คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : No Blueberries (2) (R18+)
" เดรโก "
ดวงตาสวยเบิกกว้างเมื่อรู้ว่าใครคือเจ้าของมือผอมที่จับข้อมือของอีกฝ่ายไว้ได้ทัน หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตักอย่างควบคุมไม่อยู่ คำพูดเดียวที่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากบางก็เป็นเพียงชื่อของเขา คิดไปแล้วก็น่าแปลก ราวกับปาฏิหาริย์หรืออาจเป็นความจงใจก็ไม่ทราบได้ แต่ทุกครั้งที่เธอมีปัญหา ไม่ว่าจะเล็กหรือน้อยเพียงใด ก็เป็นผู้ชายผมบลอนด์ทองคนนี้นี่แหละเข้ามาช่วยเหลือได้ถูกที่ถูกเวลาทุกครั้ง
อย่าบอกนะว่าแอบตามมา?
" เดี๋ยวนี้ยังมีพวกขี้แพ้หวงก้างไล่ตบคนอื่นอยู่อีกหรอเนี่ย " เดรโกเอ่ยขึ้นหลังจากยืนจ้องหน้าสาวตัวเล็กนั่นมาสักพัก แม้ว่าน้ำเสียงของเขาจะผ่อนคลายลงราวกับเป็นคนละคน แต่สายตาคมซีดที่มองหล่อนยังคงฉายแววน่ากลัวอยู่เช่นเดิม
" รู้มากนักทำไมปล่อยให้เมียตัวเองอดอยากจนต้องมากินของของคนอื่นล่ะ " หล่อนตวาดเเว้ดพยายามสลับข้อมือให้หลุดออกมามือแกร่งที่กำข้อมือเธอไว้แน่น เเม้ในใจจะรู้สึกหวั่นอยู่บ้าง แต่ความทะนงตนก็สูงลิบเสียจนไม่ยอมลงให้ใคร แม้พอจะเดาได้ว่าคนตรงหน้าไม่ใช่คนที่ควรจะเล่นด้วย สิ้นเสียงของเธอ แทนที่เขาจะยอมปล่อย กลับเพิ่มแรงบีบข้อมือบางของเธอจนรู้สึกเจ็บ เอด้ากัดฟันทนความเจ็บ ก่อนจะถูกกระชากให้เข้าไปใกล้กับร่างสูงยิ่งขึ้น แม้คนตรงหน้าจะมีเสน่ห์มากแค่ไหน แต่บรรยากาศรอบตัวของเขากลับน่ากลัวและเย็นยะเยือกจนเธอต้องหลบสายตา
" อย่ามาปากดี! ของเห่ยๆ ของเธอภรรยาฉันไม่สนหรอก ถามคนของเธอดีกว่าว่าถ้าเลือกได้ ระหว่างเธอกับภรรยาฉัน เขาจะเลือกใครฉันล่ะอยากรู้นัก " เสียงทุ้มเอ่ยเสียงเรียบแต่สามารถสัมผัสได้ถึงความอันตราย ดวงตาคมซีดวาววับเหมือนสัตว์ร้ายที่พร้อมจะทำลายทุกสิ่งที่ขวางหน้า ราวกับอุณหภูมิรอบตัวเดรโกดิ่งลงต่ำจนพาให้คนรอบข้างรู้สึกผวาและรอดูความเคลื่อนไหวต่อไปของเขา
พลันมือเรียวของร่างระหงยกขึ้นวางบนไหล่กว้างเบาๆ บรรยากาศรอบตัวก็เริ่มกลับมาเป็นปกติ แรงกดดันประหลาดค่อยๆ จางไปอย่างน่าเหลือเชื่อ ราวกับสัตว์ร้ายได้พบกับเจ้าป่าตัวจริง เดรโกสบัดข้อมือเล็กทิ้งอย่างไม่ไยดีก่อนจะส่งสายตาเรียกให้การ์ดที่ตามมาพาตัวทั้งสองคนออกไป
" พาออกไปซะ เกะกะ " เดรโกเอ่ยทิ้งท้ายกับการ์ดไว้แบบนั้น ก่อนจะคว้ามือเฮอร์ไมโอนี่และพาเดินไปที่ลิฟต์ส่วนตัว เสียงโวยวายจากสองหน่อเจ้าปัญหาทำให้เขายิ่งรู้สึกอารมณ์เสียจนต้องจิ๊ปาก
เดรโกไม่ใช่คนดี เรื่องนี้เธอรู้ดีเสียยิ่งกว่าความคิดตัวเอง และมันก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกตัวเองช่างงี่เง่านักที่หลงรักเขาหัวปักหัวปำ แถมยังรู้สึกดีชะมัดที่เขาออกตัวปกป้องเธอจากผู้หญิงคนนั้น แม้การกระทำของเขาจะป่าเถื่อนและไร้ซึ่งความเป็นสุภาพบุรุษอย่างที่เธอเกลียด แต่เฮอร์ไมโอนี่ก็ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ว่าเธอยิ่งหลงเสน่ห์เขาอย่างหน้ามืดตามัว
ทำไมเธอถึงได้หลงเขาขนาดนั้นน่ะเหรอ?
