ถ้าเป็นแบบนี้ก็แย่น่ะสิ!

ลำดับตอนที่ #2 : เช้าฤดูฝน อะไรนะ?

"ไค!!"?

ความรู้สึกเย็นวาบไปทั่วร่างกายบวกกับเสียงเรียกค่อยๆปลุกให้ไคตื่นขึ้นมา

ไคค่อยๆลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่เข้ามาในสายตาของเขาคือท้องฟ้าสีแดงและควันไฟ แต่พอเลื่อนสายตามองลงมาเล็กน้อยก็เจอเข้ากับใบหน้าของเด็กผู้หญิงที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี

ที่ขอบตาของเธอมีน้ำตาปริ่มใกล้จะล้นออกมาทุกเมื่อให้เห็นอย่างเด่นชัดแม้จะอยู่ท่ามกลางสายฝน กิ๊บเป็ดสีเหลืองที่ติดอยู่บนผมสีน้ำตาลแดงยาวประบ่าที่พลิ้วไหวขยับไปมาตามการเคลื่อนไหวของเธอ

"ไอ..ริน เหรอ..."

"ไค!"

ไม่รู้เพราะอะไรที่เขาเรียกชื่อของเพื่อนสมัยเด็กของเขาออกไปนั้น เหมือนกับเขาได้ใช้เรี่ยวแรงที่มีทั้งหมดเลยเสียงรอบตัวค่อยๆเบาลงเรื่อยๆคล้ายกับว่ากำลังขยับห่างออกไป

สุดท้ายภาพของเพื่อนสมัยเด็กของเขาค่อยๆลอยออกห่างไปเรื่อยๆ เเล้วทุกอย่างก็ดำมืดไป

เพดานสีเหลืองอ่อน โคมไฟสีขาวบนโต๊ะส่องแสงกะพริบเป็นระยะๆ แสงจากฟ้าแลบทะลุผ่านออกมาเป็นบางครั้งผ่านผ้าม่านสีที่ถูกปิดเอาไว้

ไคมองไปรอบๆห้องที่ตอนนี้ข้าวของทุกอย่างกระจัดกระจายเละเทะไปหมด แต่ก็ยังคงเหลือเค้าโครงเดิมให้ยังพอจำได้ว่าที่นี้เป็นห้องนั่งเล่นของบ้านไอรินและตอนนี้เขาก็นอนอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้อง

ที่นี่มัน...บ้านไอรินนี่ ทำไมเราถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะเนี้ย...

"อือ.."

ก่อนที่ไคจะตัดสินใจลุกขึ้นนั่งก็มีเสียงเด็กผู้หญิงดังมาจากด้านหลังของเขา

ไคค่อยๆหันไปมองด้านหลังก็พบเข้ากับไอรินที่กำลังสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาเพราะการเคลื่อนไหวของไคปลุกให้เธอตื่น

"อะ คายยยยย นึกว่าจะไม่ตื่นซะเเล้วอ่าา"

ไอรินที่พึ่งจะตื่นขึ้นมากอดไคเอาไว้แน่นน้ำเสียงของเธอเหมือนกับพร้อมที่จะร้องไห้ออกมาได้ทุกเมื่อ

ตอนนี้ไคคิดอะไรตรงไปตรงมาไม่ได้เลย เขารู้สึกว่าในหัวมันหมุนไปหมดแถมยังอึดอัดจากการที่ถูกกอดแน่นด้วย

แล้วทำไมเราถึงมานอนอยู่กับไอรินได้ล่ะเนี้ย...

"อ่ะ ขอโทษนะ"

พอรู้ตัวว่าเธอกอดไคแน่นไปเธอก็คลายอ้อมกอดของเธอออก เธอลุกขึ้นนั่งมองลงมาที่ไคอยู่สักพักก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาเเล้วจัดให้ไคนั่งบนโซฟา

"เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำมาให้นะ.."

