สุดท้ายที่ฉันรอคือเธอใช่ไหม

ลำดับตอนที่ #2 : เสียงตามสาย

สุดท้ายที่ฉันรอคือเธอใช่ไหม

ประพันธ์โดย หยาดเพชรแก้ว

ตอนที่ ๒ เสียงตามสาย

หลังจากผมหาอะไรใส่ท้องแก้หิวแล้ว กริชก็ชวนผมไปเดินสยามซึ่งเป็นแหล่ศูนย์รวมแฟชั่นและสาวสวยหนุ่มหล่อของกรุงเทพเมืองหลวงของประเทศไทยมาหลายต่อหลายรุ่นแล้ว ตั้งแต่รุ่นคุณเชษฐาพ่อของผม พ่อผมเคยเล่าให้ฟังว่าสมัย ที่ท่านยังเป็นนิสิตบัญชีจุฬา สาวๆมาแอบรักท่านเต็มไปหมด โดยที่ท่านไม่รู้ตัว  ทุกครั้งที่พ่อผมเล่าตอนที่ท่านเสน่ห์แรงมีสาวๆมาชอบท่านเยอะ หากแม่ผมได้ยิน เป็นเรื่องเลยครับ แม่จะหยุดกิจกรรมทุกอย่างโดยสิ้นเชิ้งแล้วหันมาทางพ่อ

“แล้วใครละที่ใส่กางเกงขาเดฟ เสื้อยืดรัดรูปสีขาว เดินหิ้วถุงตามฉันไปทั่วสยาม”แม่ผมท่านจะพูดด้วยอาการประหนึ่งจะฆ่าคุณเชษฐา พ่อผู้ให้กำเนิดผม ผมกลัวจะกำพร้าพ่อเลยต้องรีบเข้าไปห้ามทุกครั้ง

คุณพ่อเล่าให้ผมฟังอีกว่าสมัยที่คุณพ่อกับคุณแม่ของผมจีบกันแฟขั่นสมัยนั้นเขานิยมกางเกงยีนต์ขาม้า ขาจะบานนิดๆหรือแบบเดฟกัน เสื้อก็ใส่แบบรัดๆ ใครใส่แบบหลวมๆจะเชยมากๆ   เมื่อผมนึกถึงแฟชั่นสยามสมัยคุณพ่อแล้วมองสยามในเวลานี้ที่ผมกำลังเดินอยู่ มันก็มีอะไรคล้ายๆกัน แฟขั้นเสื้อรัดรูป กางเกงที่ขาบานนิดๆ เรียกว่า เป็นวัฏจักรของแฟชั่น ที่พอนิยมกันสักพักก็มีแฟชั่นใหม่เข้ามา ทำให้แฟชั่นเดิมหมดความนิยมไปแต่พออีกสักสิบปีก็กลับมาใหม่   เป็นวัฏจักรแฟชั่นไป เช่นเสื้อรัดรูป กางเกงขาบาน เป็นต้น

แม้แต่แฟชั่นสมัยคุณยายเองก็ยังย้อนกลับมาขายได้ครับ   ช่วงหน้าร้อนที่ผ่านมาแถวบ้านผมมีคนเอาเสื้อคอกระเช้ามาขาย   วิธีการขายของเขาแทนจะบอกว่าขายเสื้อคอกระเช้า   แต่ตะโกนว่า “สายเดี่ยว คุณยาย” สร้างความสนใจให้กับคนที่เดินผ่านไปผ่านมาได้ดีทีเดียว   เพราะช่วงนั้นเสื้อสายเดี่ยวของวัยรุ่นกำลังเป็นที่นิยมและมาแรงมาก   แถมยังมีคนอุดหนุนเขาพอสมควรเลยที่เดียว   ไอเดียการนำเสนอของยุคก่อนมาขายของเขาทำได้ดีที่เดียว

ผมเดินเล่นแถวสยามจนเย็นก็แยกย้ายกับพวกกริชและนั่งรถเมล์กลับบ้านผม   ตั้งแต่ผมเจอแจนที่รับน้อง   เดินเล่นที่สยาม   จนมาถึงบ้าน   ผมก็ยังคงคิดถึงแต่ใบหน้าและรอยยิ้มของสาวนามว่าแจนตลอดเวลา  แม้แต่เวลากินข้าวเย็น

