คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Just tell me
Chapter 2 Just tell me
เป็นเช้าวันใหม่ที่สดใส... ทุกคนต่างสดใส... เตรียมกินอาหารเช้า... อย่างพร้อมหน้า... แต่มื้อนี้ไม่มีเรเวนอีกเช่นเคย... เธอหลบอยู่ในห้อง... คิดเรื่องนู้นเรื่องนี้ จนเธอฟุ้งซ่าน... สิ่งที่เธอคิดไปมันทำให้ทั้งร่างกายและจิตใจเธอย่ำแย่ลง... และการที่เธอคิดถึงเพื่อนในแง่ร้ายแบบนั้นมันยิ่งทำให้ทุกอย่างเลวร้ายลง... ถึงสุดท้าย... เธอก็มีทางออกแล้ว...
สตาร์ไฟร์: เรเวนล่ะ... ทำไม่เธอไม่ลงมาซะที
บีสบอย: ไม่เห็นหรอ... ไม่ใช่แค่วันนี้นะ... แต่เมื่อ 4-5 วันก่อนเธอก็ไม่ยอมลงมา เธออาจเบื่ออาหารก็ได้... ช่างเถอะ... อีกอาทิตย์นึงเธอก็จะหายเอง... (ไซบอร์กเอาแขนกระทุ้งเขาดังกึ้ก)
ไซบอร์ก: นายไม่คิดหรอว่าเป็นเหตุผลอื่น... สมองนายคิดเป็นแต่เรื่องพวกนี้รึไง (เขาพูดพลางเอานิ้วจิ้มลงบนหัวบีสบอย)
บีสบอย: เฮ่! เบาๆ สิเพื่อน... ว่าไงโรบิน... เมื่อคืนนายได้คุยกับเธอรึเปล่า (เขาหันไปถามโรบินที่ยืนพิงเคาน์เตอร์อยู่)
โรบิน: ได้สิ แต่เธอดูโทรมๆ ไปมากเลย... แล้วก็ ดูว้าเหว่... ฉันสงสารเธอ...
สตาร์ไฟร์: สงสารหรอ... มันหมายถึงสมเพชรรึเปล่า ถ้าที่ฉันเข้าใจนะ... อย่าเอามาใช้กับเพื่อนฉัน! ฟังดูแล้วเหมือนเรเวนดูต่ำต้อยกว่าเธอ! มันเหมือนเป็นการดูถูก! (ไซบอร์กเข้ามาห้ามสตาร์)
ไซบอร์ก: ใจเย็นสตาร์... ฉันว่าโรบินไม่ได้หมายความอย่างที่เธอคิด...
บีสบอย: ใช่ แต่โรบินไม่ได้ตั้งใจจะหมายถึงสมเพชรนะสตาร์... เธอน่าจะไปเรียนภาษา....
สตาร์ไฟร์: นี่ไม่ตลกเลยนะบีสบอย... (เธอเดินจั้มๆ ออกไป) ฉันจะไปหาเรเวน...
