คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : (OS) ChanBaek : In the dream...
เยิที่อยาะหนีโลวามเป็นริบ้าหรือไม่...
บาทีแบฮยอน็รู้สึอยาะฝััวอยู่ในที่นอนนุ่มๆ พร้อมับพูุยับเานนั้นลอทั้วัน นที่เาไว้ใและสบายใที่ะอยู่้วยมาที่สุ
ุยับนในวามฝัน...
เารู้ว่ามันูบ้ามาริๆ แ่ว่าเาฝันถึนนนี้มาั้แ่ัวเออายุ 13 ปี อนแรเา็ไม่ไ้ิใอะไรมานัแ่ลับลายเป็นว่า เาฝันถึนนเิมทุวันนถึปัุบัน ฝันถึ...ายหนุ่มรูปร่าสูโปร่ที่มัะนั่อยู่ใ้้นไม้ให่บนทุ่ห้าผืนว้า แรๆเา็ลัววามฝันอัวเออยู่ไม่น้อย นวันหนึ่็ัสินใเินไปทรุัวนั่ล้าๆายหนุ่มนนั้น
‘นี่ๆ’ แบฮยอนเรียอีฝ่าย
ร่าสู่อยๆลืมาึ้นอย่าเื่อ้าแล้วเบนสายามามอแบฮยอนนนัวเล็รู้สึประหม่าึ้นมา ่อนะเอ่ยถาม อย่าแผ่วเบา
‘นายื่ออะไร’
‘ปาร์านยอล’
‘านยอล? เราื่อแบฮยอนนะ ยินีที่ไ้รู้ั’
...และนี่็ลายเป็นุเริ่ม้นระหว่าแบฮยอนับนในวามฝัน
พวเาทัู้่พูุยันมาึ้นในวันถัมา แบฮยอนมัะเล่าสิ่ที่พบเอในแ่ละวันให้านยอลฟั นัวเล็ลายเป็นนนอนเร็วนนในรอบรัวยัแปลใ แ่็เพียิว่าลูอัวเออาะเหนื่อยาารเรียน
นระทั่วันนี้...ที่วามรู้สึบาอย่า็ืบลานเ้ามาหาแบฮยอนอย่า้าๆ นัวเล็่อยๆรับรู้ถึวามรู้สึนี้
...เามอานยอลไม่เหมือนเิม
“านยอลๆ วันนี้ันับยอูแอบโเรียนไปนอนเล่นบนาฟ้ามา้วยแหละ” แบฮยอนเล่าให้ายหนุ่มฟัอย่าร่าเริเเ่นทุวัน
“หืม? เ็เเร” ถ้อยำล้ายำหนิแ่น้ำเสียที่เปล่ออมา่าอ่อนโยน เสียนุ่มทุ้มฝัลึนิใอแบฮยอนสั่นไหว
“เปล่าสัหน่อย” แบฮยอน่อนำวามรู้สึในลึที่สุ่อนะเถียเสียอู้อี้ “็วิาประวัิศาสร์มันน่าเบื่อนี่หน่า!”
านยอลหัวเราะับท่าทาเ็น้อยอแบฮยอน ่อนะเอื้อมมือไปสัมผัสผมนุ่มแล้วยีมันอย่าแร้วยวามเอ็นู แบฮยอนอมยิ้มแล้วร่วมหัวเราะไปับานยอล
...แ่อย่าที่หลายๆนพูัน วามสุไม่ไ้อยู่ับเราลอไป
เ้าวัน่อมา...แบฮยอนื่นึ้นอย่าไม่่อยเ็มในั เายัอยาอยู่ับานยอล่ออีสัหน่อย นัวเล็ลุาเียเพื่อเรียมัวไปโรเรียนเ่นเย...
เย็นมาแบฮยอน็รีบวิ่ลับบ้านเ็มฝีเท้า ทัทายพ่อับแม่เสร็็วิ่ึ้นไปยัห้ออนเอที่อยู่ั้นสอ วาระเป๋าไว้้าเีย แล้วล้มัวลบนเียนอนโยที่ยัไม่ไ้อาบน้ำ วันนี้เามีเรื่อสนุๆอยาเล่าให้านยอลฟัมามาย
วาเรียวเล็่อยๆปิลพร้อมับวามเียบสัที่ืบลานเ้ามานระทั่แบฮยอน็เ้าสู่ห้วนินทรา...
