คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : จักรยาน (ชื่อตอนยังไม่ชัวส์)
ตอนที่ 2 : จักรยาน
ยามที่ท้องฟ้าแปรเปลี่ยนสี
ดวงอาทิตย์เริ่มลดต่ำลง
เสียงกาส่งเสียงร้องก่อนกลับรัง
และแล้วเสียงระฆังก็ดังขึ้น
"ริซาโกะจัง ไปก่อนนะจ้ะ"
ก่อนที่ยูริจะโบกมืออำลา
พร้อมคว้ากระเป๋าของตน
และเดินจากไป
เด็กๆ ต่างลำลาเพื่อนๆ
พากันมุ่งหน้ากลับไปหาครอบครัวของตน
ริซาโกะค่อยขยับตัวอย่างช้าๆ
ลุกจากโต๊ะของตน เดินไปยังหน้าชั้นเรียน
ก่อนที่จะหันหลังกลับมามองห้องเรียนของตัวเองอีกครั้ง
และเดินหายลับไปจากหลังประตูห้องในเวลาถัดมา
สาวน้อยค่อยๆ ก้าวเท้าเดินลงบันไดไปอย่างช้าๆ
สวนทางกับเพื่อนๆ ของเธอ
พลางโบกมือและส่งรอยยิ้มให้กัน
วันธรรมดาที่แสนธรรมดาของเด็กคนหนึ่ง
กำลังจะจบลงเมื่อยามที่พระอาทิตย์ตกดิน
.........
ริซาโกะเดินลัดเลาะไปตามถนนเล็กๆ
เส้นทางเดิมๆ ถนนเดิมๆ
ที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง
เพื่อจะกลับไปยังบ้านของเธอ
"ขนมปังแซนวิซสองชุดค่ะ"
ร้านขนมปังร้านประจำที่เธอต้องสั่งก่อนกลับจากโรงเรียน
และก็จะสั่งสองชุดทุกครั้งเพื่อไปให้แม่ของเธอ
"นี่จ้าหนู"
ป้าใจดีที่ส่งยิ้มให้กับสาวน้อยทุกครั้งที่พบเจอ
หยิบยื่นของแถมให้เป็นขนมปังลูกเกตมาอีกชุดหนึ่ง
"ขอบคุณค่ะ"
ริซาโกะก้มโค้งขอบคุณให้กับป้าผู้ใจดี
"ไปก่อนนะค่ะ"
ก่อนที่จะโบกมืออำลา
ระหว่างที่เธอเดินกลับ
เธอจะแกะแซนวิซออกมาชิ้นหนึ่ง
แล้วจะแวะนั่งกินที่สนามเด็กเล่นทุกครั้ง
เพื่อมองดอกไม้ในสวนเล็กๆ
ที่ชาวบ้านช่วยกันปลูกไว้
เสียงแกว่งชิงช้าดัง "เอี๊ยด อ๊าด"
สายตาของสาวน้อยจับจ้องไปยังสวนดอกไม้
ช่างเพลิดเพลินใจยิ่งนัก
.........
......
...
"กลับมาแล้วค่ะ"
สาวน้อยค่อยๆ ถอดรองเท้าคู่เล็กๆ ออก
นำมันวางไว้ที่ชั้นรองเท้าข้างๆ ประตู
ก่อนที่จะแง้มประตูเปิดออกเบาๆ
"กลับมาแล้วหรือจ้ะ?"
แม่ของเธอทักทายด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น
"กลับมาแล้วค่ะ"
ริซาโกะตอบยิ้มๆ
ก่อนที่จะวางกระเป๋าลงบนโต๊ะน้ำชาเล็กๆ
"มีอะไรให้ช่วยไหมค่ะ คุณแม่"
เธอเอ่ยถามขึ้นมาทันที
ก่อนที่จะวิ่งเข้าไปหาแม่ของเธอ
ที่อยู่ในห้องครัวเตรียมทำกับข้าว
...
......
.........
"ความอบอุ่นของครอบครัว"
.........
......
...
