ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 Begining (เปิดฉากเริ่มต้น) ยังไม่จบ
สายลมเอื่อยๆ แผ่วๆ พัดพาเศษฝุ่นผงมาจากสมรภูมิเลือดที่โหดร้ายมา เพียงได้กลิ่นคาวเลือดที่ถูก สายลมพัดพามา เพียงแค่นั้นมันทำให้สะอิดสะเอียดมากนัก
"เฮ้ย ซอร์จ แกว่าสงครามครั้งนี้จะจบลงเมื่อไรกันวะ" อัศวินคนหนึ่ง ในหน่วยบุกทะลวง ของกองทัพ เฮอนันเดส พูดขึ้นกับเพื่อนทหารซึ่งอยู่ หน่วยคุ้มกันแม่ทัพ
"เรื่องนี้ไม่มีไรจะรู้ได้" แม่ทัพเจอร์นันบอก กับอัศวินคนดังกล่าว แม้อัศวินคนนั้นจะไม่ทันเห็นร่างของแม่ทัพ แต่ต้องหันไปทำความเคารพจากทิศทางของต้นเสียง
"ไม่ต้องมากพิธีก็ได้ สเตรน" เจอร์นันเดินจากไปแล้ว แต่สเตรนยังหาตัวของเจอร์นันไม่พบ มีเพียงเสียงแผ่วๆลอยมาไกลๆ ของเจอร์นันดังขึ้นว่า "ชีวิตของพวกเราถูกลิขิตเอาไว้แล้ว มีอะไรที่อยากทำก็รีบทำซะ ก่อนที่ชีวิตจะหาไม่"
"ท่านเจอร์นันพักนี้แปลกไปนะ" สเตรนเปรยกับตัวเอง แม้ว่าตัวเขาทำตัวแปลกๆให้อัศวินในหน่วย บุกทะลวง คิดว่าเขาแปลกว่าเจอร์นันอีก
2 ชม. หลังการสนทนา ศึกได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้ เฮอนันเดสได้ถูกหน่วยบุกทะลวง ของรีเนสบุกเข้ามาโจมตี ห่าลูกธนูถูกยิงลงมาจากกำแพงเมือง
บางจุดมีน้ำมันเดือดราดลงไป จุดที่ทหารรีเนส กำลังเดินทัพเข้ามา ถึงแม้ชุดเกราะอันแข็งแกร่งจะปกป้องการโจมตีของอาวุธปลายแหลมได้ แต่ไม่สามารถกันน้ำมันเดือดได้
ชุดเกราะที่ทำจากเหล็กกล้า เมื่อถูกน้ำมันเดือดๆ ราดใส่ตัวนั้น ยิ่งทำให้คนในชุดเกราะนั้นยิ่งทรมาณยิ่งกว่าตายไปเสียอีก ทหารนับร้อยต่างล้มตายกัน ภาพที่เห็นดั่งใบไม้ร่วงผล็อยจากต้นของมัน
"ทหารหาญแห่งเฮอนันเดส จงบดขยี้พวกสุนัขสวะรีเนสให้หมด" สิ้นเสียงของผู้นำหน่วย เสียงดาบกระทบกับชุดเกราะดังกึกก้องกัมปนาท เสียงย่ำเท้าของรองเท้าเหล็กกับพื้นดิน ยิ่งทำให้ทุกคนเหิมเกริมยิ่งขึ้น
แอ๊ดดดด เสียงประตูเมือง เฮซาส เปิดออก พร้อมกับทหารหาญนับพันวิ่งบุกเข้าไป โจมตีกองทัพศัตรู เสียงดาบปะทะกัน และเสียงร้องโหยหวนเป็นภาพที่หน้า สลดใจยิ่งนัก แต่ยังมีบางคนที่พึ่งพอใจกับสงครามครั้งนี้
"เข่นฆ่ากันไปพวกมนุษย์หน้าโง่" เสียงของเทพผู้ควบคุมความตายบอกอย่างไม่แยแสกับการที่มนุษย์ฆ่ากัน ดั่งว่าเขาไม่ใช่เทพ
"ท่าน คาห์น ปล่อยพวกมนุษย์ ฆ่ากันอย่างนี้จะดีเหรอครับ" เทพผู้รับใช้พูดกับเจ้านาย