“ละเมออะไรกันเวลากินข้าว”  คุณแม่ของผมทักเมื่อเห็นผมเหมอลอยระว่างกินข้าวเย็น

“เปล่าครับแม่”  ผมตอบท่านไป

”เปล่าอะไรกันนั้นยังเค็มไม่พออีกหรอ “  แม่ผมพูดพร้อมมองไปที่มือข้างขวาชองผมซึ่งกำลังเทซอสหมดไปกว่าครึ่งขวด

เมื่อผมเริ่มรู้สึกตัวว่ากำลังคิดถึงแต่แจนจนคนรอบข้างเริ่มรู้สึกที่อาการผิดแปลกไป

“ไม่มีอะไรครับ แค่คิดอะไรนิดหน่อย”  นั้นคือคำตอบของผม และผมก็พยายามรวบรวมสติพักการคิดถึงสาวที่เพิ่งผมเจอมาเมื่อวันนี้ และตั้งหน้าตั้งตากินข้าว

หลังจากผมกินข้าวเย็นเสร็จก็ขึ้นไปบนห้องนอนของผม   ใจผมยังคงกระวนกระวายและคิดถึงแจนอยู่ตลอด   ด้วยความที่เป็นเด็กโรงเรียนชายล้วนมาตั้งแต่เด็ก    ทำให้ไม่รู้ว่าผมจะสานต่อความสัมพันธ์กับแจนอย่างไร   ถึงแม้ว่าผมจะเคยไปเรียนพิเศษแถวสยามและเจอเคยสาวๆจากหลายโรงเรียน   แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปจีบสักเท่าไรได้แต่นั่งมองยืนมองวาดฝันไปวันๆ ว่าสักวันกามเทพจะส่งให้ผมกับหญิงคนนั้นได้ทำความรู้จักโดยบังเอิญ  แต่จนแล้วจนรอดเรียนจนจบเอ็นติดก็ยังไม่ได้รู้จักกันเลย   เป็นหนึ่งในตำนานรักแสนเศร้าอีกตำนานแห่งสยาม

ผมเดินไปเดินมาในห้องนอนของผม   คิดแต่ว่าจะทำอย่างไรถึงจะเป็นการสานสัมพันธ์กับแจนให้เป็นไปได้ด้วยดี   เสียงเท้าของผมเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆตามจิตใจที่ว้าวุ่นของผมดังจน

”ก้องลูก เดินสวนสนามหรอเบาหน่อยลูก เพดานจะหล่นมาทับหัวพ่อกับแม่อยู่แล้ว” เสียงพ่อผมพูดประชดผม   ผมจึงต้องหยุดสวนสนามอย่างที่ท่านเตือนและนั่งลงบนเตียง   อากาศในห้องค่อนข้างเย็นเพราะผมเปิดแอร์   แต่ทำไมนะจิตใจผมถึงได้ร้อนลุ่มไปหมด  ไม่อาจอยู่นิ่งได้เลย  

ผมเอนตัวลงไปนอนแต่หัวสมองของผมก็ยังคิดเรื่องเดิมๆ ปัญหาเดิมๆต่อไป

“ถ้าชอบน้องเขาต้องกล้าสิ อย่าอาย “  เสียงพี่กั๊มดังขึ้นมาในหัวของผม

“น้องอย่าลืมแลกเบอณืติดต่อกันนะครับ” 

“ใช่แล้วโทรศัพท์”ผมตะโกนออกมาด้วยความดีใจ “พี่กั๊มให้เราติดต่อกับคนในกลุ่มได้  “ และแล้วผมก็คิดวิธีที่จะสานสัมพันธ์กับแจนได้แล้ว  “ขอบคุณพี่กั๊มครับ ผมรักพี่” นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่ผมได้รู้จักรุ่นพี่ที่ชื่อกั๊มแล้วผมรู้สึกชื่นชอบรุ่นพี่คนนี้

