คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 -- ความทรงจำที่หายไป 50 %
บทที่
1
วามทรำที่หายไป
พรรษมนฝัน..
เธอฝันเห็นรถเ๋สีบรอน์ทอับพุ่ทะยานไป้าหน้า้วยวามรวเร็วโยไม่สามารถวบุมไ้
เธอมอเห็นผู้เป็นพ่อทำหน้าที่เป็นนับรถมีท่าทาระวนระวายใะมอไปทา้าหน้า
สลับับมอใบหน้าอเธอ บริเวโยรอบเ็มไป้วยหมอหนานมอไม่เห็นทา
‘พรรษ ออไป!’
‘ไป ไปไหนะพ่อ’
พรรษมนมอผู้เป็นพ่อ้วยแววาไม่เ้าใ
‘ออไปลู ออไป’
‘แล้วพ่อล่ะะ’
ไม่เพียแ่ไม่อบำถามเท่านั้น
แ่เธอลับรู้สึเหมือนร่าอเธอถูผลัอย่าแร้วยฝีมืออใร็ไม่ทราบไ้
ร่าอเธอระเ็นออารถระแทับพื้นอย่าแร
!!!
“เฮือ”
พรรษมนสะุ้ื่นในห้อสี่เหลี่ยมสีาวสะอาเ่นเิม
โรพยาบาลรัสรร์ฤทธิุลถือหุ้นให่้วยพรน
รัสรร์ฤทธิุล ึ่เป็นลูสาวอเ้าอโรพยาบาล
และผันัวาแพทย์ไปเป็นผู้บริหารโรพยาบาลอย่าเ็มัว พรนเป็นอาแท้ๆ
อพรรษมนึ่เป็นลูอนม์น ผู้เป็นพี่าย และยัมีพี่สาวนโอีหนึ่ื่อเนรน
เป็นผู้ถือหุ้น 50 เปอร์เ็น์อโรแรมรัสรร์ฤทธิุล
โรแรมที่ำลัถูฟ้อล้มละลายามำบอเล่าอพรน
แ่อาอเธอไม่ยัล่าวถึป้า ไม่แน่ใว่าหนีไปพร้อมพ่อหรือไม่ แ่เธอไม่สนิทับป้านนี้นั เป็นห่ว็แ่พ่อ
บาทีอาเป็นเพราะเธอิถึพ่อมาเินไป็เป็นไ้
เลยฝันเ่นนี้แทบทุืนนเือบิไปแล้วว่าเป็นเรื่อริ
๊อๆๆ
เสียเาะประูเรียให้พรรษมนหลุออาวามิ
่อนะเหยียัวลุึ้นนั่ อาารปวามเนื้อัวเริ่มาหายไป
เหลือเพียรอยแผลถลอามแนาและใบหน้าที่้อใ้เวลารัษาเป็นเวลานาน
“เิ่ะ”
ประูห้อพันไ้พิเศษเปิออพร้อมับใบหน้าอผู้เป็นอานเิมเินเ้ามาในห้อ้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“เป็นยัไบ้าพรรษ”
“ีึ้นแล้ว่ะอาพร”
“ีแล้วล่ะ
อนเินทาะไ้ไม่ลำบา”
พรนพูพลาัารวัวามันและวัไ้ให้ับพรรษมนอย่าทุรั้
“วามริอาพรให้พยาบาลัาร็ไ้นะะ
ลำบาอาพรแย่เลย ูแลพรรษั้เือบอาทิย์แล้ว”
“หลานออาแท้ๆ
อา็อยาูแล้วยัวเอสิพรรษ”
“อาพรเป็นถึผู้บริหารแล้ว้วย
าน็เยอะอยู่แล้ว”
“แ่อา็เยเป็นหมอนะ
แถมอนเ็ๆ เรา็เยรัษาับอาไม่ใ่เหรอ ไม่้อเรใหรอ”
พรนย่นมูพลาลี่ยิ้มเบาๆ
ลูบศีรษะพรรษมนแผ่วเบา
แววาเ็มไป้วยวามรู้สึบาอย่าอัแน่นนผู้เป็นหลายสัมผัสไ้
“อาพรมีเรื่อไม่สบายใเหรอะ”
“เรื่อานบริหารนี่แหละ
ไ้มาอยู่ับพรรษอา็ลายเรียไปบ้า...ริสิ ธรรม์เาน่าะมาถึไ้แล้วนะ
ทำไมยัไม่โทรมา็ไม่รู้ ออาสุราษร์ธานีั้แ่เย็นๆ แล้ว ป่านนี้น่าะถึไ้แล้วนะ”
อยู่ๆ
พรน็เปลี่ยนเรื่อเป็นเรื่ออเธอเสียอย่านั้น
ยิ่ทำให้พรรษมนใแป้วเมื่อถูย้ำว่า้อไปาพรนแล้วริๆ
แถมยัไปอยู่ับนแปลหน้าอี้วย แม้ะเป็นเพื่อนออา็เถอะ
แ่เา็ือนแปลหน้าสำหรับเธออยู่ี
เธอวร่อรอเายัไีให้เธออยู่รอปลอภัยในวามทรำอายุ 19 นี้ หาเปลี่ยนาทะเบียนสมรสเป็นทะเบียนรับบุรบุธรรม
เาะยินยอมหรือไม่
พรรษมนยัรุ่นิลอทั้ืนนระทั่เ้าวันนี้
“ธรรม์
เินทาถึไหนแล้ว”
เสียพรนเอ่ยับเ้าอปลายสายในโทรศัพท์
พรรษมนใหายอบล เวลาเริ่มระั้นิเ้ามาทุที ะถอยหลัลับ็ยาแล้ว
“...”
