สี่สายฝน ณ ศาลาซอยสอง

ลำดับตอนที่ #2 : สายฝนที่หนึ่ง: บทนำ

เวลาบ่ายแก่ๆ ที่ท้องฟ้านั้นไม่ได้มีแดดอย่างที่เคยเป็น ท้องฟ้าสีครามถูกกลุ่มเมฆดำปกคลุมทั่ว ก่อนที่เม็ดฝนเม็ดแรกจะลงสู่ผืนดิน

ก่อนจะตามด้วยกลุ่มเม็ดฝนที่ตกลงมาอย่างต่อเนื่อง

ไม่นานบนถนนที่เปียกชุ่ม รถสองแถวที่เต็มไปด้วยนักเรียนนั่งนั้นฝ่าฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก ก่อนที่ล้อนั้นค่อยๆ ชะลออย่างช้าๆ ก่อนจอดลงหน้าปากซอยสอง

เด็กหนุ่มหัวเกรียนในชุดนักเรียนที่ชื่อกำปั้น เขาโดดลงจากหลังรถพร้อมเอากระเป๋าหนังกันหัวแทนร่ม ก่อนจะวิ่งดุ่ยๆ เข้าไปยังในซอยถนนลูกรัง

กำปั่นสบทคำหยาบออกมาอย่างหัวเสียในขณะที่ตัวเองวิ่งฝ่าฝน แต่โชคยังดีที่ซอยสองมีศาลาไม้เก่าๆ ตั้งอยู่ข้างทาง ซึ่งตัวเด็กหนุ่มรีบวิ่งเข้าไปอาศัยเพื่อหลบฝนชั่วคราว ซึ่งในศาลาก็ยังมีคนที่อยู่ในนั้นด้วยคนนึง

โดยคนที่อยู่ในศาลา เป็นชายกลางคนไว้ผมเพ้ารุงรัง เนื้อตัวมอมแมมเหมือนคนไร้บ้าน โดยชายคนนี้ไม่ได้นั่งเก้าอี้บนศาลา แต่กลับไปนั่งที่พื้นพร้อมกับวิทยุตัวเล็กที่อยู่ข้างๆ กำลังบรรเลงเพลงลูกทุ่งเก่าๆ สู้กับเสียงเม็ดฝนกระทบหลังคา

แต่ยังดีที่ชายคนนี้ไม่ใช่คนบ้านเหมือนรูปลักษณ์

เพราะเขาคือสาธิดคุณลุงของกำปั้น

"สวัสดีลุง" เด็กหนุ่มยกมือไหว้ก่อนที่จะหาที่นั่ง

"เออ กลับมาจากโรงเรียนตัวก็เปียกเลยนะ" สาธิดมองไปทางเด็กหนุ่ม ตัวเขายังคงนั่งอยู่เหมือนเดิม

ถึงแม้สาธิดจะดูเนื้อตัวมอมแมม และผมเผ้าและไว้หนวดเครายาว แต่เอาจริงๆ เขาไม่ได้มีความน่ากลัวอะไรเลย ทุกคนที่อยู่ในซอยสองจะรู้จักแกกันทั้งนั้น เพราะแกจะอยู่ประจำศาลา แบบว่าถ้ามาที่ศาลาซอยสองแล้วไม่เจอแก เหมือนกับว่าคนนั้นมาไม่ถึงซอยสอง

ที่เป็นเช่นนั้นเพราะว่าแกเล่าเรื่องได้น่าฟังมาก จากคนที่เคยคุยกับแก โดยเรื่องต่างๆ จะเกิดขึ้นที่ศาลาแห่งนี้ ซึ่งบางอย่างฟังไปก็ดูเหมือนเรื่องแต่ง แต่เอาเข้าจริงเรื่องที่แกเรานั้นฟังเพลินมาก รู้ตัวอีกทีเรื่องเล่าก็จบแล้ว

"ใช่ดิลุง กลับมาปุ๊บฝนก็ตกเลย แถมตกหนักอีกต่างหาก"

"ให้มันตกบ้างเหอะมึง ร้อนจะตาย อีกอย่างเขาจะได้ทำนากันบ้าง" สาธิดขำแห้งก่อนเหลือบมองไปที่ผืนนาที่อยู่ข้างๆ ศาลาหลายไร่ ที่ในตอนแรกมีแต่ตอข้าวที่อยู่เหนือดินแห้งๆ ในตอนนี้ในนาเต็มไปด้วยน้ำฝน ดินแตกๆ เริ่มอ่อนนุ่มพร้อมสำหรับการหว่านข้าวเพื่อทำนา

