คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : SS.1 : Okaerinasai
วันเปิดเทอม
ในที่สุดก็ถึงวันเปิดเรียนปีการศึกษารุ่น 92 เสียที ทุกคนตอนนี้ก็ได้มารวมตัวที่ลานใต้ต้นซากุระ คิดถึงบรรยากาศนี้จัง ไม่ได้มาที่นี่ต้องนานสองปีแล้วเสียนะ หอเคียวคุเซย์ก็ไม่ได้ไปนานแล้ว หวังว่าห้องเราจะยังอยู่นะ5555
เพื่อนผมตอนม.1ก็ไม่ค่อยมีซะด้วย มีแต่รุ่นพี่ม.ปลายไม่ก็ม.2ขึ้นไปมาทักคุย ตอนไปพักที่หอนั้นก็มีผมคนเดียวด้วยที่เป็นม.1 พอจะเริ่มมีนักเรียนสอบผ่านเข้าหอได้ผมก็หนีไปแลกเปลี่ยนแล้ว
“ต่อไปจะเป็นพิธีติดเข็มกลัดนักเรียนใหม่นะคะ เชิณคุณ นาคิริ เอรินะ มาได้ค่ะ”
“ค่ะ” ว่าจบก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งได้ก้าวออกมา ดูเหมือนจะเริ่มปฐมนิเทศแล้วนะ ต้องรีบแล้วหล่ะ ตอนนี้คุณปู่นาคิริ จะกล่าวจบแล้วด้วย
โอ๊ะ นั้นมัน “ยูคิฮิระ โซมะ”นี่นา เอาหล่ะคงใกล้แนะนำนักเรียนใหม่แล้วด้วยสิ หลังเสร็จจากนี่ก็ต้องไปที่นั้นเลย งั้นเอาไว้ในเวลาเรียนค่อยไปทำความรู้จักก็แล้วกัน
“ตอนนี้ก็ถึงเวลาจะแนะนำนักเรียนใหม่ที่ถูกโอนย้ายมาในระดับชั้นมัธยมปลายนะคะ เชิญคนแรกเลยค่ะ ยูคิฮิระ โซมะ”
“โอ๊ส” ว่าแล้วคนผมแดงก็เดินขึ้นไปเวทีพร้อมความมั่นใจเต็มเปี่ยม
“ดูเป็นคนร้อนแรงใช่ได้เลยนะ ดูมีจุดหมายที่ชัดเจนดี จริงไหมครับ คุณปู่”
“หึ ยังรู้ตัวอีกนะว่าชั้นซ่อนอยู่ตร่งนี้ อากิฮิโระคุง อย่าลืมนัดปู่ก็แล้วกัน”
“ครับ” ว่าจบก็ถึงตาผมเสียที ดูท่าแล้วยูคิฮิระจะสร้างความลำบากไว้ให้ผมแก้นะเนี่ย วุ่นวายเสียจริงๆ
“สวัสดีครับทุกคนผมคือ โอดะ อากิฮิโระครับทุกคน ผมคนนี้กลับมาแล้วหลังจากที่ไปแลกเปลี่ยนมาสองปี หวังว่าทุกคนจะยังไม่ลืมผมนะ555 และทุกคนจะเป็นเพื่อนกันโดยใช้การทำอาหารเป็นสื่อนะครับ หวังว่าชีวิตในโรงเรียนนี้จะเรียบง่ายนะครับ ผมอยากเป็นคนปกติธรรมดา ครับ”
หลังจากที่ผมพูดประโยคอันยาวเหยียดนั้นไป ก็เกิดเดดแอร์สิครับ แหะตอนผมอยู่โรงเรียนแต่ก่อน ใช่ว่าวีรกรรมผมจะน้อยเสียเมื่อไหร่ ตอนที่ผมเข้าในหอใหม่ๆแล้วมีแต่รุ่นพี่ม.ปลายหัวกะทิอยู่หอนี้ พวกนักเรียนอื่นที่เข้าหอนี้ไม่ได้ก็โวยวายสิครับจะรออะไร ก็มีแต่มาขอท้าแข่งโชคุเงคิอย่างเดียว ถามว่าตอบรับไหมก็ต้องยอม เพราะถ้าผมไม่ยอมพวกเค้าก็จะมาวุ่นวานอีก เห้อน่าเบื่อจริงๆ ฝีมือก็ไม่ถึงขั้น
