♫ #ฟังไจก่อนได้ไหม

ลำดับตอนที่ #2 : 02 - หวั่น

02 -

“และนับจากนี้ไป ทุกเรื่องราวที่ได้ฟัง

คำพูดทุกถ้อยคำ ที่คอยย้ำเตือนใจ

ไม่ว่าจะไกลสักเท่าไร

เพียงมีเธอคนดีอย่างนี้ ไม่ไหวหวั่น”

.

.

.

☼

          “พี่ไจ เมื่อคืนพี่ทำอะไรอยู่ ทำไมขอบตาดำขนาดนั้นล่ะครับ?”

          วันนี้เป็นก่อนวันฝึกงานของเจไจหนึ่งวัน เขารู้ว่าเขาควรเตรียมตัว

          เจไจนะเจไจ

          “คิดถึงคนแถวนี้อยู่ครับ เขามาปั่นป่วนใจพี่ทั้งคืนเลย”

          นี่กำลังพูดถึงเราหรอ มิวคิดในใจ

          “ใครอะ น่าจะบอกให้ป่วนใจพี่ไปตลอดเลย พี่จะได้เป็นหมีแพนด้า”

          เธอนั่นแหละ

          “ซื่อจังนะเราน่ะ” เจ้าของเสียงทุ้มน่าฟังนั้นเอ่ยบอกพลางเอื้อมมือไปลูบหัวคนตัวเล็กกว่าด้วยความหมั่นเขี้ยว

          “ไม่คุยด้วยแล่ว ไปซื้อชานมมาให้เลย” มิวชกไหล่กว้างของอีกฝ่าย พร้อมนิ้วเรียวชี้ไปยังร้านชานมไข่มุกเจ้าประจำที่เจ้าตัวชื่นชอบ

          น่ารักแบบนี้ใครจะทนไหว

          ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง เพื่อที่จะซื้อของสดมาตุนไว้ที่หอของเจไจ เพราะมิวชอบไปอยู่หอของเขา ทำให้มิวได้ออกมาซื้อด้วย

          ทำอะไรด้วยกันมันก็มีความสุขดี

          “เย็นนี้มิวจะกินอะไร” ร่างสูงเดินกลับมาพร้อมถือชานมแก้วขนาดกลางที่อีกฝ่ายอยากกิน

          “วันนี้มิวอยากกินสปาเกตตี้ครับ ขออร่อย ๆ นะ”

          “พี่เคยทำไม่อร่อยด้วยหรอ?”

          “อร่อยยย” มือเรียวสวยเกินกว่าจะเป็นมือผู้ชายไปควงกับแขนอีกฝ่าย ด้วยการกระทำแบบที่ทำให้ตกเป็นเป้าสายตาของคนรอบข้าง แต่เขาสนใจซะที่ไหน

          “พี่ไจ ไปจ่ายเงินกัน คราวนี้มิวจ่ายให้นะครับ” ด้วยความที่มิวไม่อยากให้อีกฝ่ายทรีทเขาเหมือนผู้หญิงมากเกินไป เขาเลยสร้างกฎขึ้นมา

          กฎข้อที่หนึ่ง ถ้าเกิดไปซื้อของกัน จะต้องแบ่งกันเลี้ยง

          กฎข้อที่สอง เมื่อไหร่ที่เราผิดใจกัน จะต้องใช้เหตุผลพูดคุยกัน

          กฎข้อที่สาม ในช่วงเวลาที่สี่ทุ่มของทุกวัน เราจะต้องส่งเพลงแลกกันฟัง

          ฟังดูเหมือนจะเอาแต่ใจ

          แต่จงจำไว้ เจไจไม่เคยผิดคำสัญญา

          “แต่ขากลับพี่ขับรถให้”

          “ค้าบ”

          นี่แหละ คือส่วนหนึ่งของเจไจ 

☼

“ระวังด้วยละกัน วันนี้พี่ไจฝึกงานไม่ใช่ไง้ ผัวมึงหล่อซะขนาดนั้น ใคร ๆ ก็อยากได้ทั้งนั้นแหละ” ส้มโอเอ่ยพูดกับร่างบางด้วยน้ำเสียงจริงจัง เพียงเพราะเป็นห่วงว่าจะมีคนอื่นจับเจไจของเขาไปกิน

“แล้วกูจะรู้ได้ไงวะ ว่าพี่ไจไปมีชู้อะ” มิวเอียงศีรษะเล็กน้อยเชิงสงสัย พร้อมกับตอบกลับเพื่อนสนิทของตัวเองไป

“โอ้โหอีมิว มึงไปอยู่ที่ไหนยะ?”