"ก็ดีนะสิ การลดจำนวนประชากรมนุษย์ ด้วยสงครามนี้ มันเป็นวิธีที่ดีที่สุด" คาห์น มองเหตุการณ์ต่างๆด้วยความ เบื่อหน่าย
"ถ้าข้าส่งโรคระบาดลงไปเจ้าคิดว่าจะเป็นอย่างไงหือ" คาห์นบอกด้วยน้ำเสียงเฉยชาย และหาวออกมาด้วยความเบื่อหน่าย
"ถ้าโรคระบาดลงไป ถ้าเป็นโรคใหม่ที่ยังไม่มีทางรักษา มนุษย์อาจจะตายเยอะกว่านี้" คาห์นมองเทพหนุ่มด้วยสายตาเบื่อของเขา
"ถ้ามันมีอะไรยุ่งยาก ก็รีบไปตามข้า ที่สวนสวรรค์" คาห์นเดินไปบริเวณที่เขาชอบไปแอบงีบทุกๆครั้งที่เขาเบื่อ
"มีสิ่งเรื่องยุ่งยากต้องเกิดขึ้นแน่ๆ ไม่ช้าก็เร็ว" เทพหนุ่มนั่งดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นราวกับศึกษาเหตุการณ์ครั้งนี้เพื่อเป็นประสบการณ์
ท้องฟ้าบนโลกมีบางอย่างแปลกไปกว่าทุกๆที ลมพัดแรงราวกับพายุเคลื่อนที่พาดผ่าน วิสัยทัศน์ในการมองเห็นลดต่ำลง เห็นเพียงผุ่นปลิวมา สงครามที่มีต้องยุติอีกครั้ง
สิ่งที่ทุกคนในที่นั้นเห็นแม้กระทั้งเทพหนุ่มก็เห็นด้วย คือฝูงชนจำนวนมากเคลื่อนที่ผ่านหน้าไป แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าคนพวกนั้นเป็นใคร กันแน่ 10 นาที ผ่านไปเหตุการณก็กลับเข้าสู่ปกติ เส้นทางที่ฝูงชนเหล่านั้นเคลื่อนผ่านไม่ทิ้งไว้แม้แต่รอยเท้าเพียงรอยเดียว
"ท่านคาห์น ท่านคาห์น!!!" เสียงของเทพหนุ่มซึ่งวิ่งมาเทพผู้เป็นนาย ทำให้คาห์นสะดุ้งตื่น
"มี~อะ~ไร~รึ ~~ ฮาววววว" คาห์นหาวฟอดใหญ่และกลับมาทำหน้าตาเฉยชาเหมือนก่อนนอน
"คือว่าเมื่อสักครู่ ข้าเห็นกลุ่มคนจำนวนหนึ่ง เคลื่อนที่ผ่านสนามรบครับ" เทพหนุ่มซึ่งทำหน้าตกใจ ต่างจากคาห์นซึ่งทำหน้าเฉยชา ราวกับว่าเป็นเรื่องที่น่าเบื่อที่สุด
"แค่คนกลุ่มหนึ่งเคลื่อนที่ผ่านไป .........แล้วมันเป็นเรื่องประหลาดตรงไหน!!!!!" เสียงตะคอกทำให้เทพหนุ่มตกใจเซถลาจนเกือบล้ม
"มันรบกวนเวลานอนของข้า!!!!! ~~จะไปไหนก็รีบไปซะ" คาห์นไล่เทพหนุ่มโดยไม่สนใจที่จะถามรายละเอียดของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแม้แต่น้อย ทำให้ความหวังดีของเทพหนุ่มพังทลายลงไป จนเกิดความชิงชังก่อตัวขึ้นภายในใจของเขา
"เจ้าคาห์นสักวัน ข้าจะทำให้เจ้าต้องเสียใจกับการที่ไม่เห็นซึ่งความดีของข้า" เทพหนุ่มซัดกำปั้นไปใส่เสาต้นหนึ่งของวิหารเทพ ซึ่งตั้งอยู่ในสวนสวรรค์ จนเสาต้นนั้นทรุดลงมา
บริเวณเนินเขาห่างจากสนามรบไปเพียงไม่กี่ไมล์ กองกำลังซึ่งไม่มีใครรู้อยู่ว่ามีตัวตนอยู่ในโลกแห่งนี้ กองทพปิศาจสังกัด กองกำลังมารทลายฟ้า ของแม่ทัพปิศาจที่ชื่อว่า เคอเซอ
