^>_<^ผู้ชายพันธุ์ร้าย_กับ_ยัยอันตรายสุดซ่า^>_<^

ลำดับตอนที่ #2 : นัดปริศนา กับ หน้าที่บ้าๆบอๆ-_-(เอาใจช่วยด้วยเด๋อค่าเด๋อ)

“พี่บอส” มะปรางเรียกชื่อของผู้ชายคนนั้นเบาๆ ใบหน้าเริ่มเศร้าทุกขณะเมื่อเอ่ยชื่อผู้ชายคนนี้   แต่ เอ๊ะ?  ถ้าจำไม่ผิด ชื่อนี้... ฉันหันหลังกลับไปมองผู้ชายเบื้องหลังให้เต็มๆตา

             นี่ มันพี่บอส เพอร์เฟ็คบอยแห่งปีนี่ ได้ข่าวว่าหาตัวยากนักยากหนา อ๊ากก!นี่ วาสนาฉันจริงๆ>_<  เอ๊ะ!-_-(เปลี่ยนสีหน้าภายในทันที) เฮอะ! แต่...ขอโทษ  อย่างฉันต้อง ซีวอน ไม่ก็คิบอม สุดหล่อ กร๊ากกก!ฮุๆ^.,^ (ชักจะฝันเฟื่อง จนเรื่องเกินจริง) 

        “มานี่เลย ยัยตัวแสบ”

        “ฮ่ะ!!” ไอ่พี่บอส ลากคอเสื้อฉันให้เดินออกมาจากที่หลบภัย เวรแล้วตรู>O<

“เฮอะ! จะเสนอหน้ามาทำไมไม่ทราบฮ่ะ รู้ว่าผู้หญิงเขามีแฟนแล้ว ยังหน้าด้านมาตามตื้อ ตามแย่งผู้หญิงของคนอื่นอีก...ฮ่ะ!!...ยัยหน้าหล่อ”

        “อ๊ะ!!” (ไอ่นี่ ฉันอยู่ของฉันดีๆน่ะเว้ย แมร่งมาหาเรื่อง เดี๊ยวเตะเปรี้ยงเลยไอ่เวรเอ้ย!!)

        “ฉันก็อยู่ของฉันตรงนั้นตั้งนานแล้ว เข้าห้องน้ำเสร็จ เดี๊ยวก็ไป ไม่ทราบว่าพวกนายคุยเรื่องอะไรกันอยู่ไม่ทราบ” แน่นอนว่าในวงเล็บ มันเป็นแค่ความคิด ถ้าขืนพูดออกไป หญิงสาวตัวเล็กๆอย่างฉันคงต้องถูกรุมโทรม(โทรมเพราะโดนตื๊บ-_-)

        “เฮอะ! ตามมา หน้าด้านๆไม่อายฟ้าอายดิน”

       “นี่! นายว่าฉันหรอ โธ่เว้ย! นายมันก็แค่ผู้ชายชั่วๆจะดีกว่าฉันไปสักเท่าไหร่”

       “ดีกว่าไม่ดีกว่า อย่างน้อยฉันก็มีสมบัติผู้ดีเพียงพอที่จะไม่แอบฟังคนอื่นเขาคุยกัน”        

       “นี่ นาย!”

       “ทำ-ไม!”

       “หยุดเถอะ พอได้แล้ว น้องเขาก็แค่บังเอิญผ่านมา เดี๊ยวก็ผ่านไปเท่านั้นทำไมนายถึงจ้องจะหาเรื่องเขาแบบนั้นด้วย”

       “หวัง ว่า คง จะ จริง นะ ครับ พี่ บอส”นายไบท์จีบปากจีบคอพูดแ ล้วก็เดินจากไป ไม่รู้ว่ามันด่าใครกันแน่ มันด่าฉัน แต่ทำไมต้องหันหน้าไปทาง พี่บอสด้วย 
          
            แต่...ฮ่ะ! นี่ แกด่าฉันหรอ >O< อ๊ากก!  ไอ่หมาบ้าทำไมแกถึงกัดฉันไม่ปล่อยอย่างนี้ว่ะ แมร่ง! ถามหน่อยเฮอะ ใครเหยียบหางแกไว้ หรือว่าที่บ้านแกไม่ได้ซื้อเพดดรีกรีมาให้กิน ถึงมาเห่าขอส่วนบุญกับฉันอยู่เนี้ย หา!!>O<ฉันส่งสายตาดุร้ายชายมองไปที่นายไบท์ ดุจดั่งเสือสาวจ้องจะตะครุบเหยื่อ

        o(>O<)o

อ๊ากกก!! >O< แค้นนี้ถ้าไม่ได้ชำระ เวฑิตาคนนี้นอนตายตาไม่หลับแน่! 