...แ่ทว่าืนนี้เาับพบแ่วามมืมิ
...านยอลนายอยู่ไหนัน
แบฮยอนลืมาื่นในเ้าวัน่อมา วามลัวเาะุมิใ เมื่อืนเาไม่พบานยอล นัวเล็พยายามิว่ามันเป็นเรื่อปิ
...นเราะฝันทุวันไ้อย่าไร
และเหุาร์ในวันนี้็ทำให้แบฮยอนระหนัถึวามริที่ว่า...เาับานยอล่าไลแสนไล แ่ะทำอย่าไรไ้...แบฮยอนรัานยอลไปแล้ว...รันในวามฝันอนเอไปแล้ว
ทำไมมันเ็บนานี้นะ
นัวเล็ิับัวเอ หัวใวน้อยปวร้าวไปหม น้ำา่อยร่วหล่นระทบหมอนสีาวสะอาา แบฮยอนไม่ิที่ะปามัน เาปล่อยให้วามเ็บปวล้นทะลัออมา
นี่ือวามริที่เา้อยอมรับ...
และวันนี้นที่บ้าน็้อประหลาใ...เมื่อเห็นแบฮยอนนั่อยู่หน้าโทรทัศน์ูรายารวาไรี้แม้ว่านาฬิาะบ่บอว่าอนนี้เป้นเวลาสี่ทุ่มแล้ว
“แบไม่ึ้นนอนหรอลู” ุนายบยอนถามลูาย
“ยัรับ แ่อีเี๋ยว็ะึ้นแล้ว” แบฮยอนอบลับโยที่สายายัไม่ละออาอโทรทัศน์
“อย่านอนึนะลู”
“รับ”
หลัาุนายบยอนเ้านอนไป แบฮยอน็ปิโทรทัศน์แล้วไปยัห้อนอนนเอ เาไม่รีบล้มัวลนอนอย่าทุวัน เพียแ่ทำทุอย่าอย่าเื่อ้า แ่็อไม่ไ้ที่ะาหวั
...เาะไ้เอานยอลหรือเปล่านะ
และวามาหวัอเา็เป็นริ เมื่อแบฮยอนพบว่าัวเอมาอยู่ที่ทุ่ห้าผืนว้าทีุ่้นเย วามีใแล่นึ้นมาุอ
“มาสาย”
เสียนุ่มทุ้มที่แสนุ้นหูทำให้แบฮยอนยิ้มว้า าเล็่อยๆ้าวไปหาเ้าอเสียอย่า้าๆ ่อนะทรุัวลนั่ที่ประำอนเอ
“หายไปไหนมา” แบฮยอนเอ่ยถาม
านยอลยยิ้มแ่ไม่อบอะไร ายหนุ่มลับถามแบฮยอนลับเพื่อะเปลี่ยนบทสนทนา
“วันนี้มีอะไรมาเล่าหรือเปล่า”
“อะ อืม” แบฮยอนเบนสายามอผืนเมื่อรู้ว่านรหน้าพยายามเลี่ยที่ะอบำถามอัวเอ สัพัเา็เล่าเรื่อราวออมาเหมือนเ่นทุทีแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น
แม้ว่าน้ำเสียอเา...ะเศร้ามา็าม
วัน่อมาแบฮยอน็้นพบว่าานยอลำลัะ่อยๆหายไป วามฝันอเาำลัหายไป...าที่เยฝันทุวัน ลายเป็นวันเว้นวัน ลายเป็นสอวันรั้ นล่าสุสอสัปาห์รั้...และเา็รู้ี...ว่ามันะหายไปลอาล
แ่แบฮยอน็ยัทำัวเหมือนเิม ยัเล่าเรื่อราวให้านยอลฟัไม่เปลี่ยนแปล ยัทำัวเหมือนเิมแม้ภายในะเ็บปวมา็ามที วามหวาลัวในวามสูเสียทำให้นัวเล็เ็บนุแ่็แสออมาไม่ไ้
เาอยาะใ้เวลาใหุ้้ม่ามาที่สุ...