หลังจากผมคิดวิธีสานสัมพันธ์ออก   ซึ่งวิธีนี้ผมต้องขอขอบคุณ   การสื่อสารแห่งประเทศไทย   เครื่อข่ายโทรคมนาคมและขาดไม่ได้สำหรับ อเล็กซานเดอร์ แกรแฮม เบลล์   ผู้คิดประดิษฐ์โทรศัพท์ ทำให้หนุ่มสาวผุ้มีโลกสีชมพูได้คุยกันเหมือนอยู่ใกล้กันแค่ปลายเส้นผม

ว่าแล้วผมไม่รอช้าหยิบโทรศัพท์คู่ใจกดเบอร์ของแจน ((  ผ่านลมหนาว จะกี่คราวก็ยังเหมือนเดิม ไม่มีใครให้ใจอุ่นอยากจะหา คนที่ทำให้ใจสมดุลย์ แต่ไม่เคยสมหวังสักที)))   เพลงลมหนาวซะด้วย อย่างกับรู้ว่าผมเกิดหน้าหนาว   หรือสวรรค์จะส่งเธอมาเป็นคู่เราจริงๆ

ผมรอสายด้วยใจระทึก ตื่นเต้นไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง  เสียงเพลงลมหนาว ของ ทีฟอทีน ยังคงดังต่อเนื่อง หรือว่าแจนนอนไปแล้ว   แต่นี้เพิ่งสองทุ่มเอง อะไรจะเป็นเด็กอนามัยขนาดนั้น   ผมรอสายไปก็คิดไปต่างๆนานาตามภาษาคนไม่เคยจีบผู้หญิง

และแล้วก็รอสายของผมก็ไม่เป็นผล   ไม่มีคนรับสาย   ผมวางโทรศัพท์ไว้บนหัวเตียง   แล้วเอนตัวลงนอน ด้วยอาการที่เซ็งสุดๆ   คิดไปต่างๆนานาถึงสาเหตุที่ทำให้แจนไม่ได้รับโทรศัพท์ผม    และพาลคิดไปถึงว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ไม่เข้าข้างไปกันใหญ่    สุดท้ายผมก็ได้สติคิดไปทำไมพรุ่งนี้ค่อยโทรไปใหม่ก็ได้ 

หลังจากคิดได้ผมก็ลุกออกจากเตียงกะว่าจะลงไปดูทีวี หาอะไรกินเล่น   ขณะที่ผมจะบิดลูกบิดเพื่อเปิดประตูออกไปจากห้อง เสียงโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น    ใจผมเต้นแรง ตื่นเต้น  “แจนโทรกลับมา” ผมคิด

ผมไม่รอช้า รีบวิ่งไปรับโทรศัพท์กดรับโดยไม่ได้ดูชื่อคนโทรมา

“สวัสดีครับแจน “  ผมทักไป

“อะไรว่ะแกเป็นเอามาก นึกถึงแต่ผู้หญิง”  ที่แท้เป็นอ้ายกริชโทรมา

“เฮ้ย ก้องไปเที่ยวกัน วันนี้พวกเพื่อนๆเรานัดเที่ยว ฉลองการเข้ามหาวิทยาลัยได้ “  กริชชวนผม

“เออดีว่ะ กำลังเซ็งๆ ไปขอพ่อก่อนนะโว๊ย”  ผมตอบรับคำชวนของกริช

“เจอกันที่ร้านเดิมนะ อย่าช้า ให้ว่องๆ”  กริชย้ำเตือนผม

ผมวางโทรศัพท์และเปิดประตูลงไปขออนุญาติคุณพ่อของผม   จริงจะขอเงินเป็นขวัญถุงสักหน่อยตามภาษาเด็กหนุ่มที่ยังหาเงินใช้เองไม่ได้   เมื่อผมเดินออกจากห้องกำลังเดินลงบันไดเสียงโทรศัพท์ ของผมก็ดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง  “อ้ายกริช จะโทรมาอะไรกันอีก “ผมบ่นไปพร้อมเดินลงไปหาคุณพ่อ คิดว่าคงโทรมาเร่งตามเคย ไว้ขออนุญาติคุณเชษฐาเสร็จ ขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว จะออกแล้วค่อยโทรกลับ ว่าแล้วผมก็เดินลงไปหาคุณพ่อผม