จิตใต้สำนึกมันตะโกนดังลั่น  ฆ่ามัน! ฆ่ามัน! ฆ่ามัน!

            -ฆ่าให้ตาย ผู้ชายเฮงซวย

-ฆ่าผู้ชาย ให้ตายคาตรีน!!

-ผู้ชายเจ้าชู้ ตัดจุ้ดจู้ก็สิ้นเรื่อง

ฯลฯ

       
        หัวข้อรุมประณามต่อว่าผู้ชายเลวๆขึ้นอยู่เต็ม หน้าจอโน้ตบุ๊ค   คิดแล้วเซ็งทั้งเคียด ทั้งแค้น ต้องการระบายอารมณ์อย่างแรง>O<เอิ๊กๆ คิดให้ออกตามแบบฉบับที่เค้ามักกระทำกัน เป้าหมายฉันคือลงใน....

            เว็บบอร์ดของโรงเรียน เว็บที่หลายๆคนต่างพากันส่ายหัวแล้วพูดว่า ‘ไร้สาระสิ้นดี’เพราะตั้งแต่ย่างกรายคลิกเข้าไปจะเห็นข้อความแผ่หลาเป็นหัวข้อตั้งๆ ที่มีหมดทุกเรื่องในโรงเรียน ไม่ว่าจะเกลียดนังนั่น ชอบไอ่นี่ ไอ่นี่ดี ไอ่นั่นไม่ดี รุมประณามและต่อว่ากันต่างๆนาๆหรือแม้กระทั่งใครเป็นแฟนใคร เลิกกับใคร ก็สามารถอัพเดรดได้ทุกสถานการณ์ จนหลายๆคนต่างพากันส่ายหัว ในความบ้าและไร้สาระของนักเรียนโรงเรียนเซนต์แทนเซีย

              แต่ ขอโทษเฮอะ!!-O- ถ้าไร้สาระแล้วพวกแกจะออกมาโพสต์กันทำไม หา!  -O- รับรองว่าแม้เป็นเพียงกระทู้เล็กๆ ก็สามารถเป็นข่าวใหญ่ข่าวดังได้ในชั่วพริบตา

อย่างนั้นแล้ว ไอไบท์ชั่วช้า แกจงขาดใจตาย ไปกับข่าวเสียๆหายซุบซิบนินทาซะ!!

       
            ฮ่าๆๆ โฮะๆๆ^O^ (หัวเราะอย่างมารร้าย)

           
            ตื้อ ตือ ดึง ตึ่ง

       
           หัวข้อเมล์จาก prince blue โชว์แผ่หลาขึ้นมา บนหน้าจอ เอ่ยทักทายสวัสดีแก่ฉัน ฉันรีบตอบกดรับ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พิมพ์คำพูดให้กับพริ้นซ์ บลู ผู้ชายปริศนาโรงเรียนเดียวกับฉัน ที่บังเอิญเจอกันทางอินเทอร์เน็ต (แหม! อะไรจะบังเอิญขนาดนี้ว่ะ)

            
        Prince blue: สวัสดีครับ ซาซิน

           
            Asa sin:  เป็นไง ไอ่บลู(ด็อก)^O^

            
        Prince blue: เหอะๆ-_-“ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน เป็นไงบ้างซิน

          
            Asa sin: พูดถึงร่างกายอ่ะก็สบายดี แต่จิตใจนี่สิ นับวันประสาทยิ่งกินหนัก นี่ขนาดถึงขั้นฆ่าคนเห็นจะได้

            
        Prince blue: เหอๆ-_-“ ระวังถือมีดไปฆ่าคนไม่รู้ตัวล่ะ (นึกแล้วเสี้ยวใส้เสียวพุงจริงๆ)

           
            Asa sin: ท่าจะได้ฆ่าแกก่อนตัว เอ้ย! คนแรก      

        Prince blue: อย่าน่ะ! ผมยังไม่อยากตาย ( นี่ยังไม่กี่โมงเองทำไมเฮี้ยนยังงี้อ่ะซิน )

        Asa sin: ฮึ่มๆ-O- เอ่อนี่! เดี๊ยวนี้ไอหมวยเพื่อนตัวแสบของซินมันกำเริบอีกแล้วอ่ะ รู้ไหม มันบอกให้ซินหาแฟนเพื่อกันพวกแฟนคลับหญิงอ่ะ

        Prince blue: -_-“ ความคิดผู้หญิงสมัยนี้

        Asasin: ผู้หญิงสมัยนี้ ยกเว้นซินคนนึงแล้วกันเด๋อ!

        Prince blue:ซินใช่ผู้หญิงกับเขาด้วยหรอ?

