คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ในที่สุดก็เจอ
พระราชวังตอนใต้
วังที่เต็มไปด้วยความหรูหราและมโหราฬมีหลายคำหนัก อัศวินและสาวใช้ที่เดินเข้าออกวังตลอดเวลาแถมส่วนใหญ่ก็เป็นปีศาจซะด้วย
ภายในตำหนักบรรทมขององค์จักรพรรดิตอนใต้ในห้องไม่มีอะไรมากมีเพียงของเครื่องใช้ต่างๆและร่างใหญ่บนเตียงนอนเพดานและผนังสีขาวผ้าม่านสีแดงเลือดหมู
ร่างใหญ่ผิวขาวผมสีดำปรกหน้าดวงตาคมเข้มสีทองอร่ามสนิทสวมเพียงกางเกงตัวเดียวกล้ามเนื้อแน่นเป็นมัดๆมือก่ายหน้าผากด้วยความเหนื่อย”เห้อ”
“น้องพี่ถอนหายใจยาวเขียวเป็นอะไรไป”เสียงปริศนาดังขึ้นที่ประตูห้องแต่คาร์เตอร์กลับคุ้นเสียงนั้นดิ
“ท่านพี่ท่านมาตั้งแต่เมื่อไหร่”ร่างสูงใหญ่ผิวดำคล้ำแต่ไม่ลดความหล่อเหลาลงเลยผมดำตัดกับดวงตาสีทองเช่นเดียวกับเขานามว่า คาร์โล่ แฮนเดอร์ซาน พี่ชายแท้ๆของเขาเองเป็นคนที่ขี้เล่นไม่น้อยเลย
“สักพัก ว่าไงมีเรื่องอะไรหรอหลังจากที่นายถูกลอบสังหารพี่เป็นห่วงแทบแย่แต่นายดันกลับมาแบบไร้บาดแผลใดๆ”
"มีคนช่วยชีวิตผม..ไม่สิ..เด็กน้อยต่างหาก"คาร์เตอรนึกถึงตอนที่เด็กน้อยหลับบนตัวของตนก็อดคิดถึงไม่ได้หัวกลมทุยแนบอกเขาแก้มเล็กๆยุ้ยออกมาทำเอาอดยิ้มไม่ได้
ผิดกลับพี่ชายตอนนี้คาร์โล่ช็อกไปแล้วที่คารเตอร์บอกว่ามีเด็กช่วยเขาเอาไว้ทำเอานึกภาพไม่ออกจริงๆ
"ผมจะเล่าใหฟังทีหลังเดี๋ยวเรียกลูซิเฟอร์กับครัสให้ทีนะท่านพี่"
ห้องของพ่อมดครัส
ห้องสี่เหลี่ยมขนาดกลางมีตู้และชั้นวางขวดยาหนังสือโหลใส่พืชหรือของเวทย์มนต์ต่างๆเต็มไปหมดแถมยังรกไม่น้อย ภายในมีบุคคลอยู่สี่คน คาร์เตอร์ และคาร์โล่
อีกทั้งองค์รักษ์เอกอย่าง ลูซิเฟอร์ ร่างสูงผิวขาวดวงตาโค้งคมดูอ่อนโยนสีน้ำทะเลและผมสั้นสีดำดูมีเสน่ห์โดนเฉพาะสีตาของเขาและยิ่งในชุดอัศวินผ้าคลุมสีฟ้า
และเจ้าของห้องนี้ ครัส นักเวทย์ของพระราชวังกายสูงผิวสีน้ำผึ้งดวงตาคมสีเขียวใต้ตามีใฝและผมที่ถูดมัดสีบลอนด์สวมชุดนักเวทย์ที่ธรรมดาสุดๆ
“เรื่องก็เป็นแบบนี้และฉันอยากให้นายตามหาเด็กคนนั้น”คาร์เตอร์เอ่ยจบก็มองหน้าของนักเวทย์คนสนิท เขาพนักหน้าและยิ้มอย่างมั่นใจก่อนจะใช้มีดกรีดที่ปลายนิ้วเพื่อให้เลือดออกมาเล็กน้อยก่อนจะเขียนวงเวทย์ขึ้นมา
“หากจะตามหาเขาผมต้องการของสักอย่างที่พอจะใช้เป็นสื่อกลางได้”ครัสเอ่ยใบหน้าคมขบคิดเล็กน้อยก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าออร่าจากมนต์รักษาของเด็กน้อยเคยไหลเวียนในเลือดเขา
“ออร่ามนต์รักษาเคยอยู่ในเลือดฉันมันพอจะเป็นสื่อกลางได้ไหม”ครัสพยักหน้า คาร์เตอร์เห็นแบบนั้นก็จัดการกัดนิ้วตนให้เลือดออกก่อนจะหยอดมาใส่วงเวทย์
จู่ๆวงเวทย์ก็เกิดประกายแสงเป็นสีขาวก่อนที่มันจะฉายภาพเป็นเด็กคนหนึ่งนอนในห้องเล็กๆโกโรโกโสบาดแผลเต็มตัวและเลือดที่ซึมออกมา ดวงตาสีทองเห็นก็รู้ทันทีว่าเด็กคนนี้คือคนที่ตามหาแต่ทำไมถึงได้ถึงได้เป็นแบบนี้
“ดะ..เด็กคนนี้หรือคาร์เตอร์”คนเป็นพี่เอ่ยมองใบหน้าของน้องชายที่เกรี้ยวโกรถนัยตาจากสีขาวกลายเป็นสีดำด้วยความโมโห
“ใครมันทำ!!!”