" เฮอร์ไมโอนี่ จูบได้มั้ย ตอนนี้ ที่นี่ เดี๋ยวนี้เลย "
เพราะเขาช่างเร่าร้อนแบบนี้ไง แม้จะลวกปากลวกใจไปบ้าง แต่อาหารร้อนๆ ก็อร่อยกว่าอาหารเย็นชืดอยู่แล้ว
" ไม่ได้ " เฮอร์ไมโอนี่หลุดขำคิกพร้อมกับตอบคำถามกลับทันควันเมื่อได้ยินคำขอของสามีที่ร้องขอ 'จูบ' ทั้งๆ ที่ประตูลิฟต์ยังไม่แม้แต่จะปิดสนิทดี
" ทำไม? " เดรโกสวนคำถามกลับทันควัน กลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ จากร่างบางพาให้เขายิ่งควบคุมตัวเองไม่อยู่ดวงตาคมไล้เลียไปตามสัดส่วนโค้งเว้าที่ทำให้เขาติดใจตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้สัมผัส พูดไปก็รู้สึกอาย แม้เราจะร่วมรักกันไม่บ่อย แต่เชื่อเถอะว่าเขายังจำความรู้สึกที่มือเขาได้ปะป่ายไปทั่วร่างของเธอได้ดี ทุกส่วนนูนโค้งของสตรีที่เคยบีบคลึงและบี้บดยังติดอยู่ในความทรงจำและเร้าอารมณ์เขาทุกครั้งที่นึกถึง
" ตัวฉันเหม็นเหล้า " เฮอร์ไมโอนี่ตอบเสียงเบาด้วยรอยยิ้ม พลางยกมือขึ้นทัดผมและเอียงคอโชว์ลำคอขาว พาให้ร่างสูงถึงกับกลืนน้ำลายเอื้อก เธอลืมเรื่องที่เคยสงสัยก่อนหน้านี้จนหมด เมื่อเห็นดวงตาปรอยๆ ของสามีตัวดี ที่กำลังอดกลั้นความต้องการเอาไว้อย่างสุดความสามารถ โอกาสงามๆ แบบนี้ไม่ได้มีกันบ่อยเสียหน่อย เรื่องอะไรเธอจะพลาด
" ไม่เหม็นเลยเฮอร์ไมโอนี่ ปัญหาเดียวคือมันทำให้ผมคุมสติยากขึ้น "
ถ้ารู้ว่าโดนเหล้าสาดใส่หน้าแล้วจะทำให้เขาคลั่งขนาดนี้ ที่หลังอาบเหล้าแช่ไวน์ซะก็ดี
เดรโกเบียดเข้าหาร่างบาง มือแกร่งแตะลงบนสะโพกกลมก่อนละขยับขึ้นมาที่เอวบางช้าๆ ใบหน้าคมโน้มลงคลอเคลียที่บริเวณซอกคอขาว กลิ่นแอลกอฮอล์โชยขึ้นเตะจมูกโด่งราวกับเชื้อเชิญให้สูดดมกลิ่นกายของเธอ มือแกร่งอีกข้างยกขึ้นเกี่ยวสายเดี่ยวเส้นเล็กของเดรสให้ตกลงจากไหล่เล็ก
" ไหนเอกสารที่ให้ไปล่ะ " ในขณะที่ร่างสูงกำลังง่วนอยู่กับลาดไหล่และซอกคอของเธอ เฮอร์ไมโอนี่นึกสนุก เอ่ยหยอกถึงเอกสารที่ก่อนหน้านี้ ทำให้เดรโกถึงกับชะงัก ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะซุกหน้าลงที่ซอกคอขาวคล้ายคนหมดแรง แถมยังออกแรงบีบที่เอวเล็กอดกลั้นอารมณ์
" โถ่ เฮอร์ไมโอนี่ " เดรโกครวญครางเสียงอู้อี้ในลำคอ
" ผ่านไปซักวันสองวันสองวันก็พอได้อยู่ แต่ผ่านไม่กี่ชม.อย่างงี้ คงไม่มีอะไรจะออกมาแล้วล่ะมั้ง จะยังมีกลิ่นของคนอื่นเหลืออยู่รึเปล่าก็ไม่รู้ " เฮอร์ไมโอหลุดขำเมื่อได้เห็นท่าทางเสียดายของร่างสูง ยกมือขึ้นลูบหลังเบาๆ และฝังจมูกลงไปที่คอเสื้อเชิ้ตสีขาว สูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ และผ่อนลมหายใจรดต้นคอช้าๆ เมื่อพูดถึงกลิ่นของคนอื่น
" คุณก็ทำให้ทั้งตัวผมเป็นกลิ่นคุณสิ ทำให้ผมเป็นของคุณคนเดียว "
" อยากเป็นของฉันหรอ "
