ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เลดี้ เลโดรอา
Chapter 2 : เลดี้ เลโดรอา
การเดินทางราบรื่นดี แฮร์รี่และเพื่อน ๆ กลับมายังฮอกวอตส์เพื่อเริ่มต้นภาคเรียนใหม่อีกครั้ง ปีนี้เป็นปีที่ห้าของแฮร์รี่แล้ว สี่ปีที่ผ่านมามีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้น คนที่อยู่เคียงข้างแฮร์รี่มาตลอดคือเพื่อนรักของแฮร์รี่ รอน ในตอนนี้รอนนั่งข้าง ๆ แฮร์รี่ที่โต๊ะอาหารบ้านกริฟฟินดอร์ในท่าทีหิวโซที่สุด
\"เมื่อไรจะเสร็จซะที\" รอนบ่นอุบอิบแต่แล้วก็มองไปรอบ ๆ ที่นั่งข้างเขายังว่างอยู่ \"อ้าว เฮอร์ไมโอนี่ไปไหนแล้วล่ะ\" รอนกล่าวเหมือนเพิ่งสังเกตว่าเฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้เดินตามพวกเขามานั่งที่โต๊ะอาหาร
\"มักกอนนากัลเรียกไปน่ะ นี่นายมัวแต่สนอาหารจนไม่รู้ว่าเพื่อนหายเลยเหรอ\" แฮร์รี่กล่าวอย่างขบขัน
\"ก็ฉันหิวนี่นา ... \" รอนตอบเสียงยาน ๆ
ไม่นานนัก ศาสตราจารย์มักกอนนากัลก็เดินนำเฮอร์ไมโอนี่กลับเข้ามา พร้อมกับนักเรียนปีห้าจากบ้านอื่นและเหล่าพรีเพ็ครุ่นพี่อีกหลายคน แฮร์รี่และรอนมองหน้ากันอย่างไม่เชื่อ
\"อย่าบอกนะ ว่าเฮอร์ไมโอนี่เป็นพรีเฟ็คด้วยน่ะ\" แฮร์รี่กระซิบที่ข้างหูรอน
\"ทำไมเฮอร์ไมโอนี่ไม่บอกพวกเราเลย!\" รอนกล่าว
เฮอร์ไมโอนี่กลับมานั่งที่โต๊ะ ใบหน้าของเธอดูสดใสและภาคภูมิใจ เฮอร์ไมโอนี่ส่งยิ้มให้เพื่อนชายทั้งสองของเธออย่างสดชื่น
\"เฮอร์ไมโอนี่ เธอเป็นพรีเฟ็คเหรอนี่ ทำไมไม่บอกพวกเราเลยล่ะ\" รอนพูดอย่างทนไม่ได้
\"ก็ ... ฉันไม่เห็นว่ามันจะสำคัญเลย ไงฉันก็ยังเป็นฉันคนเดิมอยู่ แต่ก็ขอบอกนะ หากพวกเธอทำอะไรผิดกฎละก็ ฉันก็มีสิทธิหักคะแนนบ้านของฉันเหมือนกัน\" เฮอร์ไมโอนี่พูดขู่ทิ้งท้าย แฮร์รี่และรอนมองหน้ากันอย่างบอกไม่ถูก
อย่างไรก็ตาม การคัดสรรค์ก็ดำเนินไปตามปกติ รอนเองยังคงไม่ค่อยพอใจเฮอร์ไมโอนี่เท่าไร ที่ปิดบังเรื่องพรีเฟ็คมาโดยตลอด แต่แฮร์รี่ไม่ค่อยใส่ใจ เขากำลังเฝ้ามองดูรุ่นน้องเข้าใหม่อย่างสนอกสนใจ จะมีสักกี่คนที่เป็นเหมือนเขา เติบโตมาในหมู่มักเกิ้ล ไม่เคยทราบถึงพลังเวทย์มนต์ในตัวเองมาก่อนจนวันที่ได้รับจดหมายจากฮอกวอตส์ แน่ล่ะ คนไม่มีใครมีชะตากรรมที่โหดร้ายเช่นเขาเป็นแน่
อย่างไรก็ตาม แฮร์รี่ไม่อยากคิดแต่เรื่องร้าย ๆ ตั้งแต่วันแรกที่ฮอกวอตส์ ในขณะที่หมวกคัดสรรค์ขานชื่อบ้านให้เด็กใหม่แต่ละคน สายตาแฮร์รี่วิ่งไปสะดุดที่หญิงสาวผู้หนึ่งที่โต๊ะอาหารของอาจารย์ เธอผู้นี้สวยโดดเด่นกว่าผู้ใดในโต๊ะนั้น อาจจะใช่เพราะอาจารย์คนอื่น ๆ ต่างมีอายุกันแล้ว แต่เธอผู้นี้ยังดูสาวอยู่มาก ผมสีน้ำตาลแดงจัดยาวตรงปล่อยสยาย ใบหน้าอ่อนเยาว์หวานซึ้งแต่เจือความเศร้าลึก ๆ ที่แฮร์รี่รู้สึกคุ้นเคยแบบประหลาดเหมือนกับว่าแฮร์รี่เคยเห็นเธอคนนี้จากที่ไหนมาก่อน แฮร์รี่ประมาณว่าเธอคงอายุไล่เลี่ยกับแม่ของแฮร์รี่ในตอนนี้หากท่านยังมีชีวิตอยู่ แต่แล้วแฮร์รี่ก็เฉลียวใจว่าเธอผู้นี้จะเป็นอาจารย์สอนป้องกันตัวจากศาสตร์มืดคนใหม่หรือไม่
การคัดสรรค์จบลงท่ามกลางความปิติยินดีเป็นอย่างยิ่งของรอนและเพื่อน ๆ หลายคน และแล้วศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ก็ลุกขึ้นยืนหลังจากที่ศาสตราจารย์มักกอนนากัลยกเก้าอี้สี่ขาออกไป
\"ยินดีต้อนรับอีกครั้งกับภาคเรียนใหม่ ฉันไม่อยากกล่าวอะไรยาวมากนัก แต่ก่อนอื่นก็ต้องแนะนำอาจารย์คนใหม่สำหรับชั้นเรียนป้องกันตัวจากศาสตร์มืด ทุกคน ศาสตราจารย์เลโดรอา คลาร์ค\"
ดัมเบิลดอร์กล่าวแนะนำและผายมือไปยังหญิงสาวหน้าตาสะสวยคนนั้นที่นั่งถัดออกไปจากเขาสามที่นั่งด้านขวา เสียงปรบมือพร้อมเชียงโห่เชียร์ดังสนั่นห้องโถง ศาสตราจารย์เลโดรอาลุกขึ้นยืนก้มหน้าขอบคุณกับเสียงต้อนรับอันอบอุ่น แล้วเธอก็เงยหน้าขึ้นยิ้มใจดีและกวาดสายตามองไปยังนักเรียนทั่วห้องโถง
ดั่งรอยยิ้มนั่นมีมนต์มหาเสน่ห์ซึ่งสามารถสะกดเหล่านักเรียนทั่วห้อง เสียงปรบมือเงียบลงทันทีราวกับสั่งหยุด ศาสตราจารย์เลโดรอานั้นดูอายุน้อยกว่าศาสตราจารย์คนอื่น ๆ มากโดยเฉพาะอย่างยิ่งความสวยหวาน น่ารัก เธอจึงดูดีมาก ๆ ในสายตาของนักเรียนทุกคน
\"ดีมาก ดีมาก อีกเรื่องหนึ่งคือ เดิร์มสแตรงก์ที่มาแข่งขันไตรภาคีกับเราเมื่อปีก่อน ได้สนใจส่งทีมควิดดิชเพื่อมาแข่งขันกระชับความสัมพันธ์กับฮอกวอตส์\" ดัมเบิลดอร์หยุดเพื่อฟังเสียงคุยวิพากษ์วิจารณ์ของพวกเด็ก ก่อนจะพูดต่อ \"ดังนั้นนอกจากการแข่งขันควิดดิชของแต่ละบ้านตามปกติแล้ว ฉันและอาจารย์ทุกคนยังต้องคัดเลือกผู้เล่น เพื่อเข้าทีมประจำโรงเรียนไปแข่งกับทีมจากเดิร์มสแแตรงก์อีกด้วย จึงอยากขอให้นักกีฬาทุกคนต่างตั้งใจให้ดีในปีนี้ เอ้า ได้เวลาแล้ว ขอให้อิ่มอร่อย\"
ดัมเบิลดอร์กล่าวยิ้ม ๆ อย่างรู้ทันและปรบมือหนึ่งครั้ง จานทองตรงหน้านักเรียนต่างเพรียบพร้อมด้วยอาหารรสเลิศดังเคย
\"เหลือเชื่อเลยแฮร์รี่ ทีมของฮอกวอตส์จะได้แข่งขันครัม\" รอนกล่าวอย่างตื่นเต้น \"คิดดูนะ ถ้านายเป็นซีกเกอร์ของโรงเรียน และชนะครัมได้ โอ้โห!\"
\"เดี๋ยวน่า รอน ฉันยังไม่ได้เป็นนักกีฬาของโรงเรียนนะ ต้องผ่านการคัดเลือกก่อน\" แฮร์รี่ปราม
\"นายได้เป็นอยู่แล้ว แฮร์รี่ มัลฟอยน่ะเหรอ ไม่มีทาง ฮัฟเฟิลพัฟขาดซีกเกอร์ไปแล้ว คงฝึกใหม่ไม่ทัน ส่วนโช แชงจากเรเวนคลอเก่งใช้ได้นะ แต่เทียบนายไม่ติดหรอก\" รอนพล่ามยาว เซดริกที่เป็นซีกเกอร์ของฮัฟเฟิลพัฟเสียชีวิตไปแล้ว แฮร์รี่เองก็ยังเสียใจกับการตายของเซดริกอยู่ถึงวันนี้ โช แชงเป็นผู้หญิงสาวน่ารักที่อยู่ในใจของแฮร์รี่ เธอเป็นซีกเกอร์ที่เก่งกาจ ส่วนมัลฟอยนั้น แฮร์รี่ไม่มีทางยอมแพ้เป็นอันขาด
\"ฉันจะพยายามนะ\" แฮร์รี่ตอบสั้น ๆ พลางจัดการกับมันอบตรงหน้า
\"ใช่เลยเพื่อน เออนี่ แฮร์รี่ นายว่าอาจารย์คนไหมเป็นไง ฉันว่าเธอสวยมากเลย วิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดคราวนี้ต้องสนุกแน่ ๆ เลย\" รอนเปลี่ยนเรื่องพูดทั้ง ๆ ที่มีอาหารเต็มปาก แฮร์รี่หันไปมองศาสตราจารย์คนใหม่อีกครั้ง เธอกำลังคุยอย่างออกรสกับศาสตราจารย์ฟลิตวิก แล้วสายตาของแฮร์รี่ก็ไปสะดุดกับสเนป
\"ดูสเนปสิ\" แฮร์รี่สะกิดบอกรอน รอนมองใบหน้าอันเรียบเฉยของสเนปอย่างประหลาดใจ เขารู้สึกว่าสเนปจะชำเลืองมองศาสตราจารย์เลโดรอาบ่อยเกินควร สีหน้าของสเนปแปลกไป ไม่บูดบึ้งเหมือนแต่ก่อนเวลามีอาจารย์ใหม่เข้ามา รวมทั้งรอยยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปากที่แฮร์รี่ไม่เคยเห็นมาก่อน
\"อืม ไม่น่าเป็นไปได้ สเนปคงไม่ชอบเธอเท่าไรหรอก ก็เธอขโมยวิชาที่สเนปอยากสอนที่สุดไปนี่\" รอนส่ายศีรษะ
