คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ทำไมนายเปลี่ยนไป?
18.40 น.
“ไทโย..อยู่ไหนอ่ะ?”
สวัสดีครับ ผมยูคิมูระ เฮียวกะครับ ตอนนี้ผมอยู่ที่บ้าน แล้วก็กำลังตะโกนหาแฟนสุดหล่อของผมอยู่ครับ... ผมเดินมาเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงห้องนั่งเล่น ซึ่งปกติไทโยเค้าไม่ค่อยจะอยู่ที่นี่หรอก..
“ไทโย อยู่นี่รึปล่าวอ่ะ?”
ผมเดินเข้ามาภายในห้องนั่งเล่น จนเจอไทโยที่กำลังนั่งมองโทรศัพท์อยู่อย่างเหม่อลอย ผมค่อยๆเดินเข้าไปหาเค้าด้วยความสบายใจ แล้วไปหยุด และนั่งลงใกล้ๆกับเค้า
“! มีอะไรน่ะเฮียวกะ? ฉันกำลังเล่นเกมส์อยู่นะ”
ไทโยรีบลุกขึ้นยืนทันที รีบมากจนผมชักเริ่มจะสงสัย หรือหมอนั่นจะเซอร์ไพรส์อะไรผม มันต้องเป็นเรื่องใหญ่มากแน่ๆ หึๆ(ยิ้มร้าย)
“เกมส์อะไรอ่ะ? ไหนเอามาดูหน่อยซิ”
ผมยื่นมือเข้าไปใกล้ๆ หวังจะหยิบมือถือของไทโย แต่ไทโยเล่นสะบัดมือผมทิ้งอย่างแรง จนโทรศัพท์ในมือของเค้าก็หล่นลงไปด้วย ดีนะเนี่ยที่มันหล่นลงไปที่โซฟา ไม่ใช่พื้นกระเบื้องน่ะ ไม่งั้นคงจะต้องเก็บตังค์เปลี่ยนหน้าใหม่กันอีกแน่
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แต่ก็ถูกไทโยห้ามเอาไว้
“อย่านะ!” มันชักจะผิดสังเกตเกินไปเรื่อยๆ ผมมองลงไปยังหน้าจอโทรศัพท์ จนคราวนี้...เซอร์ไพรส์เลยล่ะครับ ภาพที่ผมจับมือ ภาพที่ผมนอนตักเค้า ภาพที่ผมกอด หอมแก้ม จับมือ ยิ่งไปกว่านั้น มันเป็นภาพที่เราสองคนกำลังจูบกันอยู่เกือบทุกๆสถานที่ที่เคยจะทำเรื่องแบบนั้นกัน แต่ผมแน่ใจว่ามันค่อนข้างที่จะลับมากๆ ภาพพวกนี้...เป็นไปได้ยังไง มันชัดเจน ไม่มีการซูมใดๆ ราวกับว่าภาพพวกนี้ถูกตากล้องมือดี ถ่ายไว้ด้วยระยะที่ใกล้จนสามารถที่จะพูดคุยกันได้ ผมมองหน้าไทโยด้วยสีหน้าที่เหวอกินไปหมดเลยล่ะครับ มันเกิดขึ้นได้ยังไง?
“ไทโย....”
ผมเรียกชื่อไทโยเบาๆ ก่อนที่ไทโยจะเดินออกไปจากห้องนั่งเล่น เดี๋ยวสิ...
“ไทโย!”
“.........” ผมรีบวิ่งตามเขาไป และคว้ามือของเขาเอาไว้ เกิดอะไรขึ้น ทำไมหมอนี่ถึงทิ้งผม ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ก็ควรจะอยู่ด้วยกันเพื่อหาทางแก้ปัญหาไม่ใช่รึไงวะ!
“หยุดนะ นั่นนายจะไปไหน?”
ผมรีบถามเขา หลังจากที่ห่างกันได้ไม่ถึง 2 นาที เค้าก็สวมเสื้อกันฝน เดินออกไปจากบ้าน ทั้งๆที่ฝนกำลังตกแบบนี้แท้ๆ เขาวิ่งออกไปโดยไม่สนใจผมเลยสักนิดเดียว ผมรีบหันซ้ายหันขวา หาร่มกันฝน ซึ่งปกติมันต้องอยู่แถวนี้อ่ะ
“แม่ง...ไปทั้งแบบนี้ก็ได้วะ”
คิดได้อย่างนั้นผมก็รีบวิ่งฝ่าฝนออกไป ให้ตายสิไทโย... นายไปฝึกวิ่งเร็วมาตั้งแต่ตอนไหน ไม่เห็นรู้มาก่อนเลยว่านายจะวิ่งเร็วขนาด----
ณ โลกโพรโตคอล...