" อือฮึ "
" คนอย่างคุณน่ะหรอ "
" ใช่ อยากเป็นใจจะขาด "
" เพ้อเจ้อ "
ไม่ทันที่ร่างสูงจะเอ่ยตอบ ริมฝีปากนุ่มสวยของภรรยาก็ประกบแน่นละเลียดชิมริมฝีปากหยักอย่างนุ่มนวล แต่กลับร้อนแรงพอให้เขาแทบคลั่ง ปากเล็กดูดดึงกลีบปากให้เผยอออก แทรกลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดกันอย่างโหยหาในโพรงปาก ร่างโปร่งเบียดตัวเข้าหาร่างเล็กมือผอมปัดป่ายไปทั่วก่อนจะหยุดที่ส่วนนูนโค้งพอดีมือ เมื่อออกแรงบีบก็ได้ยินเสียงครางในลำคอพาให้อารมณ์กามยิ่งพลุ่งพล่านจนเผลอกัดริมฝีปากเล็ก
" อื้ม.. "
" เสียงหวานเหมือนเดิม " เดรโกผละออกจากปากนุ่มสีชมพูที่อมแดงจากการดูดดึงพลางกระซิบชมเสียงครางนุ่มหู เฮอร์ไมโอนี่ไม่หลบสายตาคมแม้สักวิเดียวราวกับเชื้อเชิญให้เขาทำตามใจอยาก สายตาคมมองไล้ไปตามกรอบหน้าสวยของภรรยาพลันเผยรอยยิ้มเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายก็เริ่มมีอารมณ์หวามเช่นเดียวกัน
เดรโกถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะโน้นตัวลงกอดร่างเล็กไว้เเนบอก และเมื่อเสียงสัญญาณลิฟต์ดังขึ้น แขนแกร่งจึงออกแรงอุ้มเธอเดินออกจากลิฟต์และวางเธอลงที่โซฟาตัวใหญ่กลางเพนท์เฮาส์หรูด้านบนสุดของโรงแรม มือเล็กเอื้อมกดสวิตช์โคมไฟข้างโซฟา แสงสลัวจากหลอดไฟวอร์มพาให้บรรยากาศวาบหวามยิ่งอบอวลไปด้วยความโรแมนติก สายตาสีเฮเซลคู่สวยสบเข้ากับดวงตาสีซีดของสามีตัวร้ายที่คุกเข่าอยู่ระหว่างสองขาเรียวของเธอ มือกว้างลูบไล้ขาขาวอย่างเบามืออีกทั้งยังลอบสัมผัสหน้าขาส่วนบนสุดใต้เดรสสั้นที่ปิดส่วนอ่อนไหวของเธอไว้อย่างหมิ่นเหม่
" ถอดส้นสูงให้ทีสิ "
" แค่ส้นสูงหรอ " เดรโกเอ่ยถามเสียงพร่าขณะที่ลากมือลงไปถอดส้นสูงให้โดยไม่หลบสายตา
" อืม อย่างอื่นฉันจะถอดให้ดูเอง " เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มหลังส้นสูงสีดำหลุดออกจากเท้า พลันร่างเล็กขยับตัวลุกขึ้นยืนเล่นเอาคนที่อยู่ระหว่างขาสวยต้องกลืนน้ำลายหนืดคอ เพราะส่วนกลางของร่างสวยขยับมาอยู่ตรงใบหน้าคมพอดิบพอดีคล้ายว่ากำลังยั่วยวนให้รีบเอาปากบนของเขาประกบจูบกับปากล่างที่เริ่มชื้นแฉะนั้น เมื่อยิ่งเห็นว่าสามีกำลังลำบาก ฝ่ายภรรยาก็ไม่รอช้าปลดสายเดี่ยวสีดำลงจากลาดไหล่และปล่อยเดรสตัวสั้นกองลงกับพื้นเผยให้เห็นชั้นในลูกไม้ที่ไม่สามารถบดบังส่วนลับล่อตาล่อใจ พาให้เดรโกถึงกับเผลอกัดริมฝีปากแน่นอย่างอดทนอดกลั้น
" อย่ากัดแบบนั้น ระวังจะเจ็บ " เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยเสียงกระซิบ ขยับมือเชยคางสามีให้เงยขึ้นสบตากับเธอ พลางใช้นิ้วโป้งลูบริมฝีปากบางอย่างเบามือ