\"ก็ไม่แน่นะ เธอ เอ่อ น่าดึงดูดใจ\" แฮร์รี่กล่าวและคิดตาม แม้ว่าสเนปอยากจะสอนวิชานี้มากแต่กับเธอผู้มีสเน่ห์คนนี้แล้วคงยากที่จะเกลียดเธอลงแม้แต่คนอย่างสเนป
\"ฉันอยากรู้แค่ว่าเธอจะสอนดีเท่าศาสตราจารย์ลูปินหรือเปล่า เธอดูเด็กจัง อาจจะไม่เก่งสักเท่าไร\" เฮอร์ไมโอนี่กล่าวท้ายที่สุดหลังจากฟังเพื่อนชายทั้งสองมานาน
\"ฟังดูเย็นชาจังเลยนะ เฮอร์ไมโอนี่\" รอนเย้าแหย่
\"ฉันหมายความอย่างงั้นจริง ๆ ฉันมาที่นี่เพื่อมาเรียนนะ ไม่ใช่แค่เรียนจากหนังสืออย่างเดียว วิชาเกี่ยวกับศาสตร์มืดน่ะต้องมีภาคปฎิบัติด้วยถึงจะใช้งานได้จริงน่ะ ถ้าเธอไม่เก่งจริง มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย จริงไหม\" เฮอร์ไมโอนี่กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง
\"โห \" แฮร์รี่อุทาน
\"อย่าไปฟังเลย ฉันว่าเธอกำลังอิจฉาน่ะ\" รอนแอบกระซิบที่ข้างหูแฮร์รี่ แต่เหมือนว่าเฮอร์ไมโอนี่จะอ่านปากขมุบขมิบของรอนออก เฮอร์ไมโอนี่ไม่กล่าวอะไรแต่ส่งสายตาค้อนรอนอย่างเห็นได้ชัด ก่อนสะบัดหน้าหันไปทางอื่น
--------------------------------------------------------------------------------
คืนวันนั้นหลังงานเลี้ยง ศาสตราจารย์มักกอนนากัลไปหาพวกเด็ก ๆ ที่ห้องนั่งเล่นกริฟฟินดอร์ด้วยสีหน้าร้อนใจไม่น้อย เธอเรียกหาทีมควิดดิชทีมกริฟฟินดอร์ก่อนพาไปที่ห้องพักครู
\"อย่างที่พวกเธอรู้แล้ว ปีนี้เรามีนัดแข่งกับทีมเดิร์มสแตรงก์ แต่นั้นก็ต้องเป็นนักกีฬาของโรงเรียนที่จะต้องถูกคักเลือกก่อน ตอนนี้ฉันอยากให้พวกเธอช่วยกันแก้ปัญหาใกล้ตัวกันก่อน ทีมเราตอนนี้ขาดกัปตันทีมและคีปเปอร์อยู่\" มักกอนนากัลพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังเช่นเคย
\"ใช่แล้วฮะ อาจารย์\" เฟร็ดกล่าวร่าเริง
\"ตกลงกันแล้วหรือยังว่าจะให้ใครเป็นกัปตันทีม\" มักกอนนากัลถาม
\"เรียบร้อยแล้วฮะ จะเป็นใครได้อีก นอกจากแฮร์รี่!\" จอร์จตอบอย่างภาคภูมิใจ แต่แฮร์รี่กลับตกใจ
\"เดี๋ยวสิ!\" แฮร์รี่ทักท้วง แต่แอนเจลิน่า เชสเซอร์หญิงของทีมกล่าวขัดขึ้นมาก่อน
\"ใช่ค่ะ อาจารย์ พวกเราเห็นด้วย\" เธอกล่าวสั้น ๆ อลิเซียและแคธี่ต่างพยักหน้ารับรู้และส่งยิ้มให้แฮร์รี่
\"ฉันก็เห็นควรแล้วเช่นกัน ส่วนเรื่องคีปเปอร์ ฉันอยากให้เธอทำการคัดเลือกสมาชิกให้ครบทีมเพื่อเก็บตัวซ้อมให้เร็วที่สุด การแข่งขันควิดดิชของบ้านจะเลื่อนเข้ามาใกล้กว่าปีก่อน ๆ ดังนั้นเธอจะต้องเตรียมตัวแต่เนิ่น ๆ เข้าใจไหม?\" มักกอนมากัลกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังอีกครั้ง แฮร์รี่ไม่กล้าเถียงอะไร จึงได้แต่พยักหน้ารับรู้อย่างเดียว
--------------------------------------------------------------------------------
แฮร์รี่เดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่นรวมของกริฟฟินดอร์เป็นคนสุดท้าย เขาเห็นรอนที่ยังคงนั่งรอแฮร์รี่อยู่ที่โซฟาข้างเตาผิง แฮร์รี่เดินตรงเข้าไปเล่าเรื่องทั้งหมดที่มักกอนนากัลสั่ง
\"กัปตันทีมเหรอ เจ๋งมากเลย แฮร์รี่\" รอนกล่าวอย่างตื่นเต้นหลังจากได้ข่าวนี้จากแฮร์รี่
\"อือ ฉันยังต้องคัดเลือกคีปเปอร์คนใหม่อีกด้วย\" แฮร์รี่กล่าวด้วยน้ำเสียงตรงกันข้ามกับรอนโดยสิ้นเชิง เขาเองไม่ได้อยากรับตำแหน่งนี้นักหรอก แต่เมื่อทุกคนเห็นพ้อง เขาเลยต้องจำใจ แล้วแฮร์รี่ก็ลุกขึ้นนำประกาศไปติดไว้ที่บอร์ดประกาศข่าวของกริฟฟินดอร์ข้าง ๆ ทางออก รอนยืนอยู่ข้าง ๆ แฮร์รี่ เขาดูตื่นเต้นไม่น้อย
\"ความจริงฉันก็น่าลองสมัครนะ แต่ ฉันชอบดูนายเล่นมากกว่าน่ะ\" รอนยิ้มออกมาในที่สุด
ในช่วงเช้าที่ที่ห้องนั่งเล่นรวม มีเสียงคุยกันอย่างตื่นเต้นถึงการคัดเลือกคีปเปอร์คนใหม่ แฮร์รี่เองก็หวังว่าจะได้ผู้เล่นที่เก่งกาจเหมือนกับโอลิเวอร์ วู้ด อดีตกัปตันทีมและคีปเปอร์ของทีมกริฟฟินดอร์ที่เรียนจบออกไปแล้ว เขาเป็นคนแรกที่สอนวิธีการเล่นควิดดิชให้กับแฮร์รี่เอง
แต่อย่างไรก็ตาม การเรียนการสอนก็เป็นไปตามปกติที่ควรจะเป็น อาจารย์ทุกคนต่างเคี่ยวเข็ญเด็ก ๆ ทุกคน เพราะอีกไม่นานพวกเขาจะต้องสอบ ว.พ.ร.ส. แล้ว
แฮร์รี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่กลับมายังห้องนั่งเล่นรวมของกริฟฟินดอร์หลังจากชั้นเรียนวิชาปรุงยากับสเนป มันยังคงเป็นวิชาที่แย่ที่สุดของแฮร์รี่และรอน ศาสตราจารย์สเนปยิ่งทำให้ทุกอย่างเลวร้ายได้อย่างที่สุดโดยเฉพาะอย่างยิ่งอะไรที่เกี่ยวข้องกับแฮร์รี่
รอนสังเกตเห็นพี่ชายฝาแฝดของเขา เฟร็ดและจอร์จ รวมทั้งเพื่อนสนิท ลี จอร์ดันนั่งคุยกันที่หน้าเตาผิงถึงชั้นเรียนป้องกันตัวจากศาสตร์มืดครั้งแรกอย่างสนุกสนาน
\"เธอเยี่ยมไปเลย\" เฟร็ดพึมพำ
\"มีเสน่ห์ ฉลาดและเจ๋งที่สุด\" จอร์จเสริมพลางทำหน้าชวนฝัน
\"พวกพี่ได้เรียนกับเลโดรอาแล้วเหรอ\" รอนถามอย่างสนใจ
\"ใช่แล้ว น้องรัก สุดยอดบทเรียนเลยล่ะ เธอเหมือนกับมูดดี้เลย รู้จริงน่ะ\' เฟร็ดตอบ
\"เธอเป็นมือปราบมารมาก่อนด้วย เคยเป็นคู่หูของมูดดี้ด้วยนะ เก่งเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน แต่ว่าสวยกว่าเยอะ ฉันว่าเธอต้องเป็นมือปราบมารหญิงที่เก่งที่สุดแน่ อ้อ เธอเป็นแอนนิเมจัสด้วยน่ะ เห็นไหมว่าเธอยอดแค่ไหน\" ลีกล่าว
\"สวยเหลือเกิน \" จอร์จพูดขึ้นมาอีกครั้ง
\"เธออาจจะดูเด็กนะ แต่หนูว่าเธอก็ยังแก่กว่าพี่ ๆ มากอยู่ดีน่ะ พี่จอร์จ\" จินนี่ที่นั่งใกล้ ๆ กล่าวอย่างเหลือทนกลับใบหน้าชวนฝันของจอร์จที่ดูเหมือนจะน่าคลื่นไส้มากกว่าในสายตาของจินนี่
\"อย่าไปฟัง จินนี่เลยจอร์จ ไปเขียนเรียงความส่งเลโดรอาดีกว่า\" เฟร็ดกล่าวพลางเดินนำขึ้นห้องนอน
แฮร์รี่กับรอนมองหน้ากันอย่างไม่แน่ใจเท่าไร จินนี่ส่ายศีรษะอย่างเอือมระอากับพี่ชายฝาแฝดของตนและวิ่งขึ้นห้องนอน เฮอร์ไมโอนี่ยักไหล่อย่างไม่สนใจเท่าไรและทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่มสบายและเริ่มอ่านหนังสือไม่สนใจใครทั้งนั้น เฮอร์ไมโอนี่จะค่อยจะเชื่อว่าเลโดรอาเก่งจริงจนกว่าจะได้เรียนด้วยตัวเอง
\"เรามีเรียนกับเลโดรอาพรุ่งนี้ เดี๋ยวก็รู้ว่าเธอเจ๋งจริงหรือเปล่า\" รอนกล่าว
--------------------------------------------------------------------------------
เฟร็ดกับจอร์จพูดถูกและเฮอร์ไมโอนี่ก็ยอมรับว่าเธอไม่ควรตัดสินคนอื่นด้วยการมองผิวเผินภายนอกเท่านั้น ศาสตราจารย์เลโดรอาเก่งกว่าที่พวกเขาคิดไว้มากทีเดียว การสอนคาบแรกของเธอไม่ได้เคร่งเครียดมากนัก ในช่วงต้นชั่วโมงเลโดรอาอยากทำความรู้จักกับนักเรียนก่อน เธอคุยอย่างเป็นกันเองกับทุก ๆ คนในตอนที่เธอขานชื่อของนักเรียน
