คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ดาวขำมิน
ในเวลาเ็โมสิบห้าอทุวันานยอลใ้มือระับระเป๋าสะพายหลัอัวเอพร้อมับเินามฟุบาเพื่อไปยัโรเรียน ในเมื่อป้ายรถเมย์อยู่ไม่ไลนัานยอลึไม่อร้อให้พ่อหรือแม่ื้อรถให้ เาเลือที่ะเินมาว่าเพราะะไ้ิอะไรไปเรื่อย
ปิ๊!! ปิ๊!!
เสียบีบแรัมาาทา้านหลัทำให้านยอลหันหลัลับไปมอ่อนะเห็นไอ้ัววนประสาทำลัลอรถและหันมายัิ้วใส่เา
“านยอล ึ้นรถๆ” แบฮยอนพู “เี๋ยวไปส่”
“ไม่ำเป็น”
“นี่ มาเหอะไม่ิั์หรอหน่า”
“ันไม่อยาไปับนาย”
“แ่ันอยาไปับนาย” แบฮยอนอบ “แม่นายบอให้นายไปับัน้วยนะ”
านยอลหันมามอแบฮยอนพร้อมหรี่าับพิรุธานัวเล็ที่นั่ร่อมรถฟีโน่สีมพู
“ริริ๊!” แบฮยอนอบ “ไม่เื่อเลิเรียนนายลอลับไปถามแม่นายู”
“ไม่เอาันะไปรถเมย์”
“ไม่ไ้นะ!!”
“ทำไมอี” านยอลเริ่มะรำาไอ้ัววนประสาทเ็มทีแล้ว ที่ริอนนี้เาวระถึป้ายรถเมย์แล้ว้วย้ำถ้าไม่ยืนเถียับแบฮยอนอยู่อย่านี้ “นายำลัะทำให้ันรถนะแบฮยอน”
“แม่นายำับมาว่าให้ันไปส่เพราะโรเรียนเียวัน บอว่าเอานายไป้วย” แบฮยอนทำหน้าริั “ถ้านายไม่ไปแล้วันะบอแม่นายว่ายัไอะ”
“นาย็โหไปสิ”
“ันโหไม่เป็น”
“ันไม่เื่อ”
“เอ้า อะไรอนายเนี่ยันพูอะไร็ูเหมือนนโหไปหมเลยหรือไ” นัวเล็ึ้นเสีย “ะไปไม่ไป”
“...”
“ไม่ไปแม่นาย็ว่าันแล้วัน็แ่้ำใเี๋ยวัน็หายเอแหละไม่้อมาสนใหรอ” ัพ้อพร้อมับำเลือามอนบนฟุบาเล็น้อย “ันอุส่าห์เอาหมวันน็อมาเผื่อ เห้ออ ไม่น่าไปรับปาแม่นายไว้เลย”
“...”
“เี๋ยวลับบ้านไปอนเย็น็โนว่-”
“โอเๆ แ่ไปับนาย็บเรื่อแล้วใ่ไหม” านยอลัรำา “เอาหมวมาเี๋ยวันับเอ”
“อื้อๆๆ!!” พยัหน้ารัวๆพร้อมับีัวลารถ ิๆ ะไ้้อนท้ายปาร์านยอลเียวนะ!
“ห้ามับัวันเ้าใไหม”านยอลหันหลัพูับนที่้อนอยู่้าหลั
“อ้าว ถ้าันรถะทำไมันไม่มีที่ยึนะ”
“ั้นับเสื้อัน ห้าม! ให้! ยับ!” ว่าอย่านั้น่อนะ่อยๆเลื่อนรถออาอยไป
เวลาเือบะแปโมานยอลับรถมาถึโรเรียนพอีพร้อมับัวเาะแะที่อยู่้านหลั อะไรไม่รู้ลใให้เานั่รถมาับนที่อันรายที่สุบนโลใบนี้ที่านยอลเยเอมา
เาแทบไม่เยเอใรที่ี้ื้อวนประสาทไ้เท่าแบฮยอนมา่อน หลัาที่มันสารภาพรัับเาเมื่ออาทิย์ที่แล้วานั้นมาีวิอเา็ไม่เยสบสุอีเลย
“เอาไป” านยอลยื่นหมวันน็อให้แบฮยอน่อนะเินออาโรรถไป
“เี๋ยวิ!! านยอล!!”