- ตัดมาทางมิยาบิ -
มิยาบิยังคงวนเวียนอยู่ในตัวเมืองตั้งแต่เช้ายันช่วงเย็น
และดูเหมือนว่าเธอจะสนใจผู้คนในเมืองนี้เป็นพิเศษ
เพราะชาวบ้านแถวนี้มักจะยิ้มตอบกลับมาทุกครั้ง
ที่เธอส่งยิ้มไปให้
และไหนจะร้านค้าของที่ระลึกที่สวยงาม
ที่หาไม่ได้จากในเมืองหลวง
มิยาบิพยายามมองหาของที่ระลึกจากร้านต่างๆ
แต่เธอก็ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะซื้ออะไรดี
จนในที่สุดก็ต้องยอมตัดใจและค่อยมาซื้อวันหลัง
"ดึกแล้วหรือนี่"
มิยาบิก้มมองดูนาฬิกาข้อมือของตัวเอง
ก่อนจะเงยหน้ามองไปรอบกาย
"นั่นไง!"
ที่แท้เธอก็มองหาเส้นทางกลับโรงแรมนั่นเอง
และเมื่อเธอเจอเส้นทางกลับ
เธอก็รีบก้าวเท้ายาวๆ ออกไปในทันที
ตะวันยิ่งลับขอบฟ้า...
แสงสีในเมืองก็เริ่มเจิดจ้า
เมืองยามราตรีก็ตื่นขึ้นอีกครั้ง
"ถึงเสียที"
ปลายเท้ามาหยุดอยู่หน้าโรงแรม
เธอชายตามองไปรอบข้าง
ก่อนที่จะเดินหายลับเข้าไปข้างในโรงแรม
แต่ในขณะเดียวกันริซาโกะ
กลับเดินออกมาจากบ้าน
พร้อมหิ้วถุงขยะออกมาทิ้ง
ช่างตลกยิ่งนัก...
.........
......
...
"ไปนอนเถอะลูก"
มืออุ่นๆ แตะที่บ่าของสาวน้อยเบาๆ
ในขณะที่เธอกำลังจัดของให้กับแม่
"ไม่เป็นไรค่ะ แป๊ปเดียวก้เสร็จ"
ริซาโกะยิ้มให้กลับแม่ของเธอ
"ไปนอนเถอะจ้ะ"
ฝ่ามืออุ่นๆ ค่อยๆ ลูบเส้นผมของสาวน้อย
"ก็ได้ค่ะ"
สาวน้อยค่อยๆ ลุกขึ้นยืน
"ราตรีสวัสดิ์ค่ะคุณแม่"
เธอก้าวเท้าเดินขึ้นบันไดไปยังห้องของเธอ
ภายในห้องนอนที่ตบแต่งดวงสีชมพูอ่อนๆ
สลับกับม่านลายดอกสีขาวเหลื่อมชมพู
ริซาโกะเดินไปยังม่านผืนนั้น
ก่อนที่จะแหวกมันออก
เปิดหน้าต่างออก
ยื่นหน้าออกไป
ทิ้งน้ำหนักปลายคางลงบนฝ่ามือทั้งสองข้างที่ตั้งฉาก
"พวกเธอสวยจังเลย"
เธอมอบรอยยิ้มให้กับหมู่ดวงดาว
"โตขึ้นฉันจะสวยเหมือนพวกเธอไหมนะ"
สาวน้อยเอ่ยถามดวงดาว
"ราตรีสวัสดิ์จ้าดวงดาวที่สวยงาม"
และแล้วหน้าต่างก็ค่อยๆ ปิดลง
ผ้าม่านก็ค่อยๆ เลื่อนปิดบดบังแสงจากภายนอก
ก่อนที่แสงไฟในห้องจะดับลงในที่สุด
และแล้ววันหนึ่งวันของคนสองคนก็จบลงไปอีกหนึ่งวัน
ท่ามกลางท้องฟ้าที่ปลอดโปร่ง
ในยามที่ดวงดาวเต็มท้องฟ้า
เพื่อรอรุ่งเช้าของวันใหม่ที่จะมาถึง
************
เสียงนกร้องยามเช้าตรู่
ท้องฟ้าเริ่มสว่างขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
ผู้คนก็เริ่มออกมาทำหน้าที่ของตน
และสาวน้อยริซาโกะเองก็เช่นกัน
เธอกำลังแต่งตัวสวมชุดนักเรียน
เพื่อจะไปเรียนหนังสือ
กิจวัตรที่ต้องทำเป็นเรื่องปกติ
ในขณะเดียวกันมิยาบิเอง
ก็เริ่มจัดการสวมรองเท้าผ้าใบ
ใส่กางเกงยีนส์ตัวเก่ง
ขาดนิดขาดหน่อยพอเท่ส์
และเสื้อยืดสีขาวอมฟ้า
ทั้งสองเตรียมพร้อมที่จะเผชิญวันใหม่อีกครั้ง
เหตุการณ์ใหม่ๆ ของวันใหม่
พวกเธอเตรียมพร้อมเต็มที่
"เอาละ!"