โรบิน: (เขาวิ่งตามไป) สตาร์... ฉันขอโทษ
สตาร์ไฟร์: เธอไม่ผิด... บนดาวฉัน... พวกเราเจอคำดูถูกจากดาวอื่นๆ... พวกนี้คิดว่าเราไร้ค่า... บอกว่าน่าสงสาร ที่ไม่สามารถปกป้องดาวตัวเองจากการถูก รุกรานได้... สู้ไม่ได้... ต้องใช้คนแลกกับสันติภาพ... ซึ่งก็คือฉัน (ทั้งสองหยดที่หน้าห้องเรเวน เธอเอื้อมมือไปเคาะประตู แต่ไม่มีเสียงตอบ เธอจึงเคาะอีกครั้ง และคราวนี้เรเวนเปิดประตูออกมา)
เรเวน: มีอะไร (เธอจ้องไปที่สตาร์และโรบิน)
สตาร์ไฟร์/โรบิน: (พูดพร้อมกัน) เรเวน ทำไมเธอไม่... (โรบินทำท่าให้สตาร์พูดก่อน)
สตาร์ไฟร์: เรเวน... ช่วงนี้ทำไมเธอไม่ลงมากินอาหารกับเรา... รู้มั้ยพวกเราเป็นห่วงเธอนะ
‘อย่าไปเอเธอ พวกนั้นไม่ได้ห่วงเธอจริงๆ หรอก’
เรเวน: คือฉัน... (เธอหันไปมองโรบิน)... ช่วงนี้ฉันไม่อยากกินอะไรน่ะ มัน... (เธอหันไปมองโรบินอีกครั้ง และคราวนี้เขาจ้องเธอกลับ เธอรู้ดี แม้จะมีหน้ากากบังอยู่... เขากำลังอ่านความคิดเธอจากแววตา... เธอจึงหลบสายตาเขา และหันไปพูดกับสตาร์)... ฉันยุ่งกับคาถามากไป... อย่าห่วงเลย
สตาร์ไฟร์: เธอไม่เป็นไรแน่นะ
เรเวน: ฉัน-ไม่เป็นไร (เธอยืนกราน)
สตาร์ไฟร์: งั้น... ฉันไม่กวนเธอล่ะนะ (เธอพูดพร้อมกับเดินจากไป ทิ้งให้ทั้งคู่อยู่กันตามลำพัง ความเงียบก่อตัวขึ้นชั่วขณะ ก่อนที่โรบินจะเริ่มพูด)
โรบิน: บอกฉันมาเถอะเรเวน... เกิดอะไรขึ้นกับเธอ
เรเวน: ไม่มีอะไร (เธอปิดประตู แต่โรบินเอามือยันไว้)
โรบิน: ถ้าเธอไม่บอก ฉันจะยืนอยู่ตรงนี้ (เรเวนยังคงเงียบ เธอหลับตาและก้มหน้าลง... เขารู้สึกได้ว่าเธอรู้สึกผิดและอึดอัดที่ไม่สามารถบอกความรู้สึกของเธอกับใครได้ได้เขา... และเขาจะทำให้เธอบอกเอง)
เรเวน: โรบิน เธออย่ามายุ่งกับฉันเลย (เธอพูดอย่างรวดเร็วและปิดประตู)
ทันทีที่ได้ยินเสียงพูดของเธอเขารู้สึกตกใจอย่างมาก น้ำเสียงของเธอมันสั่นเครือ เหมือนจะร้องไห้... เธอคงจะทุกข์ใจมาก... เธอไม่มีใคร... ไม่มีใครเลยจริงๆ ที่เธอจะไว้ใจและระบายความทุกข์ให้ฟัง... ‘ก็ฉันนี่ไง’ เขาคิด... ‘เธอไว้ใจฉัน... รึเธออาจลืมไปแล้วว่าเคยไว้ใจฉัน’ เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเธอไม่ลงมากินอาหารเช้า... ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงพยายามหลบหน้าเขา... ไม่เข้าใจ... ว่าทำไมเธอไม่ยอมเล่าอะไรให้เขาฟังเลย ทั้งๆ ที่ครั้งหนึ่งเธอเคยทำแบบนั้น ในคืนวันเกิดอันแสนเลวร้ายของเธอ... เห็นเธอเป็นแบบนั้นแล้วเขารู้สึกทุกข์ทรมาน...
แล้วทำไมเขาถึงรู้สึกแบบนี้กับเธอล่ะ... เขาเจ็บทุกครั้งที่เห็นเธอเจ็บ... เขารู้สึกอบอุ่นและแข็งแกร่งเมื่อได้โอบกอดเธอ... แม้มันจะเกิดขึ้นแค่ครั้งเดียวก็ตาม... เขารู้สึกเสียใจที่ไม่สามารถหยุดยั้งสเลดในการตามล่าเธอได้... ทำไม... เขารู้สึกแบบนี้... แล้วเธอจะรู้สึกกับเขาแบบนี้ด้วยรึเปล่า... ตอนนี้เขาแน่ใจแล้วว่าความรู้สึกนี้มันหมายถึงอะไร...