" เฮอร์ไมโอนี่ มันปวดไปหมดแล้ว " ด้านเดรโกที่หายใจไม่ทั่วท้องอยู่แล้ว เมื่อช้อนสายตาขึ้นพบกับทรวงอกอวบแก่นกายก็ยิ่งปวดหนึบจนต้องประท้วงเสียงพร่า พาให้เฮอร์ไมโอนี่หลุดหัวเราะในลำคอ ขยับมือขึ้นเสยผมสีบลอนด์สว่างที่เธอหลงใหลให้พ้นหน้าผากขาว ขยุ้มมันเบาๆ อย่างมันเขี้ยว
" ผมจะไม่ไหวแล้วนะ "
" เอาสิ ฉันก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน " ดั่งเป็นคำอนุญาต สิ้นเสียงหวานเดรโกก็ฉุดร่างเล็กให้ล้มตัวลงบนโซฟากว้างทันที ขยับมือปลดชั้นในลูกไม้ออกอยากช่ำชอง เผยผิวขาวนวลเนียนทำเอาเขาตาพร่า เชิ้ตสีดำถูกกระชากออกอย่างไม่ไยดี ปลดหัวเข็มขัดและรูดกางเกงลงด้วยความรีบร้อน เผยแก่นกายอวบใหญ่ที่พองตัวเต็มที่พาให้เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกหน่วงในท้องเมื่อจินตนาการถึงที่ที่มันกำลังจะเข้าไป
เดรโกขยับขึ้นบนโซฟาใหญ่ พลางโน้มตัวลงบดเบียดกับร่างเล็กที่เเสนเย้ายวน ประกบจูบแลกน้ำลายราวกับคนหิวกระหาย มือแกร่งปัดป่ายไปทั่วร่างสวย ลูบไล้เคล้าคลึงส่วนเว้าโค้งของสตรีพร้อมดูดเม้มสร้างรอยจางไว้ทุกส่วนที่เคลื่อนผ่าน เฮอร์ไมโอนี่หอบหายใจระรัวจากแรงอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่าน ยิ่งเมื่อเขาบีบขยำทรวงอกอิ่มและเคลื่อนโพรงปากมาขบเย้าที่ยอดอกก็เรียกเสียงครางหวานจากเจ้าของร่างได้เป็นอย่างดี
" ถ้าเจ็บให้บอกนะ " ไม่รอคำตอบ มือผอมที่เคยลูบไล้ไปทั่วร่างก็หยุดอยู่ในบริเวณจุดกระสันที่ชื้นแฉะไปด้วยน้ำหนืดใส นิ้วยาวลูบวนจุดเล็กนั้นด้วยจังหวะผ่อนหนักผ่อนเบาพาให้สะโพกกลมส่ายร่อนไปตามจังหวะพร้อมส่งเสียงครวญครางดังไปทั่วห้องหรู จนเมื่อช่องทางรักนั้นฉ่ำเยิ้ม เดรโกจึงแทรกนิ้วร้อนเข้าไปในร่องลึก ร่างเล็กเกร็งผวากอดร่างสูงแน่นพร้อมกับส่งเสียงครางหวานที่ข้างหู โพรงร้อนตอดรัดนิ้วเรียวเป็นจังหวะเรียกรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนหน้าคม ก่อนจะเริ่มขยับนิ้วเข้าออกเป็นจังหวะลึกและเร็วขึ้นเพื่อเตรียมร่องเล็กให้พร้อมสำหรับแท่งร้อนที่กำลังปวดตุบ
" อ่าา เดรโก เดรโก เดร..อ๊า " เมื่อร่างเล็กเริ่มกระตุกเกร็ง เดรโกจึงถอนนิ้วออกจากช่องรักอย่างอ้อยอิ่งของเหลวหนืดใสเคลือบนิ้วเรียวให้ฉ่ำแฉะ เขาจูบซับเหงื่อที่ข้างขมับภรรยาทั้งรอยยิ้ม เพราะไม่บ่อยนักที่ภรรยาแสนถือตัวจะครวญครางส่งสายตาปรอยออดอ้อนให้เขาแบบนี้
เพราะแบบนี้นี่แหละ เขาถึงไปไหนไม่รอดเสียที
" อย่าพึ่งหอบสิเฮอร์ไมโอนี่ ผมยังไม่ได้เริ่มเลยนะ " เดรโกยิ้มร้ายเมื่อจับจังหวะหายใจหอบของภรรยาได้ เขารู้ว่าเธอจวนเจียนจะถึงฝั่งฝันแต่ก็ถูกเขาฉุดกลับมาเสียก่อน เฮอร์ไมโอนี่รับคำด้วยการฝังเขี้ยวลงกับไหล่กว้างก่อนจะลากลิ้นเลียรอยกัดปลอบโยน ปากเล็กไล่ดูดเม้มคอขาวเร้าอารมณ์ร่างกำยำที่มากอยู่แล้วให้มากขึ้นอีก เดรโกที่คืนนี้ถูกเย้าแหย่หลายต่อหลายครั้งก็พ่นลมหายใจเฮือกใหญ่ออกแรงแขนกอดรัดร่างเล็กอย่างหวงแหน ก่อนจะผละไปเอื้อมหยิบถุงยางออกมา ใช้ฟันกัดฉีกห่อฟอยล์เพื่อนำถุงครอบสวมเอ็นร้อนที่พองตัวเต็มที่
