คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1 มุ่งสู่รัฐเฮซาร์...ค้นหารักแสนหวาน
บทที่
1 มุ่สู่รัเฮาร์
้นหารัแสนหวาน
สภาพอาาศท่ามลาทะเลทรายเริ่มแปรปรวน่อนะโหมหนั่อัวเป็นพายุทะเลทรายนาเล็และพัผ่านไป
สายาอเหล่าผู้นในสนามบินพาันมอาม่อนะถอนลมหายใอย่าโล่อที่เส้นทาารพัผ่านอพายุทะเลทรายลูนั้นเป็นเพียแ่แนทะเลทรายที่ไม่สิ้นสุ
มือบายึ้นยับรอบแว่นาันแ่อนะเพ่มอไปยัทิศทาอพายุลูน้อยที่เพิ่ผ่านไป้วยวามื่นเ้น
หลัาแน่ใว่ามอไม่เห็นพายุลูนั้นแล้ววามสนใอเธอึถูึลับมาที่หนัสือนิยายเล่มหนาบนั
เเรน่า วัลลาร์
สาวน้อยลูเสี้ยวรีผู้เิและเิมโลารุนิวยอร์ประเทศสหรัอเมริา
เธอเป็นเพียหิสาวร่าเล็บอบบาที่ไม่มีปััยสามอย่าให้ายหนุ่ม้อมอนิเหลียวหลั
เธอไม่มีหน้าอทรโอวบอิ่ม เธอไม่มีสะโพให่โผึ่ผาย
และเธอ็ไม่มีใบหน้าสวยสามามแบบบับเทพธิาผู้เลอโม
แ่เธอเป็นนน่ารัไร้เียสาและมอโลในแ่ีสุๆ อาเพราะารปลูฝัและเลี้ยูทำให้เธอไม่ิถึโลในทาเลวร้ายมา่อน
โลในสายาอเเรน่ามีแ่วามสุและเสียหัวเราะ
เ็มไป้วยผู้นที่อัธยาศัยีและเป็นมิรไมรี
ส่วนนิร้าย็ะถูับและอยู่ในโลอพวเา
ไม่ปะปนในโลแห่วามสวยามที่เธอยืนอยู่
นั่นือวามิอเเรน่า
และนั่นือสิ่ที่ทำให้เธอเริ่ม้นสำหรับารเินทาเพื่อามหาวามรัที่ใฝ่ฝันเหมือนับวามรัอ่อนหวานาหนัสือนิยายเรื่อโปรเล่มล่าสุ
วามรัสวยามที่ทำให้หัวใเ้นระทึไปทุะิ
วามรัที่อ่อนโยนึ่ปลอบประโลมู่รัทั้สอ้วยวามเ้าใาวามผิพลาในอีที่เิึ้น
และวามรัท่ามลาทะเลทรายว้าให่ึ่ร้อนแรแผเผาไม่่าาแสะวัน
วามรู้สึนั้นทำให้เธอื่นเ้นเมื่อิว่าะไ้เอับวามรัที่ฝันหา
ริมฝีปาบาหยัยิ้มน้อยหลัาวาาไล่อ่านไปามัวอัษร
สนามบินเล็ๆ แม้ะเ็มไป้วยผู้น แ่เพราะเป็นรัเล็ๆ
ลาทะเลทรายและเพิ่เปิประเทศใหม่ทำให้ยัไม่มีผู้นและสิ่อำนวยวามสะวมานั
ันั้นหลาย่อหลายนึ้อนั่รอรถรับส่าสนามบินไปยัเมือเล็ๆ
ที่ห่าไลออไป
เเรน่า็เป็นหนึ่ในนั้น
และระหว่าที่รออย เธอ็ไม่พลาที่ะหยิบหนัสือนิยายเรื่อโปรเล่มใหม่มาเปิอ่านเพื่อ่าเวลา
บัารัเ้าายทะเลทราย...วามรัที่ามลาทะเลทรายระหว่าหิสาว่าเมือและีหนุ่มผูุ้ัน
ายผู้หลรัเธอแ่แรพบเ่นเียวับเธอที่รัเาเพราะเป็นายในฝัน