เพล้ง!!!
คาร์เตอร์ระเบิดคลื่นพลังออกมามหาศาลทำให้โหลแก้วมากมายแตกละเอียดและตู้ชั้นวางของเกิดรอยร้าวมากมายนักเวทย์เจ้าของห้องนี้ไม่สนใจสิ่งของพวกนี้แล้วเขารู้สึกโมโหอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเห็นเด็กคนนี้มีบาดแผลมากมาย
'เด็กคนนี้...น่าเวทนายิ่งนัก' ลูซิเฟอร์เอ่ยในใจ
"นี้คือที่ไหน"เจ้าของผิวดำคล้ำเอ่ยถาม ครัสจึงขยายภาพให้เห็นถึงตำแหน่งที่อยู่ของเด็กน้อย
"คฤหาส์ตระกูลเทลลิโน่ครับ”ครัส
“ลูซิเฟอร์นายเตรียมคนให้พร้อมฉันจะบุกตระกูลเทลลิโน่”
คฤหาส์ตระกูลเทลลิโน่
ห้องนอนของดัชเขสสาวแสนสวยและคนรับใช้ที่คอยนวดคอยหวีผมให้เธอแต่ไม่นานเวลาอันสงบสุขคงจบลง
“ดัชเชสคะ!!”มีสาวใช้นางนึงผลักประตูเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาติทำเอาเจ้าของห้องหัวเสียไม่น้อย
“ไร้มารยาท!แกอยากโดนดีรึ!”สีหน้าอันโกรถเกรี้ยงของเธอเล่นเอาสาวใช้ทุกคนผวาไม่น้อย
“ขะ..ขออภัยค่ะตะ..ตะ..แต่”
“อะไร!”
“องค์จักรพรรดิตอนใต้เสด็จมาที่นี้ค่ะ!"
“ว่าไงนะ!!!”
หลังทราบข่าวดัชเชสก็ได้ลงมาต้อนรับองค์จักรพรรดิทันทีด้วยสีหน้ายิ้มแย้มและเดรสใหม่คาร์เตอร์มองตั้งแต่หัวจรดเท้าเป็นคนที่ดูภายนอกก็รู้ว่าเละแค่ไหน
“ถวายบังคมองค์จักรพรรดิเพคะ”เสียงหวานเอ่ยพร้อมใบหน้ายิ้มแย้มของเธอแต่คาร์โล่กับคาร์เตอร์รู้ดีว่านั้นมันปลอม
“ผมมาหาตัวบุตรชายคุณ”คาร์เตอร์
“บุตรชาย?ดิฉันไม่มีบุตรนะคะ”หลอนยังคงตีหน้าใสราวกับว่าพวกเขาโง่อย่างนั้น
“ลูซิเฟอร์นำทางฉันไปที่ๆเขาอยู่ที”คาร์เตอร์หันไปหาองค์รักษ์เอกเขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินไปอีกทางที่หล่อนก็รู้ว่าทางนั้นเป็นทางไปบ้านโกโรโกโส ดัชเชสเทลลิโน่รีบเอาตัวมาขวางไว้ทันทีพร้อมกับหน้าซีดๆแต่ยังคงยิ้มอย้ม
“หลบ”คาร์โล่
“ดิฉันว่าเราไปทานข้าวกันก่อนดีมั้ยคะ”หล่อนพยายามกันพวกเขาใบหน้าสวยยิ้มแย้มแบบปลอมๆคิดว่าลอร์ดแห่งสงครามโง่นักหรอ
“บอกให้หลบ!!!”คาร์เตอร์แผ่คลื่นพลังงานขนาดใหญ่จนดัชเชสและเหล่าคนใช้หงายหลังลงไปยิ่งพวกเธอมองดวงตาตาของพวกเขาที่เปรียบดั่งปีศาจพร้อมจะฆ่านั้นยิ่งน่ากลัว