        Asasin: อ่าว เดี๊ยวก็สวยสิ ซินอ่ะ ผู้หญิงทั้งแท่ง พูดยังกับว่าเคยเห็นหน้าซินมาแล้ว (โอ้ เซนต์แทนเซีย ช่างกว้างใหญ่ไพศาลยิ่งนัก-_-)

        Prince blue: เปล่าหรอก แต่ลองคิดๆดู ผู้หญิงที่ไหนจะมีแฟนคลับเป็นผู้หญิงด้วยกันเอง นอกจากน้องเวย์กรรมการนักเรียนที่น่ารักๆคนนั้นน่ะ

            ก็ใช่น่ะสิ!

       ‘มันคือความอ่อนไหว กลายเป็นคำว่ารัก เข้ามาทักทายในจิตใจ นี่ใช่ไหมอะไรที่ใครเรียกกันว่ารัก’

          คำนี้กำลังจะหลุดจากแป้นพิมพ์ไป แต่ดันมียายบ้าที่ไหนไม่รู้โทรศัพท์เข้ามาขัดจังหวะ ฉันวางมือจากโน้ตบุ๊ก แล้วหันมาสนใจกับโทรศัพท์แทน

       “ฮัลโหล”ฉันกรอกเสียงห้วนๆลงโทรศัพท์ไป

       “ฮัลโหล ไอ่เวย์หรอ”

       “ไม่ใช่ค่ะ เอ่อที่นี่ โรงกลั่นน้ำแข็งอุงตุ่ง ตุ้งค่ะ โทรผิดแล้วมั้งค่ะ”

       “เอ่อ เดี๊ยวๆนะค่ะ แต่ดิฉันบันทึกเบอร์นี้ไว้เป็นเบอร์เพื่อนดิฉันไม่ใช่หรอคะ”

       “ใช่ค่ะ มีอะไรหรอค่ะ”

       “เอ๋?”

       “เฮ้ย! มีอะไรก็รีบๆพูดมาสิว่ะ เวลาฉันเป็นเงินเป็นทอง นะเว้ยไอหมวย”

       “หน็อย! นี่แกหลอกฉันหรอไอเวย์ ทำเป็น อุง ตุ่ง ตุ้ง แกมันน่านักเชียว ฮึ่มๆ”

       “มี อะ ไร คะ คุณ มัน ฑ นา รี คือว่าดิฉันไม่ค่อยชอบพูดโทรศัพท์ครั้งล่ะนานๆน่ะคะ คลื่นโทรศัพท์มันจะทำลายโสตประสาทหูเอา”

       “เอ่อ วิชาการดีนักนะแก”

       “แกจะพูดไม่พูด นับ1...2...อย่าให้ถึงเลขสามนะเว้ย”

       “เอ่อๆคือว่างี้  แกจำไอตุ่นสารวัตรนักเรียนที่เคยทำงานกับเราได้ไหมว่ะ”

       “อื่มๆ ทำไมหรอ”

       “เมื่อวาน มันประสบอุบัติเหตุตกหลังคา ขาหัก ตอนนี้เดี้ยงอยู่ที่โรงพยาบาล”

       “จริงดิ  ฮะๆความโง่ของคนเรานี่มันไม่มีขีดจำกัดจริงๆ ฮ่าๆๆ^O^”

       “เฮอะๆ  แล้วความซวยของคนเรามันก็ไม่มีขีดจำกัดเหมือนกัน”

           
       “เอ่อใช่ ความซวยของไอ่ตุ่นมันนี่เหลือล้นจริงๆ ไม่รู้มันมาเป็นสารวัตรนักเรียนได้ยังไง”

           
        “-_-ที่ฉันพูดหน่ะ มันหมายถึงความซวยของแกต่างหาก”

           
            “ยังไงว่ะ-_-”

        
        “ก็ไอตุ่นมันมีหน้าที่ไปตรวจเด็กนักเรียนตามสถานบันเทิงใช่ไหมล่ะ แล้วพอมันไปไม่ได้ อย่างนี้แล้วใครจะต้องไปแทน”

           
            “เฮ้ย! ก็ฉันกับแกอะดิ ซวยอีกแล้วฉัน”

           
            “เอ่อ แต่มันก็ไม่ถูกเสมอไปนะ เพราะแกต่างหากที่ต้องไปคนเดียว เพราะวันนี้ฉันต้องไปเตรียมงานเต้นรำประจำโรงเรียนแล้วก็มีงานกลุ่มที่ครูสั่งให้ทำ”

           
        “ได้ไง! งานอะไรของแกว่ะ ทิ้งเพื่อนไปคนเดียวเนี้ยนะ นิสัยนะนิสัย”

           
        “เอ่อ  รายงานของกลุ่มเราที่พวกแกโยนให้ฉันทำนั่นแหละ ยังจะมาถามอีก”

            
       “ห่ะ ไอรายงานเล่มนั้นอ่ะนะ ไว้ทำวันหลังก็ได้ แกไปกับฉันเหอะ น่ากลัวออก  ไปคนเดียว ฉันยิ่งอ่อนแอและบอบบางอยู่ด้วย”