ารีบและ้ออนสารพัวิธีั้แ่หน้าแรถึหน้าสุท้ายทำให้เธอเผลอลี่ยิ้มหวานโยไม่รู้ัว
เเรน่ามัะิว่านเอือนาเอแสนสวยผู้อยู่ในโลแห่นิยายและินนาาร
และพระเอือายหนุ่มในฝัน ใรสันที่เธอยัไม่เยไ้พบในโลวามริอเธอ
“เฮ้อ”
น้ำเสียหวานลอบถอนลมหายใเล็น้อยับาบอนิยายที่หวานึ้และสุแสนะโรแมนิามา
หนัสือเล่มโปรถูปิล่อนะยัใส่ระเป๋าถือใบให่ึ่วาไว้บนั
และ้าัวเธอ็มีระเป๋าลาใบให่วาั้อยู่
เเรน่าไม่เยไ้พบับผู้ายที่ทำให้เธอหัวใเ้นแร
เธอยัไม่เยไ้พบระทั่นที่ะทำให้เธอรู้สึหวามไหวและร้อนวูบวาบในอ
ไม่เยไ้พบับารเี้ยวพา อออ้อนแสนหวาน ับใรสัน
ับนสันที่เธอปรารถนาะอยู่้วยันลอีวิ
ันั้นเธอึไ้แอบหนีออมาาบ้านเพื่อ้นหาวามรัอย่าที่เธอใฝ่ฝันะไ้พบ
เธอไม่ไ้รัเียู่หมั้นหมายที่พ่อัหามาให้
รัน้าม เธอลับพอใ้วย้ำับารไ้พบพระเอในีวิอเธอ
ผู้ายที่ะปป้อและูแลเธอราบั่วีวิอเา เพียแ่...อนนี้เธออยามอหาวามรัใหม่ที่ถูใว่า
ื่นเ้นและเร้าใยิ่ว่า เป็นรัแรพบที่วนให้ฝันใฝ่และียิ้มนว่าะบเรื่อ
ริมฝีปาบาลี่ยิ้มว้า
สายาเริ่มเลื่อนลอยไปับินนาารในฝันที่ไม่มีวันบสิ้น...ผู้ายสันที่หล่อล่ำภายใ้แสอาทิย์ยามอัศ
ใบหน้าามามแบบบับเ้าายาสีฟ้าผมสีทอ
รอยยิ้มที่รารึใไว้ทุอูและวามรู้สึ
และยามเมื่อเาเปลือยายเธอะเห็นมัล้ามที่มีผิวล้ำแวนให้ิใหวั่นไหว
และเมื่อเาเอื้อนเอ่ยวาาออมา น้ำเสียแหบพร่าะทำให้หัวใอเธอสั่นสะท้าน
รวมถึ...มือสาให่โู่นั้นที่ะอรัเธอไว้นหลอมละลายไปับเา
รวมถึารุมพิแสนหวานที่ะทำให้เธอ้อลายเป็นเ้าหิอเาั่วนิรันร์
หลัานั้น็เป็นารแ่านและพิธีวิวาร์
พร้อมับำว่า “บบริบูร์” ่อท้าย...นั่นล่ะสิ่ที่เธอปรารถนา
อาหาไ้ยาสำหรับเ้าายผมสีทอาสีฟ้า
ในแนทะเลทราย ผู้ายทุนผมสีำและาสีำ
แม้ะผิาอิมเมอเ้าายที่เธอเฝ้าฝันั้แ่สมัยำวามไ้
แ่เเรน่าิว่านั่นไม่เป็นปัหาอะไรนั เพราะเ้าายบาน็มีเส้นผมเ้มหนา
และเธอิว่าแนทะเลทรายแห่นี้อาะทำให้เธอไ้พบับใรสัน
ายหนุ่มรูปามเหมือนีีมาร์ พระเอหนุ่มในเรื่อที่ทั้ส่าามออา
และเ้าเล่ห์แสนล รวมถึวามรัที่มอบให้ับอีเธน่า หิสาว่าแนนหมหัวใ
ถึนายอมยเลิพิธีหมั้นหมาย ละทิ้ำแหน่อนเอและบิน้ามน้ำ้ามทะเลเพื่อไปอเธอแ่าน...่าโรแมนิวนฝันเสียริ...
