรวรหรือไม่วร”
“มันะมาไปแล้วนะอำพล ายทั้เมือหรือะสู้ายในใแร ทำแบบนี้มันือารไม่ให้เียรินที่รัเลย...”
“เี๋ยวนะ นายือนรัออำพลเหรอ” วิศรุสูบบุหรี่ระหว่ามอูสอายทะเลาะันริษยาิรั แล้วผมลับสสัยว่าายแปลหน้าปราัวอีนอาเป็นนรัแ่วามไม่แน่ใ่อให้ผมเิำถาม
“ใ่... และพวนายห้ามยุ่...”
“เาเป็นผู้รับใ้ในบ้าน วานให้มา่ายอื้ออุปร์ทำวามสะอาบ้าน มันอยาเสนอหน้ามาเป็นเ้าอ”
“ใบ้าว!”
“ฮ่า ๆ ๆ อ๊า ฮ่า ฮ่า ฮ่าาา” เมื่อลุ่มายเพื่อนและวิศรุรู้วามริว่าายรหน้ามีสถานะเป็นผู้รับใ้ วามำันสะเทือนถึเส้นื่นวามหัวเราะถูปล่อยออมา้วยวามันถึั้นห้ามไม่อยู่ นประเภทนี้รับำสั่านที่สูว่าแทบะไม่เป็นนเอ ผมเห็นถึับำไม่ไหวท้อสั่นแ็นอาารที่แบไว้ลั้นไม่อยู่ แม้แ่เพื่อนรัสอนไ้ยินยัเ็บอาารไม่อยู่เ่นัน
“มันมีอะไรที่ทำให้พวนายมีอารม์ันเหมือนไม่เยเิึ้นทั้ีวิเหรอ” ผมหน้าเสียและลายเป็นัวลที่โนนแปลหน้าเย้ยยันและมอว่านประเภทผมือนระับล่า ผมี้หน้าและเินเ้าไปเปิประูรถผลัลมาที่พื้นให้มันรู้ว่าผมไม่ใ่ัวลในสวนสนุที่ะมาหัวเราะทุารระทำ
“เห้ยย”
“ฟันะไอ้พวทมิฬ นอาหน้าาะนร้าย ใยัาเนเหมือนสัว์เลื้อยลานอี หน้าาูหล่อพอะทำให้นอื่นไม่หลไปหานวรนุหรอ”
“มันหลัวเอ้วย ฮ่า ๆ ๆ หล่อแ่เป็นนใ้อายัวเอไหม นี่ำว่าหล่อเหรอ เท่าพวเราให้ไ้่อนเหอะ”
ผลั๊วว!
ผมรับไม่ไ้เินเ้าไปัปา้วยหมัวาผมเ็มแร ่อยให้รอยสัรูปาวรแ้มมันพัยับเยินไป้า นอะไรไม่เยเอันมา่อนแ่มาูถูผมว่าผมเป็นนรับใ้อย่าไร้ศัิ์ศรี ผมทำเพื่อวามถู้อและะทำให้มีแผลมาว่าเิมถ้ายัไม่หยุเ่ับผมอี
“ร์”
“อบเหรอผู้ายแบบนี้ เล่นนรีบัหน้าแ่เบื้อหลัระทำผู้ายอย่าับสัว์”
“อย่าน้อยเา็เล่นับผม ูบปาไ้อย่าไม่อายไม่เหมือนับนาย”
“พอไ้แล้ว และอย่ามายุ่ับใบ้าวอี”
“ปล่อยนะร์ ร์” ผมโนเาึัวลับไปเ้ามนรีบรรเลในอาาร ผมไม่ทันไ้บอลาหรือนัเอันใหม่รั้หน้า เาไม่เปิโอาสให้ผมไ้พูุย่อและแลทำวามรู้ััน มันไม่ฟัและะเอาอารม์ัวเอเป็นหลัอย่าเียว ผมถูึลับมาหน้าอาารโรนรีเพื่อปรับวามเ้าใันอีรั้
“มันไม่มีอะไรทั้นั้น”