คาร์เตอร์ไม่สนใจหญิงตรงหน้าแม้จะล้มลงไปก็ตามเขาเพียงบอกให้ลูซิเฟอร์นำไปตามด้วยพี่ชายเขาและทหารอีกสามคนส่งนที่เหลือก็เฝ้าพวกหญิงชั่วไว้
ทางข้างหลังค่อนข้างสะอาดแต่กลับมีบ้านหลังหนึ่งดูสกปรกแถมยังโกโรโกโสลูซิเฟอร์เป็นคนพังประตูเข้าไปด้านในนั้นยิ่งแล้วใหญ่ทั้งมืดทั้งแคบไหนจะ..ร่างเล็กที่นอนสั่นอยู่คาร์เตอร์เห็นแบบนั้นก็ปรี่เข้าไปหาเด็กน้อยและอุ้มขึ้นมาแนบอกร่างเล็กที่สั่นเทาไม่เลิกราทำเอาเขาหน้าซีดไม่น้อย คาร์โล่เห็นก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจเด็กตัวเล็กคนนี้คือคนที่คาร์เตอร์บอกหรือ?
“อึก..ยะ..อย่าทำผม..ฮึก”เสียงใสของเด็กน้อยพึมพัมเบาๆดวงตาบวกกึ่งน้ำตาใสไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่พวกคาร์เตอร์มองอย่างปวดใจก่อนที่จะตัดสินใจกลับกันเสียที
“กลับ ฉันต้องรีบพาเขาไปหาหมอหลวง”
“ไม่นะคะ!หากจะเอามันไปโปรดพาดิฉันไปด้วย!”จู่ๆหล่อนก็เสนอตัวเหล่าคนตรงนั้นต่างมองด้วยสายตารังเกียจผู้หญิงที่เสนอตัวหน้าด้านๆเช่นนี้ไม่ควบคบหาอย่างมาก
“คาร์เตอร์นายพาเจ้าตัวเล็กนี้กลับก่อนเถอะส่วนพี่จะจัดการตรงนี้เอง”ดัชเชสที่คอนแรกยิ้มหน้าระรื่นแต่พอได้ยินประโยคที่น่าขนลุกและดวงตาสีทองดั่งปีศาจที่พร้อมจะฆ่าเธอทุกเมื่อ และดูเหมือนว่า…หล่อนจะเล่นผิดคนเสียแล้ว
พระราชวังตอนใต้
หลังจากที่ได้เดินทางกลับมายังพระราชวังทั้งสาวใช้และพ่อบ้านแม่บ้านต่างวุ่นวายไม่แพ้กันเพราะเด็กน้อยที่คาร์เตอร์พามาด้วยทั้งตามหมอและเช็ดตัวให้ร่างเล็กและยิ่งเหล่าสาวใช้ถอดเสื้อขาดๆออกมาก็หน้าซีดเป็นแถบเพราะแผลที่ฟกช้ำและเลือดสดๆก็มีพวกเขาไม่อยากจะคิดว่าเด็กตัวแค่นี้ต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้หรอ
ในที่สุดหมอหลวงก็ได้ตรวจตามร่างกายเล็กจนเสร็จและเขียนออกมาใส่กระดาษก่อนที่เขาจะขมวดคิ้ว คาร์เตอร์เห็นแบบนั้นก็เริ่มใจไม่ดีซะแล้ว