เเรน่าแทบรอไม่ไหวับาระไ้พบรัที่สวยามเ่นนี้
วามรัที่ามยิ่ว่ารัใที่เธอเยอ่านมา ะมีเ้าายสันไหมหนอที่ะามหาเธอ
ยอม้ามน้ำ้ามทะเลเพื่อพิสูน์ในรัที่เามอบให้นหมใ
ริมฝีปาบาลี่ยิ้มอีรั้...เธอะหาเาให้เอ
แม้ว่าะใ้เวลาหลายวันสัหน่อย็าม...
น้ำเสียหวานทอถอนหายใอย่ามีวามสุ่อนเเรน่าะหยิบโทรศัพท์เรื่อน้อยพร้อมับสายหูฟัออมาเพื่อฟัเพลรัหวานึ้รึใระหว่ารออยรถประำทารับส่าสนามบิน
ศีรษะน้อยไ้รูปยับไหวเอนไปามัหวะอเพล
น้ำเสียหวานฮัมามเพลเบาๆ เรือนผมยาวรบั้นเอวสะบัไปมาามแรสั่นไหวอศีรษะ
เธอใย้อมเปลี่ยนเส้นผมน้ำาลแแสนรัแสนหวให้ลายเป็นสีบรอนทอเพื่อที่พ่ออเธอะไ้ามหาัวไ้ยาึ้น
โยเพาะวาสีน้ำาลู่สวยึ่เป็นเอลัษ์โเ่น็ถูบบั้วยอนแทเลนส์สีฟ้าเ่นัน
เเรน่าแอบไปเปลี่ยนสีผมที่ร้านทำผมและสวมวิเพื่อปิบัสีผมริอเธอระหว่าอยู่ที่บ้าน
เธอแอบหยิบุอสาวใ้นสนิทอเธอมาเพื่อไว้ใ้ปลอมัวเวลาออไป้านนอ
เธอรู้ว่าพวสาวใ้ะมีเวลาว่ามาพอสำหรับารับลุ่มพูุย
และไม่ยาเลยับารที่เธอะแอบลไปที่หลัรัว เปลี่ยนเป็นุสาวใ้และเินออไป
เสื้อผ้าและระเป๋าสำหรับเินทา
เธอ็ไปหาื้อเอา่อนที่ะเรียมื้อั๋วเพื่อหลบหนีออมา
โีอเธอที่ั๋วเรื่อบินสำหรับเินทามายัรัเล็ๆ แห่นี้ว่าหลายที่นั่ทำให้ไม่้อรออยหรืออั๋วล่วหน้า
้ออบุแผนารหลบหนีที่เธออ่านเอในหนัสือเล่มหนึ่ริๆ
ที่ทำให้เธอสามารถหลบออมาาารุ้มันแน่นหนาภายในบ้านไ้
พวเาอยระวัแ่ัวเธอ และนที่ะเ้ามาาภายนอ
แ่ไม่ไ้ระวัพวสาวใ้ที่ออไปนอบ้าน
เเรน่ารู้ว่าพ่ออเธอะ้อามหาัวเธอทันทีที่เาเ้ามาในห้ออเธอและเห็นหมายที่เธอเียนวาทิ้ไว้บนโ๊ะหนัสือ
เธอไม่ไ้เือร้อนหาพ่อะามหาัวเธอพบ
แ่อย่าน้อยเเรน่า็อยา้นพบวามรัที่ใฝ่ฝันให้ไ้่อนที่พ่อเธอะามหาเธอนพบ
ลมหายใร้อนพ่นระบายออมาอีหนหลัาเนื้อเพลแสนหวานบลเป็นเพลที่ห้า
และเเรน่าิว่าารรออยนี้นานมานเินไป
เธอน่าะลอเินไปูรถประำทาที่น่าะมาอรอรับหน้าสนามบินามที่พนัานบนเรื่อไ้แ้ไว้่อนหน้านี้
ร่าบาลุึ้นาที่นั่
เเรน่าไม่ไ้สัเผู้นที่เริ่มหายไปาสนามบินระหว่าที่เธอเอาใ่อับหนัสือนิยายและเพลอเธอ
เธอไม่ไ้รู้ว่ารถประำสนามบินมาพร้อมและับออไปแล้วรอบหนึ่ระหว่าที่ใเธอ่ออยู่แ่ับเนื้อเพล
เเรน่าสะพายระเป๋าและับระับมั่น่อนะึที่ับอระเป๋าลาเพื่อให้ถนัมือ
เธอเินไปยัหน้าสนามบินที่ว่าเปล่า
เ็มไป้วยผืนทรายว้าไลสุสายาและสายลมที่หอบพัเอาวามร้อนและเม็ทรายปลิวปลาย