และแล้ววันที่แบฮยอนไม่อยาให้มาถึ็มามาถึ...วันนี้แบฮยอนรู้สึไ้ว่ามันมาถึแล้ว...
วันแห่าราลา...
แบฮยอนยืนนิ่มอร่าสูที่ยันั่อยู่ใ้้นไม้เหมือนเิมไม่เปลี่ยนแปล รวบรวมวามล้า้าวเิน ่อยๆ้าวเินเ้าไปหา ทุย่า้าวมีแ่วามไม่มั่นและเสียใ...
“มาแล้วเหรอ” น้ำเสียใีถามึ้นเหมือนเย แบฮยอนพยายามวบุมัวเอให้ยิ้มแย้มแ่เาลับทำไม่ไ้ วบุมไม่ไ้แม้ระทั่น้ำาที่ไหลลมาอาบแ้ม...
านยอลมอนัวเล็พร้อมยยิ้มอ่อนโยน ูเหมือนอีฝ่าย็รับรู้เหมือนที่เารับรู้ วันนี้ือวันสุท้ายแล้ว...เา้อไปแล้ว... มือหนาเอื้อมไปุมมือบาอย่าอ่อนโยน
“ฮึ...” แบฮยอนสะอื้น
“ไม่เป็นไรนะ” านยอลเอ่ยปลอบ “ผม็เศร้าไม่่าัน”
เพียประโยเียวเท่านั้นแบฮยอน็ร้อไห้นัวโยน โผอานยอลแน่น นัวสูออบพร้อมลูบหลัอย่าปลอบโยน
“มะ ไม่ หะ หายไป มะ ไม่ไ้หรอ” แบฮยอนพู้วยเสียสั่นเรือ
“ไม่ไ้หรอ” านยอลอบ “ไ้เวลาื่นแล้วเ้าหิอผม”
“มะ ไม่เอา! เราไม่อยาื่น!” แบฮยอนส่ายหัวอย่าื้อึ
“วามริ็ือวามริ” านยอลบอเสียเศร้า “ะหลับเป็นเ้าหินิทราไม่ไ้หรอนะ”
แบฮยอนเยหน้าสบาานยอล านยอลปล่อยมือที่โอบอร่าบา้าหนึ่เพื่อเ็น้ำาออาใบหน้าน่ารั เายยิ้มอีรั้่อนะุมพิลบนริมฝีปาบา...
ั่เ้าายุมพิเ้าหิให้ื่นาารหลับไหล...
แบฮยอนออีฝ่ายแน่นึ้นเพราะรู้ัวี...เวลาอเาหมลแล้ว วามในใที่ไม่เยพู...แบฮยอนึัสินใ...ระิบมันบนริมฝีปาหนา
รันะานยอล...
รัเหมือนัน...แบฮยอน
และแล้ว...เ้าหิ็ื่นาารหลับใหล...
เหมือนโลทั้โลหายไปในพริบา วาเรียวเล็เผยอึ้นอย่า้าๆ แบฮยอน้อเพานสีาวเบื้อหน้า ่อยๆยันัวลุึ้นนั่
เาหายไปแล้ว...
านยอลหายไปแล้ว...ลอาล...
แบฮยอนิอย่าเศร้าใ แม้ะเรียมใไว้แล้วแ่หัวใ็ยัเ็บปว นัวเล็ยมือแะริมฝีปาอัวเออย่าเหม่อลอย...
ทันในั้นเอ...สายลมอันแสนอบอุ่นพัผ่าน...นแบฮยอนไ้แ่แปลใเพราะห้ออนเอเป็นห้อแอร์...ลมที่ไหนะพัพามา และัหวะที่นัวเล็ะลุเพื่อไปอาบน้ำ สายลมอบอุ่นลับพัพามาอีรั้...พร้อมับเสียระิบที่แผ่วเบา
สัวัน...เราะไ้พบันอี
แบฮยอนยยิ้ม...หลับาลนึถึใบหน้าอานยอลพลาระิบอบลับไปหวัว่าสายลมะพัพาำพูอเาไปยันนนั้น
เราะรอ...
END
ความคิดเห็น