“เด็กคนนี้ร่างกายอ่อนแอแต่กำเนิด สารอาหารไม่เพียงพอเลยทำให้เขาตัวเล็กหว่าเด็กคนอื่นๆส่วนบาดแผลผมจะรายงานครัสอีกทีและจะเตรียมยาไว้ให้สาวใช้และเข้ามาตรวจบ่อยๆครับ”
“อืมขอบใจนายมากเอียน”หมอหลวงพยักหน้าน้อมคำนับก่อนจะขอตัวออกจากห้องไปเหลือเพียงคาร์เตอร์และสาวใช้สี่ห้าคนเท่านั้น
“หลังจากนี้ผมฝากดูแลเขาด้วย..เด็กคนนี้คือคนของผม”เหล่าสาวใช้น้อมรับก่อนที่พวกเธอจะถูกไล่ออกไปแต่ตอนออกไปคาร์โล่มาพอดีซะด้วย
“เขาเป็นไงบ้าง”คนเป็นพี่ถาม
“ร่างกายอ่อนแอ ขาดสารอาหาร…ทำไมผมไม่เจอเขาให้เร็วกว่านี้กัน”เขากุมขมับพร้อมสีหน้าที่เครียดคิ้วขมวดเข้าหากันจนคนเป็นพี่นั้นต้องเขาไปปลอบ
“เจอกันตอนนี้ก็ไม่สายรอเจ้าตัวเล็กฟื้นก่อนค่อยคุยกันเถอะนายไปพักได้แล้ว”คาร์โล่แตะบ่าเบาๆ
“อืม…”
“ว่าแต่…นายตั้งชื่อให้เจ้าตัวเล็กหรือยัง”
“ยังเลยเอาชื่ออะไรดีล่ะท่านพี่”
“นั้นน่ะสิ”
กลางดึก
“ฮือ…อืม…”เสียงใสร้องในลำคอมือเล็กมาขยี้ตาเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆปรือตาขึ้นมามองรอบๆห้อง
“เฮือก!”ร่างเล็กสะดุ้งเมื่อมองกลับมาที่ตนเองมีอีกร่างใหญ่ที่นอนข้างๆกอดเอวเขาไว้หรือว่า…
‘ทะ..ท่านแม่ขายเราหรอ!?’
คิดได้แบบนั้นร่างเล็กปีนลงจากเตียงใหญ่มองไปรอบๆห้องเหมือนจะมีประตูอยู่หนึ่งบานน่าจะเป็นทางออก เด็กน้อยเลยวิ่งเต๊าะแต๊ะๆไปที่หน้าประตูแต่ยังไม่ทันจะบิดกลอนเขาก็ถูกมือใหญ่ช้อนตัวขึ้นมาเสีก่อน
“รีบไปไหนฉันยังกอดเธอไม่อุ่นใจเลย”เด็กน้อยคุ้นเสียงนี้ไม่น้อยและยิ่งได้เห็นใบหน้าคมและดวงตาสีทองแล้วเขาก็มั่นใจแล้วว่าใคร
“ทะ..ท่านคาร์เตอร์?”คิ้วบางเลิกขึ้นด้วยความงุนงง
"นอนต่อเถอะเธอต้องพักผ่อนให้มากๆ"
"ทำไมผมมาอยู่ที่นี้ครับ.."
"ฉันไปพาตัวเธอมาเองและที่นี้ก็คือพระราชวังตอนใต้..วังของฉัน"พอเด็กน้อยได้ยินดวงตากลมก็เบิกกว้างทันที
"อะ..องค์จักรพรรดิขอพระราชประทานอภัย.."ร่างเล็กแทบจะลุกไปคุกเข่าตรงหน้าแต่ไม่ทันที่มือใหญ่อุ้มเขาไว้เสียก่อน
"อะ..องค์..."
"เลิกเรียกฉันว่าองค์จักรพรรดิแล้วเรียกฉันว่าปะป๊าสิ"ร่างเล็กช็อคไปสักพักก่อนจะพูดต่อ
"มะ..หมายความว่า.."
