ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1สองสาวพบกันโดยบังเอิญ
เอปราับรถออไปามทาถนน่อนที่ะมุ่หน้าไปมหาวิทยาลัย วันนี้เ้าหล่อน้อเ้าห้อแล็บเพราะ้อมีารวิัยอัวน้ำยาที่ทำารวิัยส่อาารย์
อาารย์เินเ้ามาหาเธอพร้อมเพ่มอวที่ำลัทำารทลอ
“เอปรา เธอทำารทลออะไรอยู่หรอ”
เอปราในอนนี้สวมุาวน์และแว่นทลอ ่อนหันมายิ้มให้อาารย์่อนอบ
“เี๋ยวหนูทำเสร็เี๋ยว็รู้เอ่ะอาารย์”
อาารย์ทำหน้าิ้วมว่อนเินลับไปนั่ที่ประำออาารย์ เอปราั้หน้าั้าทำารทลอราวับแม่มำลัปรุยา
เพื่อนอเอปรามา่วยันทำารทลอ
“เอให้เรา่วยไหม”เพื่อนอีนอาสาอยา่วยเพื่อน
“ไ้สิอุ๋อิ๋ เธอเป็นเพื่อนในเอที่เราเรียนนี่ ่วยๆ ันะไ้เสร็”เอปราบอ
อาารย์มอมาทาเอปราำลัมัเม้นับารทลอ เธอหัวีมาๆ อาารย์เยอาสาให้เธอไปเรียนแพทย์แ่เธอั้านเพราะไม่อบ เอปราอบวิทยาศาสร์ เอปราเ่มา ิศาสร์ไ้ ีววิทยา เมีและฟิสิส์หายห่วนอาารย์มเยเธอ
“อาารย์ะ เสร็แล้ว่ะอาารย์”
“วิัยนี้ เธอทำเอหรอเนี่ย”อาารย์ถามอย่าประหลาใ
“่ะ อาารย์หนูทำับอุ๋อิ๋ไะ วิัยนี้มีื่อว่า วสีน้ำเิน ไะ”
“แ่เธอ้อนำเสนอพรีเน์เทั่น้วยหน้าห้อเพื่อให้เพื่อนๆไ้รู้ันนะ”อาารย์บอ
“่ะอาารย์”
เอปราอบเรียบๆ ่อนมอามหลัอาารย์
อุ๋อิ๋พูสมทบเอ่ยับเอปรา
“เราะนำเสนอในอมพิวเอร์หรอเอให้เราทำนะานนำเสนอ”
“็ีนะเพื่อน”
เอปราบอ่อนะไปนั่ประำที่นั่
..แพทำลัมออาารย์ประำวิาอเอที่เาเรียนสอนเี่ยวับานโรแรม
เพื่อนร่วมั้นอเธอเอ่ยึ้น
“แพท เธอเ้าใหรือเปล่าละ เห็นเธอเล่นเม ROV”
แพทมอหน้าเพื่อนพร้อมส่ายหน้าเบา
“ริสิแพท เมROV มันเล่นยัไหรอเห็น วัยรุ่นเาเล่นัน”
แพทอบเบาๆ
“็ีป้อมฝ่ายร้ามไ ถ้าเราีป้อมฝ่ายร้าม็ะนะไป1 เม ถ้าเมไหน
ฝ่ายร้ามีป้อมเราืน เราะแพ้” แพทอธิบายให้อีฝ่ายฟั
เพื่อน..อีนเสริมึ้น
“แพทเมื่อืนนี้ไ้นอนไหมวะ อย่าบอนะว่าไม่ไ้นอน”
แพทอบเบาๆ
“ไ้นอนวะ นอนี2”แพทอบห้วนๆ
อาารย์มอมายัแพทเลยถามึ้น
“แพทุยอะไรัน”
แพทหลบหน้าไปทาอื่น่อนะหันหน้ามาอีฝ่าย
“เปล่า่ะรู ือว่าหนูุยเรื่อาร้อนรับอลู้า พอเวลาลู้า้อารเ็อิน ับเ็เอ้าท์