“คุณพ่อครับผมขออนุญาติไปเที่ยวกับเพื่อนครับ “  ผมกล่าวขออนุญาติคุณเชษฐา

“ไปเที่ยวอะไรดึกดื่น”  แม่ผมส่งเสียงดุมา   เมื่อรู้ว่าผมจะขอออกไปเที่ยว

“โธ่แม่ครับ ก็นี่เพื่อนจัดฉลองที่สอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ไม่ได้เที่ยวแบบไร้สาะสักหน่อย”  ผมเถียงแม่

“นั้นสิแม่   ลูกมันเข้ามหาวิทยาลัยแล้วปล่อยๆมันบาง”  พ่อผมกล่าวเข้าข้างผม

“ก็เหมือนสมัยเราแหละที่รัก พอเข้ามหาวิทยาลัยได้  ก็อยากมีอิสระ  ปล่อยๆมันไปบ้างเถอะ “  พ่อมผมให้เหตุผลสนับสนุนผม

“ฉันเข้าใจ   แต่ที่บ่นก็เพราะว่าไม่ว่าลูกเราไม่ว่าจะโตขึ้นเพียงอ้ายคนเป็นแม่ก็ยังอดห่วงไม่ได้หรอก “  แม่ผมบอก

“ที่ห่วงไม่ได้เพียงแต่แม่นะ   พ่อก็เป็นห่วงเหมือนกัน   แต่เราควรปล่อยลูกไปผจญโลกบ้างให้เรียนรู้  วันหลังมันเจอปัญหาอะไรมันจะได้ผ่านไปได้   อีกอย่างถ้าหน้าที่หลักคือการเรียนของมันไม่เสีย   มันยังรับผิดชอบได้มันอยากทำอะไรก็ปล่อยมันไปเถอะ   ขอให้ไม่ผิดกฏหมาย.ก็พอ “  นี่แหละครับพ่อผมบทจะมีเหตุผลก็มีซะแม่ผมเถียงไม่ออก   สุดท้ายแม่ผมก็ต้องยอมให้ผมออกไปเที่ยว   นอกจากนั้นพ่อผมยังให้เงินผม พร้อมกำชับว่า

”ระวังตัวนะลูก “ 

หลังจากผมได้ขออนุญาติคุณพ่อกับคุณแม่ผมแล้ว   ผมก็รีบขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเตรียมที่จะออกไปท่องราตรี    แน่นอนก่อนผมออกจากห้อง   ผมเดินไปหยิบมือถือที่ตรงหัวเตียง   ขณะที่กำลังกำลังหยิบ  ผมสังเกตว่ามีคนโทรมาmissed call   ผมคิดว่าเป็นอ้ายกริชโทรมาเร่งผม   แต่เพื่อความไม่ประมาทผมกดดูเบอร์ที่โทรมา “เฮ้ย ..แจนนี่หว่า”

ผมตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้นและตกตะลึ่งที่แจนโทรกลับมา   จริงก็ไม่น่าจะดีใจมากเพราะผมโทรไปหาเธอแต่เธอไม่ได้รับ   พอเธอเห็นผมโทรก็เลยโทรกลับ   แต่ในช่วงนั้นผมเพิ่งผ่านพ้นชีวิตม.ปลาย โรงเรียนชายล้วนมา   การพบเพื่อนต่างเพศนับเป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับหนุ่มขี้อายอย่างผม   และยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่เมื่อแจนโทรกลับมา   ซึ่งผมยังไม่เคยได้รับการตอบรับอย่างนี้กับเพศตรงข้ามมาก่อนเลย   ก็บ้านผมวัยใกล้กันก็มีแต่ผู้ชาย   ไปเรียนพิเศษเจอสาวก็จริง   แต่ก็แต่มองไม่ได้ทำอะไรมากไปมองและมอง

เมื่อแจนโทรกลับมาจึงทำให้ผมตื่นเต้นทำตัวไม่ถูก ใจสั่นๆ   แต่ก็ใจสู้   ”เอาว่ะ” ว่าแล้วผมก็โทรกลับไปหาแจน   ((((ผ่านลมหนาว   จะกี่คราวก็ยังเหมือนเดิม   ไม่มีใครให้ใจอุ่นอยากจะหา   คนที่ทำให้ใจสมดุลย์   แต่ไม่เคยสมหวังสักที....)))