อาชีพก่อนหน้านี้ของเลโดรอาก็น่าสนใจเช่นกัน เลโดรอาเล่าถึงช่วงที่เธอยึดอาชีพปราบมารว่าเธอเคยออกไปสู้กับโทรล์ภูเขาดุร้ายหลายต่อหลายครั้ง พร้อมทั้งสอดแทรกบทเรียนเกี่ยวกับโทรล์ไปด้วย นี่เป็นการสอนที่ฉลาดมากเพราะทำให้นักเรียนไม่รู้สึกเบื่อ หรือคิดว่าตนเองกำลังนั่งเรียนอยู่ เลโดรอาเล่าเรื่องของโทรล์และถามคำถามบ้างเป็นครั้งคราว แน่นอนที่สุด คนที่สามารถตอบคำถามเกี่ยวกับโทรล์ได้เป็นอย่างดีคือแฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ ทั้งสามคนเคยเผชิญหน้ากับโทรล์ภูเขาแล้วครั้งหนึ่งตอนปีหนึ่ง
หลังชั่วโมงศาสตร์มืด เฮอร์ไมโอนี่เปลี่ยนความคิดเกี่ยวกับศาสตราจารย์เลโดรอาทันที เนื่องจากเฮอร์ไมโอนี่ได้คะแนนให้บ้านกริฟฟินดอร์ถึงสามสิบคะแนน จากการตอบคำถามของเลโดรอาได้อย่างละเอียดทุกข้อ
ช่วงพักเที่ยง แฮร์รี่เขียนจดหมายถึงซิเรียสเล่าถึงอาจารย์วิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดคนใหม่ น่าแปลกใจเหลือเกินที่แฮร์รี่ได้รับจดหมายตอบกลับภายในช่วงเย็นวันนั้นเลย
แฮร์รี่ที่รัก
ดีใจจริง ๆ ที่ได้ข่าวจากเธออีก ตอนนี้ฉันพักอยู่กับรีมัส กำลังทำตามคำสั่งของดัมเบิลดอร์เมื่อคราวนั้น แต่เธอไม่ต้องห่วงฉันหรอก ฉันกับรีมัสสบายดี เราจะกลับไปหาเธออีกครั้งเร็ว ๆ นี้
ตอนนี้พวกเธอคงได้อาจารย์สอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดที่ดีแล้วสินะ อืม ฉันไม่คิดเลยว่าเลโดรอาจะไปสอนที่ฮอกวอตส์ ความจริง เธอเป็นเพื่อนเก่าฉันน่ะ ถ้าเธอรู้ว่าพ่อเธอเก่งขนาดไหนละก้อ เธอก็จะรู้ได้ทันที ว่าความสามารถของเลโดรอาก็ไม่ต่างจากพ่อของเธอเลย ฉันแน่ใจว่าเลโดรอาสามารถสอนพวกเธอได้ดี กอบโกยความรู้จากเธอเยอะ ๆ นะ มันช่วยพวกเธอได้แน่นอน
ฉันคิดว่าคงไม่มีใครทำอันตรายพวกเธอได้หากเธอยังอยู่ในความคุ้มครองของดัมเบิลดอร์ ไงซะ ถ้ามีเรื่องอะไรไม่ชอบมาพากลละก็ ส่งนกฮูกมาทันทีนะ
ซีเรียส
\"อืม เหมือนว่าซีเรียสจะชื่นชมเลโดรอานะ\" รอนกล่าวพลางมองยังแฮร์รี่
\"นั่นสิ แสดงว่าพวกเขาเป็นเพื่อนกันตอนที่เรียนอยู่ที่นี่น่ะสิ\" แฮร์รี่กล่าวพลางพับจดหมายสอดเก็บในเสื้อ พลางนึกเลยไปถึงซีเรียส ความจริงพ่อทูนหัวคนนี้ก็หน้าตาหล่อเหลาเอาการหากแต่งตัวอาบน้ำอาบท่าดี ๆ หน่อย \"ความจริงซีเรียสกับเลโดรอาเหมาะสมกันดีนะ\" แฮร์รี่พึมพำและอมยิ้มน้อย ๆ
\"นี่นะ แฮร์รี่ ถ้าเลโดรอากับซีเรียสเป็นเพื่อนร่วมชั้นเดียวกับพ่อของเธอ เธอก็ต้องรวมสเนปเข้าไปด้วยนะ\" เฮอร์ไมโอนี่พูดแทรกขึ้นมา
\"ใช่แล้ว นายจำตอนที่สเนปเหลือบมองเลโดรอาในวันเปิดภาคเรียนวันแรกได้ไหม ไม่ค่อยเหมือนกับสายตาปกติที่สเนปชอบมองอาจารย์ศาสตร์มืดคนก่อน ๆ เลยนะ\" แฮร์รี่กล่าว
\"เลวร้ายแบบประหลาด\" รอนตอบ
ตอนนั้นเอง สายตาของนักเรียนหลายคนต่างมองไปยังหญิงสาวที่เป็นที่กล่าวขวัญกันทั้งโรงเรียน เธอเพิ่งเดินเข้ามายังห้องโถง ศาสตราจารย์เลโดรอานั่นเอง อาจจะสายไปนิดสำหรับการร่วมโต๊ะอาหารค่ำของเหล่าอาจารย์ที่นั่งกันพร้อมเพรียง แฮร์รี่สังเกตเห็นว่าเลโดรอาดูอ่อนเพลียเล็กน้อย แต่เธอพยายามที่จะซ่อนไว้โดยการส่งยิ้มและทักทายนักเรียนระหว่างทางเดินไปยังโต๊ะอาจารย์
\"ขออภัยจริง ๆ ค่ะ ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์\" เลโดรอากล่าวขอโทษเมื่อเดินมายังหน้าโต๊ะอาจารย์
\"ไม่เป็นไรหรอก เลดี้ ดูสิ ว่าวันนี้เรามีอะไรพิเศษกินบ้างน่ะ ฉันว่าเธอคงจะชอบสลัดนี่\" ดัมเบิลดอร์กล่าวอย่างอารมณ์ดี
\"อาหารโปรดของดิฉันเลยค่ะ ขอบคุณมากท่านศาสตราจารย์\" เลโดรอายิ้มตอบก่อนที่จะเดินไปยังที่นั่งของเธอข้างศาสตราจารย์สเนป กับสายตาของสเนปที่เฝ้ามองไปยังหญิงสาวที่มานั่งข้างตน ทำให้แฮร์รี่และรอนต่างมองหน้ากันอย่างไม่เชื่อกับสิ่งที่ตนเองเห็น มันไม่ใช่สายตาปกติของสเนปที่จะมองอาจารย์วิชานี้คนก่อน ๆ หรือสายตาชิงชังเป็นพิเศษที่มีเฉพาะเวลาจ้องมองแฮร์รี่ แต่มันเป็นสายตาที่บ่งบอกถึงความห่วงใยอย่างอ่อนโยนที่สุด
\"นายเห็นอย่างที่ฉันเห็นไหม รอน\" แฮร์รี่ถามเพื่อนรักที่นั่งข้าง ๆ อย่างไม่เชื่อสายตา
\"ไม่อยากจะเชื่อเลย สเนปต้องแอบชอบเลโดรอาแน่ ๆ สาบานได้เลย\" รอนกล่าว
\"ฉันไม่อยากให้เป็นจริงเลย เลโดรอาที่น่าสงสาร\" เฮอร์ไมโอนี่พูดในตอนท้ายที่สุด ซึ่งแฮร์รี่และรอนต่างเห็นด้วยกับเฮอร์ไมโอนี่ พวกเขาไม่อยากให้เลโดรอาผู้น่ารักไปยุ่งเกี่ยวอะไรกับสเนป
คืนนั้น แฮร์รี่ฝันว่า ซีเรียสมารับเขาไปจากบ้านเดอร์สลีย์ด้วยมอเตอร์ไซค์คันใหญ่คันนั้น พวกเขาไปยังบ้านไม้รั้วสีขาวสะอาดบนเนินเขาหลังเดิมที่แฮร์รี่เคยฝันถึง ที่นั่นซีเรียสเดินตรงเข้าไปหาเลโดรอาที่สวนดอกลิลี่ขาว เธอที่อ้าแขนรอรับสีหน้ายิ้มแย้มดีใจ ซีเรียสกอดตอบเลโดรอาและหอมแก้มเธออย่างรักใคร่ที่สุด แฮร์รี่วิ่งตรงไปยังทั้งสองคนอย่างดีใจที่สุด แต่แล้วเมื่อแฮร์รี่วิ่งเข้าไปใกล้ ซีเรียสกลับหายไป กลายเป็นสเนปที่มีเลโดรอาในอ้อมแขนกำลังแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียมมาให้
แฮร์รี่ตกใจตื่นทันที ใบหน้าเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ
\"ฝันร้ายเหรอเนื่ย ทำไมเหมือนจริงจังแฮะ\" แฮร์รี่นึกในใจตัวเอง
แฮร์รี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่ออกไปเยี่ยมแฮกริดในเช้าวันรุ่งขึ้น ระหว่างทางนั่นพวกเขาโชคดีเหลือเกินที่เจอศาสตราจารย์เลโดรอากำลังเดินเล่นอยู่ในลานกว้างหน้าปราสาท เมื่อเลโดรอาสังเกตเห็นเด็ก ๆ เธอก็ส่งยิ้มให้
\"ไงจ๊ะ เด็ก ๆ พวกเธอจะไปไหนกันเหรอ\" เลโดรอากล่าวถามอย่างใจดี เธอดูสวยและสดใสมาก แววตาของเธออบอุ่นยิ่งเวลาส่งสายตามองเด็ก ๆ
\"พวกเรากำลังจะไปหาแฮกริดครับ อาจารย์ไปกับพวกเราไหมครับ\" แฮร์รี่ตอบ
\"แฮกริดเหรอ เพื่อนเก่าของฉันเอง อยากคุยกับแฮกริดอยู่พอดีเลย ขอบใจมาก\"
\"เพื่อนเก่าเหรอค่ะ\" เฮอร์ไมโอนี่สงสัย
\"ใช่จ๊ะ ตอนนี้ฉันยังเรียนอยู่ที่นี่ ฉันไปหาเขาบ่อย ๆ \"
\"อาจารย์อยู่บ้านกริฟฟินดอร์ใช่ไหมฮะ\" รอนถามบ้าง
\"ใช่แล้ว บ้านเดียวกันกับพวกเธอเลยล่ะ ตอนนั้นก็อายุราว ๆ พวกเธอได้\"
\"อาจารย์ก็อยู่บ้านกริฟฟินดอร์หรือค่ะ ดีจังเลย หนูไม่รู้มาก่อนเลย\" เฮอร์ไมโอนี่กล่าวอย่างทึ่ง \"แต่อาจารย์ยังดู สาวกว่า คนอื่น ๆ ที่อายุใกล้ ๆ กันนะคะ\" เฮอร์ไมโอนี่กล่าวอย่างเกรง ๆ
\"อืม ไม่เอาน่า เฮอร์ไมโอนี่ อย่าแหย่ครูแบบนั้นสิ\" เลโดรอาหัวเราะ