“แ่นายไม่วรไปทำวามรู้ัับายอื่น พวนั้นเราู็รู้ว่ามันเป็นพวแบบอยเิและโในที่สีำ มันเป็นัวอันรายที่พร้อมะพราไ้แม้ระทั่ีวิ อยาาย็ไปหาพวมันสิ”
“ผู้ายแบบนายเราที่เราะไม่เลือ นายเป็นแ่ผู้รับใ้ไม่ใ่ท่านพ่อท่านแม่ประำบ้านอย่ามาทำัวเพิ่มสถานะมาว่านี้” ผมทนไม่ไหวเินเ้าไปในโรนรี่อนปล่อยให้ายนนี้ามทีหลั ผมแ่อยามัใและเพิ่มเสน่ห์นเอที่ผ่านมาผม้อารรัเียวแ่นอย่าโเมธไม่เยแสให้เห็นว่าผมรัทั้ใแทบมอบทั้ีวิให้ แ่เาลับให้ายในฝันอนัาไม่มีริถ้าแบบนั้นอให้ายพร้อมวามเพ้อฝันะีที่สุ
“ใบ้าววว”
ที่บ้านโเมธ
ผมไม่รู้ัวเลยว่าำลัเสพน้ำเมาาอุ่นไปี่นับแ้ว แ่ผมอยาื่มเพื่อลืมวามเลวร้ายาสิ่ที่นรัทำร้ายิใและเลือไปับายอื่น ผมยแ้วไม้เพื่อระน้ำเมาเ้าปาพร้อมน้ำาสะอึสะอื้นนิที่วามเป็นายทะลายเมื่อเป็นนพ่ายแพ้บททสอบวามรั ทำไมผม้อถูใบ้าวทำร้ายายใทั้ที่ผมเยยืนยันสัว์ริแล้วว่าายในฝันเป็นเพียอนัา โลเป็นริมีเพียรัเียวเท่านั้น
พรู่ววว
ะนั้นผมไ้ลิ่นออไม้สัาเทียนหอมโยามลมที่พัเ้าหน้า่าห้อโถลาบ้าน ผม่อย ๆ สูลิ่นโยหอมพัามลม ผมแปลใว่าลิ่นอมันมาาแห่หนใ ผมสละาารื่มน้ำเมาแทบสร่าเมื่อลิ่นหอมโยทุทิศทา ผมยืนมอ้าหน้า่า สายาผมเห็น้นไม้สีเียวีหลาย้นปลูทิ้ระยะห่าเปล่อสีาวหอมนวลา้น บาส่วนลอยปลิวามแรลมเมื่อแรยึเหนี่ยวบน้นไม้หมำลั บนพื้นห้ามีอไม้สีาวำนวนหนึ่ปลิวมาอยู่บนมือ ผมสูมลิ่นาอหอมนวลามื่อพรรไม้ที่ปลูในโลใบนี้ ทว่าลิ่นอมันมิใ่ลิ่นที่โยทุทิศทา ระับวามหอม่าันมาว่าที่ิ แล้วที่มาอมันมาาแห่หนใ
พรึบ
ในะนั้นเอผม้มมอที่เอวอนพบมือทั้สอโอบอแน่นไม่มีวันปล่อย ผมถูมือโอบรััวสวมเสื้อยืสีำ ผมเห็น่อนะับมือทั้สอมาูพบว่ามือเรียวผอมผิวาวั่อหอมนวลที่ผมอมมไม่นาน ำไล้อมือสีมพูสวมบนแนทั้สอ้า ุเ่นนี้ทำให้ผมรู้ทันทีว่าผู้นี้เป็นใร
“ายในฝันอเรา”
“นายไม่ไ้ฝันไปหรอ เรามีัวนริมีเพียนายที่มอเห็นเรา ลิ่นอไม้หวนเรื่อราวบาอย่าให้เราเอัน”
“นายเป็นใรัน ใรที่ทำให้หัวใเราหวั่นไหวไ้ถึเพียนี้”