ด้วยเหตุที่ผมแข่งโชคุเงคิบ่อยเกินไปจนเกิน ห้าสิบครั้งได้ ทำให้สถิติผมนั้นสามารถเข้าสภาสิบหัวกะทิอันดับสิบได้เลย แต่ผมขี้เกียจครับเลยอันเชิญตัวเองชิ่งไปต่างไปต่างประเทศเลยครับ วุ่นวายจริง นั้นแหละผมก็เลยได้รับฉายา “โคอินัวร์แห่งโทสึกิ”
ผมว่าฉายานั้นก็เวอร์เกินไปนะ ผมแค่เหงาเฉยๆเลยไปรับคำท้าด้วยอ่ะ เอาหล่ะได้เวลาไปหาคุณปู่นาคิริแล้วสินะ
ณ ตึกผู้อำนวยการ
“เอาหล่ะ โดวจิมะ อากิฮิโระคุง นี่ก็ถึงเวลาแล้วสินะที่เจ้าจะรับตำแหน่งที่ควรเป็นของเจ้าเสียที” โอ๋ชื่อเต็มมาเลย พร้อมทั้งนามสกุลของคุณพ่อมาอีกครับท่าน อย่ากดดันผมสิ
“แหะคุณปู่ก็ทราบดีว่าอันดับสิบที่ผมจะได้ตอนม.1 ตกไปอยู่กับหลานสาวคุณปู๋แล้วนะครับ แล้วอีกไม่นานก็คงมีประกาศอย่างเป็นทางการ” อย่านะครับคุณปู่แค่ตำแหน่งที่ผมมีอยู่ตอนนี้ก็หนักพอตัวแล้ว อย่าหาเหาให้ผมเลยครับคุณปู่
“ว่ากันตามตรงเรื่องที่เอรินะได้ขึ้นเป็นอันดับสิบปู่คิดว่ามันเร็วเกินไปนะ ปู่คิดว่าเจ้าควรมีตำแหน่งทางการได้แล้วนะอากิคุง” โห๋คุณปู่ครับถ้าเอรินะตอนนี้ไม่เหมาะ แล้วผมตอนนั้นหล่ะครับพึ่งได้เข้ามาพวกเอ็งก็จะยัดผมไปสภาแล้วนะครับ
“คุณปู่ครับ ปู่ก็น่าจะรู้แล้วนะครับว่าตอนนี้ผมมีตำแหน่งอะไรบ้าง ถึงว่าตำแหน่งพวกนั้นจะหนักกว่าอันดับสิบก็เหอะ แต่เป็นปู่เองไม่ใช่หรอที่ส่งผมไปที่นั้นหน่ะ อย่าให้ผมรำลึกความหลังนะครับปู่ ถ้าปู่แกล้งผมอีกผมจะไปบอกให้พ่อผมลาออกนะครับ ปู่”
“หึ อย่ามาขู่ฉันเรื่องนี้สิ ที่ฉันยังรั้งงินไม่ให้ไปไหนก็เพราะรุ่นนี้เท่านั้นแหละ อีกอย่างถึงเจ้านั้นจะกลับไป แต่ก็มีลุงของเจ้าอีกไม่ใช่หรอ? เอ๊ะหรือว่า”
“อย่างที่คุณปู่คิดนั้นแหละครับ ว่าโดจิมะ ไม่ได้มีแค่ภัตราคารโดจิมะนะครับ มันยังมีอีกเยอะ แต่ช่างเหอะครับ ยังไงผมก็ปฎิเสธอยู่ดี ถ้าเอรินะมาได้ยินคงเสียใจนะครับที่คุณปู่มาดูถูกความสามารถของหลานขนาดนี้ แต่ยังไงผมก็มีตำแหน่งเปล่าที่คุณปู่สามารถเรียกใช้ผมเมื่อไหร่ก็ได้นะครับ เอาล่ะมาทานข้าวเที่ยงกันมื้อนี้ทำทำให้ทานเอง”
หึ เจ้าอากินี่ก็ช่างหาคำมาขู่จริงๆ รู้ๆกันอยู่ว่าแกล้งก็ยังมาพูดความจริงอีกซะได้ แถมยังเอาของกินมาล่ออีก เมนูของเจ้านี่ไม่ใช่ว่าจะได้กินง่ายๆซะหน่อย ถามว่าทำไมเราาถึงได้เอ็นดูขนาดนี้ก็คงเป็นตอนที่ ได้ไปโทสึกิรีสอร์ทหล่ะมั้ง ได้เจอเด็กนั้นยังป.6อยู่เลยแต่ได้เป็นเชฟใหญ่ของรีสอร์ทนี้เสียแล้ว แถมเป็นคนกล่าวต้อนรับค่ายฝึกนรกของม.4ทุกปี ถึงว่าพอขึ้นม.1มามีแต่มอ.ปลายเอ็นดูเจ้านี่ เห้อสมกับเป็นลูกของ งิน กับฮิโรชิจริงๆ