" อยากให้ผมบ้าจริงๆ ใช่มั้ย " แต่ขณะที่เขากำลังสวมถุงยาง ร่างบางกลับลุกขึ้นนั่งคร่อมตัก เดรโกคำรามในลำคอเมื่อแท่งร้อนถูกรูดชักด้วยมือเล็กของภรรยา ปวดหนึบแทบทนคลั่งจากความอุ่นร้อนที่ขยับขึ้นลงไม่ช้าไม่เร็ว มือแกร่งบีบเฟ้นอกฟูสวยส่วนอีกมือก็บีบคลึงสะโพกกลมตามจังหวะการชัก
กระทั่งอีกฝ่ายแกล้งสัมผัสที่รูเล็กส่วนปลาย เดรโกก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขารั้งร่างเล็กมาประชิดตัวก่อนจะออกแรงกดสะโพกให้ร่องฉ่ำของเธอกลืนแท่งร้อนเข้าไป เรียกเสียงครางกระเส่าเร้าความใคร่คนด้านล่างให้ล้นทะลัก เฮอร์ไมโอนี่ขยับสะโพกตามแรงอารมณ์ที่กำลังพุ่งสูง สร้างและรับความสุขสมอย่างไม่เขินอาย ระรัวเอวใส่ความแข็งขืนที่กระทุ้งจุดกระสันก่อความเสียวซ่านและวูบไหวในช่องท้องจนเริ่มเห็นฝั่งฝัน
เช่นเดียวกันกับเดรโกที่หอบหนักส่งเสียงขาดห้วง จับกระชับสะโพกช่วยพยุงไม่ให้คนด้านบนหมดแรง มัวเมาไปกับร่องลึกฉ่ำน้ำที่ตอดรัดท่อนเอ็นร้อนจนแทบปริแตก บั้นท้ายที่เด้งขึ้นลงครอบส่วนยื่นหยักให้ครูดผ่านผนังอ่อนนุ่มภายใน ส่วนปลายสุดกระทุ้งกับกำแพงเนื้อพาให้สติหลุดลอยสวนสะโพกขึ้นเป็นระยะ
ขณะที่ร่างเพรียวใกล้ถึงสวรรค์ มือแกร่งก็คว้ายึดสะโพกพายไว้แน่นสวนอัดแก่นกายเข้าออกร่องฉ่ำจนมิดด้ามด้วยจังหวะหยาบโลน ร่างสวยแอ่นบั้นท้ายรับทุกแรงกระแทกอย่างไม่ขัดเขิน เกิดเสียงเนื้อกระทบเนื้อปนเสียงน้ำใคร่เฉอะแฉะ เสียงครางต่ำคลอเคล้าไปกับเสียงครางหวานดังระงมไปทั่วทั้งห้องหรูโหมเร่งเพลิงอารมณ์ให้พุ่งสูง ร่างกำยำดึงท่อนเนื้อออกเกือบสุดแล้วแทรกกลับเข้าไปใหม่อย่างหนักหน่วง ตอกเอวลึกย้ำจุดกระสันจนทั้งสองเกร็งกระตุก ปลดปล่อยของเหลวข้นเหนียวเมื่อถึงฝั่งฝันพร้อมกัน
ทุกอย่างจะสงบลงเหลือเพียงเสียงหอบหายใจถี่ เดรโกประคองใบหน้าสวยโน้มลงแนบริมฝีปากกันอย่างแผ่วเบา ดูดดุนลิ้นเล็กอย่างหยอกล้อก่อนจะผละออกเพื่อให้อีกฝ่ายได้หายใจ แช่แท่งร้อนค้างในร่องลึกเพื่อเก็บเกี่ยวทุกอณูรักไว้อย่างเสียดาย เฮอร์ไมโอนี่โน้มหน้าลงซุกเข้าไปกับซอกคอ จูบซับเหงื่อและสร้างรอยรักสีเข้มอีกครั้ง ก่อนจะโถมตัวกอดรัดร่างกำยำให้สองแขนแกร่งโอบรับร่างเพรียวไว้แนบอก
" ดีชิบหาย " ลมหายใจอุ่นรดรินต้นคอขาวกันและกัน นึกภาพบทรักที่เผ็ดร้อนแต่แสนฉ่ำหวานที่พึ่งสงบไป ก็ทำเอาเจ้าของผมสีบลอนด์ชื้นเหงื่อสุขสมเสียจนเผลอสบถขณะซุกหน้าเข้ากับซอกคอขาว เรียกเสียงหัวเราะคิกคักจากร่างเล็ก