“ั้นีแล้ว
เ้ามาทาหลัเลยนะ”
่อนที่พรนะวาสายไป
แล้วหันมาทาพรรษมน้วยสีหน้าริั
“พรรษ
หลัานี้หนูะไม่ไ้ื่อพรรษมนอี่อไป พรรษมนไ้ายไปแล้วเ้าใมั้ย”
“เ้าใ่ะอาพร”
“สัาว่าะไม่ิ่อับใรเลย
แม้ระทั่อา”
พรนย้ำอีเป็นรั้ที่สอ
พรรษมนพยัหน้ารับ้วยวามเรียไม่แพ้ัน
แม้ะไม่เ้าใเท่าไรนัว่าารล้มละลายอโรแรมะทำให้เธอ้อหลบๆ ่อนๆ
นานั้นเลย็เถอะ แ่ารที่ิ่อผู้เป็นพ่อไม่ไ้เลยลอหนึ่สัปาห์็ทำให้เห็นแล้วว่าเรื่อนี้ริัมาแ่ไหน
“ถ้าพ่อิ่อมา
อาพร้อบอหนูนะะ”
พรนนิ่ไปสัพั
่อนะพยัหน้ารับในเวลา่อมา
“อาะโทรไปบอธรรม์เาให้”
เ้าัวพูเสียแผ่ว
่อนะเอ่ยเปลี่ยนเรื่อ
“เอาล่ะ
ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไ้แล้ว อาเรียมไว้ให้ในถุผ้าแหนะ”
“ำลัะมาถึแล้วเหรอะ”
“ใ่้ะ อรถแล้ว”
ยิ่รู้ว่าเาำลัะมา
หัวใเธอ็เ้นแรึ้นทุที้วยวามื่นเ้น
เ้าอใบหน้ารึมัที่เธอเห็นในรูปถ่ายัวริเาะูุอย่าที่เห็นไหมนะ
แ่บาทีอาะใี็เป็นไ้ ไม่ั้นอาพรนไม่ฝาฝัเธอไว้ับเาหรอ
ะที่พรรษมนำลัเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่นั่นเอ
เสียเาะประู็ัึ้นเรียให้ใเ้ารรมเ้นถี่รัวมาึ้นไปอี
เธอไ้ยินเสียทุ้มเ้มมีอำนาพูับผู้เป็นอาแล้วเริ่มแ่ัว้าล
ประวิเวลาให้มาที่สุ เริ่มไม่ล้าออไปเผิหน้าับเา
แ่านเลยนะ
มันหนัหนาเินไปับนที่วามทรำเหลือแ่ 19 อย่าเธอ
“อบใมานะที่่วย
ธรรม์เป็นนแรและนเียวเลยที่พรนึถึ”
“ไม่เป็นไร
หลานพร็เหมือนหลานผม”
น้ำเสียทุ้มเอ่ยอย่าเรียบเยทว่าหนัแน่น
พรรษมนที่เี่ยหูฟับทสนทนาเี่ยหูฟันเพลิน
ทบทวนำพูอเา้ำไป้ำมาแล้วโล่ใราวับยเาออาอ
หาเาหมายวามอย่าว่าเธอ็เบาใ
อย่าไรเสียถ้าเาเห็นเธอเป็นหลาน
ไม่ใร้ายพอะอะไร่อมิอะไรหรอมั้
“แล้วะไปัารทุอย่าอนไหนล่ะ”
“เี๋ยวัารเลย
ถ้าไม่รีบลัวว่า...”
“ู่ว
พรรษอยู่ในห้อน้ำ”
บทสนทนาเียบไปทันทีหลัาพรนเอ่ยัำพูเ้าอเสียทุ้มเ้ม
พรรษมนเี่ยหูมาเท่าไหร่็ไม่ไ้ยิน เลยแน่ใแล้วว่าทั้สอไม่่อบทสนทนาันอี
ึัสินใเปิประูออมาาห้อน้ำแ่โยีหลัาประวิเวลามาะนาน
พรรษมน่อยๆ
้าวออาห้อน้ำโยะโหน้าออมอาภายนอ
เธอมอเห็นเ้าอร่าสูให่นั่รัน้ามับพรน โยหันหลัให้ับเธอ
่เมื่อเห็นแผ่นหลัว้าสวมเสื้อลายส๊อสีน้ำเินเ้มทำให้ทราบว่าเาูัวให่ว่าที่าไว้มาทีเียว
“เสร็แล้วเหรอพรรษ”
สิ้นเสียอพรน
เ้าอร่าสูให่ที่นั่อยู่รัน้าม็หันไปมอามสายาอเธอ
พรรษมนแทบสะุ้เมื่อนัยน์ามปลาบมอมาที่เธอนรู้สึโหวไปหม
ใบหน้าอเาไม่่าาที่เยเห็นในภาพถ่ายที่เห็นมานั
เพียแ่เมื่อเผิหน้าเ้าริไม่เพียแ่ใบหน้าที่รึมัเท่านั้น
แ่ยัแผ่อำนานรู้สึราวับว่าโนาโทษอยู่็ไม่ปาน
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น