เราะ้อทำยัไใ่ไหม ปุ๋ย”แพทเอ่ย่อนะส่สัาให้อีฝ่าย
“ใ่่ะ อาารย์”
“แน่นะ”อาารย์ถามอย่าแน่ใ
ทั้สอยิ้มแ้เ้อ ่อนั้หน้าั้าในระานไวท์บอร์ ่อนะเลิุยเรื่อเมับปุ๋ย
…
พอเลิเรียนแล้วเอปรา็ับรถมุ่หน้าลับบ้าน เาิามารประวไออลอวbnk48 ปราว่าเาเปิรับสมัร เอปราเอ็ิามว akb48 และื่นอบไออลสมาิว akb48 อีน พอเริ่มมีารสมัร เอปราเลยลอสมัรเ้าไป ปราว่า ไ้เป็นไออลและเป็นำแหน่ัปัน…ส่วนแพทนั้นไ้ยิน่าวาารประวJ.I.Bเป็นร้านายอุปร์อมพิวเอร์ ทำให้เธอลอไปสมัรู เธอ็ิ เพราะวามใฝ่ฝันับสิ่ที่อยาเป็น
…
แพทรอรถู้โยสารประำทาามทาเิน เอปราับรถผ่านแถวนั้นถึับ้อใ
‘เอปราเห็นผู้หิใบหน้าล้ายลึับเธอราวับเป็นนๆเียวัน’
“นๆ นั้นือใรันนะ” เอปราอุทาน้วยวามสสัย ในะนั้นเสียโทรศัพท์ที่นั่นเอ้เม้็ัึ้น
หน้าอึ้นเบอร์ว่า พ่อ เอปราึรับสาย
“ฮัลโหลพ่อ”
“เอ ลับบ้านหรือยัลู”น้ำเสีย้วยวามเป็นห่วอายวัยลาน
“ำลัะลับ่ะพ่อ พ่อลับหรือยัะ”
“ลับมาแล้ว พ่อเหนื่อยมาๆ เลย ถ้าลูมาถึ็ไลน์มาหาพ่อ้วยนะ”
“่ะ” เอปราวาสาย พร้อมับมุ่หน้าไปยับ้านรถเ๋ันามเลื่อนมาอที่โรอรถ่อนเ้าอรถะเปิประูลารถ
“พ่อเอลับมาแล้ว”
เสียทุ้มเอ่ยึ้น
“เอลับมาแล้วหรอลู วันนี้เหนื่อยมาไหมลู”
“ไม่เท่าไหร่่ะพ่อ พ่อะือว่าหนูเป็นไออล ่อไปนี้ไม่ว่านะะทั้เรื่อเรียน เรื่อานไออล ทีนีพ่อะไ้อยู่ับแม่้วยนะะ”
อิศรเอ็ิถึภรรยาและลูอีนือแพท
“ไ้สิเอ”
ทั้สอน็ทาน้าวพร้อมหน้าพร้อมาัน้วยวามอบอุ่น
…
แพทเอพึ่มาถึบ้านหลัรอรถู้โยสารประำทา ประไพเป็นห่ว
“พึ่ลับมาหรอลู”น้ำเสีย้วยวามเป็นห่ว
“่ะแม่ พอีรถมา้า่ะแม่”
แพทเอมีอีเรื่อะรายานแม่เหมือนัน
“แม่ะ ือ่อไปนี้เราะพอมีเินให้ื้อ้าว ุสวยๆ ไะแม่แพทเป็นไออล่ะ”
ประไพเบิาโพลไม่ไ้พูำใๆ
วันรุ่ึ้น เอปราเรียมเอสารานนำเสนอเพื่อที่ะนำเสนออาารย์แล้วับรถันโปรไปามทาถนน..แพทเอ็ำลัรอรถโยสารประำทา เพื่อที่ะมาอ เอปราับรถผ่านทุวัน
นินพอรถเลี้ยวเ้ามหาวิทยาลัย ็อในที่อรถอนัศึษา
ส่วนแพท็มาถึมหาวิทยาลัย้าเพราะ้อรอรถ โนอาารย์ว่า พอถึเวลาเย็น เปิัววbnk48
็ไปแสอนเสิร์ในห้าแห่หนึ่ Pinkunotori ็ร่วมานIT Technology ็เลยร่วมาน