“ฮัลโหลค่ะ”  ในที่สุดหลังจากฟังรินโทนก็มีเสียงผุ้หญิงรับสายนั้นคือแจนนั้นเอง   หัวใจผมเต้นแรงขึ้น   ความดีใจแพร่ไปทั่วกายผม  

”ฮัลโหลค่ะ นั้นใช่ก้องหรือเปล่าค่ะ“  เธอถามย้ำ

“ชะ..ใช่ครับผมก้องครับ”  ผมตอบไปด้วยเสียงสั่นๆ

“ก้องมีอะไรหรอ”  แจนถามมาตามสาย

“เออ...คือว่า..คือว่า”  ผมยังหาเหตุผลที่จะคุยกับเธอไม่ได้ “ลืมไปเลยว่าจะคุยอะไร “  ผมคิดในใจ

”ก้อง..ก้อง ..มีอะไรจะคุยกับแจนหรอ”  แจนถามผมหลังจากที่ผมอึงไปพอสมควร

“เออ ...คือว่า ผมจำไม่ได้ว่า พี่กั๊ม เขาสั่งให้เตรียมอะไรบ้าง”  ผมนึกอะไรไม่ออกจนในที่สุดก็ต้องใช้มุขสิ้นคิดแบบนี้ตลอดจนต้องขอยืมชื่อรุ่นพี่สุดแสบ   ไหนๆวันนี้พี่กั๊มก็แกล้งผมจนไม่รู้เอาหน้าไปไว้ไหนขอยืมชื่อมาใช้บางแกคงไม่ว่าอะไร

“ออ ..พี่เขาสั่งให้เตรียมเอกสารมาให้ครบ แต่งกายตามที่พี่เขาบอกค่ะ แล้วก็พี่เขาขอให้มาตรงเวลาวันที่ปฐมนิเทศ“แจนบอกผม

“เออ..ครับ “  ผมตอบรับแจน แล้วก็เงียบไปอีก   ที่เงียบไปผมเพราะไม่รู้ว่าจะหาอะไรมาเป็นเรื่องคุยกับแจนอีก

“ก้อง”  ในความเงียบแจนได้พูดขึ้นอีกครั้ง   ซึ่งผมคิดว่าเธอคงจะพูดตัดบทเพื่อจะวางสาย   เพราะเธอคงเบื่อที่ผมไม่มีอะไรจะพูด   ใจผมหล่นไปอยู่ตาตุ๋ม “โอกาสของผมกำลังจะหมด โอกาสอันน้อยนิด คิดสิๆ ว่าจะคุยอะไรต่อ ก่อนที่เธอจะวางสาย “ ผมคิดในใจ

ก้อง ..ยังเจ็บอยู่หรือเปล่าค่ะ”  ผมตะลึ่งกับสิ่งเธอพูดออกมา   ผมไม่นึกว่าเฮจะห่วงผม

“เออ..หายดีแล้วครับ “  ผมตอบเธอไปอย่างงงๆปนความดีใจ

“พี่กั๊มนี่ขี้เล่นดีนะ   แต่พี่เขาก็เล่นแรงจริงๆ “  แจนเริ่มบทสนทนาเหมือนกับรู้ว่าผมอยากจะคุยกับเธอแต่ไม่มีเรื่องคุย

“ครับ..ผมก็ว่ายังงัน...พี่กั๊มเล่นซะผมอายไปเลย”  บทสนทนาของผมกับแจนเริ่มมีชีวิตชีวามากขึ้น

“ตอนนั้นผมเห็นแจนขำผมด้วย”  ผมคุยต่อทันที

”ก็มันอดขำไม่ได้นี่ ...พี่กั๊มแกล้งก้องจนก้องอายขนาดนั้น“ แจนพูด

”แต่แจนว่าสนุกดีนะ   ท่าทางชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยคงมีเรื่องสนุกๆเยอะนะ   มีให้เรียนรู้มากด้วย”  แจนพูดอย่างกับคนที่ไม่ค่อยได้เจออะไรเท่าไรเป็นการมองโลกในแง่ดี   ผมคุยกับแจนใช้เวลาหลายชม.มาก แจนเธอมาจากโรงเรียนหญิงล้วน   เป็นเด็กดีตลอด   พ่อแม่ค่อนข้างหวง

