เรื่องนี้........เธอ/นายจะต้องอ่าน

ลำดับตอนที่ #2 : เปิดเทอมวันแรก

“แม่คะ เสร็จรึยัง สายแล้วนะ” เทียนพูดพร้อมหยิบนาฬิกาขึ้นดู

“ทำตื่นเต้นไปได้นะเทียน” พี่ทัดซึ่งยืนพิงรถอยู่ข้างๆพูดอย่างสบายๆ

“ก็เทียนไม่เคยอยู่โรงเรียนพี่นี่ ดูดิชุดเหมือนชาวบ้านเขาที่ไหน” เทียนพูดแล้วมองดูชุดตัวเอง

“ก็โรงเรียนมันอินเตอร์นี่”

“แต่ชื่อโคตะระเฉยเลยนะ หึหึ” เทียนมองไปยังแม่ซึ่งเดินมาแล้วส่งจุญแจให้

“ไปปิดบ้าน แม่ได้เอารถออก”

“อะไรเนี่ย ทำไมไม่ให้พี่ทัดปิดอ่ะแม่ขา” เทียนลากเสียงน้อยๆ

“ไปปิดเหอะน่าเทียน เทียนโชคดีนี่จ๊ะ” ทัดภูมิกล่าวแล้วรีบขึ้นรถไป

“โชคดีอะไร ซวยแต่เช้า” เทียนจำใจเดินไปปิดบ้าน

แม่มาส่งเทียนกับทัดทุกวัน วันนี้ก็เช่นกัน

“สวัสดีค่ะ/ครับ”เทียนไหว้แม่ เหมือนกันกับทัด (โอ้ โห แฮะ มารยาทดีเป็นบ้าเลยเนอะ - -*)

“โชคดีนะทัด เทียน ทัดบอกน้องให้มารอที่เดิมด้วยนะ”

ทัดกับเทียนเดินไปด้วยกัน เทียนรู้สึกอายเหมือนกัน พี่เธอมันโคตะระจะสูงเลย เธอเลยดูเตี้ยไปถนัดตา ทั้งๆที่เธอก็ไม่ได้เตี้ยอะไรมากนัก แล้วพี่ทัดได้ข่าวว่าสาวๆกรี๊ดซะด้วย เป็นเป้าสายตาชะมัดเลย

“ดีค่ะพี่ทัด เทียนอยู่ห้องเดียวกับเรานะ ไปด้วยกันไป” มินท์สาวมั่นพูดอย่างทะมัดทะแมงเพราะส่วนใหญ่เธอก็มักจะเป็นพิธีกรงานโรงเรียนอยู่แล้ว โดยมีกาณต์ยืนเงียบอยู่ข้าง

“งั้นพี่ไปรายงานตัวก่อนละกัน” พี่ทัดก็เดินผละออกมาเมื่อเห็นว่าเทียนมีเพื่อนแล้ว

“กาณต์อยู่ห้องเดียวกับเราด้วยรึป่าวคะ” เทียนพูดด้วยอารมณืดีขณะเดินขึ้นชั้นเรียนพร้อมกับเพื่อนๆ

“ค่ะ” กาณต์เป็นคนเงียบ เรียบร้อย เวลาใครพูดกับกาณต์ก็มักจะพูดเพราะด้วยเสมอ

“ดีใจจังได้อยู่.....”

“ซวยๆ” เทียนยังไม่ทันพูดจบมินท์ก็พูดแทรกออกมา

“อะไรซวยหรอมิ้นท์” กาณต์ถามเสียงอ่อยๆ

“ก็เราลืมกระเป๋ษดินสอไว้ที่บ้านล่ะซิ” มิ้นท์พูดขณะเปิดกระเป๋าหา

“งั้นเดี๋ยวเอากระเป๋ษนักเรียนไปที่ห้องก่อน แล้วค่อยไปซื้อที่ร้านค้าสวัสดิการณ์แล้วกัน” เทียนเสนอความคิด

ทั้งสามเลือกที่นั่งแถวกลางเพราะมันมีโต๊ะติดกัน 3 ตัว แล้วก็รีบตรงไปยัง้ฃร้านค้าสวัสดิการณ์เพราะเทียนเคยมาซื้อของตอนวันรายงานตัวแล้ว เลยรู้ว่าอยู่ที่ไหน