สายาวามอโยรอบภายใ้รอบแว่นาสีำ
ริมฝีปาบาเม้มแน่นเมื่อไม่พบสิ่มีีวิใเลยแม้ระทั่รถยน์สัันมารอรับ
เธอหันมอลับเ้าไปยัภายในสนามบินเล็ๆ ที่ยัมีผู้นเินไปมาในสนามบินหาแ่น้อยว่าเมื่อรู่นี้
เเรน่าิว่าบาทีรถอาะยัไม่มารับ (ทั้ที่มันเพิ่ะออไป)
และเธอมีเวลาอีสัระยะในารเปิอ่านนิยายเรื่อโปรเพื่อึมับวามหวานและโรแมนิเพิ่มเิม
แ่ยัไม่ทันที่ร่าบาะ้าวเิน
ายวัยลานในุเรื่อแบบาวอาหรับสีน้ำาลเ้มสอนึ่ปิลุมใบหน้ามิิเินรเ้าหาเธอพร้อมับรอำพูถามรัวเป็นภาษาอัฤษสำเนียอาหรับ
เเรน่ายอมรับว่าเธอฟัไ้ยาอยู่ แ่็พอรู้ร่าวๆ ว่าพวเาถามื่ออเธอ
หิสาวมวปลายิ้วพลาเพ่พิศายอาหรับสอนรหน้าึู่แล้วท่าทาไม่ใ่นัท่อเที่ยว
พวเาอาะเป็นนในท้อที่ แ่...ทำไมะ้อถามื่ออเธอ?
หรือะเป็นลูน้ออพ่อ
เเรน่าสะบัศีรษะไล่วามิออไปแทบะในทันทีเพราะเธอไม่เื่อว่าพ่ออเธอะหาัวเธอพบไ้เร็วนานี้
แ่็อาะไม่แน่นั บาทีพ่ออเธออาะพบัวเธอเร็วว่าที่ิ็ไ้
ริมฝีปาบาเม้มแน่นพลาบิหนัว่าะทำเ่นไร่อไป?
ยอมลับบ้านแ่โยี
หรือะแล้ทำไม่รู้ไม่เห็นและออเินทา้นหารัที่เธอใฝ่ฝัน่อ
ายสอนนั้นสอบถามื่อเธอ้ำอีรั้
หนนี้เเรน่าำเป็น้อรีบัสินใโยไว อาเป็นารีหาพวเาะิว่าเธอเป็นเพียแ่นัท่อเที่ยวนหนึ่ที่เินทามา
ไม่ไ้เี่ยว้อใๆ เลยับประเทศที่เริมาแล้วอย่าสหรัอเมริา
“อีเธน่า
ันื่ออีเธน่า” หิสาวอบลับเป็นภาษาอาหรับ้วยวามภาภูมิใพร้อมับรอยหยัยิ้มมุมปา
ื่ออนาเอานิยายเรื่อโปรเรื่อล่าสุที่เธอยอ้าและิว่าพวเาะ้อสับสนและยอมปล่อยเธอไป
อย่าไรเสียเเรน่า็ยัอยาะมอหารัที่เธอใฝ่ฝัน่อนที่ะลับบ้านเพื่อไปพบับู่หมั้นหมายในอนา
และถ้าเป็นไปไ้
บาทีเธออาะเอนในฝันที่ใฝ่หาและเาะเป็นสามีอเธอแทนู่หมั้นอเธอเ่นัน
ายอาหรับสอนหันมอหน้าันอีรั้พร้อมับรอำพูภาษาอาหรับเร็วเป็นประโยเล่นเอาเธอแทบับเนื้อหาอประโยำพูเหล่านั้นไม่ทัน
เเรน่าเยอให้พ่อ้าอาารย์สอนภาษาอาหรับมาเพื่อเธอที่ำลัื่นอบนิยายแนวทะเลทราย
อาารย์นนั้นมเปราะว่าเธอเรียนรู้ไ้ไว แ่พอมาเอับสถานาร์ริ
เเรน่าพบว่าเธอแทบฟัไม่รู้เรื่อ
เพราะพวเาพูเร็วว่าที่อาารย์อเธอสอนเยอะมา
“อโทษนะ
ถ้าพวุไม่พู้าว่านี้ันฟัไม่ทัน”
เธออบลับไปเป็นภาษาอาหรับอย่าัถ้อยัำ
แม้ว่าสำเนียะยัไม่ถู้อมานัแู่เหมือนพวเาะฟัที่เธอพูรู้เรื่อ
และารัประโยสนทนาอเธอทำให้ทั้สอน้อเธอเม็นเเรน่าิว่าเป็นารเสียมารยาทที่ะไปัำสนทนาอพวเา
แ่เธอฟัไม่ทันนี่!