นอกจากนี้เธอยังเล่นขิ้ม   เธอชอบเรื่องดนตรี   แนวเพลงที่ชอบฟังได้ทุกรูปแบบ   แต่ที่ชอบจริงๆแนว ของพี่บอย โกสิยพงษ์   ซึ่งชอบเหมือนผมอีกแล้ว  แต่เธอไม่ชอบเล่นกีฬา   เราก็ต่างคุยกันหลายเรื่อง   ถึงเรื่องเพลง หนัง   ตลอดจนชีวิตสมัยม.ปลายของแต่ละคนและอื่นมากมาย   เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วเหมือนกับที่หลายๆคนมักพูดว่า   เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปอย่างรวดเร็ว   แต่เวลาเวลาแห่งความทุกข์นั้นแสนเนิ่นนานดูท่าจะจริง   ผมกะว่าเมื่อคุยแจนเสร็จก็จะออกไปหาพวกอ้ายกริชที่ร้านประจำแถวทองหล่อ   แต่เมื่อหันมาดูนาฬิกาอีกที่จะตีหนึ่งแล้ว   พร้อมสังเกตเห็น missed call สิบกว่า missed call   แน่นอนไม่ใช่ใครอื่นอ้ายกริช โทรตามแบบกระหน่ำเลยที่เดียว

“ถูกพวกมันด่าแน่ๆเลย “  ผมคิดในใจ แต่ก็ช่างมันเถอะ   ค่อยแก้ตัวกับพวกมันที่หลังก็แล้วกัน   ในเมื่อไปตอนนี้ก็เจอพวกมันประนาม   แก้ตัวที่หลังก็ถูกประนามอีก   งันก่อนถูกรุมประนามก็ขอมีความสุขก่อนแล้วกันนะ

เมื่อผมคิดได้ดังนี้ผมก็คุยกับแจนต่อไปอีกสักพัก   แล้วผมก็ได้ยินเสียงพ่อของแจนบอกให้แจนนอนได้แล้วเพราะมันดึกมากแล้ว   เป็นอันว่าเวลาแห่งความสุขของผมเป็นอันต้องจบลง

“พ่อว่าแจนแล้ว ไปนอนก่อนนะ”  แจนบอกผม

“ครับแจน   วันหลังผมโทรมาคุยกับแจนอย่างนี้ได้อีกไหมครับ” ผมถามอย่างหนุ่มไร้เดียงสา

”ได้สิ   ก็ก้องเป็นเพื่อนแจนนี่โทรมาคุยได้เสมอ”  คำตอบของแจนทำให้งงไม่รู้ว่าจะดีหรือเสียใจกับคำว่าเพือ่นนี่ดี   แต่อย่างน้อย มันก็น่าจะเป็นการเริ่มต้นที่ดี

“คืนนี้หลับฝันดีนะครับแจน”  ผมบอกแจน

”เช่นกันก้อง หลับฝันดีนะ”  แจนตอบมา   แล้วเราทั้งคู่ก็วางสาย

แล้วผมก็ลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและล้มตัวนอน   คิดถึงบทสนทนาทางโทรศัพท์ที่ผ่านไปมะกี้นี่เอง   ไม่ว่าจะยังไงผมก็ดีใจที่ได้คุยกับแจน   มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก   ผมคิดไปจนหลับไปคืนนี้ความฝันที่ว่าดีคงไม่เท่ากับความจริงที่ช่างมีความสุขเช่นนี้ได้   ไม่รู้ว่าวันต่อไปความสุขแบบนี้ยังคงอยู่อีกไหมแล้วมันจะก้าวไปในทางใด   สำหรับชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย ผมจะเจอใครอีกไหมนะ   จะสนุกขนาดไหน ไม่มีใครรู้ได้