\"แต่มันจริงนี่ฮะ อาจารย์ดูเด็กกว่า \" รอนกล่าวแต่ก็หยุดก่อนที่จะหลุดปากพูดชื่อนั่นออกไป
\"ใครเหรอ รอน\" เลโดรอาสงสัย
\"เอ่อ \" รอนไม่กล้าตอบ
\"อย่าห่วงไปเลย ครูไม่บอกใครหรอก น่า รอน \"
\"เอ่อ ศาสตราจารย์สเนปครับ\" รอนกล่าวด้วยน้ำเสียงเบาหวิว เลโดรอาหัวเราะอารมณ์ดี แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ หรือแม้แต่รอนเองยังหัวเราะไปด้วย
\"อย่าเปรียบครูแบบนั้นเลยจ๊ะ เซเวอร์รัส กับ ครู ไม่ได้หรอก \" เลโดรอากล่าวด้วยน้ำเสียงสดใส พลางเสยสะบัดผมพริ้วสยายให้ปลิวตามลม
ที่หน้าต่างจากหอคอยบนปราสาท สเนปกำลังจ้องมองมายังพื้นล่างตรงที่เลโดรอายืนอยู่พอดิบพอดี
--------------------------------------------------------------------------------
\"หวัดดีฮะ แฮกริด\" แฮร์รี่ทักทายแฮกริดหลังจากเข้าไปในบ้านของแฮกริดแล้ว
\"โอ้ ไง แฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่\" แฮกริดทักตอบเด็ก ๆ แต่แล้วสายตาของแฮกริดก็ไปหยุดที่หญิงสาวที่กำลังยืนยิ้มอยู่ข้างประตู \"และก็ ดีจริง ๆ ที่ได้เจอเธออีกครั้ง เลดี้\" แฮกริดกล่าวด้วยน้ำเสียงสดใส
\"เช่นกันค่ะ แฮกริด นานแค่ไหนแล้วเนี่ย\" เลโดรอายิ้มตอบร่าเริง
\"แฮกริด เมื่อกี้คุณเรียกอาจารย์ว่าอะไรนะฮะ\" แฮร์รี่ถาม
\"เลดี้ ชื่อเล่นของเลโดรอาไง \" แฮกริดกล่าวอย่างอารมณ์ดี
เด็กทั้งสามมองไปยังเลโดรอาอย่างชื่นชม เลโดรอาก็ยิ้มตอบเด็ก ๆ เลดี้เป็นชื่อที่สมความสวยน่ารักของเธอมากทีเดียว
\"อ้อ พวกเธอมาก็ดีแล้ว นี่ ฉันมีอะไรจะอวดน่ะ มานี่มา \" แฮกริดพูดและเดินนำทุกคนออกนอกบ้านไปยังสนามหลังบ้านไม่ไกลนัก
ณ ที่นั่นมียูนิคอร์นสีขาวสวยบริสุทธิ์ยืนเล็มหญ้าอยู่
\"ยูนิคอร์น!\" รอนกล่าวอย่างตกตะลึง
\"ใช่ ตัวเต็มวัยซะด้วย หาไม่ได้ง่าย ๆ นะ มันคงออกมาเดินเที่ยวไกลไปหน่อยจนเลยมาถึงที่สวนหลังบ้านฉันนี้น่ะ ความจริงฉันอยากจะจับมันไว้ให้พวกปีสี่เรียน แต่ฉันทำไม่ได้ ฉันไม่อยากพันธนาการสิ่งที่แสนบริสุทธิ์เช่นนี้ไว้\" แฮกริดกล่าว
\"คุณพูดถูกค่ะ ยูนิคอร์นเป็นสัตว์ที่บริสุทธิ์ที่สุด\" เลโดรอากล่าว สายตาของเธอที่จับจ้องไปยังยูนิคอร์นฉายแววเศร้าหม่นแวบหนึ่ง
\"หนูจับมันได้ไหมค่ะ\" เฮอร์ไมโอนี่มองไปยังแฮกริดเพื่อขออนุญาต เธอเคยจับยูนิคอร์นแล้วเมื่อตอนเรียนปีสี่ แต่กับสัตว์สวยงามหายากเช่นนี้ เฮอร์ไมโอนี่ไม่ปฏิเสธที่จะได้อยู่ใกล้ ๆ ยูนิคอร์นอีก
\"ได้สิ เฮอร์ไมโอนี่\" แฮกริดตอบเสียงอ่อนโยน แต่ก็เลยสายตาไปยังเด็กชายอีกสองคน \"แต่สำหรับพวกเธอ ฉันต้องขอโทษจริง ๆ ยูนิคอร์นไม่ค่อยชอบผู้ชายสักเท่าไร\" แฮกริดกล่าวต่อ
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มกว้างให้แฮร์รี่และรอน แล้วเธอก็มองไปยังหญิงสาวอีกคนที่ยืนข้าง ๆ แฮกริด
\"ฉันจะอยู่ตรงนี้ล่ะจ๊ะ หนูไปเถอะ\" เลโดรอากล่าวด้วยน้ำเสียงเจือความเศร้า
แฮร์รี่และรอนต่างรู้สึกได้ว่าต้องมีอะไรในใจของเลโดรอาแน่นอน แต่ทั้งสองก็ไม่กล้าถามอะไร เฮอร์ไมโอนี่นั้นก็ฉลาดพอที่จะเก็บความรู้สึกสงสัย และเดินไปดูยูนิคอร์นแสนสวยใกล้ ๆ
หลังจากการไปเจอแฮกริดแล้ว เลโดรอาพาพวกเด็ก ๆ กลับปราสาทเงียบ ๆ เมื่อถึงห้องโถง เลโดรอาจึงเดินแยกไปที่โต๊ะอาหารของอาจารย์
\"เลโดรอาเป็นอะไรไป ฉันว่าอยากจะเข้าไปใกล้ ๆ ยูนิคอร์นแน่ ๆ แต่ทำไม\" รอนสงสัย
\"นั่นสิ เสียงของเธอแปลก ๆ นะ เศร้า ๆ พิกล ฉันรู้นะว่าผู้หญิงทุกคนในโลกชอบยูนิคอร์นและอยากอยู่ใกล้ ๆ มัน\" เฮอร์ไมโอนี่กล่าวพลางจิบน้ำฟักทอง
\"หรือว่าเธอจับมันไม่ได้\" แฮร์รี่กล่าว
\"ไม่จริงน่า\" รอนส่ายหน้า
\"นอกจากผู้ชายแล้ว คนที่ไม่บริสุทธิ์หรือทำผิดอะไรร้ายแรงเท่านั้นจะไม่สามารถเข้าใกล้ยูนิคอร์นได้เพราะมันจะหนีไป เลโดรอาน่ะเหรอ ไม่น่านะ \" เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อ
\"เป็นไปไม่ได้หรอก ไม่บริสุทธิ์เหรอ นอกจากเลโดรอาจะแต่งงานแล้วเท่านั้นน่ะ\" รอนกล่าว
แฮร์รี่เองก็ไม่แน่ใจ แต่เขาเองคิดว่าเลโดรอาคงยังไม่แต่งงานหรอก หรือเธอเคยทำอะไรร้ายแรงจนไม่กล้าเข้าใกล้ยูนิคอร์นก็เป็นได้
--------------------------------------------------------------------------------
ศาสตราจารย์เลโดรอายืนอยู่บนหอคอยชั้นบนริมหน้าต่าง สายลมพัดอ่อน ๆ ทำให้ผมสีน้ำตาลแดงยาวสยายของเธอพริ้วน้อย ๆ เลโดรอามองเหม่อลอยมองไปยังทะเลสาปสีฟ้าใสเบื้องล่าง ใบหน้างามซึ้งฉายแววเศร้ากังวลใจ
\"เลดี้ \" เสียงเรียกชื่อหญิงสาวทำให้เธอชะงัก เลโดรอาถอนสายตาหันกลับไปยังต้นเสียง
\"เซเวอร์รัส\" เลโดรอากล่าว
\"เธอไม่เป็นไรนะ\" สเนปถามด้วยน้ำเสียงห่วงใยที่สุด
\"ค่ะ ขอบคุณมาก \" เลโดรอายิ้มตอบ \"แต่ฉันแปลกใจจัง ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ได้ ที่จริง เซเวอร์รัสที่ฉันรู้จักจะชอบหมกตัวแต่ในคุกใต้ดินหรือไม่ก็คอยเดินตามเด็ก ๆ กริฟฟินดอร์เพื่อจับผิดหักคะแนนไม่ใช่เหรอ\"
สเนปไม่ตอบแต่สีหน้าตกใจนิด ๆ เขากะพริบตาถี่ ๆ ก่อนที่เลโดรอาจะหัวเราะเสียงใส
\"ล้อเล่นน่า เซเวอร์รัส คุณชอบทำหน้าจริงจังตลอดเวลาเลยนะ ฉันว่าคุณน่าจะหาเวลาว่างผ่อนคลายหรือพักผ่อนบ้างนะ\"
\"ฉันทำไม่ได้ เธอก็รู้\" สเนปกล่าวนิ่ง ๆ
\"ฉันรู้ ฉันรู้ เซเวอร์รัส คุณไม่เคยเปลี่ยนเลย\" เลโดรอายิ้มน้อย ๆ และหันกลับไปมองนอกหน้าต่างอีกครั้ง \"ฉันแค่ กำลังคิดถึงเรื่องในอดีต ตอนที่พวกเราอยู่ที่นี่ ฉันทำเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยหลายอย่างทีเดียว ไม่คิดเลยว่าจะได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง\"
สเนปไม่กล่าวตอบอะไร แต่ขยับตัวช้า ๆ มายืนข้างกายหญิงสาวที่กำลังสั่นเทา สายตาจับจ้องลึกซึ้งไปยังใบหน้างามแต่หวาดหวั่นของหญิงสาว
\"ตั้งแต่เรียบจบ ฉันไม่คิดว่าจะมีโอกาส โดยเฉพาะ ได้เจอกับคุณอีกครั้ง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณจะอยู่ที่นี่ เซเวอร์รัส คุณรู้ไหม ว่าฉัน \" เลโดรอากำลังจะเอ่ยปากแต่สเนปยื่นมือออกมากุมมือเธอไว้แน่นและมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ
\"ฉันเข้าใจ เลดี้ ฉันดีใจเหลือเกินที่ได้เจอเธออีก ดีใจจริง ๆ ที่ยังเห็นเธอปลอดภัย ตราบใดที่เธออยู่ที่นี่ จะไม่ได้ผู้ใดเข้าทำร้ายเธอได้\" สเนปกล่าวน้ำเสียงจริงจังแต่สายตาเจือความห่วงใยอย่างเหลือล้น
เลโดรอายิ้มตอบสเนป ไม่มีคำพูดใดสามารถสื่อความหมายทดแทนของความรู้สึกของเธอได้ นอกจากสายตาที่มองตอบสเนปบ่งบอกความรู้สึกทั้งหมดที่อัดแน่นในใจ สเนปกุมมือเธอแน่นราวกับว่าเขาไม่ต้องการจะสูญเสียเธอไปอีกแล้ว