เอปราพอร้อเพลเสร็็ิสนใร่วมาน IT Technology และ็ไปนับร่าๆ หนึ่
“อโทษ่ะ อโทษมาๆเลยนะะ”
“ไม่เป็นไร่ะ”
พอทัู้่เยหน้าึ้นมามอ เอปราอุทานึ้น
“เธอ”
“ุ” แพทเอ่ยึ้น
“เป็นอะไรมาไหม เ็บรไหนบ้า”
แพทส่ายหน้า ทั้สอนใมาที่มีใบหน้าล้ายลึัน
“เธอื่ออะไรหรอ”แพทรีบถามื่ออีฝ่าย
“ันื่อเอปรา เธอละื่ออะไร”
“ันื่อแพท ยินีที่ไ้รู้ัันนะ”
“ยินีที่ไ้รู้ั”เอปรายื่นมือเพื่อที่ะับมือับอีฝ่าย แพทยินีับมือับอีฝ่ายเ่นัน
**ายหนุ่มอีน ำลันั่ินหอยนารมอยู่็มอไปทาทีวี ารนำเสนอ่าวอนั่าวำลัทำ่าววารไออลนัร้อ
“่าว่อไปนะรับ เป็น่าวอไออลว bnk48 ร่วมานIT Technology และ็สรีมเมอร์ื่อั Pinkunotori
มาร่วมานนี้โยเพาะรับ บ่าวสามารถิาม่าวใน่ว่อไปไ้นะรับ”
โอมอุทานึ้น
“่าวนี้อีแล้วหรออิาพวไออลัเลย”
ายอีนบอ
“ะอิาทำไม เรา็ทำานอเราๆ อยู่ไม่ใ่เหรอ” หนุ่มอีนอบเรียบๆ
“เียบไปเลย หุบปาแล้วไปิน้าวเลยไป”
ายอีนเอานิ้วี้หน้า่อนะมอไปที่เาอั้โล่
…
เอปราเรียแพทให้ึ้นรถแล้วลับพร้อมัน
“นี่แพท ะลับแล้วหรอ มาึ้นรถอันสิ ลับพร้อมันเี๋ยวันไปส่”เอปราอาสาไปส่
รถันามเลื่อนรถออ่อนะไปามทาถนน ในอนนี้แพทเรในที่พาไปส่
“แพทเธอพัับใรหรอ”เอปราเอ่ยถาม
“พัับแม่ แ่แม่เยเล่าให้ันฟัว่าันมีพ่อแ่อนนี้แยันอยู่เพราะพ่อไปทำานาม่าัหวัอยู่บ่อยๆ”
“อ๋อเหรอ”
“เอปราละพัอยู่ับใร”แพทย้อนถามอีฝ่าย
“ันอาศัยอยู่ับพ่อ พ่อันเอารูป่าหน้าน้อสาวฝาแฝอัน นี่ไ”
แพทรีบับรูปใบนั้นเป็นรูปเ็หิสอนใบหน้าล้ายลึัน
“นในรูปนี้น่ารัั โึ้นมาสวย”แพทเอ่ยำม
เอปราเอ็หัวเราะเบาๆ
“็ั้นมั๊ แ่ันว่านะว่า เราเอาเรื่อนี้ไว้ทีหลัีว่า”
เอปรามอมาที่อีฝ่าย่อนที่ะเอ่ยึ้น
“บ้านเธออยู่ไหนหรอ”
อีฝ่ายอบแบบเรียบๆ
“บ้านันอยู่ในแถวลาพร้าวนะ”
“บ้านั้น็อยู่ในลาพร้าวเหมือนัน เป็นบ้านพัอรมลประทานนะ”เอปราอบ
แพทสูลมหายใลึ่อนพ่นลมหายใเอปราเห็นร้านอาหารแม่ออีฝ่าย
“แม่อเธอนี่เปิร้านายอาหารหรอ”เอปราถาม้วยวามสสัย
“ใ่ แม่อันนะเป็นแม่้า ายมา 4 ปี มีลู้าเยอะมาในบาวันแ่พัหลัๆ ็ไม่มีลู้าเลยเพราะเศรษิไม่ี”แพทอบ
…
