คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ก้าวใหม่ของชีวิต
"ปรุงแกเป็นไงบ้างอ่ะ"
"อ้อสบายดี"
"แกวันนี้เค้าจะต้องไปมอบตัวที่ร.ร.ใหม่ด้วยแหละ"
"อืมขอให้สนุกแล้วกัน แต่ตอนนนี้ฉันไม่สุกเลย"
"อ้าวทำไมหล่ะ"
"ก็แกเล่นโทรมาปลุกชั้นตั้งแต่6โงอย่างนี้ใครมันจะตื่นห๊า"
"ก็เค้าเบื่อหนิ๊แกไม่อยากนั่งรถเงียบคนเดียว"
"เอ้อ เงียบสักเดี๋ยวคงไม่เป้นใบหรอก แค่นี้นะ"
"เออๆก็ได้ บาย"
ถึงแม้บนรถจะมีทั้งพ่อแม่และพี่แต่ก๊อตผู้ซึ่งเคยพูดมากก็เงียบทุกครั้งที่ต้องนั่งรถไปไหนมาไหนกับครอบครัวมันเหมือนเป็นสิ่งที่ทรมานมากกับการต้องทนนั่งบนรถคันนนี้ถึง2ชม.กว่าจะถึงร.ร.ที่เขาจะมอบตัว
"พ่อออออออออออ...ระวังงงงงงงงงงง"
เอี๊ยด!!!!!!!!!!!!
"เกิดอะไรขึ้นพ่อ"
"ไม่รู้ซิเมื่อกี้พอเห็นเหมือนมีคนวิ่งตัดหน้า"
"ใครที่ไหนลูกยังไม่เห็นมีเลย"
เสียงเบรครถดังมากจนชาวบ้านแถวๆนั้น 2-3คนออกมาดูแต่เมื่อเห็นทุกคนปลอดภัยพวกเขาก็ไม่สนใจ
"เจอเรื่องร้ายแต่เช้าเลยนะพ่อ"
"สังสัยเมื่อคืนพ่อดื่มเยอะไปหน่อยนะแม่"
"ทั้งๆที่รู้ต้องไปส่งลูกแต่ยังดื่มอีกไม่ไหวจริงเลย"
เมื่อเสียงแม่เงียบลงพ่อก็เริ่มออกรถทันทีแต่ก๊อตก็ยังมองผ่านกระจกหลังรถเพื่อดูว่ามีอะไรที่เขาพอจะเห้นเหมือนพ่อหรือไม่ เขาเห็นหญิงสาวคนนึงใส่ชุดดำคลมตัวยาวจนถึงเข่าก๊อตยิ่งเพ่งมองอย่างสงสัยเพราะเมื่อกี้ไม่เห้นเธอในกลุ่มชาวบ้านแต่แล้วเธอก็หันมาก๊อตถึงกับกระโจนตัวไปกระแทกเบาะของพ่อ
"เป้นอะไรรึปล่าวลูก"
ก๊อตเงียบและยังมีสีหน้าที่ตกตะลึงหญิงคนนั้นเธอมีเลือดอาบเต็มตัวดวงตาสีดำที่มีความเคียดแค้นมากราวกับจะฆ่าเขา แต่ไม่นานหญิงผุ้นั้นก็เริ่มห่าง ห่างลงเรื่อยๆจนหายไปก๊อตรู้สึกหดหู่ ใจไม่อยู่กับตัวเขานั่งและหลับไป
"ลูกตื่นได้แล้วนี่เราอยู่หน้าร.ร.แล้วนะ"
"ครับๆๆๆแม่"
"อย่าลืมเอกสารหล่ะ"
เมื่อก๊อตลงจากรถก็รู้สึกดีมากกับผุ้คนที่เยอะมากมายพวกเขาก็มารายงานตัวเช่นเดียวกัน เขามองดูร.ร.อย่างพอใจเพราะเป้นร.ร.ขนาดใหญ่อาคารแต่ละอาคารก็เป้นสถาปัตยกรรมแนวยุโรปด้านหน้าติดทะเลด้านหลังก็เป้นภูเขาหอประชุมราคาหลายสิบล้าน ดูๆไปแล้วที่นี่ช่างหรูอะไรอย่างนี้เขาไปยังบอร์ดเพื่อดูว่าตัวเองอยู่ห้องไหนหาอยู่ครู่นึงก็เห็นชื่อตัวเองว่าอยุ่ห้อง/5
"/5อีกแล้วเหรอเมื่อไรจะพ้นทับนี้เนี่ยะ"
ก๊อตบ่นพึมพำกับห้องตัวเองแล้วเขาก็เดินไปยังหอปรชุมเล็กข้างบนเด็กแต่ละห้องนั่งกันเป้นแถวเขาไปต่อท้ายห้องที่คิดดีปล้วว่าเป้นห้องตัวเอง
"นร.ทุกคนรับใบลงทะเบียนแล้วกรอก ก่อนนำมาส่งอ.ที่นั่งอยู่หน้าแถวห้องไหนห้องนั้น"
ก๊อตได้รับกระดาษจากเพื่อนที่ไม่รู้จักและเขาก็ไม่รีรอที่จะขอบคุณก๊อตรู้สึกไม่ถูกชะตากับอ.ชายคนที่ประกศเมื่อกี้เขาดูเป้นคนวางอำนาจ ทำตัวเองเป้นใหญ่ แต่ก็อตก็ยังไม่สนใจอะไรมากมาย
"เธอๆ ดีนะ อยู่ห้อง5ด้วยเหรอ"
"อืมใช่เธอก็เหมือนกันเหรอ"
"ใช่เราชื่อก๊อตนะแล้วนี่เขาปล่อยกลับกี่โมงอ่ะ"
"ไม่รู้เหมือนกัน"
"จ้าขอบคุณนะ"
แต่ไม่นานเมื่อทุกคนรายงานตัวเสร็จเขาก็ปล่อยกลับ ก๊อตเดินออกจากร.ร.คนเดียวเพราะเขาไม่ชอบที่จะทักทายและรีบตีสนิทคนไปทั่วจึงไม่แปลกที่เขาจะมีเพื่อนสนิทจริงๆไม่กี่คน
"โอ๊ยๆๆทำไมปวดหัวแบบนี้"
ก๊อตทรุดตัวลงนั่งใต้ต้นไม้เขาปวดหัวมากจนบอกไม่ถูก
"อ้าวนั่งรอใครเหรอกีอต"
"เธอนี่เอง ยังไม่กลับอีกเหรอ"
"อืมบ้านเราอยู่ไม่ไกลมากอ่ะเลยไม่รีบ สีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะ"
"เราปวดท้องนิดหน่อยอ่ะ"
"เหรอ อิอิลองบน ร.6 ดูดิ"
เธอบอกพลางชี้ไปยังองค์ร.6ซึ่งเป็นพระบรมอยู่ตั้งเด่นตระหง่านอยู่หน้าตึกซึ่งมีทรงสวยมาก ก็อตยกมือไหว้และพึมพำให้หาย แต่เขายิ่งปวดและปวดมากขึ้นเรื่อยๆจนมองอะไรไม่เห็นและทรุดไป ทุกอย่างมืดลงเรื่อยๆเหมือนกับเขาจะไม่ฟื้นอีกแล้ววววววววววววววววววว
ความคิดเห็น