“ะะโนทำไม!” านยอลแหวใส่
“อ้าว นึว่าเินไปไลแล้ว แหะๆ” และ้วยวามที่อยู่บ้านร้ามันานยอลไม่รู้ริๆว่าะเฟัวออาแบฮยอนไ้ยัไ เพราะถ้าเป็นนอื่นพอโนปิเสธ็ะหายัวไปแล้ว แ่แบฮยอนไม่ใ่เลย
ยิ่เาปิเสธยิ่เอหน้ามันบ่อยยิ่ึ้นนเาทำอะไรไม่ไ้้อปล่อยไปเลยามเลย เอาเหอะอยาทำอะไร็ทำ
“มีอะไร นมล่อเิมใ่ปะั้นบอนายแล้วว่าไม่ื่มนมล้วย”
“ไม่ๆ วันนี้รสใหม่นะ!” แบฮยอนส่ายหัวพร้อมับหยิบล่อนมในระเป๋าออมายื่นให้นัวสู “สอเบอร์รี่!”
“...”
“ไม่ใ่นมล้วยแล้วเนี่ย ินปะ”
“...ินเอเหอะ” พูบพร้อมับเินนำหน้านัวเล็ไป
“ทำไมอะ..อร่อยนะ”
“อร่อย็ินเอิ”
“ะบ้าหรอ! ็ื้อมาให้นาย นาย็้อินิ”
“ันไม่อบ”
“นายอบอะไรบ้าเนี่ยบนโลไปนี้ นมล้วย็ไม่อบ นมสอเบอร์รี่็ไม่อบ นมรสส้ม็ไม่อบ ไม่อบอะไรสัอย่า” แบฮยอนบ่น
“ถู แล้ว็ไม่อบนาย้วย”
“โห...เ็บอะ” แบฮยอนุมใ “แ่ันอบนายนะ”
“เรื่ออนายิ” านยอลไหวไหล่ เรื่ออะไรที่เาะสนใ ให้อบแบฮยอนสิบปียัเร็วไปเลย วนประสาท นแมนๆที่ไหนเาินนมล้วยัน...
...มี็ไ้
“ไอ้านยอล วันนี้ฮันนี่มึไ้ส่นมล้วยมาถึูปะวะ~” เพื่อนทีู่ะผิวาวว่าานยอลนิหน่อยเอ่ยออมา้วยวามล ่อนะออานยอลเพื่อเินไปหาลุ่มเพื่อนนอื่นที่เหลือ
“ฮันนีู่บ้านมึสิ สัฮุน ยัเร็วไปาินึ” านยอลอบ “ไม่มี วันนี้ไ้นมสอเบอร์รีู่เลยไม่เอามา”
“เฮ้ย..ทำไมไม่เอามาวะ สอเบอร์รีู่็เอา” เฮุนพูิล อฟรีเป็นสิ่ที่เาอบไม่ว่าะอะไรถ้าหาไ้ฟรี็เอาหม เอาไว้่อนไม่ี่อยทิ้
“ให้มันแเอบ้าเถอะ เินมันไหมบาที”
“แล้วมึะเือร้อนแทนเาทำไมวะ เินเาไหมบาที” เฮุนไม่เ้าใ “หวแฟนอะี๊~”
“แฟนที่หน้ามึเถอะรับ” านยอลอยาะเสยาเฮุน “ไม่อยาุยับมึละ เสียสุภาพิั้แ่เ้าเลย”
“แ่นี้ถึับเสียสุภาพิเลยหรอวะ~” เฮุนแว “ุยเรื่อแฟนับนอื่นไม่ไ้ั้นิ เี๋ยวเินใ่ปะ ใ่ปร้า~”
Twitter : @rabbitp_
Hashtag : #วาวบ
ความคิดเห็น