" หรอ เอาอีกมั้ย " ไม่ว่าเปล่าสะโพกกลมสวยส่ายร่อนเป็นการหยอกล้อ ดวงตาคมสีซีดวาบวับขึ้นอีกครั้ง ริมฝีปากบางเผยยิ้มร้าย ก่อนจะเลื่อนมือขึ้นมาบีบคลึงอกอวบเต็มมือ
" แกล้งกันแบบนี้ รับผิดชอบไหวหรอ " กิจกรรมหวามพึ่งจะจบไปไม่นาน ไม่แปลกที่การกระตุ้นแสนหวาบหวามจะปลุกให้มันตื่นอีกครั้ง แม้เสียงทุ้มจะเอ่ยท้วง แต่สะโพกกลมกลับกดกระแทกท่อนเอ็นที่กำลังขยายตัวอยู่ในร่องรักราวกับท้าทาย พาให้คนเป็นสามีอดไม่ได้ที่จะฟาดมือเข้ากับก้นขาว
" รับผิดชอบตัวเองแล้วกัน " เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มพลางหยุดสะโพกหวังจะลุกขึ้นไปอาบน้ำ แต่ก็ไม่ไวเท่าสามีที่ออกแรงกดเอวบางเอาไว้กับที่ ก่อนจะอุ้มประคองร่างเล็กเดินไปยังห้องนอนที่อยู่ไม่ไกลนักทั้งที่จุดกึ่งกลางยังคงเชื่อมกัน จังหวะการเดินส่งผลให้ท่อนเอ็นหนาเกิดการเคลื่อนขยับ ทำเอาเฮอร์ไมโอนี่เผลอหลุดครางออกมาเบาๆ เรียกรอยยิ้มจากเดรโกอีกครา
" อ่า น่ารักขนาดนี้ ยกเดียวไม่พอหรอก "
.
.
.
ร่างสูงโปร่งกึ่งนอนกึงพิงหัวเตียงด้วยท่าทางสบายๆ บนใบหน้าคมปรากฏรอยยิ้มจางส่วนดวงตาคมสีซีดก็ฉายแววเอ็นดูเมื่อทอดมองใบหน้าขาวของภรรยาที่กำลังนอนหลับปุ๋ย มือผอมเกลี่ยปอยผมสีน้ำตาลให้พ้นจากกรอบหน้าสวยพลางขยับลูบหัวทุยอย่างเบามือ ภายในห้องนอนหรูถูกตกแต่งด้วยโทนสีอึมครึมมีเพียงแสงรำไรของพระอาทิตย์ช่วงฟ้าสางลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาเพียงเล็กน้อย
นัยน์ตาสีฟ้าเหลือบเทากวาดมองสภาพห้องคร่าวๆ ก็ลอบยิ้มพอใจ ผ้าปูและผ้าห่มที่ยับยู่ยี่ โซฟาที่หมอนอิงกองอยู่บนพื้นระเกะระกะ ของบนโต๊ะทำงานที่เคลื่อนที่จากแรงกระแทก ความรู้สึกเจ็บแสบเล็กๆ ที่บริเวณลาดไหล่และแผ่นหลัง ไหนจะรอยช้ำเป็นจ้ำที่ลำคออีก คิดแล้วก็ได้แต่กลั้นยิ้มแทบเป็นบ้าเป็นบอ รสเซ็กของคุณภรรยามันช่างเอร็ดอร่อยเอาเขาอยู่หมัด หนำซ้ำมันยังดีเสียจนไม่มีใครเอาชนะเธอได้ แม้เขาจะผ่านค่ำคืนเร่าร้อนมานักต่อนัก แต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่ทำให้เขาสุขสมได้เท่าการร่วมรักกับภรรยา
เขาไม่ใช่คนยอมคน ยิ่งเป็นเรื่องเซ็กแล้วเขาต้องได้เป็นคนคุมเกมเท่านั้น แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเฮอร์ไมโอนี่ เขาเหมือนถูกพลิกตลบอย่างเต็มใจ แม้แก่นกายจะปวดหนึบแทบระเบิดแต่หากเธอไม่อนุญาตเขาก็จะไม่ทำ ร่างเล็กผมลอนคนนี้เท่านั้นที่เขายอมให้เธอควบคุมจังหวะหวานและตามใจให้เธอทิ้งร่องรอยต่างๆ ไว้บนร่างกาย ไม่ว่าคอจะแดงเถือกจนเป็นที่สนใจมากแค่ไหนเขาก็ไม่เคยอารมณ์เสียเลยสักครั้ง จะมีแค่เธอคนนี้เท่านั้นที่จะมีโอกาสขบกัดและดูดเม้มร่างกายเขาจนขึ้นรอย มีแค่เธอที่สามารถทำให้เขารู้สึกสุขสมจนแทบลำสัก และจะมีแค่เธอที่ได้ครอบครองจูบของเขา
เดรโกถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเคลื่อนตัวลงนอนกอดร่างเพรียวที่นอนหลับอุตุอยู่ข้างๆ จูบซับซอกคอขาวอย่างทะนุถนอม กลิ่นกายสาวผสมกลิ่นน้ำกามที่เลอะเปรอะไปทั่วพาให้หัวใจแกร่งรู้สึกอึดอัด ความรู้สึกที่ถูกสะกดไว้เด่นชัดขึ้นอีกครั้งจนอารมณ์เสีย
เขารักเธอ
เขาหลง เฮอร์ไมโอนี่ มัลฟอย จนแทบบ้า
แม้เราจะไม่ได้เริ่มต้นความสัมพันธ์ด้วยความรัก และที่ผ่านมาก็มีแต่การทะเลาะเบาะแว้งไม่เข้าใจซึ่งกันและกัน แม้อีโก้เขาจะสูงเฉียดฟ้า แต่เชื่อเถอะ เขาเฝ้าฝันให้เธอแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเขาใจจะขาด
ครอบครองผมสิ
ล่ามโซ่ผมสิ
อย่าปล่อยให้ผมไปเป็นของใคร
เดรโกอยากเป็นของเฮอร์ไมโอนี่ ของเฮอร์ไมโอนี่คนเดียว
ประโยคทำนองนี้มักผุดขึ้นในหัวทุกครั้งที่ได้พบกับคนในอ้อมกอด วนเวียนอยู่ในสำนึกจนไม่เป็นตัวของตัวเอง แต่มันก็เป็นเหมือนตลกร้ายที่ดูเหมือนคุณภรรยาจะไม่ได้คิดอยากเป็นเจ้าของเขาแม้แต่น้อย พูดใบ้มาเป็นปีๆ เธอก็ยังคงหน้ามึนทำเป็นไม่รู้เรื่องอยู่ทุกครั้งไป
ที่น่าขันคือมันก็ดันส่งผลให้เขารู้สึกกลัวที่จะรักเธอมากขึ้นทุกวัน จะเรียกว่าเขาเป็นไอ้ทุเรศขี้ขลาดก็ได้ แต่เขากลัวเหลือเกิน กลัวว่าถ้าเขาทุ่มความรู้สึกและสิทธิ์ทั้งหมดที่มีให้ เธอจะโยนมันทิ้งราวกับรับของร้อน เดรโกค่อนข้างมั่นใจว่าเฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้รักเขาไม่ว่าจะในฐานะอะไรก็ตาม ซ้ำร้ายยังอยากหนีออกจากความสัมพันธ์นี้ไปให้ไกลเสียอีก สิ่งที่ยังรั้งเธอไว้ได้คงจะเป็นงานที่ยังต้องรับผิดชอบเท่านั้น ส่วนเรื่องวาบหวามนี่อาจเป็นเพียงกำไรขำๆ
คิดแล้วก็ยิ่งทำให้เขาไม่กล้าเริ่มก่อน คนอย่างเขาจะเอาอะไรไปรั้งเธอไว้ เธอควรเจอคนที่ดี คนที่กล้ารักเธออย่างภาคภูมิ ไม่ใช่คนอย่างเขาที่ไม่กล้าแม้แต่จะบอกความรู้สึกของตัวเอง นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เขาไม่เคยห้ามเธอเลย ไม่ว่าเธอจะเปิดโอกาสหรือมีความสัมพันธ์เร่าร้อนกับใครกี่คน เพราะหากเฮอร์ไมโอนี่ได้พบกับคนที่สามารถพาเธอออกจากความสัมพันธ์ประหลาดนี้ได้จริงๆ เขาก็ยินดีจะปล่อยเธอไป ต่อให้ต้องอกกลัดหนองไปจนตายก็เอา
หลายครั้งเขาจึงคิดฝันว่าถ้าหากมีโอกาสให้เธออยากครอบครองเขาขึ้นมาจริงๆ หรือมีอะไรที่ทำให้เธอรู้สึกรักเขามากขึ้นแม้ซักเสี้ยวเม็ดทรายเดียว ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรเขาก็ยอม จะหมอบยอมเสียจนคางติดพื้น ต่อเธอสั่งให้เขากระโดดตึกเขาก็จะยอมเก็บไปคิดดู แม้ตอนนี้จะเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วก็ตาม
" เดรโก " เสียงหวานอู้อี้ดังขึ้นจากคนในอ้อมกอด ร่างเปลือยขยับยุกยิกน่าเอ็นดูจนเขาออกแรงรัดอ้อมแขนให้แน่นขึ้น
" หืม "
" ตื่นรึยัง "