"ฉันรับเธอเป็นบุตรบุญธรรมและต่อจากนี้เธอมีนามว่า มิเกล แฮนเดอร์ซาน ให้ฉันได้ดูแลเธอได้ปกป้องเธอนะมิเกล...ฉันให้สัญญา"มิเกลมองใบหน้าเย็นชาแต่จริงจังกว่าตอนที่เจอกันครั้งแรกดวงตาสีเหลืองดูมุ่งมั่นใบหน้าหวานมองสักพักก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ
"ท่าน..สัญญาแล้วนะ.."คาร์เตอร์ได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้าก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมาและทั้งสองก็กอดกันเน้นจนมิเกลจะหายใจไม่ออกอยู่แล้วแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้รู้สึกเเย่เลยกลับรู้สึกดีและอบอุ่นมากกว่า...มิเกลน่ะไม่เคยได้รับความอบอุ่นแบบนี้เลยนะ
"เธอนอนเถอะพรุ่งนี้ฉันจะพาเดินชมวัง"คาร์เตอร์จัดหมอนจัดผ้าห่มให้มิเกลและนั่งที่ขอบเตียง
"ท่านจะนอนกับผมใช่มั้ย;-;"มิเกลส่งตาแป๋วไปที ร่างสูงมองเด็กตรงหน้าก่อนจะเผยรอบยิ้มที่มุมปาก
"เรียกฉันว่า..ปะป๊าก่อนสิ"มิเกลได้ยินก็เลิ่กลั่กไปมา
"ปะ..ปะป๊า.."มิเกลหน้าสายตาเลิ่กลั่กไปมาก่อนจะฉกผ้าห่มมาคลุมโป่งด้วยความเขินอายและไม่เคยชินส่วนคนถูกเรียกก็เขินไม่น้อยสังเกตุได้ที่หูขึ้นสีแดงระเรื่อ ร่างสูงล้มตัวลงไปนอนบนเตียงก่อนจะคว้าก้อนผ้าห่มมากอดไว้จนรุ่งเช้า...
รุ่งเช้า
ครืดด
เสียงผ้าม่านถูกเปิดออกกว้างจนแสงแดดอ่อนๆสาดเข้ามาทำให้ร่างเล็กในผ้าห่มผืนใหญ่ลืมตาขึ้นด้วยความสลึมสลือ
"หื้อ?ตื่นแล้วหรือเพค่ะ"ดวงตากลมสีแดงสดมองไปที่หญิงปริศนาเธอสวมชุดสาวใช้ผิวสีน้ำผึ้งผมเปียเดียวสีน้ำตาลอ่อนและดวงตาสีชมพูดูอ่อนโยนเธอส่งยิ้มบางมาให้ก่อนจะมาช่วยพยุงตัวมิเกล
"ท่านคือ?"มิเกลเอียงคอด้วยความสงสัยตอนนี้ในหัวสาวใช้ตอนนี้คือองค์ชายน่ารักสุดๆ
"หม่อมฉันมีนามว่า โซเฟีย เพค่ะตั้งแต่นี้จะเป็นสาวใช้ประจำตัวขององค์ชาย"
"องค์ชาย?เราไม่ชินเลย..ท่านโซเฟียเรียกแค่ชื่อเราเถอะครับ"โซเฟียมององค์ชายด้วยความเอ็นดูก่อนที่เธอจะนั่งบนพื้นและกุมมือเล็กไว้
"องค์ชายท่านต่างหากที่ควรเรียกชื่อหม่อมฉันเฉยๆ"มิเกลเหงื่อตก
"เอ่อ..แต่ว่า"
"เรียกหม่อมฉันว่า โซเฟีย ก็พอเพค่ะองค์ชาย"เธอยิ้มบางๆให้มิเกลก็อึกอักนิดหน่อยก่อนจะพูดออกมา
"โซเฟีย..อื้อ?"
"น่ารักที่สุดเลยเพค่ะ!"โซเฟียทนกับความน่ารักขององค์ชายไม่ไหวเธอเลยบีบแก้มนิ่มและคว้าตัวเล็กกอดไปท่ด้วยความเอ็นดูซึ่งมิเกลก็ทำหน้างงเล็กน้อย
"องค์ชายท่านน่ารักเกินไปแล้วหม่อมฉันจะละลายเลยเพค่ะ"
"ละลาย?"