แม่ทัพปิศาจที่ปิศาจทุกตนรู้จักดีในนามของทายาทผู้บุกโจมตีประตูสวรรค์ตนแรกในประวิติศาสตร์ โดยผู้เป็นปู่ของเขา นำกำลังปิศาจไปเพียง 20 ตน จนเกือบจะเปิดประตูสวรรค์ได้ แม้การบุกโจมตีครั้งนั้นจะไม่สำเร็จแต่สร้างความโกรธแค้นให้เหล่าเทพเป็นอย่างมาก
ถึงประตูจะไม่ได้ถูกเปิดแต่ ทหารเทพสังเวยชีวิตไปถึง 156 องค์ จากเหตุการณ์ครั้งนั้น ทุกคนในตระกูลของเคอเซอ จึงถูกเรียกขานว่าเป็นผู้กล้าในโลกของปิศาจ
"ท่านเคอเซอ ปิศาจทั้งหมดของเราเริ่มกระวนกระวายแล้วขอรับ" ทหารปิศาจตนหนึ่งบอกกับแม่ทัพที่ซึ่งกำลังวางแผนการรบอยู่
"รอไปก่อน พอพระอาทิตย์ตกดินพวกเราจะบุก เฮเว่นทาวน์ จะต้องบุกเพียงครั้งเดียว มิฉะนั้นแผนการที่ถูกวางไว้จะผิดแผนกันไปหมด" เคอเซอไตร่ตรองเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในคืนนี้อย่างรอบคอบ
กองทัพของเฮอนันเดส เคลื่อนพลผ่านเนินเขาแห่งนี้โดยไม่รู้ว่าได้เดินผ่านที่ ที่อันตรายที่สุดในตอนนี้
"พวกเจ้าเป็นกองกำลังของประเทศใด ถึงมาซุ่มอยู่ที่นี่" แม่ทัพของหน่วยสนับสนุนของเฮอนันเดส ซึ่งจะเดินทางไปสมทบกับกองทัพของแม่ทัพเจอร์นัน
"พวกข้าเป็นใครไม่สำคัญ........ แต่สำคัญตรงที่พวกเจ้าต้องรอดพ้นเงื้อมือของพวกข้าให้ได้" พริบปิศาจที่กระวนกระวาย โจมตีกลุ่มมนุษย์ที่เดินผ่าน
เด๋วมาต่อน้า
"เฮ้ย ซอร์จ แกว่าสงครามครั้งนี้จะจบลงเมื่อไรกันวะ" อัศวินคนหนึ่ง ในหน่วยบุกทะลวง ของกองทัพ เฮอนันเดส พูดขึ้นกับเพื่อนทหารซึ่งอยู่ หน่วยคุ้มกันแม่ทัพ
"เรื่องนี้ไม่มีไรจะรู้ได้" แม่ทัพเจอร์นันบอก กับอัศวินคนดังกล่าว แม้อัศวินคนนั้นจะไม่ทันเห็นร่างของแม่ทัพ แต่ต้องหันไปทำความเคารพจากทิศทางของต้นเสียง
"ไม่ต้องมากพิธีก็ได้ สเตรน" เจอร์นันเดินจากไปแล้ว แต่สเตรนยังหาตัวของเจอร์นันไม่พบ มีเพียงเสียงแผ่วๆลอยมาไกลๆ ของเจอร์นันดังขึ้นว่า "ชีวิตของพวกเราถูกลิขิตเอาไว้แล้ว มีอะไรที่อยากทำก็รีบทำซะ ก่อนที่ชีวิตจะหาไม่"
"ท่านเจอร์นันพักนี้แปลกไปนะ" สเตรนเปรยกับตัวเอง แม้ว่าตัวเขาทำตัวแปลกๆให้อัศวินในหน่วย บุกทะลวง คิดว่าเขาแปลกว่าเจอร์นันอีก
2 ชม. หลังการสนทนา ศึกได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้ เฮอนันเดสได้ถูกหน่วยบุกทะลวง ของรีเนสบุกเข้ามาโจมตี ห่าลูกธนูถูกยิงลงมาจากกำแพงเมือง
บางจุดมีน้ำมันเดือดราดลงไป จุดที่ทหารรีเนส กำลังเดินทัพเข้ามา ถึงแม้ชุดเกราะอันแข็งแกร่งจะปกป้องการโจมตีของอาวุธปลายแหลมได้ แต่ไม่สามารถกันน้ำมันเดือดได้
