คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตายไร้ซึ่งศพ
เนื้อเรื่องดัดแปลงจากนิยายปรมาจาย์ลักธิมารเนื้อหาบางเนื้อหาผู้แต่งคิดเองน่ะจ๊ะ!!
โม่เสวียนอวี่บรรยาย
“นามของข้าคือโม่เสวียนอวี่”
“แม้แม่ของข้าเป็นลูกอนุของตกูลโม่แต่ได้รับความเมตตาจากสำนักเซียนและให้กำเนิดข้าตอนอายุสิบหกปี”
“พอข้าอายุสิบสี่ปีข้าก็ต้องไปฝึกวิชาเซียนแต่เพราะคุณสมบัติธรรมดาๆและเกิดเรื่องวุ่นวายต่างๆจึงถูกส่งกลับบ้าน”
"ถึงวันที่ข้าถูกสองคนแม่ลูกดูถูกเยียดหยามจนแม่ข้าไม่อาจทนไหวจนต้องตรอมใจตาย
“เสวียนอวี่จากนี้เจ้าไม่ต้องอาทรอีกต่อไป”เสวียนอวี่เอ่ยออกมา
“ขอวิงวอนวิญญาณร้ายที่สถิตอยู่บนโลกช่วยให้ข้าได้สมปรารถนา”
“ยอมอุทิศร่างนี้ให้แก่วิญญาณร้ายชดใช้ด้วยจิตวิญญาณคืนสู่ฟ้าดิน”
“ขออัญเชิญเทพวิญญาณร้ายมาสิงสถิต ณ ร่างนี้!”
“ปรมาจารย์อี๋หลิงเว่ยอู๋เซี่ยน!”
เปรี้ยง!
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า
“ฮ่าๆปรมาจารย์อี๋หลิงเว่ยอู๋เซี่ยนตายแล้วสาแก่ใจยิ่งนัก”
“เจียงเฉิงศิษย์ผู้น้องถึงกับยอมฆ่าพี่น้องเพื่อผดุงคุณธรรมแถมยังทำลายล้วนจั้งกังของเขาจนสิ้นซาก”
“โดยการร่วมมือของสี่ตกูลใหญ่ตกูลเจียงแห่งอวิ๋นเมิ่งตกูลจินแห่งหลันหลิงตกูลหลานแห่งกูซูตตกูลเนี่ยแห่งชิงเหอ”
"ฆ่าได้ดีจริงๆ"
“แต่ที่ข้าได้ยินคือเขาโดนวิชามารที่ตัวเองฝึกย้อนเข้าตัว ผีดิบรุมกัดกินจนตายไม่ใช่รึ”
“แล้วลูกชายของปรมาจารย์อี๋หลิงละเขาตายยังไง”
“ชูว~พวกเจ้าอย่าดังเรื่องของลูกชายปรมาจารย์อี๋หลิง ไม่เคยมีใครได้พบเห็นอีกเราก็ไม่ควรกล่าวถึง”
“เหตใดจึงไม่ควรกล่าวถึงกันเล่า”
“ว่ากันว่ามีคำสาปแช่งจากปรมาจารย์อี๋หลิงว่าหากผู้ใดเอ่ยถึงรึกระทำการคิดมิดีมิร้ายแก่ลูกชายของเขาแล้วละก็จะถูกผีดิบรุุมล้อมและถูกกัดกินจนวิญญาณก็ไม่อาจได้ผุดได้เกิด”
“เฮ้อ ชั่งเถอะๆแต่ข้าได้ยินมาว่าลูกชายของปรมาจารย์อี๋หลิงรูปโฉมสง่างามกว่าสตรีเป็นเรื่องจริงรึ”
“หึ ยอมเป็นเรื่องจริงหญิงสาวที่ว่างามเลิสลูกชายของปรมาจารย์อี๋หลิงงามยิ่งกว่า”