………………………………………………………
ในช่วงพักเที่ยงของวันเปิดเทอมวันแรกนักเรียนส่วนใหญ่ต่างก็มีความสุขดีที่จะได้เจอเพื่อนเก่า หลังจากปิดเทอมมานาน ต่างจากสิบหัวกะทิสิ้นดี ที่ตื่นเต้นนั่งเก้าอี้ไม่ติดกันแล้ว โดยเฉพาะว่าที่อันดับสิบอย่าง นาคิริ เอรินะ ที่ไม่มีสติคงความสมบูรณ์แบบขอวตัวเองได้แล้ว
กึก มาแล้ว!!นี่คือเสียงความคิดของคนที่อยู่ในที่นี้ทุกคน ที่พร้อมใจคิดเหมือนกันโดยไม่ได้นัดหมาย
"โอ๊ะ สวัสดีครับทุกคนในที่สุดก็ได้เจอกันแล้วเนอะ5555 ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นหรอก ผมก็แค่นักเรียนโทสึกิธรรมดานี่แหละ เอาหล่ะพวกคุณไปพักทานข้าวเหอะ ใครมีเอกสารให้ผมเสร็จก็เอาเข้ามาได้เลยนะ "
หลังจากที่ 'โซว์' หรือ อันดับศูนย์ ได้พูดจบทุกคนก็ต่างกุลีกุจอไปเอาเอกสารในส่วนของตัวเองอย่างรีบเร่ง
"หวัดดีตอนบ่ายครับ เอย์ชิงคุง ไม่สิรุ่นพี่สึคาสะสินะครับ555 ไม่ต้องเกร็งเหมือนมวนท้องขนาดนั้นก็ได้ พวกคุณจัดระเบียบเอกสารกันดีนะครับ ผมขอชื่นชมเลย เอาล่ะคณไปพักเหอะ คงเหนื่อยมาเยอะสินะ" พร้อมยิ้มตอบโดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่ารอยยิ้มนั้น มันช่างน่ารักต่างจากบุคลิคที่เจ้าตัวแสดงออกมาสักนิด
"โว้ยยยยย รอดแล้วโว้ยยยย นี่โซว์จังทานข้างยังหล่ะ ลองชิมอาหารจีนของผมไหม"รุ่นพี่คุงะตะโกนออกมาอย่างดีใจ ฮะๆปล่อยพวกเขาดีใจไปก่อนก็แล้วกัน ว่าแต่ชิมหรอ อืมน่าสนจังยังไม่ได้ชิมอาหารของรุ่นนี้เลยหนิ เปิดประเดิมเลยก็แล้วกัน
"เอาสิครับ ผมจะลองชิมดู"
"ดีล่ะ!!!" หลังจากนั้นรุ่นพี่ก็ไปหยิบจานอาหารของตน ที่ได้เตรียมไว้สองจาน ซึ่งในจานก็คือหมูทอดราดซอสเปรี้ยวหวาน
"งั้นขอขอบคุณสำหรับอาหารนะครับ "หลังจากที่ผมได้กินไป ก็รู้สึกว่า อาหารจานนี้นั้นสมกับเป็นสิบหัวกะทิจริงๆ รสหวานของหมูแต่ก็ยังมีรสเปรี้ยวแทรกเข้ามา แต่ว่า…
"นี่ นาคิริลองชิมหน่อยสิ "อยากรู้จังลิ้นเทพที่เขาเลื่องลือกันหน่ะจะเป็นยังไง
"รสชาติของรุ่นพี่ถือว่ายอดเยี่ยมเลยค่ะ ไม่มีจุดบกพร่องเลย ซอสก็แทรกซึมหมูได้สมบูรณ์แบบค่ะ"
"ดีล่ะขนาดลิ้นเทพยืนยันขนาดนี้เอาเมนูนี้ลงในรายการอาหารดีกว่า ว่าแต่โซว์จังไม่พูดอะไรหน่อยหรอ??"