“งานนี้เราจะพลาดไม่ได้! เพราะนั่นมันหมายความว่ามนุษย์จะไม่ยอมพัฒนาตัวเองแล้วปล่อยให้ล่มจมไป ถ้าพวกเจ้าไม่ทำอะไร ก็อย่ามาเรียกข้าว่าพ่อใหญ่!”
เสียงดังน่ากลัวจากชายรูปร่างแปลก ที่รูปร่างเป็นคน แต่ศีรษะเป็นหมึก ดังกึกก้องขึ้นทั่วทั้งโถงใหญ่
“แล้วพ่อใหญ่ จะให้พวกเราจัดการยังไงล่ะคะ? หึๆ”
เบต้าพูดขึ้น หญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวที่กำเนิดขึ้นพร้อมกับความเจ้าเล่ห์เจ้าความ ที่แต่เดิมเธอก็มีมันอยู่แล้ว แล้วพอเกิดใหม่ ผู้ที่ให้ชีวิตใหม่กับเธอกลับใส่มันเพิ่มเข้าไปอีก ทำให้เธอมักจะเป็นผู้ที่มีความคิดใหม่ๆอยู่ตลอดเวลา แต่ข้อแม้ในนั้นคือเธอจะถูกควบคุมได้ง่ายกว่าเดิมด้วย
“เจ้าอยู่เฉยๆซะเบต้า งานนี้ข้าจะให้คนที่ข้าไว้ใจได้ทำ”
“หึ..”
เสียงเค้นหัวเราะจากแกรมม่า เพื่อนร่วมเกิดร่วมตายของเธอ ทำให้เธอต้องหันไปมองเขาด้วยแววตาดุดัน ซึ่งต่างจากอัลฟ่า เพื่อนอีกคนที่เอาแต่นิ่งและเงียบ ไม่มีใครรู้เลย ว่าการที่เขายืนนิ่งๆ ก็เพื่อไม่ให้แผลที่เขาเพิ่งได้มามันส่งอาการออกมา ยกเว้นก็แต่หนุ่มผมสีเทาทรงตั้งข้างๆ
“พ่อใหญ่...นี่ท่านไม่ไว้ใจข้างั้นหรอ?”
เธอโวยวายขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ทำให้คนร่างสูงที่อยู่ตรงหน้า รู้สึกแปรผันไปได้สักนิดเลย เขาคนนั้นเลือกที่เงียบ ก่อนที่จะพูดสิ่งที่ตนเองรู้สึกขึ้นมา...
“ข้ารู้เบต้า ว่าเจ้าเหมาะสมกับงานไหน ข้าสร้างเจ้าขึ้นมาเองจำไม่ได้รึ..?”
ในขณะเดียวกันที่ชายผู้เป็นพ่อใหญ่กำลังพูด มือยาวๆของแกรมม่าล้วงเข้าไปในกระเป๋าหลังของอัลฟ่า จนทำให้อัลฟ่าหันมามองมือนั่นด้วยความตกใจ
*กระเป๋าหลังจะอยู่ติดกับร่างกายเลยนะคะ ไม่สามารถถอดมันออกมาได้ ยกเว้นกับผู้เชี่ยวชาญ มันเป็นเหมือนส่วนหนึ่งของร่างกายเลยก็ว่าได้
“.....!”
อัลฟ่าหันไปมองหน้าแกรมม่าด้วยความแค้นปนตกใจ แต่ก็ได้รอยยิ้มเจ้าเล่ห์..ซึ่งมันดูผิดปกติกว่าเดิม ทำไมอัลฟ่าถึงรู้สึกว่ามันมีความอ่อนโยนปะปนเข้ามาในรอยยิ้มนั่นด้วย
เวลาผ่านไปได้ไม่ถึงหนึ่งนาที ความเจ็บปวดจากแผลที่เขาได้รับมันคอยๆลดหายไป เขาคลำหาก้อนหินอันตรายในกระเป๋าหลัง ที่มันเคยถูกเพื่อนผมสีเทาใส่เข้ามา ตอนนี้เขาไม่มีพลังมากพอที่จะสั่งให้มันออกมาได้ แต่ก็รู้สึกได้ว่าพลังของเขาค่อยๆกลับมา...
“.....0-0”
ที่เขาสัมผัสแล้วไม่เจอมัน...คงไม่ใช่แกรมม่าหรอกนะ ที่เอามันไปแล้ว แกรมม่าทำเพื่ออะไรกันเนี่ย เกลียดเขาไม่ใช่หรอ? แล้วจะทำแบบนี้ทำไม อัลฟ่าหันไปมองหนุ่มผมสีเทา ก่อนจะสังเกตเห็นรอยยิ้มมุมปาก ที่เผยออกมาเล็กน้อย...
------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น