การเดินทางราบรื่นดี แฮร์รี่และเพื่อน ๆ กลับมายังฮอกวอตส์เพื่อเริ่มต้นภาคเรียนใหม่อีกครั้ง ปีนี้เป็นปีที่ห้าของแฮร์รี่แล้ว สี่ปีที่ผ่านมามีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้น คนที่อยู่เคียงข้างแฮร์รี่มาตลอดคือเพื่อนรักของแฮร์รี่ รอน ในตอนนี้รอนนั่งข้าง ๆ แฮร์รี่ที่โต๊ะอาหารบ้านกริฟฟินดอร์ในท่าทีหิวโซที่สุด
\"เมื่อไรจะเสร็จซะที\" รอนบ่นอุบอิบแต่แล้วก็มองไปรอบ ๆ ที่นั่งข้างเขายังว่างอยู่ \"อ้าว เฮอร์ไมโอนี่ไปไหนแล้วล่ะ\" รอนกล่าวเหมือนเพิ่งสังเกตว่าเฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้เดินตามพวกเขามานั่งที่โต๊ะอาหาร
\"มักกอนนากัลเรียกไปน่ะ นี่นายมัวแต่สนอาหารจนไม่รู้ว่าเพื่อนหายเลยเหรอ\" แฮร์รี่กล่าวอย่างขบขัน
\"ก็ฉันหิวนี่นา ... \" รอนตอบเสียงยาน ๆ
ไม่นานนัก ศาสตราจารย์มักกอนนากัลก็เดินนำเฮอร์ไมโอนี่กลับเข้ามา พร้อมกับนักเรียนปีห้าจากบ้านอื่นและเหล่าพรีเพ็ครุ่นพี่อีกหลายคน แฮร์รี่และรอนมองหน้ากันอย่างไม่เชื่อ
\"อย่าบอกนะ ว่าเฮอร์ไมโอนี่เป็นพรีเฟ็คด้วยน่ะ\" แฮร์รี่กระซิบที่ข้างหูรอน
\"ทำไมเฮอร์ไมโอนี่ไม่บอกพวกเราเลย!\" รอนกล่าว
เฮอร์ไมโอนี่กลับมานั่งที่โต๊ะ ใบหน้าของเธอดูสดใสและภาคภูมิใจ เฮอร์ไมโอนี่ส่งยิ้มให้เพื่อนชายทั้งสองของเธออย่างสดชื่น
\"เฮอร์ไมโอนี่ เธอเป็นพรีเฟ็คเหรอนี่ ทำไมไม่บอกพวกเราเลยล่ะ\" รอนพูดอย่างทนไม่ได้
\"ก็ ... ฉันไม่เห็นว่ามันจะสำคัญเลย ไงฉันก็ยังเป็นฉันคนเดิมอยู่ แต่ก็ขอบอกนะ หากพวกเธอทำอะไรผิดกฎละก็ ฉันก็มีสิทธิหักคะแนนบ้านของฉันเหมือนกัน\" เฮอร์ไมโอนี่พูดขู่ทิ้งท้าย แฮร์รี่และรอนมองหน้ากันอย่างบอกไม่ถูก
อย่างไรก็ตาม การคัดสรรค์ก็ดำเนินไปตามปกติ รอนเองยังคงไม่ค่อยพอใจเฮอร์ไมโอนี่เท่าไร ที่ปิดบังเรื่องพรีเฟ็คมาโดยตลอด แต่แฮร์รี่ไม่ค่อยใส่ใจ เขากำลังเฝ้ามองดูรุ่นน้องเข้าใหม่อย่างสนอกสนใจ จะมีสักกี่คนที่เป็นเหมือนเขา เติบโตมาในหมู่มักเกิ้ล ไม่เคยทราบถึงพลังเวทย์มนต์ในตัวเองมาก่อนจนวันที่ได้รับจดหมายจากฮอกวอตส์ แน่ล่ะ คนไม่มีใครมีชะตากรรมที่โหดร้ายเช่นเขาเป็นแน่
อย่างไรก็ตาม แฮร์รี่ไม่อยากคิดแต่เรื่องร้าย ๆ ตั้งแต่วันแรกที่ฮอกวอตส์ ในขณะที่หมวกคัดสรรค์ขานชื่อบ้านให้เด็กใหม่แต่ละคน สายตาแฮร์รี่วิ่งไปสะดุดที่หญิงสาวผู้หนึ่งที่โต๊ะอาหารของอาจารย์ เธอผู้นี้สวยโดดเด่นกว่าผู้ใดในโต๊ะนั้น อาจจะใช่เพราะอาจารย์คนอื่น ๆ ต่างมีอายุกันแล้ว แต่เธอผู้นี้ยังดูสาวอยู่มาก ผมสีน้ำตาลแดงจัดยาวตรงปล่อยสยาย ใบหน้าอ่อนเยาว์หวานซึ้งแต่เจือความเศร้าลึก ๆ ที่แฮร์รี่รู้สึกคุ้นเคยแบบประหลาดเหมือนกับว่าแฮร์รี่เคยเห็นเธอคนนี้จากที่ไหนมาก่อน แฮร์รี่ประมาณว่าเธอคงอายุไล่เลี่ยกับแม่ของแฮร์รี่ในตอนนี้หากท่านยังมีชีวิตอยู่ แต่แล้วแฮร์รี่ก็เฉลียวใจว่าเธอผู้นี้จะเป็นอาจารย์สอนป้องกันตัวจากศาสตร์มืดคนใหม่หรือไม่
การคัดสรรค์จบลงท่ามกลางความปิติยินดีเป็นอย่างยิ่งของรอนและเพื่อน ๆ หลายคน และแล้วศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ก็ลุกขึ้นยืนหลังจากที่ศาสตราจารย์มักกอนนากัลยกเก้าอี้สี่ขาออกไป
\"ยินดีต้อนรับอีกครั้งกับภาคเรียนใหม่ ฉันไม่อยากกล่าวอะไรยาวมากนัก แต่ก่อนอื่นก็ต้องแนะนำอาจารย์คนใหม่สำหรับชั้นเรียนป้องกันตัวจากศาสตร์มืด ทุกคน ศาสตราจารย์เลโดรอา คลาร์ค\"
ดัมเบิลดอร์กล่าวแนะนำและผายมือไปยังหญิงสาวหน้าตาสะสวยคนนั้นที่นั่งถัดออกไปจากเขาสามที่นั่งด้านขวา เสียงปรบมือพร้อมเชียงโห่เชียร์ดังสนั่นห้องโถง ศาสตราจารย์เลโดรอาลุกขึ้นยืนก้มหน้าขอบคุณกับเสียงต้อนรับอันอบอุ่น แล้วเธอก็เงยหน้าขึ้นยิ้มใจดีและกวาดสายตามองไปยังนักเรียนทั่วห้องโถง
ดั่งรอยยิ้มนั่นมีมนต์มหาเสน่ห์ซึ่งสามารถสะกดเหล่านักเรียนทั่วห้อง เสียงปรบมือเงียบลงทันทีราวกับสั่งหยุด ศาสตราจารย์เลโดรอานั้นดูอายุน้อยกว่าศาสตราจารย์คนอื่น ๆ มากโดยเฉพาะอย่างยิ่งความสวยหวาน น่ารัก เธอจึงดูดีมาก ๆ ในสายตาของนักเรียนทุกคน
\"ดีมาก ดีมาก อีกเรื่องหนึ่งคือ เดิร์มสแตรงก์ที่มาแข่งขันไตรภาคีกับเราเมื่อปีก่อน ได้สนใจส่งทีมควิดดิชเพื่อมาแข่งขันกระชับความสัมพันธ์กับฮอกวอตส์\" ดัมเบิลดอร์หยุดเพื่อฟังเสียงคุยวิพากษ์วิจารณ์ของพวกเด็ก ก่อนจะพูดต่อ \"ดังนั้นนอกจากการแข่งขันควิดดิชของแต่ละบ้านตามปกติแล้ว ฉันและอาจารย์ทุกคนยังต้องคัดเลือกผู้เล่น เพื่อเข้าทีมประจำโรงเรียนไปแข่งกับทีมจากเดิร์มสแแตรงก์อีกด้วย จึงอยากขอให้นักกีฬาทุกคนต่างตั้งใจให้ดีในปีนี้ เอ้า ได้เวลาแล้ว ขอให้อิ่มอร่อย\"
ดัมเบิลดอร์กล่าวยิ้ม ๆ อย่างรู้ทันและปรบมือหนึ่งครั้ง จานทองตรงหน้านักเรียนต่างเพรียบพร้อมด้วยอาหารรสเลิศดังเคย
\"เหลือเชื่อเลยแฮร์รี่ ทีมของฮอกวอตส์จะได้แข่งขันครัม\" รอนกล่าวอย่างตื่นเต้น \"คิดดูนะ ถ้านายเป็นซีกเกอร์ของโรงเรียน และชนะครัมได้ โอ้โห!\"
\"เดี๋ยวน่า รอน ฉันยังไม่ได้เป็นนักกีฬาของโรงเรียนนะ ต้องผ่านการคัดเลือกก่อน\" แฮร์รี่ปราม
\"นายได้เป็นอยู่แล้ว แฮร์รี่ มัลฟอยน่ะเหรอ ไม่มีทาง ฮัฟเฟิลพัฟขาดซีกเกอร์ไปแล้ว คงฝึกใหม่ไม่ทัน ส่วนโช แชงจากเรเวนคลอเก่งใช้ได้นะ แต่เทียบนายไม่ติดหรอก\" รอนพล่ามยาว เซดริกที่เป็นซีกเกอร์ของฮัฟเฟิลพัฟเสียชีวิตไปแล้ว แฮร์รี่เองก็ยังเสียใจกับการตายของเซดริกอยู่ถึงวันนี้ โช แชงเป็นผู้หญิงสาวน่ารักที่อยู่ในใจของแฮร์รี่ เธอเป็นซีกเกอร์ที่เก่งกาจ ส่วนมัลฟอยนั้น แฮร์รี่ไม่มีทางยอมแพ้เป็นอันขาด
\"ฉันจะพยายามนะ\" แฮร์รี่ตอบสั้น ๆ พลางจัดการกับมันอบตรงหน้า
\"ใช่เลยเพื่อน เออนี่ แฮร์รี่ นายว่าอาจารย์คนไหมเป็นไง ฉันว่าเธอสวยมากเลย วิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดคราวนี้ต้องสนุกแน่ ๆ เลย\" รอนเปลี่ยนเรื่องพูดทั้ง ๆ ที่มีอาหารเต็มปาก แฮร์รี่หันไปมองศาสตราจารย์คนใหม่อีกครั้ง เธอกำลังคุยอย่างออกรสกับศาสตราจารย์ฟลิตวิก แล้วสายตาของแฮร์รี่ก็ไปสะดุดกับสเนป
\"ดูสเนปสิ\" แฮร์รี่สะกิดบอกรอน รอนมองใบหน้าอันเรียบเฉยของสเนปอย่างประหลาดใจ เขารู้สึกว่าสเนปจะชำเลืองมองศาสตราจารย์เลโดรอาบ่อยเกินควร สีหน้าของสเนปแปลกไป ไม่บูดบึ้งเหมือนแต่ก่อนเวลามีอาจารย์ใหม่เข้ามา รวมทั้งรอยยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปากที่แฮร์รี่ไม่เคยเห็นมาก่อน
\"อืม ไม่น่าเป็นไปได้ สเนปคงไม่ชอบเธอเท่าไรหรอก ก็เธอขโมยวิชาที่สเนปอยากสอนที่สุดไปนี่\" รอนส่ายศีรษะ