และหามันเี่ยว้อับเธอ หรือไม่็าม เเรน่า้อารที่ะรู้ว่าพวเาเป็นใร
“เิทานี้รับมิส”
ายนหนึ่พู้วยน้ำเสียเรียบเปล่เป็นภาษาอัฤษพร้อมับยับายและผายมือออเผยให้เห็นรถิ๊บทหารนาเล็เปิประทุนที่อทิ้ไว้อยู่้านหน้าสนามบิน
ส่วนายอีนหนึ่แย่ว้าระเป๋าลาออามืออเธอ่อนะเินริ่มุ่รไปที่รถอย่ารวเร็ว
เเรน่ามอารระทำอทั้สอนและเธอ็ไ้แ่ลอบถอนหายใ
พวเาเป็นนอพ่อเธออย่าไม่้อสสัย...นึว่าเธอะปิบัไ้แล้วเียวนะไม่ว่าะเป็นสีผม สีาหรือแม้ระทั่ภาษา
หรือว่าสำเนียอเธอยัใ้ไม่ไ้แบบาวอาหรับแท้เลยทำให้แผนแ
ใ่...นั่นือสิ่ที่เเรน่าิและเธอลืมิไปสนิทใว่าไม่มีนัท่อเที่ยวผมทอนไหนที่พูภาษาอาหรับไ้ีเหมือนเธอ
น้ำเสียหวานถอนหายใเฮือ
่อนะออเินามหลัายอาหรับสอนทีู่เหมือนะถูส่ให้มารับัวเธอลับไป
ายนหนึ่เปิประูรถ้านหลัเพื่อให้เธอ้าวึ้นไปนั่้าระเป๋าสัมภาระใบให่ที่ถูส่ึ้นมาอยู่่อนหน้า
เสียสาร์ทเรื่อยน์ั่ระหึ่ม่อนบรราเศษเม็ทรายะปลิวว่อนลอยึ้นมาระทบใบหน้าอเธอามแรันที่พุ่ออาท่ออเรื่อยน์
เธอหน้าเบ้เพราะเม็ทรายที่ปลิวปะทะบนใบหน้า
เเรน่าึยับเอีย้าเล็น้อยแทนที่ะมอรไป้านหน้าเพื่อที่เม็ทรายะไ้ปะทะที่้าแ้มอเธอแทน
ร่าบาเอนพิับพนัเบาะทีู่ไม่่อยะนุ่มสัเท่าไหร่พร้อมับเริ่มรื้อ้นเอาหนัสือนิยายเรื่อโปราระเป๋าถือออมาเปิอ่านเป็นรั้ที่สออวันและรั้ที่สิบห้าอสัปาห์
เสียเรื่อยน์าัวรถัึ้นอีรั้พร้อมับทิ้วันาท่อไอเสียไว้เป็นหลัาน่อนะเลื่อนัวออไปมุ่รเ้าสู่เแนอรัเฮาร์...ินแนมน์ลัแห่ทะเลทราย...
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ความคิดเห็น