"อืม มันก็ใช้ได้อย่างที่นาคิริพูดแหละครับ แต่กว่าผมก็สงสัยบางอย่างอยู่ ช่างเหอะครับผมขอตัว" สิ่งที่ผมสงสัยหน่ะก็คือ ลิ้นเทพอย่างนาคิริไม่รู้สินะ ว่าอาหารจานนี้หน่ะ มีส่วนผสมของสิ่งที่ผมแพ้อยู่ล่ะนะ แต่ก็โชคดีหน่อยที่ ประสาทผมรับกลิ่นได้ดีก็เลย ทำเป็นกินไปล่ะนะ ไม่งั้นถ้าพ่อรู้ซวยแน่ๆ
………………………………………………………
ในที่สุดแล้วผมก็ทำอาหารให้คุณปู่เสร็จเสียที ที่ผมทำในวันนี้ก็คือ ต้มข่าไก่ ที่ผมไปประเทศไทยกับพ่อเพราะว่าต้องไปจัดการธุระของตระกูลล่ะนะก็เลยได้ไปตะลอนกินเลย5555
ได้เวลาไปเรียนกับอาจารย์ชาเปลแล้วสินะ แต่เอ๊ะดูเหมือนจะเริ่มทำอาหารแล้วสินะ ซวยแล้วสิเราโดนสวดยับแน่ๆๆ
ครืดดดดดดดดดด
“ขออนุญาตเข้าห้องครับ อะเร๊ะ” ดูเหมือนจะมาขัดจังหวะคนทำอาหารมากเลยนะเนี่ย
“มาสายนะเจ้าหนูไม่เจอกันนานหนิ โตเป็นหนุ่มขึ้นเยอะนะ แล้วนั่นไม่ใช่ชุดเชฟมาหล่ะ” ซวยของจริงแล้วครับ อาจารย์เสียงเข้มแล้ว
“แหะพอดีพึ่งไปหา คุณปู่มาน่ะครับอาจารย์ชาเปล อีกอย่างถ้าใส่ชุดผมจริงๆมันจะเด่นเกินไปนะครับ โอ๊ะทำสตูวเนื้อกันหรอ ดีล่ะได้เวลาทำแล้ว ขอตัวนะครับ” ต้องรีบพูดตัดจบบทสนทนาสิครับจะรออะไร ชิ่งแล้วค้าบบบบ จับคู่เค่ออะไรไม่สน ตอนนี้มีแต่เอาตัวรอดอีกหนึ่งชั่วโมง
“ดีหล่ะเตรียมเนื้อก่อนก็แล้วกัน สับปะรดอยู่ไหนนะ เอามาหมักดีกว่า ซอส~~ ฮืมๆๆ”
“อะไรกันหมอนี่ คนนี่คือคนที่ทุกคนให้การยอมรับว่าอยู่จุดสูงสุดจริงน่ะหรอเนี่ย ดูเหมือนเด็กข้างบ้านที่เป็นแค่เด็กชาวนาชาวไร่แท้ๆ” ตัวประกอบที่เหมือนจะพูดผิดคิวชะมัด
“หืม คุณคือใครหรอครับ มายุ่งอะไรกับพื้นเพผมด้วยหรอครับ อีกอย่างอาชีพที่คุณกำลังดูถูกอยู่น่ะคือคนที่เก็บเกี่ยว เพาะพันธุ์มาเพื่อให้พวกคุณทำนะ อ่านายชื่อ คิเดะสินะ ชั้นจะจดจำไว้ในใจเลย”
แค่อาจารย์ชาเปลก็น่ากลัวแล้วนะ ยังมีคนที่มีคำพูดน่ากลัวๆชวนให้ขนลุกเสียจริง ทำให้บรรยากาศตอนนี้นั้นอึดอัดเกินไปแล้ว!!!
