ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    FICALL ห้องแชทคนบวม

    ลำดับตอนที่ #2 : ไวรัส!?

    • อัปเดตล่าสุด 17 มี.ค. 65


    นี่คงเป็นอีกวันที่แสนปกติธรรมดา ท้องฟ้าแจ่มใส มีเฆมบ้างเล็กน้อยก่อนภาพจะตัดมาที่เฟีร์ยที่นอนซุกโต๊ะโคทัสซึในห้องเช่าอพาร์ทเม้นท์แคบๆด้วยความอย่างขขี้เกียจในขณะที่เปิดทีวีดูข่าวสารต่างๆในปัจจุบัน

    [เอาล่ะค่ะ เหมือนว่าทางกิลดรอซอร์ดก็ยังคงลำดับ1ของกิลที่ดีที่สุดไว้ได้อีกเช่นเคย ในขณะเดียวทางกิลภาคีอัศวินโลหิตก็-]

    ปีบ!

    “เห้อ~ไม่อะไรน่าสนใจเลยงั้นหรอให้ตายสิ”เฟียร์บ่นอุบอิบตามภาษาคนขี้เกียจหลังจากปิดทีวี

    “แล้วอีกอย่างใครจะคิดว่าไอ้ดันเจี้ยนบ้านั้นจะเป็นถึงระดับAซะได้ แต่อย่างน้อยมันก็ไม่ข่าวดันเจียนปิดอย่างปริศนาอีกละน่ะ”

    “เห้อ~ ยิ่งคิดยิ่งปวดหัวช่างมันก่อนแล้วกัน”

    “ว่าแต่ จะเอายังไงกับเจ้านี่ดีละเนี่ย”เฟียร์พูดออกมาพร้อมมองของที่เขาของเจ้าบอสมังกรดันเจี้ยนระดับAที่เธอไปเจอโดยบังเอิญเมื่ออาทิตย์ที่แล้วซึ่ง ณ ตอนนี้กลายเป็นของแขวนโชว์ประดับห้องของเธอไปโดยปริยาย

    ถ้าถามทำไมถึงไม่เอามันไปขายซะตอนนั้นเลยล่ะก็มเพราะมันทำไม่ได้ยังไงล่ะ

    หลังจากที่เธอออกมาจากดันเจี้ยนได้ไม่นานก็มีฮันเตอร์ของสมาคมที่ค่อยจัดแจงข่าวสารข้อมูลต่างๆให้แก่เหล่าฮันเตอร์ไร้สังกัดมาอยู่หน้าดันเจี้ยนเต็มไปหมด

    แต่ก็ยังที่เจ้าพวกนั้นไม่ได้เห็นหน้าเธอล่ะน่ะ คงจะตกใจน่าดูที่พอมาถึงดันเจี้ยนมาดันปิดไปเฉยๆซะอย่างนั้น

    “แบบนี้เราคงโดนจัดจำพวกเป็นฟอลแรงค์เกอร์ละน่ะ”

    ฟอลแรงค์เกอร์ฮันเตอร์ประเภทหนึ่งที่สามารถควบคุมพลังเวทของตนเองได้ในตอนตรวจพลังเวทวัดแรงค์ได้มักจะแอบซ่อนพลังของตัวเองเอาไว้ในแรงค์ต่ำๆและส่วนใหญ่เป็นพวกอาชญากรโรคจิตที่ชื่นชอบการฆ่าคนเป็นชีวิตจิตใจ

    “ที่เช็คครั้งล่าสุดเราก็ยังอยู่แรงค์Eเหมือนเดิม งั้นเจ้านี่ไม่นับว่าเป็นเวทมนต์หรอ”เฟียร์บ่นกับตัวเองในขณะที่มองไปที่ลูกบาศก์รูบิคสีดำอมน้ำเงินที่ลอยอยู่ข้างหน้าของเธอ

    “เอาเถอะ คิดมากไปก็ใช่เรื่องช่างมันก่อนล่ะกัน”

    “แต่ที่สำคัญกว่านั้น!”

    “ใกล้ถึงเวลาทำงานพาร์ทไทม์แล้วสิ งึบ!”

    แปะ! แปะ! 

    “หมดเวลาขี้เกียจแล้วตัวชั้น ทำงานๆ”เฟียร์ตบหน้าตัวเองเบาๆก่อนที่จะลุกไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปข้างนอกถ้าสงสัยว่า ทำไมถึงไม่ใช่คลีนที่เป็นเวททำความสะอาดละก็ง่ายๆเลย”การอาบน้ำด้วยตัวเองมันสดชื่นกว่านี่น่า”

    นั้นแหละคำตอบที่แสนเรียบง่ายไม่ต้องคิดอะไรให้มากความ

    “นี่ค่ะ คุณลูกค้า~”

    “ทานอะไรอร่อยนะคะ”

    งานพาร์ทไทม์ที่เฟียร์ทำอยู่เป็นงานในร้านคาเฟ่แห่งหนึ่งถึงไม่รู้ว่าทำไมช่วงหลังลูกค้ามักเยอะเป็นพิเศษในตอนที่เธอเข้างานก็เถอะ

    “แหม่~เฟียร์จังยังดึงดูดลูกค้าได้ดีเหมือนเดิมเลยน้าาาา”

    “อย่าแกล้งกันสิคะผู้จัดการ พวกอาจชอบอาหารเราไม่ใช่หรอ”

    “การผู้แบบนั้นเหมือนไม่ให้เกียรติพวกเค้าเลยน่ะค่ะ!”เฟียร์พูดออกมาพร้อมชี้หน้าผู้จัดการให้เชิงตักเตือนเล็กน้อย

    “ครับ รับทราบครับ!”ผู้จัดการพูดพร้อมกับทำท่าทะเบะเหมือนกับทหารซึ่งมันก็สร้างสีสันให้กับคาเฟ่แห่งนี้ได้อย่างซึ่งนี่ก็เป็นชีวิตประจำวันธรรมดาๆของเธอ

    แม้ว่าโลกใบนี้จะเปลี่ยนไปเพราะการปรากฏของดันเจี้ยนแต่ผู้คนก็เรียนรู้และปรับตัวไปกับมัน

    “เหนื่อย หน่อยน่ะค่ะ!”

    “เห้อ~ เสร็จสักที กลับเลยก็แล้ววันนี้ไม่มีที่ไหนต้องไปด้วยสิ”

     เฟียร์เดินกลับด้วยท่าทีถอนคลายด้วยเสียงเพลงจากหูฟังไร้สายคลอไปเบาๆระหว่างทางกลับบ้านไม่อะไรผิดปกติยกเว้นแต่

    “แอพนี่มันอะไรกัน?”เฟียร์มองแอพปริศนาที่ไม่เคยเห็นมาก่อนและไม่ยักจำได้ว่าโหลดมันมาตอนไหน

    “ไหนๆดูสิ ห้องแชทต่างโลก ห่ะ?”

    “อย่าบอกน่ะว่านี่คือ!?”

    “ไวรัสงั้นหรอ!”

    “เดียวก่อนชั้นอาจด่วนสรุปจนเกินไป มันอาจไม่ใช่ ไวรัส แต่ชั้นอาจเผลอไปโหลดมันมาก็ได้ อืม”

    “เอาล่ะ ลบ ปุ่มลบอยู่ไหนห่ะ! ไม่มีปุ่มลบ”

    “ชัดเจนเลยไวรัส! นี่หว่า! ไม่นะมือถือชั้น!”

     

     

    โปรดติดตามตอนต่อไป

    ปล.ถ้าชอบก็ถูกใจหรือเม้นด้วยนะแจ๊ะ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×