“เอาแท่งนี้ดีกว่า” มิ้นท์อารมณืดีขึ้นเมื่อแก้ปัญหาได้

“งั้นรีบไปจ่ายเงินเถอะ ใกล้จะเข้าแถวแล้ว” เทียนพูดไม่ทันขาดคำ เสียงเพลง ‘จีบฉันที’ ก็ดังขึ้น

“ โห หรูชะมัดเลยไม่ยักมีเสียงออดเวลาเข้าแถว”

คนขายของที่ร้านค้าสวัสดิการณ์ถึงกับหัวเราะ

“ หนูๆเพิ่งมาใหม่ซิท่า โรงเรียนนี้เราเปิดเพลงให้นักเรียนฟังตอนเช้าน่ะ เขาให้เสียงออดเหมือนกันเวลาเข้าแถวน่ะหนู”

เทียนหน้าแดงไปด้วยความอาย หน้าแตกแล้วไหมเรา เพื่อนทั้งสองถึงกับกลั้นหัวเราะไม่อยู่

“หยุดหัวเราะเลยนะพวกเธอ” เทียนทำเสียงดุเพื่อนซึ่งขนาดออกมาจากร้านค้าแล้วยังหัวเราะไม่เลิก

“ก็มันขำจริงๆนี่นา เทียน” เสียงหวานๆของกาณต์พูด

“อืม ขำจริงนั่นแหละ โรงเรียนนี้เขาเปิดเพลงแทนเสียงออด” มินท์ทำเสียงล้อเพื่อน

“เงียบเลยนะ ถ้าไม่หยุดเราโกรธแน่ๆ” เทียนขู่เพื่อน

“ก็ได้ๆ พอแล้วๆ” มิ้นท์ยอมแพ้เมื่อใช้มุขนี้

~กรี๊งงงงงงง~

“ออดดังแล้ว ไปเข้าแถวกันเถอะค่ะ” กาณต์บอกเพื่อนๆทั้งสองซึ่งมัวคุยกันอยู่

“อื้ม”เทียนหันมาบอกการณ์ มิ้นรีบเอาอุปกรณ์การเรียนที่ซื่อมาใส่ในกระเป๋าเสื้อสูท

พิธีเข้าแถวผ่านไปใช้เวลาไม่มากนัก นักเรียนเดินแถวเข้าห้องหันตามลำดับชั้น ม.4-6

“ดีนะ โรงเรียนนี้เข้าแถวไม่ร้อน แถมยังนั่งอีกไม่ได้ยืนเหมือนโรงเรียนเก่า” มิ้นกล่าวอย่างอารมณ์ดี

“พวกนี้น่าจะมาสอบด้วยนะที่จริง จะได้อยู่โรงเรียนเดียวกัน” เทียนหมายถึงเพื่อนสนิทที่ไปกินข้าวด้วยกัน

“เราก็ว่าอย่างนั้นนะ” กาณต์กล้าวเสริม

“จะว่าไปโรงเรียนนี้ก็ดีหลายอย่างเนอะ ใช่ไหมกาณต์” มิ้นถามกาณต์ยิ้มๆ

“คะ? ก็ดีค่ะ” กาณต์ตอบงงๆ

“ก็ดูซิกาณต์เคยใส่กระโปรงสั้นที่ไหน  มาโรงเรียนนี้เลยได้ใส่” มินท์พูดอมยิ้ม

“จริงซิ เราก็เพิ่งสังเกต ดูดีขึ้นมากเลยกาณต์” เทียนหันมามองเพื่อนที่กำลังเดินขึ้นบันไดอยู่

“มันยาวที่สุดแล้วนะตัวนี้ตอนซื้อน่ะ” กาณต์พูดเขินๆ เพราะไม่เคยใส่ประโปรงสั้น เธอใช้มือพยายามดึงประโปรงให้ยาวลงมาเกินเข่า

“นี่แต่เราว่าพวกเราใส่ถึงเข่าไม่โป๊หรอกนะ คนอื่นยังโป๊กว่าเยอะ” มิ้นท์พูดแล้วใช้สายตาส่งไปยังผู้หญิงกลุ่มหนึ่งซึ่งเดินอยู่ด้านหน้า

“อี๋” เทียนกับกาณต์พูดพร้อมกันโดยบังเอิญ

“เราก็ว่างั้นแหละ พวกเราสงสัยจะยาวสุดในโรงเรียนแล้วอ่ะ” เทียนพูดพร้อมกับมองไปรอบๆ นักเรียนผู้หญิงล้วนแต่ใส่กระโปรงที่ยาวปิดก้นพอดี