           
        “ออกจะมาดแมนแฮนด์ซัมล่ะสิไม่ว่า ไม่รู้ล่ะ แกก็แค่ไปเดินๆตรวจ นิดเดียวเองแค่ทำลวกๆ ก็ได้แล้ว เทียบกับฉันต้องมานั่งหลังคดหลังแข็งทำงานให้พวกแกเนี้ยะ ถ้าเป็นแก แกจะเลือกทำอย่างไหน”

        
       “ก็ต้องออกสำรวจสิว่ะ ถามโง่ๆฮ่ะๆฮ่า^O^”

           
       “นั่นไง งั้นแยกงานกันทำนะเพื่อน แล้วเจอกันงานเต้นรำ จุ๊บๆ เฮียเวย์”

           
       “เฮ้ยเดี๊ยว!”

       
            ตู๊ด ตูด ตู๊ด

           
            อะไรของแกเนี้ยไอหมวยแกยุให้อยาก(จะเถียง) แล้วก็จากไป แต่...อ่ะ! นี่ฉันต้องไปตรวจตราไอพวกเด็กเปรตไม่มีความคิดที่ค่ำๆมืดๆไม่ยอมกลับบ้าน เพียงคนเดียวหรอ ย้ำ!เพียง-คน-เดียว ฉันเป็นผู้หญิงผู้บอบบางนะ เกิดโดนลวนลามเต๊ะอั๋งจะว่าไง>O<  

            ตื้อ ตือ ดึง ตึ่ง

           
            หัวข้อเมลล์  prince blue โพล่งขึ้นมาอีกครั้ง o[]o ว๊ากก!! ตายแล้วฉันลืมไอ่บูลด็อคไปเลย คลิกเปิดขึ้นมาอีกครั้งก็พบข้อความ 10 ข้อความ แต่ล่ะข้อความถูกพิมพ์ขึ้นมาห่างกัน 1 นาที

           
        Prince blue:ตกลงใช่ ไม่ใช่น้องเวย์ คนสวยเนี้ย? ฮิๆ

        Prince blue:เฮ้ย! ทำไมไม่ตอบล่ะ

            
        Prince blue: ซิน

       
        Prince blue: ซิน-_-“ ไปไหนน่ะ

            
        Prince blue:ยายทอมม!!

       
        Prince blue: เปลี่ยนเป็นยายคุณผู้หญิงก็ได้-O-ไปไหนละ

        
        Prince blue:นี่! เธอตกส้วมไปแล้วหรอ

           
        Prince blue: ซินนนนนนนนนน!!!!

           
        Prince blue: HEY? ARE YOU DIE!!!!!!!!!!!!!!

       
        Asasin: ยังไม่ตายเว้ยไอหมาบูลล์ด็อค!!

       
           หลังจากพิมพ์ไปได้ สักประมาณ5 วินาที ไอบูลล์ด็อคปากสุนัขไม่รับประเจี๊ยะ ก็ตอบกลับมา

            
        Prince blue: นึกว่าตกส้วมตายไปแล้ว ยัยทอม!

           
        Asasin: นี่! อยากตายมากนักใช่ไหม ว่าฉันยายทอมเนี้ย! ไอหมาบลู

           
        Prince blue:ไปไหนมา

        Asasin: ไปขี้มา จะขอกระดาษทิชชู่ไหม?

        Prince blue: เอ่อ ตกลงเธอจะพูดกับฉันดีๆไหมเนี้ย

        Asasin: โอเคๆ มีอะไร ฉันจะต้องรีบไปทำงานแล้ว

        Prince blue: ผมจะขอ เอ่อ...

        Asasin: อา ไร้ นับ 1...2 อย่าให้สามนะเว้ย ไอบูลล์ด็อค

 
        Prince blue:คือผมจะขอรู้จักคุณ

        Asasin: เอ่อได้สิ ว่าแต่นายชื่ออะไรล่ะ ห้องไหน เดี๊ยวฉันไปหาเอง

            Asasin:: ไม่ๆ คืนวันอาทิตย์นี้ ที่งานเต้นรำ ฮาโลวีนไนท์ ฉันจะรอเธอกลางฟอร์เต้นรำ  เวลาสี่ทุ่ม อย่าลืมน่ะ มาหาผมด้วย

        Asasin: เฮ้ย! เดี๊ยว

à Prince blue may not reply because he or she appears to be ofline

       Asasin:....

  à Prince blue may not reply because he or she appears to be ofline

ไอ่หมาบูลล์ด็อค! แกออกไปไม่บอกไม่กล่าวกันเลย >_<

           แต่...

           เฮ้ย! นี่เขานัดฉัน สี่ทุ่มกลางฟอร์เต้นรำงั้นหรอ??

o_o