“ก็กูไม่รู้จริง ๆ นิ”

“มึงก็คอยแอบดูพฤติกรรมดิ ถ้าวันไหนผัวมึงเริ่-”

ครืด ๆ

JJ is calling ..

“มึง เดี๋ยวกูมานะ”

“พูดถึงก็โทรมาเลยว่ะ แทงหวยทำไมไม่เคยถูกอย่างนี้เงี่ย”

ร่างบางเดินออกมาจากโต๊ะไม้หินอ่อนข้างหอประชุมของโรงเรียน หาสถานที่ที่สงบ พลางรับสายจากอีกฝ่าย

“พี่ไจ มีอะไรหรือเปล่าครับ?”

หรือว่าจะรู้เรื่องจะจ้องจับผิดแล้ว?

ให้ตายสิ จะพูดอย่างไรออกไปดี

“(โทรแต่ละครั้งต้องมีเหตุผลด้วยหรอครับ?)” ร่างสูงเว้นระยะพูดไว้ซักพัก “(คิดถึงจัง)”

คิดคาดแฮะ นึกว่าจะโป๊ะแตกซะละ

“แล้วพี่ไจไม่ฝึกงานรึไงครับ ถึงโทรมาได้เนี่ย” พูดด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ ความคิดถึงมันมีอิทธิพลเขาขนาดนี้เลยหรือ

“(พี่แอบอู้มา ว่าแต่เราน่ะ เรียนเป็นยังไงบ้าง)”  

ทั้งสองต่อบทสนทนาไปเรื่อย ๆ  บางประโยคมันทำให้เขาฉีกยิ้มออกมา บางทำก็ทำให้เขาทำหน้ามู่ออกมาโดยอัตโนมัติ ร่างบางพูดไปพลางมองท้องฟ้าสีเดียวกับดวงตาของเขา มันทำให้เขารู้สึกสบายใจ แต่ตอนนี้เฉดสีของมันตอนนี้เหมือนจะเข้มขึ้น และดูเหมือนฝนกำลังจะตกในไม่ช้า

มันทำให้นึกถึงคำพูดที่เพื่อนสนิทของเขาเพิ่งเอ่ยพูดไป

ขนาดท้องฟ้ายังแปรผันตลอดทุกช่วงของเวลา

แล้วหัวใจของคนรักเขาล่ะ

จะเปลี่ยนไปจากเขาไหม

“(มิว มิวได้ยินเสียงพี่มั้ย)”

“พี่ไจครับ จะหมดชั่วโมงพักเที่ยงแล้ว แค่นี้ก่อนนะครับ”

เราอาจยังไม่รู้ หรือเพียงคิดมากไป

“(โอเคครับ ตั้งใจเรียนด้วยนะ)” อีกฝ่ายเอ่ยบอก แล้วเขาก็วางสาย

ปล่อยให้ความเงียบมันทำงานตามเคย

          “อีมิว กูเดินตามหามึงตั้งนาน นึกว่าตายแล้วซะอีก”

          “เข้าเรียนเถอะมึง จะหมดชั่วโมงละ”

          เขาควบคุมทุกอย่างไม่ได้

ถ้ามันจะเกิด มันต้องเกิด

และที่เขาต้องทำ คือผ่านมันไปให้ได้  

☼

“วันนี้มิวเป็นอะไรเนี่ย? เหมือนไม่ฟังพี่สอนเลย”

พี่ฟ้าฝนซึ่งเป็นครูสอนพิเศษของเขาในทุก ๆ วันจันทร์ พบว่าปฏิกิริยาของมิวแปลกไปจนอดสงสัยไม่ได้

“ขอโทษครับพี่ฟ้า เมื่อกี้พี่สอนถึงตรงไหนนะครับ?” จิตใจของมิวที่กำลังลอยไปเรื่อย ๆ แต่พอได้ยินเสียงของครูสอนพิเศษของเขาก็ทำให้ได้สติกลับมา

“เฮ้อ มิวไม่เคยเป็นแบบนี้นะครับ มีเรื่องอะไรไม่สบายหรือเปล่า?”