มิยาบิก้าวเท้าออกมาจากประตู
ใบหน้าอาบไปด้วยแสงแดด
ที่ส่องแสงเจิดจ้า
เธอรีบหลับตาทันที...
และแน่นอนทำให้เธอคลาดสายตาจากใครอีกคนเป็นครั้งที่สาม
ริซาโกะเองก็เดินออกมาจากบ้านพอดิบพอดี
ก่อนที่จะสะบัดตัวเดินไปอีกทาง
(แล้วจะจบไหมนี่????)
"ไหงวันนี้แสงแดดมันแรงจัง"
มิยาบิบ่นพึมพำ
ยกแขนขึ้นมาบังหน้าของเธอไว้
ปกป้องแสงแดดไม่ให้แยงดวงตาของเธอ
และวันนี้เองมิยาบิมีจุดมุ่งหมายใหม่
เธอใช้เวลาตัดสินใจในช่วงเวลากลางคืน
ว่าเธอจะไปทะเลในวันนี้
และแน่นอน...
เธอต้องการยานพาหนะสักอย่าง
อะไรก็ได้ที่พอจะเคลื่อนที่ได้เร็วกว่าการเดิน
เธอก็เหลือบไปทางขวาที
และก็หันไปทางซ้าย
มิยาบิเหลือบเห็นรถจักรยานคันหนึ่งที่จอดอยู่ข้างๆ ร้านขายผัก
และแน่นอนว่าเธอไม่ใช่ขโมย
เธอไม่คิดที่จะยืมมันไปโดยไม่ขออนุญาตหรอก
"มีใครอยู่ไหมค่ะ?"
เธอส่งเสียงเรียก
"มีใครอยู่บ้างไหมค่ะ?"
เธอเรียกเป็นครั้งที่สอง
"ร้านยังไม่เปิดจ้า!"
เสียงตอบกลับมาพร้อมกับสีหน้ายิ้มแย้มของผู้หญิงที่หน้าตาใจดี
เดินออกมาจากตัวบ้านเข้ามาหามิยาบิ
"ไว้มาใหม่ได้ไหมจ้ะ แม่สาวน้อย"
น้าผู้ใจดีบอกด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น
"หนูไม่ได้มาซื้อผักหรอกค่ะ"
มิยาบิรีบบอกทันที
ด้วยท่าทางเขินเล็กน้อย
"เอ่อ...คือว่า"
มิยาบิเริ่มอ่ำอึ้ง
หาทางไปต่อไม่ถูก
"จะดีหรือ จู่ๆ ไปยืมของเขาเนี่ย"
เธอแอบคิดในใจ
"ว่าไงจ้ะหนู?"