่อนเอปรา..ะเหลียวมอลับไปยัเ็ เา้อมอไปที่ร้าน้า เอปราเลยไล่วามินั้นออไป แพทเปิประูลารถ่อนะยิ้มไปให้อีฝ่าย
รถไ้เลื่อนออไปาอยหนึ่ในลาพร้าว ประไพเห็นบุรสาวมาับใรอีน
“นั่นรถใร ใรมาส่หรอลู”ประไพถามอีฝ่าย
“เพื่อนนะแม่ เาบอว่าอยามาส่หนู”แพทอบ
“ีั้น็แล้วไป ไปอาบน้ำแล้วมา่วยแม่้วย วันนี้แม่เหนื่อยเ็มที” ประไพไล่อีฝ่ายไปอาบน้ำ
แพทึ้นมาที่ห้อนอนอน ที่นอนเป็นที่นอนยาพารา โีที่มีเรื่อปรับอาาศ โ๊ะเรื่อแป้ที่อยู่ไม่ไลาที่นอน เธอเปิเรื่ออมพิวเอร์ึ้นมา ่อนที่ะสั่ปิอีรั้ เธอรีบไปอาบน้ำ พออาบน้ำเสร็็แ่ัวรีบลมา่วยแม่ายอ
“อาบเสร็แล้วหรือ”แม่อเธอถาม
“เสร็แล้วะแม่”
“รีบเอาไปเสิร์ฟให้ลู้า่อน”
แพทรีบเสิร์ฟอาหารให้ลู้า้วยวามอ่อนหวานนทำให้พอมีลู้ามาทานบ้า
เอปราเลื่อนรถเ้ามาที่โรอรถ อบ้านพั้าราาร่อนะับเรื่อ เ้าอรถเปิประูลมาารถ อิศร็ลมาารถเ่นัน
“เอมาแล้วหรอลู”
“่ะพ่อ พอีเอไปส่เพื่อนมา”
อิศรเอสสัยเลยถาม
“เพื่อนนไหนหรอลู”
“เพื่อนร่วมานนนี้นะพ่อ เาหน้าาเหมือนหนูมาๆ เลย แ่เาพัอยู่อยหนึ่ในเลาพร้าวนะพ่อ แม่อเานะ เป็นแม่้าเปิร้านมานี่ไ้สี่ปีแล้วละ่ะพ่อ”เอปราเล่าให้อิศรฟั
“แล้วเพื่อนร่วมานลูเาื่ออะไร”อิศรถามอีฝ่าย
“เาื่อแพทนะพ่อ พอเราถามว่าพ่อเาไปไหน เาบอว่า พ่อย้ายไปทำานาม่าัหวั”เอปราบอ ่อนะเสนออัวไปทำอย่าอื่น
“พ่อั้นเอไปทำอาหารให้พ่อทาน่อนนะะ”
เอรีบเินเ้าไปในห้อรัว
อิศรเอามือุมมับ แล้วนั่ิย้อนลับไปเมื่อยี่สิบปี่อน
‘ประไพเอาบุรสาวอีนือแพทมาเลี้ยโยลำพัแ่ใลึไม่ใ่ว่าเาะทะเลาะัน เพราะว่าแยันอยู่เพราะอิศร้อไปทำานที่รมลประทานและอาศัยบ้านพั อิศรึนำบุรสาวนโือเอปรามาอยู่ับน’
“สัวันหนึ่เราะบอเอปราว่า แพทือน้อสาวฝาแฝ ถ้าวันนั้นมาถึ”อิศรสบถ ่อนเอปราเอ่ยึ้น
“มาแล้ว่ะพ่อ อาหารวันนี้ือแื้มมะระ พะโล้” เอปราบอพร้อมยื่นถ้วยมาวาบนโ๊ะ
“เอทำเอหรอลู”
“่ะพ่อ เอทำเอ เห็นพ่อเหนื่อยเลยทำไว้ให้ิน ริสิพ่อ แม่เาเป็นนแบบไหนหรอทิ้ไ้ทิ้พ่อไป”เอปราถามอีฝ่าย อิศรมอหน้านถามถึับนิ่เียบ