"ฮ่าๆเดี๋ยวหม่อมฉันพาไปอาบน้ำนะเพค่ะ"พูดจบโซเฟียก็อุ้มร่างเล็กไปที่ห้องน้ำเพื่ออาบน้ำตามด้วยสาวใช้อีกสามคน
ห้องน้ำ
ดวงตากลมสีแดงมองไปรอบๆห้องน้ำตอนนี้ร่างเล็กอยู่ในอ่างใหญ่มีดอกไม้ส่งกลิ่นหอมอบอวนและสบู่ถูกถูตามตัวทั้งนี้ยังได้รู้จักกับสาวใช้อีกสามคนนามว่า โอลิเวีย ฮันน่า และเอ็มม่า
"แผล...หาย?"มิเกลพึมพัมเบาๆ
"ที่วังของเรามีหมอหลวงที่เก่งกาจอยู่ผู้หนึ่งเพค่ะเขาเป็นผู้รักษาพระองค์เพค่ะ"โอลิเวียบอกหัวทุยสีขาวก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ
"องค์ชายชอบกลิ่นไหนหรอเพค่ะ!"ฮันน่ากับเอ็มม่ายื่นขวดที่บรรจุสบู่กลิ่นหอมไว้ข้างในแถมสียังดูน่ากินอีกด้วยมิเกลลองดมดูทุกกลิ่นมีกลิ่นกุหลาบ ลิลลี่ มะลิ และทิวลิป
"ไม่รู้สิมันหอมไปหมดเลย"มิเกลเหงื่อตกเขาเรื่องมากแบบนี้จะโดนตีมั้ย
"หม่อมฉันว่าลองกลิ่นมะลิดีมั้ยเพค่ะเป็นกลิ่นหอมอ่อนๆเหมาะกับองค์ชายนะเพค่ะ"โซเฟียยื่นมือมาลูบหัวทำให้มิเกลผ่อนคลายมากขึ้นก่อนจะพยักหน้าหงึกหงัก
ทั้งใคนเลยใช้สบู่ชำระตัวกลิ่นมะลิและต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเนื้อกายของมิเกลนั้นทั้งนิ่ม ขาว และบางแถมยังตัวเล็กกว่าเด็กคนอื่นๆในวัยนี้สงสัยพวกเธอคงต้องขุนองค์ชายให้อ้วนซะแล้ว
พอชำระร่างกายเสร็จก็ถูกจับแต่งตัวทำผมสาวใช้ทั้งสี่เลือกที่จะให้มิเกลสวมชุดสีขาวสลับดำและมีเครื่องประดัลนิดๆหน่อยๆกับกางเกงขาสั้นดูสมวัยและรองเท้าสีขาว ส่วนหัวก็สมหหมวกมีหูกระต่ายดูแล้วน่ารักฟุดๆ
"ตายแล้วองค์ชายน่ารักอ่ะ!!"ฮันน่ากับเอ็มม่าพูดพร้อมกันบวกกับใบหน้าเอ็นดูของทั้งสองส่วนโอลิเวียกับโซเฟียเธอทั้งสองขิตเรียบร้อยเพราะทนความน่ารักไม่ไหว
"ชุดน่ารักจัง..ไม่ค่อยชินเลยแหะ"มิเกลหมุนตัวมองตัวเองในกระจกไปมา
"รัดไหมเพค่ะหรือพอดีแล้ว?"โอลิเวีย
"อื้ม!ขอบคุณนะครับ!"มิเกลส่งยิ้มหวานให้สาวใช้ไปทีนี้เป็นครั้งแรกที่พวกเธอเห็นรอยยิ้มนี้มันช่างน่ารักซะจริง
"ว่าแต่องค์ชายอายุ 7-8 ขวบสินะเพค่ะ!"ฮันน่า
"เอ๊ะ...เรา 10 ขวบแล้วนะครับ;-;"มิเกลทำตาแป๋วทำเอาสาวใช้ทั้งสี่นิ่งไปสักพัก
"ขออภัยเพค่ะ!หม่อมฉันเห็นองค์ชายตัวเล็กๆ"พอได้ยินแบบนั้นปากบางก็มุ่ยลงทันทีไหนจะดึงหูกระต่ายบนหมวกลงมาบังหน้าตัวเองอีก
'เอื้อ!!โคตรน่ารักเลย!'ปัจจุบันนี้สาวใช้ทั้งสี่ได้ตุยเพราะความน่ารักเกินไปของมิเกลเรียบร้อยแล้ว
ห้องรับประทานอาหาร
โต๊ะอาหารยาวลงมาผ้าคลุมโต๊ะสีแดงถูกวางด้วยอาหารมากมายและส่วนใหญ่เป็นเนื้อซะมากกว่าที่หัวโต๊ะมีร่างสูงนั่งรอทานอาหารอยู่ก็คือ คาร์เตอร์และอีกคนนั่งทางซ้ายมือพี่ชายเขาเอง คาร์โล่