น้าผู้นั้นกลับเอ่ยถาม
พลางมองไปไปทางมิยาบิ
ที่เอาแต่หลบหน้า
"คือหนูพักอยู่โรงแรมข้างๆ ค่ะ"
มิยาบิกล่าว และยังคงก้มหน้า
ไม่กล้ามองน้าสาวคนนั้น
ก่อนที่ชายตาหันไปมองทางรถจักรยานคันนั้นที่จอดอยู่
และน้าผู้นั่นก็สังเกตเห็นสายตาของมิยาบิ
ที่กำลังจับจ้องไปทางจักรยานสีส้มคันนั้น
"จักรยานคันนี้ของลูกสาวน้านะจ้ะ"
น้าผู้นั้นบอกกับมิยาบิ
พลางส่งยิ้มที่แสนอบอุ่นให้
"แต่ถ้าหนูจะยืมไปขี่น้องเขาคงไม่ว่าอะไรหรอกจ้ะ"
มิยาบิหน้าแดงผ่าวที่ได้ยินเช่นนั้น
เธอรู้สึกว่าตัวเองหน้าด้านเกินไปหรือเปล่า
"แต่หนูต้องกลับมาก่อนที่ลูกสาวน้าจะกลับมานะ"
น้าผู้นั้นพูดต่อด้วยใบหน้าที่แสดงออกของรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร
"หนูแค่ขอยืมขี่ไปที่ทะเลเท่านั้นค่ะ"
มิยาบิพูดพลางบิดนิ้วมือไปมา
"เอาไปเถอะจ้ะ"
น้าสาวส่งยิ้มให้กับมิยาบิ
"เดี๋ยวแดดจะแรงซะก่อนนะจ้ะหนู"
เธอพูดเสริมทันที
ช่างเป็นสีหน้าที่อุ่นใจดีจัง
"ขอบคุณค่ะ"
มิยาบิก้มโค้งให้กับน้าสาวคุณแม่ของริซาโกะ
ก่อนที่เธอจะเดินไปที่จักรยาน
เตะขาตั้งเก็บเข้าที่
และขึ้นค่อมตัวรถจักรยาน
ออกแรงถีบออกไป
โดยที่น้าสาวคอยมองตามหลังด้วยรอยยิ้มที่แสนจะใจดี
.........
......
...
มิยาบิถีบจักรยานไปตามทางเรื่อยๆ
ผ่านบ้านเรือนต่างๆ มากมาย
เพื่อไปยังถนนเรียบชายหาดที่อยู่ไม่ไกลนัก
หักเลี้ยวรถตรงหัวมุม
และแล้วเธอก็พบกับเส้นทางที่เรียบชายหายเสียที
สายลมเย็นๆ เข้ามาปะทะร่างกาย
"วู้ว!!!"
เธอปล่อยมือออกจากคันบังคับรถ
กายแขนทั้งสองข้างออกรับลมเย็นนั้น
ปลายเท้ายังคงออกแรงถีบไปข้างหน้า
ตามเส้นทางตรงเรียบชายหาด
"แจ๋ว!!!"
มันเยี่ยมจริงๆ นั่นแหละ
การที่คนเราได้ทำในสิ่งที่อยากทำ
ได้ปลดปล่อยสิ่งที่จำเจไว้เบื้องหลัง
ทิ้งความน่าเบื่อในตัวเมือง
ออกมาสูดอากาศที่แสนสบาย
"นั่นไง! นั่นไง!"
มิยาบิใช้มือทั้งสองข้างจับแฮนด์บังคับรถอีกครั้ง
ก่อนที่จะออกแรงถีบ
แรงขึ้น...
แรงขึ้นอีก...
ก่อนที่รถจะไหลลงเนินดินนุ่มๆ
ลงสู่หาดทรายสีทองสะท้อนแสงระยิบ
เธอรีบปล่อยให้รถนอนลงกับพื้น
ก่อนที่จะวิ่งเข้าไปหาเกลียวคลื่น
แรงคลื่นปะทะเข้าอย่างจัง
และร่างของหญิงสาวก็ค่อยๆ ล้มลง
พร้อมด้วยเสียงเราะอย่างร่าเริง
โดยที่ไม่ได้โกรธคลื่นนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว
มิยาบิปล่อยให้ตัวเองได้เพลิดเพลินไปท้องทะเล
จนพระทิตย์ลอยขึ้นมาอยู่กลางฟ้า
เธอตัดสินใจขึ้นจากน้ำ
เดินย้อนกลับมายังรถจักรยานที่ล้มนอน
ก่อนจะออกแรงฉุดดึงมันขึ้นมา
ลากมันไปที่ต้นมะพร้าวต้นใหญ่ที่อยู่ข้างหน้า
จัดการพิงจักรยานไว้กับต้นมะพร้าวต้นนั้น
ก่อนที่จะล้มตัวลงนอน
เงยหน้าขึ้นมองไปยังท้องฟ้าสีคราม
และแล้วดวงตาคู่นั้น
ก็ค่อยๆ ปิดลง
ปล่อยให้ร่างกายได้พักผ่อน
ไปกับธรรมชาติที่แสนสบาย
โดยที่ไม่ได้รับรู้เลยว่า...
สาวน้อยเจ้าของจักรยานคันนี้
ได้กลับมาถึงบ้านของเธอเสียแล้ว
จบตอนที่ 2 : จักรยาน
ความคิดเห็น