“เสร็จแล้วเชิญครับ อาจารย์”ว่าจบผมก็ได้ยื่นจานให้อาจารย์ชาเปล
“อื้ม รสชาติสัมผัสของเนื้อนี้นั้นช่างละมุนเสียจริง มันละลายเข้าไปในปากเลย น้ำสตูวนี้ก็กลมกล่อมเข้ากับเนื้อจริงๆ มีรสเปรี้ยวนิดๆของสับปะรด แต่ก็มีรสหวานและอูมามิของสตูล แถมยังมีรสสัมผัสของเนื้อนี่อีก ชั้นยอดจริงๆนะ เอาหล่ะ A!! ถึงอย่างไรอาหารของเธอจะสูงกว่าเอแต่ว่าตามหลักสูตรมีแค่เอน่ะนะ555”
“ยินดีครับ!!” จากนั้นก็นำเสื้อสูทมาคลุมตัวเหมือนเดิม เมื่อไหร่พ่อจะเอาเสื้อเชฟมาให้เนี่ย ป๊าด้วยขาดการติดต่อไปเลย
“อาจารย์ชาเปลยิ้ม!!! สมกับเป็นโคอินัวร์แห่งโทสึกิ”
“โอ๊ะนายชื่อ โอดะ อากิฮิโระ สินะ ฉันชื่อยูคิฮิระ โซมะ!! อาหารของนายมันสุดยอดจริงๆ เรามาเป็นเพื่อนกันเหอะ!”
“เอาสิ” รู้สึกแปลกๆแฮะว่าถ้าอยู่กับเจ้าหมอนี่ความวุ่นวายมันกำลังจะมา
………………………………………………………………………………………
หอเคียวคุเซย์
“สามปีแล้วล่ะนะที่ไม่ได้มาที่นี่ จะมีใครเข้ามาใหม่บ้างนะ” หลังจากนั้นผมก็ได้ไปกดกริ่งของหอนี้
แอ๊ดดดดดดดด
“โอ๊ะ กลับมาแล้วสินะอากิฮิโระยินดีต้อนรับกลับมานะ!!” คุณยายยังใจดีเสมอเลยนะเนี่ย
“ขอบคุณครับคุณยาย ว่าแต่ตอนนี้มีสมาชิกใครบ้างแล้วหรอครับ ว้าวได้กลิ่นของรมควัน ไม่สิการหมักดองด้วย เริ่มมีคนที่มีคนที่มีความสามารถเข้ามาหอนี้แล้วสินะครับ”
“อือ ประสาทการรับกลิ่นของนายยังดีเหมือนเดิมนะเนี่ย เอาหล่ะเดี๋ยวชั้นไปเรียกพวกสมาชิกให้มาแนะนำตัวกับนายก็แล้วกัน อีกอย่างวันนี้มีคนเข้ามาใหม่ด้วย”
“งั้นผมไปรอยู่ห้องทานข้าวนะครับ” เตรียมอาหารเลี้ยงเป็นการทักทายก็แล้วกัน
ผ่านไปประมาณสิบนาทีได้ ตอนนี้มีก็มีคนจำนวนหนึ่งได้เดินเข้ามาในห้องนี้ ในขณะคนที่อยู่ก่อนหน้าได้พักสายตา
“ใครกันหรอครับ คุณฟุโอมิยะ ทำไมถึงมาหลับอยู่ที่นี่ได้”เด็กสาวผมสีส้มมัดผมทรงดังโงะพูดขึ้น
“อ๋อ คนนี้น่ะหรอเห้!ฮิโระตื่นได้แล้ว พักสายตาพอแล้ว” ไม่ใช่แค่พูดอย่างเดียว คุณยายพร้อมเอามือมาโขกหัวผมอีกด้วย เจ็บนะครับ!!