"เมื่อไหร่จะมาน้า~"คาร์โล่
"ท่านดูระริกระรี่กว่าผมอีกนะ"คาร์เตอร์แซะพี่ชายตนไปทีจนเขายิ้มแหย่ๆ
"แน่นอนอยู่แล้ว โอ๊ะ?มาแล้วสินะ"พอประตูใหญ่ถูกเปิดออกก็มีร่างเล็กจับมือกับโซเฟียตรงมาทางนี้แต่ที่น่าตกใจก็คือหมวกหูกระต่ายเนี่ยสิ
"มาแล้วหรอ?ช่างน่าหยิกซะจริง"คาร์โล่เอ่ยด้วยความเอ็นดูกะจะมองปฎิกิริยาของคาร์เตอร์กลับยิ้มแหย่ๆเพราะคาร์เตอร์เอามือปิดตาและใบหูที่ขึ้นสีระเรื่อ
"ตายล่ะน้องฉัน"
"ปะป๊า?"เสียงใสเอ่ยเรียกพ่อบุญธรรมดวงตาสีอำพันมองร่างเล็กในชุดน่ารักเขาก็หน้าแดงทันทีก่อนจะอุ้มมิเกลขึ้นมานั่งตัก
"ปกติก็ว่าเธอน่ารักแล้วยิ่งเธออยู่ในชุดนี้ยิ่งทวีคูณความน่ารัก"พูดจบก็หอมแก้มนิ่มไปสองทีมิเกลมองตาแป๋วแล้วหอมกลับบ้าง
"นี้ๆฉันก็อยากได้เหมือนกันน้า~"คาร์โล่มุ่ยหน้าร่างเล็กมองด้วยความแปลกใจคนที่นั่งข้างเป็นใคร?หัวกลมเลยเอียงข้างอัตโนมัติ
"เอื้อ!ฉันจะตาย!"ว่าแล้วก็กุมใจตัวเอง
"ตาย!?"คาร์โล่แค่หยอกแต่มิเกลนี้สิคิดจริงเจ้สของตักเลยต้องรีบอธิบาย
"เขาก็ขี้เล่นแบบนั่นแหละนี้คือพี่ชายปะป๊า คาร์โล่ แฮนเดอร์ซาน จักรพรรดิทางเหนือ"ได้ยินแบบนั้นมิเกลก็ลนลานไม่น้อยเจอทั้งจักรพรรดิทางใต้และทางเหนือรู้สึกเกร็งไม่น้อยเลย เห็นแบบนั้นก็โค้งคำนับทั้งๆที่นั่งอยู่นั้นแหละ
"ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกขอแค่เจ้าทักฉันทุกครั้งที่เจอแล้วก็เรียกฉันว่า ที่รัก...เห้ยๆๆ"ว่าจะหยอดเด็กสักหน่อยแต่พอหันไปเห็นสายตาอาฆาตน้องชายเท่านั้นแหละทำเอาขนลุกซู่เลย
"ใจเย็นสิน้องชายฉันแค่หยอดกระต่ายน้อยเอง~"คาร์โล่ยู่ปาก
"หึ เธอเรียกเขาว่าลุงก็พอ"เสียงอ่อนอัตโนมัติเมื่อคุยกับร่างเล็กคาร์โล่อดหน้ามุ่ยไม่ได้เลย
"โถ่~คาร์เตอร์อ่า~"
โครกกก~~
ระหว่างที่หยอกล้อกันจู่ๆก็มีเสียงท้องร้องดังขึ้นซึ่งเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจากเด็กน้อยบนตักนั้นเอง ใบหน้าหวานขึ้นริ้วแดงด้วยความอายก่อนจะดึงหูกระต่ายบนหมวกเอามาปิดหน้าปิดตาส่วนคนในห้องต่างขำและมองอย่างเอ็นดูเด็กอะไรน่ารักขนาดนี้คาร์เตอร์กัลคาร์โล่เช่นกันเขาทั่งสองต่างคิดว่ามันน่ารักมากๆ
"ขะ..ขอโทษครับ.."มิเกล
"หึๆกระต่ายน้อยหิวแล้วสินะงั้นก็ยกอาหารมาเถอะ"คาร์โล่หันไปบอกกับพ่อบ้านและสาวใช้ก่อนที่จะพากันยกอาหารมาวางประมาณห้าหกอย่างมีทั้งจำพวกสลัด ข้าวต้ม แลพเนื้อสัตว์ซึ่งน่าทานไม่น้อยเสริฟคู่กับน้ำดอกไม้
"น่าทานจัง"มิเกล