ผมไม่ิว่าสิ่ที่เห็นะเป็นวามริมิใ่วามฝัน นี่ือวามริมิใ่วามสับสนาารเสพลิ่นเทียนหอมหรืออหอมนวลเมามายนเิภาพหลอน ารสัมผัสับ้อมือเาไ้มันือเรื่อริเพียแ่ผมมอเห็นเาเพียผู้เียว เสมือนว่าพรหมลิิมีเพียผู้ถูเลือมอเห็นมัน
“วามรัและาลเวลาฝัรึใให้นายมอเห็นเราผู้เียว”
“ารปราัวอนายทำให้เรามีวามสุที่สุเลยนะ...” ผมเ้าไปโอบอายแปลหน้าที่รูปร่าผอมเพียวน้ำหนัเบาแ่ลิ่นหอมออไม้ทำวามเลิ้มและวามรู้สึหยุเวลาล สิ่ที่ฟ้าส่ลมาือสิ่ที่ทำให้ีวิผมลืมวามทุ์ใาวาาร้ายอนที่รัน้อยว่า
“เราือ นวลทิวา ะปราัวเมื่อนายมีวามทุ์ใ เราเ็มใและไม่บ่นหน่ายถ้า้อเรียหาอยู่เสมอ”
“ว่ามาไม่มีอะไรทำใ่ไหม”
“เราือัวนอนัาไม่ใ่เอะแฟลที่ะหายหรือปราัวอย่ารวเร็ว แ่ว่าเราทำให้นายมีวามสุมาพอที่ะนำไปสู่วามนิรันร์”
ผมอรับัวเามาโอบอและวามเลิบเลิ้มทำให้ผม้าวาและออลีลาารเ้นรำในห้อโถ ัหวะเพลรัที่บรรเลออมาาใมิใ่เรื่อัรามนุษย์สร้าึ้น ผมปลปล่อยให้ายวบุมาผู้อื่น เ้นรำออลีลาแนาลำัวับายนามนวลทิวา อนัาที่ปราัวแ่ผมเพียพอเียว เราสอน้าวาหมุนัวและับมือเ้นรำแนบิหมุนไปามพื้นห้อโถ บรรยาาศรอบ้าโยลิ่นอหอมนวล หอมั่มธุรส ลมพัไหวามแรผ้าม่าน ไฟในห้อสว่าสีทอเพิ่มบรรยาาศาสิ่ที่าเห็นเลิ้ม
“เสียเพลอเราทำให้ใอนายไหวหวั่นแบบนี้ ารำและมอเห็นเราอีไม่นานมัน็ะไม่เป็นอนัาแล้ว”
“ุือนที่ผมามหาในฝันทุืน หวัว่าืนนี้เราะนัเอันไ้ฝันโยที่เรารออย่ามีุหมายนะ”
“ถ้าอยาเอ็ทำให้โอาสีวิเหวี่ยเรื่อไม่ีมาให้เราปลปล่อยสิ” ผมยัับมือนวลทิวาเ้นรำพร้อม้าวาอย่ามีลีลาหมุนัวามเสียเพลที่เราสอนส่ิให้นรีบรรเลไปอย่าพริ้วไหวราบรื่น และในอนนั้นเอมีเสียอใรบานเรียื่อผมในะที่ผมเลิ้มระเริไปับวามหลใหลเสียนรีและายผู้เป็นที่รั แทบลืมวามเมามายาน้ำเมา่อนหน้านั้นื่มไปไม่ทันนับแ้ว ึ่เสียอนที่เอ่ยปาออมาุ้นเยและอยู่ับผมเป็นอย่าี
“โเมธ...”
“ุ อย่าพึ่ไปาผม” ผมไล่ามนวลทิวาไปอย่าไม่าสายละสายาไปเ็า เาวิ่รไปรประูแล้วปิมันล ผมเรียร้ออย่าไม่ิีวิเพราะเาำลัะหายไปาผม แม้แ่แรมหาศาลผลัายให้ไปรประูแล้ว็ยัว้าไม่ทัน ผมไม่อยาเสียายเวลาวามสุที่ยัใ้ไมุ่้ม่า
“นวลทิวา ุลับมาหาผม่อน อย่าไปาผมเลยไ้ไหมมม”
“โเมธ...”
ความคิดเห็น