“นั่นสิ ลมพัดนิดนึงคงเห็น ก.ก.น.แน่ๆ” มินท์ช่วยเสริม

ทั้งสามคนถึงกับหอบ ห้องเรียนคาบแรกของเธอถึงอยู่ชั้น 4

“เราเรียนนี้ไม่ดีอย่างนึงนะ ก็ตรงที่ให้นักเรียนขึ้นบันไดตั้ง 4 ชั้น” เทียนพูดเสร็จก็หอบต่อ

“อื้อ” เพื่อนทั้งสอบยอมรับแต่โดยดี

“กว่าจะถึงห้อง ทำไมตอนเอากระเป๋ามาวางไม่เห็นเหนื่อยแบบนี้เลย” มิ้นบ่นเมื่อมาถึงห้อง

“นั่นดิ” เทียนสนับสนุน

“อาจารย์มาแล้วๆ” กาณต์รีบสะกิดเทียนซึ่งกำลัยคุยกับมิ้น เทียนเลือกนั่งตรงกลางให้กาณต์นั่งใกล้ประตูที่สุดเพื่อจะได้ดูครู

“สวัสดีนักเรียน ไหนเลือกตัวแทนมาบอกชั้นหน่อยซิ” อาจารย์ผู้ชายอายุราวๆ40กว่า รูปร่างท้วน ท่าทางใจดีกล่าว

นักเรียนในห้องหันมาพูดกัน ฝั่งข้างหน้าต่างจะเป็นนักเรียนผู้ชายทั้งหมด  ห้องนี้เลยแยกเป็นชายหญิงได้ถนัด

“เอาอย่างนี้ละกัน เธอบอกซิ” อาจารย์ทำหน้าบุ้ยใบ้มาทางมินท์

“หนูหรอคะ” มินท์ชี้มาที่ตัวเอง

“เธอนั่นแหละ”  อาจารย์ทำเสียงดุแฝงไปด้วยความเอ็นดู

 “ค่ะๆ” มิ้นท์ลุกขึ้นยืนอย่าสง่า

“นักเรียนทั้งหมด......” ห้องเต็มไปด้วยความเงียบ ทุกสายตามองมาที่มินท์ “.....กราบ.....”

นักเรียนทั้งห้องหัวเราะหร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย มีแต่กาณต์กับ เทียน ก้มกราบที่โต๊ะ

“นักเรียนทั้งทำความเคารพ” เสียงทุ้มๆดังมาจากข้างหน้าต่าง

“สวัสดีค่ะ/ครับ” นักเรียนทุกคนลุกขึ้นไหว้อย่างอ่อนน้อม

“เอ้าๆดีมาก สวัสดีๆ นั่งลงได้”

“ขอบคุณค่ะ/ครับ”

มินท์หันไปมองนักเรียนชายที่บอกชั้นทำหน้าบุ้ยใส่ แล้วรีบนั่งลง

เสียงคุยเริ่มดังขึ้นในห้อง แต่ยังไงเสียงที่ดังขึ้นข้างหลังก็ชัดพอที่ทั้งสามจะได้ยิน

“ใครก็ไม่รู้ เชยชะมัดเลย นักเรียนทั้งหมดกราบ” คนหนึ่งพูดที่เหลือก็หัวเราะ

ทั้งสามคนหันไปมองทันที

“แล้วจะทำไมตัวเองยังไม่กล้าลุกขึ้นเลย อย่ามาว่าคนอื่นซิ” มินท์ว่าไปโมโห

“อ้าว จะว่าไม่ได้หรอไง มีปาก” นักเรียนผู้หญิง ซอยผม แต่หน้าบาง ท่าทางจะนิสัยไม่ดีหันมาตอบ

“หนอย หาเรื่องแม่ซะแล้ว” มินท์พูดด้วยอารมณืเดือด ทำให้เทียนซึ่งนั่งข้างๆต้องรีบห้าม

“มินท์อย่าเลย อย่าไปเปลืองตัวกับคนพรรค์นี้ดีกว่า” เทียนพูดอย่าอารมณ์เย็น

“นี่เธอ คนพรรค์นี้ของเธอหมายความว่าอะไรย๊ะ” หญิงสาวที่ถูกว่าเอามีทุบโต๊ะ

“นี่ พวกเธอตรงนั้นน่ะ มาวันแรกอยากเข้าห้องปกครองรึไง” อาจารย์ผู้กำลังพูดกับนักเรียนข้างหน้าต่างได้ยินเสียงจึงหันมาดุ