" ตื่นก็ได้ " เสียงทุ้มเอ่ยปดทั้งที่จริงยังไม่ได้หลับตาเสียด้วยซ้ำ ริมฝีปากชื้นจะไล่พรมจูบทั่วไหล่เล็กเรียกเสียงหัวเราะคิกคัก
" น้องชายคุณก็เหมือนจะตื่นด้วยนะ " เฮอร์ไมโอนี่แซวเสียงใสเมื่อรู้สึกถึงเอ็นร้อนที่กำลังขยายตัวชนสะโพก
" อยากให้ผมปลุกคุณบ้างมั้ย " เมื่อได้ยินคำแซวเดรโกก็ยิ้มออก ถามคำถามสองแง่สองง่ามพลางนวดคลึงอกอิ่มเบาๆ
" ไม่ล่ะ เดินแทบไม่ไหวแล้ว " เฮอร์ไมโอนี่ไม่ว่าเปล่ายังฟาดมือแกร่งดังเพี๊ยะให้หยุดมือ
" น่าเสียดายจัง " ใบหน้าคมขยับซุกซอกคอขาว บ่นอู้อี้และขบเม้มผิวขาวเป็นการหยอก ก่อนจะหยัดตัวลุกออกจากเตียงโดยไม่ลืมโน้มลงจุ๊บที่หน้าผากมน
" ฉันต้องเอาเอกสารไปส่งให้คุณพ่อ "
" ฝากคนอื่นไปก็ได้ หรือถ้ารีบนักก็ให้พ่อมาเอาเองสิ ลำบากคุณทำไม " ร่างโปร่งเอ่ยอย่างไม่รู้สึกรู้สาขณะที่กำลังสวมชุดคลุมอาบน้ำตัวโคร่ง ดวงตาสวยสีเฮเซลลอบมองสามีไม่วางตา แอบรู้สึกขัดเขินเมื่อสังเกตเห็นรอยขีดข่วนที่เธอฝากไว้บริเวณหลัง แล้วไหนจะรอยช้ำสีกุหลาบที่บริเวณคอขาวลามไปถึงแผงอกสวย เห็นจำนวนแล้วใบหน้าสวยก็อดเห่อร้อนไม่ได้ ภาพลีลารักของเธอกับเขาฉายขึ้นมาในหัวเป็นฉากๆ กวาดสายตาไปรอบห้องก็รู้สึกวูบวาบจนอยากมุดหน้าหนี
" จะบ้าหรอ "
" ผมจะฝากโรเบิร์ตไปแล้วกัน คุณพักเถอะ หิวรึเปล่า อยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย " เฮอร์ไมโอนี่ลอบยิ้ม เดรโกเป็นแบบนี้เสมอ มักจะทึกทักตัดสินใจสิ่งต่างๆ เอาเอง แต่ในขณะเดียวกันเขากลับไม่เคยใจร้อนในเรื่องของเธอเลยสักครั้ง เป็นซะอย่างนี้จะไม่ให้เธอหวั่นไหวหรือ น่าอายชะมัดที่ดันใจเต้นเป็นเด็กสาวกับคุณสามีตัวดีคนนี้
" กินเหมือนคุณ คุณอยากกินอะไรก็สั่งมาเถอะ " เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างไม่ใส่ใจ พร้อมกับหยัดตัวขึ้นพิงหัวเตียง
" ผมอยากกินคุณ " เสียงทุ้มตอบกลับทันควันพลางเดินตรงมาหาเธอที่เตียง ก่อนจะโน้มตัวลงประกบจูบหวานและผละออก ใบหน้าหล่อปรากฏรอยยิ้มร้ายนัยน์ ส่วนนัยน์ตาสีซีดก็วาววับอย่างเจอสิ่งถูกใจ
" งั้นฉันขอแซนวิส " เฮอร์ไมโอนี่กระซิบที่ข้างหูตั้งใจตอบเป็นคำสองแง่สองง่ามให้อีกฝ่ายรู้สึกวูบวาบยามเช้า เรียกเสียงหัวเราะเบาๆ จากร่างโปร่งได้ทันที ภรรยาคนนี้เป็นคนฉลาด ทันความคิดของเขาทุกเม็ดทุกหน่วย เพราะแบบนี้ถึงได้รู้สึกกระชุ่มกระชวยทุกครั้งที่อยู่ใกล้แม้จะต้องคิดมากจนหัวระเบิดก็ตาม
" แซนวิสก็แซนวิส " เดรโกพ่นลมหายใจออกทั้งรอยยิ้มจาง ฝังจมูกคลอเคลียที่ลาดไหล่เล็กและออกแรงกัดเบาๆ ด้วยความมันเขี้ยว ก่อนจะหันไปยกหูโทรศัพท์กรอกเสียงนุ่มสั่งแซนวิสกับรูมเซอร์วิสอย่างยอมแพ้
เป็นคนยังไงกันนะ ถึงทำให้เขารู้สึกว้าวุ่นได้ตลอด เขาคงต้องยอมให้เธอคนนี้จริงๆ
ความคิดเห็น