ระหว่างที่ไคมองดูแผ่นหลังของไอรินที่เดินออกไปไคก็เอะใจอะไรบางอย่าง

ไอรินสูงขึ้นรึเปล่านะ คงคิดไปเองน่ะแหละ..

แต่ก่อนที่ไคจะได้สงสัยอะไรไปมากกว่านั้น ไอรินก็กลับมาพร้อมกับผ้าขนผืนเล็ก และแก้วน้ำในมือ เธอยื่นแก้วน้ำให้ไคก่อนจะนั่งลงข้างๆเขา

"อะนี้ ค่อยๆดื่มนะ"

ไคค่อยๆรับแก้วน้ำมาดื่ม ความรู้สึกสดชื่นจากการที่ได้ดื่มน้ำดับกระหายทำให้ไครู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็ต้องรำคาญกับผมของเขาที่ลงมาปรกหน้าอยู่บ่อยๆ

"เอ๊ะ?"

ปกติไคจะตัดผมของเขาไว้สั้นอยู่เเล้ว การที่มันจะยาวจนลงมาปรกหน้าของเขาบ่อยแบบนี้มันผิดปกติจนเกินไป แต่สิ่งที่ทำให้ไคตกใจกว่านั้นก็คือมือของเขาที่ใช้ปัดเส้นผมออกไป

มือของเขานั้นเรียวเล็กแถมยังขาวจนเขาแทบไม่เชื่อว่านี้เป็นมือของเขาเอง ไคหันไปมองไอรินอีกทีทันที ไคต้องเงยหน้าขึ้นไปมองไอรินทั้งๆที่ปกติเขาจะสูงพอๆกับเธอ ก็ยืนยันได้ว่าเมื่อกี้นี้เขาไม่ได้คิดไปเองที่ว่าเธอสูงขึ้น

"อะ อะอะ"

"เป็นอะไรไปน่ะไค?"

"กะ กระจก... ขอกระจกหน่อย..."

แม้แต่เสียงของเขาเองก็เล็กแหลมเหมือนกับเสียงของเด็กผู้หญิง แต่ไคไม่ได้สนใจตรงจุดนี้เลยแม้แต่น้อย ตอนนี้เขาอยากจะพิสูจน์ว่าสิ่งที่เขาคิดเอาไว้นั้นมันไม่เป็นความจริง

"กระจกหรอ จำได้ว่าเอาเก็บไว้ในนี้"

ไอรินเปิดลิ้นชักที่อยู่บนชั้นด้านข้างของเธอแล้วหยิบเอากระจกพับยื่นให้ไค

"อะ"

ไอรินทำท่าเหมือนนึกอะไรออกเเล้วพยายามจะดึงกระจกคืนจากไค แต่ว่าไคก็หลบหันหน้าไปทางอื่นทำให้สิ่งที่ไอรินคว้าได้มีแค่อากาศเท่านั้น

"นี้มัน..."

สิ่งที่สะท้อนกระจกบานนั้นออกมาเป็นใบหน้าของเด็กผู้หญิงที่อายุน่าจะอ่อนกว่าไคไม่มากนัก ผมสีดำยาวสลวยลงไปถึงกลางหลัง ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตที่กำลังเบิกกว้างเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

ร่างกายที่ดูบอบบางสวมชุดนอนลายขวดนมหลวมโพรก เผยผิวสีขาวของเธอออกมาให้เห็นวับๆแวมๆ

ไคกำกระจกในมือแน่นขึ้นจนมือของเขานั้นสั่นไปหมด

"ไค คือว่านี่มัน...."

ไอรินที่ตอนนี้ทำหน้าเหยเกกำลังพยายามพูดอะไรบางอย่างอยู่ไม่ได้อยู่ในความสนใจของไคเลยในตอนนี้ สิ่งเดียวที่อยู่ในสายตาของเขาตอนนี้มีแค่เงาสะท้อนของเด็กสาวในกระจกเท่านั้น

รู้สึกใจสั่นจนตาลาย ทุกอย่างรอบตัวเริ่มหมุนไปมา ไครู้สึกเหมือนกับว่าเขาจะเป็นลม