\"ก็ไม่แน่นะ เธอ เอ่อ น่าดึงดูดใจ\" แฮร์รี่กล่าวและคิดตาม แม้ว่าสเนปอยากจะสอนวิชานี้มากแต่กับเธอผู้มีสเน่ห์คนนี้แล้วคงยากที่จะเกลียดเธอลงแม้แต่คนอย่างสเนป
\"ฉันอยากรู้แค่ว่าเธอจะสอนดีเท่าศาสตราจารย์ลูปินหรือเปล่า เธอดูเด็กจัง อาจจะไม่เก่งสักเท่าไร\" เฮอร์ไมโอนี่กล่าวท้ายที่สุดหลังจากฟังเพื่อนชายทั้งสองมานาน
\"ฟังดูเย็นชาจังเลยนะ เฮอร์ไมโอนี่\" รอนเย้าแหย่
\"ฉันหมายความอย่างงั้นจริง ๆ ฉันมาที่นี่เพื่อมาเรียนนะ ไม่ใช่แค่เรียนจากหนังสืออย่างเดียว วิชาเกี่ยวกับศาสตร์มืดน่ะต้องมีภาคปฎิบัติด้วยถึงจะใช้งานได้จริงน่ะ ถ้าเธอไม่เก่งจริง มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย จริงไหม\" เฮอร์ไมโอนี่กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง
\"โห \" แฮร์รี่อุทาน
\"อย่าไปฟังเลย ฉันว่าเธอกำลังอิจฉาน่ะ\" รอนแอบกระซิบที่ข้างหูแฮร์รี่ แต่เหมือนว่าเฮอร์ไมโอนี่จะอ่านปากขมุบขมิบของรอนออก เฮอร์ไมโอนี่ไม่กล่าวอะไรแต่ส่งสายตาค้อนรอนอย่างเห็นได้ชัด ก่อนสะบัดหน้าหันไปทางอื่น
--------------------------------------------------------------------------------
คืนวันนั้นหลังงานเลี้ยง ศาสตราจารย์มักกอนนากัลไปหาพวกเด็ก ๆ ที่ห้องนั่งเล่นกริฟฟินดอร์ด้วยสีหน้าร้อนใจไม่น้อย เธอเรียกหาทีมควิดดิชทีมกริฟฟินดอร์ก่อนพาไปที่ห้องพักครู
\"อย่างที่พวกเธอรู้แล้ว ปีนี้เรามีนัดแข่งกับทีมเดิร์มสแตรงก์ แต่นั้นก็ต้องเป็นนักกีฬาของโรงเรียนที่จะต้องถูกคักเลือกก่อน ตอนนี้ฉันอยากให้พวกเธอช่วยกันแก้ปัญหาใกล้ตัวกันก่อน ทีมเราตอนนี้ขาดกัปตันทีมและคีปเปอร์อยู่\" มักกอนนากัลพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังเช่นเคย
\"ใช่แล้วฮะ อาจารย์\" เฟร็ดกล่าวร่าเริง
\"ตกลงกันแล้วหรือยังว่าจะให้ใครเป็นกัปตันทีม\" มักกอนนากัลถาม
\"เรียบร้อยแล้วฮะ จะเป็นใครได้อีก นอกจากแฮร์รี่!\" จอร์จตอบอย่างภาคภูมิใจ แต่แฮร์รี่กลับตกใจ
\"เดี๋ยวสิ!\" แฮร์รี่ทักท้วง แต่แอนเจลิน่า เชสเซอร์หญิงของทีมกล่าวขัดขึ้นมาก่อน
\"ใช่ค่ะ อาจารย์ พวกเราเห็นด้วย\" เธอกล่าวสั้น ๆ อลิเซียและแคธี่ต่างพยักหน้ารับรู้และส่งยิ้มให้แฮร์รี่
\"ฉันก็เห็นควรแล้วเช่นกัน ส่วนเรื่องคีปเปอร์ ฉันอยากให้เธอทำการคัดเลือกสมาชิกให้ครบทีมเพื่อเก็บตัวซ้อมให้เร็วที่สุด การแข่งขันควิดดิชของบ้านจะเลื่อนเข้ามาใกล้กว่าปีก่อน ๆ ดังนั้นเธอจะต้องเตรียมตัวแต่เนิ่น ๆ เข้าใจไหม?\" มักกอนมากัลกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังอีกครั้ง แฮร์รี่ไม่กล้าเถียงอะไร จึงได้แต่พยักหน้ารับรู้อย่างเดียว
--------------------------------------------------------------------------------
แฮร์รี่เดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่นรวมของกริฟฟินดอร์เป็นคนสุดท้าย เขาเห็นรอนที่ยังคงนั่งรอแฮร์รี่อยู่ที่โซฟาข้างเตาผิง แฮร์รี่เดินตรงเข้าไปเล่าเรื่องทั้งหมดที่มักกอนนากัลสั่ง
\"กัปตันทีมเหรอ เจ๋งมากเลย แฮร์รี่\" รอนกล่าวอย่างตื่นเต้นหลังจากได้ข่าวนี้จากแฮร์รี่
\"อือ ฉันยังต้องคัดเลือกคีปเปอร์คนใหม่อีกด้วย\" แฮร์รี่กล่าวด้วยน้ำเสียงตรงกันข้ามกับรอนโดยสิ้นเชิง เขาเองไม่ได้อยากรับตำแหน่งนี้นักหรอก แต่เมื่อทุกคนเห็นพ้อง เขาเลยต้องจำใจ แล้วแฮร์รี่ก็ลุกขึ้นนำประกาศไปติดไว้ที่บอร์ดประกาศข่าวของกริฟฟินดอร์ข้าง ๆ ทางออก รอนยืนอยู่ข้าง ๆ แฮร์รี่ เขาดูตื่นเต้นไม่น้อย
\"ความจริงฉันก็น่าลองสมัครนะ แต่ ฉันชอบดูนายเล่นมากกว่าน่ะ\" รอนยิ้มออกมาในที่สุด
ในช่วงเช้าที่ที่ห้องนั่งเล่นรวม มีเสียงคุยกันอย่างตื่นเต้นถึงการคัดเลือกคีปเปอร์คนใหม่ แฮร์รี่เองก็หวังว่าจะได้ผู้เล่นที่เก่งกาจเหมือนกับโอลิเวอร์ วู้ด อดีตกัปตันทีมและคีปเปอร์ของทีมกริฟฟินดอร์ที่เรียนจบออกไปแล้ว เขาเป็นคนแรกที่สอนวิธีการเล่นควิดดิชให้กับแฮร์รี่เอง
แต่อย่างไรก็ตาม การเรียนการสอนก็เป็นไปตามปกติที่ควรจะเป็น อาจารย์ทุกคนต่างเคี่ยวเข็ญเด็ก ๆ ทุกคน เพราะอีกไม่นานพวกเขาจะต้องสอบ ว.พ.ร.ส. แล้ว
แฮร์รี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่กลับมายังห้องนั่งเล่นรวมของกริฟฟินดอร์หลังจากชั้นเรียนวิชาปรุงยากับสเนป มันยังคงเป็นวิชาที่แย่ที่สุดของแฮร์รี่และรอน ศาสตราจารย์สเนปยิ่งทำให้ทุกอย่างเลวร้ายได้อย่างที่สุดโดยเฉพาะอย่างยิ่งอะไรที่เกี่ยวข้องกับแฮร์รี่
รอนสังเกตเห็นพี่ชายฝาแฝดของเขา เฟร็ดและจอร์จ รวมทั้งเพื่อนสนิท ลี จอร์ดันนั่งคุยกันที่หน้าเตาผิงถึงชั้นเรียนป้องกันตัวจากศาสตร์มืดครั้งแรกอย่างสนุกสนาน
\"เธอเยี่ยมไปเลย\" เฟร็ดพึมพำ
\"มีเสน่ห์ ฉลาดและเจ๋งที่สุด\" จอร์จเสริมพลางทำหน้าชวนฝัน
\"พวกพี่ได้เรียนกับเลโดรอาแล้วเหรอ\" รอนถามอย่างสนใจ
\"ใช่แล้ว น้องรัก สุดยอดบทเรียนเลยล่ะ เธอเหมือนกับมูดดี้เลย รู้จริงน่ะ\' เฟร็ดตอบ
\"เธอเป็นมือปราบมารมาก่อนด้วย เคยเป็นคู่หูของมูดดี้ด้วยนะ เก่งเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน แต่ว่าสวยกว่าเยอะ ฉันว่าเธอต้องเป็นมือปราบมารหญิงที่เก่งที่สุดแน่ อ้อ เธอเป็นแอนนิเมจัสด้วยน่ะ เห็นไหมว่าเธอยอดแค่ไหน\" ลีกล่าว
\"สวยเหลือเกิน \" จอร์จพูดขึ้นมาอีกครั้ง
\"เธออาจจะดูเด็กนะ แต่หนูว่าเธอก็ยังแก่กว่าพี่ ๆ มากอยู่ดีน่ะ พี่จอร์จ\" จินนี่ที่นั่งใกล้ ๆ กล่าวอย่างเหลือทนกลับใบหน้าชวนฝันของจอร์จที่ดูเหมือนจะน่าคลื่นไส้มากกว่าในสายตาของจินนี่
\"อย่าไปฟัง จินนี่เลยจอร์จ ไปเขียนเรียงความส่งเลโดรอาดีกว่า\" เฟร็ดกล่าวพลางเดินนำขึ้นห้องนอน
แฮร์รี่กับรอนมองหน้ากันอย่างไม่แน่ใจเท่าไร จินนี่ส่ายศีรษะอย่างเอือมระอากับพี่ชายฝาแฝดของตนและวิ่งขึ้นห้องนอน เฮอร์ไมโอนี่ยักไหล่อย่างไม่สนใจเท่าไรและทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่มสบายและเริ่มอ่านหนังสือไม่สนใจใครทั้งนั้น เฮอร์ไมโอนี่จะค่อยจะเชื่อว่าเลโดรอาเก่งจริงจนกว่าจะได้เรียนด้วยตัวเอง
\"เรามีเรียนกับเลโดรอาพรุ่งนี้ เดี๋ยวก็รู้ว่าเธอเจ๋งจริงหรือเปล่า\" รอนกล่าว
--------------------------------------------------------------------------------
เฟร็ดกับจอร์จพูดถูกและเฮอร์ไมโอนี่ก็ยอมรับว่าเธอไม่ควรตัดสินคนอื่นด้วยการมองผิวเผินภายนอกเท่านั้น ศาสตราจารย์เลโดรอาเก่งกว่าที่พวกเขาคิดไว้มากทีเดียว การสอนคาบแรกของเธอไม่ได้เคร่งเครียดมากนัก ในช่วงต้นชั่วโมงเลโดรอาอยากทำความรู้จักกับนักเรียนก่อน เธอคุยอย่างเป็นกันเองกับทุก ๆ คนในตอนที่เธอขานชื่อของนักเรียน