"มันก็ใช่ แต่รอให้ผมกลับถึงบ้านก่อนก็ไม่ได้ ดีนะเป็นกระเป๋าหนัง ไม่งั้นหนังสือเรียนผมเละแน่ๆ " กำปั้นร้องโวยวาย

"ช่วยไม่ได้นิ ฟ้าฝนจะตกมันก็ไม่ได้บอกล่วงหน้าด้วย"

สาธิดส่ายหัวไปมาพร้อมกับนำยาเส้นยัดใส่ในใบจากก่อนจะม้วนเพื่อเป็นยาสูบ ก่อนจะมองหาอะไรสักอย่างก่อนที่จะถามหลานของเขา

"มึงมีไฟแช็กไหม? "

"มีลุง แต่ไม่รู้จะจุดติดไหมนะ" เด็กหนุ่มล้วงไปที่กระเป๋ากางเกงก่อนหยิบไฟแช็คสีม่วงยืนให้ลุงของเขา

"กูถามเล่นๆ นะเนี่ย ไม่คิดว่ามึงจะมี"

"แหม ลุงก็หวังให้ผมมีไฟแช็กแหละ" กำปั่นพูดแซว ซึ่งผู้มีศักษ์เป็นลุงยิ้มเล็กน้อย

"เออ เป็นเด็กเป็นเล็กก็อย่าพึ่งไปสูบเลยบุหรี่น่ะ" นิ้วหยาบของสาธิดหยิบยาสูบที่ม้วนเมื่อกี้เข้าปากก่อนจะจุดไฟ

"ทำไมคิดว่าคนมีไฟแซ็กต้องสูบบุหรี่ด้วยนะ? "

"รึมึงจะบอกว่ามึงไม่ได้สูบ"

"สูบ" กำปั้นแบมือยักไหล่ ทำให้ผู้เป็นลุงส่ายหน้ากับความกวนตีน

"นิสัย.."

ชายกลางบ่นก่อนจะสูดควันยาสูบเข้าปอดพร้อมปล่อยออกช้าๆ กลิ่นยาสูบถูกกลบด้วยกลิ่นไอดินพร้อมถูกชะล้างด้วยละอองฝน

"ว่าแต่มึงเรียนอะไรอยู่" สาธิดก็ยิงถามคำถามใส่เด็กหนุ่มที่นั่งหาวอยู่

"เรียนหนังสือไง? "

"กูหมายถึงว่ามึงเรียนเกี่ยวกับอะไร! " ร่างที่มอมแมมตวาดใส่นักเรียน ให้ตาย จะมีสักครั้งที่เจอเด็กคนนี้จะไม่กวนเขาบ้างไหม

"อ่อ ก็เรียนทั่วไปนะลุง คณิต วิทย์ สังคม ภาษา"

"อ่อ เรียนสายสามัญ" จู่ๆ ผู้เป็นลุงก็เงียบไปก่อนที่จะยิงคำถาม ซึ่งคำถามนี้ทำเอาเด็กหนุ่มเงียบไปชั่วครู่

"แล้วสมมุติว่ามึงไม่มีโอกาสได้เรียนต่อมึงจะทำอย่างไง"

"โหลุง ถามงี้ผมไปไม่เป็นเลยนะ"

"เออ ยังตอบไม่ได้ก็ไม่เป็นไร พอดีกูรู้จักคนสองคน เมื่อก่อนเขาทั้งสองมีปัญหาเรื่องเรียน" สาธิดทิ้งยาสูบที่ใกล้หมดขิงเขาออกไปข้างศาลา

"ไมอะ เขาไม่มีเงินส่งตัวเองเรียนเหรอลุง" เด็กหนุ่มมาถามเขาด้วยความสนใจ รอยยิ้มของผู้เป็นลุงเผยขึ้นมาเล็กน้อย

"อีกคนนึงใช่ แต่อีกคนนึงไม่ว่ะ ตอนนั้นมันแค่ไม่พอใจกับที่มันได้เรียน มันเป็นพวกบ้าเรียน บ้าอำนาจ และก็ชอบเหยียดคนไปทั่ว จนสุดท้ายพอมาเรียนเป็นช่างความคิดของเจ้านั่นก็เปลี่ยนไป" สาธิดเว้นเสียงก่อนจะม้วนยาสูบอีกรอบ

"รึไม่ก็เป๋นเพราะเธอคนนั้น"

ร่างที่มอมแมมที่กำลังม้วนยาสูบเหลือบตาไปเห็นกำปั้น ซึ่งตอนนี้เด็กหนุ่มนิ่งเงียบ สายตาจับจ้องมาทางเขา ซึ่งทำให้ชายสูงวัยหัวเราะแห้งออกมาก่อนจะถามคำถามนึงกับเด็กหนุ่ม

"มึงอยากฟังต่อเหรอ? "