ได้ผล ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ทั้งห้องหันมามองกลุ่มที่อาจารย์ว่าทันที

“อาจารย์คะ หนูขอไปห้องน้ำค่ะ” มินท์ลุกขึ้นแล้วรีบวิ่งออกไป เทียนกับกาณต์จึงรีบขอตามไปด้วย

“มินท์ เป็นอะรรึเปล่า” กาณต์รีบถามผู้ที่กำลังเดินตรงไปยังห้องน้ำ

“ป่าวหรอก เราปวดฉี่ กลับไปเข้าห้องเถอะ เดี๋ยวตามไปนะ” มิ้นท์หันไปมองเพื่อนทั้งสองกำลังจะส่งยิ้มให้ แต่ต้องชะงักเมื่อเห็นสีหน้าของเทียน

“เทียนเป็นอะไรรึป่าว หน้าซีดเชียว” มิ้นท์ถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง

“สงสัยส้มตำปูจะทำผิดซะแล้ว ไม่ต้องรอเรานะ รีบเข้าห้องไปเรียนเหอะ” เทียนกล่าวแล้วรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำแซงหน้ามิ้นท์ทันที

“เทียนเราเข้าห้องน้ำเสร็จแล้วนะ” มิ้นท์ตะโกนบอกเพื่อนซึ่งยังไม่ออกจากห้องน้ำ

“อื้มไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวเราค่อยตามไป” เทียนตะโกนออกมาจากห้องน้ำห้องริมสุด

มิ้นท์กลับเข้ามาในห้อง พอดีกับอาจารย์ให้แนะนำตัว

“มิ้นท์ แนะนำตัวซิ เมื่อกี้เราเพิ่งบอกไป” กาณต์บอกเพื่อนซึ่งเพิ่งเข้ามาในห้อง

“เมราวัลย์ พรหมภักดีกุล ค่ะ ชื่อมิ้นท์” มิ้นท์กล่าวแล้วมองไปรอบห้อง สายตาไปหยุดที่เด็กผู้ชายคนที่บอกชั้นซึ่งนั่นยิ้มอยู่ ทำให้เธอต้องรีบหลบตาแล้วนั่งลงทันที

“มาจากโรงเรียนอะไรล่ะ บอกด้วยซิ” อาจารย์บอกมิ้นท์

“คะ? อ๋อ มาจากโรงเรียนคาคมสันสวัสดิ์ค่ะ” มิ้นท์หันไปบอกเพื่อน สังเกตหน้าแต่ละคนเหมือนกำลังจะหัวเราะ อาจารย์เลยไอให้อยู่เงียบๆไว้

“เหลือใครอีกล่ะ” อาจารย์ถามเมื่อไม่มีใครแนะนำตัวต่อ

“เหลือเพื่อนหนูค่ะอาจารย์ เขาไปเข้าห้องน้ำค่ะ เดี๋ยวคงมาค่ะอาจารย์” มิ้นท์รีบบอก

“อ้าว ไปนานแล้วนี่ ไหนไปตามซิ เผื่อเป็นลมขึ้นมา” อาจารย์พูดยิ้มๆ มิ้นท์กับกาณต์จังอาสาไปตาม

“เทียนเสร็จรึยังน่ะ อาจารย์ให้มาตาม” มิ้นท์ตะโกนเข้าไปในห้องน้ำ

“ป..แป๊ป..น...นะ” เสีบงตอบกลับมาดูน่ากลัว

“เป็นอะไรไปเทียน ไหมรึป่าว” กาณต์ชักจะเป็นห่วง

“ป..ป่าว...เรา..ค....แค่..ท้องเสีย..ห...หนักไปน่ะ” เทียนกดชักโครกแล้วเดินออกมา หน้าซีดลงกว่าเดิม ปากแห้ง

ทั้งสองเห็นท่าไม่ดี จึงไปรีบขออาจารย์พาเทียนไปห้องพยาบาล

“อ้าว รีบไปเหอะ เอ้อ” อาจารย์ทำท่าตกใจรีบอนุญาติโดยเร็ว

“เอานี่จะยา กินซะนะ สงสัยต้องให้น้ำเกลือสักนิดนะจ๊ะ” อาจารญืที่ห้องพยาบาลบอกเทียนซึ่งนั่งอยู่ที่เตียงผู้ป่วย