“เอฟัพ่อนะ ือ..ว่า ริๆแล้ว แม่ไม่ไ้ทิ้หรอ ือว่า พ่อ่าหาที่อยาะแยบ้าน่าหาเี๋ยวถ้าพร้อมเมื่อไหร่็ะเอแม่แล้วละลู”
เอปรานั่ล้าๆ อิศร ่อนะั้าวึ้นมาสัำสอำ
ร้านอาหารแพที้ ใน่วเวลาเที่ย ผู้น่า็เ้ามาในร้าน สามถึสี่โ๊ะ วันนี้แพที้ไม่ไ้ไปเรียนเพราะมหาวิทยาลัยปิเทอม ลู้าาประำเินเ้ามาในร้านพร้อมสั่อาหาร ประไพรีบทำอาหารให้ลู้า พร้อมสั่ให้อีฝ่าย
“แพท รีบหั่นแวาสิ ลู้าเาสั่้าวผันะ”
ประไพสั่เสียเียว
“้าแม่ ำลัทำอยู่”
แพทบอพร้อมหั่นแวา อนนี้ลู้าำลัเ้ามา นแล้วนเล่ามายัไม่าสาย
“เอ็็รีบทำรีบเสิร์ฟสิวะ”
“้าแม่”
ารสนทนานั้นเียบ่อนประไพสวมในุันเปื้อน สวมหมวทำอาหารเพราะลัวลู้าำหนิ
พอระยะเวลาผ่านไปสอั่วโมลู้าในอนนี้็เริ่มที่ะน้อยล ประไพนับเินที่ายไ้
“วันนี้ายไ้สอพันบาทลูรู้ไหมว่าเินนะหายามา”
“โธ่แม่ นานายนไหนมาบริหารประเทศนะแม่ มีแ่เศรษิไม่ี สู้ไปหาเินในออนไลน์็ไม่ไ้”แพทสบถอบ
“เอ็นี่ไม่รู้อะไร พ่อเอ็นะ้อไปหาเินหามรุ่หาม่ำเพราะใร เพราะพวเราไ ที่้อใ้่าย่าน้ำ ่าไฟ”ประไพบอ
“แม่่าย่าไฟ หนู่าย่าน้ำละัน”แพทย้อน
พอสิ้นเสียอทั้สอน็มอไปอีทา แพททำหน้าที่้อนรับ พร้อมมอเห็นอีฝ่ายเ้าร้านแ่แพทึ้นไปั้นสออบ้าน
ส่วนประไพยัทำหน้าที่้อนรับ รถที่เลื่อนอมายัหน้าร้านเป็นรถโโย้า ยาริส เอทีฟ สีบอร์นเิน ายหนุ่มำลั้าวลมาารถมุ่เ้ามายัร้านอประไพ
“รับอะไรีะ”ประไพเอ่ยึ้น่อนะหันมา
ายหนุ่มนนั้นสวมแว่นาหนา ใบหน้าลมผมสั้น เายิ้มให้อีฝ่าย
“ผมเอา..ะเพราหมูสับ ไ่เหยี่ยวม้ารับ”
“รอสัรู่นะะ”
ายหนุ่มนนั้นเินเ้าไปนั่ที่โ๊ะ่อนวาสายาไปรอบ่อนพึมพำ
“ร้านนีู้สะอา เปิมานานหรือยัรับ”ายหนุ่มเอ่ยถามับแม่้าสาว
“เปิมาสี่ปีแล้ว่ะ ามปิะมีลูสาวมาาย่วย่ะ”ประไพอบ
“ลูสาวป้าสวยน่ารัมาๆ เลยนะรับ”
ายหนุ่มอมยิ้ม่อนประไพะอบ
“น่ารัสิะ ุทำานอะไรหรอ”
“ผมทำานเป็นผู้ัารโรแรมอมุมอยนี้รับพอีเป็นิารอพ่อผม ผมเลยมาูแลแทน”ายหนุ่มอบ่อนพลาเอาผ้ามาทำวามสะอาแว่น
“ริสิ ลูสาวป้า็เรียนารบริหารารโรแรมอยู่่ะ”ประไพอบ
ายหนุ่มหัวเราะแ้เ้อ
“ทาสะวนี่รับ ผมะไ้มีลูน้อที่ี ผมื่ออล์ฟรับ ยินีที่รู้ัรับ ผมะมาอุหนุนป้าเป็นประำเลยนะรับ”ายหนุ่มอบอย่ามั่นใ แพทเินลมาในุเทรนี่ปุ่น