ชุดเกราะที่ทำจากเหล็กกล้า เมื่อถูกน้ำมันเดือดๆ ราดใส่ตัวนั้น ยิ่งทำให้คนในชุดเกราะนั้นยิ่งทรมาณยิ่งกว่าตายไปเสียอีก ทหารนับร้อยต่างล้มตายกัน ภาพที่เห็นดั่งใบไม้ร่วงผล็อยจากต้นของมัน
"ทหารหาญแห่งเฮอนันเดส จงบดขยี้พวกสุนัขสวะรีเนสให้หมด" สิ้นเสียงของผู้นำหน่วย เสียงดาบกระทบกับชุดเกราะดังกึกก้องกัมปนาท เสียงย่ำเท้าของรองเท้าเหล็กกับพื้นดิน ยิ่งทำให้ทุกคนเหิมเกริมยิ่งขึ้น
แอ๊ดดดด เสียงประตูเมือง เฮซาส เปิดออก พร้อมกับทหารหาญนับพันวิ่งบุกเข้าไป โจมตีกองทัพศัตรู เสียงดาบปะทะกัน และเสียงร้องโหยหวนเป็นภาพที่หน้า สลดใจยิ่งนัก แต่ยังมีบางคนที่พึ่งพอใจกับสงครามครั้งนี้
"เข่นฆ่ากันไปพวกมนุษย์หน้าโง่" เสียงของเทพผู้ควบคุมความตายบอกอย่างไม่แยแสกับการที่มนุษย์ฆ่ากัน ดั่งว่าเขาไม่ใช่เทพ
"ท่าน คาห์น ปล่อยพวกมนุษย์ ฆ่ากันอย่างนี้จะดีเหรอครับ" เทพผู้รับใช้พูดกับเจ้านาย
"ก็ดีนะสิ การลดจำนวนประชากรมนุษย์ ด้วยสงครามนี้ มันเป็นวิธีที่ดีที่สุด" คาห์น มองเหตุการณ์ต่างๆด้วยความ เบื่อหน่าย
"ถ้าข้าส่งโรคระบาดลงไปเจ้าคิดว่าจะเป็นอย่างไงหือ" คาห์นบอกด้วยน้ำเสียงเฉยชาย และหาวออกมาด้วยความเบื่อหน่าย
"ถ้าโรคระบาดลงไป ถ้าเป็นโรคใหม่ที่ยังไม่มีทางรักษา มนุษย์อาจจะตายเยอะกว่านี้" คาห์นมองเทพหนุ่มด้วยสายตาเบื่อของเขา
"ถ้ามันมีอะไรยุ่งยาก ก็รีบไปตามข้า ที่สวนสวรรค์" คาห์นเดินไปบริเวณที่เขาชอบไปแอบงีบทุกๆครั้งที่เขาเบื่อ
"มีสิ่งเรื่องยุ่งยากต้องเกิดขึ้นแน่ๆ ไม่ช้าก็เร็ว" เทพหนุ่มนั่งดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นราวกับศึกษาเหตุการณ์ครั้งนี้เพื่อเป็นประสบการณ์
ท้องฟ้าบนโลกมีบางอย่างแปลกไปกว่าทุกๆที ลมพัดแรงราวกับพายุเคลื่อนที่พาดผ่าน วิสัยทัศน์ในการมองเห็นลดต่ำลง เห็นเพียงผุ่นปลิวมา สงครามที่มีต้องยุติอีกครั้ง
สิ่งที่ทุกคนในที่นั้นเห็นแม้กระทั้งเทพหนุ่มก็เห็นด้วย คือฝูงชนจำนวนมากเคลื่อนที่ผ่านหน้าไป แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าคนพวกนั้นเป็นใคร กันแน่ 10 นาที ผ่านไปเหตุการณก็กลับเข้าสู่ปกติ เส้นทางที่ฝูงชนเหล่านั้นเคลื่อนผ่านไม่ทิ้งไว้แม้แต่รอยเท้าเพียงรอยเดียว
"ท่านคาห์น ท่านคาห์น!!!" เสียงของเทพหนุ่มซึ่งวิ่งมาเทพผู้เป็นนาย ทำให้คาห์นสะดุ้งตื่น
"มี~อะ~ไร~รึ ~~ ฮาววววว" คาห์นหาวฟอดใหญ่และกลับมาทำหน้าตาเฉยชาเหมือนก่อนนอน