อาชีพก่อนหน้านี้ของเลโดรอาก็น่าสนใจเช่นกัน เลโดรอาเล่าถึงช่วงที่เธอยึดอาชีพปราบมารว่าเธอเคยออกไปสู้กับโทรล์ภูเขาดุร้ายหลายต่อหลายครั้ง พร้อมทั้งสอดแทรกบทเรียนเกี่ยวกับโทรล์ไปด้วย นี่เป็นการสอนที่ฉลาดมากเพราะทำให้นักเรียนไม่รู้สึกเบื่อ หรือคิดว่าตนเองกำลังนั่งเรียนอยู่ เลโดรอาเล่าเรื่องของโทรล์และถามคำถามบ้างเป็นครั้งคราว แน่นอนที่สุด คนที่สามารถตอบคำถามเกี่ยวกับโทรล์ได้เป็นอย่างดีคือแฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ ทั้งสามคนเคยเผชิญหน้ากับโทรล์ภูเขาแล้วครั้งหนึ่งตอนปีหนึ่ง
หลังชั่วโมงศาสตร์มืด เฮอร์ไมโอนี่เปลี่ยนความคิดเกี่ยวกับศาสตราจารย์เลโดรอาทันที เนื่องจากเฮอร์ไมโอนี่ได้คะแนนให้บ้านกริฟฟินดอร์ถึงสามสิบคะแนน จากการตอบคำถามของเลโดรอาได้อย่างละเอียดทุกข้อ
ช่วงพักเที่ยง แฮร์รี่เขียนจดหมายถึงซิเรียสเล่าถึงอาจารย์วิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดคนใหม่ น่าแปลกใจเหลือเกินที่แฮร์รี่ได้รับจดหมายตอบกลับภายในช่วงเย็นวันนั้นเลย
แฮร์รี่ที่รัก
ดีใจจริง ๆ ที่ได้ข่าวจากเธออีก ตอนนี้ฉันพักอยู่กับรีมัส กำลังทำตามคำสั่งของดัมเบิลดอร์เมื่อคราวนั้น แต่เธอไม่ต้องห่วงฉันหรอก ฉันกับรีมัสสบายดี เราจะกลับไปหาเธออีกครั้งเร็ว ๆ นี้
ตอนนี้พวกเธอคงได้อาจารย์สอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดที่ดีแล้วสินะ อืม ฉันไม่คิดเลยว่าเลโดรอาจะไปสอนที่ฮอกวอตส์ ความจริง เธอเป็นเพื่อนเก่าฉันน่ะ ถ้าเธอรู้ว่าพ่อเธอเก่งขนาดไหนละก้อ เธอก็จะรู้ได้ทันที ว่าความสามารถของเลโดรอาก็ไม่ต่างจากพ่อของเธอเลย ฉันแน่ใจว่าเลโดรอาสามารถสอนพวกเธอได้ดี กอบโกยความรู้จากเธอเยอะ ๆ นะ มันช่วยพวกเธอได้แน่นอน
ฉันคิดว่าคงไม่มีใครทำอันตรายพวกเธอได้หากเธอยังอยู่ในความคุ้มครองของดัมเบิลดอร์ ไงซะ ถ้ามีเรื่องอะไรไม่ชอบมาพากลละก็ ส่งนกฮูกมาทันทีนะ
ซีเรียส
\"อืม เหมือนว่าซีเรียสจะชื่นชมเลโดรอานะ\" รอนกล่าวพลางมองยังแฮร์รี่
\"นั่นสิ แสดงว่าพวกเขาเป็นเพื่อนกันตอนที่เรียนอยู่ที่นี่น่ะสิ\" แฮร์รี่กล่าวพลางพับจดหมายสอดเก็บในเสื้อ พลางนึกเลยไปถึงซีเรียส ความจริงพ่อทูนหัวคนนี้ก็หน้าตาหล่อเหลาเอาการหากแต่งตัวอาบน้ำอาบท่าดี ๆ หน่อย \"ความจริงซีเรียสกับเลโดรอาเหมาะสมกันดีนะ\" แฮร์รี่พึมพำและอมยิ้มน้อย ๆ
\"นี่นะ แฮร์รี่ ถ้าเลโดรอากับซีเรียสเป็นเพื่อนร่วมชั้นเดียวกับพ่อของเธอ เธอก็ต้องรวมสเนปเข้าไปด้วยนะ\" เฮอร์ไมโอนี่พูดแทรกขึ้นมา
\"ใช่แล้ว นายจำตอนที่สเนปเหลือบมองเลโดรอาในวันเปิดภาคเรียนวันแรกได้ไหม ไม่ค่อยเหมือนกับสายตาปกติที่สเนปชอบมองอาจารย์ศาสตร์มืดคนก่อน ๆ เลยนะ\" แฮร์รี่กล่าว
\"เลวร้ายแบบประหลาด\" รอนตอบ
ตอนนั้นเอง สายตาของนักเรียนหลายคนต่างมองไปยังหญิงสาวที่เป็นที่กล่าวขวัญกันทั้งโรงเรียน เธอเพิ่งเดินเข้ามายังห้องโถง ศาสตราจารย์เลโดรอานั่นเอง อาจจะสายไปนิดสำหรับการร่วมโต๊ะอาหารค่ำของเหล่าอาจารย์ที่นั่งกันพร้อมเพรียง แฮร์รี่สังเกตเห็นว่าเลโดรอาดูอ่อนเพลียเล็กน้อย แต่เธอพยายามที่จะซ่อนไว้โดยการส่งยิ้มและทักทายนักเรียนระหว่างทางเดินไปยังโต๊ะอาจารย์
\"ขออภัยจริง ๆ ค่ะ ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์\" เลโดรอากล่าวขอโทษเมื่อเดินมายังหน้าโต๊ะอาจารย์
\"ไม่เป็นไรหรอก เลดี้ ดูสิ ว่าวันนี้เรามีอะไรพิเศษกินบ้างน่ะ ฉันว่าเธอคงจะชอบสลัดนี่\" ดัมเบิลดอร์กล่าวอย่างอารมณ์ดี
\"อาหารโปรดของดิฉันเลยค่ะ ขอบคุณมากท่านศาสตราจารย์\" เลโดรอายิ้มตอบก่อนที่จะเดินไปยังที่นั่งของเธอข้างศาสตราจารย์สเนป กับสายตาของสเนปที่เฝ้ามองไปยังหญิงสาวที่มานั่งข้างตน ทำให้แฮร์รี่และรอนต่างมองหน้ากันอย่างไม่เชื่อกับสิ่งที่ตนเองเห็น มันไม่ใช่สายตาปกติของสเนปที่จะมองอาจารย์วิชานี้คนก่อน ๆ หรือสายตาชิงชังเป็นพิเศษที่มีเฉพาะเวลาจ้องมองแฮร์รี่ แต่มันเป็นสายตาที่บ่งบอกถึงความห่วงใยอย่างอ่อนโยนที่สุด
\"นายเห็นอย่างที่ฉันเห็นไหม รอน\" แฮร์รี่ถามเพื่อนรักที่นั่งข้าง ๆ อย่างไม่เชื่อสายตา
\"ไม่อยากจะเชื่อเลย สเนปต้องแอบชอบเลโดรอาแน่ ๆ สาบานได้เลย\" รอนกล่าว
\"ฉันไม่อยากให้เป็นจริงเลย เลโดรอาที่น่าสงสาร\" เฮอร์ไมโอนี่พูดในตอนท้ายที่สุด ซึ่งแฮร์รี่และรอนต่างเห็นด้วยกับเฮอร์ไมโอนี่ พวกเขาไม่อยากให้เลโดรอาผู้น่ารักไปยุ่งเกี่ยวอะไรกับสเนป
คืนนั้น แฮร์รี่ฝันว่า ซีเรียสมารับเขาไปจากบ้านเดอร์สลีย์ด้วยมอเตอร์ไซค์คันใหญ่คันนั้น พวกเขาไปยังบ้านไม้รั้วสีขาวสะอาดบนเนินเขาหลังเดิมที่แฮร์รี่เคยฝันถึง ที่นั่นซีเรียสเดินตรงเข้าไปหาเลโดรอาที่สวนดอกลิลี่ขาว เธอที่อ้าแขนรอรับสีหน้ายิ้มแย้มดีใจ ซีเรียสกอดตอบเลโดรอาและหอมแก้มเธออย่างรักใคร่ที่สุด แฮร์รี่วิ่งตรงไปยังทั้งสองคนอย่างดีใจที่สุด แต่แล้วเมื่อแฮร์รี่วิ่งเข้าไปใกล้ ซีเรียสกลับหายไป กลายเป็นสเนปที่มีเลโดรอาในอ้อมแขนกำลังแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียมมาให้
แฮร์รี่ตกใจตื่นทันที ใบหน้าเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ
\"ฝันร้ายเหรอเนื่ย ทำไมเหมือนจริงจังแฮะ\" แฮร์รี่นึกในใจตัวเอง
แฮร์รี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่ออกไปเยี่ยมแฮกริดในเช้าวันรุ่งขึ้น ระหว่างทางนั่นพวกเขาโชคดีเหลือเกินที่เจอศาสตราจารย์เลโดรอากำลังเดินเล่นอยู่ในลานกว้างหน้าปราสาท เมื่อเลโดรอาสังเกตเห็นเด็ก ๆ เธอก็ส่งยิ้มให้
\"ไงจ๊ะ เด็ก ๆ พวกเธอจะไปไหนกันเหรอ\" เลโดรอากล่าวถามอย่างใจดี เธอดูสวยและสดใสมาก แววตาของเธออบอุ่นยิ่งเวลาส่งสายตามองเด็ก ๆ
\"พวกเรากำลังจะไปหาแฮกริดครับ อาจารย์ไปกับพวกเราไหมครับ\" แฮร์รี่ตอบ
\"แฮกริดเหรอ เพื่อนเก่าของฉันเอง อยากคุยกับแฮกริดอยู่พอดีเลย ขอบใจมาก\"
\"เพื่อนเก่าเหรอค่ะ\" เฮอร์ไมโอนี่สงสัย
\"ใช่จ๊ะ ตอนนี้ฉันยังเรียนอยู่ที่นี่ ฉันไปหาเขาบ่อย ๆ \"
\"อาจารย์อยู่บ้านกริฟฟินดอร์ใช่ไหมฮะ\" รอนถามบ้าง
\"ใช่แล้ว บ้านเดียวกันกับพวกเธอเลยล่ะ ตอนนั้นก็อายุราว ๆ พวกเธอได้\"
\"อาจารย์ก็อยู่บ้านกริฟฟินดอร์หรือค่ะ ดีจังเลย หนูไม่รู้มาก่อนเลย\" เฮอร์ไมโอนี่กล่าวอย่างทึ่ง \"แต่อาจารย์ยังดู สาวกว่า คนอื่น ๆ ที่อายุใกล้ ๆ กันนะคะ\" เฮอร์ไมโอนี่กล่าวอย่างเกรง ๆ
\"อืม ไม่เอาน่า เฮอร์ไมโอนี่ อย่าแหย่ครูแบบนั้นสิ\" เลโดรอาหัวเราะ
\"แต่มันจริงนี่ฮะ อาจารย์ดูเด็กกว่า \" รอนกล่าวแต่ก็หยุดก่อนที่จะหลุดปากพูดชื่อนั่นออกไป