ดาดฟ้าตึกไททั่นส์ เวลาหนึ่งทุ่มสิบห้านาที...
เรเวนยืนอยู่ตรงนั้น... ปลายเท้าของเธออยู่ห่างจากตึกเพียงไม่กี่นิ้ว... เธอแทบจะไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว... ลมหนาวยามค่ำคืนพัดหวิวมาทิ่มแทงผิวหนัง... มีแต่เธอ... ความเงียบและความมืด... เธอยืนมองไปไกลสุดขอบฟ้าอย่างไร้จุดหมาย... คืนนี้พระจันทร์เต็มดวง ถูกรายล้อมด้วยดวงดาวระยิบระยับ... คืนนี้คงได้เวลาแล้วสินะ... ที่จะได้ไปอยู่กับแม่ของเธอ... อยู่ตลอดไป... เธอค่อยๆ หลับตาลง... ลืมความทุกข์ไปหมดสิ้น... ในใจคิดเพียงอย่างเดียว ‘ฉันจะได้ไปอยู่กับท่านแม่แล้ว’… ขาเธอค่อยๆ ก้าวฝ่าลมหนาวที่ประทะเข้ามา... ‘แค่ก้าวเดียวเท่านั้นลูกรัก’ เสียงของแม่ก้องอยู่ในหัวเธอ ‘เราจะได้ไปอยู่ด้วยกัน’…
“เรเวน!!” มีมือสองข้างมาคว้าตัวเธอไว้ และเจ้าของมือสองข้างนั้นก็โอบเธอไว้แน่น เธอเงยหน้าขึ้นมามอง
เรเวน: โรบิน (เธอพูดด้วยเสียงแผ่วเบา)
โรบิน: ทำไมเธอทำอย่างงี้ (เขาถามด้วยน้ำเสียงตกใจและสั่นเครือ) ทำไมเธอไม่บอกฉัน เรเวน... แค่บอกฉัน (เขาเห็นสีหน้าที่แสดงออกถึงความเจ็บปวดของเธอ มันทำให้เขารู้สึกเจ็บเป็นทวีคูณ)... ร้องไห้ออกมาเถอะ... ถ้ามันจะช่วยให้เธอดีขึ้น... ร้องออกมาเถอะ เร... (เสียงของเขาก็เหมือนจะร้องไห้ด้วยเช่นกัน)
เรเวน: ฉันอยู่คนเดียว (ถึงตอนนี้เธอก็เริ่มร้องไห้)...ไม่มีใคร... ไม่เหลือใครเลย! พ่อก็เป็นปีศาจ... แม่ก็ตาย...บ้านเกิดก็ถูกเผาไม่เหลือ... แล้วตอนเนี้ย... พลังมืดของไทรกอนมันยังอยู่ มันกลับมาอีกแล้ว! ฉันอาจถูกครอบงำ ฉันอาจกลายเป็นปีศาจ... ด้านมืดของฉันจะปรากฏ... พวกเธอจะเกลียดฉันมากกว่าเดิม... พวกเธอจะไม่เห็นฉันเป็นเพื่อนอีกแล้ว... พวกเธอจะทิ้งฉันไป!
โรบิน: ฉันจะไม่ทิ้งเธอ... พวกเราจะไม่ทิ้งเธอ
เรเวน: เธออย่าไปนะ... (น้ำเสียงเธอยังคงปนเสียงสะอื้นร่ำไห้ แต่เธอรู้สึกดีขึ้นอย่างบอกไม่ถูก ความทุกข์ทั้งหมดในใจเธอหายไปโดยสิ้นเชิงเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของเขา เธอซบหน้าลงบนหน้าอกของเขาอย่างอ่อนแรง)... อย่าทิ้งฉันไป...
โรบิน: ไม่เป็นไรแล้ว... ฉันอยู่นี่เรเวน... ฉันอยู่นี่...
ความคิดเห็น