“อนนิิวะ”เสียหวานเอ่ยึ้น
ายหนุ่มายามอไปยั้นเสีย เาเอนั่นิ่มาๆ ่อนเอ่ยถามแม่้า
“ป้ารับนนั้นือใรหรอรับ”
“นนี้ือลูสาวป้าเอ” ประไพอบ
ายหนุ่มมอเรียวาอหิ่อนะมอเนินเ่าเสียหวานเอ่ยสบถ
“ไอ้ทะลึ่ โริ”
แพทถึับอนที่เห็นายสวมแว่นที่ทำหน้าาูล้ายนโริ
“นีุ่ผมเปล่าโรินะ ผมแ่มอเรียวายาวๆ เท่านั้นเอ”
แพทไม่เื่อ
“เหรอ น้ำหน้าอย่าุอยาไ้ผู้หิบานมาเป็นเมียมั๊”เสียเล็เอ่ยระแทร
“ไม่เหมือนน้ำหน้าอย่าุหรอ วันๆ แ่ัวอย่าับพวปัาอ่อน สมัยนี้เาแ่ัวันแบบนี้เหรอ ทำไมไม่ห่มสไบ ใสุ่ไทยละ”ายหนุ่มสบถ
“นี่ไอ้หน้าื ไปออาร้านแม่ันเลย ไป”แพทโรธพลาี้ไปอีทา
“็ไ้ไป็ไ้ ป้ารับผม่าย ไม่้อทอน”
ายหนุ่มวาธนบัรลบนโ๊ะ่อนเินออไปนอร้านลับมายัรถออีฝ่าย แล้วเลื่อนรถออาร้านอาหาร
ประไพมอหน้าบุรสาวอย่าไม่พอใ
“แพที้ ทำไมไปไล่เ้าแบบนั้น “
แพที้หุหิ่อนเินหนีไปอีทาประไพเอามือุมมับ
…
เอปรานั้นเินมอรูปบนโ๊ะทำานในบ้านพัรมลประทาน ในรูปนั้นมีพ่ออเธอ ผู้หิอีน และเ็สาวทั้สอน
“เอ๊ะ เ็อีนือใร” ่อนที่อิศระเินเ้ามาหาบุรสาว
“เอมีอะไรหรอลู”
เอพลาี้ไปที่รูปที่อยู่บนหน้าออมพิวเอร์
“ใระพ่อ เ็อีน”
“รอให้ถึเวลาเี๋ยวพ่อะบอลูเอว่าอีนือใร”
อิศรเบี่ยเบนให้เอหันหน้าไปอีฝ่าย อนนี้เอปราเินออมาาห้อทำานในบ้านอพ่อ่อนะมอไปรอบๆ บ้าน และเินมายัห้อรัว เาไ้แ่บ่นพึมพำว่า
“ันเป็นแม่รัวประำบ้าน แม่ะ แม่อยู่ไหน แล้วนที่หน้าเหมือนันือใรันนะ”
ในอนนี้ทุสิ่ทุอย่าเียบล เวลาในอนนี้เป็นเวลายี่สิบนาฬิาอ่ำืนอันแสนเหาโเี่ยว่อนที่ใระเ้ามาเห็นเสียอี
...
ายหนุ่มอีนไ้แ่แอบมอูหิสาวที่ห้อรัว แสสว่าอวันทร์สะท้อนลมาพอไ้เห็นอยู่บ้า ายอีนเอ่ยึ้นเบาๆ
“นี่นะหรือ แม่สาวนนี้หรอไออล ทำอาหาระอร่อยละสินะ”
ายหนุ่มสวมุสุภาพำลันั่อยู่บนรถ ่อนที่ะสาร์ทรถและเลื่อนรถออไปามถนนหลว เอปราในอนนี้ภวัับำว่า “แม่” ที่เธอไม่เยเห็นหน้ามา่อนว่า
แม่อเธอเป็นนแบบไหน มีนิสัยเหมือนเธอหรือเปล่าโยร่ำรวและิถึ ‘แม่’ เพียนเียว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น