ตัวเขาไม่รู้ว่ามันอาจจะเรียกสิ่งตกตะกอนในความคิดว่าความไม่สบายใจได้หรือเปล่า

“เปล่าหรอกครับพี่ฟ้า”

“งั้นเรียนต่อเลยนะครับ ตอนนี้เราถึงเรื่อง .. ” จากนั้นอีกฝ่ายก็เริ่มจะบรรยายบทเรียนที่ต้องสอนเขาต่อไป

แต่ใจของเขานั้นคิดแต่เรื่องอื่น จนไม่เป็นอันจะเรียน แต่ก็พอจะจับใจความได้บ้าง

“วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะ มิว พี่เห็นไอ้ไจอยู่หน้าห้องนานละ พี่เกรงใจมัน” พี่ฟ้าฝนเอ่ยพูดกับอีกคน มองไปที่หน้าต่างบานสี่เหลี่ยม มันใสพอที่จะให้คนข้างนอกและคนข้างในสบตากันได้

“มิว วันนี้ไปค้างหอพี่มั้ยครับ” ร่างสูงก้าวเดินมาโอบเอวบางทันที พร้อมกับเอ่ยชวนอีกฝ่ายไป

“ไอ้สัดไจ มึงเบา ๆ หน่อย กูยังอยู่นะเว้ย” ฟ้าฝนห้ามปราม คนสมัยนี้มันออกตัวแรงแหลือเกิน

“เสือก” เจไจพูดออกไปสั้น ๆ

“เออไอ้สัด กูยอมละ” ฟ้าฝนมองตาขวางใส่ “มิว พี่กลับก่อนนะครับ ฝากปิดไฟด้วย แล้วก็อย่าลืมทบทวนสิ่งที่พี่สอนด้วย ใกล้จะสอบแล้ว”

“ครับพี่ฟ้า กลับบ้านดี ๆ นะครับ” ร่างบางบอกลาอีกฝ่าย พลางโบกมือเบา ๆ และด้วยความขี้หวงของเจไจ มันอดไม่ไหวที่จะดึงมือเรียวของมิวมาพรมจูบ

“เฮ้ย! พี่ไจทำไรเนี่ย” เขาตกใจเล็กน้อย

“เป็นสาวเป็นนาง ไปโบกมือให้ผู้ชายคนอื่นได้ไง”

“พี่ไจอะ ผมเป็นผู้ชายนะครับ” ร่างบางพูดพร้อมเอามือฟาดไปที่ไหล่หนาเบา ๆ

“ไม่ได้ แถมยังไปโบกมือให้คนอื่นต่อหน้าแฟนตัวเองอีก” เขาพูดเสร็จพร้อมหอมแก้มไปหนึ่งฟอดใหญ่ด้วยความหมั่นเขี้ยว

“ง่ะ y_y” มิวทำหน้ามู่

“พี่ว่าต้องลงโทษเด็กดื้อแถวนี้ด้วยการมานอนหอพี่แล้วแหละ”

          “โห่ นี่มันบังคับกันนี่หว่า”

หรือว่าบางที

เราอาจไม่ต้องให้ค่าคำพูดทุกคนก็ได้

และไม่ว่าสุดท้ายใครจะเป็นเจ้าของเจไจ

ก็ยังคงเป็นเขา .. อยู่เสมอ

TBC

Twitter : @asyorukoe

Hashtags: #ฟังไจก่อนได้ไหม

ต้องยอมรับว่าช่วงนี้เรางานเยอะจริง ๆ ในตอนนี้อาจจะสั้นไปกว่าตอนแรก ขอโทษด้วยจริง ๆ นะคะ ไทม์ไลน์ไม่ดี หรือบรรยายไม่เข้าใจ อย่าลืมติชมกันเข้ามาล่ะ

เราเอง ʕ•ᴥ•ʔ