"ข้าวต้มหมูแล้วก็น้ำดอกไม้เพค่ะ"ฮันน่าว่ามือเล็กค่อยๆจับช้อนเขาไม่เคยใช้ของแบบนี้นั้นทำให้ยากไม่น้อยไม่รู้วันนี้จะได้กินรึป่าว ดวงตาคมสีทองเห็นแบบนั้นก็จับมือเล็กให้จับช้อนได้
"ปะป๊าเป่าให้ฟู่ๆ อ้าม"มิเกลก็อ้าปากตามที่คาร์เตอร์ป้อนไปเรื่อยๆภายใต้สายตาที่ตกใจและตะลึงตั้งแต่ทำงานที่นี้พวกเขายังไม่เคยเห็นท่านลอร์ดทำแบบนี้กับใครเลย
"อร่อยมั้ยกระต่ายน้อย?"คาร์โล่นั่งเท้าค้างมองร่างเล็กกินข้าว
"กระต่ายน้อย?"มิเกลถามพร้อมกับเคี้ยวตุ่ยๆ
"ก็เธอมีหูกระต่ายนี้นาแถมยังตัวเล็กน่ารักขนาดนี้ฉันก็เลยเรียกว่ากระต่ายน้อยไงล่ะ"พูดจบก็บีบแก้มนิ่มไปทีด้วยความหมั่นเขี้ยวก่อนจะปล่อยให้มิเกลกินต่อ
"ปะป๊า...คือ...ผมอิ่มแล้วครับ;-;"คาร์เตอร์มองหน้ากันกับพี่ชายเล็กน้อยสลับมองถ้วยข้าวที่ลดไปเพียงนิดเดียว
"ยังไม่ครึ่งถ้วยเลยนะเธอทานน้อยไปแล้ว"
"ขอโทษครับ..."มิเกลก้มหน้าพ่อบ้านชราคนนึงเห็นแบบนั้นก็เอ่ยออกมา
"ผมว่าองค์ชายยังคงปรับสภาพร่างกายไม่ได้จึงทานได้เพียงนิดเดียวลองเปลี่ยนเป็นผลไม้ดีไหมครับ"พ่อบ้านคนนึงเอ่ย
"ก็จริงพวกคุณยกผลไม้เข้ามาเถอะ"เอ็มม่าและพ่อบ้านที่เหลือโค้งตัวกอ่นจะยกจานผลไม้ที่ปลอกแล้วเขามาซึ่งมี แอปเปิ้ล ส้ม องุ่นเขียว สีสันดูน่ากินสุดๆ
"น่ากินจังนี้คืออะไรหรอครับ"พูดจบก็สร้างความตกใจให้คนในห้องไม่น้อยนี้เป็นผลไม้ที่หากันได้ง่ายๆแต่องค์ชายกลับไม่รู้จัก
"เธอไม่รู้จักผลไม้พวกนี้หรือแล้วปกติเธอกินอะไร"คาร์เตอร์
"ผมกินขนมปังกับน้ำบางครั้งผมก็จะได้อาหารเหลือจากพวกแม่บ้านด้วยล่ะไม่รู้คืออะไรแต่มันอร่อยมากๆเลย"มิเกลเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบนิ่งเพราะเป็นเรื่องปกติผิดกับคนในห้องต่างช็อกกันเป็นแทบๆเด็กตัวแค่นี้กลับต้องมาเจออะไรแบบนี้
"ฉันอยากจะฆ่านังพวกนั้นนัก"คาร์เตอร์เอ่ยเสียงต่ำร่างกำยำแผ่อายเย็นรอบตัวจนคนข้างกายขนลุกแงะหวาดผวายกเว้นเสียแต่..
"ปะป๊ากิน"แอปเปิ้ลชิ้นเล็กถูกยกขึ้นมาตรงปากไหนจะดวงตากลมๆสีแดงดั่งอัญมณีมองมาที่เขานั้นอีกคาร์เตอร์เห็นแบบนั้นใบหน้าดำคล้ำก็ผ่อนคลายมากขึ้นก่อนจะอ้าปากรับแอปเปิ้ลในมือเล็กไป
"โถ่~ป้อนลุงของเธอบ้างสิ๊"
"ท่านลุง"มิเกลยื่นแอปเปิ้ลไปให้แต่พอจะอ้าปากงับเท่านั้นแหละคาร์เตอร์กลับมาแย่งไปกินเองซะงั้น
"คาร์เตอร์!"
"หยิบกินเองเถอะท่านพี่"
“นี้นายกะจะไม่ให้ข้าได้สวีทกับกระต่ายน้อยหน่อยหรอ!”
“กินอีกหน่อยสิมิเกล”
“คาร์เตอร์เมินฉันอ่า!!"
Tbc
คาร์โล่นายต้องพยายามหน่อยนะ555
*ไรท์ยังไม่ได้เช็คตำผิดนะค้าบ
♡ไม่เป็นนักอ่านเงานะ!
ความคิดเห็น