"คือว่าเมื่อสักครู่ ข้าเห็นกลุ่มคนจำนวนหนึ่ง เคลื่อนที่ผ่านสนามรบครับ" เทพหนุ่มซึ่งทำหน้าตกใจ ต่างจากคาห์นซึ่งทำหน้าเฉยชา ราวกับว่าเป็นเรื่องที่น่าเบื่อที่สุด
"แค่คนกลุ่มหนึ่งเคลื่อนที่ผ่านไป .........แล้วมันเป็นเรื่องประหลาดตรงไหน!!!!!" เสียงตะคอกทำให้เทพหนุ่มตกใจเซถลาจนเกือบล้ม
"มันรบกวนเวลานอนของข้า!!!!! ~~จะไปไหนก็รีบไปซะ" คาห์นไล่เทพหนุ่มโดยไม่สนใจที่จะถามรายละเอียดของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแม้แต่น้อย ทำให้ความหวังดีของเทพหนุ่มพังทลายลงไป จนเกิดความชิงชังก่อตัวขึ้นภายในใจของเขา
"เจ้าคาห์นสักวัน ข้าจะทำให้เจ้าต้องเสียใจกับการที่ไม่เห็นซึ่งความดีของข้า" เทพหนุ่มซัดกำปั้นไปใส่เสาต้นหนึ่งของวิหารเทพ ซึ่งตั้งอยู่ในสวนสวรรค์ จนเสาต้นนั้นทรุดลงมา
บริเวณเนินเขาห่างจากสนามรบไปเพียงไม่กี่ไมล์ กองกำลังซึ่งไม่มีใครรู้อยู่ว่ามีตัวตนอยู่ในโลกแห่งนี้ กองทพปิศาจสังกัด กองกำลังมารทลายฟ้า ของแม่ทัพปิศาจที่ชื่อว่า เคอเซอ
แม่ทัพปิศาจที่ปิศาจทุกตนรู้จักดีในนามของทายาทผู้บุกโจมตีประตูสวรรค์ตนแรกในประวิติศาสตร์ โดยผู้เป็นปู่ของเขา นำกำลังปิศาจไปเพียง 20 ตน จนเกือบจะเปิดประตูสวรรค์ได้ แม้การบุกโจมตีครั้งนั้นจะไม่สำเร็จแต่สร้างความโกรธแค้นให้เหล่าเทพเป็นอย่างมาก
ถึงประตูจะไม่ได้ถูกเปิดแต่ ทหารเทพสังเวยชีวิตไปถึง 156 องค์ จากเหตุการณ์ครั้งนั้น ทุกคนในตระกูลของเคอเซอ จึงถูกเรียกขานว่าเป็นผู้กล้าในโลกของปิศาจ
"ท่านเคอเซอ ปิศาจทั้งหมดของเราเริ่มกระวนกระวายแล้วขอรับ" ทหารปิศาจตนหนึ่งบอกกับแม่ทัพที่ซึ่งกำลังวางแผนการรบอยู่
"รอไปก่อน พอพระอาทิตย์ตกดินพวกเราจะบุก เฮเว่นทาวน์ จะต้องบุกเพียงครั้งเดียว มิฉะนั้นแผนการที่ถูกวางไว้จะผิดแผนกันไปหมด" เคอเซอไตร่ตรองเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในคืนนี้อย่างรอบคอบ
กองทัพของเฮอนันเดส เคลื่อนพลผ่านเนินเขาแห่งนี้โดยไม่รู้ว่าได้เดินผ่านที่ ที่อันตรายที่สุดในตอนนี้
"พวกเจ้าเป็นกองกำลังของประเทศใด ถึงมาซุ่มอยู่ที่นี่" แม่ทัพของหน่วยสนับสนุนของเฮอนันเดส ซึ่งจะเดินทางไปสมทบกับกองทัพของแม่ทัพเจอร์นัน
"พวกข้าเป็นใครไม่สำคัญ........ แต่สำคัญตรงที่พวกเจ้าต้องรอดพ้นเงื้อมือของพวกข้าให้ได้" พริบปิศาจที่กระวนกระวาย โจมตีกลุ่มมนุษย์ที่เดินผ่าน
เด๋วมาต่อน้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น