“ค่ะ” เทียนกับแล้วยามากินแต่โดยดี

“ถ้าอยากเข้าห้องน้ำก็ไปนะ” “อ้าวหนูมาเฝ้าคนป่วยเขาด้วยล่ะ”ครูที่ห้องพยาบาลหันมาบอกมิ้นท์และกาณต์ที่นั่งอยู่

“ค่ะ” ทั้งสองรีบวิ่งมาดูเทียน

“เนี่ย ต่อไปเทียนกินอะไรก็ระวังหน่อยนะ” กาณต์พูดด้วยความเป็นห่วง

“จ้า” เทียนยิ้ม ตาเริ่มคล้อยปิด

“นอนเหอะเทียน” มิ้นท์พูด

เลิกเรียนรึยังเนี่ย ถ้ายังจะได้นอนจนเลิกเลย เทียนนึกในใจ แล้วค่อยๆลืมตาขึ้น

“โห จารย์ ผมไม่เป็นแบบนี้หรอกน่าถ้าสาวๆเขาไม่กรี๊ด” เสียงใครคุยกันอยู่ตรงล็อกทำแผล

“ผมไม่เป็นแบบนี้หรอกน่าถ้าสาวไม่กรี๊ด แหวะ” เทียนทำเสียงล้อเลียนเบาๆ ถ้าเจ้าตัวได้ยินก็ซวยซิ

“ก็เล่นบาสระวังหน่อยก็แล้วกัน เธอน่ะเป็นนักกีฬา เผื่อแข่ง ทัดเขาลงคนเดียวไม่ไหวหรอกน่า”

ครูนินทาพี่ชายเรารึป่าวนี่ เกิดอาการหวงพี่ขึ้นมากระทันหัน  เทียนชักอยากรู้ ชะเง้อไปมอง ผ่านม่านกั้น ผะจนหน้ากับเจ้าของเสียงพอดี

“ขนาดมาอยู่ห้องพยาบาลสาวยังตามมาดูเลยหรอเนี่ย” ชายหนุ่มหันมาพูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมดามาก อาจารย์ห้องพยาบาลจึงหันมาดู

“อ้าว หนูตื่นแล้วหรอ ดีขึ้นรึยังล่ะ” อาจารย์วัยทองผละมือจากการพันแผล เดินมาดูหญิงสาว

“ดีขึ้นแล้วค่ะอาจารย์” เทียนบอกอาจารย์อย่านอบน้อยตามที่โรงเรียนเก่าฝึกมา

“เฮ้ยไอทัด มาหากู....” อาจารญ์ห้องพยาบาลหันไปมองตามเสียง“...เอ๊ย มาหาผมรึคุณ...”ผู้ชายหลงตัวเองหันไปทักชายหนุ่มในชุดนีกกีฬาซึ่งเดินเข้ามา

“หืม กูไม่รู้...”อาจารย์ห้องพยาบาลหันไปมองเจ้าของเสียง “...เอ๊ย ผมไม่รู้ว่าคุณป่วย ผมามาหาน้อง” เขาพูดจบแล้วหันมาที่เทียน ก็แน่ล่ะ นั่นพี่ฉันเอง

“อ๋อ คนนั้นน่ะหรอน้องมึง...เอ๊ย....น้องคุณ”

“อืม” พี่ทัดหันไปพยักหน้าให้เขาเล็กน้อย “หายรึยัง แม่มารับแล้ว”  พี่ทัดถามฉันมือยังถือลูกบาสแนบตัว

“โหพี่ ถ้าแม่ไม่มารับพี่คงจะปล่อยฉันไว้นี่ใช่ไหมล่ะ” อยากจะพูดแบบนี้ซะจริงๆ แต่ก็ต้องกลืนกลับลงคอพร้อมน้ำลาย

“หายแล้ว” เทียนตอบห้วนๆ อาจารย์ห้องพยาบาลมองมาด้วยสายตาดุกลับมาเลย “หายแล้วค่ะ” - -

........แม่ถามเทียนไม่กี่คำตอนกลับบ้าน เหลือแต่เสียงเพลงสตริงที่ทัดภูมิเปิดดังไปตลอดทาง.......