\"ใครเหรอ รอน\" เลโดรอาสงสัย
\"เอ่อ \" รอนไม่กล้าตอบ
\"อย่าห่วงไปเลย ครูไม่บอกใครหรอก น่า รอน \"
\"เอ่อ ศาสตราจารย์สเนปครับ\" รอนกล่าวด้วยน้ำเสียงเบาหวิว เลโดรอาหัวเราะอารมณ์ดี แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ หรือแม้แต่รอนเองยังหัวเราะไปด้วย
\"อย่าเปรียบครูแบบนั้นเลยจ๊ะ เซเวอร์รัส กับ ครู ไม่ได้หรอก \" เลโดรอากล่าวด้วยน้ำเสียงสดใส พลางเสยสะบัดผมพริ้วสยายให้ปลิวตามลม
ที่หน้าต่างจากหอคอยบนปราสาท สเนปกำลังจ้องมองมายังพื้นล่างตรงที่เลโดรอายืนอยู่พอดิบพอดี
--------------------------------------------------------------------------------
\"หวัดดีฮะ แฮกริด\" แฮร์รี่ทักทายแฮกริดหลังจากเข้าไปในบ้านของแฮกริดแล้ว
\"โอ้ ไง แฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่\" แฮกริดทักตอบเด็ก ๆ แต่แล้วสายตาของแฮกริดก็ไปหยุดที่หญิงสาวที่กำลังยืนยิ้มอยู่ข้างประตู \"และก็ ดีจริง ๆ ที่ได้เจอเธออีกครั้ง เลดี้\" แฮกริดกล่าวด้วยน้ำเสียงสดใส
\"เช่นกันค่ะ แฮกริด นานแค่ไหนแล้วเนี่ย\" เลโดรอายิ้มตอบร่าเริง
\"แฮกริด เมื่อกี้คุณเรียกอาจารย์ว่าอะไรนะฮะ\" แฮร์รี่ถาม
\"เลดี้ ชื่อเล่นของเลโดรอาไง \" แฮกริดกล่าวอย่างอารมณ์ดี
เด็กทั้งสามมองไปยังเลโดรอาอย่างชื่นชม เลโดรอาก็ยิ้มตอบเด็ก ๆ เลดี้เป็นชื่อที่สมความสวยน่ารักของเธอมากทีเดียว
\"อ้อ พวกเธอมาก็ดีแล้ว นี่ ฉันมีอะไรจะอวดน่ะ มานี่มา \" แฮกริดพูดและเดินนำทุกคนออกนอกบ้านไปยังสนามหลังบ้านไม่ไกลนัก
ณ ที่นั่นมียูนิคอร์นสีขาวสวยบริสุทธิ์ยืนเล็มหญ้าอยู่
\"ยูนิคอร์น!\" รอนกล่าวอย่างตกตะลึง
\"ใช่ ตัวเต็มวัยซะด้วย หาไม่ได้ง่าย ๆ นะ มันคงออกมาเดินเที่ยวไกลไปหน่อยจนเลยมาถึงที่สวนหลังบ้านฉันนี้น่ะ ความจริงฉันอยากจะจับมันไว้ให้พวกปีสี่เรียน แต่ฉันทำไม่ได้ ฉันไม่อยากพันธนาการสิ่งที่แสนบริสุทธิ์เช่นนี้ไว้\" แฮกริดกล่าว
\"คุณพูดถูกค่ะ ยูนิคอร์นเป็นสัตว์ที่บริสุทธิ์ที่สุด\" เลโดรอากล่าว สายตาของเธอที่จับจ้องไปยังยูนิคอร์นฉายแววเศร้าหม่นแวบหนึ่ง
\"หนูจับมันได้ไหมค่ะ\" เฮอร์ไมโอนี่มองไปยังแฮกริดเพื่อขออนุญาต เธอเคยจับยูนิคอร์นแล้วเมื่อตอนเรียนปีสี่ แต่กับสัตว์สวยงามหายากเช่นนี้ เฮอร์ไมโอนี่ไม่ปฏิเสธที่จะได้อยู่ใกล้ ๆ ยูนิคอร์นอีก
\"ได้สิ เฮอร์ไมโอนี่\" แฮกริดตอบเสียงอ่อนโยน แต่ก็เลยสายตาไปยังเด็กชายอีกสองคน \"แต่สำหรับพวกเธอ ฉันต้องขอโทษจริง ๆ ยูนิคอร์นไม่ค่อยชอบผู้ชายสักเท่าไร\" แฮกริดกล่าวต่อ
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มกว้างให้แฮร์รี่และรอน แล้วเธอก็มองไปยังหญิงสาวอีกคนที่ยืนข้าง ๆ แฮกริด
\"ฉันจะอยู่ตรงนี้ล่ะจ๊ะ หนูไปเถอะ\" เลโดรอากล่าวด้วยน้ำเสียงเจือความเศร้า
แฮร์รี่และรอนต่างรู้สึกได้ว่าต้องมีอะไรในใจของเลโดรอาแน่นอน แต่ทั้งสองก็ไม่กล้าถามอะไร เฮอร์ไมโอนี่นั้นก็ฉลาดพอที่จะเก็บความรู้สึกสงสัย และเดินไปดูยูนิคอร์นแสนสวยใกล้ ๆ
หลังจากการไปเจอแฮกริดแล้ว เลโดรอาพาพวกเด็ก ๆ กลับปราสาทเงียบ ๆ เมื่อถึงห้องโถง เลโดรอาจึงเดินแยกไปที่โต๊ะอาหารของอาจารย์
\"เลโดรอาเป็นอะไรไป ฉันว่าอยากจะเข้าไปใกล้ ๆ ยูนิคอร์นแน่ ๆ แต่ทำไม\" รอนสงสัย
\"นั่นสิ เสียงของเธอแปลก ๆ นะ เศร้า ๆ พิกล ฉันรู้นะว่าผู้หญิงทุกคนในโลกชอบยูนิคอร์นและอยากอยู่ใกล้ ๆ มัน\" เฮอร์ไมโอนี่กล่าวพลางจิบน้ำฟักทอง
\"หรือว่าเธอจับมันไม่ได้\" แฮร์รี่กล่าว
\"ไม่จริงน่า\" รอนส่ายหน้า
\"นอกจากผู้ชายแล้ว คนที่ไม่บริสุทธิ์หรือทำผิดอะไรร้ายแรงเท่านั้นจะไม่สามารถเข้าใกล้ยูนิคอร์นได้เพราะมันจะหนีไป เลโดรอาน่ะเหรอ ไม่น่านะ \" เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อ
\"เป็นไปไม่ได้หรอก ไม่บริสุทธิ์เหรอ นอกจากเลโดรอาจะแต่งงานแล้วเท่านั้นน่ะ\" รอนกล่าว
แฮร์รี่เองก็ไม่แน่ใจ แต่เขาเองคิดว่าเลโดรอาคงยังไม่แต่งงานหรอก หรือเธอเคยทำอะไรร้ายแรงจนไม่กล้าเข้าใกล้ยูนิคอร์นก็เป็นได้
--------------------------------------------------------------------------------
ศาสตราจารย์เลโดรอายืนอยู่บนหอคอยชั้นบนริมหน้าต่าง สายลมพัดอ่อน ๆ ทำให้ผมสีน้ำตาลแดงยาวสยายของเธอพริ้วน้อย ๆ เลโดรอามองเหม่อลอยมองไปยังทะเลสาปสีฟ้าใสเบื้องล่าง ใบหน้างามซึ้งฉายแววเศร้ากังวลใจ
\"เลดี้ \" เสียงเรียกชื่อหญิงสาวทำให้เธอชะงัก เลโดรอาถอนสายตาหันกลับไปยังต้นเสียง
\"เซเวอร์รัส\" เลโดรอากล่าว
\"เธอไม่เป็นไรนะ\" สเนปถามด้วยน้ำเสียงห่วงใยที่สุด
\"ค่ะ ขอบคุณมาก \" เลโดรอายิ้มตอบ \"แต่ฉันแปลกใจจัง ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ได้ ที่จริง เซเวอร์รัสที่ฉันรู้จักจะชอบหมกตัวแต่ในคุกใต้ดินหรือไม่ก็คอยเดินตามเด็ก ๆ กริฟฟินดอร์เพื่อจับผิดหักคะแนนไม่ใช่เหรอ\"
สเนปไม่ตอบแต่สีหน้าตกใจนิด ๆ เขากะพริบตาถี่ ๆ ก่อนที่เลโดรอาจะหัวเราะเสียงใส
\"ล้อเล่นน่า เซเวอร์รัส คุณชอบทำหน้าจริงจังตลอดเวลาเลยนะ ฉันว่าคุณน่าจะหาเวลาว่างผ่อนคลายหรือพักผ่อนบ้างนะ\"
\"ฉันทำไม่ได้ เธอก็รู้\" สเนปกล่าวนิ่ง ๆ
\"ฉันรู้ ฉันรู้ เซเวอร์รัส คุณไม่เคยเปลี่ยนเลย\" เลโดรอายิ้มน้อย ๆ และหันกลับไปมองนอกหน้าต่างอีกครั้ง \"ฉันแค่ กำลังคิดถึงเรื่องในอดีต ตอนที่พวกเราอยู่ที่นี่ ฉันทำเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยหลายอย่างทีเดียว ไม่คิดเลยว่าจะได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง\"
สเนปไม่กล่าวตอบอะไร แต่ขยับตัวช้า ๆ มายืนข้างกายหญิงสาวที่กำลังสั่นเทา สายตาจับจ้องลึกซึ้งไปยังใบหน้างามแต่หวาดหวั่นของหญิงสาว
\"ตั้งแต่เรียบจบ ฉันไม่คิดว่าจะมีโอกาส โดยเฉพาะ ได้เจอกับคุณอีกครั้ง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณจะอยู่ที่นี่ เซเวอร์รัส คุณรู้ไหม ว่าฉัน \" เลโดรอากำลังจะเอ่ยปากแต่สเนปยื่นมือออกมากุมมือเธอไว้แน่นและมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ
\"ฉันเข้าใจ เลดี้ ฉันดีใจเหลือเกินที่ได้เจอเธออีก ดีใจจริง ๆ ที่ยังเห็นเธอปลอดภัย ตราบใดที่เธออยู่ที่นี่ จะไม่ได้ผู้ใดเข้าทำร้ายเธอได้\" สเนปกล่าวน้ำเสียงจริงจังแต่สายตาเจือความห่วงใยอย่างเหลือล้น
เลโดรอายิ้มตอบสเนป ไม่มีคำพูดใดสามารถสื่อความหมายทดแทนของความรู้สึกของเธอได้ นอกจากสายตาที่มองตอบสเนปบ่งบอกความรู้สึกทั้งหมดที่อัดแน่นในใจ สเนปกุมมือเธอแน่นราวกับว่าเขาไม่ต้องการจะสูญเสียเธอไปอีกแล้ว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น