“ข้ามีอีกเรื่องที่สงสัยแล้วพวกเข้า แน่ใจได้อย่างไรว่าทั้ง2ตายแล้ว”
“ฮ่าๆๆๆ...ก็ต้องตายแน่นอนอยู่แล้วเพราะเหล่าเซียนตกูลใหญ่วางกำลังผลไว้รอบๆ เนินป่าช้าค้นหาจนทั่วอยู่ร้อยวัน”
“ถ้าไม่ใช่เพราะตกูลเจียงแห่งอวิ๋นเมิงเลี้ยงดูเขามาชีวิตนี้เว่ยอู่เซียนก็คงเป็นได้แค่คนเร่ร่อนเท่านั้นแหละ”
“ตกูลเจียงเลี้ยงดูเขาราวกับลูกชายแท้ๆแต่เขากับหักหน้าตกูลเจียงทั้งยังทำให้พวกเขาเกือบตายทั้งหมด”
“การล้อมปราบครั้งนี้หากไม่ได้แผนการโจมตีจุดอ่อนของเว่ยอู๋เซียนของเจียงเฉิงละก็จะทำสำเร็จรึป่าวก็พูดยาก”
“อย่าลืมว่าเว่ยอู๋เซียนและลูกชายมีสิ่งใดอยู่ในกำมือไม่เช่นนั้นนักพรตกว่าสามพันคนในครานั้นจะตายได้อย่างไรกัน”
“สามพันคนงั้นหรอ...แต่ข้าได้ยินว่าห้าพันคนนะ”
“เสียสติไปแล้วจริงๆยังดีที่ก่อนตายพวกเขาได้ทําลายตราพยัคฆ์ทมิฬและตราปีศาจราชาอสรพิษที่ครอบครองไว้ ไม่เช่นนั้นอาจจะเป็นปาบมากกว่านี้ก็ได้”
“ในตอนนั้นเว่ยอู๋เซี่ยนเป็นเพียงคุณชายของตกูลใหญ่ที่มีชื่อเสียงที่กำลังฝึกตนไม่น่ามาลงเอยเช่นนี้”
“เห็นมั้ยเล่า!”
“สุดท้ายบำเพ็ญเพียรก็ต้องเดินในทางที่ถูกต้อง”
“เลือกเดินทางลักธิแห่งมาร ทัศนียภาพที่ไม่สิ้นสุดฟังดูเหมือนยิ่งใหญ่ เหอะ หนสุดท้ายเป็นยังไงล่ะ?”
ตายไร้ซึ่งศพ
“ทำไมถึงอัญเชิญวิญญาณของเว่ยอู๋เซี่ยนไม่ได้ละ?”
“ถ้าวันไหนเขาฟื้นคืนชีพขึ้นมาละ…”
“จะเป็นไปได้ยังไงละมีสัตว์ศิลาตั่งร้อยสี่สิบกว่าตัวคุมอยู่รอบล่วนจั้งกั่งเชียวนะ”
“ไหนจะพวกเซียนที่ค่อยตรวจสอบและเฝ้าระวังอีก”
“นี่ก็สิบหกปีไปแล้วคงไม่มีเรื่องอะไรอีกใช่มั้ย”
“ดูท่าดวงวิญญาณของปรมาจารย์อี๋หลิงและลูกชายจะแตกสลายไปแล้วจริงๆ!!”
“หวังว่าบนโลกนี้จะไม่มีผู้ใดสามารถฟื้นคืนชีพดวงวิญญาณของทั้งสองขึ้นมาได้หรอกนะ!”
“นอกจากเขาแล้วใครจะยืนหยัดไหวฮ่าๆ…”
ยังไม่ได้ตรวจคำผิด
มาแล้วววววว~
ขอโทษที่ให้รอนานน่ะคะ(ಥ_ಥ)
ยังไงก็ขอให้อ่านให้สนุกน่ะคะแล้วเจอกันตอนหน้าบ่าย~
อย่าลืมคอมเม้นกันน้าาาา~
คอมเม้น1=1กำลังใจ
ความคิดเห็น