“โอ๊ยคุณยายผมเจ็บนะครับ แหะๆเสียมารยาทแล้วสิ ผมชื่อ โดอะ อากิฮิโระครับ เป็นอดีตคนของหอนี้แต่ตอนนี้เป็นปัจจุบันแล้วครับ อยู่ห้อง 101 ครับ”
“เอ๋ อากิฮิโระ อย่าบอกนะว่านายคือ อากิฮิโระ ผู้ที่เป็นโคอินัวร์แห่งโทสึกิเมื่อสามปีที่แล้ว!!” ผู้หญิงผมส้มก็พูดขึ้นอีกรอบ
“ก็นะ ยูกิจัง อย่างพิธีปฐมนิเทศที่ผ่านมา เจ้านี่ก็ได้ฉายานั้นจริงๆนั้นแหละ เป็นเด็กที่อายุน้อยที่สุดที่สามารถเข้าสอบหอนี่ได้อ่ะนะ สมัยนั้นสนุกจริงๆนั้นแหละได้เห็นเจ้านี้แข่งเกือบทุกวัน แต่ก็จะเอาสิ่งที่ไปท้ามา นำมาบำรุงหอนี้น่ะ แถมเจ้านี้แต่ก่อนก็เป็นว่าที่อันดับที่สิบของหัวกะทิแหละ ตอนที่พวกหัวกะทิที่อยู่หอนี้พากันจีบให้มันเข้าสภาทุกวันเลยล่ะ ใช่ไหมหล่ะอากิ”
“ว่าที่อันดับสิบหัวกะทิ!!!”ครั้งนี้ไม่ใช่คนเดียวที่พูดออกมาแต่คนในหอทุกคนต่างพร้อมใจตะโกนออกมา
“คุณยายก็ชมผมเยอะไปแล้วล่ะครับ ผมก็เขินนะครับ ก็จริงอยู่ที่ตอนนั้นผมเป็นว่าที่ ในปีต่อๆมาก็มีคนไปแทนแล้ว อีกอย่างตอนนี้ก็เป็นของนาคิริด้วย จริงไหมครับอิชิกิเซมไป ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ ล่าสุดก็ปีที่แล้วที่เจอกันที่โรงแรมเนอะ”
“นั่นสิฮิโระคุง เธอนี่ทำให้ชั้นเซอไพรส์ได้ตลอดเวลาจริงๆนะ ทั้งเรื่องตอนอยู่โรงแรมและตอนอยู่-”
“ชู่วว อย่าพึ่งบอกดีกว่านะครับ ถ้าบอกตอนนี้มันจะไม่สนุกนะครับ”
“555 เอาสิ แต่ว่านายเนี่ยโตขึ้นเยอะจริงๆนะเนี่ยจากเด็กม.หนึ่งตัวเล็กๆเอง”
“อย่างกับว่าตอนที่เซมไปอยู่ม.สองสูงนักแหละครับ เอาล่ะทุกคนก็มาทานข้าวกันเถอะแล้วค่อยมาแนะนำตัวกัน มื้อนี้ชั้นทำเอง”
“สวรรค์มาโปรดดดด ได้มากินอาหารระดับเทพแห่งโทสึกิเลยนะเนี่ย” ยูกิจังก็โอเวอร์ได้ตลอดนะครับเนี่ย
……………………………………………………
เอาหล่ะทุกคนอันนี้คือเสื้อของน้องนะคะ หวังว่าทุกคนจะสนุกไปกับน้องฮิโระนะคะ
ปล.เสื้อของน้องมันจะดูมาเฟียนิดนึงนะคะ5555 ตรงที่เป็นผ้าผูกมันไม่ใช่เนคไทด์นะคะแต่มันคล้ายผ้าของเชฟชิโนมิยะอ่ะค่ะ แต่เปลี่ยนเป็นลายดำแดงแทน
ความคิดเห็น